Παρακολουθώντας την σοσιαλδημοκρατική διαχείριση

1

“Σήμερα Τετάρτη 7 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε το πρώτο υπουργικό συμβούλιο της νέας κυβέρνησης. Η συνεδρίαση ήταν για πρώτη φορά στα ελληνικά δεδομένα δημόσια και καταγράφηκε σε ζωντανή μετάδοση από τα media”


Καταρχήν το Πασόκ είχε παραδοσιακά καλές σχέσεις με τις εύκολες αλλαγές στο επίπεδο της φαινομενικότητας. Δεν κοστίζει τίποτε να κάνεις το υπουργικό σου συμβούλιο δημόσιο θέαμα. Από τη μια διαχέεις μια αίσθηση διαφάνειας και από την άλλη ένα έντονο κοντράστ με το άμεσο παρελθόν της «κλειστής πόρτας». Έτσι κι αλλιώς οι διυπουργικές «συνεννοήσεις» μπορούν να γίνουν πάνω σε ή κάτω από άλλα τραπέζια και σε άλλο χρόνο.

2

“Είμαστε οι ενδιάμεσοι του πολίτη και της διοίκησης. Είμαστε αντιεξουσιαστές της εξουσίας” (Γ. Παπανδρέου, 7/10/09)

Προσπερνάμε την αφόρητα διασκεδαστική τελευταία πρόταση. Στην πρόταση όμως: «είμαστε οι ενδιάμεσοι του πολίτη και της διοίκησης» αποτυπώνεται η «επιθυμητή» διακριτότητα πολιτικής διαχείρισης και κρατικού μηχανισμού. Σε αυτό το επίπεδο επίκλησης η πασοκική διαχείριση μπορεί να παλινδρομεί μεταξύ πολιτών και «διοίκησης» τοποθετώντας κάθε φορά τον εαυτό της στο πιο βολικό γι’ αυτήν σημείο της συγκυρίας.

3

Ο πράσινος καπιταλισμός έχει σημαντική καθυστέρηση στην ελλάδα και το πιο λειτουργικό σχέδιο είναι θύλακες «οικολογικής τεχνολογίας» εν μέσω του «βασιλείου του λιγνίτη». Η επίκληση της πράσινης ανάπτυξης είναι και πάλι επιλογή των βολικών παλινδρομήσεων που παράγουν διαχειριστικό έργο σε κάθε επίπεδο. Η πρόταση στους οικολόγους για το υπουργείο περιβάλλοντος ήταν κίνηση ματ καθώς αφενός αυτοί θα διαλύονταν ευθύς εξαρχής σε περίπτωση αποδοχής (με δεδομένη την σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση και των ορίων που αυτή θέτει όσον αφορά την παραγωγική διαδικασία) αφετέρου, τώρα που αρνήθηκαν, μπορεί να εξασφαλίζουν την μη διάλυσή τους αλλά από την άλλη έχουν χρεωθεί την φαινομενική ανικανότητα ή αβουλία να «κάνουν κάτι» ρεαλιστικό σε σχέση με το περιβάλλον. Το πασόκ ανέξοδα και πάλι κέρδισε σε εντυπώσεις.

4

Είναι δεδομένη πια η ανάσχεση του μεταναστευτικού κύματος μετά την σχετική ύφεση της κρίσης στις χώρες προέλευσης, την επιθετική αστυνόμευση των συνόρων αλλά και της διάλυσης του μεταναστευτικού κόμβου της Πάτρας. Επομένως επανέρχεται άμεσα στο ζήτημα της «ένταξης». Γι’ αυτό και ο διάλογος επικεντρώνεται γύρω από ζητήματα νομιμοποίησης ή διαχείρισης των απελάσεων.

5

«Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταργηθεί από τους τρομοκράτες και τους αλήτες της άκρας αριστεράς με την υποστήριξη των πολιτικών νεολαιών του ΚΚΕ και του ΣΥΝ… Στην Ελλάδα υπάρχουν θύλακοι όπου το πολίτευμα δεν λειτουργεί.. Είναι απαράδεκτο και θα οδηγήσει σε πολύ επικίνδυνες εξελίξεις. Αν η κυβέρνηση δεν εφαρμόσει το νόμο, τότε θα εφαρμόσουν το νόμο αυτοδικώντας οι πολίτες» (Θ. Πάγκαλος, 5/4/09)
Το άσυλο δεν μπορεί να καταργηθεί, τουλάχιστον άμεσα. Ο Πάγκαλος ήταν ανέκαθεν ένα κυνικό φερέφωνο ενός συντηρητικού πυρήνα του «κινήματος». Μια θλιβερή φιγούρα που εξαντλούσε το «θεριακλίκι» του σε ένα άμεσο μοριακό βεληνεκές, λαϊκιστί: «όπου τον έπαιρνε» αλλά που δεν τράβηξε ποτέ τη δική του γραμμή σε σοβαρές διοικητικές αποφάσεις. Διακηρύττει πάντα «ρεαλιστικές» και αποϊδεολογικοποιημένες θέσεις που στην συντριπτική τους πλειονότητα δεν δεσμεύουν κανέναν, ούτε και γίνονται κατευθυντήριες διαχειριστικές γραμμές. Την «κατάλληλη στιγμή» άλλοι είναι αυτοί που αποφασίζουν… Οι δηλώσεις του δεν διατυπώνουν τα επόμενα κυβερνητικά βήματα.

Το τρίτο μάτι της πρωτοβουλίας

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *