9 thoughts on “"Το μαχαίρι στο κόκκαλο" των νεκρών”

1. Αξίζει να σημειώνεται κάθε φορά ότι οι νεκροί στο δεξαμενόπλοιο δεν είναι οκτώ. Είναι τουλάχιστον οκτώ. Κι αυτό, γιατί το εργασιακό καθεστώς στα δεξαμενόπλοια αυτά περιλαμβάνει και την μαύρη εργασία πολλών αδήλωτων μεταναστών. Πολλοί εξ αυτών όχι μόνο είναι αδήλωτοι εκεί, αλλά στερούνται και χαρτιών από το ελληνικό κράτος. Είναι λοιπόν πολύ εύκολο για τον όποιον ενδιαφερόμενο να αποκρύψει τους θανάτους αυτούς μειώνοντας σημαντικά το συνολικό αριθμό του εργατικού αυτού “ατυχήματος”, πράξη που βολεύει πολλούς (αφεντικά/εφοπλιστές, εργολάβους/υπεργολάβους, πολιτικούς/θεσμικούς φορείς, εργατοπατέρες/”συνδικα-ληστές”, μπάτσους και λοιπούς).

   Τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν την ημέρα εκείνη από ανθρώπους που εργάζονται σε τέτοιες δουλειές και μάλιστα είχαν εργαστεί και στο εν λόγω δεξαμενόπλοιο.

   Η σύνθεση της μαζικής δολοφονίας της ημέρας εκείνης αντιστοιχεί στη πολυσύνθετη πλέον κατάσταση των εργασιακών σχέσεων. Οι περισσότεροι κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στην κατάσταση αυτή. Οι ταξικοί αγώνες μετά από διαδοχικές ήττες και κρίσεις ταυτότητας, ενταφιασμένοι πλέον στη μιζέρια του αστικού πολιτισμού και του καταναλωτισμού δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν δυναμικά εάν δεν ανοίξουν τα μάτια στα σχετικά νεότερα δεδομένα και εάν δεν απορρίψουν ενσυνείδητα τις πτυχές των ταξικών αναλύσεων που ανήκουν σε άλλες περιόδους, ψυχροπολεμικές και ακόμα παλαιότερες.

2. Ποιές είναι οι πτυχές των ταξικών αναλύσεων που ανήκουν σε άλλες εποχές αγαπητέ; Γράψε δυο λόγια παραπάνω…

3. Αν και δεν είμαι από αυτούς που δημοσίευσαν ούτε την είδηση ούτε το πρώτο σχόλιο, νομίζω πως η απάντηση στο δεύτερο σχόλιο που απευθύνεται στον “αγαπητό” του πρώτου σχολίου είναι η εξής: Οι πτυχές των ταξικών αναλύσεων περι προβοκατόρων που κάνουν αφελείς (μπορεί και έμμισθες) ερωτήσεις μέσα σε μπλογκ με ξεκάθαρη θέση απέναντι στη συστημική αριστερά (να το λέμε).

4. Καλά! αφήνω το “αφελών” (που μπορεί κι όλας να είμαι αν περιμένω έναν διάλογο κι όχι τα αυτονόητα μιας κλειστής πολιτικής κοινότητας) και παρακάμπτω τα περί “έμμισθων” (αλλού γι αλλού…).
   Δεν μπορώ να καταλάβω ας πούμε ποιά διαφορά έχει η ταξική ανάλυση του ΚΚΕ που θεωρείται συστημική αριστερά από κάποια αριστερίζουσα ή αυτόνομη, ελευθεριακή οργάνωση που θεωρείται αντισυστημική. Συγνώμη που δυσκολεύομαι και θέλω να ανοίξω μια συζήτηση εδώ! (σε μπλογκ που θεωρώ πολιτικά φιλόξενο).

5. Σε πολλά σημεία δεν έχει καμία διαφορά. Και σε άλλα μπορεί να έχει τεράστια διαφορά. Επειδή όμως απευθύνεσαι σε ανοιχτό σε σχόλια μπλογκ και όχι στις ταξικές πρωτοπορίες των σωματίων του ΠΑΜΕ, πρέπει να τοποθετηθείς κι ο ίδιος/η ίδια στο διάλογο που θέλεις να ανοίξεις.
   Η αρχική ανάρτηση αναφέρεται στη στάση των σωματείων που ελέγχονται από το ΚΚΕ την ίδια ημέρα της ανακοίνωσης του πορίσματος. Όχι στη στάση άλλων σωματείων ή άλλων ταξικών αναλύσεων.
   Εσύ ανοίγεις το ζητημα πέρα των συγκεκριμένων αναφορών. Τοποθετήσου λοιπόν. Διάλογος χωρίς τοποθετήσεις για το ζήτημα που ανοίγεις δε γίνεται.
   Αν πάντως θέλεις, μπορείς να ανατρέξεις και στα πλαϊνά των αναρτήσεων αυτού του μπλογκ ή στην αντίστοιχη θεματική περι εργασιακών και να καταθέσεις τις συμφωνίες σου (ή τις διαφωνίες σου).
   Κι εγώ φιλοξενούμαι σε αυτό το μπλογκ αλλά προσπαθώ να μην είμαι και τόσο αλλού για αλλού.

6. Δεν φαίνεται να καταλαβαίνεις περί τίνος πρόκειται. Εγώ δεν βρίσκω διαφορές μεταξύ ταξικών αναλύσεων μια και θεωρώ ότι τα εργαλεία δεν είναι και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Δηλαδή ή σε ενδιαφέρει και κάνεις ταξική ανάλυση ή δεν κάνεις καθόλου. Στο βαθμό ωστόσο που κάνεις υπάρχει ή έγκυρη ταξική ανάλυση ή άκυρη. Επειδή έχει γίνει αναφορά εδώ από τον πρώτο σχολιάσαντα για παρωχημένες ταξικές αναλύσεις θα με ενδιέφερε να παρακολουθήσω το σκεπτικό του. Απάντησα λοιπόν λέγοντας εν συντομία την άποψή μου και επιπλέον το ΠΑΜΕ το έχω χεσμένο.
   Θα γίνει τώρα κουβέντα ή θα δηλώνουμε τα βιογραφικά μας;

7. Δεν σου ζήτησε κανείς βιογραφικό αλλά ούτε και δημοσιογραφική ταυτότητα.
   Σε προτρέπω να επισκεφτείς το εξής -φιλόξενο επίσης- Link όπου υπάρχει στη δεξιά στήλη του φιλόξενου αυτού μπλογκ
   http://www.fileupyours.com/files/232685/Mais1.pdf
   και ίσως πάρεις τις απαντήσεις που αναζητάς.
   Τώρα για το ό,τι δε βρίσκεις διαφορές μεταξύ των ταξικών αναλύσεων γιατί τα εργαλεία αυτών των αναλύσεων δεν είναι και πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, τί να πω, εγώ πάντως αδυνατώ να αναγνωρίσω ουσιαστικές ομοιότητες μεταξύ της ταξικής ανάλυσης που μπορεί να έχει η Χρυσή Αυγή με αυτήν που έχει η ΕΣΕ (πχ).

8. Εννοείς ας πούμε ότι της Χρυσής Αυγής είναι η παρωχημένη ανάλυση; Γιατί εγώ έχω την εντύπωση ότι τα χρυσαύγουλα δεν έχουν καμία ταξική ανάλυση. Οι αναφορές τους γίνονται μέσα σε σχήματα του στυλ πλουτοκρατία και ελληνικός λαός χωρίς καμία ουσιαστική αναφορά στην μικροαστική ιδεολογία, στην παραδοσιακή ή νεα μικροαστική της ας πούμε εκδοχή (που είναι προφανώς σύγχρονες προσεγγίσεις με ουσιαστικές αναλυτικές αποχρώσεις). Η ανάλυση στην οποία με παραπέμπεις είναι μια χαρά και την έχω υπόψη μου εδώ και πολύν καιρό. Αυτό που δεν ξέρω είναι αν ο άνθρωπος του πρώτου σχολίου προκρίνει ιδιαίτερα στοιχεία αυτής της ανάλυσης ως καινοτόμα σε σχέση με κάποια άλλα στοιχεία ταξικής ανάλυσης του ΕΕΚ, ή της ΕΣΕ, ή του ΚΚΕ ή δεν ξέρω γω ποιού άλλου…
   Εμπάσει περιπτώσει μην το κουράζουμε. Μου φαίνεται δύσκολο μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα να γίνει διάλογος.

9. Σόρυ για την καθυστέρηση αλλά αμέσως μέτα τη δημοσίευση του σχολίου μου και μέχρι τώρα δεν είχα ίντερνετ.

   Δεν πρόκειται να κάνω ευθεία αναφορά στις πτυχές που ανέφερα. Είναι τόσες πολλές και διαφορετικές που χρειάζονται έναν πολύ απαιτητικό και συνεπή διάλογο προκειμένου να βγει κάποιο αποτέλεσμα της προκοπής. Και τέτοιοι διάλογοι δεν αναπτύσσονται εύκολα σε μπλογκς.

   Ωστόσο, αν και σωστά γράφεται ότι το πρώτο μου σχόλιο στέκεται ξεκάθαρα ενάντια στη συστημική αριστερά, εξηγώ επίσης ότι το πρόβλημα εντοπίζεται και σε αντι-συστημικές -αριστερές ή μη- αναλύσεις οι οποίες χρησιμοποιούν σκουριασμένα εργαλεία.

   Ως γνωστόν, στον ελλαδικό χώρο οι ταξικοί αγώνες και συνεπώς η ταξική συνείδηση διαμορφώνονται ανά τις δεκαετίες σχεδόν μονοπωλιακά από το “κόμμα του λαού”. Το ΚΚΕ και οι ακόλουθοί του κινούνται σύμφωνα με τις γραμμές που παράγουν οι πεφωτισμένες ηγεσίες του. Γραμμές που είναι τόσο υποκριτικές, εξουσιαστικές και χειραγωγικές όσο και σταθερές, δεδομένες και αμετακίνητες. Το κεφάλαιο όμως δεν αντιλαμβάνεται τις εκάστοτε μορφές και τα περιεχόμενα της παραγωγικής διαδικασίας ως κάτι δεδομένο, αλλά διαμορφώνει τις εργασιακές σχέσεις από τις εκάστοτε δυνατές οδούς διεύρυνσης της εξουσίας και της αξίας του (βλέπε παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου), από το συσχετισμό των παραγωγικών δυνάμεων και τέλος από την δυναμική και τα περιεχόμενα των αντιστάσεων (βλέπε ταξική πάλη). Απέναντι σε μία τέτοια δράση, ο μαρξισμός-λενινισμός στην κλασσική του εκδοχή είναι τελειωμένη υπόθεση σε ό,τι έχει να κάνει με την δημιουργία μιάς αξιοπρεπούς αντίδρασης. Για τους ευαίσθητους, ξεκαθαρίζω ότι ούτε ο Μαρξ, ουδέ και το έργο του φέρουν μεγάλη ευθύνη για την σημερινή κατάντια. Βέβαια, το έργο του έχει πολλά και μεγάλα κενά όπως και αντιφάσεις αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

   Αυτό δε σημαίνει ότι όποιος/α δεν είναι στο ΚΚΕ ή δεν είναι μαρξιστής χρησιμοποιεί και τα κατάλληλα εργαλεία (μάλιστα το Κεφάλαιο όπως και διάφορα άλλα έργα, τα θεωρώ χρησιμότατα εργαλεία). Οι πτυχές λοιπόν για τις οποίες έκανα λόγο αρχικά είναι πάμπολλες και διαφορετικές.

   Ενδεικτικά και ίσως απλοϊκά αναφέρω ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχει η ίδια προσέγγιση στον προσδιορισμό των τάξεων και των αγώνων τους όπως παλιά, τη στιγμή που οι μετακινήσεις πληθυσμών από τη μία άκρη της γης στην άλλη γίνονται σύμφωνα με τις παραγωγικές ανάγκες των ανεπτυγμένων κρατών. Δε γίνεται πλεόν να μην συνδυάζεις τις εργασιακές με τις κοινωνικές σχέσεις. Δε γίνεται να κλείνεις τα μάτια στα ζητήματα παραγωγής και αναπαραγωγής της εργασίας που πολύ σωστά έχει εισάγει το φεμινιστικό κίνημα. Και δε γίνεται ως εργασία να αντιλαμβάνεσαι μόνο οτιδήποτε παράγει υπεραξία και μάλιστα με την ύπαρξη τουλάχιστον μίας επίσημης σφραγίδας (έχει γνώση η παραοικονομία).

   συντροφικά