Τι θα κάνεις αν ένας τύπος ξυλοκοπάει μια γυναίκα μέσα σε γειτονικό διαμέρισμα; Η γυναίκα  φωνάζει «βοήθεια», οι γείτονες παίρνουν επανειλημμένα τηλέφωνο την αστυνομία κι αυτή  αργεί χαρακτηριστικά. Μια άλλη γυναίκα λοιπόν, η  Ιωάννα Δρόσου αποφάσισε να παρέμβει. Η αστυνομία έφτασε αρκετά αργότερα τη στιγμή που ο μερακλής επιτιθέμενος γείτονας  πολιορκούσε και έσπαζε τελικά την πόρτα της Ιωάννας έτοιμος να επιτεθεί στην ίδια και την οικογένειά της. Η Ιωάννα, τελικά, κατόπιν μηνύσεως για “εξύβριση“ και “παραβίαση” οικογενειακού ασύλου σύρθηκε με χειροπέδες στη ΓΑΔΑ και την Εισαγγελία  πέρασε αυτόφωρο και αφέθηκε ελεύθερη αφού ορίστηκε τακτική δικάσιμος στις 17 Δεκέμβρη!

Όπως και να’ χει το κράτος ασκεί αναμφισβήτητα συνεπή κι ευθύγραμμη πολιτική. Πατριαρχικότατη. Και μπορεί να ακούγονται διάφορες ηλιθιότητες, διάφορες σύγχρονες αστικές προσλήψεις για την «ισότητα των φύλων» που προσομοιώνονται στην κουλτούρα του καφενείου και του σκυλάδικου και αναπαράγονται άκριτα σε μια θλιβερή καθημερινότητα, η πραγματικότητα όμως λέει άλλα:

26 συζυγοκτονίες τους τελευταίους μόλις 15 μήνες στην Ελλάδα. Ρεκόρ στην Ευρώπη.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι σε ποσοστό μέχρι και 70% των περιπτώσεων δολοφονιών γυναικών, τα θύματα σκοτώθηκαν από τους άρρενες συντρόφους τους.

Το ίδιο το Συμβούλιο της Ευρώπης έχει δηλώσει ότι η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί τη βασική αιτία θανάτου και αναπηρίας για τις γυναίκες ηλικίας 16 έως 44 ετών και ευθύνεται για περισσότερους θανάτους και προβλήματα υγείας απ’ ό,τι ο καρκίνος ή τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα.

Τουλάχιστον μία στις τρεις γυναίκες έχει ξυλοκοπηθεί, έχει εξαναγκαστεί να κάνει σεξ ή έχει κακοποιηθεί με άλλο τρόπο κατά τη διάρκεια της ζωής της. Συνήθως, ο δράστης είναι μέλος της οικογένειάς της ή γνωστός της…

***

Την ίδια στιγμή στο πλαίσιο των προεκλογικών παιχνιδιών δρομολογούνται διώξεις εναντίον δεκάδων ανθρώπωνπου έχουν οδηγήσει ήδη 3 στην φυλακή με πρόσχημα την “τρομοκρατία”. Τα στοιχεία πότε ανακοινώνονται και πότε αίρονται, οι κατηγορίες αλλάζουν, οι πληροφορίες είναι αντιφατικές και όλο αυτό το γαϊτανάκι διεκδικεί εξέχουσα θέση στο εκλογικό πανηγύρι.

Η αυθαιρεσία είναι στη φύση του πολιτεύματος κι όχι σε ένα περιθώριο εκτροπών. Από την μοριακή καθημερινότητα έως την κεντρική πολιτική σκηνή σύσσωμο το καθεστώς επιχειρεί να στήνει τις παραστάσεις του πάνω στις πλάτες των αντιστεκόμενων ανθρώπων για να χειραγωγήσει τους υπήκοους.

Είναι δυνατοί αλλά εύθραυστοι

Είμαστε και δυνατοί και άθραυστοι

Η Δημοκρατία αναδιπλώνεται. Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης προβάλλονται πλέον και στη σφαίρα της πολιτικής κρίσης, μετά από μια μακρά αλυσίδα γεγονότων με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την επισφαλή κοινωνική συναίνεση στους κρατικούς χειρισμούς και την γενικευμένη διαφθορά κυβερνητικών στελεχών. Η συγκυρία έχει αρκετά να επιδείξει: μεταρρυθμίσεις που αφορούν αποκλειστικά στους μη έχοντες βαθαίνοντας και εκτείνοντας το καθεστώς λιτότητας, επιταχυμένη προώθηση χαρακτηριστικών κοινωνικού εκφασισμού, εκτεταμένη λεηλασία και καταστροφή της φύσης προς όφελος της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Το καθεστώς πολιτικής αστάθειας είναι ό,τι χειρότερο για τους κυρίαρχους με φόντο την γενίκευση της οικονομικής κρίσης. Οι εκλογές στο προκείμενο αποτελούν μια βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, «παγώνουν» τους κοινωνικούς αγώνες και επιτρέπουν στο σύστημα να κερδίσει χρόνο σταθερότητας κινητοποιώντας τα προσχήματα «αναδιανομής του πλούτου», «ανθρώπινου καπιταλισμού» και «πράσινης ανάπτυξης».
Όμως, στην πραγματικότητα η γενικευμένη παρακμή δεν οφείλεται μόνο στα πρόσωπα και τα κόμματα που στελεχώνουν το πολιτικό σύστημα, αλλά στο ίδιο το σύστημα αυτό καθεαυτό: η γενικευμένη και επιθετική εξατομίκευση, το ξεθεμελίωμα κάθε συλλογικού κοινωνικού ιστού, η βαθιά εκμετάλλευση, η κατασταλτική -και μη- κρατική βία,  η οικονομική κρίση, η διαφθορά, οι πελατειακές σχέσεις, η λεηλασία του περιβάλλοντος, όλα αυτά είναι φυσικές συνέπειες του καπιταλισμού και της πολιτικής του έκφρασης: της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Τα δομικά προβλήματα του συστήματος, τα οποία κάθε φορά αντιμετωπίζονται ως λάθη και ατοπήματα της εκάστοτε κυβέρνησης, όταν αυξάνουν σε αριθμό και ένταση οδηγούν όχι μόνο σε μια έκρυθμη κατάσταση λόγω βαθιάς λαϊκής δυσαρέσκειας αλλά και στην εμφάνιση ριζοσπαστικών αντιλήψεων και δράσης εκ μέρους των καταπιεζόμενων. Γεγονός ανεπιθύμητο για τους κυρίαρχους. Έτσι, επιστρατεύονται οι εκλογικές αυταπάτες για να δημιουργηθούν ελπίδες, να απομακρυνθεί ο κίνδυνος διασάλευσης της σταθερότητάς του συστήματος από τους δυσαρεστημένους και οι δομές του να μείνουν ανέγγιχτες.

Και το σούπερ μάρκετ αυταπατών έχει από όλα τα καλά. Η δεξιά της κυβερνητικής «αυτοκριτικής» που θα «διορθωθεί» και υπόσχεται γαλάζιο ρεαλισμό, η σοσιαλδημοκρατία που θέλει να αναδιανείμει τον κοινωνικό πλούτο προς όφελος των πράσινων ομάδων συμφερόντων, η ακροδεξιά που στήνει «επιτροπές κατοίκων» εθνοκάθαρσης,  η παραδοσιακή αριστερά που καλεί σε απειθαρχία προς κάθε κατεύθυνση αλλά, φυσικά, εκτός του Κόμματος, η ανανεωτική αριστερά που κραδαίνει την σύγχυση τις ιδεολογικής της κουρελούς και η άκρα αριστερά που θέλει απλά να μετρήσει τις δυνάμεις της μέσω της ψηφοθηρίας.
Ας μην γελιόμαστε! Η «δημοκρατία» είναι παντού η ίδια, γιατί παντού καλείται να εξυπηρετήσει τον ίδιο σκοπό: την κατοχύρωση των συμφερόντων αλλά και την εξάπλωση του παγκόσμιου κεφαλαίου, όπως και την ιδεολογική πρόσδεση όλης της ανθρωπότητας στο άρμα του καπιταλισμού. Η εξάπλωση είτε γίνεται ειρηνικά μέσω «πολύχρωμων» επαναστάσεων, είτε βίαια μέσω ανοικτού πολέμου, στο τέλος πάντα επιβάλλεται ως Αστική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, το αγαπημένο τέκνο του καπιταλισμού. Δημιουργείται ένας κύκλος μεγαλοκεφαλαιούχων ισχυρών στις διαλυμένες υπό καπιταλιστική ανάπτυξη χώρες, που θα εκπροσωπούνται με μερίδες των 300 στην πολιτική εξουσία. Το διεθνές κεφάλαιο εξασφαλίζει τον έλεγχο επί του πεπρωμένου των πάντα «κυρίαρχων» λαών μέσω της ψευδαίσθησης της «πολυφωνίας» και της «δύναμης»  της ψήφου. Μια ψήφος που, συν τοις άλλοις, θα εκφράσει μια κάλπικη πλειοψηφία, χειραγωγημένη από όλα τα τεχνικά μέσα που θα μπορούσε να επιστρατεύσει η κυριαρχία. Η χρήση image makers-επαγγελματιών μάγων της εικόνας, η διασπορά παραπληροφόρησης, έντασης και φόβου από τα ΜΜΕ, ο συνδυασμός της διαφήμισης με την ψυχανάλυση, ακόμη και η εξαπάτηση γηραιών ψηφοφόρων από κομματικούς αντιπροσώπους έξω από τα εκλογικά κέντρα, οι «παράνομες» ιθαγενοποιήσεις  και η απάτη των δημοσκοπήσεων, όλα «παίζουν». Στην ελληνική περίπτωση επιπλεόν, οι πελατειακές σχέσεις, που έλκουν την καταγωγή τους από την απαρχή του ελληνικού κράτους, αποθρασύνθηκαν από το ’89 και μετά ως απότοκο της γενικευμένης παραίτησης από τα «οράματα», της συνακόλουθης αποπολιτικοποίησης της κοινωνίας. Σε όλο αυτό το πανηγύρι γίνεται πλέον εμφανές πως οι εκλογές δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένα εργαλείο αναδιάταξης των εξουσιαστικών σχέσεων και ενίσχυσης της κρατικής ιδεολογίας.

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια διαδικασία που εναλλάσσει εξουσιαστές; Κανείς επαγγελματίας σωτήρας, κανείς τεχνοκράτης διαχειριστής, κανένας ειδικός  δεν μπορεί να αποφασίσει για τις δικές μας υποθέσεις πέρα από εμάς τους ίδιους.  Οι εξουσιαστές μπορεί να αλλάζουν φόντο και εμφάνιση, μπορεί να εκσυγχρόνισαν τις χειραγωγικές τους μεθόδους αλλά ποτέ δεν έπαψαν να αποτελούν εμπόδιο και οριογραμμή των αληθινών δυνατοτήτων μας. Εκεί όπου το ψέμα στριμώχνεται με την χυδαιότητα δεν υπάρχει ελπίδα.
Τα προσχήματα εξαφανίζονται σιγά-σιγά και η ουσία εμφανίζεται ξεκάθαρη: αντί να υποτασσόμαστε στον άνωθεν εξουσιαστή, πρέπει να στραφούμε και να συνεργαστούμε με τον δίπλα εξουσιαζόμενο. Ο κόσμος θα ανθίσει  αποτινάσσοντας τα δεσμά της εξουσίας από τις πολιτικές σχέσεις, την προσωπική και κοινωνική ζωή, αφήνοντας στη θέση τους τις ελεύθερες και αυθόρμητες σχέσεις αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και αμοιβαιότητας.

Γι’ άλλη μια φορά στρέφουμε την πλάτη στις εκλογές, γνωρίζοντας πως οι λύσεις που ζητάμε δε θα βρεθούν από τους εξουσιαστές, αλλά από εμάς τους ίδιους με την αυτοργάνωση, την αδιαμεσολάβητη δράση για την οικοδόμηση της πραγματικότητάς μας, τη δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές μας,  εστιών αλληλεγγύης και αντίστασης στους χώρους εργασίας, τη συγκρότηση συλλογικοτήτων δημιουργίας και ελεύθερης έκφρασης παντού με κατεύθυνση την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση.

ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΕΠΑΝΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ

ΡΗΞΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Πρωτοβουλία αναρχικών Αιγάλεω

Έχουμε αναφερθεί εκτεταμένα στην υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (https://anarxikoiaigaleo.squat.gr/?page_id=525). Αυτές τις μέρες η γερμανική Thyssen Group που διαχειρίζεται τα Ναυπηγεία, σύμφωνα με μια εκβιαστική προεκλογική της συνήθεια, απειλεί με κλείσιμο της εταιρίας αν δεν της ανατεθεί όλο το εξοπλιστικό πρόγραμμα του ελληνικού Δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι 1.500 εργαζόμενοι βρίσκονται για μια ακόμη φορά σε καθεστώς ομηρίας. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με μια αποικιοκρατική λογική τυχοδιωκτισμού που διατρέχει τέτοιου τύπου εταιρίες, ο όμιλος Thyssen “έσπασε” σε κομμάτια τις υποδομές και πούλησε το τμήμα τροχαίου υλικού σε μια μικρότερη τυχοδιωκτική γερμανική εταιρία. Έτσι, 170 εργαζόμενοι στο τμήμα τροχαίου υλικού έχουν να πληρωθούν εδώ και 5 μήνες. Ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά σε συναφή γεγονότα των τελευταίων ημερών μαθαίνουμε ότι, από χτες, 700 εργαζόμενοι 4 ασφαλιστικών εταιρίων βρίσκονται στο δρόμο χωρίς αποζημιώσεις και 550 ναυτικοί έχουν καταλάβει τα κατασχεθέντα λόγω χρεών πλοία του Αγούδημου στο λιμάνι του Πειραιά.
Πρίν λίγους μήνες 2.500 εργαζόμενοι στην Εμπορική Τράπεζα απολύθηκαν καθώς έκλεισαν δεκάδες υποκαταστήματα της εταιρίας. Οι απολύσεις μόνο για φέτος φτάνουν τις 120.000…
Η κρίση επαλαύνει. Μπορεί να καθυστέρησε λίγους μήνες μια και στην Ελλάδα η πραγματική οικονομία υπολείπεται του μαύρου χρήματος αλλά επελαύνει. Οι εκλογές δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από προσπάθεια εκτόνωσης και χειραγώγησης της -επίσης επελαύνουσας- κοινωνικής δυσφορίας αλλά τα μεγέθη της κρίσης είναι ανεξέλεγκτα.
Πρόκειται για μια δομική κρίση του συστήματος που δεν περιορίζεται στην οικονομία αλλά είναι εδώ και καιρό διάχυτη στην κοινωνία και την πολιτική, με τους θεσμούς να μην μπορούν να διαχειριστούν τις συνέπειες…
Είμαστε ακόμη στην αρχή!

Διαβάζουμε σήμερα στα “Νέα”:

“ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ» του κέντρου της Αθήνας συνεχίζει η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Τοξικομανείς, άστεγοι και λοιποί που χαλάνε την εικόνα του κέντρου της πρωτεύουσας για ακόμη μια φορά κρύβονται πίσω από την κουρτίνα από την αστυνομία. Η εντολή που δόθηκε στις Υποδιευθύνσεις της Δίωξης Ναρκωτικών είναι να συστήσουν ομάδες που θα αναγκάζουν τους «άθλιους» του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, από το Μοναστηράκι μέχρι την Πλατεία Καραϊσκάκη, να εγκαταλείψουν τα στέκια τους και να μεταφερθούν προσωρινά στην Ιερά Οδό, σε μια επιχείρηση η οποία έχει κοινά χαρακτηριστικά με την επιχείρηση «Καθαρή Αθήνα», που είχε στηθεί τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων.”

Φυσικά και έχει σημασία η “μεταφορά” όλων αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων προς την Ιερά Οδό. Η κατεύθυνση της πολεοδομικής αναδιάταξης δείχνει για μια ακόμη φορά με σαφήνεια την κυρίαρχη άποψη για τα δυτικά προάστια. Πρόκειται για μια χωροταξική δεξαμενή των τελευταίων τάξεων στην πυραμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας, όχι απλά ως μια ανανέωση της παραδοσιακής ιστορικής σχέσης του τοπίου των δυτικών προαστίων με τους φτωχούς, αλλά ως μια επιθετική πολεοδομική κίνηση κοινωνικού αποκλεισμού και περιβαλλοντικής λεηλασίας σε βάρος του συγκεκριμένου πληθυσμού. Παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις κυριαρχικές κινήσεις στο πλασίο του πολεοδομικού εκσυγχρονισμού των δυτικών προαστίων και είναι αλήθεια ότι τα πράγματα είναι χειρότερα και από τις δυσμενέστερες των εκτιμήσεών μας.

Θα επανερχόμαστε συνέχεια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εκείνο ωστόσο που πρέπει επιπλέον να σημειωθεί είναι η αποσιώπηση της έκτασης του ίδιου του ζητήματος των ναρκωτικών. Την περασμένη δεκαετία όλοι θα θυμούνται το ντόρο που γινόταν στα δελτία ειδήσεων κάθε φορά που πέθαινε κάποιος/α από τα ναρκωτικά. Σήμερα κανείς δεν δίνει σημασία και αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Οι εξαρτημένοι έχουν υπερπολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που οι θάνατοί τους δεν αποτελούν πλέον είδηση καθώς χαρακτηρίζονται ως βασική κοινοτυπία. Η αντιμετώπιση του φαινομένου όπως θα του αναλογούσε, δηλαδή ως κοινωνικής “μάστιγας”, δεν συμφέρει μια και σαφώς αυταξιώνεται ως κραυγαλέα απόδειξη παρακμής των ίδιων των αξιών του αστικού πολιτισμού. Έτσι, το κέντρο της μητρόπολης, οι γειτονιές των προαστίων, οι επαρχιακές πόλεις ακόμη και χωριά αποτελούν το φόντο για δεκάδες χιλιάδες εξαρτημένους που, αναμφισβήτητα αρκετοί κάθε μέρα πια, πεθαίνουν αβοήθητοι αργά και σταθερά μέσα στο δολοφονικό καθεστώς των ψευδαισθήσεών τους. Μέσα σε μια βαθιά κοινωνική σιωπή…

Διαβάζουμε σήμερα στα “Νέα”:

“ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ» του κέντρου της Αθήνας συνεχίζει η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Τοξικομανείς, άστεγοι και λοιποί που χαλάνε την εικόνα του κέντρου της πρωτεύουσας για ακόμη μια φορά κρύβονται πίσω από την κουρτίνα από την αστυνομία. Η εντολή που δόθηκε στις Υποδιευθύνσεις της Δίωξης Ναρκωτικών είναι να συστήσουν ομάδες που θα αναγκάζουν τους «άθλιους» του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, από το Μοναστηράκι μέχρι την Πλατεία Καραϊσκάκη, να εγκαταλείψουν τα στέκια τους και να μεταφερθούν προσωρινά στην Ιερά Οδό, σε μια επιχείρηση η οποία έχει κοινά χαρακτηριστικά με την επιχείρηση «Καθαρή Αθήνα», που είχε στηθεί τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων.”

Φυσικά και έχει σημασία η “μεταφορά” όλων αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων προς την Ιερά Οδό. Η κατεύθυνση της πολεοδομικής αναδιάταξης δείχνει για μια ακόμη φορά με σαφήνεια την κυρίαρχη άποψη για τα δυτικά προάστια. Πρόκειται για μια χωροταξική δεξαμενή των τελευταίων τάξεων στην πυραμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας, όχι απλά ως μια ανανέωση της παραδοσιακής ιστορικής σχέσης του τοπίου των δυτικών προαστίων με τους φτωχούς, αλλά ως μια επιθετική πολεοδομική κίνηση κοινωνικού αποκλεισμού και περιβαλλοντικής λεηλασίας σε βάρος του συγκεκριμένου πληθυσμού. Παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις κυριαρχικές κινήσεις στο πλασίο του πολεοδομικού εκσυγχρονισμού των δυτικών προαστίων και είναι αλήθεια ότι τα πράγματα είναι χειρότερα και από τις δυσμενέστερες των εκτιμήσεών μας.

Θα επανερχόμαστε συνέχεια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εκείνο ωστόσο που πρέπει επιπλέον να σημειωθεί είναι η αποσιώπηση της έκτασης του ίδιου του ζητήματος των ναρκωτικών. Την περασμένη δεκαετία όλοι θα θυμούνται το ντόρο που γινόταν στα δελτία ειδήσεων κάθε φορά που πέθαινε κάποιος/α από τα ναρκωτικά. Σήμερα κανείς δεν δίνει σημασία και αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Οι εξαρτημένοι έχουν υπερπολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που οι θάνατοί τους δεν αποτελούν πλέον είδηση καθώς χαρακτηρίζονται ως βασική κοινοτυπία. Η αντιμετώπιση του φαινομένου όπως θα του αναλογούσε, δηλαδή ως κοινωνικής “μάστιγας”, δεν συμφέρει μια και σαφώς αυταξιώνεται ως κραυγαλέα απόδειξη παρακμής των ίδιων των αξιών του αστικού πολιτισμού. Έτσι, το κέντρο της μητρόπολης, οι γειτονιές των προαστίων, οι επαρχιακές πόλεις ακόμη και χωριά αποτελούν το φόντο για δεκάδες χιλιάδες εξαρτημένους που, αναμφισβήτητα αρκετοί κάθε μέρα πια, πεθαίνουν αβοήθητοι αργά και σταθερά μέσα στο δολοφονικό καθεστώς των ψευδαισθήσεών τους. Μέσα σε μια βαθιά κοινωνική σιωπή…

[kaltura-widget wid=”il14aupliq” width=”400″ height=”365″ addpermission=”” editpermission=”” /]

6 νεκροί: Οι νεκροί εργάτες του εργοστασίου του ΦΟΥΡΛΗ, από το σεισμό στη Πάρνηθα το Σεπτέμβρη του 99. Το εργοστάσιο, γνήσιο απότοκο του “ελληνικού επιχειρηματικού δαιμονίου”, ήταν χτισμένο πάνω σε μπαζωμένο ρέμα. Τότε, ο όμιλος διέρρεε πως κινδυνεύει να κυρήξει πτώχευση, προκειμένου να γλιτώσει τις αποζημιώσεις προς τις οικογένειες των δολοφονημένων και τραυματισμένων εργατών. Και τα κατάφερε. Ελάχιστες οι αποζημιώσεις και φυσικά καμιά ουσιαστική τιμωρία των υπευθύνων.

54000 επισκέπτες:Ο εβδομαδιαίος αριθμός των πελατών του ΙΚΕΑ στο Αιγάλεω.Ο Όμιλος ΦΟΥΡΛΗ (franchiser των ΙΚΕΑ στην Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1999… ένα μήνα μετά το σεισμό), εν μέσω οικονομικής κρίσης,καταφέρνει να κερδοφορεί αδιάλλειπτα. Όπως αναφέρεται και στον πρόσφατο ισολογισμό της εταιρίας: “Ο κλάδος λιανικής οικιακού εξοπλισμού (ΙΚΕΑ) παρουσίασε αύξηση πωλήσεων 0,7% φθάνοντας τα 139,05 εκατομμύρια ευρώ έναντι 138,04 εκατ. το αντίστοιχο διάστημα του 2008 και κέρδη προ φόρων 17,12 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με 11,54 εκατομμύρια ευρώ την αντίστοιχη περίοδο της χρήσης 2008.”

1 παγωτό χωνάκι: Ένα ακόμη δώρο του ΙΚΕΑ στους πελάτες του. Απεριόριστη ποσότητα παγωτού πληρώνοντας ένα μόνο χωνάκι…
Μέσα στην μαζοχιστική του λήθη ο καταναλωτής μπορεί να ξεδιψάσει την απληστία του απολαμβάνοντας τη θέα χιλιάδων καλοσχεδιασμένων αντιμειμένων. Παντού τριγύρω λικνίζοντα ταμπελάκια με κωδικούς.

Επιτύμβιες ειρωνείες…

Τα ουσιώδη έχουν ειπωθεί. Μένει να γίνουν πράξη…

Διαβάζουμε πως στα πλαίσια της “Πολιτιστικής Διαδρομής 2009” του δήμου Αιγάλεω, σήμερα Τρίτη, παρουσιάζεται το έργο του Ντάριο Φο “Δεν πληρώνω- Δεν πληρώνω” στο δημοτικό θέατρο Αλέξης Μινωτής. Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο στο οποίο κυριαρχεί η εναντίωση στον καπιταλισμό, η συλλογική απαλλοτρίωση/ επανάκτηση των αγαθών που παρήγαγαν οι ίδιοι οι εργάτες, η αυτοοργάνωση της καθημερινότητας, η σύσφιξη των σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων… Κι όλα αυτά μόνο με 17 ευρώ (!!!), κάτι παραπάνω από μισό μεροκάματο δηλαδή. Χωρίς πολλά προσχήματα*. Άλλωστε ο αστικός πολιτισμός της αφομοίωσης και του κατακερματισμού έχει φροντίσει ώστε η τέχνη να υφίσταται, να λειτουργεί και να γίνεται αντιληπτή σε μια διαχωρισμένη σφαίρα απο αυτή της καθημερινής ζωής, ξεκομμένη απο τις κοινωνικές σχέσεις που την διαπερνούν.
Θα το έχουν όμως σίγουρα υπόψη τους οι Καλογεροπουλοι όταν θα χειροκροτάνε τους έμμισθους καλλιτεχνάδες του αστικού θεάματος, και ενδόμυχα θα τρέμουν μη συμβεί ποτέ μια κατάσταση ίδια με του σεναρίου…

* Το προσχηματικό “ελεύθερη είσοδος” που διαβάζουμε καμιά φορά στα προγράμματα εκδηλώσεων κρύβει από πίσω του τους δεκάδες σπόνσορες του δήμου ή των επιχειρήσεων που επιδιώκουν να αποκομίσουν από τη διαφήμισή τους πολιτική υπεραξία ή οικονομικό κέρδος. Έτσι κι αλλιώς η εμπορευματοποίηση της τέχνης δεν μπορεί να αναγνωστεί μέσα στα στενά πλαίσια της άμεσης υλικότητας ενός εισιτηρίου και σίγουρα δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τα χαρακτηριστικά σύσσωμου του αστικού πολιτισμού.