“Το βράδυ της Πέμπτης 28 Αυγούστου ένας 20χρονος αλλοδαπός συνελήφθη στο Αιγάλεω με την κατηγορία ότι μαζί με ομοεθνείς του βίασαν ομαδικά έναν 13χρονο αλβανικής καταγωγής σε αλσύλλιο της περιοχής. Ο συλληφθείς θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα, ενώ οι υπόλοιποι αναζητούνται“.

Ανεξάρτητα από το αν τα πράγματα έχουν ως περιγράφονται, κάθε βιασμός είναι απεχθές γεγονός. Ασυζητητί. Η αυτοδιάθεση του σώματος είναι απαράβατο και απαραβίαστο δικαίωμα και κάθε τι εναντιωματικό συνιστά μια μισητή πράξη. Πόσο μάλλον όταν αφορά ένα παιδί.
Τίποτα, ωστόσο, δεν δικαιώνει τις βλακώδεις και επιτηδευμένες ρατσιστικές οιμωγές που επιχειρούν να χρεώσουν τους βιασμούς και όλα τα εγκλήματα του ποινικού κώδικα στους αλλοδαπούς. Η συγκυρία απάντησε την ίδια μέρα με την αποκάλυψη πολύχρονης κακοποίησης και βιασμών από 38χρονο Έλληνα προς την 14χρονη θετή του κόρη στην Μυτιλήνη. Δεν μπορεί να κάνει ασκήσεις ευαισθησίας απέναντι στον 13χρονο αλβανό αυτός που τον βρίζει πατόκορφα στο σχολείο, στο καφενείο, στη δουλειά, στη γειτονιά. Δεν μπορεί να ωρύεται για τους πακιστανούς βιαστές αυτός που το βουλώνει νομιμοποιώντας στην ουσία τους μύριους όσους καθαρόαιμους ντόπιους βιαστές ανά την επικράτεια. Δεν μπορεί να ψελίζει τίποτε επί του θέματος η πολυπληθής χριστεπώνυμη πελατεία των φανερών ή κρυφών κέντρων καταναγκαστικής πορνείας.
Παραπέρα, επειδή στο γεγονός ενεπλάκησαν μετανάστες έγινε μια αθροιστική προσπάθεια σύνδεσης με τα επεισόδια του Σαββάτου μεταξύ Σομαλών, για να εμφανιστεί ένα δήθεν οξυμένο ζήτημα σε σχέση με τους αλλοδαπούς γενικά και τον τρόπο με τον οποίο αυτοί επιβαρύνουν την ελληνική κοινωνία. Για να μην περάσουμε σε πολλαπλά και δηκτικά παραδείγματα “αυτοδιατάραξης” της ελληνικής κοινωνικής γαλήνης ας αναφερθούμε μόνο σε ένα: τα αιματηρά γεγονότα του Λαυρίου μεταξύ “γάβρων και βάζελων”, γεγονότα που άφησαν έναν νεκρό και, προφανώς, ξεπέρασαν σε βαρβαρότητα ακόμη και τις χατζάρες των Σομαλών.
Το γεγονός του βιασμού είναι σοβαρό, η κατάσταση των πακιστανών στο Αιγάλεω πολύ στεναχωρητική μια και η συγκεκριμένη πράξη δεν αντιπροσωπεύει ούτε στο ελάχιστο την συνολική διακριτική τους παρουσία στην περιοχή, οι αλβανοί είναι προφανώς θορυβημένοι και καλό θα είναι οι ελληνόψυχοι “ευαίσθητοι” να μην προσπαθούν να εισπράξουν ρατσιστική υπεραξία από το γεγονός γιατί στο τέλος θα εισπράξουν τα επίχειρα της επηρμένης τους αγανάκτησης.

Η σαχλαμάρα, ωστόσο, δεν είχε και δεν έχει να κάνει με την αναφορά στο Αιγάλεω. Η συγκεκριμένη αναφορά στο Αιγάλεω αναπαράγει τα αυτονόητα στον τρόπο που εγχαράζεται η τοπογραφία στην κοινωνική συνείδηση. Ας μην γενικεύουμε όμως. Πρόκειται για ταξικά προσδιορισμένη αναφορά. Το -μέχρι πρότινος- παραδοσιακά “αριστερό” Αιγάλεω δεν θα έλειπε από το μετεμφυλιακό κλίμα της κατασυκοφάντησης που ενορχηστρωνόταν από την καθεστωτική ιδεολογία. Οι εσωτερικοί και εξωτερικοί μετανάστες που προσέδιδαν μια προοδευτική επικυριαρχία στα ήθη του τόπου δούλευαν ως οικοδόμοι, βιομηχανικοί εργάτες, “κατώτερο” προσωπικό. Αν προβληματίζεται κάποιος γιατί οι οικοδόμοι είναι παραδοσιακό προπύργιο του ΚΚΕ θα πρέπει να έχει ως δεδομένο ότι μετά τον εμφύλιο όλοι οι “κομμουνιστοσυμμορίτες” μπορούσαν να δουλέψουν μόνο στην οικοδομή. Παρόμοια και για τα άλλα επαγγέλματα. Η ευαισθησία του προλεταριοποιημένου πληθυσμού οφειλόταν στο δυνατό κοινό βίωμα της εκμετάλλευσης και της ωμής καταπίεσης. Αυτή η ευαισθησία ήταν πάντα στο στόχαστρο της κυρίαρχης ιδεολογίας κι έτσι οι αιγαλιώτες υποβιβάζονταν στο πρότυπο του ακαλλιέργητου, μπρουτάλ και αμόρφωτου εραστή των γηπέδων όπως επίσης και οι αιγαλιώτισσες στο πρότυπο της ανήθικης τυχοδιώκτισσας του πεζοδρομίου. Τα πράγματα όμως άλλαξαν στην αμείλικτη ροή του χρόνου. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι άλλαξαν προς το καλύτερο εφόσον κανείς δεν αντιλαμβάνεται πια τον υπαινιγμό για το Αιγάλεω ούτε και θα γελάσει, φυσικά, με τέτοιου τύπου άκυρα πια ανέκδοτα. Πρέπει, όμως, να σκεφτόμαστε πέρα από τα επιφαινόμενα. Αν μια σαχλή αξιοπρέπεια ακυρώνει τις συκοφαντίες της Εξουσίας και γίνεται το αντίβαρο μιας χαμένης ευαισθησίας από ένα κοινό βίωμα απέναντι στην Εξουσία, τότε η σαχλαμάρα δεν προκαλεί τον γέλωτα γιατί σαχλαμάρα γίνεται η ίδια μας η ζωή. Η απώλεια της “αριστεροσύνης” στο Αιγάλεω δεν σημαίνει ότι έχουν πάψει να υπάρχουν αριστεροί στο Αιγάλεω. Η απώλεια της ευαισθησίας απέναντι στην εκμετάλλευση και την καταπίεση στο Αιγάλεω δεν σημαίνει ότι έχουν πάψει να υπάρχουν εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι στο Αιγάλεω. Απλά, οι αριστεροί δεν σημαίνει ότι είναι και προοδευτικοί. Όπως και ότι οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι δεν εκδηλώνουν καμία ευαισθησία. Το ξερίζωμα κάθε συλλογικού κοινωνικού ιστού, που εξελίσσεται σε όλο το καπιταλιστικό έδαφος ανεξάρτητα τοπικών ιδιωμάτων, ειδικά στο Αιγάλεω είχε να κάνει πολύ δουλειά. Δεν είναι μόνο η αλλαγή στην κοινωνική δομή που είχε να κάνει με μετάβαση από ένα πρώιμο προλεταριακό καθεστώς σε μια μικροαστική -παραδοσιακού αλλά και σύγχρονου τύπου- μορφή. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, όπως συνέβη και αλλού, ως ένας απλός μετασχηματισμός που θα οδηγούσε ομαλά στην κοινωνία της συναίνεσης. Η πορεία, όμως, προς την συναίνεση στο Αιγάλεω πέρασε και περνάει από μια πορεία αυστηρού κοινωνικού ελέγχου και καταστολής.
Στη διάρκεια του πασοκικού “τώρα οι αγώνες δικαιώνονται” διαλύθηκαν εστίες ενεργητικής αλλά και παθητικής αντίστασης σε γειτονιές και πλατείες με την χρησιμοποίηση της αστυνομίας, της πολεοδομικής ανάπλασης, της επιβολής από τους κοινωνικούς χειραγωγούς των κανόνων πολιτικής νομιμότητας, την εμπέδωση της μικροαστικής ηθικής, την οριοθέτηση του κοινωνικού αποκλεισμού, την εξορία των διαφορετικών και των αποκλεισμένων. Και δεν διαλύθηκαν απλώς αλλά η κυριαρχική απαίτηση να μην μπορέσουν ποτέ να αναγνωρίσουν το εαυτό τους ξανά στην Ιστορία ήταν το κομβικό μεγαλεπίβολο έργο. Έργο που επικυρώθηκε δυναμικά με την αποκάλυψη του κρατικοκαπιταλιστικού ψεύδους στο ανατολικό μπλοκ. Τα τελευταία χρόνια όσο και να επιχειρείται να καθιερωθεί η κοινωνία των πολιτών ως χειραγωγημένη ανασύνθεση του συλλογικού ιστού από την Κυριαρχία, δεν γίνεται κατορθωτό. Μέσα σε αυτήν ακριβώς της συνθήκη απαιτείται η καταλυτική παρέμβαση όλων των ανθρώπων της περιοχής που έχουν διάθεση να παλέψουν για την ελευθερία τους. Σε αυτήν την προοπτική, εμείς οι ίδιοι είμαστε αυτοί που θα ανασυνθέσουμε τον συλλογικό κοινωνικό ιστό στην περιοχή και όχι οι εξουσίες στο όνομά μας. Και απαραίτητο μέρος για την ανασύνθεση του συλλογικού σε αντιεξουσιαστική βάση είναι η επίθεση στους μηχανισμούς κοινωνικοποίησης, στην ιδεολογική, νομική και ηθική βάση των θεσμικών κανόνων που παράγουν και αναπαράγουν την υποταγή και τον εξανδραποδισμό μας. Δεν μπορούμε να καμωνόμαστε ότι ανασαίνουμε την ώρα που ασφυκτιούμε, την ώρα που μας παίρνουν την ανάσα μας και μας την δίνουν πίσω με δελτίο παροχής υπηρεσιών.
Ελευθερία εδώ και τώρα, παντού και πάντα.

[Μήνυμα από Λευκίμμη]
Ένα απογευματινό μπλόκο του κεντρικού δρόμου στο ύψος του χωματόδρομου που οδηγεί στο ΧΥΤΑ μετατράπηκε σε πετροπόλεμο 40 νεολαίων με τη διμοιρία που φύλαγε τον ΧΥΤΑ. Κατέβηκε δεύτερη διμοιρία που έριξε δακρυγόνα στον κόσμο στο μπλόκο και μπήκε να βρει τους νεαρούς οι οποίοι διέφυγαν από χωράφια. Ο κόσμος εξοργισμένος από τα δακρυγόνα έκαψε ολοσχερώς λίγο πιο κάτω από το μπλόκο ένα τζιπ της αστυνομίας. Κατόπιν το μπλόκο ενισχύθηκε κι από άλλους κατοίκους. Σύνολο 300 άτομα. Έπειτα ο κόσμος κατευθύνθηκε στο κέντρο του χωριού όπου και ισοπέδωσε το αστυνομικό τμήμα. Το χωριό τώρα στρατοκρατείται από 2 διμοιρίες και φέρνουν κι άλλες δυνάμεις. Πολλοί κάτοικοι επίσης στους δρόμους κι οι μικροσυμπλοκές συνεχίζονται με τους μπάτσους που φυλάνε το σπασμένο τους μαγαζί. Όλα συνεχίζονται.
[00:33]

Από χτες προστέθηκε άλλος ένας πόλεμος στους δεκάδες άλλους που βρίσκονται σε εξέλιξη στον πλανήτη. Ένοπλη γενικευμένη σύρραξη ανάμεσα στην Ρωσία και την Αρμενία σε μια -αμφισβητούμενη με όρους γεωστρατηγικής- περιοχή της Κασπίας: τη Νότια Οσετία. Η “ενόχληση” της ολυμπιακής ραστώνης για την ημερομηνία έναρξης του πολέμου επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την αυτονόητη υποκρισία της παγκόσμιας κυριαρχίας όσον αφορά τις διευθετήσεις στην εσωτερική της ιεραρχία. Υποκρισία που θέλει να την εμφανίζει ως προσχηματική ευαισθησία για την ειρήνη στα μάτια της απαθούς οικουμένης. Μέχρι τώρα 1600 άμαχοι έχουν δολοφονηθεί και είναι μάλλον η αρχή μια και οι εχθροπραξίες όχι μόνο συνεχίζονται αλλά και επεκτείνονται γεωγραφικά. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι όλα παίζονται για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών στην ευρύτερη περιοχή της Κασπίας. Ένα παιχνίδι που έχει αρχίσει εδώ και καιρό και είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου για την Νέα Μέση Ανατολή, σχεδίου που έχει εξηγηθεί πολλές φορές από τα επιτελεία που απεργάζονται την Νέα Παγκόσμια Τάξη. Για μια ακόμη φορά οι άμαχοι, οι κυριαρχούμενοι, οι καταπιεσμένοι εκατέρωθεν είναι αυτοί που θάβονται σε ομαδικούς τάφους, γεμίζουν τα νοσοκομεία και ξεριζώνονται από τα μέρη τους κυνηγημένοι. Τα κρούσματα λιποταξίας από τον γεωργιανό στρατό είναι πολυάριθμα, γι’ αυτό και έχει δημοσιοποιηθεί εκτεταμένα το γεγονός, καθώς πολλοί γεωργιανοί δεν θεωρούν ότι αυτός ο πόλεμος τους αφορά στο ελάχιστο.
Ας σημειωθεί ότι μέσα στο σχέδιο της Νέας Μέσης Ανατολής περιλαμβάνεται και το ελληνικός κράτος, το οποίο συμμετέχει ήδη με πλοία και στρατό ξηράς σε διάφορες αποστολές του ΝΑΤΟ στη Μέση Ανατολή την ίδια στιγμή που τίποτε δεν εγγυάται την όποια παρόμοια με αυτήν που συμβαίνει στην Κασπία εύκολη ανάφλεξη στο πλαίσιο διευθετήσεων των συνόρων εδώ στα Βαλκάνια.
Η φαινομενική ισορροπία της “κανονικής μας ζωής” είναι στην πραγματικότητα μια φενάκη. Δεν μιλάμε για πολέμους που απλά ανεβάζουν την τιμή της βενζίνης και γεμίζουν τις ειδήσεις του νεκρού Αγούστου αλλά για κοινωνικά φαινόμενα που υποθηκεύουν το άμεσο μέλλον μας με κάθε τρόπο.
Αυτό που χρειάζεται είναι αποκάλυψη με κάθε τρόπο των παιχνιδιών της Εξουσίας στα οποία κάθε φορά επιχειρεί να μας εμπλέκει ενεργοποιώντας την αυταπάτη των εθνικών ιδεωδών. Επίταση των αρνήσεων και της ανυποταγής στην καθημερινή μας ζωή.
Και επαγρύπνηση!

Τα χαράματα της Πέμπτης 31 Ιούλη 4 αστυνομικοί βίασαν 26χρονη ρωσίδα μετανάστρια μέσα σε κελί του Αστυνομικού Τμήματος Κυψέλης. Η μετανάστρια προσήχθη στο τμήμα μαζί με συνομήλικη συμπατριώτισσά της για ασήμαντη αφορμή και μετά από λίγες ώρες κατέληξε στο νοσοκομείο ΚΑΤ βιασμένη, χτυπημένη, ταπεινωμένη. Αυτό το συμβάν είναι ένα από τα εκατοντάδες «μεμονωμένα περιστατικά», τους εκατοντάδες βιασμούς που χαρακτηρίζουν την μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους. Αυτό που κάνει την περίπτωση αυτή ξεχωριστή είναι η κατάθεση μήνυσης από το θύμα. Και φυσικά, η απάντηση από μεριάς σύσσωμου του κράτους είναι μια προσπάθεια συγκάλυψης του βιασμού και μάλιστα με τρόπο που προεκτείνει τον βιασμό με το να φροντίζει το βιαστή, να αποκαθάρει την «υπηρεσία» και να εξευτελίζει δημόσια το θύμα. Έτσι, η βιασμένη μετανάστρια “ήταν μεθυσμένη” για να «ασθενήσουν» τη μνήμη της, “ήταν χτυπημένη από πριν” για να δικαιολογήσουν τους κραυγαλέους μώλωπες, “λέει ψέματα μια και δεν αναγνωρίζει όλους τους βιαστές της” χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ότι δεν μπορείς να δεις κατά πρόσωπο υπανθρώπους όταν σε βιάζουν «παρά φύσιν». Τέτοιο μεγαλείο η ΕΛΑΣ! Τέτοιο μεγαλείο η ελληνική δημοκρατία!

Όμως, το γεγονός ενός βιασμού μετανάστριας σε αστυνομικό τμήμα που δημοσιοποιείται δεν είναι παρά η κορυφή ενός παγόβουνου. Συμπυκνώνει το πνεύμα της «ελληνικής φιλοξενίας» που δεκαετίες τώρα διαφημίζει τον ρατσισμό και τη στυγνή εκμετάλλευση. Γιατί αν το ξεζούμισμα στα εργοτάξια και η καχυποψία και η απαξίωση στις γειτονιές είναι καθολική συνθήκη για όλους τους μετανάστες, τα πράγματα επιβαρύνονται ακόμη περισσότερο για τις μετανάστριες. Η επιτακτική ανάγκη των γυναικών αυτών για ένα μεροκάματο, για μια οριακή επιβίωση «επιτρέπει» σε κάθε είδους εγχώριο αρσενικό να εκβιάσει μια διαθεσιμότητα χωρίς όρια. Δεν είναι μόνο μια εχθρική γειτονιά, ούτε ένα σκληρό μεροκάματο για ένα κομμάτι ψωμί που έχουν να αντιμετωπίσουν αυτές οι γυναίκες αλλά και επιπλέον, την αυτονόητη ευκολία με την οποία «ανήκουν» στη βαρβατίλα των γηγενών αρσενικών.

Αυτή η συνθήκη δεν είναι παρά απόρροια μιας συγκεκριμένης μεταναστευτικής πολιτικής που συγκροτεί ρατσιστικές συμπεριφορές, διαφημίζει την ωμότητα απέναντι στους μετανάστες και τις μετανάστριες και νομιμοποιεί κάθε κοινωνική έκφρασή της. Ο βιασμός σε κάθε πόλεμο αποτελεί πάντοτε όπλο απέναντι στον εχθρό. Όπλο κατίσχυσης, ταπείνωσης και βεβήλωσης. Αποτελεί μήνυμα υποταγής, εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού. Όποιος δεν αναγνωρίζει στοιχεία πολέμου στους βιασμούς των μεταναστριών από τους μπάτσους και θεωρεί ότι πρόκειται για απλή «εκτροπή» από τα καθήκοντά τους, θα πρέπει να εξηγήσει την θρασύτατη ατιμωρησία των εκάστοτε βιαστών που με τη σειρά της νομιμοποιεί το καθεστώς της ελεύθερης αναπαραγωγής των βιασμών. Από τα κελιά των αστυνομικών τμημάτων στα μικροαστικά σαλόνια και από τις μπάρες της καταναγκαστικής πορνείας στα σοκάκια των μεταναστευτικών γκέτο.

Όμως, σε αυτόν τον πόλεμο οι μετανάστες και οι μετανάστριες δεν είναι μόνοι τους.

Κανένας θάνατος δεν θα μείνει αναπάντητος, κανένας βιασμός συγκαλυμένος, καμία ταπείνωση ασύδοτη.

Επειδή όλα συνεχίζονται όσον αφορά τις δολοφονίες των 8 εργατών στο Πέραμα παραθέτουμε δύο μαρτυρίες ενός γνωστού πρώην εφοπλιστή-πλοιοκτήτη για την υπόθεση. Γίνονται πασιφανή τα παιχνίδια που παίζονται όσον αφορά την συγκάλυψη των ευθυνών από μεριάς σύσσωμου του Συστήματος αποκαλύπτοντας με μια έγκυρη για τα μέτρα του ίδιου του Συστήματος μαρτυρία ότι δεν πρόκειται για κάποια εκτροπή του αλλά για ένα δομικό του ρελαντί. Δεν πρόκειται για δολοφονίες-λάθη αλλά για προϋπολογισμένα, προϋποτιθέμενα και ως εκ τούτου προαναγγελθέντα εγκλήματα, φυσική απόρροια της “εύρυθμης” λειτουργίας των ίδιων των δομών του Συστήματος:

Επιστολή 27 Ιούλη 2008

Ειναι καιρός πλέον και δημόσια να καταγγείλω τα κακώς κείμενα και στην Ναυπηγοεπισκευαστική κλίμακα του Περάματος,πληγή – γάγγραινα σωστή για όσους εργάζονται σ’αυτήν,υπό οιανδήποτε ιδιότητα.Είτε ως προσωπικό των ναυπηγείων,είτε ως πλήρωμα του πλοίου,μια και επικρατεί χάος στα περιβόητα “μέσα ασφαλείας”, που υποτίθεται ότι πρέπει να τηρούνται αυστηρά ,βάσει των ισχυόντων κανονισμών.

Από πλευράς πλοίου – πλοιοκτήτου, ορίζεται “τεχνικός ασφαλείας”,ο οποίος είναι υπόχρεος να είναι ” Π Α Ρ Ω Ν ” επί του πλοίου και να ελέγχει τα πάντα,όλα τα μέσα ασφαλείας του πλοίου και να δίνει τις απαραίτητες οδηγίες.

Από πλευράς Ναυπηγείου,επίσης ισχύει το ίδιο,μια και υπάρχει ο “υπεύθυνος εργασιών”,που ελέγχει όλα τα μέσα πυρασφάλειας αλλά και τον ανάλογο εξοπλισμό των εργαζομένων ,για την ασφάλειά των και την ατομική ακεραιότητά των.

Από πλευράς Λιμεναρχείου,”υποτίθεται” ότι πρέπει να γίνονται “αιφνιδιαστικοί “και “απροειδοποίητοι” έφοδοι στα Ναυπηγεία και να ελέγχουν τα πάντα.
Και την πλευρά του πλοίου , αλλά και του ναυπηγείου και να στέλνουν στο αυτόφωρο τους παραβάτες,εάν διαπιστωθούν παραβάσεις και παράλληλα να διακόπτουν τις εργασίες,εάν διαπιστωθούν παραβάσεις,συστήνοντας την αποκατάστασή των και επαναλειτουργία των μετα από νέα επιθεώρηση και έγκρισή των φυσικά.

Από που να αρχίσω εγώ τώρα? Ποιόν να περιλάβω πρώτα?

Αρχίζοντας από τον αμοιβόμενον “αδρά” τεχνικό ασφαλείας,του οποίου τα καθήκοντα σας τα προαναφέρω.( Αναφέρομαι σε αυτά που συνέβησαν σε εμένα,σε πλοία δικά μου,κατά την διάρκεια επισκευής των σε Ναυπηγεία του Περάματος,οπότε ΟΥΔΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΨΕΥΣΕΙ ,καθ’ ότι έχω κάνει καταγγελίες κατά πάντων.)

Ο ένας εξ’αυτών,πήγαινε το πρωί,έκανε τον έλεγχό του,έδινε οδηγίες στο πλήρωμα και στους εργάτες του Ναυπηγείου,υπέγραφε το βιβλίο επιθεώρησης και μετά 2ωρον….έφευγε.
Ετερος,που μου τον είχε συστήσει σαν έντιμο ο ιδιοκτήτης του Ναυπηγείου,συνελήφθη από έφοδόν μου στο πλοίο,να παίζει “τάβλι” σε παρακείμενο καφενείο…..
Τρίτος,ο οποίος ήταν και ο πλέον ακριβοπληρωμένος,και πάλι από έφοδό μου στο Ναυπηγείο,διεπίστωσα από το βιβλίο επιθεώρησης που τηρείτο στο Ναυπηγείο,ότι ήταν ….
ανυπόγραφο 19 ( δεκαεννέα ) ημέρες!!!!!! Που σημαίνει ότι,τον κάλυπταν όλοι.Ναυπηγείο,Πλοίαρχός μου και το κλιμάκιο του Λιμεναρχείου Περάματος,μια και από έλεγχό μου προέκυψε ότι είχαν κάνει 3 φορές επίσκεψη στο πλοίο μου και τα είχαν βρεί όλα “καλά.”

Επιστρέφοντας στο γραφείο μου,τηλεφωνώ ανώνυμα στο 5μελές κλιμάκιο εργασίας και καταγγέλω το γεγονός.
Παράλληλα αναζητώ τον εν λόγω Ναυπηγό και μαθαίνω από την Γραμματέα του,ότι βρισκώταν “εκτός Ελλάδος”……..
Στέλνω Φαξ διαμαρτυρίας μου στο γραφείο του και το κοινοποιώ στους αρμόδιους φορείς.
Επιλαμβάνεται το 5μελές κλιμάκιο – στό οποίο είχα κάνει την καταγγελία – και διαπιστώνει τα όσα προαναφέρω και με παραπέμπει ως πλοιοκτήτη,ομού μετά του εν λόγω Ναυπηγού-τεχνικού ασφαλείας,ενώπιον του τριμελούς πλημ/κείου Πειραιά,όπου και προ 7μήνου εκδικάστηκε η υπόθεση,εγώ απηλλάγην και ο τεχνικός ασφαλείας καταδικάστηκε σε ….8 μήνες φυλάκιση.

Από προσωπικούς μου ελέγχους ,διαπιστώνω επίσης ότι τα μέσα ασφαλείας των ναυπηγείων υπήρξαν πλημμελή και ουδείς των εργαζομένων σ’αυτά δεν τολμούσε να απαιτήσει την στοιχειώδη ασφαλιστική του κάλυψη,μια και θα απελύετο αμέσως.Και που να βρεί εργασία ,μια και θα τον είχαν ρεπορτάρει αμέσως σε όλα τα ναυπηγεία???

Σε κάποια περίπτωση και για να διαπιστώσω τα καταγγελόμενα (Συνεργασία Ναυπηγείου με Λιμεναρχείο Περάματος,”ΕΠ ‘ ΑΜΟΙΒΕΙ” φυσικά) γίνομαι και εγώ παραβάτης.
Βάζω σε πλοίο μου 5 αλλοδαπούς να εργαστούν – ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ – ως ημερομίσθιοι εργάτες και με την έγκριση του Ναυπηγείου,το οποίο κανονικά έπρεπε να μου το απαγορεύσει.Το ίδιο και ο “τεχνικός ασφαλείας”, ως και ο “υπεύθυνος εργασιών”.Ουδείς ετόλμησε να μου κάνει ,έστω και υπόδειξη.

Σε ερώτησή μου στον ιδιοκτήτη του ναυπηγείου,”τι μέλλει γενέσθε” σε περίπτωση εφοδίας από το λιμενικό,τι νομίζετε ότι μου απήντησε?

“Μόλις Καπετάν Γιάννη συγκεντρωθεί το κλιμάκιο,αμέσως με “ΕΙΔΟΠΟΙΕΙ Ο ΛΙΜΕΝΑΡΧΗΣ” και ρυθμίζουμε τα πάντα στο ναυπηγείο.Τους εργαζόμενους αλλοδαπούς τους κρύβουμε ή τους στέλνουμε στα καφενεία και μόλις περατωθεί ο έλεγχος,τους ξαναμαζεύουμε…….Και τους δικούς μας και τους δικούς σας…

Ετσι κ.Υπουργέ Εμπορικής Ναυτιλίας,έτσι κ.Αρχηγέ του Λιμενικού Σώματος λειτουργούν οι Λιμενάρχες και όχι μόνον,αλλά και τα πλωτά σας μέσα.
Όλοι τους χρηματίζονται ,μέχρι που να σας “ξυπνήσει” κανένα εργατικό ατύχημα.

Δεν μπαίνω στον κόπο να σας πώ – πως εkδίδονται ,όποτε εκδίδονται,- οι βεβαιώσεις του GAZ FREE…….
Ούτε πειά πιστοποιητικά είναι γνήσια και πειά όχι….”γιατί τα ξέρετε όλα”,αλλά δυστυχώς σιωπείτε μπροστά στο χρήμα που ρέει άφθονο…

Και μην διαννοειθεί ουδείς εξ’ υμών να με διαψεύσει,γιατί θα γελάσει και το παρδαλλό κατσίκι με τα αποδεικτικά στοιχεία που έχω συγκεντρωμένα!!!!!

Και εάν θέλετε να μιλήσουμε και για το “κύκλωμα των λαθρομεταναστών”, πού, πόσοι και ποιοί από το Λιμενικό Σώμα παίρνουν τις” μίζες των” και κλείνουν τα μάτια τους κ.λ.π.
εγώ εδώ είμαι.

Ολα τα Ναυπηγεία εν Ελλάδι,βρίσκονται υπό την “σκέπην των Λιμενικών οργάνων.”

Το ίδιο και οι εφοπλιστές,το ίδιο και οι λαθρέμποροι,το ίδιο και οι Ναυτικοί πράκτορες κ.λ.π.

Ιωάννης Εμμ.Νομικός

Η πορεία πέτυχε τους σκοπούς της. 400-450 άνθρωποι πέρα από τις αντιξοότητες του βαθιού καλοκαιριού διαδήλωσαν τόσο δυνατά όσο λίγες φορές, με την δύναμη εδώ να προσδιορίζεται από το γερό πάτημα στο δρόμο, το έντονο συναίσθημα και την αποφασιστικότητα της πολιτικής τους επιλογής. Η αστυνομία ήταν παντού με όλα τα “σώματά” της, είχε καταλάβει τη Ζώνη, το πέρασμα για Σαλαμίνα, τους κεντρικούς δρόμους διατυπώνοντας την κατασταλτική στρατηγική του Στρατηγού Χηνοφώτη: μελέτη της περιοχής, μελέτη των “εξαγγελιών” και των διαδικασιών του “εσωτερικού εχθρού”, στήσιμο αποτρεπτικό και στη συνέχεια κατασταλτικό με πολύ χημεία και εστιασμένη βαρβαρότητα, αυστηρή πειθαρχία. Η Δημοκρατία αυτή τη φορά δεν έδειχνε να είναι με την πλάτη στον τοίχο, παρά τους 8 νεκρούς, αλλά και οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες δεν διαπραγματευτήκαμε το μέγεθος της επιθετικότητας που είχαμε επιλέξει. Οι εργάτες είχαν διωχτεί από την Ζώνη από τις 3 το μεσημέρι, είχαν ειδοποιηθεί για αναρχικούς οι οποίοι “θα έρθουν για να τους δείρουν και να καταστρέψουν αυτοκίνητα και μηχανάκια” με αποτέλεσμα κι αυτοί να γεμίσουν τα ταβερνάκια της περιοχής περιμένοντας επί ματαίω να εκδηλωθεί η “αναρχική μάνητα”.
Το δρομολόγιο είχε επιλεχθεί έτσι ώστε η πορεία να περάσει από νευραλγικά σημεία της πόλης. Το πέρασμα από τα γραφεία του ΚΚΕ ήταν ένα σημείο τριβής όχι τόσο γιατί αποτελούσε από μόνο του μια αντιπροσώπευση πολιτικού νταβατζιλικιού αλλά γιατί είχαν κλειστεί μέσα, εμφανώς προκλητικά, στοιβαγμένα μερικά παλληκάρια του Κόμματος έτοιμα να υπερασπιστούν το Ναό τους. Εκεί ήταν που φάνηκε η διαθεσιμότητα της αστυνομίας να χτυπηθεί με την πορεία: “Όχι τα γραφεία ρε παιδιά” φώναξε ο επικεφαλής διατυπώνοντας κι αυτός από τη μεριά του τα όρια της πολιτικής νομιμότητας όπως αυτά έχουν χαραχθεί στην μεταπολιτευτική ιστορία. Όταν η πορεία πέρασε μπροστά από το σπίτι ενός εκ των 8 δολοφονημένων εργατών με τους συγγενείς να στέκονται στο μπαλκόνι και ενώ η συγκίνηση ήταν εκατέρωθεν εμφανής, εμφανή ήταν και τα ειρωνικά βλέμματα μερικών ανθρωποειδών χρυσαυγιτών με αστυνομική στολή. Αυτό αποτέλεσε άλλο ένα σημείο τριβής εξαγριωμένων συντρόφων με την αστυνομία. Μια και δεν ήταν η αστυνομία ο στόχος της συγκεκριμένης πορείας το σημείο τριβής ξεπεράστηκε. Η πορεία έληξε με εποχούμενους συντρόφους στον δρόμο της επιστροφής να επιτίθενται συμβολικά στο συνεργείο του εργολάβου Σουρλή, συνεργείο στο οποίο δούλευαν οι 8 δολοφονημένοι εργάτες.
Η πορεία αυτή όσο μας αφορά ως Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω δεν ήταν η αρχή της ενασχόλησής μας με τον χώρο των Ναυπηγείων. Έχουμε αρχίσει να ασχολούμαστε από καταβολής μας ως οργανωτικό σχήμα με τις εργασιακές σχέσεις -και ειδικά με τα Ναυπηγεία- και έχουμε σκοπό να αξιοποιήσουμε την σοβαρή αυτή παρακαταθήκη της πορείας στο έπακρο. Δεν είμαστε περαστικοί από την περιοχή. Πρόκειται να αξιοποιήσουμε κάθε σχέση με τον εργασιακό χώρο, να παρακολουθήσουμε τις επιλογές των αφεντικών και τα παιχνίδια της συνδικαλιστικής διαμεσολάβησης. Διατυπώνουμε μια αναρχική πρόταση στην προοπτική πάντα της ριζοσπαστικοποίησης των αντιστάσεων.