Category Archives: Αντιμιλιταρισμός

7+1 ολικές αρνήσεις στράτευσης

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.

Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.

Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).

Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.

Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.

Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.

Μάιος 2010

Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,

Παναγιώτης Σιαβελής
Άγγελος Νικολόπουλος
Μόρις Ζαφειριάδης
Δημήτρης Σωτηρίου
Μενέλαος Εξίογλου
Ευάγγελος Ζώης
Σταύρος Κεφάλας


Στις 30-3-10, έλαβα το χαρτί που με καλεί να παρουσιαστώ στον ελληνικό στρατό, για το Μάιο 2010 με την Β/ΕΣΣΟ. Δηλώνω δημόσια την άρνησή μου να καταταγώ σε οποιονδήποτε εθνικό στρατό καθώς και σε οποιονδήποτε άλλο κρατικό μηχανισμό που στρέφεται ενάντια στην κοινωνία.

Συμφώνα με την ελληνική νομοθεσία είμαι υποχρεωμένος να υπηρετήσω για 3 μήνες (λόγο αλβανικής καταγωγής), σε ένα στρατό που πρώτα αυτός δε με θέλει -όλοι θυμόμαστε τα ρατσιστικά συνθήματα περήφανων ελλήνων φαντάρων στην παρέλαση την 25η Μαρτίου 2010- όχι βέβαια επειδή προσέβαλε κάποιο εθνικό μου φρόνημα, αλλά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Εγώ που γνώρισα τον πόλεμο από μικρός και σημάδευσε τη ζωή μου, όπως και τη ζωή των οικείων μου και τόσων άλλων που εξαναγκάστηκαν στον ξεριζωμό από την επιθετικότητα της εξουσίας, αρνούμαι να δω ως εχθρό κάποιον που έτυχε να είναι πέρα από τα σύνορα, που έχουν στήσει τα αφεντικά για το διαχωρισμό των καταπιεσμένων. Για εμένα ο εχθρός βρίσκεται ¨εντός των τειχών¨ και είναι αυτός που απαξιώνει και σκυλεύει καθημερινά τη ζωή.

Ο στρατός που γεννά το ρατσισμό, προάγει την καθαρότητα, την ιεραρχία, την πειθαρχεία και τη δύναμη είναι μικρογραφία της κοινωνίας της ζούγκλας οπού επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου. Ανήκω σε μια άλλη κοινωνία, σε αυτή που δεν παραιτείται από τον αγώνα για ζωή και ελευθερία και θεωρεί ότι μόνο μέσα από την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και την αυτοοργάνωση, ο άνθρωπος μπορεί να ξαναβρεί την ανθρωπιά του.

Οι λόγοι για τους οποίους αρνούμαι να υπηρετήσω αλλά και που διάλεξα τον αγώνα ενάντια στην εξουσία είναι απλοί και κατανοητοί, για έναν ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο, αρκεί να κοιτάξει γύρω του, να δει την πραγματικότητα και η στοιχειώδης αξιοπρέπεια και συνείδηση να τον σπρώξει στην προσπάθεια να την αλλάξει.

Επίσης, γνωρίζω ότι ο στρατός είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί εναντίον μου και εναντίον των συντρόφων μου στον κοινωνικό-ταξικό αγώνα, όπως και στο παρελθόν. Καθώς όταν στερείς την κριτική σκέψη από τον άνθρωπο τον μετατρέπεις σε ανδρείκελο. Ένα εκτελεστικό όργανο, χωρίς συνείδηση, θα κάνει όποιο έγκλημα του ζητηθεί απέναντι σε όποιον ¨εχθρό¨ παρουσιαστεί ως τέτοιος.

Θεωρώ ότι η μόνη βία είναι αυτή του κράτους και του κεφαλαίου, η βία των πολέμων, της εξαθλίωσης, της λεηλασίας της ζωής, της μισθωτής σκλαβιάς, της καταστολής, του ψέματος, η βία των φιλήσυχων, η βία της κανονικότητας. Από την άλλη η κοινωνική αντιβία, είναι η άμυνα μας και ένα εργαλείο -που δεν μας εκφράζει- αλλά οικειοποιούμαστε στον αγώνα για την καθολική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, πατρίδες, εκμετάλλευση…

Για την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού,

ΚΑΤΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΑΡΝΗΣΗ ΘΗΤΕΙΑΣ ΟΛΙΚΗ

Αγρίνιο, 10/5/2010

Σπύρος Ζαρκαλής

Παρέμβαση στην παρέλαση

Με εκατοντάδες κείμενα προς τους μαθητές, χιλιάδες τριάκια την ώρα της παρέλασης και χαρτοπανό στον περίγυρο προσπαθήσαμε να πολιτικοποιήσουμε ένα βαρετό πανηγύρι στην περιοχή μας, να διεμβολίσουμε μια επετειακή διεκπεραίωση, να αποκαταστήσουμε τα αυθεντικά διακυβεύματα της καθημερινής μας ζωής.Η γενικευμένη έκπληξη ήταν πασιφανής.

Και εις άλλα με υγείαν!

Δήλωση άρνησης στράτευσης

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗ

Αγαπητοί φίλοι γεια σας

Στις 4 Αυγούστου του 2009 ο ελληνικός στρατός, τον οποίο είχα υπηρετήσει σαν καλός υποψήφιος δολοφόνος στα χρόνια 1994-1995, μου επέδωσε Φύλο Ατομικής Προσκλήσεως για μια Ημερήσια Επίσκεψη στη 12 μεραρχία και στο Στρατόπεδο Καμπάνη του Κιλκίς. Πρόκειται για μια τρίωρη επίσκεψη ενημερωτικού χαρακτήρα – η οποία ωστόσο παράγει όλα τα έννομα αποτελέσματα της στρατιωτικής υποχρεωτικής εφεδρικής θητείας. Ως εκ τούτου η άρνηση αυτής της «τρίωρης επίσκεψης συνεπάγεται ποινική δίωξη για ανυποταξία και πενταμελές στρατοδικείο.

Ουσιαστικά με αυτήν την «υποχρεωτική πρόσκληση» ο ελληνικός στρατός μου έκανε ένα σπάνιο όσο και απρόσμενο δώρο: μου έδωσε την ευκαιρία να τον αρνηθώ και να εισπράξω το κόστος για αυτό. Γιατί είναι αυτονόητο πως μετά από τουλάχιστον 5 βιβλία και 60 άρθρα όπου χαρακτηρίζω τον στρατό ως έναν απάνθρωπο μηχανισμό βιολογικού και συμβολικού φόνου, ως θεσμό θανάτου και τελετουργία μίσους, δεν θα μπορούσα παρά να αρνηθώ οποιαδήποτε στράτευση, οποιαδήποτε συμμετοχή, οποιαδήποτε επίσκεψη, εντέλει οποιαδήποτε συναίνεση και υπαγωγή σε όσους θεωρούν τον θεσμοθετημένο φόνο συνθήκη και προϋπόθεση της ανθρώπινης κοινωνίας.

Έτσι συνέταξα την ακόλουθη Δήλωση άρνησης στράτευσης την οποία σήμερα απέστειλα σε όλες τις αρμόδιες στρατιωτικές αρχές, τη δημοσίευσα στην ιστοσελίδα μου και, με το παρόν μήνυμα, την κοινοποιώ και σε εσάς. Σε αυτήν επιχειρώ να περιγράψω την διαδρομή μου προς αυτήν την άρνηση:

http://www.triaridis.gr/keimena/keimD062.htm

Φυσικά θα ήταν χρήσιμο να σημειωθεί το αυτονόητο: είναι σαφές πως με τούτη την άρνηση στράτευσης, σήμερα και στη φάση ζωής που βρίσκομαι, διακυβεύω ελάχιστα – σε αντίθεση με άλλους που έκαναν αντίστοιχες δηλώσεις (παίρνοντας τις αντίστοιχες αποφάσεις) με τεράστιο προσωπικό κόστος, σε καιρούς πολύ δυσκολότερους, τότε που όλοι δειλιάζαμε.

Είναι επίσης αυτονόητο πως θα επιδιώξω με κάθε τρόπο να δικαστώ από το πενταμελές στρατοδικείο για τούτη την άρνησή μου – και το παράλογο όσο και παρα-νοϊκό σχήμα «ένα στρατοδικείο για μια τρίωρη επίσκεψη» με πεισμώνει αφάνταστα. Ήδη σήμερα το πρωί έστειλα συστημένη την δήλωση αυτή τόσο προς το 1ο στρατολογικό γραφείο Θεσσαλονίκης, στην 12η Μονάδα Επιστρατεύσεως και στο Γενικό Επιτελείο Στρατού δηλώνοντας την διεύθυνση μου (για να μην μπορούν να ισχυριστούν πως «δεν με βρήκαν λόγω . αγνώστου διαμονής»), τα τηλέφωνα μου, τα e-mail μου – ενώ φυσικά δημοσιεύω τη Δήλωση και στο ίντερνετ, στην ιστοσελίδα μου και όπου αλλού. Στόχος μου: να μην «παραπέσει» στις καλένδες τους η περίπτωσή μου αλλά να υποχρεωθούν να εφαρμόσουν τον αντισυνταγματικό και, κατ’ επέκταση, παράνομο «νόμο» τους και με δικάσουν – έτσι ώστε να καταγραφεί και να καταδειχτεί στην μεγαλύτερη δυνατή έκταση ο προγραμματικά παρα-νοϊκός και προγραμματικά απάνθρωπος χαρακτήρας του στρατού και, κατ’ επέκταση, κάθε στρατιωτικής νομοθεσίας. Θεωρώ μέγιστη τιμή το να σταθώ απέναντι σε έναν θεσμό θανάτου σε ένα στρατοδικείο – την πιο σημαντική πολιτική παρακαταθήκη που έχω να αφήσω στα παιδιά μου.

Δικηγόρους μου για την υπόθεση αυτή ορίζω τρεις φίλους μου: τους δικηγόρους Θεσσαλονίκης Θωμά Χαραλαμπίδη και Αλέξανδρο Καρδασιάδη και τον δικηγόρο Βέροιας Γιάννη Ιερόπουλο.

Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους.

*Εν τω μεταξύ 41η μέρα απεργίας πείνας του Θ. Ηλιόπουλου