ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ

Έξι σύντροφοί μας συνελήφθησαν και κατηγορούνται για τρομοκράτες. Μια χιλιοπαιγμένη κωμωδία ανεβαίνει ξανά στο θέατρο της  «κοινής γνώμης».


Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» είναι ένα έργο που έχει παιχτεί τόσες φορές που και η πιό κοντή μνήμη μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κάθε του πράξη. Ένα έργο με τους γνωστούς ατάλαντους παραγωγούς, τους γνωστούς πουλημένους θεατροκριτικούς, το γνωστό κοινό που παρακολουθεί αμέτοχο και τον εξώστη που παλεύει να διαλύσει την παράσταση.

Και όπως πάντα τα συνήθη θύματα. 


Γιατί τώρα, γιατί έτσι; Γιατί επέλεξαν αυτή τη συγκυρία; 
Δεν έχουμε μπροστά μας εκλογές. Δεν έχουμε Ολυμπιακούς αγώνες. Ούτε ανασχηματισμούς, ούτε (για την ώρα) νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους.  Έχουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: έχουμε την έμπρακτη αποτυχία του μοντέλου εκμετάλλευσης των τελευταίων δεκαετιών. Έχουμε την πλήρη αποκάλυψη του ψέματος της καπιταλιστικής ευμάρειας. Έχουμε το τέλος του μύθου πως η υποταγή και η συναίνεση «πληρώνουν». Για πόσο καθυστερημένους μας περνάνε ώστε να περιμένουν πως κανείς δεν θα παρατηρήσει πως η πρεμιέρα του έργου τις «εξάρθρωσης…» απείχε μόλις λίγες ώρες από την ολοκλήρωση του deal της ελληνικής εξουσίας με τους διεθνείς όμοιούς της για την διαχείριση της νέας τους επίθεσης εναντίον της κοινωνίας; 


Εδώ και μήνες η επικοινωνιακή εκστρατεία που διαφημίζει την ανάγκη να γίνουν, με τη θέλησή τους, οι φτωχοί φτωχότεροι πηγαίνει παράλληλα με μια άλλη εκστρατεία: η καταστολή απλώνει τα πλοκάμια τη παντού. Από το δικαστικό όργιο της υπόθεσης Χαλανδρίου, την άγρια δύση των επικηρύξεων, τις επιθέσεις σε ανοιχτούς πολιτικούς χώρους, τις προληπτικές προσαγωγές χιλιάδων ανθρώπων, το χτύπημα αυτοοργανωμένων  κοινωνικών εγχειρημάτων, την ενεργοποίηση των φασιστικών εφεδρειών… Μια εκστρατεία που στηρίχθηκε σε επιμέρους καμπάνιες τρομοκράτησης τόσο για να πραγματοποιηθεί όσο και για να διασωθεί κάθε φορά που έτρωγε τα μούτρα της. Από το «Άβατο των Εξαρχείων», το «πανεπιστημιακό άσυλο», «την επέτειο του Δεκέμβρη» φτάσαμε τον τελευταίο μήνα να προαναγγέλεται με κάθε λεπτομέρεια η στοχοποίηση συγκεκριμένων αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέχρι την τελική τους σύλληψη.  


Το να θολώσουν τα νερά, το να τραβήξουν αλλού το ενδιαφέρον των παθητικών τηλεθεατών είναι ο πρώτος αλλά όχι ο σημαντικότερος στόχος τους. Δεν χτυπούν τους αναρχικούς μόνο για να αλλάξουν επικοινωνιακή ατζέντα, ούτε μόνο για να απαντήσουν στις επαναστατικές τους προκλήσεις. Ο αποδέκτης αυτού του μυνήματος είναι η κοινωνία. Αν τα ψέματα και οι κάλπικες υποσχέσεις του συστήματος βγήκαν πλεόν στην φόρα, αν όλοι οι μηχανισμοί εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης (κόμματα, καθεστωτικός συνδικαλισμός, ΜΚΟ, φορείς…) δεν πείθουν πλέον κανένα, η πιθανότητα να συμμαχήσουν οι καταπιεσμένοι με τον εαυτό τους, να αμφισβητήσουν το κοινωνικό συμβόλαιο, να αυτοοργανωθούν, να επανοικειοποιηθούν τον πλούτο που παράγουν και τις ζωές που ζουν, είναι μια πιθανότητα που προκαλεί τρόμο στην εξουσία και τους λακέδες της. 


Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» έχει το μάτι στραμμένο στις μάχες που έρχονται και όχι στις μάχες που δόθηκαν. Επιχειρεί, μαζί με τις άλλες τρομοκαμπάνιες, να ξεδοντιάσει τον αγώνα των καταπιεσμένων πριν αυτός πάψει να γκρινιάζει και σκεφτεί να δαγκώσει. 


Υποθέτοντας ότι θα εκμεταλλευτούν την «παγωμάρα» του πρώτου καιρού, πως θα έχουν, όπως στην περίπτωση της 17Ν μια «περίοδο χάριτος» να φτιάξουν όπως τους βολεύει το σκηνικό, επιτέθηκαν. Αλλά αυταπατώνται. Το 2010 δεν είναι 2002. Κι αν προσβλέπουν στα νομιμόφρονα κλαψουρίσματα της καθεστωτικής αριστεράς και του «προοδευτικού επώνυμου κόσμου», προσβλέπουν σε ένα άδειο κέλυφος. 


Σήμερα δεν θα έχουν ούτε ένα δευτερόλεπτο αβάντα. Οι σύντροφοί μας δεν είναι μόνοι. Δεν θα μείνουν στιγμή μόνοι τους. Γιατί από τη μια, ως αναρχικοί, ούτε το κοινωνικό τους συμβόλαιο αποδεχόμαστε, ούτε στην δημοκρατική νομιμότητα τους αναγνωρίζουμε άλλο περιεχόμενο από αυτό της διαιώνισης της εκμετάλλευσης και της ετερονομίας. Και από την άλλη ως καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι ξέρουμε τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε, ξέρουμε ποιοι είναι «οι δικοί μας» και ποιοι είναι «οι άλλοι».  


Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Ένα πολύ δυνατό όπλο. 
Όλοι αυτοί οι «άλλοι» καλά θα κάνουν να επαναστοχαστούν το λάθος τους. Ναι, οι συντροφοί μας θα χτυπηθούν. Σέρνονται στα δικαστήρια, συκοφαντούνται, φυλακίζονται. Αλλά οι μπάτσοι θα μας βρίσκουν έξω από τα σπίτια των διωκόμενων. Θα μας βρίσκουν στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις πλατείες. Οι δικαστικοί θα μας αντιμετωπίζουν στις αίθουσές τους, κι έξω από αυτές θα απολογούνται. Οι  Χρυσοχοίδηδες θα καταλάβουν πως στην κούρσα της πολιτικής τους ανέλιξης καβάλησαν κουτσό άλογο. Οι δημοσιογράφοι πως τέλειωσαν τα ψέματα περί «λειτουργήματος» και άρχισε η αποκάλυψη της διατεταγμένης τους υπηρεσίας. 


Καταλάβαμε τη ΕΣΗΕΑ, αυτό το συντεχνιακό άντρο της δημοσιογραφικής αριστοκρατίας, για να κάνουμε σαφές σε όλους πως και βλέπουμε και κατανοούμε και θα πολεμήσουμε την ιερή συμμαχία της εξουσίας.  Το πλοκάμι που λέγεται Media έρχεται αυτή τη φορά να παίξει έναν ακόμα πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Οι συλληφθέντες ΠΡΕΠΕΙ να καταδικαστούν, τα «στοιχεία» ΠΡΕΠΕΙ να επαρκούν, η υπόθεση ΠΡΕΠΕΙ να είναι δεμένη. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε πια στα δελτία τους μπρος στην ανάγκη τους να φέρουν σε πέρας την εργολαβία…

 
Είμαστε εμείς που τους είπαμε πρώτοι «αλήτες και ρουφιάνους», συλήβδην και ισοπεδωτικά και σήμερα, ούτε ανάμεσά τους δεν μπορεί να βρεθεί μια ντουζίνα που να ισχυριστεί ότι αδικήσαμε τον κλάδο. Είμαστε εμείς που ουδέποτε  συρθήκαμε να ζητιανέψουμε τον τηλεοπτικό τους χρόνο, που βασιστήκαμε στα δικά μας μέσα για να προβάλουμε τις θέσεις και τους αγώνες μας. Εμείς που δεν γίναμε ένα ακόμα λουλούδι στη γλάστρα τους γιατό και οι ρίζες μας είναι γερές. Που αντισταθήκαμε στις «σειρήνες» της απεύθυνσης στην «κοινή γνώμη» και επιμείναμε στην απεύθυνση στην κοινωνία. Που η ύπαρξή μας και μόνο, εδώ και 35 χρόνια είναι η απόδειξη της αδυναμίας τους.  Εμάς δεν μπορούν να μας εκβιάσουν. 

Τα επώνυμα παπαγαλάκια της ασφάλειας θα παραδοθούν στη χλεύη και την απαξίωση. Στο βλέμμα μας δεν υπάρχει ικεσία αλλά γνώση και οργή. Κι αν μερικοί νοιώσουν αδικημένοι, αν κάποιοι δημοσιογράφοι φαντασιώνονται πως σε αυτό το βαρέλι με τα σάπια μήλα αυτοί θα παραμείνουν φρέσκοι και τίμιοι, τι να πούμε, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αν προλάβουν να κάνουν την αυτοκριτική τους πριν σαπίσουν τόσο το καλύτερο γιαυτούς. 


Ο αγώνας αυτός είναι μόλις στην αρχή του. Ξέρουμε τι έρχεται. Θα σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων μας αταλάντευτα, όπως θα σταθούμε και στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού πολέμου, σε όλα τα μέτωπά του σε όλους τους αγώνες που έρχονται. Ως την τελική νίκη. 
 
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ 
 
ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ 14&15 ΑΠΡΙΛΗ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ  6 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ 
 
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 15/4 7.00μμ  ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ Ζ. 
 
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 27/4 6.00μμ  ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ 
 
Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες



*Μια χρήσιμη αντιστοίχιση των γεγονότων από το Ρεσάλτο:

http://anarxiko-resalto.blogspot.com/2010/04/blog-post_13.html

Μηνύματα συντρόφων από το στόχαστρο της κρατική καταστολής:

* Επιστολή Κώστα Γουρνά

* Επιστολή Μανόλη Μπεραχά

* Κείμενο  Λήδας Σοφιανού

* Κείμενο Νατάσας Ανανιάδου


Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *