«Ήταν προσωπική μου απόφαση να στείλω τα κορίτσια της ΕΛ.ΑΣ. μπροστά στους διαμαρτυρόμενους συνταξιούχους. Δεν έχουμε κανένα λόγο να ερχόμαστε σε σύγκρουση με τις κοινωνικές ομάδες που διαμαρτύρονται λόγω της οικονομικής κρίσης και ύστερα από τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν» δήλωσε χθες μιλώντας στο «Βήμα» ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Μ. Χρυσοχοΐδης.

Βήμα 5/3/2010

Εμβληματική η σημειολογία του υπουργού εύγλωττη για τα ένστολα «κορίτσια» που τα στέλνει σα μαζορέτες στους συνταξιούχους σε μια κίνηση χαριτωμενιάς, «ευαισθησίας», «τρυφεράδας» και «κατανόησης» από μεριάς κράτους… Από κοντά, δημοσιεύονται και τα δράματα της εξουσίας με τη φωνή της συζύγου ενός άλλου υπουργού. Η σύζυγος γίνεται το μέτρο της αντικειμενικότητας των οικονομικών μέτρων που επιβάλλει ο σύζυγος…

«με δύο παιδιά σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο και ακαθόριστες ετήσιες αποδοχές που δεν είναι ούτε τα μισά από όσα παίρνει ένας Ολλανδός υπουργός, είναι δύσκολο να τα οργανώσεις όλα», λέει χαρακτηριστικά η Ζασλίν Βίνκε, ολλανδή σύζυγος του υπουργού οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, προσθέτοντας πως οι αυξήσεις στους φόρους πιάνουν και την δική τους οικογένεια (Συνέντευξη σε ολλανδική εφημερίδα 18/2/10)

Άλλη μια «ημέρα της γυναίκας», αυτού του επετειακού κατασκευάσματος, ενός ακόμη δείγματος πατριαρχικού κυνισμού του καπιταλισμού που «αφιερώνει» μια μέρα στη γυναίκα, μια ημέρα δίπλα σε άλλες, όπως είναι εκείνες για τα ζώα, το περιβάλλον, τους διάφορους αναξιοπαθούντες, τους ερωτευμένους, τα κακοποιημένα παιδιά, τις πόλεις χωρίς αυτοκίνητο, διαφόρων, δηλαδή, ημερών που λειτουργούν ως υποκριτικές ασκήσεις συστημικής ευαισθησίας, δεκτικότητας, εξιλέωσης, απενοχοποίησης…  «ημέρα της γυναίκας» λοιπόν σήμερα, εν μέσω μιας γενικευμένης κρίσης των δομών του συστήματος με το προσκήνιο, όμως, διάστικτο από τα καμώματα της Τζούλιας!

Ακόμη κι αν αυτή η «ημέρα» από κάποιους και κάποιες θεωρείται κατάκτηση, για εμάς απλά αποτελεί μία ακόμη αφορμή για να εξοργιστούμε περισσότερο με την γενικευμένη υποκρισία… Μια οργή 365 ημερών.

Τι θα κάνεις αν ένας τύπος ξυλοκοπάει μια γυναίκα μέσα σε γειτονικό διαμέρισμα; Η γυναίκα  φωνάζει «βοήθεια», οι γείτονες παίρνουν επανειλημμένα τηλέφωνο την αστυνομία κι αυτή  αργεί χαρακτηριστικά. Μια άλλη γυναίκα λοιπόν, η  Ιωάννα Δρόσου αποφάσισε να παρέμβει. Η αστυνομία έφτασε αρκετά αργότερα τη στιγμή που ο μερακλής επιτιθέμενος γείτονας  πολιορκούσε και έσπαζε τελικά την πόρτα της Ιωάννας έτοιμος να επιτεθεί στην ίδια και την οικογένειά της. Η Ιωάννα, τελικά, κατόπιν μηνύσεως για “εξύβριση“ και “παραβίαση” οικογενειακού ασύλου σύρθηκε με χειροπέδες στη ΓΑΔΑ και την Εισαγγελία  πέρασε αυτόφωρο και αφέθηκε ελεύθερη αφού ορίστηκε τακτική δικάσιμος στις 17 Δεκέμβρη!

Όπως και να’ χει το κράτος ασκεί αναμφισβήτητα συνεπή κι ευθύγραμμη πολιτική. Πατριαρχικότατη. Και μπορεί να ακούγονται διάφορες ηλιθιότητες, διάφορες σύγχρονες αστικές προσλήψεις για την «ισότητα των φύλων» που προσομοιώνονται στην κουλτούρα του καφενείου και του σκυλάδικου και αναπαράγονται άκριτα σε μια θλιβερή καθημερινότητα, η πραγματικότητα όμως λέει άλλα:

26 συζυγοκτονίες τους τελευταίους μόλις 15 μήνες στην Ελλάδα. Ρεκόρ στην Ευρώπη.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι σε ποσοστό μέχρι και 70% των περιπτώσεων δολοφονιών γυναικών, τα θύματα σκοτώθηκαν από τους άρρενες συντρόφους τους.

Το ίδιο το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει δηλώσει ότι η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί τη βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών και ευθύνεται για περισσότερους θανάτους και προβλήματα υγείας απ’ ό,τι ο καρκίνος ή τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.

Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες έχει ξυλοκοπηθεί, έχει εξαναγκαστεί να κάνει σεξ ή έχει κακοποιηθεί με άλλο τρόπο κατά τη διάρκεια της ζωής της. Συνήθως, ο δράστης είναι μέλος της οικογένειάς της ή γνωστός της…

***

Την ίδια στιγμή στο πλαίσιο των προεκλογικών παιχνιδιών δρομολογούνται διώξεις εναντίον δεκάδων ανθρώπωνπου έχουν οδηγήσει ήδη 3 στην φυλακή με πρόσχημα την “τρομοκρατία”. Τα στοιχεία πότε ανακοινώνονται και πότε αίρονται, οι κατηγορίες αλλάζουν, οι πληροφορίες είναι αντιφατικές και όλο αυτό το γαϊτανάκι διεκδικεί εξέχουσα θέση στο εκλογικό πανηγύρι.

Η αυθαιρεσία είναι στη φύση του πολιτεύματος κι όχι σε ένα περιθώριο εκτροπών. Από την μοριακή καθημερινότητα έως την κεντρική πολιτική σκηνή σύσσωμο το καθεστώς επιχειρεί να στήνει τις παραστάσεις του πάνω στις πλάτες των αντιστεκόμενων ανθρώπων για να χειραγωγήσει τους υπήκοους.

Είναι δυνατοί αλλά εύθραυστοι

Είμαστε και δυνατοί και άθραυστοι

«Ένας 63χρονος πυροβόλησε με κυνηγητικό όπλο και σκότωσε την 58χρονη εν διαστάσει σύζυγό του μετά από επεισόδιο για προσωπικούς τους λόγους μέσα στο σπίτι που έμενε η γυναίκα στην οδό Ηροδότου 9 στο Αιγάλεω. Στη συνέχεια ο δράστης αυτοπυροβολήθηκε με το ίδιο όπλο δίνοντας τέλος στη ζωή του. Προανάκριση για την τραγική υπόθεση διενεργεί η ασφάλεια δυτικής Αττικής»

Εγκλήματα πάθους; Μα από πότε το πάθος είναι μόνο αρσενικού γένους; Αυτό το εξοργιστικό που κατά κόρον συμβαίνει είναι ότι αποκλειστικά γυναίκες είναι αυτές που αποκεφαλίζονται(!), εκτελούνται, τραυματίζονται, καίγονται με βιτριόλι, ξυλοκοπούνται και υφίστανται τα πάνδεινα στο πλαίσιο των «σχέσεων πάθους».

Όχι. Δεν γνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητες του μπάρμπα-63χρονου στη σχέση του με την κυρα-60χρονη κι ούτε μας ενδιαφέρει να τις μάθουμε. Εκείνο στο οποίο οφείλουμε να σταθούμε είναι ότι και σ’ αυτή την περίπτωση ο άντρας είναι αυτός που σκορπάει το θάνατο. Και αν είναι μεγάλο κεφάλαιο το ποιες είναι οι αιτίες που σε ένα υποτίθεται «μη δεσποτικό» καθεστώς του Διαφωτισμού το οποίο προφανώς θέλει να είναι διακριτό από την «βάρβαρη» ανατολή, είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι άντρες είναι αυτοί που μονίμως οπλίζουν τα πάθη τους και ματώνουν τις γυναίκες τους . Η κουλτούρα του Καζαντζίδη όπου οι «γυναίκες είναι όλες πουτάνες εκτός από τη μάνα μου» φαίνεται πολύ πιο επίμονη και νομιμοποιημένη στα μυαλά των αντρών με την κλασσική πατριαρχία να υπονομεύει τα καπιταλιστικά προσχήματα περί «ισότητας των δύο φύλων». Τα πάθη δεν είναι μόνο αρσενικά και δεν είναι τυχαίο ότι οι περιπαθείς γυναίκες δεν εκτελούν τους άντρες. Οι «προδοσίες» και οι «απιστίες» μέσα στις σχέσεις δεν είναι «προνόμιο» των γυναικών κι όμως αυτές αποκλειστικά είναι που τις πληρώνουν με αίμα…

Πατριαρχία σημαίνει έμφυλος εγωισμός. Σημαίνει ότι ο άντρας σηκώνει ελεύθερα το χέρι του, το μαχαίρι του, την καραμπίνα του και ό,τι άλλο φοβίζει, ματώνει και σκοτώνει τις γυναίκες. Και αν δεν «μετανοήσει» όπως ο κυρ-63χρονος αιγαλιώτης δεν πειράζει… θα αθωωθεί…

Ως πότε θα νοσταλγούμε τη Μήδεια;

“Το βράδυ της Πέμπτης 28 Αυγούστου ένας 20χρονος αλλοδαπός συνελήφθη στο Αιγάλεω με την κατηγορία ότι μαζί με ομοεθνείς του βίασαν ομαδικά έναν 13χρονο αλβανικής καταγωγής σε αλσύλλιο της περιοχής. Ο συλληφθείς θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα, ενώ οι υπόλοιποι αναζητούνται“.

Ανεξάρτητα από το αν τα πράγματα έχουν ως περιγράφονται, κάθε βιασμός είναι απεχθές γεγονός. Ασυζητητί. Η αυτοδιάθεση του σώματος είναι απαράβατο και απαραβίαστο δικαίωμα και κάθε τι εναντιωματικό συνιστά μια μισητή πράξη. Πόσο μάλλον όταν αφορά ένα παιδί.
Τίποτα, ωστόσο, δεν δικαιώνει τις βλακώδεις και επιτηδευμένες ρατσιστικές οιμωγές που επιχειρούν να χρεώσουν τους βιασμούς και όλα τα εγκλήματα του ποινικού κώδικα στους αλλοδαπούς. Η συγκυρία απάντησε την ίδια μέρα με την αποκάλυψη πολύχρονης κακοποίησης και βιασμών από 38χρονο Έλληνα προς την 14χρονη θετή του κόρη στην Μυτιλήνη. Δεν μπορεί να κάνει ασκήσεις ευαισθησίας απέναντι στον 13χρονο αλβανό αυτός που τον βρίζει πατόκορφα στο σχολείο, στο καφενείο, στη δουλειά, στη γειτονιά. Δεν μπορεί να ωρύεται για τους πακιστανούς βιαστές αυτός που το βουλώνει νομιμοποιώντας στην ουσία τους μύριους όσους καθαρόαιμους ντόπιους βιαστές ανά την επικράτεια. Δεν μπορεί να ψελίζει τίποτε επί του θέματος η πολυπληθής χριστεπώνυμη πελατεία των φανερών ή κρυφών κέντρων καταναγκαστικής πορνείας.
Παραπέρα, επειδή στο γεγονός ενεπλάκησαν μετανάστες έγινε μια αθροιστική προσπάθεια σύνδεσης με τα επεισόδια του Σαββάτου μεταξύ Σομαλών, για να εμφανιστεί ένα δήθεν οξυμένο ζήτημα σε σχέση με τους αλλοδαπούς γενικά και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί επιβαρύνουν την ελληνική κοινωνία. Για να μην περάσουμε σε πολλαπλά και δηκτικά παραδείγματα “αυτοδιατάραξης” της ελληνικής κοινωνικής γαλήνης ας αναφερθούμε μόνο σε ένα: τα αιματηρά γεγονότα του Λαυρίου μεταξύ “γάβρων και βάζελων”, γεγονότα που άφησαν έναν νεκρό και, προφανώς, ξεπέρασαν σε βαρβαρότητα ακόμη και τις χατζάρες των Σομαλών.
Το γεγονός του βιασμού είναι σοβαρό, η κατάσταση των πακιστανών στο Αιγάλεω πολύ στεναχωρητική μια και η συγκεκριμένη πράξη δεν αντιπροσωπεύει ούτε στο ελάχιστο την συνολική διακριτική τους παρουσία στην περιοχή, οι αλβανοί είναι προφανώς θορυβημένοι και καλό θα είναι οι ελληνόψυχοι “ευαίσθητοι” να μην προσπαθούν να εισπράξουν ρατσιστική υπεραξία από το γεγονός γιατί στο τέλος θα εισπράξουν τα επίχειρα της επηρμένης τους αγανάκτησης.

Τα χαράματα της Πέμπτης 31 Ιούλη 4 αστυνομικοί βίασαν 26χρονη ρωσίδα μετανάστρια μέσα σε κελί του Αστυνομικού Τμήματος Κυψέλης. Η μετανάστρια προσήχθη στο τμήμα μαζί με συνομήλικη συμπατριώτισσά της για ασήμαντη αφορμή και μετά από λίγες ώρες κατέληξε στο νοσοκομείο ΚΑΤ βιασμένη, χτυπημένη, ταπεινωμένη. Αυτό το συμβάν είναι ένα από τα εκατοντάδες «μεμονωμένα περιστατικά», τους εκατοντάδες βιασμούς που χαρακτηρίζουν την μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Αυτό που κάνει την περίπτωση αυτή ξεχωριστή είναι η κατάθεση μήνυσης από το θύμα. Και φυσικά, η απάντηση από μεριάς σύσσωμου του κράτους είναι μια προσπάθεια συγκάλυψης του βιασμού και μάλιστα με τρόπο που προεκτείνει τον βιασμό με το να φροντίζει το βιαστή, να αποκαθάρει την «υπηρεσία» και να εξευτελίζει δημόσια το θύμα. Έτσι, η βιασμένη μετανάστρια “ήταν μεθυσμένη” για να «ασθενήσουν» τη μνήμη της, “ήταν χτυπημένη από πριν” για να δικαιολογήσουν τους κραυγαλέους μώλωπες, “λέει ψέματα μια και δεν αναγνωρίζει όλους τους βιαστές της” χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι δεν μπορείς να δεις κατά πρόσωπο υπανθρώπους όταν σε βιάζουν «παρά φύσιν». Τέτοιο μεγαλείο η ΕΛΑΣ! Τέτοιο μεγαλείο η ελληνική δημοκρατία!

Όμως, το γεγονός ενός βιασμού μετανάστριας σε αστυνομικό τμήμα που δημοσιοποιείται δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου. Συμπυκνώνει το πνεύμα της «ελληνικής φιλοξενίας» που δεκαετίες τώρα διαφημίζει τον ρατσισμό και τη στυγνή εκμετάλλευση. Γιατί αν το ξεζούμισμα στα εργοτάξια και η καχυποψία και η απαξίωση στις γειτονιές είναι καθολική συνθήκη για όλους τους μετανάστες, τα πράγματα επιβαρύνονται ακόμη περισσότερο για τις μετανάστριες. Η επιτακτική ανάγκη των γυναικών αυτών για ένα μεροκάματο, για μια οριακή επιβίωση «επιτρέπει» σε κάθε είδους εγχώριο αρσενικό να εκβιάσει μια διαθεσιμότητα χωρίς όρια. Δεν είναι μόνο μια εχθρική γειτονιά, ούτε ένα σκληρό μεροκάματο για ένα κομμάτι ψωμί που έχουν να αντιμετωπίσουν αυτές οι γυναίκες αλλά και επιπλέον, την αυτονόητη ευκολία με την οποία «ανήκουν» στη βαρβατίλα των γηγενών αρσενικών.

Αυτή η συνθήκη δεν είναι παρά απόρροια μιας συγκεκριμένης μεταναστευτικής πολιτικής που συγκροτεί ρατσιστικές συμπεριφορές, διαφημίζει την ωμότητα απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες και νομιμοποιεί κάθε κοινωνική έκφρασή της. Ο βιασμός σε κάθε πόλεμο αποτελεί πάντοτε όπλο απέναντι στον εχθρό. Όπλο κατίσχυσης, ταπείνωσης και βεβήλωσης. Αποτελεί μήνυμα υποταγής, εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού. Όποιος δεν αναγνωρίζει στοιχεία πολέμου στους βιασμούς των μεταναστριών από τους μπάτσους και θεωρεί ότι πρόκειται για απλή «εκτροπή» από τα καθήκοντά τους, θα πρέπει να εξηγήσει την θρασύτατη ατιμωρησία των εκάστοτε βιαστών που με τη σειρά της νομιμοποιεί το καθεστώς της ελεύθερης αναπαραγωγής των βιασμών. Από τα κελιά των αστυνομικών τμημάτων στα μικροαστικά σαλόνια και από τις μπάρες της καταναγκαστικής πορνείας στα σοκάκια των μεταναστευτικών γκέτο.

Όμως, σε αυτόν τον πόλεμο οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν είναι μόνοι τους.

Κανένας θάνατος δεν θα μείνει αναπάντητος, κανένας βιασμός συγκαλυμένος, καμία ταπείνωση ασύδοτη.