Μετά από 4 περίπου χρόνια δράσης στην περιοχή, η Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω προχώρησε στην κατάληψη δημοτικού χώρου στις παλιές εργατικές πολυκατοικίες στο Κάτω Αιγάλεω. Η γειτονιά στην συντριπτική της πλειονότητα αγκάλιασε το εγχείρημα πολύ εγκάρδια και η κίνηση της κατάληψης πλαισιώθηκε από καινούργιους ανθρώπους παρ’ ότι δεν είχε ακόμη επίσημα δηλώσει την παρουσία της. Με δεδομένη την μεγάλη επιθυμία την Πρωτοβουλίας να δημιουργήσει μια ακόμη περισσότερο διευρυμένη συλλογική πολιτική υποδομή στην περιοχή και στο πλαίσιο του αδιάκοπου αγώνα ενάντια στην κυριαρχία, επιλέγει να αυτοδιαλυθεί μέσα στην συνέλευση της κατάληψης «Σινιάλο». Φυσικά, το σχεσιακό αξιακό σύστημα της Πρωτοβουλίας περνάει στα αδιαπραγμάτευτα χαρακτηριστικά της κατάληψης που αποτελούν ένα εφαλτήριο για το εγχείρημα, το προχώρημα από ένα σημείο και μετά: από τον Δεκέμβρη του 2008. Έτσι κι αλλιώς, θεωρούμε την εξεγερσιακή εμπειρία του Δεκέμβρη σημείο αναφοράς για την συγκρότηση πειραματικών συλλογικών υποκειμένων πάνω σε μια συγκεκριμένη πολιτική και κοινωνική βάση που αποκλείει : τη θεσμική συνδιαλλαγή με το καθεστώς, τη νομιμοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής διαμεσολάβησης, τις χειραγωγικές και ποδηγετικές τεχνικές στο πλαίσιο των όποιων συλλογικών διαδικασιών,  τους πλαστούς διαχωρισμούς μεταξύ των καταπιεσμένων, την αυτονόητη αναπαραγωγή των εμπορευματικών σχέσεων , την κοινωνική ιεραρχία και τα κυριαρχικά στερεότυπα. Θέλουμε το «σινιάλο» να αποτελέσει μια πολιτική υποδομή για την συλλογικοποίηση όλων αυτών των ανθρώπων της περιοχής μας που αναγνωρίζου&nu
; τον εαυτό τους στα ανατρεπτικά χαρακτηριστικά της δεκεμβριανής εξέγερσης.

Στην ουσία, η Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω επιλέγει την κοινωνική διαστολή του εγχειρήματος του «σινιάλου»  χωρίς να υποστέλλονται ούτε στο ελάχιστο τα προτάγματα της αναρχικής αντίληψης. Είμαστε πλέον άτομα που δρουν μέσα στη συνέλευση της κατάληψης κι όχι ομάδα που λειτουργεί ως συγκροτημένη συνιστώσα της. Συνεχίζουμε διαστέλλοντας διαρκώς την συλλογική ταυτότητα όχι με σκοπό να χάσουμε την αναρχική μας προταγματική αλλά να εμπλουτίσουμε το όμορφο παιχνίδι της ανατροπής αυτού του παρηκμασμένου πολιτισμού. Από τη γειτονιά ως το σύμπαν.

Το μπλογκ της Πρωτοβουλίας Αναρχικών θα παραμείνει ανοιχτό για αρχειακούς λόγους και στο εξής θα βρισκόμαστε και πάλι σε κινηματική ψηφιακή υποδομή στο μπλογκ της κατάληψης «σινιάλο»:

http://sinialo.espiv.net

email: sinialo@espiv.net

 

 

Ακολουθεί το ιδρυτικό κείμενο της κατάληψης και η αφίσα δήλωσης παρουσίας:

 

 

«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που θα υπάρξει. Αν υπάρξει μία, είναι αυτή που βρίσκεται ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε κάθε μέρα, που φτιάχνουμε με το να ζούμε μαζί. Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλιτώσεις από το μαρτύριό της. Ο πρώτος είναι εύκολος σε πολλούς: δέξου την κόλαση και γίνε μέρος της έτσι που να μην την βλέπεις πια. Ο δεύτερος είναι επικίνδυνος και απαιτεί διαρκή επαγρύπνηση και γνώση: ψάξε και μάθε να αναγνωρίζεις: ποιος και τι, στη μέση της κόλασης, δεν είναι κόλαση, κι αυτά κάνε να διαρκέσουν,  δώσ’ τους χώρο»

Ιτάλο Καλβίνο, «Οι αόρατες πόλεις»

 

Θέλουμε να δώσουμε χώρο στην γνώση, την επαγρύπνηση, σε όποιον και οτιδήποτε δεν είναι κόλαση στη μέση της κόλασης που κατοικούμε κάθε μέρα.

Κι έτσι παίρνουμε ένα χώρο από μόνοι μας χωρίς να τον ζητήσουμε από αυτούς που επιβεβλημένα θέλουν να διαχειρίζονται τις ανάγκες, τις επιθυμίες, τη ζωή μας
…από αυτούς που κάθε σκέψη και θέλω μας τα βάζουν στο προκρούστειο κρεβάτι των  κρατικών νόμων, της κυρίαρχης ιδεολογίας και της ανυπόφορης αστικής ηθικής

Δεν έχουμε ούτε αρχηγούς ούτε αντιπροσώπους, δεν είμαστε ούτε κομματικά γραφεία ούτε μη κυβερνητική οργάνωση ή μαζικός φορέας

Δεν είμαστε ούτε «ντόπιοι» ούτε «ξένοι», ούτε έλληνες ή μετανάστες, ζούμε στο Αιγάλεω των σερραίων, των πακιστανών, των βλάχων, των αλβανών, των σαρακατσαναίων, των ιρακινών, των κρητικών, των κούρδων, των ηπειρωτών, των ασσυρίων, των ρωσοπόντιων, των αφγανών, των ανθρώπων που γεμίζουν τα σπίτια, τις γειτονιές και τις πλατείες από την Καβάλας μέχρι την Πέτρου Ράλλη κι από την Αγίας Άννης μέχρι την Πλαταιών, των ανθρώπων που δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε πέρα από τους ψεύτικούς διαχωρισμούς που δημιουργεί η εξουσία ανάμεσά μας

Απεχθανόμαστε τις έμφυλες διακρίσεις μεταξύ των ανθρώπων όχι γιατί πρεσβεύουμε γενικά κι αόριστα την ισότητα των φύλων αλλά γιατί επιδιώκουμε πολύ συγκεκριμένα την καταστροφή των ρόλων, επιθυμούμε το ξερίζωμα της πατριαρχίας, εναντιωνόμαστε στην χειραγώγηση της σεξουαλικότητας

Δεν έχουμε ούτε χορηγούς ούτε πάτρωνες, λειτουργούμε με την ελεύθερη οικονομική συνεισφορά καλύπτοντας τις συλλογικές μας ανάγκες με τις δικές μας δυνατότητες, αγωνιζόμαστε για την αποδόμηση των εμπορευματικών σχέσεων που δυναστεύουν την καθημερινή ζωή

Πιστεύουμε στην αυθόρμητη κι ανιδιοτελή δημιουργία κι όχι στην «τέχνη» που φτιάχνεται για να πουληθεί, στηρίζουμε την προσωπική και συλλογική έκφραση που βγαίνει στους δρόμους για να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί κι όχι στην αργυρώνητη δεξιοτεχνία που μαντρώνεται στις γκαλερί, προωθούμε μια τέχνη που δεν διαχωρίζεται με κανέναν τρόπο από την καθημερινή ζωή

Θεωρούμε αυτονόητο ότι σε αυτόν τον χώρο μπορεί να στεγαστεί κάθε πρόταση για την ανατροπή αυτού του κόσμου χωρίς να χρειάζεται ιδεολογικό διαβατήριο. Κάθε εξεγερμένος ή αμφισβητίας, κάθε αναζητητής ή οδοιπόρος για το πέρασμα σε μιαν ελεύθερη κοινωνία είναι ευπρόσδεκτος. Και αντιθέτως, κάθε κομματική συνταγή ή ιδεολογικός αυταρχισμός είναι ανεπιθύμητα. Ως καταληψίες έχουμε θέσει τα βασικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος ως έναν αδιαπραγμάτευτο τρόπο, έναν καταλυτικό προσανατολισμό για να επιλύονται οι αντιφάσεις και οι συλλογικές αντιθέσεις χωρίς να προσδιορίζονται ή να επιβάλλονται επ’ ουδενί οι κατευθύνσεις και οι αποφάσεις του εγχειρήματος. Έχουμε θέσει το «πώς» κι όχι το «τί».

Αυτό που επιδιώκουμε είναι να φτιαχτεί ένα συλλογικό εργαστήρι
-για την καταστροφή όλων των κοινωνικών σχέσεων που βασίζονται στην αγωγή της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, στην αγωγή των διακρίσεων και των διαχωρισμών, στην αγωγή της ιεραρχίας και των κοινωνικών αποκλεισμών
-για την πειραματική οικοδόμηση νέων κοινωνικών σχέσεων, ελεύθερων και αυτόνομων, ισότιμων και ανεξάρτητων, ανοιχτών και ανιδιοτελών, αυθεντικών και αλληλέγγυων

Δεν θεωρούμε την κατάληψη νησίδα ελευθερίας, αυτάρκειας και αυτοκατανάλωσης αλλά ανοιχτή πρόταση που ξεκινά από το έδαφος της κατάληψης και διεκδικεί όλον τον κλεμμένο από την εξουσία χωρόχρονο της καθημερινής μας ζωής, επιτίθεται σε ό,τι περιορίζει της ανάγκες και τις επιθυμίες των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων αυτού του κόσμου

Το Αιγάλεω, ένα μητροπολιτικό προάστιο που είναι από καταβολής του ταξικά προσδιορισμένο, θα εισπράξει  και αυτό τα ποσοστά που του αναλογούν ως απότοκα της τρέχουσας συστημικής κρίσης.  Η λεηλασία που θα ακολουθήσει την χυδαία επίθεση των καπιταλιστικών μηχανισμών θα είναι απάνθρωπη. Η επιλογή μας να καταλάβουμε έναν χώρο είναι η απαρχή μιας σειράς προτάσεων που έχουν σαφώς να κάνουν και με την τρέχουσα δυσμενή κοινωνική συνθήκη και που θα κατατεθούν ανοιχτά στην περιοχή για την αντίσταση, την ανατροπή και την αντιστροφή των συνεπειών αυτής της λεηλασίας. Πρέπει να δρομολογήσουμε τόσο πράξεις συλλογικής άρνησης στην επιβολή των νέων «μέτρων» όσο και κινήσεις κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοστήριξης στις γειτονιές μας. Θα είναι μια απάντηση στον κοινωνικό κανιβαλισμό που προωθούν οι κυρίαρχοι μηχανισμοί με σημείο αναφοράς την κουλτούρα της εξατομίκευσης και του διάχυτου φόβου.

Θέλουμε να αξιοποιήσουμε την κατάληψη ως ένα απελευθερωμένο έδαφος των συναντήσεων και των συλλογικών πειραματισμών σε αυτές τις κατευθύνσεις. Ψυχή της κατάληψης είναι η ανοιχτή συνέλευση που λειτουργεί με το πνεύμα της αυτοοργάνωσης και της ισοτιμίας, ορίζεται κάθε φορά -είτε τακτικά είτε έκτακτα- σύμφωνα με τις επιλογές των καταληψιών και αποφασίζει όχι μόνο για τα διαχειριστικά ζητήματα αλλά και για τις δράσεις και τις στοχεύσεις του εγχειρήματος. Σκοπεύουμε να κάνουμε την κατάληψη έναν χώρο αυτομόρφωσης για όλο το φάσμα -ει δυνατόν- της γνώσης, έναν χώρο που θα καταλύει την άκριτη σχέση δάσκαλου και μαθητή, ειδήμονα και αδαή και θα αποκαθιστά την διαδικασία της μάθησης στα ανθρώπινα μεγέθη της κριτικής σχέσης και της αδιαπραγμάτευτης αυταξίας των ατόμων. Τόσο η (αντι)πληροφόρηση όσο και η δράση της κατάληψης προς τις στοχεύσεις που έχουν τεθεί έχουν ένα τοπικό βεληνεκές αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι διεκδικήσιμες  και επιθυμητές οι πολιτικές και κοινωνικές διασυνδέσεις με άλλα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα ανά την επικράτεια. Θα είμαστε στους δρόμους του Αιγάλεω αλλά δεν θα λείπουμε απέναντι από εκεί που παίρνονται οι κυριαρχικές αποφάσεις. Θα είμαστε στους δρόμους του Αιγάλεω αλλά δεν θα λείπουμε δίπλα από κάθε συλλογικότητα και άτομο στον δύσκολο αγώνα για την κατάκτηση της προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας.
 

Μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς με τις εξουσίες να επιβουλεύονται όπως ποτέ άλλοτε την καθημερινή μας πραγματικότητα…

…Μπορεί να είμαστε θλιμμένοι αλλά δεν χάνουμε το κέφι μας. Μπορεί να είμαστε οργισμένοι αλλά δεν χάνουμε την ψυχραιμία μας. Μπορεί να είμαστε απελπισμένοι αλλά κρατάμε αποστάσεις από την απόγνωση.

 

 

Είναι «δυνατοί» αλλά εύθραυστοι
Είμαστε «αδύνατοι» αλλά άθραυστοι

Είμαστε εδώ
Και είμαστε ακόμη στην αρχή

 

σινιάλο

Τί θα μπορούσε να προσφέρει ένα ακόμη κείμενο για την «κρίση» μέσα στον πληροφοριακό ορυμαγδό που βομβαρδίζει την κοινωνική συνείδηση τους τελευταίους μήνες;  Καταρχήν, όλοι και όλες έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε στην αρχή του ξεσπάσματος μιας μεγάλης θεσμικής επίθεσης ενάντια σε ό,τι έως σήμερα είχαμε ως δεδομένο για την άρθρωση της καθημερινής ζωής: την «δουλειά», τον «μισθό», τον «ελεύθερο χρόνο», την «παιδεία», την «ασφάλιση», την «πολιτική σκηνή», τα «όρια του κράτους» στην «ιδιωτική» ζωή, τα «χρέη» και τις «οφειλές», τις «υποχρεώσεις» και τα «δικαιώματα», τα όρια της εξαθλίωσης και του κοινωνικού αποκλεισμού. Τούτες τις μέρες που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ακόμη βιωθεί η υλικότητα αυτής της επίθεσης και κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για την κοινωνική της πρόσληψη. Η συντριπτική πλειονότητα στην επικράτεια παρακολουθεί με ελάχιστη ψυχραιμία την αδιάκοπη ανακοίνωση δυσμενών μέτρων που δεν αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο αυτούς που θα αναγνωρίζονταν ως υπεύθυνοι -και συνεπώς  ωφελημένοι- για την τρέχουσα κρίση, την λεγόμενη κυρίαρχη τάξη, τις ομάδες μεγάλων συμφερόντων, τους πολιτικούς τους υπάλληλους και διάφορους άλλους πολυπαραγοντικούς παρατρεχάμενους. Έως εδώ τίποτε το καινοφανές.

Πρέπει, ωστόσο, να γίνουν μερικές επισημάνσεις. Η κρίση είναι οικονομική αλλά δεν είναι μόνον οικονομική. Το γεγονός ότι αποτελεί μέρος μιας παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής σχέσης -και δεν μπορεί να ειδωθεί έξω από αυτήν- είναι αρκετά καταλυτικό για να κατανοηθεί τόσο το μέγεθος του προβλήματος  όσο και οι προοπτικές ξεπεράσματός του. Η κρίση του καπιταλισμού δεν είναι μόνο οικονομική αλλά συστημική. Αυτό σημαίνει ότι ξεδιπλώνονται πολλές μεταβλητές που αφορούν οριακά δομικά αδιέξοδα. Υπάρχει κρίση νομιμοποίησης της αστικής δημοκρατίας με τους απανταχού υπήκοους όχι μόνο να απέχουν αλλά και να εχθρεύονται όλο και περισσότερο τις θεσμικές τους «υποχρεώσεις». Η κρίση επομένως είναι και πολιτική. Πέραν τούτου, οι τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών ως απόρροια των βίαιων γεωστρατηγικών αναδιατάξεων της παγκόσμιας κυριαρχίας, έχουν δηγμιουργήσει ρωγμές στην εθνοκρατική συνοχή, μια συνοχή που αποτελεί δομική αντίληψη της συγκρότησης των αστικών δημοκρατιών. Οι πληθυσμοί αυτοί έχουν γίνει μια ανεξάρτητη μεταβλητή που υπονομεύει την καπιταλιστική κοινωνική σταθερότητα. Οι κοινωνικές ανισότητες έχουν διευρυνθεί, έχουν βαθύνει, έχουν διασταλεί, έχουν αποκτήσει νέες αντιθετικές δυναμικές που ρηγματώνουν το καπιταλιστικό συνεχές. Η κρίση είναι και κοινωνική. Την ίδια στιγμή είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο πλανήτης έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής και της ανοχής του απέναντι στην αδηφάγα καπιταλιστική συσσώρευση. Η φύση θα ξεβράσει το μοναδικό της πλάσμα που απέκτησε συνείδηση για να την χρησιμοποιήσει όχι μόνο ενάντια στον εαυτό του αλλά και σε ό,τι οργανικό κι ανόργανο μπορεί να γίνει καύσιμο της τυφλής του ματαιοδοξίας. Η κρίση είναι και περιβαλλοντική.

Αν όλο αυτό το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο δομικών αδιεξόδων προσομοιωθεί στην ελληνική ιδιοτυπία θα αυξηθούν όλες οι συνιστώσες του αλγοριθμικά. Μια τρύπα στην γεωγραφία ιδανική για πειράματα καπιταλιστικών διευθετήσεων βεληνεκούς διεθνικών διευθυντηρίων, διακρατικών εκκρεμοτήτων μέσα σε υπερεθνικό μηχανισμό, ενδοκρατικών θεσμικών αδρανειών, χρηματοπιστωτικού τζόγου, μη ανταγωνιστικών κεφαλαίων, ανοιχτών λογαριασμών με τον κοινωνικό παράγοντα της υπονόμευσης της πολιτικής σταθερότητας.

Μέσα σε όλη αυτή την συνθήκη, η ισχύς της κρατικής αποφασιστικότητας είναι αδιαμφισβήτητη και τα μέτρα που πρόκειται να εφαρμοστούν θα οδηγήσουν νομοτελειακά σε μια πρωτόγνωρη εξαθλίωση, όπως εξάλλου συνέβη οπουδήποτε παρενέβη έως σήμερα το ΔΝΤ για να  «ξεπεραστεί η κρίση». 40 χώρες μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα εγγυώνται τη νομοτέλεια αυτής της γενικευμένης κοινωνικής λεηλασίας. Την  τελευταία δεκαετία η Αργεντινή, η Τουρκία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία έχουν «καταφύγει» στο ΔΝΤ με τις «εθνικές τους οικονομίες» να έχουν ανακάμψει έχοντας αφήσει πίσω νεκρούς, εξαθλιωμένους, απαξιωμένους και ταπεινωμένους τους πληθυσμούς, ρημαγμένες τις κοινωνίες. Η Τουρκία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία δεν έζησαν καμία κοινωνική αντίσταση, καμία διευρυμένη άρνηση, καμία αξιοπρεπή ανυπακοή. Η Αργεντινή, αντίθετα, βίωσε θηριώδεις αντιστάσεις, το ΔΝΤ «απέτυχε» στην καπιταλιστική παλινόρθωση σε αντίθεση με τις άλλες χώρες, η Αργεντινή δήλωσε πτώχευση, το ΔΝΤ έφυγε, και ακόμη μέχρι τις μέρες μας η λεηλασία είναι καταφανής στις «πόλεις της μιζέριας» που αφήνει πίσω της η «κρίση»…

Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι η κρίση είναι συστημική και μόνον έτσι πρέπει να απαντηθεί. Το ζήτημα δεν είναι η «ανόρθωση της οικονομίας» όπου, στο προκείμενο, έχει ήδη τεκμηριωθεί και η ανυπαρξία οποιασδήποτε τέτοιας προοπτικής ως απόρροιας των συγκεκριμένων μέτρων. Πρέπει να τραβηχτεί μια κόκκινη γραμμή των «από κάτω» απέναντι στην θεσμισμένη εξουσία  όσον αφορά το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης. Όχι μόνο δεν πρόκειται να πληρώσουμε τίποτε αλλά σκοπεύουμε να πάρουμε όλα αυτά που μας ανήκουν από την καπιταλιστική εργολαβία. Την ίδια στιγμή ο τρόπος που θα απαντήσουμε δεν μπορεί να ενταχθεί στην κυρίαρχη αντίληψη για την έννοια της πολιτικής μάχης. Η πολιτική ως διαχείριση της εξουσίας έχει ήδη αγγίξει τα όριά της και αυτό φάνηκε τον Δεκέμβρη του 2008. Η πολιτική ως ενασχόληση με τα κοινά επιστρέφει από την εξορία του επιτηδευμένου αρχαϊσμού εμπλουτισμένη με τους όρους της αυτονομίας, της αυτοοργάνωσης, της ισοτιμίας, της κατάργησης των διακρίσεων και των διαχωρισμών κάθε είδους, της κατάργησης των κοινωνικών και πολιτικών διαμεσολαβήσεων, των αντιπροσώπων, των ηγετών και των ειδημόνων της αμφισβήτησης. Την ίδια στιγμή πρέπει να εισαχθεί στις κοινωνικές σχέσεις με δυναμικούς όρους η έννοια της αλληλεγγύης στον αντίποδα του κοινωνικού κανιβαλισμού, του αδιάλλακτου αγώνα ενάντια στις ξεφτιλισμένες ρατσιστικές ρητορείες, ενάντια σε οποιαδήποτε επιθετική μικροαστική απόπειρα στόχευσης των κοινωνικά αποκλεισμένων. Για όλα αυτά, το «τερέν» δεν είναι στα σαλόνια και τους καναπέδες αλλά στους δημόσιους χώρους που θα ζωντανέψουν από τις θορυβώδεις  διαδραματίσεις της δημόσιας ζωής αποτινάσσοντας τα δεσμά της αδήριτης εμπορευματοποίησης. Και φυσικά, από τις προτάσεις δεν πρέπει να λείπει το λευτέρωμα της φύσης, η ανάσα της γης και των δέντρων, ο αδιαπραγμάτευτος σεβασμός στα ζώα, η πολεμική στην αστική διατροφή, η επαναδιαπραγμάτευση της ενέργειας και των υλικών όρων του αστικού πολιτισμού.

Έτσι κι αλλιώς, ουτοπία δεν είναι ότι θέλουμε να ανατρέψουμε αυτή την συνθήκη, ουτοπία είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.

 

Την Δευτέρα 31 Μαίου κατά την προσέλευσή μου στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από την πρεσβεία του ισραήλ λίγο πριν τις 8μμ δέχθηκα έλεγχο από ομάδα αστυνομικών.
Η συγκεκριμένη ομάδα βρισκόταν στην οδό Ανδριανείου λίγα μέτρα πριν τη συμβολή της με την λεωφόρο Κατεχάκη. Αφού έλεγξαν την τσάντα μου και είδαν την ταυτότητά μου, με άφησαν να προχωρήσω ευχόμενοί μου "καλό απόγευμα"(!!!). Φτάνοντας στη συμβολή με την κατεχάκη είδα μια διμοιρία των ΜΑΤ να τρέχει προς την οδό που ήμουν. Βλέποντας τις άγριες διαθέσεις τους, ενστικτωδώς σήκωσα τα χέρια ψηλά. Εκείνοι έπεσαν πάνω μου και άρχισαν να με ξυλοκοπούν με ότι μέσο διέθεταν χωρίς κανένα έλεος. Ακόμα και μετά από τις υποδείξεις συναδέλφων τους, οι οποίοι με είχαν ελέγξει πιο πριν, δεν σταμάτησαν να με χτυπάν και να με σέρνουν στην άσφαλτο. Αφού διαπίστωσαν ότι δεν υπήρχε λόγος να με συλλάβουν άρχισαν να αποχωρούν, ο τελευταίος της διμοιρίας απασφάλισε μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης και την άφησε να σκάσει δίπλα στο πόδι μου, ενώ ήμουν ημιλιπόθυμος. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι παραμόρφωση του προσώπου μου, αιμάτωμα στο μάτι, διάσειση, κάταγμα στο αριστερό χέρι, μώλωπες στο σώμα και θλαστικο τραύμα στο πόδι με χημικό έγκαυμα από τη χειροβομβίδα.

Είναι πιθανόν η ελληνική αστυνομία να ζήλεψε την αίγλη, το κύρος και την αποτελεσματικότητα των ισραηλινών συναδέλφων τους οι οποίοι δολοφόνησαν άμαχους ανθρώπους.

Να είναι σίγουροι ότι όποια μέθοδο και αν χρησιμοποιήσουν δεν πρόκειται να κάμψουν την διάθεση και την ανάγκη μου να αγωνίζομαι και να αντιδρώ σε ότι άδικο συμβαίνει γύρω μου.

Η αλληλεγγύη μου προς τον μονίμως δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό και τους ακτιβιστές των πλοίων ελευθερίας για τη Γάζα, ήταν, είναι και θα είναι δεδομένη.

Υ.Γ. Είμαι σίγουρος ότι δεν υπήρχαν ζαρντινίερες γύρω μου, ούτε φόραγα πράσινα παπούτσια, παρολαυτά όποιος διαθέτει περαιτέρω ντοκουμέντα για το συμβάν ας τα στείλει στο παρακάτω e-mail. (31maiou@gmail.com)

Χρίστος

Οι χθεσινές εφημερίδες δημοσιεύουν τα στατιστικά που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο προστασίας του πολίτη για τη δράση των “αστυνομικών της γειτονιάς”, ενός θεσμού που επανενεργοποιήθηκε πριν από πέντε μήνες. Γράφει σχετικά η Καθημερινή:

Αστυνομικοί της Γειτονιάς έχουν επέμβει σε 540 περιπτώσεις και έχουν κάνει συλλήψεις σε αυτόφωρα αδικήματα. Εχουν καταθέσει 214 μηνύσεις για αδικήματα σχετικά με τη λειτουργία των καταστημάτων, την προστασία του περιβάλλοντος, την ηχορρύπανση και την οδική ασφάλεια. Κατέγραψαν 154 εστίες εγκληματικότητας, 562 περιστατικά που υποβαθμίζουν περιοχές, καθώς και 115 προβλήματα που αφορούν σχολικές μονάδες. Οι καταγραφές προωθήθηκαν σε υπηρεσίες της ΕΛ. ΑΣ. και άλλους αρμόδιους φορείς, για επίλυση. Οι πολίτες κατέφυγαν στον Αστυνομικό της Γειτονιάς για 2.116 προβλήματα από τα οποία επιλύθηκαν τα 1.576. Ακόμα, πραγματοποίησαν 6.745 επισκέψεις σε άτομα με προβλήματα υγείας για το γνήσιο της υπογραφής και άλλες διοικητικές πράξεις, ενώ επισκέφθηκαν 722 σπίτια ή άλλους χώρους όπου είχαν σημειωθεί εγκληματικές ενέργειες είτε για συλλογή στοιχείων είτε για ψυχολογική υποστήριξη των παθόντων. Προκειμένου να ενημερώσουν τους πολίτες για θέματα εγκληματικότητας, ναρκωτικών κ. ά., Αστυνομικοί της Γειτονιάς έκαναν 47.644 επισκέψεις σε συλλόγους, υπηρεσίες και άλλους φορείς. Στο ίδιο πλαίσιο, διοργάνωσαν 563 διαλέξεις.

Ωραιότατα. Πάμε τώρα να δούμε παραγωγικότητα ανά μονάδα:

Οι “αστυνομικοί της γειτονιάς” είναι 218 (σύμφωνα με την ανακοίνωση του Γενάρη) ή 222 (σύμφωνα με τη χθεσινή ανακοίνωση).  Εργάζονται δε σε ζεύγη, επιβαίνοντας σε δίκυκλο, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ.. Ας πάρουμε τη νεότερη ανακοίνωση ως πιο έγκυρη. Άρα έχουμε 111 “έφιππα” ζεύγη. Ας δούμε ξανά το έργο τους γι’ αυτούς τους πέντε μήνες.

• 540 συλλήψεις = 4,86 συλλήψεις ανά ζεύγος.
• 214 μηνύσεις = 1,93 μηνύσεις ανά ζεύγος.
• 154 εστίες εγκληματικότητας = 1,39 ανά ζεύγος
• 562 περιστατικά υποβάθμισης = 5,06 ανά ζεύγος
• 115 προβλήματα σχολικών μονάδων = 1,04 ανά ζεύγος
• 2116 αιτήματα πολιτών = 19,06 ανά ζεύγος
• 1576 επιλυμένα αιτήματα πολιτών = 14,2 ανά ζεύγος
• 6745 διοικητικές πράξεις κατ’ οίκον = 60,77 ανά ζεύγος
• 722 επισκέψεις σε χώρους τέλεσης εγκλημάτων για συλλογή στοιχείων ή ψυχολογική βοήθεια = 6,5 ανά ζεύγος
• 47644 επισκέψεις σε συλλόγους υπηρεσίες και φορείς = 429,23 ανά ζεύγος
• 563 διαλέξεις = 5,07 ανά ζεύγος

Πέντε μήνες εργασίας ισοδυναμούν περίπου με εκατό μεροκάματα.

Ήτοι, κατά μέσο όρο (που δεν είναι βέβαια πάντοτε το κατάλληλο μέτρο), κάθε ζεύγος αστυνομικών της γειτονιάς:

• Εντοπίζει ένα πρόβλημα σχολικής μονάδας κάθε εκατό μέρες.
  
• Εντοπίζει μια εστία εγκληματικότητας κάθε 72 μέρες.
  
• Κάνει μια μήνυση κάθε πενήντα μέρες.
  
• Κάνει μια σύλληψη κάθε είκοσι μέρες.
• Εντοπίζει ένα περιστατικό υποβάθμισης κάθε είκοσι μέρες.
  
• Κάνει μια διάλεξη κάθε είκοσι μέρες.
• Επισκέπτεται έναν χώρο τέλεσης εγκλήματος κάθε 15 μέρες.
• Επιλύει ένα αίτημα πολιτών κάθε επτά μέρες.
  
• Δέχεται ένα αίτημα πολιτών κάθε πέντε μέρες.
• Κάνει δύο διοικητικές πράξεις κατ’ οίκον κάθε τρεις μέρες.
• Επισκέπτεται τέσσερις συλλόγους υπηρεσίες ή άλλους φορείς τη μέρα.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να το κουράσουμε περισσότερο για να καταλάβει ο αναγνώστης ποιος ο ρόλος των “αστυνομικών της γειτονιάς”. Το υπουργείο ΠΡΟΠΟ θα μπορούσε να προσφέρει στην κοινή γνώμη και αναλυτικότερα στοιχεία, ώστε, αν κάνουμε λάθος στην εκτίμησή μας, να την αναθεωρήσουμε. Ας βοηθήσουμε το υπροπο και με ορισμένες ερωτήσεις:

Περιλαμβάνεται ή όχι στα “αιτήματα πολιτών” κάποια από τις υπόλοιπες κατηγορίες; Πόσα απ’ αυτά τα περιστατικά αφορούν την περιοχή της Αθήνας, όπου δραστηριοποιούνται οι μισοί “αστυνομικοί γειτονιάς”; Τι διαλέξεις κάνουν οι “αστυνομικοί της γειτονιάς”; Ποιους συλλόγους υπηρεσίες ή φορείς επισκέπτονται; Τι εννοούν με τον όρο “προβλήματα σχολικών μονάδων” που, προφανώς εμπίπτουν σε αστυνομική αρμοδιότητα;

*Πρόκειται για αναδημοσίευση από την χελώνα.

Προφανώς δεν σχολιάζεται εδώ η έλλειψη "παραγωγικότητας" ούτε απαιτείται περισσότερη κοινωνική παρουσία της θεσμισμένης ρουφιανιάς στις γειτονιές. Είναι κάτι παραπάνω από προφανής ο ρόλος της επιφατικής παρουσίας των μπάτσων, η προσπάθεια νομιμοποίησης της διάχυτης ρουφιανιάς ως κοινωνικής αρετής, η επιβολή μιας κοινωνίας εκπειθάρχησης. Το "έργο" όσον αφορά την "εγκληματικότητα" αποτελεί ένα πρόσχημα…

Αναδημοσιεύουμε από τη διεύθυνση

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1181548

την ανάληψη ευθύνης για την συλλογική απαλλοτρίωση:

 

"Σημερα το πρωι πραγματοποιησαμε συλλογικη απαλλοτριωση του σουπερ μαρκετ "My Market" με σκοπο να μοιρασουμε προϊοντα πρωτης αναγκης στη λαϊκη αγορα.  Κρυψαμε τα προσωπα μας γιατι ξεραμε οτι τα ματια θα στραφουν επανω μας (ανθρωπινα και μηχανικα) μιας και ακομα, δυστυχως, δε γινονται καθε μερα συλλογικες απαλλοτριωσεις σουπερ μαρκετ.

Σιγουρα δεν ειμαστε οι "ρομπεν των σουπερ μαρκετ".  Ειμαστε καποιοι ανθρωποι που βρεθηκαμε και αποφασισαμε να δρασουμε συλλογικα εναντια σ' αυτον τον κοσμο της αποξενωσης και της εξατομικευσης.  Συζητησαμε τοσο τα πολιτικα οσο και τα επιχειρησιακα χαρακτηριστικα της δρασης, σε οριζοντιες διαδικασιες οπου ολοι εκφραζουν την γνωμη τους και καμια δεν ειναι ανωτερη απ΄ την αλλη.  χωρις αρχηγους, προεδρους, και ειδικους (αυτες για μας ειναι καποιες απο τις βασικες αρχες τις αυτοοργανωσης).

Εχοντας ηδη απο καιρο βιωσει τη καταπιεση και την εκμεταλευση και θεωρωντας οτι η μοιρολατρια, ο ωχαδερφισμος και η καρτερικοτητα προωθουν την αδρανεια και την απραγεια μπροστα στη λεηλασια των ζωων μας, επιλεγουμε να απανταμε εμπρακτα και δυναμικα (αυτο για μασ ειναι η αξιοπρεπεια).

Απεναντι στο ζοφερο μελλον που μας επιφυλασσουν, μπροστα σε μια επικειμενη ισοπεδωση των ζωων μας, την ανεχεια και την εξαθλιωση υπαρχουν δυο δρομοι, αυτος του κανιβαλισμου, του αλληλοφαγωματος και της λογικης "ολοι εναντιων ολων" και εκεινος την αμεσης δρασης και συλλογικης αντιστασης.

Στο αμεσο μελλον μπορει να δουμε εικονες που θα κοβονται χερια για ενα μπρασελε αξιας 10 ευρω ή εικονες που ολα τα χερια θα ενωνονται για να απαλλοτριωσουν σουπερ μαρκετ και να μαγειρευουν συλλογικα στις πλατειες των γειτωνιων, να καταλαβουν δημαρχεια και εργοστασια, μεχρι την στιγμη που θα μοιραζομαστε τα αγαθα με βαση τις πραγματικες αναγκες και επιθυμιες και οχι  σαν εμπορευματα με βαση το κερδος.

Εναντια στην εξατομικευμενη επιβιωση επιλεγουμε τη συλλογικη ανατροπη.

Αλληλεγγυη στους 4 διωκομενους για απαλλοτριωση super market στη Λαρισα.

Οι 40 κλέφτες χωρις τον Αλί Μπαμπά."

Οι χυδαίοι, οι εξεφτελισμένοι, οι κουτοπόνηροι βρήκαν θεσμικό παραθυράκι για να τιμωρήσουν την κοινωνική απάντηση για την ελεύθερη και ανοιχτή μετακίνηση στην πόλη. Την μοριακή κοινωνική στάση απέναντι στην λεηλασία της καθημερινής ζωής, στις ρεμούλες των επιτήδειων, στο άγριο φαγοπότι των εργολάβων πάνω στις πλάτες των από τα κάτω…

Και οι από τα κάτω βρήκαν και πάλι τον τρόπο να αφήνουν τα εισιτήρια για τους επόμενους, όχι εκεί που την έχουν στήσει οι σεκιουριτάδες της κακομοιριάς δίπλα στα μηχανήματα που ήταν το προηγούμενο σημείο του κοινωνικού κώδικα μοριακής ανυπακοής, αλλά σε άλλα σημεία, παντού στο μετρό διάχυτα σαν την προλεταρική ευφυία. Ένα διαρκές παιχνίδι απειθαρχίας…προπομπός αυτών που θα ακολουθήσουν στους άγριους καιρούς που έρχονται.

Και ο προχτεσινός ουρανός πάνω από τις γειτονιές μας με τον ήλιο να δύει θυμίζοντας για μια ακόμη φορά την ομορφιά με την οποία πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τις μοίρες μας