6 νεκροί: Οι νεκροί εργάτες του εργοστασίου του ΦΟΥΡΛΗ, από το σεισμό στη Πάρνηθα το Σεπτέμβρη του 99. Το εργοστάσιο, γνήσιο απότοκο του “ελληνικού επιχειρηματικού δαιμονίου”, ήταν χτισμένο πάνω σε μπαζωμένο ρέμα. Τότε, ο όμιλος διέρρεε πως κινδυνεύει να κυρήξει πτώχευση, προκειμένου να γλιτώσει τις αποζημιώσεις προς τις οικογένειες των δολοφονημένων και τραυματισμένων εργατών. Και τα κατάφερε. Ελάχιστες οι αποζημιώσεις και φυσικά καμιά ουσιαστική τιμωρία των υπευθύνων.

54000 επισκέπτες:Ο εβδομαδιαίος αριθμός των πελατών του ΙΚΕΑ στο Αιγάλεω.Ο Όμιλος ΦΟΥΡΛΗ (franchiser των ΙΚΕΑ στην Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1999… ένα μήνα μετά το σεισμό), εν μέσω οικονομικής κρίσης,καταφέρνει να κερδοφορεί αδιάλλειπτα. Όπως αναφέρεται και στον πρόσφατο ισολογισμό της εταιρίας: “Ο κλάδος λιανικής οικιακού εξοπλισμού (ΙΚΕΑ) παρουσίασε αύξηση πωλήσεων 0,7% φθάνοντας τα 139,05 εκατομμύρια ευρώ έναντι 138,04 εκατ. το αντίστοιχο διάστημα του 2008 και κέρδη προ φόρων 17,12 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με 11,54 εκατομμύρια ευρώ την αντίστοιχη περίοδο της χρήσης 2008.”

1 παγωτό χωνάκι: Ένα ακόμη δώρο του ΙΚΕΑ στους πελάτες του. Απεριόριστη ποσότητα παγωτού πληρώνοντας ένα μόνο χωνάκι…
Μέσα στην μαζοχιστική του λήθη ο καταναλωτής μπορεί να ξεδιψάσει την απληστία του απολαμβάνοντας τη θέα χιλιάδων καλοσχεδιασμένων αντιμειμένων. Παντού τριγύρω λικνίζοντα ταμπελάκια με κωδικούς.

Επιτύμβιες ειρωνείες…

Αυτό είναι το μικρό πια εναπομείναν κομμμάτι γης στο οποίο συνεχίζεται η ανασκαφή επί της Λεωφόρου Κηφισού ακριβώς δίπλα στα ΙΚΕΑ. Για να ολοκληρωθεί, να ξεθεμελιωθεί και να αφανιστεί ολοκληρωτικά από προσώπου γης όπως και ο κύριος ανασκαφικός όγκος. Για να κτιστεί επάνω του άλλο ένα παράρτημα ενός μεγακαταστήματος όπως και επάνω στον υπόλοιπο ανασκαφικό όγκο.
Μια ακόμη αλαζονική επέλαση ενός μεγάλου Τίποτα….

Και το κράτος (η αρμόδια εφορεία αρχαιοτήτων δηλαδή)να είχε αναλάβει τη συγκεκριμένη ανασκαφή πίστεψε με οι συνθήκες δεν θα ήταν καλύτερες. Το θέμα δεν είναι τα πρόχειρα παραπήγματα, που παρεμπιπτόντως είναι και λειτουργικά στο ανασκαφικό πεδίο, αλλά το αν τηρούνται οι κανόνες ασφαλείας (π.χ. οι εργαζόμενοι σε ανασκαφές απαγορεύεται να δουλεύουν σε υψηλές θερμοκρασίες ή υπό βροχή αλλά συχνά οι κανόνες αυτοί παραβλέπονται, προκειμένου για την ταχύτερη αποπεράτωση του έργου), αν υφίστανται συνεχή πίεση για την αύξηση της αποδοτικότητας τους,αν πληρώνονται κανονικά τις υπερωρίες τους, αν είναι όλοι ασφαλισμένοι και αν μετά τη λήξη της σύμβασης τους, γιατί μόνο αυτό το εργασιακό καθεστώς υφίσταται αυτή τη στιγμή στην αρχαιολογία, θα βρουν μεροκάματο ή αν θα περιμένουν και θα παρακαλούν.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτά τα αρχαία θα καλυφθούν από ένα ακόμη οικοδόμημα του σύγχρονου πολιτισμού και αυτό δεν είναι το χειρότερο κακό για την αρχαιολογική έρευνα. Τουλάχιστον σε αυτή την περίπτωση – αν ακολουθηθούν κατά γράμμα οι κανόνες της αρχαιολογικής νομοθεσίας για την επίχωση αρχαίων καταλοίπων- τα αρχαία θα προστατευθούν και θα είναι διαθέσιμα και σε μελλοντικούς ανασκαφείς αλλά και στην απίθανη περίπτωση επιλογής της έκθεσης τους. Το οξύμωρο είναι ότι αυτοί που χτίζουν τους εθνικές συνειδήσεις των υπηκόων τους πάνω στα κατάλοιπα ενός “λαμπρού αρχαιοελληνικού πολιτισμού, ανώτερου και πρωτοπόρου” (και άλλες παρόμοιες εθνικολάγνες μπαρούφες,) δε διστάζουν να τα γκρεμίσουν αυτά τα κατάλοιπα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα μεγάλων κατασκευαστικών εταιρειών. Κατά τη διάνοιξη της σήραγγας του μετρό πρός το Αιγάλεω καταστράφηκαν αρκετά αρχαία κατάλοιπα παραπλεύρως της ιεράς οδού(που αποτελούσε σημαντικό αρχαίο δρόμο). Για να εξισορροπηθεί κάπως η κατάσταση διατέθηκαν για έκθεση μόνο όσα εντοπίστηκαν στην πλατεία εσταυρωμένου, εντασσόμενα στο σχέδιο εικαστικής διαμόρφωσης του σταθμού, συντελώντας περισσότερο στη δημιουργία ενός μουσειακού περιβάλλοντος(τάξη και νεκρική ησυχία)και αποδεικνύοντας ότι τίποτα στην καπιταλιστική κοινωνία δεν αντιβαίνει τους νόμους της αγοράς.
Όσον αφορά το σχόλιο για την αρχαιολογική δεοντολογία αναγνωρίζω ότι πίσω από τον πικρόχολο ύφος του (αν το ερμήνευσα σωστά) κρύβεται μια αγνή φιλομάθεια. Δεν ευθύνεται όμως η δεοντολογία για το ότι οι αιγαλεώτες-τισσες δεν θα μάθουν ποτέ για το τι υπήρξε σε αυτή την γειτονιά τους σε προηγούμενους αιώνες. Αρχικά η αρχαιολογική μεθοδολογία επιβάλει μια επισταμένη μελέτη του υλικού, προτού προβεί σε κάποια συμπεράσματα και αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο διαρκεί μια ανασκαφή αλλά μόνο μετά το τέλος της. Την ίδια στιγμή βέβαια η έρευνα σε αυτή τη φάση περιορίζεται σε καταγραφή μόνο, καθώς το απαραίτητο προσωπικό που απαιτείται για αυτές τις εργασίες δεν μισθοδοτείται από ιδιώτες, οι οποίοι αναλαμβάνουν το οικονομικό κόστος μόνο της ανασκαφικής διαδικασίας. Ταυτόχρονα, ούτε μια λειψή δημοσίευση δεν υπάρχει για τις ανασκαφές που δεν παρουσιάζουν το μέγιστο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, όπου μέγιστο σημαίνει πόσο “πιασάρικη” θα είναι η ανακάλυψη για να πουληθεί καλύτερα. Η διαχείριση του πολιτισμού είναι μια επιχείρηση και λειτουργεί αναλόγως. αν στο συγκεκριμένο σημείο είχε βρεθεί κάποιο ιερό, ναός, διοικητικό κτίριο, ανάκτορο κ.τ.λ. διάφοροι θα κόπτονταν προσπαθώντας να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες εκμετάλλευσης ενός κομματιού της ιστορίας των ανθρώπινων κοινωνιών, σύμφωνα με την ιεραρχική ανάγνωση που έχουν για αυτές. Αν όμως ο χώρος καταλαμβανόταν από κάποια εγκατάσταση εργατών, δούλων, τεχνιτών, το ενδιαφέρον θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτο, καθώς φαίνεται ότι ελάχιστοι θα έδειχναν τη βούληση να κατανοήσουν την πραγματική σύνθεση των αρχαίων κοινωνιών, με διαφορετικά κριτήρια και αναλυτικά εργαλεία από τα κυρίαρχα.
Είναι και στο αιγάλεω θεμιτό να θάβεται ένας πολιτισμός για να εγείρεται ένας άλλος. Και οι κάτοικοι του να μην έχουν πρόσβαση στην ιστορία του τόπου.
Φθάνει να έχουν πρόσβαση σε parking…

Αυτή η σημερινή εικόνα, ακριβώς δίπλα από το ΙΚΕΑ, θα μπορούσε κανείς με μια πρώτη ματιά να υποθέσει ότι αφορά πρόχειρο προσφυγικό ή τσιγγάνικο καταυλισμό. Χαρτόκουτα, ξύλα από παλέτες, πανιά, κομμάτια από σκηνές και διάφορα άλλα αυτοσχέδια αλεξήλια και αλεξιβρόχια υλικά. Όχι όμως. Πρόκειται για την ανασκαφή στην οποία είχαμε αναφερθεί σχεδόν δυο χρόνια πριν. Την έχουν χρεωθεί ιδιώτες γι’ αυτό και η προχειρότητα που την χαρακτηρίζει οφείλεται στην ελαχιστοποίηση των κονδυλίων. Τα απολύτως απαραίτητα λοιπόν για εργάτες και αρχαιολόγους που εργάζονται στα παραπήγματα αυτά χειμώνα καλοκαίρι καθημερινά και φυσικά, και τα Σάββατα. Μια και το οικόπεδο ανήκει σε μεγάλο επιχειρηματικό όμιλο που διαχειρίζεται μεγακαταστήματα εμπορίας καταναλωτικών ειδών και με δεδομένο ότι τα κτίρια στο υπόλοιπο οικόπεδο έχουν ήδη θεμελιωθεί, η νομοτέλεια της ανασκαφής αυτής είναι να φιλοξενήσει προφανώς κάποιο πάρκινγκ αυτοκινήτων.
Εκείνο που θεωρείται αυτονόητο στην ανασκαφική δεοντολογία είναι ότι αν και η ανασκαφή εξελίσσεται στο Αιγάλεω, οι αιγαλιώτες δεν πρόκειται ίσως να μάθουμε ποτέ τί είναι αυτό που αποκαλύπτει εδώ και τρία σχεδόν χρόνια αυτή η γη στους ανασκαφείς.

100 περίπου άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πρωτοβουλίας για συζήτηση γύρω από την υπόθεση της μισθωτής σκλαβιάς. Για να βοηθηθεί η συζήτηση, την εισήγηση συνόδευε και μια μπροσούρα της πρωτοβουλίας που, με τη σειρά της, έθετε τα ζητήματα με εκτενέστερη τεκμηρίωση διατηρώντας έτσι και την δική της αυταξία. Στον χώρο υπήρχε και μια μικρή έκθεση αφισών που έχουν εκδοθεί από αυτοοργανωμένα εγχειρήματα σε εργασιακούς χώρους και πρωτοβάθμια σωματεία με αντιεξουσιαστική βάση.
Η εισήγηση ήταν αναγκαστικά μακροσκελής μια και έπρεπε να παρουσιαστούν τόσο τα παραδείγματα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του ΙΚΕΑ όσο και η δομή του κατεστημένου συνδικαλισμού, τα αδιέξοδά του, τα αυτοοργανωμένα πρωτοβάθμια σωματεία και, φυσικά, μια αναρχική πρόταση για την εργασία, την ταξικότητα και τον συνδικαλισμό. Το ζητούμενο ήταν να δημιουργηθεί μια σαφής υποδομή στην προοπτική ενός ουσιαστικού διαλόγου. Έτσι, αυτό που κατορθώθηκε τελικά ήταν, πέρα από μερικές τοποθετήσεις-παρουσιάσεις εργασιακών εγχειρημάτων από συντρόφους που συμμετέχουν σε αυτά, να θιχτούν μια σειρά από ζητήματα όπως η ίδια η ηθική της εργασίας, η όποια σημασία της εναλλακτικής εργασίας, τα θεσμικά όρια της συλλογικής δουλειάς σε εργασιακούς χώρους, η φιλοσοφία της μείωσης του ωραρίου, ο αναπόφευκτος ρεφορμισμός της συνδικαλιστικής δράσης κάθε οργανωτικής μορφής, ο εργατισμός, η επαναστατική συνείδηση ως υπερ-βαση της ταξικής…
Το κρύο στο άλσος του Μπαρουτάδικου που ξεπέρασε τα ανεκτά όρια και η ατιθάσευτη έκταση των ζητημάτων που ανοίχτηκαν επέσπευσαν το τέλος της εκδήλωσης. Τα ερωτήματα που τέθηκαν και η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το θέμα της “δουλειάς” επιβεβαίωσαν ένα ζωηρό ενδιαφέρον του οποίου την έκταση κι εμείς δεν είχαμε εξαρχής εκτιμήσει. Θεωρούμε ότι η όλη προσπάθεια αποτελεί ένα σοβαρό ενέχυρο στην πορεία μας για την κατάκτηση της συνείδησης της ελευθερίας, στη ζωή και στη δράση μας στη περιοχή.

Με αφορμή τα παραδείγματα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του ΙΚΕΑ που αποτελούν αιχμές για την τοπική κοινωνία του Αιγάλεω, το πρώτο για τις επικείμενες μαζικές απολύσεις και το δεύτερο για τις προσλήψεις με εξευτελιστικούς όρους, θα παρουσιαστούν οι ιδιαίτερες εργασιακές συνθήκες και η κατάσταση της κατεστημένης συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και στα δύο παραδείγματα. Το πιο σημαντικό κομμάτι, ωστόσο, της συζήτησης είναι η παρουσίαση των θεσμικών αδιεξόδων της συλλογικής δράσης στους εργασιακούς χώρους, οι προσπάθειες μερικών πρωτοβάθμιων σωματείων να τα ξεπεράσουν και η συγκρότηση μιας αντιεξουσιαστικής-αναρχικής πρότασης. Η παρουσία συντρόφων και συντροφισσών που έχουν την εμπειρία των αδιεξόδων ή των διεξόδων όσον αφορά τις ατομικές και συλλογικές αντιστάσεις στους εργασιακούς χώρους αλλά και όλων όσοι συμμερίζονται αυτούς τους προβληματισμούς κρίνεται κάτι παραπάνω από απαραίτητη.
Ραντεβού στο Μπαρουτάδικο!

Ένα παράδειγμα από το ΙΚΕΑ:

Φωτογραφία από το εστιατόριο του ΙΚΕΑ. Χαρακτηριστικό δείγμα εργασιακού καθεστώτος, αφού διατυπώνεται με σαφήνεια από τα αφεντικά η θέση ότι το χαμηλό κόστος θα προέρχεται από την μείωση του προσωπικού και όχι από την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση μείωσης του κέρδους τους. Φανταστείτε πόση απαξία και ανασφάλεια εκπέμπει μια τέτοια ταμπέλα μέσα σε έναν εργασιακό χώρο. Επιπλέον, πρόκειται και για ένα είδος εναγώγησης της καταναλωτικής συνείδησης σύμφωνα με την οποία ένας εργαζόμενος όταν γίνεται καταναλωτής μπορεί και να επιτίθεται στην ίδια του την τάξη.

Ένα παράδειγμα από τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά:

Μαρτυρία εργαζομένου τον Σεπτέμβρη 2007:

«Δυο μέρες τώρα μαζευόμαστε το πρωί στην πύλη τις ώρες που κρατάει η στάση εργασίας, στο ναυπηγείο δεν λειτουργεί τίποτα στη διάρκεια των στάσεων. Η Thyssen είχε κάνει ξεκάθαρο από την αρχή ότι δεν την ενδιαφέρει ουσιαστικά το ναυπηγείο, ήθελε απλώς ένα μαγαζάκι, δίπλα στα ναυπηγεία της στο Κίελο στη Μαύρη Θάλασσα και αλλού, για τις δουλειές που κάνει με τους Ισραηλινούς ή τους Αιγύπτιους.

Αυτή είναι η αλήθεια, κι αυτά που έλεγε ο Σημίτης παλιότερα ή οι διάφοροι που περάσανε τώρα πριν τις εκλογές ήταν παραμύθια για να χρυσώσουν το χάπι.

Το μόνο που τους ενδιέφερε εξ αρχής ήταν κάποιες παραγγελίες του δημοσίου, κυρίως του Πολεμικού Ναυτικού και θέλαν να κλείσουν όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες, να κρατήσουν τα υποβρύχια αντε και να φτιάχνουν καμιά πολυτελή θαλαμηγό μια φορά στο τόσο όπως έλεγαν. Πήρανε ένα ναυπηγείο 150 στρέμματα και θέλουν να το κάνουν μικρά κοτέτσια να τα πουλάνε: πουλήσανε μια έκταση τη «Σαρακίνα» να γίνει χώρος για κοντέηνερς.

Μας φέρανε και κάτι σπεσιαλίστες τάχα μου από την Γερμανία να τους «εκπαιδεύσουμε», άσχετοι κατά κανόνα και χρυσοπληρωμένοι με 4.000 ευρώ το μήνα ενώ εγώ παίρνω 970 ευρώ και είμαι από τους καλοπληρωμένους και μιλάμε για δουλειά με πολύ μουτζούρα. Τί να εκπαιδεύσω..Από την άλλη υπάρχουν κι οι εργολάβοι που λένε μην πάρεις αυτόν ή τον άλλο, κάνει φασαρία για τις στολές, τα γάλατα κλπ.

Τι έκανε τώρα η Thyssen. Φτιάξανε πρώτα μια εταιρεία «χαρτοφυλακίου», την «Εταιρεία Τροχαίου Υλικού Ελλάδος» όπως την είπαν, δηλαδή το εργοστάσιο για τα βαγόνια. Την πουλήσανε σε κάτι παρατρεχάμενους δικούς τους, υπάλληλους της εταιρείας. Αυτοί κάνανε μάλιστα και αποχαιρετιστήριο δείπνο σε στελέχη της μονάδας διευθυντές κλπ, και τους είπαν «γειά σας εμείς φεύγουμε, αναλαμβάνει η Ντερμάγιερς που είναι μεγάλη εταιρεία ανταλλακτικών στην Γερμανία».

Για τις 26 Μάρτη ορίστηκε το άνοιγμα των ΙΚΕΑ στο Αιγάλεω. Παρά το ότι ο περιβάλων χώρος δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη και η αρχαιολογική ανασκαφή μέσα στο οικόπεδο συνεχίζεται, το μαγαζί στήνεται πυρετωδώς. Μερικοί αιγαλαιώτες/ισσες έχουν ήδη προσληφθεί ενώ αρκετοί/ες έχουν κάνει αίτηση για πρόσληψη και είναι στην αναμονή. Όσον αφορά τη μισθολογική συνθήκη ενδεικτικό είναι ότι ακούσαμε για προσφορά 330 ευρώ το μήνα για τετράωρη-επταήμερη(!) απασχόληση. Για το εργασιακό καθεστώς θα υπάρξουν σύντομα μαρτυρίες σε αυτό το ιστολόγιο μια και παρακολουθούμε την υπόθεση. Πολλά μικρομάγαζα στην ευρύτερη περιοχή που δεν μπορούν να ανταγωνιστούν το μεγα-κατάστημα έχουν ήδη κλείσει. Καπιταλιστική νομοτέλεια… Η περιοχή αναμφίβολα θα δοκιμαστεί από τους χιλιάδες μαινόμενους καταναλωτές. Ανεξάρτητα από το αν οι αντοχές του συστήματος πρόσβασης θα χρειαστούν ένα σχετικό χρονικό διάστημα για να προσαρμοστούν, είναι δεδομένο ότι πρόκειται για μια καθημερινή πλέον επιβάρυνση των ήδη προβληματικών υπαρχουσών συγκοινωνιακών υποδομών από χιλιάδες καταναλωτές. Το τοπίο θα βουλιάξει. Μαζί με τις λαμπρές εκδηλώσεις λατρείας στα φετιχοποιημένα αντικείμενα οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις οξύνονται σε ευθεία αναλογία. Με φόντο τη μιζέρια…

Η κατάσταση της ανασκαφής στις 25 Ιούλη 2007

Η κατάσταση της ανασκαφής στις 9 Οκτώβρη 2007

Καθώς το νέο κτίριο του ΙΚΕΑ κάνει την εμφάνισή του, ένα μέρος της ανασκαφής ξεθεμελιώνεται όπως φαίνεται και στην εικόνα. Οι εργασίες προχωρούν ανελέητα για να μην παραταθούν κι άλλο οι ημερομηνίες παράδοσης του κτιρίου. Τα ιστορικά ίχνη εξαφανίστηκαν άπαξ δια παντός. Η εκκωφαντική σιωπή έχει πολλά να πει…

Διαβάσαμε στις εφημερίδες: «Το νέο πολυκατάστημα ειδών σπιτιού ΙΚΕΑ, που αναμένεται να λειτουργήσει στο πρώτο εξάμηνο του 2007, θα έχει έκταση ανάλογη με αυτό του αεροδρομίου, περί τα 25.000 τ.μ. και χώρο στάθμευσης 2.000 θέσεων. Βάσει της συμφωνίας, η επένδυση στο ακίνητο βαρύνει τον ιδιοκτήτη (το κόστος ανέρχεται στα 10 εκατ.ευρώ), ενώ για τον Φουρλή περιορίζεται στα έξοδα εγκατάστασης και τις αρχικές προμήθειες. Το τίμημα της μίσθωσης δεν είναι συγκεκριμένο, αλλά θα κυμαίνεται σε ποσοστό επί των καθαρών πωλήσεων του καταστήματος, κόστος που θα βαρύνει το περιθώριο μεικτού κέρδους της εταιρείας».

Τελικά, το κατάστημα θα λειτουργήσει μάλλον το χειμώνα και δεν είναι διόλου απίθανο να βιώσουμε έναν τραγελαφικό αιματηρό εμφύλιο μεταξύ των λυσσασμένων καταναλωτών με δεδομένα εκείνα τα εγκαίνια του καταστήματος του Λονδίνου τον Φλεβάρη του 2005:

«Ένας άνδρας τραυματίστηκε με μαχαίρι και πολλοί ποδοπατήθηκαν κατά την επεισοδιακή έναρξη της λειτουργίας πολυκαταστήματος ΙΚΕΑ στο Έντομντον του βόρειου Λονδίνου τα μεσάνυχτα της Τετάρτης. Το γιγαντιαίο σουηδικό πολυκάταστημα ειδών οικιακής χρήσης αναγκάσθηκε να κλείσει τις πόρτες του 30 λεπτά μετά το άνοιγμα, καθώς χιλιάδες αγοραστές είχαν συρρεύσει για να επωφεληθούν από τις υπερεκπτώσεις στα προσφερόμενα είδη.
«Πίσω μου βρίσκονταν τουλάχιστον 500 άτομα και όλοι έσπρωχναν για να περάσουν από ένα κενό πλάτους ενός μέτρου» δήλωσε η Τζολίν Κούπερ στο Sky News μιλώντας για την πρώτη της επίσκεψη στο διάσημο πολυκατάστημα.
«Προσπαθούσαν να κλείσουν τις πόρτες για να μην αφήσουν να μπουν άλλοι πελάτες, έτσι όλοι πίσω μου έσπρωχναν για να περάσουν από τη μισάνοιχτη πόρτα. Ήταν πραγματικά μια τρομακτική εμπειρία» ανέφερε.

Η επέλαση του τριτογενή τομέα στην περιοχή του Αιγάλεω με «ναυαρχίδα» πλέον το νέο κατάστημα ΙΚΕΑ πρόκειται να αναδιατάξει τα δεδομένα ροής και συσσώρευσης του κεφαλαίου στην περιοχή. Οι μη ανταγωνιστικές –μικρές- επενδύσεις θα αφανιστούν και αυτό μας ενδιαφέρει, φυσικά, στο βαθμό που οι εργασιακές συνθήκες θα επιβαρυνθούν σε κάθε χώρο μια και οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που συνήθως σηκώνουν το βάρος της συμπίεσης του κόστους παραγωγής ή/και διακίνησης εμπορευμάτων. Ο χάρτης της πόλης θα αλλάξει και όλη η πολεοδομική φιλοσοφία θα ρυθμιστεί με βάση συγκεκριμένους εμπορευματικούς πόλους.

Πέραν των άλλων, εξελίσσεται και μια ανασκαφή στο χώρο που χτίζεται το ΙΚΕΑ. Καμία σχετική ανακοίνωση της Κεντρικής Αρχαιολογικής Εταιρίας δεν έχει πέσει στην αντίληψή μας και παραθέτουμε φωτογραφίες όπου φαίνεται ένα μέρος της ανασκαφής να έχει ξεθεμελιωθεί τελείως. Ένα μέρος της ανασκαφής δεν υπάρχει πλέον και στη θέση του χτίστηκε μέρος των θεμελίων του μεγακαταστήματος. Φυσικά, κανείς δεν γνωρίζει το μέλλον και της υπόλοιπης ανασκαφής. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε από τις ανασκαφικές τάφρους περί τίνος πρόκειται, δηλαδή αν πρόκειται για οικισμό ή για νεκροταφείο ή για οτιδήποτε άλλο. Κανείς έτσι κι αλλιώς δεν μιλάει γι’ αυτό. Το τοπίο πάντως, με δεδομένη την πυκνή βλάστηση και το ποτάμι του Κηφισού, όπως αυτά υπήρχαν μέχρι τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μπορεί να φανταστεί κανείς ότι θα ήταν εξαιρετικής ομορφιάς. Όπως και νά’ χει, η αναφορά μας δεν γίνεται στη βάση κάποιας αρχαιολατρίας αλλά στη βάση κατάδειξης της γνωστής επιθετικότητας του καπιταλισμού στην ίδια την Ιστορία, στα ίχνη και τα αποτυπώματά της. Πρόκειται για τον ίδιο καπιταλισμό που λίγο παραπάνω στο Μετρό του Εσταυρωμένου καμώνεται την φροντίδα για τις αρχαιότητες βάζοντάς τες μέσα σε διακοσμητικές βιτρίνες. Ποιά θα είναι άραγε η τύχη της υπόλοιπης ανασκαφής; Αμφιβάλλει κανείς ότι θα είναι το πάρκινγκ των 2.000 θέσεων;

Θα παρακολουθούμε, πάντως, όλες τις σχετικές εξελίξεις.