Ο  Μεταξάς, ο Ζαχαριάδης, η μεραρχία Άκουι και…

Η χούντα του Γ. Μεταξά, όσο διήρκησε,  εξυπηρετούσε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων από την ούτως ή άλλως αισχρή κοινωνική μειονότητα της τότε αστικής τάξης, είχε θωρακίσει το Νόμο και την Τάξη με μια βαριά φασιστική ιδεολογία, υβρίδιο νεοναζισμού και αρχαιοπρογονοπληξίας, είχε γεμίσει τις φυλακές με χιλιάδες αριστερούς και οι διώξεις ήταν σε πρώτο πλάνο ενάντια σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την «καθεστωτηκυίαν τάξιν»… Αυτό το θλιβερό πλάσμα, ο στρατηγός Μεταξάς, ένας φασίστας και παθολογικός ναρκισσιστής στρατιωτικός επωμίζεται το μεγάλο «εθνικό» ΟΧΙ στον φασισμό! Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για κλινική περίπτωση ιστοριογραφίας αν δεν επρόκειτο εδώ για τον κλασσικό μύλο των «εθνικών ιδεωδών» που αλέθει την αλήθεια για να ξεράσει αυταπάτες. Αυτό το ανδρείκελο -που λίγο μετά πέθανε- είχε φροντίσει να παραδοθούν όλοι οι τότε πολιτικοί κρατούμενοι στους κατακτητές. Οι ελληνόψυχοι δεσμοφύλακες περίμεναν υπομονετικά και παρέδιδαν αυτοπροσώπως και με μεγάλη ευχαρίστηση τα κλειδιά των φυλακών στους Γερμανοϊταλούς για να στηθούν αμέσως μετά στις ουρές των γερμανοτσολιάδων… Το «πανεθνικό» κέλευσμα για αντίσταση στους Γερμανούς,  του Ν. Ζαχαριάδη γ.γ. του τότε ΚΚΕ που βρισκόταν φυλακισμένος στις φυλακές Κέρκυρας, δεν σήμαινε, προφανώς, τίποτε απολύτως στο φασιστικό καθεστώς του Μεταξά που παρέδωσε εκατοντάδες φυλακισμένους κομμουνιστές στους άλλους επερχόμενους φασίστες, τους Γερμανούς και, συνεπώς, απευθείας στον θάνατο.

Παρόλαυτά, εν ονόματι της επιμελημένης, παντελούς και γενικευμένης κοινωνικής άγνοιας για τα πεπραγμένα της εποχής, την 28^η Οκτωβρίου γιορτάζουμε μιαν «εθνικήν εορτήν». Όλοι μαζί! Για να φτιαχτεί ένας χυλός επετειακού «αντιφασισμού» που στήνεται στα πεζοδρόμια για να θαυμάσει τις παρελάσεις -απότοκο κι αυτές του μεταξικού καθεστώτος-, να κουνήσει τις πλαστικές σημαιούλες, να αντλήσει λίγη υπερηφάνεια μπας και κατασιγάσει την συνειδησιακή του μειονεξία. Ο φασισμός, ωστόσο, δεν έρχεται «απέξω» κάθε φορά για να μας απειλήσει. Ο φασισμός έχει κουρνιάσει στα εθνικά ιδεώδη και την ξενοφοβία. Και μπορεί να κυριεύει κάτι θλιβερά πλάσματα που σέρνουν τα ναζιστικά σύμβολα στις επετείους «εθνικής μειοδοσίας»(!) αλλά κυρίως χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μιας ελληνικής κοινωνίας που όλο και περισσότερο αναγνωρίζει τον εαυτό της στην απέχθεια προς τους «ξένους».

Φυσικά, για αυτό το χάλι, υπεύθυνη είναι και η καθεστωτική αριστερά που με την πρώτη ευκαιρία τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την θολούρα του πατριωτισμού και την επίκληση της εθνικής ταυτότητας. Όλα προς άγραν μικροαστικών ψήφων. Ο αντιφασισμός, όμως,  πραγματώνεται μόνο μέσα από την καθολική άρνηση των εθνικών ιδεωδών… Τρανταχτό παράδειγμα εκείνης της εποχής η Μεραρχία Άκουι, μια ιταλική μεραρχία που αποτελούταν από στρατιώτες στη συντριπτική τους πλειονότητα κομμουνιστές και που «αυτομόλησε» εν καιρώ πολέμου για να πυκνώσει τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Η συμπεριφορά των πατριωτών του ΕΛΑΣ ήταν από χυδαία έως απαράδεκτη καθώς φέρονταν στους ιταλούς «συντρόφους» τους ως εθνικούς προδότες, δεν τους έδωσαν ποτέ όπλα, τους είχαν ως υπηρετικό προσωπικό και δεν τους δέχονταν ποτέ στις παρέες τους.

… το Αιγάλεω

Το 1940, τη χρονιά που άρχισε να ξεδιπλώνεται ο πόλεμος στην ελλάδα, ο πληθυσμός στο Αιγάλεω ήταν 18.000 άτομα στη συντριπτική τους πλειονότητα πρόσφυγες αλλά και νεόφερτοι εσωτερικοί μετανάστες. Οι συνθήκες στέγασης ήταν άθλιες. Το 57% των «νοικοκυριών» διέθετε μόλις ένα δωμάτιο, 28% δεν είχε καν κουζίνα, 94% δεν είχε λουτρό και 9% δεν είχε καμίας μορφής αποχωρητήριο. Αυτή ήταν η κατάσταση τις μέρες του απεχθούς Μεταξά… Και αυτή η αθλιότητα επιτάθηκε τις αμέσως επόμενες χρονιές λόγω του πολέμου.

Ο  Μεταξάς, ο Ζαχαριάδης, η μεραρχία Άκουι και…

Η χούντα του Γ. Μεταξά, όσο διήρκησε,  εξυπηρετούσε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων από την ούτως ή άλλως αισχρή κοινωνική μειονότητα της τότε αστικής τάξης, είχε θωρακίσει το Νόμο και την Τάξη με μια βαριά φασιστική ιδεολογία, υβρίδιο νεοναζισμού και αρχαιοπρογονοπληξίας, είχε γεμίσει τις φυλακές με χιλιάδες αριστερούς και οι διώξεις ήταν σε πρώτο πλάνο ενάντια σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την «καθεστωτηκυίαν τάξιν»… Αυτό το θλιβερό πλάσμα, ο στρατηγός Μεταξάς, ένας φασίστας και παθολογικός ναρκισσιστής στρατιωτικός επωμίζεται το μεγάλο «εθνικό» ΟΧΙ στον φασισμό! Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για κλινική περίπτωση ιστοριογραφίας αν δεν επρόκειτο εδώ για τον κλασσικό μύλο των «εθνικών ιδεωδών» που αλέθει την αλήθεια για να ξεράσει αυταπάτες. Αυτό το ανδρείκελο -που λίγο μετά πέθανε- είχε φροντίσει να παραδοθούν όλοι οι τότε πολιτικοί κρατούμενοι στους κατακτητές. Οι ελληνόψυχοι δεσμοφύλακες περίμεναν υπομονετικά και παρέδιδαν αυτοπροσώπως και με μεγάλη ευχαρίστηση τα κλειδιά των φυλακών στους Γερμανοϊταλούς για να στηθούν αμέσως μετά στις ουρές των γερμανοτσολιάδων… Το «πανεθνικό» κέλευσμα για αντίσταση στους Γερμανούς,  του Ν. Ζαχαριάδη γ.γ. του τότε ΚΚΕ που βρισκόταν φυλακισμένος στις φυλακές Κέρκυρας, δεν σήμαινε, προφανώς, τίποτε απολύτως στο φασιστικό καθεστώς του Μεταξά που παρέδωσε εκατοντάδες φυλακισμένους κομμουνιστές στους άλλους επερχόμενους φασίστες, τους Γερμανούς και, συνεπώς, απευθείας στον θάνατο.

Παρόλαυτά, εν ονόματι της επιμελημένης, παντελούς και γενικευμένης κοινωνικής άγνοιας για τα πεπραγμένα της εποχής, την 28^η Οκτωβρίου γιορτάζουμε μιαν «εθνικήν εορτήν». Όλοι μαζί! Για να φτιαχτεί ένας χυλός επετειακού «αντιφασισμού» που στήνεται στα πεζοδρόμια για να θαυμάσει τις παρελάσεις -απότοκο κι αυτές του μεταξικού καθεστώτος-, να κουνήσει τις πλαστικές σημαιούλες, να αντλήσει λίγη υπερηφάνεια μπας και κατασιγάσει την συνειδησιακή του μειονεξία. Ο φασισμός, ωστόσο, δεν έρχεται «απέξω» κάθε φορά για να μας απειλήσει. Ο φασισμός έχει κουρνιάσει στα εθνικά ιδεώδη και την ξενοφοβία. Και μπορεί να κυριεύει κάτι θλιβερά πλάσματα που σέρνουν τα ναζιστικά σύμβολα στις επετείους «εθνικής μειοδοσίας»(!) αλλά κυρίως χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μιας ελληνικής κοινωνίας που όλο και περισσότερο αναγνωρίζει τον εαυτό της στην απέχθεια προς τους «ξένους».

Φυσικά, για αυτό το χάλι, υπεύθυνη είναι και η καθεστωτική αριστερά που με την πρώτη ευκαιρία τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την θολούρα του πατριωτισμού και την επίκληση της εθνικής ταυτότητας. Όλα προς άγραν μικροαστικών ψήφων. Ο αντιφασισμός, όμως,  πραγματώνεται μόνο μέσα από την καθολική άρνηση των εθνικών ιδεωδών… Τρανταχτό παράδειγμα εκείνης της εποχής η Μεραρχία Άκουι, μια ιταλική μεραρχία που αποτελούταν από στρατιώτες στη συντριπτική τους πλειονότητα κομμουνιστές και που «αυτομόλησε» εν καιρώ πολέμου για να πυκνώσει τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Η συμπεριφορά των πατριωτών του ΕΛΑΣ ήταν από χυδαία έως απαράδεκτη καθώς φέρονταν στους ιταλούς «συντρόφους» τους ως εθνικούς προδότες, δεν τους έδωσαν ποτέ όπλα, τους είχαν ως υπηρετικό προσωπικό και δεν τους δέχονταν ποτέ στις παρέες τους.

… το Αιγάλεω

Το 1940, τη χρονιά που άρχισε να ξεδιπλώνεται ο πόλεμος στην ελλάδα, ο πληθυσμός στο Αιγάλεω ήταν 18.000 άτομα στη συντριπτική τους πλειονότητα πρόσφυγες αλλά και νεόφερτοι εσωτερικοί μετανάστες. Οι συνθήκες στέγασης ήταν άθλιες. Το 57% των «νοικοκυριών» διέθετε μόλις ένα δωμάτιο, 28% δεν είχε καν κουζίνα, 94% δεν είχε λουτρό και 9% δεν είχε καμίας μορφής αποχωρητήριο. Αυτή ήταν η κατάσταση τις μέρες του απεχθούς Μεταξά… Και αυτή η αθλιότητα επιτάθηκε τις αμέσως επόμενες χρονιές λόγω του πολέμου.

Με την μη προφυλάκιση κανενός εκ των 8 συντρόφων που συνελήφθησαν στην πορεία του Σαββάτου 17/10 στη Νίκαια  και τη λήξη της κατάληψης της Πρυτανείας κλείνει -τουλάχιστον- στην Αθήνα ένας κύκλος που αφορά την υπόθεση της απεχθούς κρατικής δολοφονίας του Μοχάμεντ. Στην τελευταία ανακοίνωση της κατάληψης ανανεώνεται το ραντεβού για το άνοιγμα ενός μεγαλύτερου και ευρύτερου κύκλου που, προφανώς, θα εστιάζει και στη δικονομική ομηρεία των 8 συντρόφων.

Είναι προφανές ότι τα πράγματα  δεν πήραν την τροπή που βόλευε τα κρατικά σχέδια για την συγκάλυψη της δολοφονίας αλλά και την ανενόχλητη ενεργοποίηση του κουκουλονόμου. Αυτό δεν σημαίνει αγρανάπαυση από τη μεριά των αντιστεκόμενων… Είμαστε στην αρχή ενός διαχειριστικού πειράματος από μεριάς της σοσιαλδημοκρατίας που στοχεύει στην εκμαίευση της μεγαλύτερης δυνατής κοινωνικής συναίνεσης, ενός πειράματος που σαφή δείγματά του έχουν ήδη διατυπώσει και τις γενικές πολιτικοκοινωνικές κατευθύνσεις. Είμαστε στην αρχή.

26 Σεπτέμβρη, μετά τα μεσάνυχτα, για ασήμαντη αφορμή 15 αστυνομικοί εισβάλλουν σε σπίτι πακιστανών μεταναστών στη Νίκαια και ξυλοφορτώνουν όσους βρίσκουν μπροστά τους. Παίρνουν μαζί τους τον Μοχάμεντ Καμράν 25 χρονών. Μεταφέρεται με απίστευτη βιαιότητα στο τμήμα της περιοχής και βασανίζεται επί τρεις μέρες. Ξυλοδαρμοί, κρέμασμα πισθάγκωνα, ηλεκτροσόκ. Απελευθερώνεται αλλά δεν πάει στο νοσοκομείο καθώς δεν έχει χαρτιά.

9 Οκτώβρη, ο Μοχάμεντ πεθαίνει. Η πρώτη ιατροδικαστική έρευνα συγκαλύπτει τα αίτια του θανάτου. Μετά από αίτημα των συγγενών και με την δεύτερη ιατροδικαστική έρευνα έρχονται στο φως τα καταφανή σημάδια των βασανιστηρίων στο σώμα του Μοχάμεντ.

17 Οκτώβρη, το πρωί μια πορεία 400 ατόμων καλεσμένη από αναρχικούς της περιοχής επιτίθεται στο τμήμα Νίκαιας με πέτρες και χρώματα. Εξαπολύεται άγριο κυνηγητό από την αστυνομία και συλλαμβάνονται 11 άτομα. Από αυτά κρατούνται τα 8 . Αμέσως καταλαμβάνεται το Δημαρχείο Νίκαιας με απαίτηση την απελευθέρωση των συλληφθέντων.

18 Οκτώβρη, εισαγγελέας και ανακριτής ενεργοποιούν την προσχηματική χυδαιότητα του «κουκουλονόμου» και απαγγέλουν κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος σε 5 από τους συλληφθέντες.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Η βαρβαρότητα στα αστυνομικά τμήματα που εδώ και καιρό έχει αρχίσει να ξεχειλίζει και να περισσεύει σε όλες τις καθημερινές μας διαδρομές, η συγκάλυψη των ένστολων εγκλημάτων, ο επιθετικός κρατικός ρατσισμός, η ποινικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων, η επιβολή μιας κοινωνίας όπου η υποταγή θεωρείται αρετή.

Το ξερίζωμα των «εστιών ανομίας» γίνεται δείγμα γραφής της νέας σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Και μη φανταστεί κανείς ότι αφορά τις μεγάλες ομάδες συμφερόντων που λεηλατούν τα πάντα, τραπεζίτες, εφοπλιστές, εργολάβους, μεγαλοπαπάδες, τσιφλικάδες… «Εστίες ανομίας» είναι τα Εξάρχεια, διάφορες πλατείες σε συνοικίες, αυτοοργανωμένοι κατειλημμένοι χώροι, αυτοδιαχειριζόμενα  στέκια σε γειτονιές, κοινότητες μεταναστών ανά την επικράτεια.

Και οι κυρίαρχοι κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερασπιστούν τις επιλογές τους. Είναι αποφασισμένοι να επιβάλλουν τους όρους τους που όσο περνάει ο χρόνος γίνονται όλο και πιο ανυπόφοροι για τους υπηκόους. Γι’ αυτό εξοπλίζουν όλο και περισσότερο τις δυνάμεις καταστολής, αυταρχικοποιούν το νομικό τους οπλοστάσιο, χτίζουν νέες φυλακές, αποστειρώνουν τις γειτονιές, εκβιάζουν στους χώρους δουλειάς, ακρωτηριάζουν τις επιθυμίες μας.

-Η απάντηση δεν είναι άλλη από την αντίσταση κάθε στιγμή της καθημερινής μας ζωής,

-την αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη μας σε κάθε καταπιεσμένο, διωκόμενο και στοχευμένο από την Εξουσία

-την αδιάκοπη προσπάθεια να πάρουμε τη ζωή μας στα δικά μας χέρια

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΤΗΣ 17/10 ΣΤΗ ΝΙΚΑΙΑ

Συγκέντρωση αλληλεγγύης Πέμπτη 22/10 στις 9πμ, Δικαστήρια Πειραιά

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω

http://anarxikoiaigaleo.squat.gr

Δευτέρα γύρω στη μία και μισή πραγματοποιήθηκε κατάληψη στην Πρυτανεία για την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της πορείας του Σαββάτου αλλά και την περαιτέρω δημοσιοποίηση της υπόθεσης της δολοφονίας του Μοχάμεντ. Η πρώτη ανακοίνωση της κατάληψης. Αν θεωρούν ότι με τις ψευτοανθρωπιστικές ρητορείες,τις χυδαίες συγκαλύψεις και την ωμή καταστολή θα αναγκάσουν τους αντιστεκόμενους να “προσπερνούν” τις κρατικές δολοφονίες είναι γελασμένοι. Η κατάληψη συνεχίζεται με συνέλευση στις 7 το απόγευμα. Οι συλληφθέντες περνάνε ήδη από τον ανακριτή και στο πλάι τους έχουν πολλούς αλληλέγυους/ες. Συνεχίζουμε…

από την είσοδο της πρυτανείας λίγο μετά την έναρξη της κατάληψης

βράδυ, το παραδοσιακό απορρυπαντικό εφφέ στο συντριβάνι των προπυλαίων

Δευτέρα γύρω στη μία και μισή πραγματοποιήθηκε κατάληψη στην Πρυτανεία για την αλληλεγγύη στους συλληφθέντες της πορείας του Σαββάτου αλλά και την περαιτέρω δημοσιοποίηση της υπόθεσης της δολοφονίας του Μοχάμεντ. Η πρώτη ανακοίνωση της κατάληψης. Αν θεωρούν ότι με τις ψευτοανθρωπιστικές ρητορείες,τις χυδαίες συγκαλύψεις και την ωμή καταστολή θα αναγκάσουν τους αντιστεκόμενους να “προσπερνούν” τις κρατικές δολοφονίες είναι γελασμένοι. Η κατάληψη συνεχίζεται με συνέλευση στις 7 το απόγευμα. Οι συλληφθέντες περνάνε ήδη από τον ανακριτή και στο πλάι τους έχουν πολλούς αλληλέγυους/ες. Συνεχίζουμε…

από την είσοδο της πρυτανείας λίγο μετά την έναρξη της κατάληψης

βράδυ, το παραδοσιακό απορρυπαντικό εφφέ στο συντριβάνι των προπυλαίων

Η πορεία ξεκίνησε υπό βροχή γύρω στη 1 και μισή το μεσημέρι του Σαββάτου με τη συμμετοχή 400 περίπου ατόμων. Ξεκίνησε από το Περιβολάκι, πέρασε από το σπίτι του δολοφονημένου μετανάστη και κινήθηκε προς το ΑΤ Νίκαιας που βρίσκεται δίπλα στο Κηποθέατρο. Η «συνοδεία» της αστυνομίας ήταν πολυάριθμη και στενή. Μόλις ο κύριος όγκος της πορείας πέρασε από το στενό στο οποίο βρίσκεται το τμήμα πολλοί σύντροφοι  της «ουράς» πέταξαν πέτρες και κόκκινες μπογιές στη διμοιρία που προστάτευε τον χώρο των βασανιστηρίων. Οι ένστολοι συμμορίτες απάντησαν με δακρυγόνα και κινήθηκαν ενάντια στους πορευόμενους.  Η πίσω αλυσίδα απάντησε τα δέοντα δίνοντας την ευκαιρία στην πορεία να μην διαπραγματευτεί την συνεκτικότητά της στο δρόμο. Υπήρξε σύγκρουση σώμα με σώμα με αποτέλεσμα δύο τραυματισμούς και κάποιες συλλήψεις. Κάποιοι σύντροφοι/ισσες έκαναν την λάθος επιλογή να αποσπαστούν από την πορεία με αποτέλεσμα, δυστυχώς, να συλληφθούν μόνοι σε παρακείμενα στενά.  Οι γειτονιές της Νίκαιας αποδείχτηκαν πολύ φιλόξενες ακυρώνοντας τόνους αρνητικής προπαγάνδας  και συκοφαντιών που συνήθως εκπέμπονται σε τέτοιες περιπτώσεις από τους μηχανισμούς   της κοινωνικής και πολιτικής χειραγώγησης.  Η πορεία συνεχίστηκε με παλμό και κατέληξε στο Περιβολάκι. Εκεί με δεδομένες τις προσαγωγές, τους τραυματισμούς διαδηλωτών αλλά και την επιθετικότητα των δυνάμεων καταστολής σε  άτομα που αποχωρούσαν από την περιοχή μετά τη λήξη της πορείας, αποφασίστηκε να καταληφθεί άμεσα το Δημαρχείο Νίκαιας ως σημείο αναφοράς για την εξέλιξη των γεγονότων, ως μέσο πίεσης προς αποτροπή των διώξεων και ως προπύργιο αντιπληροφόρησης τόσο για την υπόθεση του δολοφονημένου μετανάστη όσο και για τους συλληφθέντες της πορείας αλληλεγγύης.

Το Σάββατο λοιπόν το απόγευμα έγινε η πρώτη συνέλευση της κατάληψης από την οποία εκδόθηκε και η αντίστοιχη ανακοίνωση. Η κατάληψη στηρίχθηκε από πολλούς ανθρώπους που συμμετείχαν στην πορεία, από αλληλέγγυους και γείτονες. Οι συλληφθέντες ήταν 11 είχαν ήδη μεταφερθεί στην ΓΑΔΑ επί της Αλεξάνδρας, οι 3 είχαν αφεθεί ελεύθεροι και για τους 8 είχαν συνταχθεί κατηγορίες σε βαθμό πλημμελήματος με ορισμένη την ταλαιπωρία τους για την Κυριακή στις 10πμ στην εισαγγελέα Πειραιά αλλά και την Δευτέρα στις 11πμ στον ανακριτή. Η συνέλευση της κατάληψης καλεί στα δικαστήρια για την Κυριακή το πρωί, σε συζήτηση το μεσημέρι στις 3 και συγκέντρωση στο Δημαρχείο στις 5. Το μεσημέρι ανακοινώνεται η μετατροπή των κατηγοριών σε κακουργήματα για τους 5 από τους 8 συλληφθέντες. Οι «κουκούλες», τα «καλυμμένα χαρακτηριστικά» και οι «βιαιοπραγίες» των διαδηλωτών γίνονται βλακώδη προσχήματα που επιστρατεύονται από το νομικό οπλοστάσιο του σοσιαλδημοκρατικού καθεστώτος. Ενός καθεστώτος που επισφραγίζει με αυτόν τον τρόπο το «αναφαίρετο» μονοπωλιακό δικαίωμα  στις ανενόχλητες δολοφονίες, στα ανενόχλητα βασανιστήρια, στην «απαραίτητη βία», στην θεσμισμένη χυδαιότητα…  Η παρουσία αλληλέγγυων στα δικαστήρια του Πειραιά πυκνώνει. Στο βαθμό που πρόκειται για κακουργήματα πρέπει να εμφανιστεί ο ανακριτής επιτόπου, οπότε και αλλάζει η δικονομική διαδικασία. Στο κατειλημμένο δημαρχείο Νίκαιας παραμένει πολύς κόσμος παρακολουθώντας τις εξελίξεις. Ο δήμαρχος εν τω μεταξύ βγάζει μια ανακοίνωση για την κατάληψη αλλά και τα γεγονότα σχετικά ανεκτή για τα πολιτικά μέτρα ενός στελέχους του ΚΚΕ. Η υπόθεση με τον ανακριτή κρατάει μέχρι αργά το βράδυ. Μετά το πέρας της διαδικασίας, ο κόσμος από τα δικαστήρια Πειραιά μεταβαίνει στο κατειλημμένο δημαρχείο όπου γίνεται μια συνέλευση. Αποφασίζεται η λήξη της κατάληψης του δημαρχείου εκτιμώντας σε γενικές γραμμές ότι οι διώξεις πρέπει να αντιμετωπιστούν πλέον σε κεντρικό επίπεδο με την συγκεκριμένη κατάληψη να έχει μαξιμάρει πλέον την συνεισφορά της στην υπόθεση. Χαρακτηριστική του κλίματος που επικρατεί στην περιοχή είναι η ανακοίνωση των εργαζομένων στο δημαρχείο Νίκαιας. Οι πολιτικές προεκτάσεις της υπόθεσης της δολοφονίας του Μοχάμεντ αλλά και της διαδήλωσης του Σαββάτου όσον αφορά τις τριγύρω περιοχές αναλήφθηκαν για τις επόμενες μέρες από τις συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται εκεί και το ζήτημα των διώξεων μεταφέρεται πλέον σε κεντρικό επίπεδο μια και ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο για την φιλοσοφία της κατασταλτικής στρατηγικής.

Μια καταστολή με καινούργια χαρακτηριστικά  που απειλούν αναμφισβήτητα κάθε αντιστεκόμενο κοινωνικό και πολιτικό χώρο.

Συνεχίζουμε…

από την πορεία

από συνέλευση της κατάληψης στο δημαρχείο Νίκαιας

Για μια ακόμη φορά δολοφονήθηκε μετανάστης στα μέρη μας από την αστυνομία. Τέταρτη φορά. Κι αυτή τη φορά όπως σε όλες τις προηγούμενες τα πράγματα είναι “θολά”…” Ίσως δεν έγιναν έτσι”, “δεν τεκμηριώνεται η εμπλοκή της αστυνομίας στο θάνατο”, ” δεν υπάρχουν στοιχεία”, “ας είμαστε επιφυλακτικοί”… Κάθε φορά δρομολογείται η συγκάλυψη της δολοφονίας, κάθε φορά οι μετανάστες είναι αδύναμοι να σπάσουν το τείχος της συγκάλυψης, κάθε φορά επιχειρείται η χειραγώγηση της κατάστασης από κάθε είδους διαμεσολαβητές. Και οι ένστολοι δήμιοι κάνουν ό,τι μπορούν για να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, καγχάζουν τον πόνο των συγγενών και την οργή της “κοινότητας”, νοιώθουν ασφαλείς μέσα στην ομηρεία των μεταναστών, χαμογελάνε ειρωνικά με τις αριστερές μανούβρες και τα κομματικά τσαλιμάκια, σηκώνουν τα γκλομπ για να ανοίξουν τα κεφάλια των αλληλέγγυων σε κάθε ευκαιρία. Οι δολοφονίες αυτές όμως δεν είναι ούτε εκτροπές ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Βρίσκονται στην άκρη της γενικευμένης ρατσιστικής βίας, στην άκρη των όπλων των ένστολων συμμοριών, στην άκρη της κρατικής ξενοφοβικής αγωγής. Οι μετανάστες είναι εξοικειωμένοι με τον θάνατο, από την καταγωγή τους μέχρι τις “χώρες φιλοξενίας”. Οι ντόπιοι κολασμένοι νομίζουν ότι ο θάνατος και η εξαθλίωση εκτονώνεται πάντα στους Άλλους, ότι οι “ξένοι” είναι η ασπίδα για να μην φτάσει η δυστυχία ποτέ σ’ αυτούς, ότι οι μετανάστες είναι ένα ξόρκι. Γι’ αυτό και κρατούν τις πόρτες τους κλειστές. Όμως η Ιστορία έχει δείξει πολλές φορές ότι η Εξουσία δεν φείδεται  θανάτου και  δυστυχίας για τους υπήκοους, δεν γνωρίζει διαχωρισμούς στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Η Ιστορία έχει δείξει πολλές φορές ποιό είναι το πραγματικό συμφέρον των καταπιεσμένων: να είναι όλοι μαζί, αλληλέγγυοι, δυνατοί και αποφασισμένοι απέναντι στην επιθετικότητα του Κράτους και του Κεφαλαίου.

Κι η Ιστορία έχει πάντα δίκιο…

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

για τη δολοφονία
του 25χρονου μετανάστη από το Πακιστάν
Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ
από ξυλοδαρμό, βασανιστήρια και ηλεκτροσόκ
στο Α.Τ. Νικαίας

και την ΠΟΡΕΙΑ
του Σαββάτου, 17/10, 12:00
από την Πλ. Δαβάκη (περιβολάκι) στη Νίκαια

Πέμπτη 15/10, 7:00μμ, Πολυτεχνείο

Με αφορμή  μια χτεσινή επίθεση 30-40 ατόμων σε «στόχους» με αστικό συμβολισμό στην οδό Σόλωνος έχει εξαπολυθεί πογκρόμ από τις σοσιαλδημοκρατικές –πια- δυνάμεις καταστολής στο κέντρο της Αθήνας. Και πιο συγκεκριμένα στα Εξάρχεια. Όλοι όσοι εξεγέρθηκαν τον Δεκέμβρη του 2008 –πέρα από τις διακηρύξεις ελαχίστων θλιβερών αριστερών συνδικαλιστών- ήξεραν ότι δεν είχαν τίποτε να περιμένουν από μια αλλαγή της τότε κυβέρνησης. Ήξεραν ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι εξίσου αποφασισμένη να επιβάλλει τα κυριαρχικά συμφέροντα. Δεν υπήρχε καμία ελπίδα στην εναλλαγή των εξουσιών. Γι’ αυτό και δεν υπήρχαν τότε αιτήματα, γι’ αυτό και δεν υπάρχει καμία έκπληξη για τους ελαχίστως υποψιασμένους σε σχέση με όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες. Να θυμίσουμε, ωστόσο και πάλι, προς κάθε «ενδιαφερόμενο» ότι όλα είναι σχέσεις. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός εξελίσσεται σε κάθε τόπο και χρόνο με τους κυριαρχούμενους να μην επενδύουν σε συγκεκριμένες πλατείες, συγκεκριμένα κτίρια, συγκεκριμένες συνοικίες, συγκεκριμένες μέρες ή νύχτες, ώρες ή στιγμές. Όσο θα βαθαίνει η εκμετάλλευση και θα επιτείνεται η καταπίεση, όσο θα καρκινώνεται η καθημερινότητα από την κοινωνία του ελέγχου και της καταστολής άλλο τόσο θα ξεδιπλώνεται η εναντιωματική κίνηση από τις δυνάμεις που πρεσβεύουν μια κοινωνία ελεύθερη χωρίς διαχωρισμούς και ιεραρχίες.

Ας είμαστε πάντα συνεπείς στα ραντεβού μας στους δρόμους

Μετά το ξεθεμελίωμα της ανασκαφής δίπλα στα ΙΚΕΑ, με ένα μικρό κομμάτι της να συνεχίζεται ακόμη, εντοπίσαμε καινούργια ανασκαφή στο Αιγάλεω σε οικόπεδο επί του Κηφισού λίγο πριν την διασταύρωση με την Καβάλας. Ας έχουμε μερικές εικόνες αποτυπωμένες πριν αρχίσει κι εδώ το ξεθεμελίωμα…

1

“Σήμερα Τετάρτη 7 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε το πρώτο υπουργικό συμβούλιο της νέας κυβέρνησης. Η συνεδρίαση ήταν για πρώτη φορά στα ελληνικά δεδομένα δημόσια και καταγράφηκε σε ζωντανή μετάδοση από τα media”

Καταρχήν το Πασόκ είχε παραδοσιακά καλές σχέσεις με τις εύκολες αλλαγές στο επίπεδο της φαινομενικότητας. Δεν κοστίζει τίποτε να κάνεις το υπουργικό σου συμβούλιο δημόσιο θέαμα. Από τη μια διαχέεις μια αίσθηση διαφάνειας και από την άλλη ένα έντονο κοντράστ με το άμεσο παρελθόν της «κλειστής πόρτας». Έτσι κι αλλιώς οι διυπουργικές «συνεννοήσεις» μπορούν να γίνουν πάνω σε ή κάτω από άλλα τραπέζια και σε άλλο χρόνο.

2

“Είμαστε οι ενδιάμεσοι του πολίτη και της διοίκησης. Είμαστε αντιεξουσιαστές της εξουσίας” (Γ. Παπανδρέου, 7/10/09)

Προσπερνάμε την αφόρητα διασκεδαστική τελευταία πρόταση. Στην πρόταση όμως: «είμαστε οι ενδιάμεσοι του πολίτη και της διοίκησης» αποτυπώνεται η «επιθυμητή» διακριτότητα πολιτικής διαχείρισης και κρατικού μηχανισμού. Σε αυτό το επίπεδο επίκλησης η πασοκική διαχείριση μπορεί να παλινδρομεί μεταξύ πολιτών και «διοίκησης» τοποθετώντας κάθε φορά τον εαυτό της στο πιο βολικό γι’ αυτήν σημείο της συγκυρίας.

3

Ο πράσινος καπιταλισμός έχει σημαντική καθυστέρηση στην ελλάδα και το πιο λειτουργικό σχέδιο είναι θύλακες «οικολογικής τεχνολογίας» εν μέσω του «βασιλείου του λιγνίτη». Η επίκληση της πράσινης ανάπτυξης είναι και πάλι επιλογή των βολικών παλινδρομήσεων που παράγουν διαχειριστικό έργο σε κάθε επίπεδο. Η πρόταση στους οικολόγους για το υπουργείο περιβάλλοντος ήταν κίνηση ματ καθώς αφενός αυτοί θα διαλύονταν ευθύς εξαρχής σε περίπτωση αποδοχής (με δεδομένη την σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση και των ορίων που αυτή θέτει όσον αφορά την παραγωγική διαδικασία) αφετέρου, τώρα που αρνήθηκαν, μπορεί να εξασφαλίζουν την μη διάλυσή τους αλλά από την άλλη έχουν χρεωθεί την φαινομενική ανικανότητα ή αβουλία να «κάνουν κάτι» ρεαλιστικό σε σχέση με το περιβάλλον. Το πασόκ ανέξοδα και πάλι κέρδισε σε εντυπώσεις.

4

Είναι δεδομένη πια η ανάσχεση του μεταναστευτικού κύματος μετά την σχετική ύφεση της κρίσης στις χώρες προέλευσης, την επιθετική αστυνόμευση των συνόρων αλλά και της διάλυσης του μεταναστευτικού κόμβου της Πάτρας. Επομένως επανέρχεται άμεσα στο ζήτημα της «ένταξης». Γι’ αυτό και ο διάλογος επικεντρώνεται γύρω από ζητήματα νομιμοποίησης ή διαχείρισης των απελάσεων.

5

«Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταργηθεί από τους τρομοκράτες και τους αλήτες της άκρας αριστεράς με την υποστήριξη των πολιτικών νεολαιών του ΚΚΕ και του ΣΥΝ… Στην Ελλάδα υπάρχουν θύλακοι όπου το πολίτευμα δεν λειτουργεί.. Είναι απαράδεκτο και θα οδηγήσει σε πολύ επικίνδυνες εξελίξεις. Αν η κυβέρνηση δεν εφαρμόσει το νόμο, τότε θα εφαρμόσουν το νόμο αυτοδικώντας οι πολίτες» (Θ. Πάγκαλος, 5/4/09)
Το άσυλο δεν μπορεί να καταργηθεί, τουλάχιστον άμεσα. Ο Πάγκαλος ήταν ανέκαθεν ένα κυνικό φερέφωνο ενός συντηρητικού πυρήνα του «κινήματος». Μια θλιβερή φιγούρα που εξαντλούσε το «θεριακλίκι» του σε ένα άμεσο μοριακό βεληνεκές, λαϊκιστί: «όπου τον έπαιρνε» αλλά που δεν τράβηξε ποτέ τη δική του γραμμή σε σοβαρές διοικητικές αποφάσεις. Διακηρύττει πάντα «ρεαλιστικές» και αποϊδεολογικοποιημένες θέσεις που στην συντριπτική τους πλειονότητα δεν δεσμεύουν κανέναν, ούτε και γίνονται κατευθυντήριες διαχειριστικές γραμμές. Την «κατάλληλη στιγμή» άλλοι είναι αυτοί που αποφασίζουν… Οι δηλώσεις του δεν διατυπώνουν τα επόμενα κυβερνητικά βήματα.

Το τρίτο μάτι της πρωτοβουλίας

[kaltura-widget wid=”820srtku2g” width=”400″ height=”365″ addpermission=”” editpermission=”” /]

για να το κατεβάσετε κάντε κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο (16.9 mb/ .flv):

https://anarxikoiaigaleo.squat.gr/files/2009/10/ekloges.flv