Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1944 ο Γιάννης Μπατζακίδης, μέλος του ΚΚΕ και πολιτικός καθοδηγητής του ΕΑΜ, εκλέγεται δια βοής δήμαρχος Αιγάλεω έπειτα από ανοιχτή λαϊκή συνέλευση των κατοίκων στην Πλατεία Εσταυρωμένου. Οι διορισμένες (δοτές) δημοτικές αρχές απομακρύνονται. Την επομένη, απεσταλμένοι του ΕΛΑΣ που μάχεται να προστατεύσει τις περιοχές της Αθήνας από τις γερμανικές ωμότητες, ζητούν από την τοπική χωροφυλακή είτε να προσχωρήσει στις τάξεις των ανταρτών, είτε να εγκαταλείψει την πόλη.
Οι γερμανοί, θορυβημένοι από τις δραστηριότητες του ΕΛΑΣ, αναζητούν εναγωνίως τρόπους ώστε να εξασφαλισθεί η επικείμενη αποχώρηση των τμημάτων τους από την ελληνική πρωτεύουσα, μέσω της μοναδικής διόδου που υπάρχει, της Ιεράς Οδού. Ουσιαστικά επιδιώκουν να τους δοθεί ένα πρόσχημα, για να εκκαθαρίσουν την περιοχή του Αιγάλεω από οποιαδήποτε για αυτούς απειλή.
Η αφορμή προκύπτει το πρωί της αποφράδας 29ης Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες κατοίκων αλλά και μελών της αντίστασης, εκείνη τη μέρα σημειώθηκε μια ασήμαντη αψιμαχία μεταξύ ελλήνων ανταρτών (που βρίσκονταν σε φυλάκιο του ΕΛΑΣ δίπλα στη γέφυρα του ποταμού Κηφισού στη διασταύρωση με την οδό Παλαιάς Καβάλας) και δύο γερμανών μοτοσικλετιστών. Σύμφωνα με κάποιες άλλες μαρτυρίες τις οποίες όμως απορρίπτει ο ΕΛΑΣ, ακολούθησε μια εκτεταμένη σύρραξη τμήματος του ΕΛΑΣ με γερμανικές δυνάμεις που είχαν καταφθάσει ενισχυμένες και με ταγματασφαλίτες.
Ασάφεια επικρατεί σχετικά με το αν υπήρξαν γερμανικές απώλειες. Κάποιες πηγές κάνουν λόγο για έναν ή και δύο νεκρούς αξιωματικούς, καθώς και αρκετούς τραυματίες και από τις δύο πλευρές. Κατά άλλες εκτιμήσεις, το επεισόδιο ήταν αμελητέο, αφού ο ΕΛΑΣ είχε αποφασίσει να μην προβεί σε ενέργειες που ενδέχεται να προκαλούσαν εχθρικά αντίποινα.
Την ίδια εκείνη ημέρα, ένα επίλεκτο γερμανικό τάγμα (των στρατιωτικών εγκαταστάσεων της περιοχής Μαρκόνι) διατάχθηκε να προχωρήσει σε εκκαθάριση της περιοχής. Οι γερμανοί κατέφθασαν στο Αιγάλεω και αρχικά εκτέλεσαν επί τόπου 31 άοπλους και αμέτοχους στο προηγηθέν συμβάν πολίτες, όσους είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους. Εν συνεχεία, απέκλεισαν το συνοικισμό του Αγίου Γεωργίου και επέτρεψαν την αποχώρηση μόνο κάποιων γυναικόπαιδων. Τους άνδρες άνω των 15 ετών που εγκλωβίστηκαν στις κατοικίες τους, έβαλαν φωτιά και τους έκαψαν ζωντανούς. Περίπου εκατό οικίες πυρπολήθηκαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Ο Μανώλης Γλέζος στο δεύτερο τόμο του βιβλίου του για την Εθνική Αντίσταση 1940-45, κάνει λόγο για 65 νεκρούς που είναι από ότι φαίνεται ο επίσημος αριθμός μόνο των καμένων και όχι και των αρχικά εκτελεσθέντων Αιγαλιωτών. Ο αριθμός των απωλειών, επομένως, πλησιάζει στους εκατό νεκρούς (31+65).
Η σφαγή τερματίσθηκε ή περιορίσθηκε όταν, όπως φημολογείται, στην πόλη έφθασε εσπευσμένα ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας κ. Δαμασκηνός που φέρεται να ικέτεψε γονατιστός τον επικεφαλής γερμανό διοικητή. Ο Δαμασκηνός ειδοποιήθηκε από τον συνονόματο αρχιμανδρίτη ανιψιό του (μετέπειτα μητροπολίτη Φθιώτιδας Δαμασκηνό), ο οποίος υπηρετούσε ως ιεροκήρυκας στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Υπάρχει και μια ακόμη εκδοχή, η οποία ωστόσο το πιθανότερο είναι να αποτελεί αστικό μύθο: Πως ήταν η όμορφη ελληνίδα ερωμένη του γερμανού διοικητή, αυτή που τον έπεισε να σταματήσει τη θηριωδία.
Την επομένη ημέρα (30-9-1944) και ενώ ο ΕΛΑΣ προχώρησε σε εγκατάσταση πολυβόλων για να αποτρέψει νέα ενδεχόμενη επιδρομή, 41 απανθρακωμένα πτώματα θάφτηκαν δίπλα στον Άγιο Σπυρίδωνα, εν μέσω θρήνων και οδυρμών των φίλων και συγγενών τους. Άλλοι νεκροί μεταφέρθηκαν για ταφή στο Γ’ Νεκροταφείο και μερικοί ακόμη στον Άγιο Βασίλειο Περιστερίου.
Οι δολοφόνοι και οι ντόπιοι συνεργοί τους εντούτοις, παρέμειναν μέχρις σήμερα, ατιμώρητοι.
Μία (ενδεικτική μόνο) κατάσταση θυμάτων προκύπτει από τα επισήμως εκδοθέντα πιστοποιητικά θανάτου που συμπλήρωσαν Αιγαλιώτες γιατροί, διαπιστώνοντας «θάνατο από βολή πυροβόλου όπλου», «ακατάσχετη αιμορραγία από πυροβολισμό στην κεφαλή» ή «στην κοιλιακή χώρα», «εκτέλεση υπό του εχθρού» και άλλες αιτίες.
• Κουρτέσης Γεώργιος (ετών 22), Σταυρίδης Γεώργιος (15), Μοσχάκης Φώτης (34), Κοντογιάννης Γεώργιος (30), Σταύρου Βασίλειος (21), Κακούρης Δημήτριος (36), Λυμπερόπουλος Χαράλαμπος (20), Νονεμβασιός Σταμάτης (38), Παπανικολάου Αριστείδης (37), Σαπουναδέλης Ανδρέας (18), Μαζλουμίδης Κωνσταντίνος (38), Ζαμπαράς Κλέαρχος (22), Καμπούρογλου Κυριάκος (38), Χαλβατζίδης Παύλος (38), Ασλανίδης Γεώργιος (49).

Αναδημοσίευση από wikidedia
Πηγές:”Χρέος Τιμής” (Νίκος Στεφάνου Μιχιώτης 2001)
“Εθνική Αντίσταση 1940-45” (Μανώλης Γλέζος 2006)

Και ο Β., σε μια απλή αλλά κραυγαλέα διατύπωση της ταξικής πραγματικότητας του Αιγάλεω, συνεχίζει: “Αιγάλεω 2008 , Ιερά οδός και Θηβών. Μαγαζιά “γωνία”. Ξενοίκιαστα. Χρόνια τώρα.Κόσμος πολύς. Μεταξύ αυτών-Επαγγελματίες που περιμένουν τη σύνταξη. -Η γενιά των 700 ευρώ. -Συμβάσεις οκτάμηνες και … δίμηνες στο Δημόσιο, στο Δήμο, σε μεγάλες εταιρίες. -Αλλοδαποί για όλες τις δουλειές και έλληνες για δουλειές γραφείου. -Χρέη σε τράπεζες απο τη γιαγιά με τη λειψή σύνταξη και την εγγονή με το “βασικό”. Άλλοι πάνω απο το όριο της Φτώχειας κλείνουν τα μαγαζιά τους και στέλνουν τα παιδιά υπάλληλους στο IKEA, στο MALL, στο PRAKTIKER, στα LIDL, στο Σκλαβενίτη, στο JUMBO, στα Α-Β, στο CARREFOUR, στο MAKRO, κλπ,κλπ σε αυτά που λειτουργούν αλλά και σε αυτά που κατασκευάζονται. Το όνειρο του έλληνα μικροαστού “να πάρει ο γιός το μαγαζί” σιγά-σιγά τελειώνει.”



Αυτή λοιπόν είναι η πολυδιαφημιζόμενη από τους ντόπιους κρατικούς επίτροπους “αλλαγή” του Αιγάλεω. Μια επιθετική αναδιάρθρωση των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων στην περιοχή, αναδιάρθρωση της οποίας οι προοπτικές αποτυπώνονται με σαφήνεια στην υλικότητα της πόλης, στα πολεοδομικά της χαρακτηριστικά:

“Σύμφωνα με στοιχεία από την ASPIS REAL ESTATE της Καλλιθέας, σε περιοχές, όπως Εσταυρωμένος και Λιούμη οι τιμές φτάνουν ακόμα και τις 2.500 ευρώ/τ.μ. Υπάρχουν, όμως και περιοχές, όπως το Νέο Αιγάλεω, τα Νταμαράκια και το Σωτηράκη που οι τιμές είναι σε χαμηλότερα επίπεδα και κυμαίνονται στις 2.100 ευρώ/τ.μ. Οι τιμές των μεταχειρισμένων στις παραπάνω περιοχές κυμαίνονται ανάλογα με την παλαιότητά τους, μεταξύ 1.200 – 1.600 ευρώ/τ.μ.

Οι αυξημένες τιμές του Αιγάλεω, πέραν της δημιουργίας του Μετρό στον Εσταυρωμένο και της επέκτασής του προς Χαϊδάρι και Κορυδαλλό, οφείλονται στην ανυπαρξία οικοπέδων λόγω μικρών ιδιοκτησιών που υπάρχουν εκεί. Αυτό το γεγονός ανεβάζει και το ποσοστό αντιπαροχής που φθάνει ακόμα και το 50% …

…Όσο αφορά την επαγγελματική στέγη, ο Δήμος του Αιγάλεω παρουσιάζει ποικιλομορφία.

Στο βασικό εμπορικό κομμάτι γύρω από το Μετρό δεν παρατηρείται καμία προσφορά επαγγελματικής στέγης προς πώληση παρά μόνο προς ενοικίαση. Οι τιμές μίσθωσης των ισόγειων καταστημάτων αγγίζουν μέχρι και τα 40 ευρώ/τ.μ., ενώ συχνά ο αέρας που ζητείται ανέρχεται στα 20 μισθώματα.

Στο ίδιο κομμάτι έντονη ζήτηση παρατηρείται για μίσθωση γραφείων σε ορόφους από εταιρίες παροχής υπηρεσιών με τις τιμές να κυμαίνονται από 11 – 14 ευρώ/τ.μ.

Στην λεωφόρο Θηβών, την Αθηνών και στην Ιερά οδό από Κηφισό προς Αθήνα η ζήτηση προέρχεται κυρίως από μεγάλες εμπορικές εταιρίες για οικόπεδα που μπορούν να χτίζουν ισόγειους χώρους άνω των 500 τ.μ. με θέσεις πάρκινγκ, κυρίως για super market, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, πρατήρια βενζίνης, καθώς και νυχτερινά κέντρα. Οι τιμές κυμαίνονται από 1.040 – 1.400 ευρώ/τ.μ.“ (Κτηματαγορά , 16.12.2007)

Η επιδιωκόμενη αποικιοποίηση από την μεσαία τάξη έρχεται να αντικαταστήσει τον κυρίαρχο παραδοσιακό μικροαστισμό στην περιοχή, μπολιάζοντάς τον με σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, απεμπολίζοντας στη σφαίρα του κοινωνικού φαντασιακού ακόμη περισσότερο την διάχυτη προλεταριακή πραγματική συνθήκη. Το στοίχημα είναι τόσο κοινότοπο που η κατάληξή του θα μπορούσε να καθοριστεί από έναν εναντιωματικό λόγο περισσότερο απ’ ό,τι φανταζόμαστε . Η συνθήκη έχει “φωτογραφηθεί” εδώ και πολλά χρόνια:

“Από δω και στο εξής στην πόλη θα δεσπόζουν υλοποιημένες σε ένα διακριτό κτιριακό πολιτισμό οι αξίες της εμπορικής φαντασμαγορίας. Το πολύβουο πλήθος θα συνωστίζεται στα μεγάλα καταστήματα, η κίνηση όλο και θα αυξάνει, τα διαφημιστικά μηνύματα θα κυριεύουν όλο και σε μεγαλύερη έκταση τον τοπικό ορίζοντα των κατοίκων, οι ανάγκες της μετακίνησης όλων προς την δουλειά ή την αγορά θα γεννούν όλο και πιο γρήγορα μέσα μεταφοράς” (Σ. Σταυρίδης, εμπειρία της μεγαλούπολης και ετερότητα, 1997)



Όπως έγραψε κι ένας φίλος σε σχόλιό του σε παλιότερη δική μας ανάρτηση εδώ στο ιστολόγιο: “Βασικό κομμάτι του ταξικού αγώνα πιστεύω πως θα παίξει το κατά πόσο θα μπορέσει να κατανοήσει ο “μικροαστός” την πραγματική ταξική του θέση” κι έχει μεγάλο δίκιο όσο αφορά το κομμάτι των ταξικών χαρακτηριστικών της αντίστασης που δίνει και μια προοπτική σε αυτήν την κατεύθυνση. Με την επισήμανση βέβαια ότι ο ταξικός χαρακτήρας της αντίστασης δεν μπορεί να είναι το επικαθορίζον σημείο αναφοράς του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση. Όσον αφορά το κοινωνικό κομμάτι, ωστόσο, θα παρατεθεί ένα γοητευτικό απόσπασμα που διατυπώνει ένα ιδιότυπο πια ιστορικό αναπόφευκτο:

“Παρόλη την αμείλικτη φορά της προόδου, η διαδικασία δεν είναι ευθύγραμμη καθώς πάντα, με φθίνουσα πρόοδο από το παρελθόν στο παρόν, στον κεντρικό χώρο της πόλης επιβιώνουν λαϊκοί θεσμοί μικροεμπορίου και πλανόδιων αγορών, ελεύθερη διασκέδαση και οι κοινωνικέςπρακτικές της γιορτής, του καρναβαλιού, των θιάσων, των παραστάσεων, της βόλτας, του χαζέματος , της περιπλάνησης. Μέσα σε αποσπασματικά κατάλοιπα τόπων και αναμνήσεων, η πόλη υπενθυμίζει τη δυνατότητά της να παραμένει ένας μαγικός μετρητής αρχαϊκότητας που δε θα στερηθεί ποτέ τα μυστικά περάσματα της στο χώρο της μνήμης” (Ε. Πορταλιού, η αποξένωση από τον χώρο της πόλης και η κρίση της συλλογικής μνήμης)

Η πόλη μας περιμένει…

Κυριακή 5.30 το απόγευμα. Στο άλσος του μπαρουτάδικου υπάρχει αρκετός κόσμος, παρέες με μηχανάκια κοντά στην καφετέρια, μετανάστες αραχτοί στο γρασίδι, συνταξιούχοι στα παγκάκια και μανάδες με τα παιδάκια τους που τρέχουν δεξιά κι αριστερά. Από την κεντρική είσοδο επί της Ιεράς Οδού εμφανίζονται δυο μοτοσικλετιστές της ΕΛΑΣ, εκείνου του σώματος που κυκλοφορεί με τις μπλε μηχανές των 125 κυβικών. Μπαίνουν στο άλσος με μια ταχύτητα τέτοια που θέλει να δηλώσει ένα είδος αιφνιδιασμού και αρχίζουν να ζητάνε χαρτιά από τους μετανάστες και από τις παρέες των νεαρών. Το άλσος αρχίζει να αδειάζει σιγά-σιγά μέσα σε μια διάχυτη δυσφορία μια και η τσαμπουκαλίδικη παρουσία των αστυνομικών δεσπόζει στο χώρο. Μετά από τον έλεγχο, οι δύο αστυνομικοί θεωρούν ότι το άλσος παρέχει μια πίστα πολύ πρόσφορη για να δοκιμάσουν τις οδηγικές τους ικανότητες, την αντοχή των τύπου «εντούρο» μηχανών τους αλλά και την αντοχή του λιγοστού πια κόσμου που χαζεύει στα παγκάκια. Έτσι τα δύο επιδέξια μέλη του τσίρκου της ΕΛΑΣ αρχίζουν την παράστασή τους. Τι πηδήματα στα χωμάτινα σαμαράκια, τι κωλιές, τι κατεβάσματα από τα σκαλάκια, τι σούζες… Ένα χάρμα ματιών και αυτιών! Οι συνταξιούχοι άδειασαν τα παγκάκια και οι μανάδες μάζεψαν άρον-άρον τα παιδάκια τους και δρόμο!

Θα έλεγε κανείς ότι πίσω από την στολή των αστυνομικών βρίσκεται κι ένα τσογλάνι αλλά αυτό μάλλον θα έθιγε τα τσογλάνια που στο κάτω κάτω της γραφής ούτε πληρώνονται απαραίτητα για τις τσογλανιές τους ούτε τις υπερασπίζονται με νόμους και κουμπούρια.

Αυτό λοιπόν είναι το καθεστώς στο άλσος του μπαρουτάδικου μετά το βιασμό του 13χρονου αλβανού που έγινε εκεί σχεδόν ένα μήνα πριν. Σιγά μην θορυβήθηκαν για τα αλβανάκια που από καταβολής τους τα έχουν χεσμένα. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει ότι ο συγκεκριμένος βιασμός αποτέλεσε μιαν ακόμη αφορμή για να περιοριστεί η κοινωνική παρουσία και στον συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο. Μετανάστες, νεολαία, «αργόσχολοι» και κάθε είδους ρεμβάζοντες είναι αυτοί και αυτές που επιβεβαιώνουν κάθε φορά την δημοσιότητα των κοινόχρηστων χώρων μια και είναι αυτοί και αυτές που δεν μαντρώνονται ούτε στην τηλεόραση ούτε και στα όλο και περισσότερο επεκτεινόμενα στην περιοχή εμπορικά καταναλωτικά κέντρα. Αυτοί οι άνθρωποι που αντιστέκονται είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα στον καθημερινό ιμπεριαλισμό του εμπορεύματος και του θεάματος δεν μπορεί παρά να είναι στόχος της Εξουσίας.

Όχι λοιπόν! Τα δύο όργανα της τάξης δεν αποτελούν ακόμη ένα μεμονωμένο περιστατικό αυθαιρεσίας. Απλά αυτή είναι η δημόσια τάξη την οποία υπηρετούν…

“Με διάταξη που κατατέθηκε από την Κυβέρνηση στη Βουλή στο Σχέδιο Νόμου «Δικαιώματα – υποχρεώσεις επιβατών και μεταφορέων στις επιβατικές τακτικές θαλάσσιες μεταφορές και άλλες διατάξεις», θεσπίζεται για τη σύζυγο και τα τέκνα των προσώπων που απεβίωσαν από το εργατικό δυστύχημα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος στις 24 Ιουλίου, το δικαίωμα πρόσληψης στο Δημόσιο ή στα Νομικά Πρόσωπα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπως αυτός κάθε φορά οριοθετείται“
2008 Υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών

Κοντά 2 μήνες μετά τις δολοφονίες στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη κι ο κρατικός κυνισμός σε ρόλο διαχειριστή της δυστυχίας έρχεται να “αποζημιώσει” τις οικογένειες με εργασία στους κόλπούς του ίδιου του κράτους.Πέρα απο την προβολή της ηθικής της εργασίας ως ύψιστου κοινώνικού αγαθού απο την πλευρά της κυριαρχίας,διαφαίνεται και η απάντηση των ίδιων των μηχανισμών της:
“Τα θύματα στην υπηρεσία των δολοφόνων”.
“Οργή και μόνο για τους δολοφονημένους στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς” η δική μας…

Ο διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδας Γκαργκάνας, στις 10 Ιούνη 2008, στην τελευταία του συνάντηση με τους οικονομικούς συντάκτες, ολοκληρώνοντας την γνωστή σε όλους 6χρονη νεοφιλελεύθερη θητεία του, παρουσίασε στοιχεία από τους ισολογισμούς 440 επιχειρήσεων. Από αυτά προκύπτει μια αύξηση κερδών το 2007 σε σχέση με το 2006 στο χονδρικό εμπόριο καταναλωτικών αγαθών κατά 32,7%, στο χονδρικό εμπόριο και άλλες υπηρεσίες 82,1%, στο λιανικό εμπόριο 21,8%. Στο σύνολο του εμπορίου 43,7%. «Το πράγμα μιλάει από μόνο του», είπε, «αν υπογραμμίσουμε την ολιγοπωλιακή διάρθρωση των αγορών στον τομέα της διανομής». Τεράστια κέρδη λοιπόν για τις λίγες μεγάλες εμπορικές φίρμες μεταξύ αυτών του Πράκτικερ, του Καρφούρ, του ΙΚΕΑ.

Να προσθέσουμε ότι σχεδόν όλα τα μεγάλα καταστήματα λιανικής πώλησης έχουν καταδικαστεί με πρόστιμα για την διαφορετική τιμή που υπάρχει από τα ράφια στα ταμεία: εν ολίγοις, καραμπινάτη κλοπή. Μιλάμε για κλοπή πέρα από την νόμιμη κλοπή που δικαιολογεί τα τεράστια κέρδη των εταιριών αυτών στο πλαίσιο της καπιταλιστικής νομιμότητας του παρασιτικού τους παραγωγικού και κοινωνικού ρόλου.

Όσο χαλαρές είναι οι εταιρίες αυτές όσον αφορά την δική τους έφεση προς την κλοπή σε βάρος των καταναλωτών, τόσο επιθετικές γίνονται όταν οι καταναλωτές αποπειραθούν να τις κλέψουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα τα Πράκτικερ απέναντι από το Δημαρχείο Αιγάλεω. Μέσα στο κατάστημα, στην είσοδο μετά τις μπάρες, υπάρχει μια ταμπέλα που προειδοποιεί τον καταναλωτή ότι αν συλληφθεί να κλέβει θα χρεωθεί όχι μόνο την τιμή του εμπορεύματος το οποίο αποπειράθηκε να κλέψει αλλά και επιπλέον 60 ευρώ. Η ταμπέλα αυτή δηλώνει ρητά έναν εκβιασμό και πρόκειται για καραμπινάτη παρανομία σύμφωνα ακόμη και με το πιο χαλαρό αστικό νομικό καθεστώς.

Στους διαδρόμους τους καταστήματος το καθεστώς επιτήρησης είναι χαλαρό, φαινομενικά ανύπαρκτο, σε τέτοιο βαθμό που σου δίνει την εντύπωση ότι μπορείς να απαλλοτριώσεις οτιδήποτε θέλεις. Όχι όμως. Πρόκειται για επιτηδευμένη φαινομενικότητα. Κυκλοφορούν στους διαδρόμους διάφοροι τύποι και τύπισσες, υπάλληλοι εταιρίας σεκιούριτι μεταμφιεσμένοι σε πελάτες και πελάτισσες. Δεν μπορείς να φανταστείς ότι 40άρες κυρίες που περπατούν αγκαζέ στους διαδρόμους κουτσομπολεύοντας είναι ρουφιάνοι. Οι υπάλληλοι λοιπόν αυτοί αν αντιληφθούν ότι απαλλοτριώνεις κάποιο αντικείμενο σε περιμένουν μετά τα ταμεία, λίγο πριν την έξοδο, και διακριτικά σου ζητούν την απόδειξη ρωτώντας σε αν όλα όσο έχεις επάνω σου έχουν πληρωθεί. Μετά σε παίρνουν, πάντα διακριτικά, σε ένα δωματιάκι στον 1^ο όροφο όπου και σου ζητάνε αυτά που έχεις απαλλοτριώσει. Σημειώνουν την τιμή των απαλλοτριωμένων αντικειμένων και σου ζητούν να πληρώσεις αυτά και επιπλέον 60 ευρώ. Κόβουν μια απόδειξη των 60 ευρώ σε μπλοκάκι με την επωνυμία της εταιρίας σεκιούριτι στο όνομά σου. Οι υπάλληλοι αυτοί είναι και οι δύο διαρκώς στο δωματιάκι μαζί σου. Η σχέση μεταξύ τους είναι η χειρότερη. Αυτή η κατάσταση έχει τις καταβολές της στον Χίτλερ που έδινε τις ίδιες αρμοδιότητες σε δυο και τρεις αξιωματικούς την ίδια στιγμή, έτσι ώστε να δημιουργεί ανταγωνισμό αλλά και συνάμα ασφαλή διεκπεραίωση των εντολών του. Για να μην λοιπόν η μια κυρία, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, κάνει την οποιαδήποτε συμφωνία μαζί σου -που δεν θα είναι η δέουσα- τής βάζουν άλλη μια που την παρακολουθεί διαρκώς έχοντας μεταξύ τους την χειρότερη διαπροσωπική σχέση. Έτσι, η ρουφιανιά αγκαλιάζει και τις ρουφιάνες.

Σε ερώτηση προς δικηγόρο τι μπορείς να κάνεις σε αντίστοιχη περίπτωση, η απάντηση είναι να πας μεν στο δικαστήριο κατηγορούμενος για κλοπή (έστω κι ευτελούς αξίας) αλλά να κινήσεις ωστόσο, διαδικασία ενάντια τον εκβιασμό. Όλα αυτά θα σου κοστίσουν πολύ περισσότερα από το να πληρώσεις τα 60 ευρώ και να τελειώνεις (με την αμφισβητήσιμη διαβεβαίωση ότι τα στοιχεία της υπόθεσης δεν αρχειοθετούνται και καταστρέφονται έναν μήνα μετά). “Μελετημένα” πράγματα. Το κλου της υπόθεσης είναι ότι ενδέχεται η εταιρία σεκιούριτι να μην πληρώνεται καν από τα Πράκτικερ αλλά να κερδίζει από τα 60άρια ευρώ των απαλλοτριώσεων. Οπότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι όσο πιο χαλαρά είναι τα συστήματα επιτήρησης τόσο πιο πολύ δίνονται κίνητρα για απαλλοτρίωση προς τους καταναλωτές, τόσο πιο πολύ καραδοκούν οι ρουφιάνοι και τόσο πιο πολύ επωφελείται η εταιρία από τα 60άρια.

O tempora! O mores!

Και το κράτος (η αρμόδια εφορεία αρχαιοτήτων δηλαδή)να είχε αναλάβει τη συγκεκριμένη ανασκαφή πίστεψε με οι συνθήκες δεν θα ήταν καλύτερες. Το θέμα δεν είναι τα πρόχειρα παραπήγματα, που παρεμπιπτόντως είναι και λειτουργικά στο ανασκαφικό πεδίο, αλλά το αν τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας (π.χ. οι εργαζόμενοι σε ανασκαφές απαγορεύεται να δουλεύουν σε υψηλές θερμοκρασίες ή υπό βροχή αλλά συχνά οι κανόνες αυτοί παραβλέπονται, προκειμένου για την ταχύτερη αποπεράτωση του έργου), αν υφίστανται συνεχή πίεση για την αύξηση της αποδοτικότητας τους,αν πληρώνονται κανονικά τις υπερωρίες τους, αν είναι όλοι ασφαλισμένοι και αν μετά τη λήξη της σύμβασης τους, γιατί μόνο αυτό το εργασιακό καθεστώς υφίσταται αυτή τη στιγμή στην αρχαιολογία, θα βρουν μεροκάματο ή αν θα περιμένουν και θα παρακαλούν.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτά τα αρχαία θα καλυφθούν από ένα ακόμη οικοδόμημα του σύγχρονου πολιτισμού και αυτό δεν είναι το χειρότερο κακό για την αρχαιολογική έρευνα. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση – αν ακολουθηθούν κατά γράμμα οι κανόνες της αρχαιολογικής νομοθεσίας για την επίχωση αρχαίων καταλοίπων- τα αρχαία θα προστατευθούν και θα είναι διαθέσιμα και σε μελλοντικούς ανασκαφείς αλλά και στην απίθανη περίπτωση επιλογής της έκθεσης τους. Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που χτίζουν τους εθνικές συνειδήσεις των υπηκόων τους πάνω στα κατάλοιπα ενός “λαμπρού αρχαιοελληνικού πολιτισμού, ανώτερου και πρωτοπόρου” (και άλλες παρόμοιες εθνικολάγνες μπαρούφες,) δε διστάζουν να τα γκρεμίσουν αυτά τα κατάλοιπα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών. Κατά τη διάνοιξη της σήραγγας του μετρό πρός το Αιγάλεω καταστράφηκαν αρκετά αρχαία κατάλοιπα παραπλεύρως της ιεράς οδού(που αποτελούσε σημαντικό αρχαίο δρόμο). Για να εξισορροπηθεί κάπως η κατάσταση διατέθηκαν για έκθεση μόνο όσα εντοπίστηκαν στην πλατεία εσταυρωμένου, εντασσόμενα στο σχέδιο εικαστικής διαμόρφωσης του σταθμού, συντελώντας περισσότερο στη δημιουργία ενός μουσειακού περιβάλλοντος(τάξη και νεκρική ησυχία)και αποδεικνύοντας ότι τίποτα στην καπιταλιστική κοινωνία δεν αντιβαίνει τους νόμους της αγοράς.
Όσον αφορά το σχόλιο για την αρχαιολογική δεοντολογία αναγνωρίζω ότι πίσω από τον πικρόχολο ύφος του (αν το ερμήνευσα σωστά) κρύβεται μια αγνή φιλομάθεια. Δεν ευθύνεται όμως η δεοντολογία για το ότι οι αιγαλεώτες-τισσες δεν θα μάθουν ποτέ για το τι υπήρξε σε αυτή την γειτονιά τους σε προηγούμενους αιώνες. Αρχικά η αρχαιολογική μεθοδολογία επιβάλει μια επισταμένη μελέτη του υλικού, προτού προβεί σε κάποια συμπεράσματα και αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο διαρκεί μια ανασκαφή αλλά μόνο μετά το τέλος της. Την ίδια στιγμή βέβαια η έρευνα σε αυτή τη φάση περιορίζεται σε καταγραφή μόνο, καθώς το απαραίτητο προσωπικό που απαιτείται για αυτές τις εργασίες δεν μισθοδοτείται από ιδιώτες, οι οποίοι αναλαμβάνουν το οικονομικό κόστος μόνο της ανασκαφικής διαδικασίας. Ταυτόχρονα, ούτε μια λειψή δημοσίευση δεν υπάρχει για τις ανασκαφές που δεν παρουσιάζουν το μέγιστο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, όπου μέγιστο σημαίνει πόσο “πιασάρικη” θα είναι η ανακάλυψη για να πουληθεί καλύτερα. Η διαχείριση του πολιτισμού είναι μια επιχείρηση και λειτουργεί αναλόγως. αν στο συγκεκριμένο σημείο είχε βρεθεί κάποιο ιερό, ναός, διοικητικό κτίριο, ανάκτορο κ.τ.λ. διάφοροι θα κόπτονταν προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες εκμετάλλευσης ενός κομματιού της ιστορίας των ανθρώπινων κοινωνιών, σύμφωνα με την ιεραρχική ανάγνωση που έχουν για αυτές. Αν όμως ο χώρος καταλαμβανόταν από κάποια εγκατάσταση εργατών, δούλων, τεχνιτών, το ενδιαφέρον θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, καθώς φαίνεται ότι ελάχιστοι θα έδειχναν τη βούληση να κατανοήσουν την πραγματική σύνθεση των αρχαίων κοινωνιών, με διαφορετικά κριτήρια και αναλυτικά εργαλεία από τα κυρίαρχα.
Είναι και στο αιγάλεω θεμιτό να θάβεται ένας πολιτισμός για να εγείρεται ένας άλλος. Και οι κάτοικοι του να μην έχουν πρόσβαση στην ιστορία του τόπου.
Φθάνει να έχουν πρόσβαση σε parking…

Από τους δούλους του Θεού…

[kaltura-widget wid=”eey40e79cb” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

Στο σάιτ της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας Πεντηκοστής Αιγάλεω, διαβάζουμε:
“Στις αρχές του 1990 αποφασίστηκε από τους υπευθύνους της Ελευθέρας Αποστολική Εκκλησίας Πεντηκοστής
να ανοίξει μία εκκλησία στην πόλη του Αιγάλεω“. Σήμερα η “εκκλησία” αριθμεί μερικές δεκάδες μέλη
και το βίντεο απεικονίζει την ατρόμητη νεολαία του θεού στο Αιγάλεω σήμερα.

…στους δούλους του Θεάματος.

[kaltura-widget wid=”tod7gjpbbo” width=”410″ height=”364″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ /]

Τα “παιδιά” από το Αιγάλεω λοιπόν είναι του “δρόμου” αλλά αποθεώνουν τα φράγκα και κάνουν την σπονδή τους στο ναό του Ψινάκη. Κάνοντας μια αντιστοίχηση με προηγούμενη ανάρτηση θα προτιμούσαμε στο Αιγάλεω τις “πουτάνες” και τους “ποδοσφαιριστές” παρά τους γελωτοποιούς της Εξουσίας.

Αυτή η σημερινή εικόνα, ακριβώς δίπλα από το ΙΚΕΑ, θα μπορούσε κανείς με μια πρώτη ματιά να υποθέσει ότι αφορά πρόχειρο προσφυγικό ή τσιγγάνικο καταυλισμό. Χαρτόκουτα, ξύλα από παλέτες, πανιά, κομμάτια από σκηνές και διάφορα άλλα αυτοσχέδια αλεξήλια και αλεξιβρόχια υλικά. Όχι όμως. Πρόκειται για την ανασκαφή στην οποία είχαμε αναφερθεί σχεδόν δυο χρόνια πριν. Την έχουν χρεωθεί ιδιώτες γι’ αυτό και η προχειρότητα που την χαρακτηρίζει οφείλεται στην ελαχιστοποίηση των κονδυλίων. Τα απολύτως απαραίτητα λοιπόν για εργάτες και αρχαιολόγους που εργάζονται στα παραπήγματα αυτά χειμώνα καλοκαίρι καθημερινά και φυσικά, και τα Σάββατα. Μια και το οικόπεδο ανήκει σε μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο που διαχειρίζεται μεγακαταστήματα εμπορίας καταναλωτικών ειδών και με δεδομένο ότι τα κτίρια στο υπόλοιπο οικόπεδο έχουν ήδη θεμελιωθεί, η νομοτέλεια της ανασκαφής αυτής είναι να φιλοξενήσει προφανώς κάποιο πάρκινγκ αυτοκινήτων.
Εκείνο που θεωρείται αυτονόητο στην ανασκαφική δεοντολογία είναι ότι αν και η ανασκαφή εξελίσσεται στο Αιγάλεω, οι αιγαλιώτες δεν πρόκειται ίσως να μάθουμε ποτέ τί είναι αυτό που αποκαλύπτει εδώ και τρία σχεδόν χρόνια αυτή η γη στους ανασκαφείς.

“Το πρόβλημα με την έλλειψη δενδροφύτευσης της Πλατείας “Ελευθέριος Βενιζέλος” (όπως είναι η τυπική ονομασία της) παραμένει, ένα και πλέον έτος μετά την ολοκλήρωση του σταθμού του ΜΕΤΡΟ “Αιγάλεω” και ουδείς από τη δημοτική αρχή δείχνει να συγκινείται.
Το μόνο που γνωρίζουν οι πολίτες είναι ότι δήμος Αιγάλεω και ΑTΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ βρίσκονται σε διένεξη προκειμένου να ξεκαθαριστεί ποιος από τους δύο φορείς είναι υποχρεωμένος να προβεί στο απαραίτητο αυτό έργο.“

Το Μετρό αποτελεί αναμφισβήτητα από καταβολής του πρότυπο διαχείρισης δημόσιων χώρων. Παρότι ο χώρος του Μετρό θεωρείται ιδιωτικός, τα μέτρα ελέγχου και διαχείρισής του είναι ένας πρότυπος θύλακας που φυτεύεται για να εμπεδωθούν τα μέτρα αυτά κοινωνικά και να εξαπλωθούν προς κάθε κατεύθυνση. Αυτό που συμβαίνει όσον αφορά τη δενδροφύτευση της πλατείας Εσταυρωμένου είναι μια γελοία κατάσταση που αντανακλά την αποποίηση ευθυνών εκατέρωθεν για μερικά ψίχουλα. Τόση τσιγκουνιά από τόσο “σοβαρούς” διαχειριστές δημόσιων χώρων!
Εκείνο ωστόσο που προκαλεί εντύπωση είναι ότι εταιρία και δήμος μπορεί να μην τα βρίσκουν μεταξύ τους για μερικά δέντρα που πρέπει να φυτευτούν, μπορεί να καθυστερούν, να αδιαφορούν, να παίζουν με τις εντυπώσεις αλλά όταν πρόκειται, ας πούμε, για αφισοκολλητές που προσπαθούν να περάσουν τα πολιτικά και κοινωνικά τους μηνύματά στην πλατεία οι εντολές είναι συσχετισμένες, συντονισμένες, αλληλοσυμπληρούμενες και άμεσες: οι σεκιουριτάδες της Αττικό Μετρό ειδοποιούν την δημοτική αστυνομία και όταν αυτή δυσκολεύεται ειδοποιεί τους ένοπλους μπάτσους. Χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς αδιαφορία, χωρίς παιχνίδια εντυπώσεων. Ένας είναι ο εχθρός: ο εσωτερικός…