Προφανώς εν καιρώ θα πούμε και θα γράψουμε πολλά γύρω από την υπόθεση των “ληστειών”, των απαλλοτριώσεων, της πολυδιάστατης σχέσης των ριζοσπαστικών προταγμάτων με την μισθωτή εργασία.
Προς το παρόν δημοσιεύουμε ένα προσχέδιο μιας μαρτυρίας υπεράσπισης στη δίκη του συντρόφου:
https://anarxikoiaigaleo.squat.gr/files/2009/03/voutsis.pdf
Η μετάφραση…
[kaltura-widget wid=”nu0dbt66tw” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ align=”center” /]
…και το πρωτότυπο
[kaltura-widget wid=”20sg3cria0″ width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ align=”center” /]
«Βρισκόμουν κοντά στο άλσος του Αιγάλεω όταν 10-12 νεαροί, γύρω στα 20,με σταμάτησαν και χωρίς να πουν τίποτε άρχισαν να με χτυπάνε ασταμάτητα. Μου πήραν 200 ευρώ και το κινητό μου και έφυγαν» διηγείται ο κ. Μαζάρ Ικμπάλ, ένας πενηντάρης βιομηχανικός εργάτης που κοντεύει να συμπληρώσει δεκαετία στην Ελλάδα.
Δίπλα του ένας νεαρός στέκεται παγωμένος με τα μάτια στο πάτωμα, ενώ το κεφάλι του είναι γεμάτο ράμματα. Είναι ο κ. Μοχάμεντ Σαντζάτ, κάτοικος Ελλάδας εδώ και λίγους μήνες που «κυνηγάει το μεροκάματο από εδώ και από εκεί». «Βρισκόμουν κοντά στο Μπαρουτάδικο όταν με σταμάτησε μια παρέα νέων και μου είπαν: “Αστυνομικοί”. Έβγαλα τα χαρτιά μου να τους τα δείξω και άρχισαν να με βαράνε με ξύλα. Όταν τελείωσαν, έφυγαν» λέει ο κ. Σαντζάτ.
Ο κ. Ζαφάρ Ουλάχ ζει στην Ελλάδα περίπου δέκα χρόνια, εργάζεται ως ελαιοχρωματιστής και μένει στο Αιγάλεω. Ο κ. Ουλάχ δέχθηκε επίθεση στο σπίτι του. «Έβγαινα από το σπίτι όταν μου επιτέθηκαν δύο άτομα. Ένας με κρατούσε από το χέρι και ο άλλος με βαρούσε. Μου πήραν τα χρήματα που είχα πάνω μου και μετά ήρθε ένα αυτοκίνητο μέσα στο οποίο υπήρχε ένα ζευγάρι και τους μάζεψε» περιγράφει τη δική του περιπέτεια ο κ. Ουλάχ, ο οποίος είχε την ατυχία να κουβαλάει πάνω του το μηνιάτικό του (850 ευρώ) εκείνη την ημέρα.
Τ ελευταίος στη σειρά κάθεται ο κ. Αμτζάντ Τζαβέντ. Στους λίγους μήνες που βρίσκεται στην Ελλάδα και δουλεύει στην οικοδομή ο νεαρός Τζαβέντ πρόλαβε να γνωρίσει και τη σκληρότητα του ρατσισμού. «Ήταν 3 Μαρτίου όταν βγήκα από το σπίτι και πήγαινα στο περίπτερο για τσιγάρα. Εκεί στην πλατεία με πλησίασαν οκτώ άτομα και άρχισαν να με βαράνε για να μου πάρουν τα λεφτά. Από ένα σημείο και μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Μόνο ότι σε κάποια στιγμή με άφησαν και έφυγαν» διηγείται. Αν και ήδη έχουν περάσει δέκα ημέρες από την επίθεση, η μύτη του Τζαβέντ δεν έχει συνέλθει από τον ξυλοδαρμό.
Τα θύματα των επιθέσεων περιγράφουν τους δράστες ως μια ομάδα 15 ατόμων, με δύο κοπέλες ανάμεσά τους, γύρω στα 20-22. «Το μόνο που ζητάμε είναι Δικαιοσύνη. Να μη μας κυνηγούν κάθε μέρα» λένε οι Πακιστανοί. Εχθρικά δεν αντιμετωπίζουν τους μετανάστες μόνο οι ομάδες που τους επιτίθενται αλλά και η Αστυνομία, η οποία όποτε επιχειρούν να καταγγείλουν μια επίθεση εις βάρος τους είτε προσπαθεί να τους αποθαρρύνει από το να καταθέσουν μηνύσεις είτε δεν διερευνά καθόλου τις καταγγελίες τους. «Η Αστυνομία όλο μας λέει: “Ελάτε αύριο”. Δεν μας αφήνει να δώσουμε κατάθεση. Με το ζόρι κάνουμε τις μηνύσεις» σημειώνουν. «Μας έχει συμβεί στο Αιγάλεω, στον Ασπρόπυργο, στην Ελευσίνα. Οι σκοποί στο τμήμα μάς λένε ότι δεν υπάρχει αστυνομικός μέσα, ότι έχουν βγει όλοι περιπολία» σημειώνει ο πρόεδρος του Συλλόγου «Ομόνοια» κ. Αφζάλ Μπατί.
(Από το Βήμα, Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009)
Τραγικές ιστορίες και μάλιστα στη γειτονιά μας!
Ας αφήσουμε τους αστυνομικούς στην άκρη μια και ο θεσμισμένος ρατσισμός αποτυπώνεται στις θλιβερές τους φιγούρες με τον χειρότερο και πιο απεχθή τρόπο. Ας μην ασχοληθούμε λοιπόν με τα αυτονόητα. Οι μαρτυρίες αναφέρονται σε μια παρέα με κοινά χαρακτηριστικά, περίπου 15 άτομα με δυο κοπέλες ανάμεσά τους, που δρα στην ίδια περιοχή και πέραν του ότι δεδομένα ασκεί ρατσιστική βία, σε μερικές περιπτώσεις ληστεύει κιόλας. Μετά την σύλληψη και την προφυλάκιση των δύο ατόμων με κατηγορίες που αφορούν αυτές τις επιθέσεις, η συμμορία ΔΕΝ εξαφανίστηκε…
Τα δεδομένα γύρω από αυτή την υπόθεση τρέχουν και δεν θα σταματήσουν να τρέχουν μέχρι να τελειώνουμε με τη ρατσιστική τσογλανιά.
Δεκέμβρης 2008. Οι μαθητές, μετά την δολοφονία του 15χρονου Αλ. Γρηγορόπουλου, επιλέγουν να βγουν στους δρόμους. Το αποφασίζουν αυθόρμητα, συλλογικά, αντιιρεραρχικά, αγνοώντας ακόμη και τα 15μελή των σχολείων τους. Απέχουν από τη σχολική διαδικασία απαξιώνοντας διευθυντές, καθηγητές, απουσιολόγια, απειλές. Συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, εκφράζονται, συγκρούονται με τους μπάτσους και κάνουν τους κρατούντες να σκιαχτούν. Γίνονται κομμάτι του “εσωτερικού εχθρού”….
Σήμερα, 25 Μαρτίου 2009, οι μαθητές, υποχρεώθηκαν να βγουν στους δρόμους. Τους επιβλήθηκε να πορευτούν μεμονωμένα, πειθαρχημένα, ιεραρχημένα. Τα αγόρια διαχωρίστηκαν από τα κορίτσια, οι ψηλότεροι προηγήθηκαν, οι αριστούχοι τιμήθηκαν φέροντας τη σημαία του έθνους. Τα πρόσωπα τους όφειλαν να είναι ανέκφραστα, τα βλέμματα προσηλωμένα στο βηματισμό του διμοιρίτη. Όσοι δε συμμετείχαν, καταχωρήθηκαν στο απουσιολόγιο ή στο ποινολόγιο του σχολείου τους. Και αφού η σφυρίχτρα του γυμναστή κατάφερε να τους διατηρήσει απόλυτα ομοιόμορφους και υποταγμένους, κέρδισαν το δυνατό χειροκρότημα των καθησυχασμένων “επισήμων”-κρατούντων…
Και έτσι, η νίκη κατά του “εξωτερικού εχθρού”και η “εθνική ελευθερία”, γιορτάζεται ξανά, βασισμένη στην απόλυτη ανελευθερία, με την εκβιαστική συμμετοχή του ίδιου του “εσωτερικού εχθρού”…
Στις 18 Μαρτίου η 41χρονη Κατερίνα Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή κάτω από «αδιεκρίνιστες» συνθήκες, δηλαδή δεμένη και ματωμένη, κατά την εκδικητική μεταγωγή της από τη φυλακή Θηβών στη φυλακή Νεάπολης. Ο θάνατος της Κατερίνας ούτε τυχαίος ήταν ούτε αποτέλεσμα χρήσης ναρκωτικών όπως έσπευσαν να τον παρουσιάσουν τα Μ.Μ.Ε. Η Κατερίνα πρωτοστάτησε μαζί με άλλες κρατούμενες τόσο στην εξέγερση των φυλακισμένων τον Νοέμβριο του 2008 στον αγώνα για αξιοπρέπεια και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης όσο και στην κατάργηση του καθημερινού βιασμού που υφίστανται οι κρατούμενες μέσω της κολπικής εξέτασης. Ο θάνατός της αποτελεί μια ακόμη δολοφονία του κράτους που στόχευε όχι μόνο στην ίδια αλλά και σε κάθε άνθρωπο που επιμένει να αγωνίζεται. Μια ακόμη δολοφονία με έντονα τα χαρακτηριστικά του παραδειγματισμού που έρχεται μόλις λίγους μήνες μετά τη δολοφονική επίθεση με βιτριόλι ενάντια στην Κ. Κούνεβα.
Στις 21 Μαρτίου οι κρατούμενοι της δικαστικής φυλακής Χανιών , αντιδρώντας στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης αρνήθηκαν να μπουν στα κελιά τους, ζητώντας την άμεση αποσυμφόρηση της φυλακής που, ενώ είναι χτισμένη για 70 άτομα, «φιλοξενεί» 157, με 57 άτομα σε κάθε θάλαμο αντί για 20.
Στις 22 Μαρτίου οι κρατούμενες των γυναικείων φυλακών στον Ελαιώνα Θήβας εξεγέρθηκαν ενώ πραγματοποιούταν πορεία αλληλεγγύης προς τις φυλακές, ενάντια στο μαρτύριο της κολπικής εξέτασης και ζητώντας να διευκρινιστούν τα αίτια θανάτου της Κατερίνας. Η διεύθυνση της φυλακής αρνήθηκε στους διαδηλωτές να συναντηθούν με επιτροπή κρατουμένων και σε απάντηση οι κρατούμενες εξεγέρθηκαν σπάζοντας κάμερες, τηλεοράσεις και ανάβοντας φωτιές.
Στις 23 Μάρτη του 2009 ξεκινάει στα δικαστήρια Λάρισας η δίκη του αγωνιστή κρατούμενου Βαγγέλη Πάλλη για τη συμμετοχή του στην εξέγερση στις φυλακές Τρικάλων τον Απρίλιο του 2006, όπου οι κρατούμενοι πήραν τον έλεγχο της φυλακής και προκάλεσαν καταστροφές. Οι κατηγορίες αφορούν και άλλους 3 συγκρατούμενους και είναι της «στάσης κρατουμένων» και «απόπειρας απόδρασης». Ο Βαγγέλης Πάλλης γνωστός για τη συμμετοχή του στους δίκαιους αγώνες των φυλακισμένων έχει υποστεί διαρκείς ξυλοδαρμούς και εκδικητικές μεταθέσεις.
Όσο υπάρχουν φυλακές δεν μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία. Πίσω από τα πελώρια τείχη, 13.000 άνθρωποι στοιβάζονται στα ντουβάρια και περιφέρονται στους διαδρόμους των ελληνικών κάτεργων. Και όσοι αγωνίζονται ενάντια στις άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες που βιώνουν στην καθημερινότητά τους λαμβάνουν την εκδικητικότητα της Δημοκρατίας. Ξυλοκοπούνται, μετατίθενται, βασανίζονται, εξευτελίζονται, τιμωρούνται…
Ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας θα περάσει μέσα από τα συντρίμια όλων των φυλακών…
Kαταγγελία της Κατερίνας Γκουλιώνη προς το συνήγορο του πολίτη (20.02.2009).
Σε Εκδήλωση- Συζήτηση για την υπόθεση του θανάτου της Κ. Γκουλιώνη και τις συνθήκες κράτησης στις γυναικείες φυλακές, καλεί απόψε, 24 Μαρτίου στις 20.00, η κατάληψη Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά στο χώρο της κατάληψης:
http://pat61.wordpress.com/
Φωτογραφίες από τη λεωφόρο Κηφισού. Οι πυλώνες της Δ.Ε.Η, τα ΙΚΕΑ, οι γερανοί της “ανάπτυξης”, οι κεραίες της κινητής τηλεφωνίας, ο τεχνητός φωτισμός των διαφημιστικών πινακίδων, το εργοστάσιο της amstel, τα carrefour, τα media markt, η ροδα της “ξεγνοιασιάς” του allou fun park, οι λεωφόροι της μεταφοράς των εμπορευμάτων…
3 στιγμιότυπα που αποτυπώνουν την επέλαση του καπιταλισμού στις γειτονιές μας. Εμπορεύματα που παρεμβάλλονται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας…
Ακόμη και στην απόπειρα καταγραφής της δύσης του ηλίου…
Συνεχίζοντας…
Είμαστε κάποιοι/ες που βρεθήκαμε στο δρόμο και στις καταλήψεις κατά τη διάρκεια των εξεγερσιακών γεγονότων του Δεκέμβρη, οι οποίοι αντλούν τις αφετηρίες τους από ιστορικές, ταξικές, κοινωνικές ακόμα και ιδιοσυγκρασιακές αιτίες και φυσικά τη δολοφονία του Αλέξη από το μπάτσο Κορκονέα. Ένα γεγονός αιχμής, ένα σπινθήρα στην πυριτιδαποθήκη όπου στεγάζονται η κοινωνική συναίνεση και ειρήνη, ένα παράγοντα επιτάχυνσης μιας άνευ προηγουμένου κοινωνικής έκρηξης. Μιας έκρηξης που διέσπασε σε πολλαπλά επίπεδα την ασφυκτική κανονικότητα της ζωής μας. Η γιορτή του δεκέμβρη ανατίναξε την εξατομίκευση και το στεγανοποιημένο ιδιωτικό, και ένα χαρούμενο, συλλογικό και άγριο «εμείς» ξεχύθηκε στους δρόμους. Επιτέθηκε στη δημοκρατία, τους φρουρούς της και τα φαντασιακά που τη συνοδεύουν απέχοντας από κάθε αίτημα και παράκληση, αυτοοργανώνοντας την καθημερινότητα μέσα σε κατειλημμένα κτήρια. Άσκησε την πλέον αιχμηρή κριτική στο μονόλογο του εμπορεύματος καταστρέφοντας και λεηλατώντας τους ναούς του, αναδιανέμοντας τον κοινωνικό πλούτο, παραλύοντας την κατανάλωση στο κέντρο της πόλης. Διέψευσε τις φιλοδοξίες των επίδοξων αριστερών μεσολαβητών αφήνοντάς τους να τραυλίζουν κοινωνιολογικές μπούρδες στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ακύρωσε τις σπασμωδικές κραυγές των δημοσιογράφων κάνοντας σαφές ότι όποιος ήθελε να καταλάβει τι συμβαίνει δεν είχε παρά να βγει από το σπίτι του. Κατάργησε έστω και προσωρινά τους θεαματικούς και έμφυλους ρόλους αφού χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να λειτουργήσουν σαν ένα σώμα, μέσα σε γεγονότα όπου σημασία είχε τι συνέβαινε και όχι ποιος το έκανε.
Και από την άλλη, το κράτος, τα αφεντικά και όλος αυτός ο συρφετός που έχει κάθε συμφέρον να μην αλλάξει ποτέ τίποτα, από τη στιγμή που κατάφεραν να ανασυνταχθούν, έμειναν κάθε άλλο παρά θεατές. Διεκδίκησαν δηλαδή την επιστροφή στην κανονικότητα ενεργοποιώντας όλα τους τα μέσα. Από τα ματ και τους παρακρατικούς ως τους κοινωνιολόγους και τους ευαίσθητους καλλιτέχνες. Από τον καθεστωτικό λόγο για ακραίους, συμμορίες, υπονομευτές, ανθέλληνες ως την διεκδίκηση τους δικαιώματος των φιλήσυχων να γιορτάσουν τα χριστούγεννά τους. Από την κροκοδείλια αυτοκριτική των μεγάλων μπροστά στα παιδιά τους ως τη σύλληψη 265 εξεγερμένων και την προφυλάκιση των 65. Δηλαδή ότι περνούσε από το χέρι τους ώστε ο δεκέμβρης να μετατραπεί σε μια «θλιβερή παρένθεση» που στο τέλος της οι ακραίοι τιμωρήθηκαν και οι παρασυρμένοι νουθετήθηκαν.
συνεχίζοντας,
η πραγματικότητα εξακολουθεί να νοηματοδοτείται από την εξέγερση του δεκέμβρη με έναν καταλυτικό τρόπο. Η συνθήκη παραμένει πολωμένη και συγκρουσιακή, παράγοντας γεγονότα και καταστάσεις και από τις δύπο πλευρές. Μόνο στο πλαίσιο των περιεχομένων που άνοιξε ο δεκέμβρης μπορεί να γίνουν πλήρως κατανοητά γεγονότα όπως η επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια κ. Κούνεβα, η απόπειρα μαζικής δολοφονίας στο στέκι μεταναστών αλλά και οι εξαγγελίες για αναδιάρθρωση του στρατιωτικού και νομικού οπλοστασίου του κράτους όπως και η προσπάθεια αφύπνισης των πλέον αντιδραστικών κοινωνικών αντανακλαστικών που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες μέρες.
Την ίδια στιγμή, διευρυμένα κοινωνικά κομμάτια αναπτύσσουν συνεχώς λόγο, δράσεις, πρακτικές και μορφώματα με σαφές κοινό σημείο εκκίνησης και αναφοράς τα δεκεμβριανά. Από τους σταθμούς του μετρό και του ησαπ μέχρι τα κέντρα του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, από τους χώρους εργασίας μέχρι τα γραφεία κίνησης των νοσοκομείων, από τα πάρκα και τις γειτονιές μέχρι τους ναούς τους θεάματος και του εμπορεύματος, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα διαχέονται, κοινωνικοποιούνται, εμπλουτίζονται, αναδεικνύονται ως εργαλεία, μέθοδοι, τρόποι αναδιαμόρφωσης της καθημερινότητας και επίθεσης στις καπιταλιστικές σχέσεις και το δημοκρατικό καθεστώς, ως κάποια από τα συστατικά μέρη μιας συνολικότερης διαδικασίας ριζοσπαστικοποίησης που δείχνει να έχει διάρκεια και ποιοτικό βάθος.
συνεχίζοντας,
στο βαθμό που αποτελούμε παράγωγο αλλά και συνιστώσα παραγωγής αυτής της κοινωνικής συνθήκης, αποφασίσαμε την επανοικειοποίηση του εγκαταλειμμένου κτιρίου της οδού πατησίων 61 και σκαραμαγκά με σκοπό να εδαφικοποιήσουμε στο χώρο αυτό κάποιες από τις σιαθέσεις και τις επιθυμίες μας, προκειμένου να το μετατρέψουμε σε ένα ορμητήριο της ζωής που θέλουμε. Να το μετατρέψουμε σε ένα ανοιχτό κοινωνικό χώρο όποι αυτοοργανωμένα, συντροφικά και συλλογικά θα αποτελέσουμε ένα μέρος της συνωμοσίας για την καταστροφή αυτού του κόσμου. Ενάντια σε κάθε μορφή ιεραρχίας και εξουσίας, ενάντια σε κάθε πολιτική και εμπορευματική διαμεσολάβηση, ενάντια σε κάθε θεαματικό ρόλο και έμφυλο διαχωρισμό. Και στην προσπάθεια αυτή αναζητούμε συνεργούς…
Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΕIΝΑΙ ΗΔΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
το μπλογκ: http://pat61.wordpress.com
Διαβάσαμε:
“Το δυστύχημα στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος τον Ιούλιο του 2008, που στοίχισε την ζωή σε οκτώ ανθρώπους «θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί εάν είχαν ληφθεί όλα τα προληπτικά μέτρα που προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία για την εκτέλεση εργασιών» απαντά ο επίτροπος κοινωνικών υποθέσεων και απασχόλησης κ. Σπίντλα στον ευρωβουλευτή του ΣΥΝ Δ.Παπαδημούλη.
Ο Έλληνας ευρωβουλευτής με δεύτερη ερώτησή του επανήλθε στο θέμα του εργατικού δυστυχήματος που συνέβη στις 25/7/2008 ζητώντας από την Κομισιόν να αξιολογήσει την γενικότερη εφαρμογή των κανόνων ασφαλείας και υγιεινής στην εργασία στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη.
Η Κομισιόν στην πρώτη απάντησή της είχε αναφέρει ότι «δεν διαθέτει λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με τις συνθήκες και τις αιτίες του εν λόγω ατυχήματος, θα έλθει σε επαφή με τις ελληνικές αρχές για να πληροφορηθεί λεπτομερώς πώς συνέβη το τραγικό αυτό ατύχημα».
Στη νέα απάντηση ο επίτροπος Σπίντλα τονίζει: «[…] Το εν λόγω ατύχημα θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί εάν είχαν ληφθεί όλα τα προληπτικά μέτρα που προβλέπονται από την ισχύουσα νομοθεσία».
Αναφερόμενος στο ζήτημα ο Δ. Παπαδημούλης δήλωσε: «Η απάντηση της Κομισιόν είναι σαφής. Οι οκτώ εργαζόμενοι που έχασαν την ζωή τους εν ώρα υπηρεσίας στο Πέραμα τον περασμένο Ιούλιο θα μπορούσαν να είχαν σωθεί αν εφαρμοζόταν σωστά η νομοθεσία”.
Για μια ακόμη φορά λοιπόν. Ποιά νομοθεσία ρε αγύρτες; Αυτή που συνετέλεσε στην σύνταξη του χυδαίου πορίσματος και αθωώνει εφοπλιστές, εργολάβους, εγκάθετους ελεγκτές;
[kaltura-widget wid=”i3c5c84g74″ width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]
Και για να μην ξεχνιόμαστε, τα νέα από αντίστοιχη Ν/Ζώνη στην απέναντι μεριά του Αιγαίου δεν φαίνεται να διαφέρουν…
Στην χτεσινή “Καθημερινή” δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο “διασπορά της βίας στην Αττική”. Μεταξύ άλλων γράφει: “Ανώτατος αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. αναφέρει στην «Κ» ότι οι κατά καιρούς επιχειρήσεις «σκούπα» στην περιοχή των Εξαρχείων οδήγησαν σε διασπορά των πυρήνων αντιεξουσιαστών σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο της Αττικής. Η δράση τους αναπτύσσεται γύρω από στέκια σε περιοχές των δυτικών προαστίων, του Πειραιά κ.ο.κ.”
Ας αναφέρουμε λοιπόν ότι τα στέκια και οι ομάδες των Δυτικών προαστίων υπάρχουν πολύ πιο πριν από τις επιχειρήσεις “σκούπα” στην περιοχή των Εξαρχείων. Οι καταβολές τους βρίσκονται σε μια πολιτική βούληση για δράση στη γειτονιά και δεν είναι αποτέλεσμα της όποιας κρατικής κατασταλτικής στρατηγικής. Ο τρόπος που τα εγχειρήματα αυτά στοχοποιούνται κάθε φορά κάτω από τίτλους του στυλ “διασπορά της βίας” κλπ, ο τρόπος που εξαφανίζεται κάθε πολιτικό τους περιεχόμενο, αποσιωπούνται καταβολές, δράσεις, επιλογές και εμφανίζονται ως αντανακλαστικές κινήσεις απέναντι στην καταστολή, καταδεικνύει το μέγεθος της ενόχλησης που νιώθουν οι πραιτωριανοί και οι εντολοδότες τους.
Το θέμα δεν είναι ότι το Σύστημα φαίνεται να χάνει σε προσχήματα και ιδιαίτερα μετά τον Δεκέμβρη να μην μπορεί να πείσει για την αναγκαιότητά του
Το θέμα είναι αν εμείς θα νικήσουμε στα μεγάλα διακυβεύματα της αυτοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της ρήξης!
Υπό κατάληψη από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές βρέθηκε τις αμέσως προηγούμενες ώρες ο σταθμός του Μετρό στο Αιγάλεω. Η κοινωνική του λειτουργία δεν εμποδίστηκε, μπλοκαρίστηκαν τα μηχανήματα ακύρωσης εισιτηρίων, ακυρώθηκαν οι εισπρακτικές και ελεγκτικές λειτουργίες και μοιράστηκε υλικό αντιπληροφόρησης για την υπόθεση της Κ. Κούνεβα. Η κίνηση αυτή εξελίχθηκε σε συντονισμό με άλλες καταλήψεις την ίδια ώρα στους σταθμούς Μετρό και ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι, τον Αγ. Αντώνιο, τη Ν. Ιωνία, τη Δάφνη και τον Ταύρο για την αλληλεγγύη στην Κ. Κούνεβα.
Το ένα από τα δύο κείμενα που μοιράστηκαν στο Αιγάλεω:
ενημέρωση από τις υπόλοιπες καταλήψεις:
– σταθμός Ταύρου
– σταθμός Δάφνης
Προφυλακίστηκαν τα δύο άτομα που χτύπησαν και λήστεψαν τους πακιστανούς στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας. Η δίκη των 3 πακιστανών με την κατηγορία της οπλοκατοχής αναβλήθηκε…
Ο ρατσισμός έχοντας ρίζες στην ξενοφοβία δημιουργεί ένα κλίμα κοινωνικής νομιμοποίησης κάθε είδους αποπομπής σε βάρος των μεταναστών/τριών. Οι “ξένοι” γίνονται τα εύκολα θύματα και σε γειτονιές, ταξικά προσδιορισμένες, όπως είναι το Αιγάλεω, η εξαθλίωση και η χαμηλή παραβατικότητα βρίσκουν μια “ανώδυνη” στόχευση.
Σε αυτή τη βάση δεν έχει σημασία αν οι βάναυσες και εξευτελιστικές επιθέσεις που δέχονται οι μετανάστες/τριες είναι απότοκα μιας συγκροτημένης φασιστικής και ρατσιστικής αντίληψης των θυτών. Έχουν όλα τα χαρακτηριστικά της ρατσιστικής συμπεριφοράς και οι κοινωνικές απαντήσεις πρέπει να είναι οι δέουσες.
Από την άλλη μεριά, το κράτος διαχειρίζεται μια κατάσταση που το ίδιο προωθεί και καλλιεργεί μέσα από κάθε του δομή. Το κράτος, έτσι κι αλλιώς, αποτελεί τον βηματοδότη, αποτελεί το μεγάλο Παράδειγμα του ρατσισμού. Χτες χάϊδευε τις ρατσιστικές συμμορίες, σήμερα τις ταλαιπωρεί και αύριο θα τις χαϊδεύει και πάλι, διαστέλλοντας και συστέλλοντας τη χειραγωγική του πολιτική ανάλογα με την κοινωνική συγκυρία. Οι δύο προφυλακισμένοι είναι αυτοί που όντας πάμφτωχοι λοιπόν και χωρίς την εύνοια “μεγαλοδικηγόρων” αποτελούν τα εύκολα θύματα με τη σειρά τους της συγκυριακής συστολής της κρατικής ρατσιστικής πολιτικής.
Την περίοδο του μεσοπολέμου ο Βίλχεμ Ράιχ είχε διατυπώσει με θαυμαστή σαφήνεια στο βιβλίο του “η μαζική ψυχολογία του φασισμού” αυτήν ακριβώς τη διαδικασία. Εξαθλιωμένες μάζες δεν αγωνίζονται πάντα ενάντια σ’ αυτούς που τους προκαλούν όλα τα δεινά, αλλά μπορεί και να βρισκουν διέξοδο σε έναν ωμό φασισμό ενάντια στους εκάστοτε “ξένους”, στους εκάστοτε “εθνικούς εχθρούς”. Επιλέγουν λοιπόν έναν φυλετικό πόλεμο που στην τελική εξυπηρετεί πάντα αυτούς που διαφεντεύουν την εξαθλιωμένη τους μοίρα.
Καμία προφυλάκιση λοιπόν δεν καταφέρνει να ρίξει στάχτη στα μάτια των αντιστεκόμενων μια και οι ρίζες του φασισμού και του ρατσισμού βρίσκονται στην ίδια τη δομή του κράτους και των μηχανισμών του.
300 με 350 άτομα συμμετείχαν στην πορεία ενάντια στην σιωπή και τη λήθη, στην πορεία οργής ενάντια στην δολοφονία των 8 εργατών το περασμένο καλοκαίρι αλλά και του πρόσφατου χυδαίου δικονομικού πορίσματος που χρεώνει όλες τις ευθύνες στον μοναδικό επιζώντα του δυστυχήματος. Στο δρομολόγιο οι γειτονιές του πολύπαθου Περάματος. Υπήρχε παλμός, σιγουριά των διαδηλωτών στο δρόμο παρά την μαζική παρουσία των μπάτσων και πολύ διάθεση για επικοινωνία με τον κόσμο του Περάματος που σε μερικές περιπτώσεις χειροκροτούσε από τα μπαλκόνια. Εκδηλώθηκαν συμβολικές επιθέσεις στην Λιμενοφυλακή της Ζώνης και στο Δημαρχείο, οριακή ανοχή των διαδηλωτών προς τις τράπεζες (γέμισαν με ενδιαφέροντα δεκεμβριανά συνθήματα) και τα γραφεία του ΚΚΕ (με την κομματική περιφρούρηση του τοπικού Ναού εντοιχισμένη και περιβεβλημένη την καδρονάτη εκδοχή, αυτή με το πεταριστό φυλοκάρδι).
Διατυπώνεται ακόμη μια φορά από τις γραμμές των ανυπότακτων εξεγερμένων συνειδήσεων το έμπρακτο ενδιαφέρον να δημιουργηθεί ένα αυθεντικό ανάχωμα στα δολοφονικά σχέδια όλων των “νονών” της Ζώνης σε βάρος των εργαζόμενων. Σε αυτήν την προοπτική βαδίζουμε σταθερά κι επίμονα.
Και συνεχίζουμε.
Η συγκέντρωση των 100 περίπου ατόμων σήμερα το απόγευμα ικανοποιεί στοιχειωδώς μια αντανακλαστική κίνηση που αντιστοιχεί στην περίσταση. Ένα κομμάτι κόσμου που ανεξάρτητα από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες δηλώνει κοινωνικό παρών στην απαίτηση για αποφασιστικές απαντήσεις στην υπόθεση του ρατσισμού και του φασισμού. Ας μην παίζουμε ωστόσο με τα επιφαινόμενα. Η υπόθεση αυτή έχει πολλές πτυχές και βαθιά ιστορικότητα σε τέτοιο βαθμό ώστε να υπονομεύει επί του παρόντος την μία και καταλυτική εκείνη κίνηση που θα ξερίζωνε τις κοινωνικές της καταβολές άπαξ δια παντός. Βρισκόμαστε στη μέση της συγκεκριμένης ιστορίας, με πολύ παρελθόν πίσω μας και πολύ μέλλον μπροστά μας. Ως τοπική συλλογικότητα που έχει κατ’ επιλογήν το προνόμιο να γνωρίζει κατατόπια, πρόσωπα, καταστάσεις και ανθρώπους, διατυπώνουμε με σαφήνεια την αδιαπραγμάτευτη θέλησή μας να το χρησιμοποιήσουμε στον πόλεμο με την πιο ποταπή φιλοσοφία που γέννησε ποτέ η χειρότερη εκδοχή του ανθρώπινου γένους. Δηλώνουμε ήδη παρόντες τόσο στα “κατατόπια” μας όσο και στα οπουδήποτε ζητούμενα στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας. Στους δικούς τους εσωτερικούς διαλόγους τα ανθρωποειδή είναι αυτά που δηλώνουν με απόγνωση ότι πρέπει να “ξαναπάρουν πίσω τα δυτικά προάστια“. Μια απόγνωση που, καθώς δεν έχει άλλη κατώτερη συναισθηματική βαθμίδα, ίσως προλάβει να τους οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή…πριν τους συναντήσουμε.
Παραθέτουμε το κείμενο που μοιράζαμε στην συγκέντρωση:
NO PASARAN!
Επίθεση δέχτηκαν πακιστανοί μετανάστες χτες αργά το βράδυ από ομάδα φασιστoειδών οι οποίοι τους χτύπησαν και τους λήστεψαν στην οδό Ζωσιμάδων στη συνοικία του Λιούμη. Είναι η τρίτη στη σειρά επίθεση αυτού του είδους με τις άλλες δύο να έχουν εξελιχθεί τις αμέσως προηγούμενες μέρες στα σκοτάδια του άλσους του Μπαρουτάδικου.
Σε μια εποχή που ο κόσμος δέχεται την πιο σκληρή καπιταλιστική επίθεση σε όλα τα μέτωπα της καθημερινής ζωής, με τις απολύσεις, την ανεργία, τον κοινωνικό αποκλεισμό, μια οικονομική κρίση που επωμίζονται οι φτωχοί της ιστορίας, με την επίταση της καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου για να επιβληθούν αυτές οι αισχρές συνθήκες, οι παρακρατικοί και φασιστικοί κύκλοι έρχονται να παίξουν τον παραδοσιακό τους ρόλο. Όπου δεν φτάνει το μακρύ χέρι του κράτους, έρχονται να πιάσουν δουλειά οι υπάνθρωποι.
Μετά τους βαρύτατους τραυματισμούς διαδηλωτών από τα δολοφονικά όπλα των μπάτσων, μετά από τις δολοφονίες και τους τραυματισμούς μεταναστών σε αστυνομικά τμήματα, μετά από την παρακρατική χειροβομβίδα (!) σε στέκι μεταναστών, έρχονται να προστεθούν ρατσιστικές επιθέσεις σε γειτονιές από συμμορίες ανθρωποειδών.
Το Αιγάλεω, μια συνοικία που έχει κτιστεί από μετανάστες, μπαίνει στο στόχαστρο των πιο αντιδραστικών δυνάμεων προκειμένου να ακυρωθεί κάθε προοπτική κοινωνικών αντιστάσεων, κάθε εκδήλωση κοινωνικής αλληλεγγύης, κάθε ίχνος κοινωνικής ανυποταξίας.
Ο γενικότερος πολιτικός στόχος είναι να επιβληθεί ένα κοινωνικό κλίμα γενικευμένου φόβου και υποταγής. Κι αυτός ο στόχος δεν θα περάσει!
Όλοι στους δρόμους
Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω
