Η είδηση:

Σε απεργία πείνας οδήγησαν χθες τους περίπου 20 κρατούμενους μετανάστες στο Αστυνομικό Τμήμα Αιγάλεω οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης. Οι ίδιοι κατήγγειλαν ότι οι αστυνομικοί τους είχαν απαγορέψει την πρόσβαση στην τουαλέτα και δεν τους άφηναν να πλυθούν… το κρατητήριο είναι υπόγειο και έχει μόνο δύο παράθυρα για εξαερισμό. Οι αστυνομικοί μάλιστα δεν κατεβαίνουν και κανείς δεν βρίσκεται εκεί για να τους ανοίξει όταν ζητούν να πάνε στην τουαλέτα, καθώς –όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος ο διοικητής του Α.Τ.- οι αστυνομικοί δεν αντέχουν να βρίσκονται εκεί.

Η ουσία:

Κλασσική τακτική των ναζί: συλλαμβάνω, εγκλείω σε συνθήκες απάνθρωπες, εγκαταλείπω για μέρες και μήνες τους διωκόμενους σε αυτές τις συνθήκες, τους εξαναγκάζω σε αυτοαπαξίωση και αν χρειαστεί τους φέρνω στην επιφάνεια σε άθλια κατάσταση με σκοπό να τους διασύρω ως "βρωμιάρηδες", "μιαρούς", "κατώτερους"…

Κι όταν επιτίθεσαι σε αυτούς "που δεν αντέχουν να βρίσκονται εκεί" όπου εξαναγκάζουν Άλλους να είναι, σου απαντάνε με μια άλλη κλασσική ναζιστική ατάκα: εγώ απλά εκτελώ εντολές…

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

“Στις γυναικείες φυλακές Θηβών κρατείται από τα 15 της χρόνια η 20χρονη σήμερα τσιγγάνα Χριστίνα Κυριμοπούλου που εκτίει ποινή 8 ετών για κλοπές που διέπραξε παιδί ακόμα, σε ηλικία 14 ετών, με αποκομμένους οικογενειακούς δεσμούς και στήριξη. Τα προβλήματα που βίωνε ήδη πριν την επαφή της με το ποινικό σύστημα και τα οποία επιβάρυνε ο εγκλεισμός, σε συνδυασμό με την τοξικοεξάρτησή της, την έχουν οδηγήσει σε επανειλημμένες απόπειρες αυτοκτονίας, σε πληγές που εγγράφονται ανεξίτηλα στο κορμί και την ψυχή της .

Η τελευταία φορά που εξετάστηκε σε νοσοκομείο ήταν το 2003 στο Νταού Πεντέλης όπου και της παρασχέθηκε ιατρική βοήθεια ενώ και η κοινωνική επιμελήτρια του δικαστηρίου ανηλίκων έχει κάνει αίτηση να μεταφερθεί σε κατάλληλο περιβάλλον, προκειμένου να λάβει εκ νέου την απαραίτητη ιατρική και ψυχιατρική φροντίδα. Καθώς η διοίκηση των φυλακών δεν προέβη σε καμία ενέργεια, όλα δείχνουν ότι ο «σωφρονισμός» της νεαρής Χριστίνας Κυριμοπούλου θα επιτευχθεί δια της «τελικής λύσης», καθώς οι αυτοτραυματισμοί και οι απόπειρες αυτοκτονίας συνεχίζονται, επισύροντας πειθαρχικές τιμωρίες οι οποίες αθροίζονται στην ποινή που εκτίει. Η τελευταία απόπειρα που έκανε το περασμένο σαββατοκύριακο, όταν έμαθε για μια ακόμα καταδίκη που της είχε επιβληθεί ερήμην, της στέρησε οριστικά την δυνατότητα για την υφ’ όρον απόλυση, που θα την έβγαζε τις επόμενες ημέρες από τη φυλακή: Το Συμβούλιο της Φυλακής αποφάσισε να μην επιτρέψει την υφ’ όρων απόλυσή της και διέταξε τη μεταγωγή της σ’ άλλη φυλακή…

…Η παράταση του εγκλεισμού της Χριστίνας Κυριμοπούλου ισοδυναμεί με θανατική ποινή. Η αποτυχία της «σωφρονιστικής επιχείρησης», η οποία διέλυσε τον ψυχικό της κόσμο, θα την οδηγήσει μοιραία στο θάνατο, μέσα από ένα ακόμα «πειθαρχικό παράπτωμα», για το οποίο δεν θα υπάρχει πια η δυνατότητα να επιβληθεί «πειθαρχική ποινή”

(από κείμενο πανεπιστημιακών που κυκλοφορεί με σκοπό την συλλογή υπογραφών για την απελευθέρωσή της)

|

|

Αυτό το Σύστημα μπορεί να σέρνεται πάνω στην καθεμέρα μας για να τρέφει τις αδηφάγες ματαιοδοξίες του αλλά μερικές φορές ξερνάει τη βαρβαρότητά του με τόσο κυνισμό στα μούτρα μας που πνίγει την ψυχραιμία βαθιά μές την οργή. Η Χριστίνα είναι μια τέτοια περίπτωση. Το κυριαρχικό πρόσχημα της αδιαμφισβήτητης αξίας της ανθρώπινης ζωής αυτή τη φορά γίνεται σκόνη μέσα στην κόλαση των σωφρονιστικών κολαστηρίων.

Ας ξέρουν λοιπόν ότι η Χριστίνα δεν είναι μόνη…

[kaltura-widget wid=”43okpc0i9w” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

Στιγμή από την “επίσκεψη” στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θηβών σήμερα το πρωί. Η Κατερίνα Γκουλιώνη δολοφονήθηκε από τους δεσμοφύλακες κατά τη διάρκεια πειθαρχικής μεταγωγής. Οι φυλακισμένες ξεσηκώθηκαν μετά τη δολοφονία και “αναμένουν” τις πειθαρχικές ποινές εξαιτίας της αλληλέγγυας στάσης τους. Δεν είναι μόνες…

Στις 18 Μαρτίου η 41χρονη Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή κάτω από «αδιεκρίνιστες» συνθήκες, δηλαδή δεμένη και ματωμένη, κατά την εκδικητική μεταγωγή της από τη φυλακή Θηβών στη φυλακή Νεάπολης. Ο θάνατος της Κατερίνας ούτε τυχαίος ήταν ούτε αποτέλεσμα χρήσης ναρκωτικών όπως έσπευσαν να τον παρουσιάσουν τα Μ.Μ.Ε. Η Κατερίνα πρωτοστάτησε μαζί με άλλες κρατούμενες τόσο στην εξέγερση των φυλακισμένων τον Νοέμβριο του 2008 στον αγώνα για αξιοπρέπεια και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης όσο και στην κατάργηση του καθημερινού βιασμού που υφίστανται οι κρατούμενες μέσω της κολπικής εξέτασης. Ο θάνατός της αποτελεί μια ακόμη δολοφονία του κράτους που στόχευε όχι μόνο στην ίδια αλλά και σε κάθε άνθρωπο που επιμένει να αγωνίζεται. Μια ακόμη δολοφονία με έντονα τα χαρακτηριστικά του παραδειγματισμού που έρχεται μόλις λίγους μήνες μετά τη δολοφονική επίθεση με βιτριόλι ενάντια στην Κ. Κούνεβα.

Στις 21 Μαρτίου οι κρατούμενοι της δικαστικής φυλακής Χανιών , αντιδρώντας στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης αρνήθηκαν να μπουν στα κελιά τους, ζητώντας την άμεση αποσυμφόρηση της φυλακής που, ενώ είναι χτισμένη για 70 άτομα, «φιλοξενεί» 157, με 57 άτομα σε κάθε θάλαμο αντί για 20.

Στις 22 Μαρτίου οι κρατούμενες των γυναικείων φυλακών στον Ελαιώνα Θήβας εξεγέρθηκαν ενώ πραγματοποιούταν πορεία αλληλεγγύης προς τις φυλακές, ενάντια στο μαρτύριο της κολπικής εξέτασης και ζητώντας να διευκρινιστούν τα αίτια θανάτου της Κατερίνας. Η διεύθυνση της φυλακής αρνήθηκε στους διαδηλωτές να συναντηθούν με επιτροπή κρατουμένων και σε απάντηση οι κρατούμενες εξεγέρθηκαν σπάζοντας κάμερες, τηλεοράσεις και ανάβοντας φωτιές.

Στις 23 Μάρτη του 2009 ξεκινάει στα δικαστήρια Λάρισας η δίκη του αγωνιστή κρατούμενου Βαγγέλη Πάλλη για τη συμμετοχή του στην εξέγερση στις φυλακές Τρικάλων τον Απρίλιο του 2006, όπου οι κρατούμενοι πήραν τον έλεγχο της φυλακής και προκάλεσαν καταστροφές. Οι κατηγορίες αφορούν και άλλους 3 συγκρατούμενους και είναι της «στάσης κρατουμένων» και «απόπειρας απόδρασης». Ο Βαγγέλης Πάλλης γνωστός για τη συμμετοχή του στους δίκαιους αγώνες των φυλακισμένων έχει υποστεί διαρκείς ξυλοδαρμούς και εκδικητικές μεταθέσεις.

Όσο υπάρχουν φυλακές δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία. Πίσω από τα πελώρια τείχη, 13.000 άνθρωποι στοιβάζονται στα ντουβάρια και περιφέρονται στους διαδρόμους των ελληνικών κάτεργων. Και όσοι αγωνίζονται ενάντια στις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες που βιώνουν στην καθημερινότητά τους λαμβάνουν την εκδικητικότητα της Δημοκρατίας. Ξυλοκοπούνται, μετατίθενται, βασανίζονται, εξευτελίζονται, τιμωρούνται…

Ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας θα περάσει μέσα από τα συντρίμια όλων των φυλακών…

Kαταγγελία της Κατερίνας Γκουλιώνη προς το συνήγορο του πολίτη (20.02.2009).

Σε Εκδήλωση- Συζήτηση για την υπόθεση του θανάτου της Κ. Γκουλιώνη και τις συνθήκες κράτησης στις γυναικείες φυλακές, καλεί απόψε, 24 Μαρτίου στις 20.00, η κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά στο χώρο της κατάληψης:
http://pat61.wordpress.com/

Ο αγώνας των φυλακισμένων έκλεισε τον κύκλο του προς το παρόν. Ήταν ο μεγαλύτερος αγώνας από καταβολής των ελληνικών φυλακών και χαρακτηρίστηκε από την μεγαλύτερη απεργία πείνας στον κόσμο στις μέρες μας με τη συμμετοχή 7.000 ανθρώπων. Δεν χρειάζεται να σταθούμε στο αυτονόητο γεγονός της παντελούς αποσιώπησης της ποιότητας και των χαρακτηριστικών αυτού του αγώνα από τα ΜΜΕ, γεγονός που δημιούργησε ένα τείχος σιωπής γύρω από τα διαδραματιζόμενα. Η ταχύτητα με την οποία απάντησε το κράτος στις διεκδικήσεις των κρατουμένων ήταν μνημειώδης. Από τις πρώτες μέρες της αποχής συσσιτίου, σε όλες σχεδόν τις φυλακές, συγκροτήθηκε νομοπαρασκευαστική επιτροπή του υπουργείου Δικαιοσύνης η οποία μελέτησε άμεσα τα αιτήματα. Από τη μια ο πιεστικός αγώνας των φυλακισμένων και των αλληλέγγυων και από την άλλη ένας απαιτούμενος ευρωπαϊκός εξορθολογισμός του συστήματος σωφρονισμού οδήγησαν το καθεστώς σε κάποιες μεταρρυθμίσεις. Καθώς ο αριθμός των φυλακισμένων απεργών πείνας σε όλες τις φυλακές της επικράτειας γιγαντωνόταν, η νομοπαρασκευαστική επιτροπή παρουσίασε τα νέα σωφρονιστικά μέτρα. Από τη μεριά της η “πανελλαδική επιτροπή κρατουμένων” που αποτελείται από 5 εγκλείστους δήλωσε τα εξής χαρακτηριστικά:
…“το νομοσχέδιο που προτείνεται δεν μας καλύπτει, δεν λύνει τα βασικά μας προβλήματα. Θεωρούμε τις ρυθμίσεις σαν ένα πρώτο βήμα, αποτέλεσμα του αγώνα μας και της αλληλεγγύης της κοινωνίας”… “το νομοσχέδιο που καταθέτει στη Βουλή το υπουργείο Δικαιοσύνης αφορά λίγα από τα αιτήματά μας. Ο υπουργός οφείλει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του για την άμεση αποφυλάκιση του αριθμού των κρατουμένων που εξαγγέλλει και παράλληλα να προχωρήσει σε συγκεκριμένα μέτρα που θα αφορούν το σύνολο των αιτημάτων μας”… …”με τον αγώνα μας διεκδικήσαμε πάνω απ’ όλα την αξιοπρέπειά μας. και αυτή την αξιοπρέπεια δεν την χαρίζουμε σε κανέναν υπουργό και σε κανένα δεσμοφύλακα”…
Οι αναρχικοί σύντροφοι που βρίσκονται έγκλειστοι συμμετείχαν από την αρχή στον αγώνα με μια κριτική απόσταση από τα αιτήματα μια και το ζήτημα των φυλακών τίθεται αξιακά στη βάση του οριστικού και τελεσίδικου ξεθεμελιώματος τους. . .
Ενώ λοιπόν για την πλειονότητα της όποιας ενήμερης μικροαστικής μάζας το διακύβευμα ήταν αν θα πρέπει να “γίνουν οι φυλακές ξενοδοχεία για τους εγκληματίες”, για τους φυλακισμένους αυτός ο αγώνας ήταν ένας αγώνας αξιοπρέπειας. Κι ενώ οι πρώτοι εξαργυρώνουν καθημερινά την αξιοπρέπειά τους για μιαν ανάπηρη ελευθερία, οι δεύτεροι
διεκδικούν με αξιοπρέπεια την στερημένη τους ελευθερία.

Ας παραθέσουμε ένα βιογραφικό απόσπασμα ενός αριστερού δικηγόρου και βουλευτή της ΕΔΑ, και γι’ αυτό το λόγο χαρακτηριστικό της αξιακής κι όχι ιδεολογικής βάσης στη συγκρότηση ενός Λόγου για τις φυλακές:

“Μπαίνεις στη φυλακή και με τη φρίκη της λυτρώνεσαι από την άλλη φρίκη της ζωής απόξω. Η φυλακή μοιάζει με παραλογισμό που πρέπει να τον χωνέψει η λογική σου. Κι η ζωή μας στην κοινωνία είναι παράλογη κι ωστόσο ο άνθρωπος τη χωνεύει. Διαβάζω τώρα τις σημειώσεις μου κι αναπολώ νοσταλγικά τις μέρες εκείνες -τότε που ακόμα πίστευα πως θα μπορούσε να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς φυλακές. Τώρα κλονίστηκε η πίστη μου στο όνειρο τούτο μα δεν το αφήνω.
Είναι μονάχα ένα δίλημμα εφιαλτικό που βασανίζει ώρες ώρες το νου μου: ποιο είναι από τα δυο προτιμότερο να υπάρξει, η κοινωνία ή η φυλακή; Το δικαστήριο κι η φυλακή είναι δυο βασικές αμφιβολίες για την αξία της κοινωνικής ζωής καθαφτής. και μην πεις πως πιστεύω πως δεν υπάρχουν κακοί άνθρωποι στην κοινωνία. Είναι μονάχα που ξέρω πως αυτοί που τους φυλακίζουν, από αυτή τούτη την ασχολία τους, χάσαν την ανθρωπιά τους. Την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τη θίγει περισσότερο η ύπαρξη της φυλακής παρά του εγκληματία.”
Ασημάκης Πανσέληνος, Τότε που ζούσαμε, 1974

Εδώ και μια βδομάδα οι κρατούμενοι όλων των φυλακών της χώρας αγωνίζονται ενάντια στις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες που βιώνουν στην καθημερινότητά τους με στόχο την αποδοχή των αιτημάτων τους. Προς το παρόν απέχουν απ’ το συσσίτιο ενώ σταδιακά θα οδηγηθούν στην ύστατη μορφή αγώνα, την απεργία πείνας.

Με φόβο την προηγούμενη εμπειρία της εξέγερσης τον Απρίλη του 2007 το κράτος προσπαθεί ν’ αποκλιμακώσει την ένταση που έχει αρχίσει να δημιουργείται κάνοντας δηλώσεις περί εξεταστικών επιτροπών, «ακούγοντας» «ευαισθητοποιημένους» βουλευτές και υποκαθιστώντας την οργισμένη φωνή των κρατουμένων με σχόλια και ερωτήσεις ψαγμένων δημοσιογράφων.

Τα παραπάνω όμως δεν θα μπορούσαν να πείσουν κανέναν μας : όσο υπάρχουν φυλακές δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία. Πίσω από τα πελώρια τείχη, 13.000 άνθρωποι στοιβάζονται στα ντουβάρια και περιφέρονται στους διαδρόμους των ελληνικών φυλακών. Υφίστανται εξευτελισμούς και ξυλοδαρμούς από τον κάθε δεσμοφύλακα. Ο χρόνος της ζωής τους ανάμεσα στα κελιά περιορίζεται σ’ένα επαναλαμβανόμενο ωράριο ύπνου- φαγητού- μπάνιου- προαυλισμού και χαπιού με την ευχή της διοίκησης. Μακριά από τους αγαπημένους τους ανθρώπους, το άγγιγμά τους, οι επαφές που μπορούν να έχουν με την υπόλοιπη κοινωνία είναι μηδαμινές. Μιλάμε για ένα σωφρονιστικό σύστημα που αποσκοπεί στο να μειώσει την ανθρώπινη ύπαρξη σε απλό βιολογικό οργανισμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και για το ίδιο το αξιακό σύστημα του “δημοκρατικού σωφρονισμού” οι άνθρωποι βγαίνουν από τις φυλακές σαφώς “χειρότεροι”. Με μια πληγωμένη αξιοπρέπεια και μια οργή που δικαιώνει και ενδυναμώνει μέσα τους την ίδια την έννοια του εγκλήματος. Οι υπόλοιποι φοβισμένοι, διαλυμένοι και απαξιωμένοι θα περιφέρουν το στίγμα του σωφρονισμού τους για μια ζωή στο σκοτάδι του κοινωνικού περιθωρίου.

Ο λεγόμενος σωφρονισμός τους προσπαθεί να πετύχει και κάτι ακόμα : τον εκφοβισμό της κοινωνίας και την εκτόνωση των διαρκώς συσσωρευμένων κοινωνικών προβλημάτων. Γι’ αυτό και η δημογραφία της φυλακής δείχνει την ταξικότητα της . Δεν είναι τυχαίο ότι « η δικαιοσύνη που αποδίδεται» με τον εγκλεισμό έχει να κάνει με τα πιο εξαθλιωμένα και φτωχά στρώματα της κοινωνίας. Άνθρωποι που εξαναγκάστηκαν σε παραβατικές συμπεριφορές , υπερχρεωμένοι, μετανάστες, τοξικομανείς είναι και η συντριπτική πλειονότητα των κρατουμένων.

Στον αγώνα των κρατουμένων η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη .

Ο αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας θα περάσει μέσα απ’ τα συντρίμμια όλων των φυλακών.