Τα παραδείγματα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του ΙΚΕΑ δεν περιορίζονται μόνον στο πλαίσιο κάποιων χαρακτηριστικών προβληματικών αιχμών που αφορούν την περιοχή του Αιγάλεω αλλά είναι ευθεία προβολή του γενικότερου φαινόμενου της αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού. Η μετάβαση από τον λεγόμενο δευτερογενή τομέα (την βιομηχανία, τις κατασκευές, την μεταποίηση) στον τριτογενή (υπηρεσίες, μεταφορές) δεν προβάλλεται στα δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα των Ναυπηγείων και του ΙΚΕΑ ως μια απλή σύμπτωση αλλά ως δηκτικά αποτελέσματα ενός συνολικότερου σχεδιασμού.

Η γραμμική αποδιάρθρωση των Ναυπηγείων, ως αργή διαδικασία μιας αναπόφευκτης παρακμής, μιας παρατεταμένης κρίσης λόγω του «σκληρού ανταγωνισμού στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης» σημαίνει και γραμμική αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Μπορεί η αποδιάρθρωση αυτή να συνοδεύεται κατά καιρούς από φρούδες ελπίδες, ελπίδες που τροφοδοτούνται από την φτηνή ρητορεία των εκάστοτε αναδόχων της επιχείρησης, μπορεί να εμφανίζεται μια φαινομενική ανάσχεση της κρίσης αλλά, τελικά, η κρίση είναι αυτή που επιστρέφει κάθε φορά δυνατότερη επιβεβαιώνοντας τον ανεπίστρεπτο χαρακτήρα της οριστικής διάλυσης. Το κλίμα αυτό της αποδιάρθρωσης μεταφέρεται στους εργαζόμενους, οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια εμπεδώνουν με πολλούς τρόπους την ανασφάλεια του μεροκάματου μέσα από το διαρκές αγκομαχητό των «συμβάσεων έργου», της ακατάσχετης φιλολογίας περί ιδιωτικοποιήσεων, των πολιτικών εξελίξεων που κάθε φορά πιθανόν να σημαίνουν και ένα «οριστικό τέλος».

Την ίδια στιγμή στα ΙΚΕΑ, μια από τις ναυαρχίδες του τριτογενή τομέα, η λύσσα των αφεντικών για ολοένα και περισσότερα κέρδη έχει από τη μια μεριά συσσωρεύσει την πείρα χειρισμού των «παραδοσιακών» εργασιακών σχέσεων και από την άλλη πειραματίζεται διαρκώς, εφαρμόζοντας στις σχέσεις αυτές τα επιστημονικά πλέον αποτελέσματα του κλάδου της «διαχείρισης ανθρώπινων πόρων». Όλοι αυτοί οι πειραματισμοί στο πλαίσιο της διάρθρωσης των νέων εργασιακών σχέσεων διευκολύνονται μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης ανασφάλειας, συνθηκών λιτότητας και υποστολής των κοινωνικών αντιστάσεων. Αυτό σημαίνει ότι τα περιθώρια σκλήρυνσης της στάσης των αφεντικών παράλληλα με το βάθεμα της εκμετάλλευσης αυξάνονται σε κάθε τομέα της παραγωγικής διαδικασίας.

Η καπιταλιστική επιθετικότητα δεν περιορίζεται στην περιστολή των θεσμισμένων κατακτήσεων των εργατικών αγώνων και στην ακυρωτική ερμηνεία των νόμων που θεσμίζουν τις διεκδικητικές ή αμυντικές στάσεις στους εργασιακούς χώρους αλλά ανοίγουν διαρκώς δρόμους για την παράκαμψη με κάθε τρόπο του οποιουδήποτε θεσμικού πλαισίου υπεράσπισης των εργαζομένων. Μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς, ο συνδικαλισμός αποτελεί ένα σύστημα αντίληψης που, πέρα από τα όποια προβληματικά χαρακτηριστικά από καταβολής του, έχει ματαιωθεί από τις κομματικές και πελατειακές αγκυλώσεις…

…Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα ανοιχτό ζήτημα. Τελειώνοντας με τον κατεστημένο συνδικαλισμό αλλά και κάθε μορφή συνδικαλισμού που διαχωρίζεται μέσα στο φάσμα της καθημερινής ζωής και στη συνέχεια ιεραρχείται ως “καταλυτική ανατρεπτική δύναμη”, ποια είναι αυτή η αυθεντική ριζοσπαστική συλλογική απάντηση που μπορεί να ρηγματώσει την απάθεια και την ανοχή των εκμεταλλευόμενων μέσα στους εργασιακούς χώρους;

Αυτά τα ερωτηματικά θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε μαζί με όσους και όσες τα συμμερίζονται τη Δευτέρα 5 Μάη στις 7.30 το απόγευμα στο Άλσος του Μπαρουτάδικου.

Το Αιγάλεω έχει ήδη αλλάξει. Η διαφορά του απογεύματος μεταξύ Δευτέρας και Παρασκευής ήταν στην πόλη μέχρι πρότινος αισθητή. Ανοιχτά μαγαζιά κίνηση, κλειστά μαγαζιά ανάσα για την πόλη. Μια ισορροπία που λειτουργούσε χωρίς να σημαίνει ότι δεν ήταν ήδη προβληματική. Τώρα πλέον το κυκλοφοριακό βάρος ακόμη και με τα μαγαζιά κλειστά είναι σταθερά ανυπόφορο, λογαριθμικά αυξημένο, θόρυβος και απίστευτο καυσαέριο έχουν επιβαρύνει το τοπίο. Το γεγονός ότι Ιερά Οδός, Θηβών και Κηφισός είναι όλη τη μέρα δρόμοι μποτιλιαρισμένοι έχει επιβάλλει την διοχέτευση των αυτοκινήτων μέσα στα στενά διαχέοντας το πρόβλημα παντού. Η μέγγενη του Μετρό και του ΙΚΕΑ, εγχειρημάτων που σχεδιάστηκαν υπολογίζοντας τις κερδοφόρες παραμέτρους τους αλλά όχι και την ποιότητα ζωής των κατοίκων του Αιγάλεω (παραδοσιακή καπιταλιστική λογική), έχει αρχίσει να στραγγαλίζει την πόλη. Η αστυνόμευση και ο κοινωνικός έλεγχος είναι ασφυκτικά και το μέγεθός τους εντείνεται και εκτείνεται διαρκώς για να δημιουργεί όλο και περισσότερη ανασφάλεια, όλο και περισσότερο φόβο ότι κάτι κακό συμβαίνει ή θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή.

Εκεί που οι αντικειμενικές αξίες αναγνωρίζουν επικερδείς ιδιοκτησίες και οι καταναλωτές θυσιάζουν την καθημερινότητά τους στη λατρεία των εμπορευμάτων, την φετιχοποίηση των αντικειμένων, εκεί ακριβώς οριοθετείται και η αξία της «ανάπλασης». Η ταχύτητα με την οποία εξυπηρετεί το Μετρό βραχυκλώνεται από την ανυπαρξία σχεδιασμού στάθμευσης, βραχυκυκλώνεται από τις αστικές συγκοινωνίες που -πέραν των γνωστών προβλημάτων τους- επιβαρύνονται και από το μποτιλιάρισμα. Πόσα πράγματα θα αγοράσουν οι Αιγαλιώτες από το ΙΚΕΑ; Εν τω μεταξύ θα εισπράττουν ασταμάτητα τις συνέπειες της καταναλωτικής μανίας όλου του λεκανοπεδίου (περίπου 20.000 επισκέπτες ημερησίως).

Το Αιγάλεω φυσικά και αλλάζει. Γίνεται αργά και σταθερά μισητό και ανυπόφορο και από τους ίδιους τους ανθρώπους του.

Στις χτεσινές εφημερίδες ανακοινώθηκε με πηχιαίο τίτλο “Φως από ΔΕΗ για τη Χαλυβουργική” η κάτωθι επιτύμβια επιγραφή για την Ελευσίνα:

“Πέρασε από το δ.σ. της ΔΕΗ ύστερα από 3 αναβολές, η συνεργασία με τη Χαλυβουργική για τη μεγάλη μονάδα ηλεκτροπαραγωγής στην Ελευσίνα”.

Το σχέδιο, λοιπόν, ολοκληρωτικής καταστροφής του Θριάσιου Πεδίου δρομολογείται από το κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία . Η ταφόπλακα έρχεται να πέσει με συντονισμένες κινήσεις από τους συνήθεις δολοφόνους και νεκροθάφτες ανθρώπων και περιβάλλοντος. Οι αντιδράσεις από μεριάς των τοπικών εξουσιών δεν φαίνεται να έχουν διάθεση να ξεπεράσουν την αναμενόμενη θεσμική γκρίνια, είναι προβλεπόμενα αναποτελεσματικές και θεωρούνται από τους ενδιαφερόμενους νεκροθάφτες ως γραφικές.
Ο Λόγος λοιπόν σε Όλους Εμάς.

Στο πνεύμα του “τα ουσιώδη έχουν ειπωθεί” παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την ταινία “αγέλαστος πέτρα”, ταινία που αφορά την Ελευσίνα, το ξεθεμελίωμα του ανθρώπινου από την πολύπαθη αυτή περιοχή, τη λεηλασία της γης, της θάλασσας, της μνήμης, της ιστορίας.

[kaltura-widget wid=”qmmakxqbeq” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

Ας ελπίσουμε ότι ο αγώνας για την αποκατάσταση του ανθρώπινου στο θριάσιο Πεδίο μόλις αρχίζει. Ύστερα από πολλές αναβολές…

Τον Οκτώβρη λάβαμε ένα κάλεσμα αλληλεγγύης προς τους εργαζομένους των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Αφορμή αυτού του καλέσματος ήταν 200 επικείμενες απολύσεις.
Δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία. Τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχουν περιέλθει από το 2005 στην ιδιοκτησία της Thyssen krupp, στο πλαίσιο της γενικότερης αποβιομηχάνισης και του προσανατολισμού της ελληνικής οικονομίας προς τον τριτογενή τομέα.
Η συμφωνία του ελληνικού κράτους με την γερμανική εταιρεία περιείχε συγκεκριμένες ρήτρες και δεσμεύσεις. Ανάμεσά τους ήταν να μην μειωθεί ο αριθμός των 1400 εργαζομένων πριν το Μάη του 2008 (τι πρόσχημα για την εκτόνωση αντιδράσεων!) και επίσης, τα ναυπηγεία να λαμβάνουν έργα με απευθείας ανάθεση. Τα συγκεκριμένα έργα έχουν να κάνουν εν πρώτοις με συρμούς του ΟΣΕ και του ΜΕΤΡΟ και τέσσερα υποβρύχια του πολεμικού ναυτικού. Αξιοσημείωτο ως προς τις προθέσεις της εταιρείας είναι, εκτός του ότι η κατασκευή των υποβρυχίων μεταφέρθηκε στα ναυπηγεία της στο Κίελο της Γερμανίας, ότι το πρώτο υποβρύχιο, ο “Παπανικολής”, που κατασκευάστηκε παρουσίασε προβλήματα ευστάθειας. Το ελληνικό υπουργείο άμυνας αρνήθηκε να το παραλάβει. Ο κυνισμός της εταιρείας δεν έχει όρια. Στις αρχές του καλοκαιριού του 2007, η Thyssen έχοντας ήδη εισπράξει λεφτά για τα τρία υποβρύχια (μη έχοντας στην ουσία παραδώσει ούτε ένα) ζήτησε το σύνολο των χρημάτων. Το ελληνικό κράτος αρνήθηκε με αυτούς τους όρους και η εταιρεία προχώρησε στην απόλυση 12 εργαζομένων. Τελικά, μετά από διάφορα αλισβερίσια μεταξύ των “εμπλεκόμενων” αλλά και την δυναμική αντίδραση των εργαζομένων οι απολύσεις ανακλήθηκαν.
Στη συνέχεια, η εταιρεία συνεπής προς την τυχοδιωκτική στρατηγική της προχώρησε στο “σπάσιμο” των ναυπηγείων σε μικρά κομμάτια ούτως ώστε να μεταπωληθούν τμηματικά, ξεκινώντας με το τμήμα τροχαίου υλικού που τελικά πωλήθηκε στην τυχάρπαστη Mayers (γερμανική εταιρεία κι αυτή, σε στενή σχέση με τον κυρίαρχο όμιλο). Στο τμήμα τροχαίου υλικού εργάζονται και οι 200 εργαζόμενοι των οποίων η μοίρα εξακολουθεί να είναι σε διαρκή εκκρεμότητα.
Συμπερασματικά:
Το ελληνικό κράτος πούλησε όσο-όσο (εισέπραξε 1,5 δις δραχμές ενώ για την απαλλαγή χρεών ώστε να πραγματοποιηθεί η πώληση έδωσε 100 δις δραχμές, μαντέψτε ποιός πλήρωσε την δυσθεώρητη διαφορά!) την δημόσια περιουσία και με επισφαλείς όρους για τους εργαζόμενους. Η Thyssen δεν έκανε επενδυτικά “ανοίγματα” προφανώς γιατί δεν την ενδιαφέρουν τα ναυπηγεία σαν τέτοια και τα χρησιμοποιεί μόνο για τα νταραβέρια της με το ελληνικό κράτος.
Δεύτερο αξιοσημείωτο είναι οτι ο R.Kuhlmann, διευθύνων σύμβουλος και γενικός δερβέναγας των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, υπήρξε αρχισυνδικαλιστής(!), πρόεδρος του γερμανικού σωματείου εργατών μετάλλου που αριθμεί 2 εκατομμύρια μέλη. Ποιος είπε οτι τα τρωκτικά δεν αναρριχώνται;
Αν κάτι μας εξοργίζει παντα, πέρα από τα παιχνιδάκια κράτους και αφεντικών, είναι το γεγονός ότι έρμαια αυτής της κατάστασης είναι οι εργαζόμενοι οι οποίοι σέρνονται από τον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς σε έναν δεύτερο, αυτόν της ανεργίας.
Ακόμη πιο εξοργιστική είναι η στάση των εργατοπατέρων του σωματείου εργαζομένων στα ναυπηγεία «Τρίαινα». Το σωματείο ελέγχεται από τις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Οι επαγγελματίες αντιπρόσωποι των εργαζομένων έχουν λειτουργήσει πυροσβεστικά στους αγώνες και πάντα στο πλάι των αφεντικών, άλλοτε με συνδικαλιστικές μανούβρες, άλλοτε ενεργοποιώντας πελατειακές σχέσεις και άλλοτε με απειλές και τραμπουκισμούς. Στον αντίποδα της «Τρίαινας» και αμέσως μετά τις εξελίξεις του καλοκαιριού στήθηκε η ΕΕΝΣ (Εργοστασιακή Επιτροπή Ναυπηγείων Σκαραμαγκά) η οποία ελέγχεται κυρίως από το ΠΑΜΕ και ήρθε να διαχειριστεί με τη σειρά της τη δυσαρέσκεια απέναντι στην «Τρίαινα». Η μέγγενη της συνδικαλιστικής και κομματικής χειραγώγησης καλά κρατεί.
Προς το παρόν το ζήτημα των απολύσεων έχει “παγώσει” λόγω μιας μεγάλης εργοληψίας, της κατασκευής εξέδρας στην Thyssen που θα διαρκέσει περίπου 15 μήνες. Ωστόσο, οι ρήτρες πώλησης στην γερμανική εταιρεία όσον αφορά τις μαζικές απολύσεις την δεσμεύουν έως τον Μάη του 2008.
Τίποτε δεν δικαιολογεί τον εφησυχασμό. Αντίθετα, για το μέλλον των ναυπηγείων όλα δικαιολογούν τον υποψιασμό. Στο πλάι των εργαζομένων. Απέναντι στις επιλογές της κυριαρχίας…

Έχει ανακοινωθεί για αύριο συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 12 το μεσημέρι στην ανατολική είσοδο της Ελευσίνας που καλείται από την Επιτροπή Αγώνα. Δημοτικές αρχές, μαζικοί φορείς και κάτοικοι πρόκειται για μια ακόμη φορά να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για την σχεδιαζόμενη λεηλασία του τόπου τους. Είναι γεγονός ότι μέχρι σήμερα δεν έχει κατορθωθεί η επιθυμητή ανάσχεση της καπιταλιστικής επιθετικότητας στο Θριάσιο. Η λογική των αντισταθμιστικών μέτρων που κάθε φορά επικαλούνται οι τοπικές αρχές και η αναπτυξιολάγνα λογική των καθεστωτικών αριστερών οργανώσεων έχουν οδηγήσει κάθε προσπάθεια ακύρωσης των σχεδίων των αφεντικών της περιοχής σε αδιέξοδο. Στην χτεσινή συνέντευξη τύπου “τόσο ο νομάρχης όσο και οι δήμαρχοι εξήγησαν ότι δεν είναι ενάντια στην ανάπτυξη, όταν όμως γίνεται με σεβασμό στο περιβάλλον και τη δημόσια υγεία”. Αν είναι δυνατόν! Οι άνθρωποι αυτοί μετά από τόσα χρόνια και σαφή δείγματα αμετανότητης λεηλασίας του Θριάσιου από το κράτος και τα αφεντικά ακόμη μιλάνε για “ανάπτυξη με σεβασμό”.
Η κατάσταση στο Θριάσιο εδώ και πολλά χρόνια έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα ανεκτά επιβιοτικά όρια από κάθε άποψη. Τα καινούργια δολοφονικά περιβαλλοντοκτόνα σχέδια των αφεντικών “εξάγουν” πλέον επιθετικά το πρόβλημα από το Θριάσιο προς ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Οι αντιστάσεις μέσα στην νέα συνθήκη δεν μπορούν παρά να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις των έως τώρα αδιέξοδων πρακτικών που στην ουσία διαχειρίζονταν το πρόβλημα. Όταν ο νομάρχης δηλώνει: “το έγκλημα που συντελείται στην Δυτική Αττική ξεφεύγει από τα στενά τοπικά όρια. Η μόλυνση δεν γνωρίζει σύνορα. Αυτό που σήμερα καταστρέφει τη Δυτική Αττική, πολύ σύντομα θα αποτελέσει μέγα κίνδυνο για όλο το λεκανοπέδιο” είναι δεδομένο ότι δεν μπορεί με κανένα τρόπο να προσδοκεί σε μια απλή ποσοτική ενίσχυση της αντιπολιτευτικής του ρητορείας. Κανείς πια δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από τον κύριο λόγο που του έδινε η δήθεν αμεσότητα ενός προβλήματος το οποίο περιοριζόταν στα φυσικά του όρια. Το πρόβλημα επεκτείνεται προς το λεκανοπέδιο και
η απόφαση είναι μία: τα καινούργια σχέδια δεν πρόκειται να εφαρμοστούν.