σκέψεις για το μακελειό ανοιχτά της Γάζας

Καταρχήν διαρκής ενημέρωση για όσα συμβαίνουν αναφορικά με την σιωνιστική επίθεση στον στόλο αλληλεγγύης προς τους παλαιστίνιους τηγς λωρίδας της Γάζας:

http://www.shiptogaza.gr

 

Τους τελευταίους μήνες η διπλωματική σχέση των αμερικάνων με το Ισραήλ έχει αλλάξει ρότα. Η αποχώρηση του αμερικανικού στρατού από το Ιράκ το 2011 δεν σημαίνει επουδενί παραίτηση των "κατακτήσεων" του προς όφελος του Ιράν. Επομένως, η προσέγγιση και η "καλυτέρευση" των σχέσων του Ομπάμα με τους Άραβες θεωρείται μονόδρομος. Αυτό δεν είναι απλά μια  εκτίμηση καθώς η "σκλήρυνση" της στάσης του Ομπάμα απέναντι στο Ισραήλ είναι ήδη τεκμηριωμένη.

Το Ισραήλ δεν έχει παρά να θωρακίσει τόσο τις άμυνές του όσο και την επιθετική και αδιάλλακτη επιθετικότητα του στην περιοχή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο στόλος αλληλεγγύης προς την μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, την λωρίδα της Γάζας, ήταν δεδομένο ότι θα έπρεπε να δεχτεί ένα οριστικό και τελεσίδικο πλήγμα. Όχι μόνο αυτός καθεαυτός αλλά και η θέσμισή του ως εγχείρημα με ανοιχτές προοπτικές.

Επιπλέον, δεν πρέπει να είναι τυχαίο το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα των δολοφονημένων αλληλέγγυων είναι τούρκοι. Οι τούρκοι είναι μουσουλμάνοι και ως εκ τούτου τεκμαίρεται το μένος των σιωνιστών απέναντί τους. Τα αντανακλαστικά της πολιτικής διαχείρισης του τουρκικού κράτους (σύγκληση έκτακτου υπουργικού συμβουλίου σήμερα τα χαράματα στις 5) αποδεικνύουν την δρομολόγηση γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή της ανατολικής μεσογείου με επιτάχυνση των ήδη επισφαλών διπλωματικών σχέσεων τουρκίας και ισραήλ. Την ίδια στιγμή δεν υπήρχε αντίστοιχα ούτε  ίχνος ελληνικής κυβερνητικής "ευαισθησίας". Τίποτε δεν είναι τυχαίο…

θεωρούμε αυτονόητη την παρουσία όλων στην συγκέντρωση σήμερα στις 7μμ έξω από την πρεσβεία των σιωνιστών δολοφόνων

εικόνες από το μακελειό…

σοβαρός τραυματισμός διαδηλωτή από χειροβομβίδα κρότου λάμψης

Τον τραυματισμό του Παναγιώτη Σαμίου και την «επίδειξη δύναμης της αστυνομίας» καταγγέλλει και ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Αιγάλεω. «Εκατοντάδες άνθρωποι χτυπήθηκαν, ψεκάστηκαν, ποδοπατήθηκαν στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τη μανία των ανδρών των ΜΑΤ. Ανάμεσα σε αυτούς που τραυματίστηκαν ήταν και ο συνάδελφός, Παναγιώτης Σάμιος, μέλος του Δ.Σ του Συλλόγου μας, ο οποίος χτυπήθηκε στο κεφάλι από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης. Αποτέλεσμα της έκρηξης είναι ο συνάδελφος να έχει σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Καταδικάζουμε την επίθεση και τον τραυματισμό του συναδέλφου μας», αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους, ζητώντας παράλληλα από το Δ.Σ της ΔΟΕ να καταδικάσει και να καταγγείλει την επίθεση και τον τραυματισμό του κ. Σαμίου, αλλά και να παρθούν όλα τα μέτρα περιφρούρησης των απεργών (νομική βοήθεια, καταγγελία και μηνύσεις στο Υπουργείο «Προστασίας» κλπ).

Ο 45χρονος δάσκαλος, Παναγιώτης Σάμιος, εξηγεί ότι βρισκόταν μαζί με συναδέλφους του μπροστά από το ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία», ενώ η συγκέντρωση πλησίαζε προς το τέλος. Μπροστά από τη Βουλή οι διμοιρίες άρχισαν την επίθεση. «Ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να τρέχει πανικόβλητος, ενώ εκρήξεις ακουγόντουσαν από το βάθος. Δεν μπορούσα να τρέξω, ήθελα να βοηθήσω τον συνάδελφό μου, ο οποίος είχε έρθει μαζί με την κόρη του».

«Έξω από το ξενοδοχείο ήταν μία διμοιρία, η οποία χτυπούσε μία ομάδα διαδηλωτών. Γύρισα το κεφάλι μου προς τις διμοιρίες, οι οποίες απωθούσαν τον κόσμο χτυπώντας και ρίχνοντας ότι είχαν. Ξαφνικά μία κρότου λάμψης έσκασε εκατοστά από το αυτί μου και έπεσα κάτω. Τα δακρυγόνα συνέχιζαν να πέφτουν, σερνόμουν, ενώ οι διμοιρίες έδερναν τον κόσμο. Ύστερα από λίγη ώρα κατάφερα να σηκωθώ και κατευθύνθηκα με έντονους πόνους προς το αυτοκίνητό μου».

Οι ιατρικές εξετάσεις έδειξαν ότι από το ωστικό κύμα είχε καταστραφεί τελείως το δεξί του αυτί, ενώ το αριστερό έχει υποστεί σοβαρό τραυματισμό. «Από το δεξί δεν ακούω τίποτα, ενώ στο αριστερό έχω μεγάλο ποσοστό βαρηκοϊας. Δεν αντέχω τους οξείς ήχους», σημειώνει ο Παναγιώτης. «Στο Ιπποκράτειο μου είπαν ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι περισσότερο, δεν μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση».

Εν τω μεταξύ προσπαθεί να μαζέψει όλα τα απαραίτητα αποδεικτικά για τον σοβαρό και μόνιμο τραυματισμό του. Θέλει να κινηθεί νομικά εναντίον της Αστυνομίας, ωστόσο δεν μπορεί να σηκώσει το οικονομικό βάρος που απαιτείται.

«Πρέπει να τους σταματήσουμε. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Έβλεπα κόσμο να τον μαζεύουν από το σορό και να τον ξυλοκοπούν. Ένα παιδί που ήταν πεσμένο του φώναζαν, βρίζοντας τον, να σηκωθεί και μόλις έκανε δύο βήματα, τον χτυπούσαν και τον ξαναέριχναν κάτω, και πάλι από την αρχή», δηλώνει αγανακτισμένος.

"Η έκρηξη της χειροβομβίδας μου πήρε μόνο την ακοή. Δεν μπορούν να μου πάρουν με τίποτε την ψυχή και το μυαλό μου. Πιστός στις ιδέες μου και σ’ αυτά που διδάσκω στα παιδιά μου, θα συνεχίσω να είμαι στις πρώτες γραμμές του αγώνα που δίνει εδώ και χρόνια ο λαός μας για Ψωμί-Παιδεία- Ελευθερία, Δε φοβόμαστε τις προβοκάτσιες, τη βία και την καταστολή. Μετά τις 5 και τις 6 Μάη ο φόβος έχει αλλάξει στρατόπεδο. Αυτοί έχουν κάθε λόγο να τρέμουν την οργή μας"

 

από τα χασμουρητά του δημοτικού συμβουλίου στα κότερα του Βγενόπουλου

Δημαρχείο Αιγάλεω. Δημοτικό Συμβούλιο 11 Μάη 2010. Απίσχανση συμμετοχικότητας ακόμη κι όταν, τέτοιες μέρες, συζητιέται η υπόθεση των συμβασιούχων εργαζομένων στον δήμο…

Απ' έξω οι συμβασιούχοι…κι ο Νικολιτσόπουλος (ειδικός εμπειρογνώμων επί των εργασιακών σχέσεων και των τηλεοπτικών παραθύρων).

και ένα πανώ των  εργαζομένων στον δήμο

Η τράπεζα Marfin στο Αιγάλεω με μαύρη σημαία στην πρόσοψη. Στη σημερινή "γλαφυρή" και κροκοδείλια  επιστολή του ο Βγενόπουλος δηλώνει ότι πληρούνταν όλες οι προδιαγραφές ασφάλειας του υποκαταστήματος της Σταδίου χωρίς να εξηγεί πώς την ίδια στιγμή δεν λειτούργησε τίποτε πέρα από δύο πυροσβεστήρες χειρός. Με μότο τη φράση: "δεν μας αγγίζει!" επιχειρεί μια επικοινωνιακή άσκηση όπου για μια ακόμη φορά απλά επιβεβαιώνεται το εύρος του αναισθητικού λίπους στην λεία επιδερμίδα των παχύδερμων. Δεν τους αγγίζει τίποτα!  Δεν προσπερνάμε την υπόθεση αυτή (έχουμε πολλά να αναστοχαστούμε για τον άδικο χαμό των 3 ανθρώπων) αλλά δεν μπορούμε να μην έχουμε μια γαργαλιστική απορία για τον Βγενόπουλο:

Η μαύρη σημαία έχει αναρτηθεί και στα τρία κότερα του;

7+1 ολικές αρνήσεις στράτευσης

Ας το πούμε απλά. Δε γουστάρουμε να πάμε φαντάροι. Δε θέλουμε το στρατό ούτε για εμάς, ούτε για κανέναν. Μας απωθεί ένας μηχανισμός εξουσίας, ιεραρχίας, απόλυτης πειθαρχίας, παραλογισμού, ισοπέδωσης της προσωπικότητας, της διαφορετικότητας, της ιδιαιτερότητας. Ένας μηχανισμός που υπάρχει για να ασκεί βία προς τρίτους, αλλά και στους ίδιους τους “μετέχοντες” σε αυτόν.

Γνωρίζουμε τι ρόλο έχουν παίξει οι στρατοί ως σφαγείς της ιστορίας, κατακτητές, δυνάμεις κατοχής ή εσχάτως “ειρηνευτικές δυνάμεις” και “ανθρωπιστικές αποστολές”. Ξέρουμε και τα παράσημα του “δικού μας” εθνικού στρατού. Το ρόλο του στις δικτατορίες τόσο τις προπολεμικές όσο και κυρίως της επταετίας. Τις διεθνείς του αποστολές στην Ουκρανία, στην Κορέα, στη Βοσνία, το Κόσοβο, το Αφγανιστάν.

Αν υπάρχει κάποιο νόημα στη λέξη πατρίδα σίγουρα για εμάς δεν είναι το μίσος για το γείτονα Τούρκο, Μακεδόνισσα, Αλβανό κτλ. εργαζόμενο, μαθήτρια, φοιτητή που αναγκάζεται να καταπίνει τις αντίστοιχες αηδίες περί εθνικού συμφέροντος που μας ταΐζει και η εγχώρια άρχουσα τάξη και η στρατοκρατική κάστα (ευτυχώς αδύναμη και σε απαξίωση όσο ποτέ σε αυτή τη χώρα). Μας είναι ξεκάθαρο πως το μέτωπο σύγκρουσης που διαλέγουμε είναι ενάντια στο αφεντικό μας, στο λαμόγιο πολιτικό που μας κυβερνά, τους κεφαλαιοκράτες του τόπου που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα, έναντια στον κάθε τύπου φασίστα της διπλανής πόρτας και όχι εναντίον των απέναντι (που η αμαρτία τους είναι απλά ότι γεννήθηκαν απέναντι).

Μας εξοργίζουν οι στρατιωτικές δαπάνες. Έχουμε δέκα χρόνια που τελειώσαμε το σχολείο, πολύ λίγα που βγάλαμε την όποια κάποια σχολή μας, μόλις (άλλα ήδη) 2-3 τουλάχιστον που μπήκαμε στην εργασία. Δεν προλάβαμε να ξεχάσουμε τις ελλείψεις στα προηγούμενα χρόνια σε δασκάλους, σε υποδομή, σε βιβλία και γενικά σε δυνατότητες. Κι έχουμε ήδη νιώσει στο πετσί μας την τρομοκρατία του βασικού μισθού, την αγωνία αν θα μας κολλήσουν ένσημα ή όχι, αφού (λέμε τώρα) μετά από πολύ κόπο γλιτώσαμε από την αγωνία αν θα έχουμε δουλειά. Την ίδια στιγμή τα αεροπλάνα του στρατού ψηλότερα και περισσότερα πετούν, οι φρεγάτες μακρύτερα πλέουν. Κανένας μπαμπούλας για εχθρούς του έθνους δεν μας πείθει για την ανάγκη αυτών των εξοπλισμών, και σίγουρα το δόγμα “για να έχεις ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο” είναι από τα πιο άρρωστα που σκέφτηκε ποτέ ανθρώπου νους.

Μας κάθεται στο σβέρκο κι ο κοινωνικός ρόλος του στρατού. Ένα ακόμα κεφάλαιο στη γραμμικότητα της ζωής μας. Ένας χρόνος έξω από τον κόσμο, μακριά από όσα αγαπούμε, από όσα κάνουμε, από τους αγώνες μας. Κι αυτό γιατί «οι εμπειρίες από το στρατό είναι αξεπέραστες», «το κλίμα φανταστικό» (σχεδόν θλίψη προκαλούν αυτές οι ατάκες) και κυρίως γιατί θα γίνουμε (επιτέλους) άντρες. Ε, όχι, αν η αντροσύνη είναι αυτό που είστε, κρατήστε την για τον εαυτό σας, ας παραμείνουμε παιδιά, ας μπορούμε να αγγίξουμε και τη θηλυκή (ή όποια άλλη) πλευρά μας.

Τι νόημα έχει αν δε βγεις να το φωνάξεις;

Αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με καθέναν που αρνείται την ένταξη στο στρατιωτικό μηχανισμό, που αμφισβητεί δια της απουσίας του ή της πάσης φύσεως διαφορετικής – εναλλακτικής στάσης του την υποχρεωτική στράτευση. Με αυτούς που βγάζουν τη γλώσσα και πηδούν από τη βάρκα ή διαλέγουν άλλο καράβι. Απλά δεν είναι αυτό που μας ταιριάζει, αυτό που (μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα) διαλέγουμε. Θαρρούμε πως είναι πια ώριμος ο καιρός να βγούμε και να αρνηθούμε τη στράτευση πολιτικά, δημόσια και ωραία. Πως χρειάζεται να σπάσει η σιωπή γύρω από το θέμα, να δημιουργηθεί ένα ρήγμα στο πλέγμα της βεβαιότητας πως “έτσι έχουν τα πράγματα” και της αφωνίας των σκέψεων ότι δεν είναι μόνο έτσι. Να μιλήσουμε ξεκάθαρα για κατάργηση της υποχρεωτικής στράτευσης (σκεπτόμενοι διαρκώς την κατάργηση του στρατού ως τέτοιου), αρνούμενοι μαζί με αυτήν κάθε δικαίωμα του στρατού και του κράτους να μας την επιβάλλουν. Να κάνουμε σαφές και αδιαπραγμάτευτο το δικαίωμά μας στην συνειδητή και “στρατευμένη” προσφορά του χρόνου, της διάθεσης, της γνώσης και της κάθε ικανότητάς μας στις κοινωνικές δράσεις και τα κοινωνικά πεδία που ιεραρχούμε υψηλότερα και στα οποίες γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε υδροκέφαλο μηχανισμό πως μπορούμε να προσφέρουμε περισσότερο.

Χαιρόμαστε και γεμίζουμε δύναμη από τη συνάντησή μας και την αβίαστη απόφαση της συμπόρευσής μας. Βρεθήκαμε και ενώνουμε διαθέσεις και δυνάμεις για να κινηθούμε όχι, όπως θα μας προτιμούσαν, κατά μονάδες χαμένες στην επικαιρότητα και το χάος των γεγονότων, αλλά ως συλλογικότητες, μικρές ή μεγαλύτερες με αλληλεγγύη και αμοιβαία εμπιστοσύνη με λόγο επιθετικό και ξεκάθαρο.

Στις σειρές του Μαΐου και του Αυγούστου του 2010, κάποιοι ούτε θα παρουσιαστούμε, ούτε θα κρυφτούμε. Θα φορέσουμε καλοκαιρινά κι όχι παραλλαγή, θα κάνουμε κάμπινγκ κι όχι στρατόπεδο. Γνωρίζοντας τις ενδεχόμενες συνέπειες και αναλαμβάνοντας πλήρως τις ευθύνες της επιλογής μας, θα αρνηθούμε το στρατιωτικό μας πεπρωμένο, διατηρώντας ακέραιη την πολιτική και κοινωνική μας υπόσταση.

Μάιος 2010

Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Γιάννενα-Κόρινθος,

Παναγιώτης Σιαβελής
Άγγελος Νικολόπουλος
Μόρις Ζαφειριάδης
Δημήτρης Σωτηρίου
Μενέλαος Εξίογλου
Ευάγγελος Ζώης
Σταύρος Κεφάλας


Στις 30-3-10, έλαβα το χαρτί που με καλεί να παρουσιαστώ στον ελληνικό στρατό, για το Μάιο 2010 με την Β/ΕΣΣΟ. Δηλώνω δημόσια την άρνησή μου να καταταγώ σε οποιονδήποτε εθνικό στρατό καθώς και σε οποιονδήποτε άλλο κρατικό μηχανισμό που στρέφεται ενάντια στην κοινωνία.

Συμφώνα με την ελληνική νομοθεσία είμαι υποχρεωμένος να υπηρετήσω για 3 μήνες (λόγο αλβανικής καταγωγής), σε ένα στρατό που πρώτα αυτός δε με θέλει -όλοι θυμόμαστε τα ρατσιστικά συνθήματα περήφανων ελλήνων φαντάρων στην παρέλαση την 25η Μαρτίου 2010- όχι βέβαια επειδή προσέβαλε κάποιο εθνικό μου φρόνημα, αλλά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Εγώ που γνώρισα τον πόλεμο από μικρός και σημάδευσε τη ζωή μου, όπως και τη ζωή των οικείων μου και τόσων άλλων που εξαναγκάστηκαν στον ξεριζωμό από την επιθετικότητα της εξουσίας, αρνούμαι να δω ως εχθρό κάποιον που έτυχε να είναι πέρα από τα σύνορα, που έχουν στήσει τα αφεντικά για το διαχωρισμό των καταπιεσμένων. Για εμένα ο εχθρός βρίσκεται ¨εντός των τειχών¨ και είναι αυτός που απαξιώνει και σκυλεύει καθημερινά τη ζωή.

Ο στρατός που γεννά το ρατσισμό, προάγει την καθαρότητα, την ιεραρχία, την πειθαρχεία και τη δύναμη είναι μικρογραφία της κοινωνίας της ζούγκλας οπού επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου. Ανήκω σε μια άλλη κοινωνία, σε αυτή που δεν παραιτείται από τον αγώνα για ζωή και ελευθερία και θεωρεί ότι μόνο μέσα από την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα και την αυτοοργάνωση, ο άνθρωπος μπορεί να ξαναβρεί την ανθρωπιά του.

Οι λόγοι για τους οποίους αρνούμαι να υπηρετήσω αλλά και που διάλεξα τον αγώνα ενάντια στην εξουσία είναι απλοί και κατανοητοί, για έναν ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο, αρκεί να κοιτάξει γύρω του, να δει την πραγματικότητα και η στοιχειώδης αξιοπρέπεια και συνείδηση να τον σπρώξει στην προσπάθεια να την αλλάξει.

Επίσης, γνωρίζω ότι ο στρατός είναι πολύ πιθανόν να βρεθεί εναντίον μου και εναντίον των συντρόφων μου στον κοινωνικό-ταξικό αγώνα, όπως και στο παρελθόν. Καθώς όταν στερείς την κριτική σκέψη από τον άνθρωπο τον μετατρέπεις σε ανδρείκελο. Ένα εκτελεστικό όργανο, χωρίς συνείδηση, θα κάνει όποιο έγκλημα του ζητηθεί απέναντι σε όποιον ¨εχθρό¨ παρουσιαστεί ως τέτοιος.

Θεωρώ ότι η μόνη βία είναι αυτή του κράτους και του κεφαλαίου, η βία των πολέμων, της εξαθλίωσης, της λεηλασίας της ζωής, της μισθωτής σκλαβιάς, της καταστολής, του ψέματος, η βία των φιλήσυχων, η βία της κανονικότητας. Από την άλλη η κοινωνική αντιβία, είναι η άμυνα μας και ένα εργαλείο -που δεν μας εκφράζει- αλλά οικειοποιούμαστε στον αγώνα για την καθολική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, πατρίδες, εκμετάλλευση…

Για την όξυνση του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού,

ΚΑΤΩ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ ΑΡΝΗΣΗ ΘΗΤΕΙΑΣ ΟΛΙΚΗ

Αγρίνιο, 10/5/2010

Σπύρος Ζαρκαλής

Για τα γεγονότα της 5ης Μάη

Για την απεργία της 5ης Μάη, την πρωτόγνωρη σε όγκο διαδήλωση, τις πολύωρες διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης της Βουλής, τις εκτεταμένες συγκρούσεις, τον τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων από αναθυμιάσεις…

 

5 Μάη 2010. Η μεγαλύτερη πορεία της μεταπολίτευσης ήρθε για να αντιπαρατεθεί με το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό πρόγραμμα κοινωνικής λεηλασίας και υποδούλωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, εγχώριας και υπερεθνικής. Και ο κοινωνικός αυτός χείμαρρος των 150-200 χιλιάδων διαδηλωτών κατέβηκε για να εκβάλλει την οργή του στο κοινοβούλιο. «Όλοι για το σύνταγμα», «περικύκλωση-αποκλεισμός-κατάληψη της Βουλής». Η προσπάθεια εξελισσόταν για περισσότερες από 2 ώρες, ξανά και ξανά, παρά τις διμοιρίες των ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, τις κρότου λάμψης, τις δολοφονικές επιθέσεις των μηχανοκίνητων ομάδων ΔΕΛΤΑ. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δονούσε την ατμόσφαιρα. Τα μπλοκ που έφταναν στο Σύνταγμα και μετά από λίγο αναγκάζονταν να προχωρήσουν πνιγμένα από τα χημικά, έκαναν στροφή λίγο πιο κάτω και ξαναγυρνούσαν, τη στιγμή που νέα μπλοκ διαδηλωτών έφταναν και αυτά έξω από το κοινοβούλιο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο, εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο κατώτατο σημείο κοινωνικής αποδοχής.

 

5 Μάη 2010, λίγο μετά τις 3:00μμ, και αρχίζει να κυκλοφορεί η πληροφορία ότι «μάλλον υπάρχουν νεκροί από φωτιά που μπήκε σε υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου». Στην αρχή κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει και περνάει από το μυαλό πολλών η ιδέα ότι πρόκειται για επικοινωνιακό τερτίπι του καθεστώτος για να αποσυρθεί ο κόσμος από τους δρόμους. Τελικά, όμως, η πληροφορία ισχύει. Ο κόσμος μουδιάζει, οι φάτσες σκοτεινιάζουν, η οργή και το σθένος εξανεμίζονται, τα μπλοκ αρχίζουν να αποχωρούν. Ο Χρυσοχοϊδης κάνει λόγο για εκκαθάριση της πόλης από τους διαδηλωτές επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας, οι δυνάμεις καταστολής παίρνουν θάρρος και εντολές για σαρωτική αντεπίθεση, το σκηνικό αλλάζει μέσα σε λίγη ώρα. Θα ακολουθήσουν μαζικές προσαγωγές από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας μέχρι τα καφενεία των Εξαρχείων, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών και κατοίκων, τραυματισμοί από επιθέσεις των ομάδων Δέλτα με τις μηχανές τους. Η απεργία στα ΜΜΕ αναστέλλεται για τον συντονισμό των μέσων μαζικής χειραγώγησης στο κυνήγι του «εσωτερικού εχθρού» που εξαπολύεται. Η κατάληψη «Χώρος Ενιαίας Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης», στην οδό Ζαΐμη στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική εισβολή και εκκένωση με χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πυροβολισμών εντός του κτιρίου ενώ το Στέκι Μεταναστών, στην οδό Τσαμαδού πάλι στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική επίθεση με εκτεταμένες ζημιές. Και στις δυο περιπτώσεις οι αστυνομικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται από ομάδες Δέλτα, οι οποίες εφορμούν ως ένστολες συμμορίες. Και προφανώς έπεται συνέχεια. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες. O σχεδιασμός των κυρίαρχων, που έχει δρομολογηθεί όλη την περίοδο μετά την εξέγερση του «Δεκέμβρη» στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης και καταστολής του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου και κάθε ακηδεμόνευτης κοινωνικής εστίας αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, έχει το απαραίτητο πάτημα να αναβαθμιστεί ποιοτικά και ποσοτικά, προπαγανδιστικά και επιχειρησιακά.

 

Όλες αυτές τις μέρες ο τραγικός θάνατος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσακάλη, έχει στοιχειώσει τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας. Γιατί η απώλειά τους είναι κομμάτι του δικού μας πόνου και όχι των κάθε είδους αυτόκλητων τιμητών. Όσο γελοίο, όμως, και αν είναι να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Χρυσοχοΐδης την ώρα που προΐσταται της περιφρούρησης της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που συστηματικά χειραγωγεί, εξαπατά και συσκοτίζει τις συνειδήσεις, όσο δεδομένη και αν είναι η ευθύνη του κάθε Βγενόπουλου που με την απειλή της απόλυσης εξανάγκασε τους εργαζόμενούς του να βρίσκονται κλειδωμένοι εν είδη ανθρώπινης ασπίδας σε τραπεζικό του κατάστημα απ’ όπου θα περνούσε η απεργιακή πορεία, η ευθύνη του θανάτου από αναθυμιάσεις των 3 εργαζομένων αναπόφευκτα βαραίνει εκείνους που πυρπόλησαν το κτίριο χωρίς πρώτα να έχουν ελέγξει ότι μέσα δεν υπήρχαν άνθρωποι. Τραγική επιπολαιότητα; Εγκληματική αδιαφορία; Ή ακόμα χειρότερα κυνισμός, αποτέλεσμα μιας ελιτίστικης και αντικοινωνικής «αντίληψης», που αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό της, εχθρεύεται οτιδήποτε έξω από την ίδια και «επιβεβαιώνεται» μέσα από την κατανάλωση επιθετικών πρακτικών χωρίς αγωνία για τα περιεχόμενα και τη διαλεκτική του κοινωνικού ανταγωνισμού;

Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα στα οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία ανθρώπων. Επιπλέον, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δε θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους και όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρακμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δε δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας και της «δικαιοσύνης» της αλλά στην ιστορία των αγώνων για την ελευθερία.

 

Δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «κακιάς στιγμής», πολύ περισσότερο «παράπλευρης απώλειας». Αυτά είναι άλλοθι που διεκδικεί ο εξουσιαστικός συρφετός για να δικαιολογεί την καθημερινή δολοφονική του δραστηριότητα. Με αυτό το ήθος, με αυτή τη λογική, κατεβαίνουμε στο δρόμο όλα αυτά τα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε. Ανυποχώρητα, συλλογικά και μαχητικά, με οδηγό μας την αντίσταση, την ανυποταγή και τη ρήξη, την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία και την ισοτιμία, την κοινότητα, την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη. Στις γειτονιές, στους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις, στις κινήσεις αντιπληροφόρησης και στις κοινωνικές παρεμβάσεις, στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα της καθημερινής ζωής και της κοινωνικής ανταρσίας.


Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, την πιο βαθιά κοινωνική υποδούλωση από την κρατική επιβολή και τους αστυνομικούς στρατούς κατοχής, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο και με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας, ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση συνεχίζεται. Ραντεβού στο δρόμο…

 

 

11 Μάη 2010

 

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω

Αναρχικοί-Αναρχικές από Πειραιά

Θερσίτης (χώρος ραδιουργίας & ανατροπής) – Ίλιον

Ρεσάλτο (αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης) – Κερατσίνι

Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά

Συνέλευση Εξεγερμένων Περάματος, Κερατσινίου, Νίκαιας, Κορυδαλλού, Πειραιά

Για το μεσημέρι της 5ης Μάη

1
Είναι δεδομένο ότι δεν θα έσπαγε η απεργία στα ΜΜΕ για να δημοσιοποιηθεί το κορυφαίο στην μεταπολιτευτική ιστορία χτεσινό γεγονός των 150-200.000 διαδηλωτών. Αντιθέτως, έσπασε η απεργία στα ΜΜΕ για να «ενημερωθεί» ο κόσμος μετά το τραγικό γεγονός των τριών θανάτων στην τράπεζα του Βγενόπουλου. Αυτό το γεγονός λέει πολλά. Τόσα όσοι και οι τόνοι κυριαρχικής προπαγάνδας ενάντια στους αδιαμεσολάβητους και ακηδεμόνευτους αγώνες. Από τις 4μμ χτες, η πλουραλιστική μονοφωνία του Θεάματος ανέστειλε τις απεργιακές της δεσμεύσεις και συντονίστηκε ενάντια στον "εσωτερικό εχθρό". Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες.

 2

Με αφορμή μια -τραγικά εκ του αποτελέσματος- επιπόλαιη πράξη λύνονται οι ασκοί της χυδαιότητας και ξεδιπλώνεται μια γενικευμένη ιδεολογική επίθεση ενάντια σε συγκεκριμένες πολιτικές αντιλήψεις. Χρησιμοποιείται μια δραματική αφορμή για να ενισχυθεί αθροιστικά ο σχεδιασμός των κυρίαρχων που έχει δρομολογηθεί σε όλη τη διάρκεια της μεταδεκεμβριανής εποχής στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Υπάρχει, ωστόσο, μια τεράστια απόσταση από την ατομική ευθύνη στην συλλογική που, στο προκείμενο, η κυρίαρχη προπαγάνδα φροντίζει να εξαφανίσει χειραγωγώντας το κοινωνικό θυμικό. Είναι γελοίο να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Βγενόπουλος την ώρα που βρίσκεται έκθετος για την προϋπόθετη απαξίωση της ζωής των εργαζομένων του,  ο κάθε Χρυσοχοϊδης την ώρα που εφαρμόζει την περιφρούρηση της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που κατευθύνει συστηματικά τις συνειδήσεις στο σκοτάδι της αλλοτρίωσης.

3

Ας κάνουμε μερικές επισημάνσεις. Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα όπου δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία καταναγκαστικά εγκλείστων ανθρώπων.  Επιπλέον, είναι απλή και τυπική λογική ότι η κατανάλωση επιθετικών πρακτικών δεν μπορεί παρά να υπονομεύει και να ακυρώνει τελικά τα πολιτικά τους περιεχόμενα. Επίσης, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δεν θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους κι όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρηκμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δεν δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας αλλά στην Ιστορία των Αγώνων για την Ελευθερία.

4

Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο, ο αγώνας για την κατάκτηση της ελευθερίας συνεχίζεται.  Με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους με σκοπό να αντισταθούν στη λεηλασία των ζωών τους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας συνεχίζεται.

Προχωρήσαμε σε κατάληψη χώρου επί της Καποδιστρίου

 

 

 ΥΓ. Το διήμερο εκδήλωσης για την κρίση συνεχίζεται και σήμερα στον χώρο δίπλα στην νέα κατάληψη

Σάββατο, 01/05, 19:00 Συζήτηση με θέμα: "Από τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας, στον διπλό εκβιασμό της ανεργίας"

Αύριοο Κυριακή 02/05 στις 8μμ η πρώτη συνέλευση της κατάληψης