«Ο ξεριζωμένος δεν θεωρεί τίποτα μόνιμο. Όμως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, βλέπει παντού έναν δρόμο. Εκεί που οι άλλοι συναντούν τείχη ή βουνά, ακόμη κι εκεί, αυτός βλέπει έναν δρόμο. Επειδή, όμως, βλέπει έναν δρόμο παντού, είναι αναγκασμένος πάντα να αφανίζει τα πράγματα στο πέρασμά του… Επειδή βλέπει δρόμους παντού, τοποθετείται πάντα στα σταυροδρόμια. Καμία στιγμή δεν μπορεί να ξέρει τι μπορεί να φέρει η επόμενη. Ό,τι υπάρχει το κατεδαφίζει, όχι χάριν της κατεδάφισης, αλλά για το δρόμο που περνάει μέσα απ’ αυτό».

“The destructive character”, Peter Demetz, 1978

Οι εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι που περιφέρονται ανά την επικράτεια είναι «η εκδίκηση των θυμάτων». Οι πόλεμοι και η λεηλασία των φυσικών πόρων στους λεγόμενους «τρίτους κόσμους» που επιτελούνται με αηδιαστική αλαζονεία από τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη της Δύσης επιστρέφουν όχι μόνο τα λάφυρά τους αλλά και τις συνέπειες. Τους ξεριζωμένους που ό,τι υπάρχει το κατεδαφίζουν χάριν του δρόμου που περνάει μέσα απ’ αυτό. Και, βέβαια, οι αστυνομίες και τα υπουργεία εσωτερικών είχαν συνηθίσει αυτές «τις κακόμοιρες φιγούρες» με τις σκαμμένες φτέρνες να σέρνονται στα φανάρια επαιτώντας, στα καταγώγια με σκυμμένο κεφάλι και την ψυχή στο στόμα, στα μπουρδέλα και τα εργοτάξια, στα φραουλοχώραφα και τους άθλιους καταυλισμούς υπάκουους και συνεσταλμένους. Ακίνδυνους. Τον τελευταίο καιρό όμως «οι κακόμοιρες φιγούρες» ξεσκίσαν τον μπερντέ του καλοστημένου θεάτρου σκιών όπως και οι κυβερνήτες αυτού του κόσμου τους ξεσκίσαν τη ζωή. Βγήκαν στο προσκήνιο φωνάζοντας: κουφάλες, ως εδώ! Και αμέσως, όπως είναι φυσικό σε μια ευνομούμενη αηδιαστική αλαζονική ρατσιστική πολιτεία, η αστυνομία και το υπουργείο εσωτερικών ανακοινώνουν ότι οι μετανάστες αναγορεύονται ως το Νο 1 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Ανακοινώνουν μέτρα, βγάζουν τα σκυλιά της δημοκρατίας στο δρόμο, γέμισε η πόλη ξύλο, βρισιές, χυδαιότητα, εξευτελισμούς, προσαγωγές, ελέγχους, πογκρόμ, αηδία. Δηλώσεις ότι σε ένα μήνα θα λυθεί το «πρόβλημα» με τους μετανάστες.

Και επιπλέον, ότι μετά θα «ασχοληθούν» με τους αναρχικούς που, ως γνωστόν, είναι το Νο2 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.

“Θα μπορέσουμε άραγε κάποτε

να βγάλουμε αγνό, φυσικό μετάξι

για να ντύσουμε τους γυμνούς

από τ΄αστραφτερά φύλλα

της πελώριας μουριάς

που σκέπει

την πανανθρώπινη αυλή μας

δίχως τη διαμεσολάβηση των σκουληκιών;”

Π. Ανταίος, οι διαμεσολαβητές ή τα σκουλήκια; 1987