Πριν λίγη ώρα τελείωσε η πορεία που καλέστηκε από την πακιστανική κοινότητα και την αριστερή οργάνωση “συμμαχία σταματήστε τον πόλεμο”. Προηγήθηκε συγκέντρωση, στις 6 το απόγευμα στην πλατεία Κοτζιά, στην οποία διαβάστηκαν διάφορα μηνύματα αλληλεγγύης στην πακιστανική και ελληνική γλώσσα. Κάποια στιγμή μεταφέρθηκαν τρία φέρετρα πακιστανών στην πλατεία, εκ των οποίων το ένα ήταν η σoρός του Μοχάμεντ ενώ τα άλλα δύο ήταν θυμάτων τροχαίου δυστυχήματος, με σκοπό να εξελιχθεί προσευχή για το κατευόδιο των ψυχών τους. Στη συνέχεια, αφού απομακρύνθηκαν οι σoροί, ξεκίνησε πορεία 1000 περίπου ατόμων που κατευθύνθηκε προς την Βουλή με την συμμετοχή πολλών πακιστανών, διαφόρων αριστερών οργανώσεων και ατόμων του αναρχικού-αντιεξουσιαστικού χώρου.

Η πορεία είχε παλμό με πιο αιχμηρές τις φωνές των μεταναστών. Ήταν μια σχετικά αξιοπρεπής αποκατάσταση του οργισμένου κλίματος που αντιστοιχεί σε μια περίπτωση κρατικής δολοφονίας αφήνοντας πίσω μια συγκέντρωση που έμοιαζε με προεκλογική καμπάνια της διοργανώτριας αριστερής οργάνωσης…

Όλα συνεχίζονται!

Ένα βράδυ σαν κι αυτό, κάπως έτσι…

Το Μάη που πέρασε προσπαθήσαμε σε μια ανάρτησή μας να μεταφέρουμε το κλίμα γύρω από το Αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη τα σαββατόβραδα. Αναμιχθήκαμε ένα βράδυ με το πλήθος των μεταναστών για να κατανοήσουμε τόσο την αιτία όσο και τη δυναμική της κατάστασης. Η επιθετικότητα των μπάτσων σε κάθε σημείο επαφής με τους μετανάστες ήταν χαρακτηριστική στην προσπάθειά τους να κρατήσουν το πλήθος μακριά από το κτίριο-στρατόπεδο συγκέντρωσης. Ρατσιστικά μπινελίκια διανθισμένα με λαϊκοφασιστικές ατάκες σε συνδυασμό με κυνηγητό διανθισμένο με χτυπήματα αδιακρίτως. Κάποια στιγμή ανοίχτηκε διάλογος με το πλήρωμα ενός περιπολικού όπου διατυπώθηκε το παράπονο από τους μπάτσους ότι είναι ελάχιστοι, ότι κινδυνεύουν, ότι τους έχουν εγκαταλείψει, ότι τους έχουν αφαιρέσει τα γκλομπ. Τους αφήνουν μόνο με τα όπλα προφανώς για συγκεκριμένους λόγους (η Διοίκηση δεν “επιθυμεί” καμία επαφή και σε μια τέτοια περίπτωση καμία άλλη χρήση βίας πέραν της οριστικής και τελεσίδικης βίας και μόνο σε περίπτωση που κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα του οργάνου της τάξεως…).

Με κάποιον τρόπο οι μπάτσοι επανοπλίστηκαν με τα “απαραίτητα” ρόπαλά τους αλλά φαίνεται ότι η οριστική και τελεσίδικη βία που θα μπορούσαν να ασκήσουν δεν χρειάστηκε ούτε πιστόλια ούτε προσχήματα. Η είδηση; “Χτες το βράδυ μέσα σε συνθήκες κόλασης έπεσε νεκρός μετά από άγριο ξυλοδαρμό, ο Μοντασέρ Μοχάμεντ Ασράφ, 24χρονος πακιστανός μετανάστης, ενώ 15 ακόμη βρίσκονται βαριά τραυματισμένοι“. Ο ένστολος φασισμός ικανοποίησε τη λύσσα του και τα παράπονά του…

Ο μηχανισμός της συγκάλυψης του γεγονότος έχει ήδη ενεργοποιηθεί και η κρατική προπαγάνδα στήνει απίστευτα σενάρια κατασταλτικής φαντασίας που υστερούν, ωστόσο, των ζωντανών μαρτυριών από τους χτυπημένους μετανάστες. Οι μπάτσοι παίρνουν ωμά την ευθύνη των μαζικών ξυλοδαρμών αλλά προσπαθούν να αποσυνδέσουν το θάνατο του Μοχάμεντ. Πέθανε αλλού κι άλλοτε!

τραγική σημειολογία είναι τα επετειακά σημαιάκια στο φόντο των χτυπημένων

Στην αρχή η αστυνομία ανακοίνωσε ότι ο θάνατος του Μοχάμεντ επήλθε στις 9 το βράδυ του Σαβάτου ενώ οι καταδιώξεις διαδραματίστηκαν στις 6.30 τα χαράματα της Κυριακής. Στη συνέχεια αναδιαμόρφωσε το σενάριο, μετέφερε την ώρα θανάτου προς τα χαράματα μετά τις καταδιώξεις αλλά πρόσθεσε ότι υπάρχει σύμφωνη μαρτυρία δύο συγγενών του νεκρού που καταθέτουν ότι ο Μοχάμεντ πνίγηκε τη στιγμή που πήγε να κάνει την ανάγκη του στο ρέμα του Βοτανικού και όντας “μεθυσμένος” έχασε την ισορροπία του και έπεσε μέσα. Στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ αναφέρεται ότι οι συγγενείς βρήκαν τον Μοχάμεντ μετά από ώρα μέσα στο ρέμα οπότε δεν μπορούν να γνωρίζουν την αιτία του θανάτου του. Επιπλέον η αστυνομία αναφέρει ότι ο Μοχάμεντ είχε κάρτα παραμονής οπότε δεν χρειαζόταν να στηθεί στην επίμαχη ουρά αλλά είναι γνωστό ότι στην ουρά στέκονται οι μετανάστες για την ανανέωση της κάρτας τους.
Τα σενάρια της αστυνομίας φημίζονται για την ποσότητά τους αλλά καθόλου για την ποιότητα. Πολύ φτήνεια και εκνευριστικά κυνική και εξόφθαλμη προχειρότητα!
Η ανακοίνωση της πακιστανικής κοινότητας για την δολοφονία και τους τραυματισμούς

Η σημερινή δολοφονία δεν είναι παρά μία ακόμη ανάμεσα στις εκατοντάδες. Από την Πέτρου Ράλλη μέχρι την Πάτρα και από τις νάρκες του Έβρου και τις “τυχαίες” εκπυρσοκροτήσεις στα χερσαία σύνορα μέχρι τις βουλιαγμένες βάρκες στο Αιγαίο οι αποστάσεις συναντιούνται σε ένα κοινό σημείο: της ενιαίας μεταναστευτικής πολιτικής.

Η αλληλεγγύη και η σκέψη μας στης γης τους κολασμένους,

η οργή μας γυρίζει και γυρίζει και γυρίζει πάνω από τα κεφάλια των δολοφόνων

“ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Οι μαθητικές καταλήψεις αποτελούν πλέον περισσότερο μια εθιμοτυπική διαδικασία. Οι περισσότεροι από τους μαθητές που κάνουν κατάληψη δεν ξέρουν καν τον λόγο, απλά το κάνουν για να χάσουν μάθημα. Έχεις ακούσει φαντάζομαι το χωρατό περί στρογγυλής ή τετράγωνης τυρόπιτας.”

Ναι το έχουμε ακούσει. Το “μπλοκ” των καταληψιοσπαστών αναμασά χρόνια τώρα τέτοιες μπούρδες, προσθέτοντάς τους ένα εύθυμο υφάκι, φανερώνοντας έτσι την ίδια του την αδυναμία απέναντι στην ουσία της κατάληψης. Και η ουσία των μαθητικών καταλήψεων είναι μία. Και, φυσικά, δεν είναι άλλη από την λαχτάρα των μαθητών να ξεφύγουν έστω και για λίγο από τον προκαθορισμένο και επιβαλλόμενο τρόπο ζωής. Μιας λογικής που θέλει τους μαθητές να σέρνονται σε μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει αποκλειστικά την οικογένεια, το σχολείο, το φροντιστήριο.

Μπορεί οι μαθητικές καταλήψεις να μην χαρακτηρίζονται από έντονες πολιτικές αναλύσεις, φανφάρες αγώνα και διεκδίκησης αιτημάτων. Οι συνειδήσεις των μαθητών δεν διαμορφώνονται μέσα από χιλιάδες βιβλία και απόψεις θεωρητικών αλλά από τα βιώματά τους. Μέσα από την ρομαντικότητα και την ενθουσιώδη έξαρση της ηλικίας τους επιχειρούν να δημιουργήσουν ζώνες ελευθερίας στον χωρόχρονο της καθημερινής κανονικότητας. Είναι η απάντησή τους στην καταστολή της ζωής, της ελευθερίας και των αναγκών τους… Στην προσπάθεια μετατροπής τους σε παθητικούς δέκτες που δεν γελάνε, δεν βγαίνουν από το σπίτι, δεν ερωτεύονται γιατί πολύ απλά δεν προλαβαίνουν να το κάνουν και γιατί “οι έρωτες και οι βόλτες είναι για το πανεπιστήμιο, τώρα το μυαλό τους πρέπει να είναι στα διαβάσματα και στις πανελλήνιες”.

Το γεγονός και μόνο ότι είναι μαθητές, είναι και ο σημαντικότερος λόγος (γιατί υπάρχουν και αρκετοί ακόμη) για να είναι και καταληψίες. Γιατί μέσα στις καταλήψεις μπορούν επιτέλους να καταστρέψουν και να απαρνηθούν τον μαθητικό ρόλο που αυτόματα και αυτονόητα επηρεάζει τη ζωή και τις σχέσεις τους και να δημιουργήσουν από την αρχή καταστάσεις αληθινές. Να ζήσουν και να σκεφτούν ελεύθερα. Γιατί όπως λέει και ένα σύνθημα ελαφρώς παραλλαγμένο από το Μάη του ‘68:

Πώς να σκεφτείς ελεύθερα στη σκιά ενός σχολείου;

Πρόκειται για ιδιόχειρο αφισάκι που κολλήθηκε πριν λίγες μέρες στον σταθμό του Μετρό στο Αιγάλεω. Συνήθως τέτοιες «προσπάθειες» είναι γραφικές και αν δεν προκαλέσουν τον γέλωτα θα προκαλέσουν τουλάχιστον ένα χαμόγελο οίκτου. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι μέσα στην γραφικότητα μπορεί κανείς να διακρίνει ξεκάθαρα τις «κινδυνολογικές» αιχμές της σύγχρονης μικροαστικής συνείδησης που αποτελεί και την συντριπτική κοινωνική πλειονότητα. Ποιές είναι αυτές; Μα ποιές άλλες από τις συνήθεις; Αναρχικοί, τούρκοι, αλβανοί και μουσουλμάνοι.

Δεν νομίζετε λοιπόν ότι είναι καιρός για την μικροαστική πλειονότητα να αντιληφθεί ότι μέσα στην γραφικότητα αυτής της ιδιόχειρης αφίσας αναγνωρίζει τον εαυτό της, γελάει και λυπάται στην ουσία τον εαυτό της, λυπάται τις αξίες της, γελάει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η ίδια τον κόσμο;

Πάνω από καλώδια, πυλώνες, τσιμέντο, κηφισούς και ιερές όδούς, μονοκατοικίες και πολυκατοικίες, εσταυρωμένους και δαβάκες, μπαρουτάδικα και ελαιώνες, χρηματιστήρια και προπατζίδικα, ανισόπεδους κόμβους και ισοπεδωμένες συνειδήσεις,

ακόμη και πάνω από το ακρωτηριασμένο αιγάλεω

η πανσέληνος καγχάζει την ματαιοδοξία μέσα στην αιώνια μεγαλοσύνη της

όμορφη και απερίγραπτη όπως η ουσία της ελευθερίας

Τη στιγμή που οι πολιτικοί διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού δηλώνουν ότι αναμένουν το «τσουνάμι» της διεθνούς οικονομικής κρίσης, το πρόβλημα διευθετείται ήδη, όπως είναι φυσικό εξάλλου, προς το μέγιστο συμφέρον του πιο επιθετικού μεγάλου κεφαλαίου. Με τα τρέχοντα δεδομένα αυτοί που πρόκειται να πληγούν από την κρίση είναι οι μισθωτοί (και στην εργασιακή συνθήκη αλλά και ως φορολογούμενοι) και οι μικρομεσαίοι.

[Μια επισήμανση για την περιοχή μας. Η λιτότητα αλλά και το ξήλωμα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι μια κατεύθυνση που βρίσκεται, έτσι κι αλλιώς, στις προοπτικές των κυρίαρχων επιλογών για το Αιγάλεω. Έχουμε αποτυπώσει και τεκμηριώσει πολλές φορές αυτήν την προοπτική που χαρακτηρίζει την φιλοσοφία του «Αιγάλεω που αλλάζει». Η τρέχουσα κρίση λοιπόν πρόκειται απλά να επιταχύνει αυτές τις αλλαγές. Τα μεγακαταστήματα λιανικής πώλησης που έχουν εγκατασταθεί στην περιοχή και θεωρούνται πυλώνας της καπιταλιστικής της αναδιαμόρφωσης, είναι μια βάση της «πραγματικής οικονομίας» που όχι μόνο δεν έχει πληγεί αλλά ενισχύεται μεσούσης της κρίσης. Θα κλείσουν σπίτια και θα ξεπουληθούν σύμφωνα με τις νέες αντικειμενικές αξίες αλλοιώνοντας την ταξική σύνθεση της περιοχής. Θα κλείσουν τα μικρομάγαζα της γειτονιάς για να αντικατασταθούν –αν αντικατασταθούν- από υποκαταστήματα μεγάλων αλυσίδων λιανικής υπό καθεστώς φρανσάιζ και συνακόλουθα υπό ενός δυσμενούς καθεστώτος εργασιακών σχέσεων]

Εκείνο που επιταχύνει την επιθετικότητα του καπιταλισμού -και προφανώς οξύνει τον κοινωνικοταξικό ανταγωνισμό- είναι η διαδικασία κοινωνικοποίησης του χρέους των τραπεζών. «Κρατική στήριξη» του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το ότι οι ίδιοι οι φορολογούμενοι στηρίζουν τις τράπεζες που με τη σειρά τους θα συνεχίζουν απτόητες την αμετροεπή τους τοκογλυφία.

Εντυπωσιακές εξελίξεις: θα πληρώνουμε λοιπόν από δω και πέρα και τους τόκους στους τοκογλύφους αλλά και τις συνέπειες της δικής τους κερδοσκοπικής χυδαιότητας!

“Αμαξίδια για την μεταφορά των παιδιών πρόσφερε ο Aρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, στο ειδικό δημοτικό σχολείο Αιγάλεω, όπου βρέθηκε το πρωί της Τετάρτης για να τελέσει τον αγιασμό. Μαζί του και ο υπουργός Παιδείας Ευρ.Στυλιανίδης“.
8/10/08

Τη στιγμή που η Εκκλησία βρίσκεται στο προσκήνιο για την κλοπή δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ από τους κατοίκους αυτής της χώρας, την ίδια στιγμή κάνει ασκήσεις “μεγαλοψυχίας” προς τα ειδικά παιδιά της περιοχής μας. Δημαγωγικά κόλπα, μεταφυσική απλοχεριά, ρασοφόρα ελεημοσύνη σε ένα Αιγάλεω όπου η χυδαιότητα της κυριαρχίας έχει ξεχειλίσει από καταβολής του και με τις ευλογίες του παπαδαριού. Από κοντά κι ο υπουργός παιδείας, φορέας μιας πολιτικής που λεηλατεί την διαλυμένη καπιταλιστική δημόσια υποδομή προς όφελος των αντίστοιχων ομάδων συμφερόντων. Είναι ανεπιθύμητοι!

Αν θεωρεί κανείς ότι αποτελεί στείρα γκρίνια η πολεμική σ’ αυτή την “αγαθή” έστω ελάχιστη κίνηση έγνοιας του Κράτους και της Εκκλησίας προς αυτά τα παιδιά, τότε πρέπει να μάθει ότι του περισσεύει δουλοπρέπεια. Ως πότε θα διδάσκει σε αυτά τα παιδιά, και σε κάθε παιδί, ότι είναι σώφρον να τρέφεται μια ζωή με τα ψίχουλα που πέφτουν από τα τραπέζια του καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού και του ψευτοπρονοιακού σοσιαλδημοκρατισμού;

Σ’ αυτόν τον κόσμο αγιάζονται κι αγιάζουν μόνο οι προσκυνημένοι…

Σε μια προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας θα παραθέσουμε δύο κατατοπιστικά αποσπάσματα μιας ανάλυσης του Μάικλ Χάινριχ, μαθηματικού και πολιτικού επιστήμονα του γερμανικού περιοδικού “Για μια κριτική κοινωνική επιστήμη”:

…”Αυτή η κρίση αξίζει μια λεπτομερή ματιά. Ξεκίνησε με μια πράξη υπεραυξημένων συναλλαγών, που ολοκληρώθηκαν με ένα σπάσιμο της κερδοσκοπικής φούσκας. Από την εποχή της “μανίας της ολλανδικής τουλίπας”, στις αρχές του 17ου αιώνα, τέτοιες κρίσεις κερδοσκοπίας έχουν ακολουθήσει πάντα την ίδια διαδρομή: η προσδοκώμενη αξία ενός συγκεκριμένου προϊόντος (είτε πρόκειται για μετοχές, είτε για σπίτια, είτε για βολβούς τουλίπας) αυξάνει συνεχώς, τροφοδοτώντας ακόμα περισσότερο τη ζήτηση γι’ αυτό, επειδή όλοι θέλουν να συμμετέχουν στη δήθεν ασταμάτητη αύξηση της αξίας. Ο κόσμος χρησιμοποιεί ίδια κεφάλαια και τελικά παίρνει και δάνεια, ώστε να αποκτήσει το αντικείμενο της κερδοσκοπίας. Οι τιμές ανεβαίνουν ακόμη πιο ψηλά, εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης, και οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ζήτησης. Αλλά, κάποια στιγμή, η αυξητική τάση εξαντλείται. Γίνεται πιο δύσκολο να βρεθούν νέοι αγοραστές και οι αρχικοί επενδυτές θέλουν να πουλήσουν, ώστε να εξαργυρώσουν τα κέρδη τους. Η τιμή του αντικείμενου της κερδοσκοπίας πέφτει. Τώρα όλοι θέλουν να εξέλθουν από την αγορά προκειμένου να αποφύγουν ζημιές, πράγμα που οδηγεί όμως σε μεγαλύτερη πτώση της τιμής του αντικειμένου της κερδοσκοπίας. Πολλοί που μπήκαν αργά στο κερδοσκοπικό παιχνίδι και αγόρασαν σε υψηλές τιμές τώρα υπόκεινται μεγάλες ζημιές. Από τη στιγμή που αυτές οι ζημιές συνδυάζονται με μια γενική υποχώρηση της ζήτησης, αυτή η κερδοσκοπική κρίση μπορεί να επηρεάσει το σύνολο της οικονομίας. Κανονικά, η πορεία τέτοιων κερδοσκοπικών κρίσεων είναι σήμερα γνωστή ακόμα και σε αυτούς που συμμετέχουν σε αυτές. Αλλά δεν τους είναι ποτέ ξεκάθαρο το ακριβώς σε ποια φάση της κερδοσκοπίας εισέρχονται ή βρίσκονται: περίπου στην αρχή, όπου οι ευκαιρίες για πραγματοποίηση κερδών είναι ακόμα καλές, ή πιο κοντά στο τέλος, λίγο πριν σκάσει η φούσκα; Όλοι ελπίζουν να βρεθούν ανάμεσα στους νικητές, ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι η κατάρρευση έρχεται…

…. Η παρούσα κρίση είναι αξιοσημείωτη εξαιτίας του ρόλου που οι τράπεζες έχουν παίξει σε αυτή. Στις χρηματιστηριακές κρίσεις, οι χαμένοι είναι συνήθως οι πολλοί μικροεπενδυτές που τοποθετούν τις οικονομίες τους σε μετοχές και βρίσκονται να κρατάνε απαξιωμένα χαρτιά μετά από κάποια κρίση, ή βρίσκονται ακόμα και χρεωμένοι επειδή χρηματοδότησαν τις χρηματιστηριακές τους αγορές μέσω δανεισμού. Στην περίπτωση της κρίσης των ακινήτων στην αμερικάνικη αγορά, αυτοί που υπέφεραν είναι οι τράπεζες και τα κερδοσκοπικά hedge funds, που αγόρασαν τα χρέη για ακίνητη περιουσία (ή τίτλους, καλυπτόμενους από τα χρέη) από τις τράπεζες έκδοσης των δανείων. Πολλοί ιδιοκτήτες σπιτιών, ανίκανοι να πληρώσουν, έχασαν τις αποταμιεύσεις τους, τις οποίες είχαν επενδύσει στην αγορά της κατοικίας τους, σαν αποτέλεσμα των κατασχέσεων. Αλλά τουλάχιστον ο εύκολος δανεισμός που προσφέρθηκε από τις τράπεζες επέτρεψε ένα υψηλό επίπεδο κατανάλωσης για κάποια χρόνια. Αυτή τη φορά, δεν πρόκειται για μικρούς αποταμιευτές που έβαζαν το μηδαμινό τους κεφάλαιο σε εξαφανιζόμενες σε μια νύχτα μετοχές, αλλά κυρίως για τράπεζες που χρηματοδοτούσαν την αγορά υπερτιμημένων ακινήτων και τις καταναλωτικές δαπάνες των ιδιοκτητών κατοικίας.
Η έκταση των ζημιών που καθεμία από τις τράπεζες έπρεπε να απορροφήσει (όχι μόνο οι αμερικάνικες τράπεζες, αλλά επίσης, για παράδειγμα, ιδιωτικές και δημόσιες γερμανικές τράπεζες, που πήραν μέρος σε απατηλά ασφαλείς κερδοσκοπικές συναλλαγές) δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει. Όχι μόνο γιατί οι τράπεζες είναι απρόθυμες να δημοσιοποιήσουν την έκταση των ζημιών τους, αλλά επίσης επειδή, όπως συμβαίνει συχνά, δεν είναι οι ίδιες σε θέση να γνωρίζουν την ακριβή πλήρη έκταση. Όταν εμπλέκονταν στην αγορά τίτλων που καλύπτονταν από δάνεια ακινήτων, οι τράπεζες εμπιστεύτηκαν τυφλά την κρίση των αποκαλούμενων “γραφείων διαβάθμισης”. Αλλά η υψηλότερη ποιότητα “ΑΑΑ” διαβαθμίσεων πληρωνόταν από τις ίδιες τις τράπεζες που εξέδιδαν τους τίτλους, γεγονός που δεν ήταν οπωσδήποτε βοηθητικό αναφορικά με την αντικειμενικότητα των διαβαθμίσεων. Από τη στιγμή που κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς ποια τράπεζα είναι αγκιστρωμένη σε πόσα σάπια δάνεια ή ακόμα κι αν αντιμετωπίζει χρεοκοπία, η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στις τράπεζες έχει μεγαλώσει τόσο ώστε τον τελευταίο χρόνο έχει σχεδόν παραλύσει τις διατραπεζικές συναλλαγές. Στις διατραπεζικές συναλλαγές, οι τράπεζες χορηγούν η μία στην άλλη μικρής διάρκειας δάνεια, χωρίς τυπικότητες, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι οι δουλειές εξελίσσονται ομαλά. Αλλά, αν κάποια τράπεζα πρέπει να συνυπολογίσει ότι κάποια άλλη μπορεί να χρεοκοπήσει αύριο, ο συνηθισμένος “εν νυκτί” δανεισμός γίνεται επίσης ριψοκίνδυνος. Μεγαλύτερα προβλήματα έχουν αποφευχθεί μέχρι τώρα μόνο επειδή οι κεντρικές τράπεζες αντέδρασαν με μια γρήγορη επέκταση της δανειοδότησής τους”…

Δεν χρειάζεται τώρα να παραθέσουμε αποσπάσματα σε σχέση με το ποιοί πληρώνουν κάθε φορά την κρίση καθώς αυτό μεταξύ μας αποτελεί κοινό προλεταριακό βίωμα. Κάθε προσπάθεια, ωστόσο, να κατανοήσουμε την καπιταλιστική πραγματικότητα μας προσφέρει και μια ακόμη ευκαιρία να ρηγματώνουμε τις αντιφάσεις της. Να είμαστε πιο εύστοχοι στις δράσεις και τις προοπτικές μας.

Η Νομαρχία Αθηνών σε ανακοίνωση της 22/9/08 αναφέρει την κατάσχεση 26 τόνων ακατάλληλων τροφίμων κατά το α’ εξάμηνο του 2008, την κατάθεση 568 μηνυτήριων αναφορών στον εισαγγελέα και την επιβολή προστίμων ύψους 2,5 εκατομμυρίων ευρώ.

Στον κατάλογο των επιχειρήσεων που παραπέμφθηκαν στον εισαγγελέα συναντάει κανείς τους γνωστούς-αγνώστους Carrefour-Μαρινόπουλο, Dia, McDonald, Vivartia, Βερόπουλο, συναντάει πολλά ψητοπωλεία, φούρνους, ιχθυοπωλεία, ζαχαροπλαστεία στο Κέντρο της Αθήνας, σε Χαϊδάρι και Περιστέρι, συναντάει, ωστόσο, και κυριλέ εστιατόρια στο Κολωνάκι, στου Ψυρρή, στη Γλυφάδα, σε μαγαζιά που πληρώνει κανείς τα μαλλιοκέφαλά του για τους σεφ και την “υψηλή αισθητική”.

Μπορεί κανείς να φανταστεί την έκτασή του φαινομένου καθώς “πλημμυρίζει” την αρμόδια κρατική υπηρεσία σε τέτοιο βαθμό που για να επιτευχθεί η ανάσχεση επιδιώκεται μια ανοιχτή δημοσιοποίηση. Όπως ισχυρίζεται ο νομάρχης: “Εμείς, ως Νομαρχία Αθηνών, με τις λιγοστές μας δυνάμεις, λόγω των τεράστιων ελλείψεων σε προσωπικό δίνουμε καθημερινά έναν αγώνα άνισο με τους παραβάτες”. Σιγά κύριε νομάρχα μου! Τόσα χρόνια στα όφιτσια δεν μας πείθετε ως αθώα περιστερά . Είναι γνωστόν τοις πάσι ότι καπιταλισμός δεν τα βάζει με τον εαυτό του .

Από τον κατάλογο των “βρώμικων” επιχειρήσεων λείπουν οι επιχειρηματίες του Αιγάλεω όχι γιατί στην ουσία είναι εκτός αλλά γιατί φαίνεται ότι δεν έχει γίνει καθόλου έλεγχος στην περιοχή. Κανείς μας, ωστόσο, δεν μπορεί να αμφιβάλλει ότι το φαινόμενο αγγίζει τη γειτονιά καθώς πρόκειται για γενικευμένη συνθήκη και δομική λειτουργία της κοινωνίας της “αφθονίας”, της χυδαιότητας του καπιταλισμού, της ξεφτίλας ενός πολιτισμού που κινείται με καύσιμο την αρπαχτή μέχρι θανάτου (όχι ημών αλλά των άλλων).

Για να δείτε ολόκληρο τον χρήσιμο κατάλογο

των “βρώμικων”επιχειρήσεων

πατήστε εδώ: ανακοίνωση της Νομαρχίας

Ο EΞΥΠΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ
Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΕΙΤΑΙ
Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΕΠΙΜΕΝΕΙ

Η συγκεκριμένη επιγραφή βρίσκεται πάνω από τον προιστάμενο ελέγχου
στον 2ο όροφο της ΔΟΥ Αιγάλεω.
Εδώ λοιπόν πρόκειται για μια απριόρι επιβεβλημένη παραδοχή από μέρους σου κάθε προσταγής ή απαίτησης του προϊσταμένου προκειμένου αφενός μεν να εξυπηρετηθείς αφετέρου δε να επικυρωθείς ως έξυπνος από την Αυτού Μεγαλειότητά Του.
Μια διαφορά της εποχής μας από τον μεσαίωνα είναι ότι οι εφοριακοί τότε περνούσαν από τα χωράφια για να εισπράξουν τους φόρους ενώ σήμερα οι υπήκοοι στήνονται οι ίδιοι στην ουρά, ταλαιπωρούνται, απαξιώνονται πολλάκις και λοιδορούνται από τους σύγχρονους φοροεισπράκτορες προκειμένου να καταβάλλουν τα κρατικά χαράτσια.
Αποσιωπητικά…

Την Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη 400 περίπου άτομα ξεκίνησαν από την πλατεία Εσταυρωμένου συμμετέχοντας στην πορεία διαμαρτυρίας που διοργάνωσε ο Αναπτυξιακός Σύνδεσμος Δυτικής Αθήνας (ΑΣΔΑ) προς το κέντρο της Αθήνας ενάντια στα περιβαλλοντικά τεκταινόμενα στο Θριάσιο Πεδίο. Παραθέτουμε σχετικό απόσπασμα από το ιστολόγιο της Διαρκούς Κίνησης για την υπεράσπιση των Δασών και Αλσών Χαϊδαρίου:
“Πραγματοποίησε λοιπόν ο ΑΣΔΑ χθες την περίφημη «Ελευσίνια πορεία» για τη διάσωση του περιβάλλοντος στην Δυτική Αττική. Ναι ο ίδιος ΑΣΔΑ που δενδροφυτεύει Απρίλιο – Μάϊο το Ποικίλο για να φροντίσει να μη μείνει ούτε κλαράκι που να μην ξεραθεί στην επερχόμενη ζέστη. Ο ίδιος που δεν είναι ικανός να τοποθετήσει μια μπάρα στον δασικό δρόμο δίπλα από το γνωστό «κέντρο ψυχαγωγίας», ο ίδιος που αφήνει τις υπόλοιπες να ρημάζουν δημιουργώντας δρόμους – κέντρα υποδοχής απορριμματοφόρων μέσα στα δάση μας, ο ίδιος που μας έχει προσφέρει τόσες και τόσες «ομορφιές» στη περιοχή μας. Μαζί του βέβαια και όλη η γνωστή «αθώα» παρέα των «επαναστατών» τοπικών δημάρχων, βουλευτών και νομαρχέων που όπως σωστά σχολίασε κάποιος με το ένα χέρι υψώνουν την γροθιά και με το άλλο υπογράφουν την καταστροφή μας. Οι ίδιοι που αφήνουν τον Σκαραμαγκά να λειτουργεί κανονικότατα σαν λιμάνι, ενώ την ίδια στιγμή «διαμαρτύρονται» για αυτό ακριβώς! Οι ίδιοι που είναι έτοιμοι να αποδεχτούν την μεταφορά των δεξαμενών από το Πέραμα στην ήδη κατεστραμμένη λίμνη Κουμουνδούρου και στους πρόποδες του Ποικίλου. Αυτοί που υπογράφουν την επέκταση των ΕΛΠΕ και αδυνατούν ή αρνούνται να αντιδράσουν στις διεκδικήσεις κάθε μορφής «Αγίων» στο Ποικίλο Όρος. Αυτοί που κάνοντας τις αθώες περιστέρες με περίσσια υποκρισία και θράσος υψώνουν τους τόνους ενάντια σε αυτούς που φέρνουν την ολική καταστροφή στην Δυτική Αττική”. (xaidari.blogspot.com)

Το δόγμα της ανάπτυξης μέσα στο πλαίσιο του αστικού πολιτισμού είναι συνώνυμο με την καταστροφή του ανθρώπου και του περιβάλλοντος. Οι διάφοροι “αναπτυξιακοί σύνδεσμοι” και οι διάφορες “δημοτικές αναπυξιακές εταιρίες” είναι πρωταγωνιστές στην διαχείριση της καπιταλιστικής λεηλασίας των περιοχών της αρμοδιότητάς τους. Όσον αφορά περιπτώσεις αντιπαλότητας όπως και αυτή στο προκείμενο σε σχέση με το Θριάσιο Πεδίο, δεν είναι τίποτε άλλο από σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των μηχανισμών “ανάπτυξης” όπου το επίδικο ενδύεται με αμφιβόλου περιεχομένου χαρακτηρισμούς όπως “ορθολογική διαχείριση του περιβάλλοντος”. Πρόκειται για ρητορικά τεχνάσματα με σκοπό την κοινωνική συσκότηση γύρω από τα πραγματικά αίτια των συγκρουόμενων ενδοεξουσιαστικών συμφερόντων.

Οι άνθρωποι λοιπόν από το Χαϊδάρι διατυπώνουν με σαφήνεια στην περίπτωση του Θριάσιου Πεδίου τα κραυγαλέα επιφαινόμενα αυτής της αντιπαλότητας, τα χυδαία “διαδημοτικά” κολπάκια εκμαίευσης κοινωνικής νομιμοποίησης…