Παρακολουθούμε όλα αυτά που συμβαίνουν στο Ιράν αυτές τις μέρες, την εκρηκτική κατάσταση που χαρακτηρίζει πιά ένα κομβικό σημείο του πλανήτη οσον αφορά τον τρόπο που ξεδιπλώνονται οι αντιθέσεις στην ιεραρχία της παγκόσμιας ισχύος. Είναι φανερό ότι όσα συμβαίνουν είναι αποτέλεσμα μιας αθροιστικής κοινωνικής αντίδρασης στην ιστορία του Ιράν των τελευταίων δεκαετιών. Ακόμη κι αν η κρίση αποκατασταθεί, υπάρχει ήδη μια ποσοτική και ποιοτική μετατόπιση με πρόσημο προς την καθολική αναδιάταξη των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισμών. Τα κοράκια της Δύσης αποβλέπουν στην αξία χρήσης της οργής όλων όσοι έχουν εξεγερθεί με αφορμή τις πρόσφατες εκλογές. Τίποτε όμως δεν εγγυάται την ουσιαστική ανταπόκριση και την πειράρχηση στις επιβουλές της πιο άθλιας και χαμερπούς “αντιπροσωπείας” του Διαφωτισμού στην περιοχή.

Στην άλλη άκρη του κόσμου, η Κίνα αντιμετωπίζει εκατοντάδες (χωρίς υπερβολή!) μεγάλης έκτασης εξεγέρσεις κάθε χρόνο σε όλο το εύρος της επικράτειάς της που μπορεί τα δυτικά πρακτορεία να ισχυρίζονται ότι πυροδοτούνται μόνο από κυβερνητική διαφθορά και κρατικές αυθαιρεσίες αλλά εύκολα μπορούμε να προσθέσουμε και τις έντονες ταξικές αντιθέσεις. Πριν μερικές μέρες, στις αρχές του Ιούνη με αφορμή την φενακισμένη δολοφονία (δήλωσαν αυτοκτονία αλλά η οικογένεια του νεκρού ζήτησε ιατροδικαστική έρευνα την οποία αρνήθηκαν οι αρχές) ενός νεαρού σεφ σε ένα ξενοδοχείο ιδιοκτησίας του αδελφού του δημάρχου της πόλης Σισού στην κεντρική Κίνα.  Στο βίντεο καταγράφεται η σύγκρουση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων με τις δυνάμεις καταστολής, η χαρακτηριστική κοινωνική οργή που προμηνύει γενικότερες εξελίξεις στο καινούργιο αυτό αχανές καπιταλιστικό προπύργιο, πρότυπο του Μπους κατά δηλώσεις του λίγο πριν εγκαταλείψει το δικό του προπύργιο. Να προσθέσουμε ότι λόγω τέτοιων βίντεο που διέρρευσαν στο διαδίκτυο δημιουργήθηκε μια ομπρέλλα μπλοκαρίσματος του διαδικτύου από τις κινεζικές αρχές.

[kaltura-widget wid=”5k4ezhsgqo” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

«Ο ξεριζωμένος δεν θεωρεί τίποτα μόνιμο. Όμως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, βλέπει παντού έναν δρόμο. Εκεί που οι άλλοι συναντούν τείχη ή βουνά, ακόμη κι εκεί, αυτός βλέπει έναν δρόμο. Επειδή, όμως, βλέπει έναν δρόμο παντού, είναι αναγκασμένος πάντα να αφανίζει τα πράγματα στο πέρασμά του… Επειδή βλέπει δρόμους παντού, τοποθετείται πάντα στα σταυροδρόμια. Καμία στιγμή δεν μπορεί να ξέρει τι μπορεί να φέρει η επόμενη. Ό,τι υπάρχει το κατεδαφίζει, όχι χάριν της κατεδάφισης, αλλά για το δρόμο που περνάει μέσα απ’ αυτό».

“The destructive character”, Peter Demetz, 1978

Οι εκατοντάδες χιλιάδες ξεριζωμένοι που περιφέρονται ανά την επικράτεια είναι «η εκδίκηση των θυμάτων». Οι πόλεμοι και η λεηλασία των φυσικών πόρων στους λεγόμενους «τρίτους κόσμους» που επιτελούνται με αηδιαστική αλαζονεία από τα ανεπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη της Δύσης επιστρέφουν όχι μόνο τα λάφυρά τους αλλά και τις συνέπειες. Τους ξεριζωμένους που ό,τι υπάρχει το κατεδαφίζουν χάριν του δρόμου που περνάει μέσα απ’ αυτό. Και, βέβαια, οι αστυνομίες και τα υπουργεία εσωτερικών είχαν συνηθίσει αυτές «τις κακόμοιρες φιγούρες» με τις σκαμμένες φτέρνες να σέρνονται στα φανάρια επαιτώντας, στα καταγώγια με σκυμμένο κεφάλι και την ψυχή στο στόμα, στα μπουρδέλα και τα εργοτάξια, στα φραουλοχώραφα και τους άθλιους καταυλισμούς υπάκουους και συνεσταλμένους. Ακίνδυνους. Τον τελευταίο καιρό όμως «οι κακόμοιρες φιγούρες» ξεσκίσαν τον μπερντέ του καλοστημένου θεάτρου σκιών όπως και οι κυβερνήτες αυτού του κόσμου τους ξεσκίσαν τη ζωή. Βγήκαν στο προσκήνιο φωνάζοντας: κουφάλες, ως εδώ! Και αμέσως, όπως είναι φυσικό σε μια ευνομούμενη αηδιαστική αλαζονική ρατσιστική πολιτεία, η αστυνομία και το υπουργείο εσωτερικών ανακοινώνουν ότι οι μετανάστες αναγορεύονται ως το Νο 1 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας. Ανακοινώνουν μέτρα, βγάζουν τα σκυλιά της δημοκρατίας στο δρόμο, γέμισε η πόλη ξύλο, βρισιές, χυδαιότητα, εξευτελισμούς, προσαγωγές, ελέγχους, πογκρόμ, αηδία. Δηλώσεις ότι σε ένα μήνα θα λυθεί το «πρόβλημα» με τους μετανάστες.

Και επιπλέον, ότι μετά θα «ασχοληθούν» με τους αναρχικούς που, ως γνωστόν, είναι το Νο2 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.

“Θα μπορέσουμε άραγε κάποτε

να βγάλουμε αγνό, φυσικό μετάξι

για να ντύσουμε τους γυμνούς

από τ΄αστραφτερά φύλλα

της πελώριας μουριάς

που σκέπει

την πανανθρώπινη αυλή μας

δίχως τη διαμεσολάβηση των σκουληκιών;”

Π. Ανταίος, οι διαμεσολαβητές ή τα σκουλήκια; 1987

Και χτες εκτιλύχθηκαν σκηνές απείρου κάλλους στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονα στην Αχαρνών. 120 σύντροφοι και συντρόφισσες επισκέφτηκαν την πλατεία για να δηλώσουν αντιρατσιστική παρουσία, να μοιράσουν κείμενα, να παρέμβουν στην φασιστική κατοχή και να ανοίξουν την παιδική χαρά της πλατείας, η οποία έχει γίνει το μεγάλο διακύβευμα των φασιστοειδών της “επιτροπής κατοίκων”.  Κατά την “άποψή” τους η συγκεκριμένη παιδική χαρά πρέπει να παραμένει κλειστή για να εμποδίζονται οι μετανάστες να φέρνουν τα παιδιά τους για να παίξουν. Η αστυνομία επιτέθηκε απρόκλητα  στους συντρόφους την ώρα που αποχωρούσαν με πλάτη διάφορα φασιστοειδή που στόλιζαν με τον ¨πλούσιο” λεκτικό τους “πολιτισμό” το όλο σκηνικό.  Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη και οδήγησε σε τραυματισμούς εκατέρωθεν αλλά και 5 συλλήψεις. Οι συλληφθέντες πέρασαν σήμερα από το αυτόφωρο με πλημμεληματικές κατηγορίες. ορίστηκε δικάσιμος και αφέθηκαν ελεύθεροι.

Η σύμπραξη αστυνομίας και φασιστοειδών συνεχίζεται αμείωτη με την πλατεία Αγίου Παντελεήμονα να ορίζεται ως το μεγάλο κρατικό και παρακρατικό πείραμα, ένας πιλοτικός θύλακας εθνοκρατικής καθαρότητας και μοριακής αντιμεταναστευτικής πολιτικής. Αναρχικοί/αντιεξουσιαστές καλούν σε συζήτηση στο Πολυτεχνείο το Σάββατο στις 7μμ για την διοργάνωση μεγάλης κεντρικής πορείας ενάντια στους κυριαρχικούς σχεδιασμούς όσον αφορά τους μετανάστες και τους πρόσφυγες.

το έντυπο “αιχμές της συγκυρίας” τυπώθηκε το Mάη του 2009 σε 1.000 αντίτυπα. Διακινείται χέρι με χέρι ενώ βρίσκεται και σε στέκια, αυτοδιαχειριζόμενους και κατειλλημένους χώρους στην Αθήνα.

Μπορείτε να το κατεβάσετε στο παρακάτω link σε μορφή .pdf:

αιχμές της συγκυρίας, μάης- ιούνης 2009

Τέσσερις μήνες πριν την κατάρρευση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (1989), το κυβερνών κόμμα είχε πάρει το 98,85% των ψήφων στις εκλογές.

(Έρικ Χομπσμπάουμ, Η εποχή των άκρων, σ.584)

Πρόσφατη ανακοίνωση της διοίκησης του ΤΕΙ Αθήνας καταλήγει:

“Σε κάθε περίπτωση, θα προχωρήσουμε στην ευρεία δημοσιοποίηση του θέματος μέσω των ΜΜΕ, ώστε η ελληνική κοινή γνώμη να ενημερωθεί πλήρως για το τεράστιο μέγεθος και τις ανυπολόγιστες συνέπειες του προβλήματος. Επίσης, το Συμβούλιο ΤΕΙ Αθήνας θα συγκληθεί άμεσα για τη λήψη περαιτέρω μέτρων αντιμετώπισης της κατάστασης.
Συμβούλιο ΤΕΙ Αθήνας
Σύλλογος ΕΠ ΤΕΙ Αθήνας
Σύλλογος Έκτακτου ΕΠ ΤΕΙ Αθήνας
Σύλλογος ΕΤΠ-ΤΕ ΤΕΙ Αθήνας
Σύλλογος ΔΠ ΤΕΙ Αθήνας”

Θα περίμενε κανείς η ανακοίνωση αυτή να αναφέρεται στα πρόσφατα πεπραγμένα του αρχιασφαλίτη Μπουράνη που είχε καταφανώς καταλύσει κάθε έννοια ασύλου μέσα στο ΤΕΙ Αθήνας στήνοντας παρακρατικό κύκλωμα και με το αζημίωτο βέβαια…
Όμως όχι!
Η ανακοίνωση αυτή αφορά την προχτεσινη εκδήλωση του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού του ΤΕΙ Αθήνας και οι “ανυπολόγιστες” ζημιές είναι τα γκραφίτι στους μίζερους τοίχους και το άνοιγμα της πρόσβασης στην ταράτσα κτιρίου για την αποκατάσταση της δημόσιας και ανοιχτής του χρήσης.
Ακόμη παραπέρα μπορεί κανείς να αναστοχαστεί την κρατική επιθετικότητα αλλά και την υποκρισία και την χυδαιότητα όλων αυτών των “συλλόγων” με το δεδομένο ότι αυτή η εκδήλωση αποτέλεσε την αφορμή για τις χτεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού και την πρόθεσή του να καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο!

Ας προσπαθήσουν…

80 περίπου άτομα παραβρέθηκαν σήμερα στην εκδήλωση ενάντια στον Έλεγχο, την Καταστολή και την Επιτήρηση που είχαν καλέσει σύντροφοι/ ισσες από το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι ΤΕΙ Αθήνας στο χώρο των ΤΕΙ. Για αρκετές ώρες η ομοιομορφία και η αποστείρωση που προσπαθεί καιρό τώρα να επιβάλει η Διοίκηση των ΤΕΙ έσπασε με graffiti, stencil, street art και συνθήματα να “βρωμίζουν” τους καθαρούς τοίχους. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ξηλώθηκαν οι μπάρες στην πλαϊνή πύλη των ΤΕΙ ενώ αφαιρέθηκαν και τα κάγκελα που είχε φυτέψει η Διοίκηση στην ταράτσα προκειμένου να αποτρέψει τον οποιονδήποτε ήθελε να αράξει στο σημείο.

Φαίνεται ότι κάποιοι επιχειρούν να μετατρέψουν τα πανεπιστήμια σε χώρους νεκρούς όπου τίποτα δεν θα μπορεί να αποσπάσει την προσοχή των φοιτητών από τα μαθήματά τους, οριοθετώντας το τρόπο, το χώρο και το χρόνο μέσα στον οποίο θα μπορεί κάποιος να κινηθεί σε αυτούς. Κάποιοι άλλοι, πάλι, θα βρίσκονται μονίμως απέναντί τους. Επιχειρώντας να επανοικειοποιηθούν τους δημόσιους χώρους και να τους μετατρέψουν σε τόπους συνάντησης, έκφρασης, δημιουργίας, αντίστασης.

Μπάρες, αποστείρωση τοίχων, διακόσμηση και ανακαίνιση της διοίκησης, νέα
parking, προσλήψεις νέων σεκιουριτάδων, θωρακισμένες πόρτες, γλάστρες και
αναπλάσεις στην ταράτσα. Όλα αυτά εσωκλείονται στο πλαίσιο των
προβλημάτων του ΤΕΙ, που πρέπει να λυθούν άμεσα, σύμφωνα πάντα με τη
διοίκηση. Από την άλλη πλευρά, οι έκτακτοι καθηγητές που παραμένουν μήνες
τώρα απλήρωτοι, η έλλειψη χρημάτων για τη συντήρηση των εργαστηρίων, η
έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού και εξοπλισμού, αποτελούν την εικόνα του
ιδρύματος στην οποία εθελοτυφλούν διοίκηση και κομματικές παρατάξεις.

Το ΤΕΙ θα έπρεπε να ειναι ένας χώρος έκφρασης και ελευθερίας, όμως
καθημερινά κατακλύζεται από ανέκφραστους ανθρώπους οι οποίοι παραδίνουν
τη σκυτάλη στα κόμματα, είτε με την ψήφο τους, είτε με την αδιαφορία τους.
Μετά το σχολείο, οι σχολές είναι η συνέχεια της «κοινωνικής» εκπαίδευσης,
όπου διδάσκεσαι πώς να παίζεις το ρόλο σου, σκύβοντας το κεφάλι στο κάθε
αφεντικό, πως πρέπει να κάνεις τη δουλειά / δουλεία σου, πατώντας επί
πτωμάτων, για να γίνεις καριερίστας. Να παραδώσεις τα δικαιώματά σου σε
άλλους, κάνοντας τη ζωή σου μπαλάκι στα συμφέροντα τους.

Ένας χώρος που σιγά – σιγά χάνεται, μετατρέποντας τους φοιτητές σε ζόμπι, τις
αίθουσες σε λευκά κελιά, τους τοίχους ταπετσαρίες κομματικών αφισών, τον
πευκώνα σε νεκροταφείο και το ΤΕΙ σε ένα μεγάλο γκρίζο ντουβάρι, που
αποδεικνύει άλλη μια ήττα της ζωής, από τη σαπίλα. Και η έκφραση είναι κάτι
μαγικό, μια ανάμνηση από το παρελθόν.

Ας μη μείνουμε αμέτοχοι στις διαθέσεις τους και μην εθελοτυφλούμε στα
μεγαλεπίβολα σχέδια τους. Ας πράξουμε εντός και εκτός του ΤΕΙ με αυτοδιάθεση
για να αποβάλουμε τα άχρηστα πράγματα, που «απλόχερα» μας επιβάλλουν. Να
αυτοοργανώσουμε εστίες έκφρασης και αντίστασης, σε ένα χώρο που μας
ανήκει, μακριά από κομματικές παρατάξεις, εκλογικές αυταπάτες και κρατικές
δολοπλοκίες. Προτείνουμε μέσα από αυτοοργανωμένες διαδικασίες και
συλλογικές αποφάσεις, χωρίς αντιπροσώπους και ιεραρχίες, να δημιουργήσουμε
το δικό μας κόσμο, καταργώντας τις σχέσεις εξουσίας μεταξύ των ανθρώπων.

Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ Αθήνας

Ο Νίκος Κουνταρδάς είναι ο άνθρωπος που κατηγορήθηκε και προφυλακίστηκε για τον ξυλοδαρμό του Πολυζωγόπουλου, προέδρου της ΓΣΕΕ, πριν από μερικά χρόνια. Λοιδορήθηκε ως «χούλιγκαν» από τους διώκτες, μετεωρήθηκε στην λοιδορία μεταξύ αποδοχής της και επίφασης των πολιτικών του χαρακτηριστικών και έκτοτε, έχοντας διατυπώσει έναν ιδιότυπο κώδικα αντιστάσεων, έχει στοχοποιηθεί από την εκτελεστική εξουσία που, από τη μεριά της, εξαντλεί κάθε θεσμικό –και όχι μόνο- περιθώριο μίσους και τιμωρητικότητας στο πρόσωπό του. Ο Ν. Κουνταρδάς δεν πήγε μια φορά στο τμήμα της περιοχής διαμονής του, ως «όφειλε» στη βάση κάποιων περιοριστικών όρων, συνελήφθη και φυλακίστηκε ξανά (την ίδια στιγμή που “υψηλοί” κατηγορούμενοι για τη υπόθεση Ζήμενς εξαφανίζονται με πλάτες την “αδέκαστη” εκτελεστική εξουσία) . Στην κρατική επιθετικότητα ο Νϊκος απαντάει από τις 16 Μάη με εξαντλητική απεργία πείνας –και δίψας τις τελευταίες μέρες- βάζοντας το σώμα του ζωντανό οδόφραγμα στο όνομα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειάς του.

Ως οφείλει από τη μεριά του…

Αυτονόητη η στήριξη σ’ αυτό τον αγώνα

Αυτοί οι μετανάστες δουλεύουν στα χωράφια της Μανωλάδας για ένα ξεροκόματο…

…ζώντας σε αυτα τα πανάθλια καταλύματα …

για να δεις αυτές τις φράουλες στο ράφι του Σκλαβενίτη στο Αιγάλεω