ποτέ ξανά ένας ρακοσυλλέκτης δεν χρησιμοποιήθηκε περισσότερο από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, διότι στις δύσκολες μέρες του χρυσοχοΐδη το θύμα του εχθρού μου είναι προστατευόμενός μου. σε διαφορετική περίπτωση, η μοίρα της αλλόθρησκης οικογένειας που έκλεψε θρασύτατα μια ξένη τσάντα από την είσοδο ενός κρατικού κτιρίου θα ανακρινόταν με τις γνωστές μεθόδους ή τουλάχιστον θα επιβαρύνονταν με το αδίκημα της κλοπής. όμως η τσάντα περιείχε βόμβα. τώρα ο θάνατος ενός αόρατου γίνεται αξιοποιήσιμος για το προφίλ των μηχανισμών και αντί για κρατητήρια προσφέρεται στην οικογένεια επικουρική προστασία, ασυλία, έγγραφα και η κλοπή διαγράφεται επικοινωνιακά.

τελικά το σκηνικό τούμπαρε, ο προκλητός εχθρός κατέρρευσε, η σπφ κέρδισε άθελά της το ντέρμπι και πέρα από κάθε τηλεοπτική γελοιότητα, αυτό που έμεινε είναι να αναρωτιέσαι αν ο Κάρολος Ντίκενς σκηνοθετεί τις σατανικές συμπτώσεις της ζωής μας διότι, ανεξαρτήτως παιχνιδιού, ο Όλιβερ Τουίστ σκοτώθηκε προχτές στα Πατήσια.

κι αλήθεια, πώς είναι αντί να σε κλέβει ο χάρος να τον κλέβεις εσύ;

Aναδημοσίευση από http://www.toportatif.blogspot.com

Κανένας εργαζόμενος-η δεν είναι μόνος – Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

Η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ., μέλος του σωματείου που επέστρεφε από νόμιμη άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό της αλυσίδας καφετεριών VIA VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν για να καταβληθούν τα δεδουλευμένα, τα ένσημα και η αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μαρτίου, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες ενώ σήκωσε την μπλούζα του και επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και στα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις. Ο Καρέζος καθ’ όλη την διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»…

Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθύνονταν σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνο της.

Στις 26 Μάρτη μέλη του Σωματείου μαζί με δεκάδες αλληλέγγυους απέκλεισαν το VIA VAI (Σταδίου 3) για αρκετές ώρες ενώ ο μέχρι πρότινος προκλητικός και εριστικός Καρέζος κρύφτηκε στο υπόγειο. Ακολούθησαν παρόμοιες παρεμβάσεις στα VIA VAI στην Πανεπιστημίου(έναντι των Προπυλαίων) και στην Μπενάκη και Φειδίου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο Καρέζος επικοινώνησε με το σωματείο ζητώντας να καταβάλει τα χρωστούμενα στην Κάρμεν λέγοντας ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση.

Προφανώς δεν υπάρχουν ούτε παρεξηγήσεις, ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Οι απλήρωτες εργατοώρες, τα ακόλλητα ένσημα, η μη καταβολή δώρων και επιδομάτων, οι απολύσεις, η μείωση μισθών, η μαύρη εργασία είναι πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα. Όποιος τολμήσει να μιλήσει γι αυτά και να ορθώσει το ανάστημά του, έρχεται αντιμέτωπος από την μια με την εργοδοτική τρομοκρατία που περιλαμβάνει όπλα, απειλές, μπράβους, βιτριόλι και από την άλλη με την τρομοκρατία της ανεργίας. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που το κράτος, αυτή τη φορά με αφορμή την οικονομική κρίση, επαναπροσδιορίζει τους όρους της μισθωτής εργασίας, προς όφελος των αφεντικών, θεσμοθετώντας την κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων και ανοίγοντας τον δρόμο για την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Σε αυτή τους την προσπάθεια κράτος και αφεντικά για την επίτευξη των σχεδιασμών τους, βρήκαν πρόθυμο σύμμαχό τους επαγγελματίες εργατοπατέρες, δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα μελλοντικά κρατικά και κομματικά πόστα. Σε αυτή την κατεύθυνση υπογράφουν οι τελευταίοι συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες προβλέπουν πάγωμα ή μείωση μισθών, κάνουν γαργάρα τις δολοφονίες και τα σακατέματα δεκάδων εργαζομένων, συγκαλύπτουν τις μπίζνες μεγαλοεργολάβων και δεν κατεβάζουν απεργίες. Όταν κάποτε καλούν σε απεργία υπό την πίεση των εργαζομένων, τις σαμποτάρουν οι ίδιοι και τις καταστέλλουν. Χαρακτηριστική η στάση της ΓΣΕΕ στην απεργία στις 11 Μάρτη, όπου σε συνεργασία με την αστυνομία διαχώρισε την θέση της από τα πρωτοβάθμια σωματεία με αποτέλεσμα τα τελευταία να δεχτούν επίθεση των ΜΑΤ.

Μέσα σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα τα ΜΜΕ σε εντεταλμένη υπηρεσία προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα γίνονται για το δικό μας καλό σύμφωνα με το οποίο «όλοι οφείλουμε να κάνουμε θυσίες για να σωθεί η οικονομία και η χώρα». Ως είναι γνωστό όπου δεν φτάνει το κλομπ του μπάτσου φτάνει το μικρόφωνο του δημοσιογράφου. Έτσι από τη μία τα ΜΜΕ ως γνήσια παπαγαλάκια της ασφάλειας δημοσιεύουν τα στοιχεία και το όνομα μέλους του σωματείου, καταδεικνύοντας το ως υπεύθυνο για το «εργατικό ατύχημα» του αλήτη-λέρα-εργατοπατέρα Παναγόπουλου, στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5ης Μάρτη και από την άλλη μυρίζοντας πιασάρικο θέμα (ως γνήσια κοράκια) κόπτονται να δημοσιοποιήσουν την υπόθεση με το VIA VAI αποσκοπώντας να αναδείξουν την μερικότητα και τον μεμονωμένο χαρακτήρα του γεγονότος. Είμαστε αρνητικοί με τα ΜΜΕ διότι για μας η πληροφόρηση είναι δράση που συνδέεται με το μέσο και γι αυτό δράση που μας φέρνει, ως σώματα, στον φυσικό χώρο της εκμετάλλευσης και των αγώνων. Δεν γίνεται λοιπόν στα γεγονότα των 8 αλλά στα γεγονότα του δρόμου. Έτσι το ζήτημα είναι να αναπτυχθούν οι δικές μας υποδομές εργατικής αντιπληροφόρησης κι ο αγώνας τούτος ενέχει αυτή την προοπτική.

Από την δική μας εμπειρία στην εργασία θεωρούμε ότι πρέπει να πάρουμε ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ την ευθύνη για:
-την Δημιουργία Σωματείων Βάσης απαρχής, σε όσους χώρους εργασίας δεν υπάρχουν
-την Ενίσχυση των ήδη υπαρχόντων Σωματείων Βάσης
-την Ενδυνάμωση των Γενικών Συνελεύσεων των εργαζομένων
-το ξεπέρασμα των Διοικητικών Συμβουλίων και όλων των μηχανισμών διαμεσολάβησης
-την ζωή μας και όσα μας αφορούν

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας

Συγκέντρωση-πορεία
Τρίτη 30 Μάρτη – 6μμ Προπύλαια

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων
και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του Επισιτισμού
Λόντου 6 και Μεσολογγίου, 2ος όροφος, στα Εξάρχεια / 210- 3820537 / 6998-051810
ssm.info@gmail.com ή στο protovouliaergazomenon@yahoo.com

Χειροβομβίδες κρότου λάμψης επιστρατεύονται από κάθε μορφής μπάτσους  που έχουν ξαμολυθεί σε όλα τα στενά μέχρι τη Δημοκρατίας  για να καταστείλουν συμπλοκές μεταξύ οπαδών από το Αιγάλεω και τη Νίκαια. Αφορμή ένας “αγώνας”. Ένας αγώνας σε εισαγωγικά…

Η βία μεταξύ των καταπιεσμένων δίνει και παίρνει πέφτοντας μερικές φορές και πάνω στην ένστολη διαμεσολάβηση και καταστολή.

Το γήπεδο ήταν απο καταβολής του ένα εκτονωτήριο, ένας χώρος ελεγχόμενης -ή  επιμελημένα ανεξέλεγκτης- αποφόρτισης συμπιέσεων της καθημερινής ζωής για μια ήσυχη και πειθαρχημένη εβδομάδα στη δουλειά και την κατανάλωση…

Μεσούσης της κρίσης ο οπαδισμός ντοπάρεται με επιπλέον φορτία που και πάλι όμως, νομοτελειακά, προσδιορίζουν την εκτόνωσή τους γύρω από τους στρογγυλούς ναούς της εκτόνωσης, τους “συνδέσμους” του αντιπάλου και πάει λέγοντας…

Οι κρότοι των δακρυγόνων συνεχίζουν να ακούγονται σε όλη την περιοχή λιγότερο σποραδικά  και μπερδεύονται πια με τα σποραδικά βεγγαλικά των ημερών…

Χειροβομβίδες κρότου λάμψης επιστρατεύονται από κάθε μορφής μπάτσους  που έχουν ξαμολυθεί σε όλα τα στενά μέχρι τη Δημοκρατίας  για να καταστείλουν συμπλοκές μεταξύ οπαδών από το Αιγάλεω και τη Νίκαια. Αφορμή ένας “αγώνας”. Ένας αγώνας σε εισαγωγικά…

Η βία μεταξύ των καταπιεσμένων δίνει και παίρνει πέφτοντας μερικές φορές και πάνω στην ένστολη διαμεσολάβηση και καταστολή.

Το γήπεδο ήταν απο καταβολής του ένα εκτονωτήριο, ένας χώρος ελεγχόμενης -ή  επιμελημένα ανεξέλεγκτης- αποφόρτισης συμπιέσεων της καθημερινής ζωής για μια ήσυχη και πειθαρχημένη εβδομάδα στη δουλειά και την κατανάλωση…

Μεσούσης της κρίσης ο οπαδισμός ντοπάρεται με επιπλέον φορτία που και πάλι όμως, νομοτελειακά, προσδιορίζουν την εκτόνωσή τους γύρω από τους στρογγυλούς ναούς της εκτόνωσης, τους “συνδέσμους” του αντιπάλου και πάει λέγοντας…

Οι κρότοι των δακρυγόνων συνεχίζουν να ακούγονται σε όλη την περιοχή λιγότερο σποραδικά  και μπερδεύονται πια με τα σποραδικά βεγγαλικά των ημερών…

Το ΚΚΕ γέμισε το πολιτικό τοπίο με «ριζοσπαστικό πατριωτισμό». Το Αιγάλεω δεν γλίτωσε.

“(…)Το ταξικό πατριωτικό καθήκον είναι ο παλλαϊκός ξεσηκωμός για να αποκρουστούν τα αντιδραστικά σχέδια για ασφαλιστικό, εργασιακό, μισθούς και φόρους. ” (γραφείο τύπου κκε,22/2/2010)

“Καταρχήν αυτό αποδεικνύει ότι οι επιχειρηματίες δεν είναι πατριώτες και ας αφήσουν τον πατριωτισμό. Πάνε εκεί που τους συμφέρουν τα κέρδη. Και αν θέλετε αυτό, βεβαίως θα αντιδράσουν. ” (συνέντευξη Παπαρήγα στη ΝΕΤ,25/02/2010)

“Τώρα ο όψιμος πατριωτισμός που εκφράζουν οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης από τη μια στόχο έχουν να κοροϊδέψουν το λαό και από την άλλη δείχνει την πρόθεση και αυτής της κυβέρνησης να αξιοποιήσει το τεράστιο χρέος των γερμανικών κυβερνήσεων προς τον ελληνικό λαό με βάση τα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας”. (γραφείο τύπου κκε, σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις ,25/02/2010)

“…Περισσότερο από ποτέ γίνεται φανερό ότι το ταξικό και πατριωτικό καθήκον του λαού είναι να ξεσηκωθεί για να αποκρούσει την αντιλαϊκή θύελλα και να σπάσει τα ιμπεριαλιστικά δεσμά. ” (γραφείο τύπου κκε,26/02/2010)

“Υπάρχει η Ελλάδα των πλουσίων και η Ελλάδα του λαού. Εμείς είμαστε με αυτή την Ελλάδα, αυτή δεν πρέπει να πτωχεύσει: Η Ελλάδα του εργαζόμενου λαού. ” (δήλωση Παπαρήγα ,για τα 67 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ,28/02/2010)

“Να μην πτωχεύσει ο λαός, να πληρώσει η πλουτοκρατία. Αυτό είναι σήμερα υπεύθυνη ταξική πατριωτική θέση. ” (γραφείο τύπου κκε,02/03/2010,σχετικα με τα νέα μέτρα)

«Εμείς όταν λέμε η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, αν το πούμε έτσι, εννοούμε αφεντικό στην Ελλάδα πρέπει να γίνει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της, τα λαϊκά στρώματα” (δηλώσεις Παπαρήγα για τη συνάντηση Παπανδρεου-Μερκελ,06/03/2010)

“Είτε πάρει η Ελλάδα χρήματα από την ΕΕ, είτε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η πλάστιγγα γέρνει προς το δεύτερο -πέραν του ότι και οι δύο είναι σφαγείς των δικαιωμάτων των εργαζομένων- έχει δρομολογηθεί η συμφωνία με σοβαρά ανταλλάγματα στο Αιγαίο, στο Κυπριακό, στα Βαλκάνια και στο Αφγανιστάν. Και αυτό είναι μείζον ζήτημα και αφορά και τον άνεργο και αυτόν που χάνει τα επιδόματα και βλέπει να μειώνονται οι μισθοί και αυτόν που δεν του φτάνουν τα χρήματα για να ζήσει το μήνα. Δεν είναι δηλαδή κάποια άλλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής». ” (συνέντευξη Παπαρήγα στον ραδιοφωνικό σταθμό “πρώτο θέμα”, 19/03/2010)

Ως σταλινικό ιδίωμα «η αγάπη για την πατρίδα», είναι αλήθεια ότι δεν έλειψε ποτέ από τις καταστατικές αρχές του ΚΚΕ. Η πρόκρισή του τις μέρες της κατοχής 1941-44 διαμόρφωσε πατριωτικά μέτωπα που αργότερα στον εμφύλιο απέβησαν μοιραία για τον ίδιο το «λαό». Με την πτώση του ανατολικού μπλοκ ξεδιπλώθηκε –σχεδόν σε όλα τα κράτη που «αποδεσμεύτηκαν»- μια προσέγγιση της «αγάπης για την πατρίδα» που προκάλεσε έκπληξη μόνον στους αφελείς. Μέλη των κομμουνιστικών κομμάτων ή και ολόκληρα κομμουνιστικά κόμματα μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί σε «εθνικιστές» που ξανάφεραν τους ομαδικούς τάφους στο προσκήνιο της ιστορίας πλειοδοτώντας πλέον σε εθνικές εκκαθαρίσεις. Αποδεικνύοντας αδιαμφισβήτητα στην ιστορική πράξη ότι ο πατριωτισμός απέχει από τον εθνικισμό όσο οι ομαδικοί τάφοι από τα εθνικά λάβαρα.

Η ψηφοθηρική ερωτοτροπία του ΚΚΕ με τον μικροαστισμό έχει μια παράδοση δεκαετιών. Στις μέρες μας, η σχέση αυτή αναθερμαίνεται από τα περιεχόμενα που πυροδοτεί η ίδια η κρίση του συστήματος. Το Κόμμα εκτιμά ότι οι συνθήκες για την έξοδο από την ΕΕ είναι περισσότερο κατάλληλες από ποτέ και το επιχείρημα της εξόδου από έναν υπερεθνικό οργανισμό δεν μπορεί να ενισχυθεί από τίποτε άλλο πέραν του ίδιου του εθνισμού.

Η έννοια του «ριζοσπαστικού πατριωτισμού» αποτελεί ένα νέο εφεύρημα του ΚΚΕ ως απόπειρα διαχωρισμού από τον αριστεροεθνικιστικό χυλό που κυκλοφοράει τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό σούπερ μάρκετ.

Σε νέα συσκευασία λοιπόν, λεκτική αναβίωση ενός κακοχωνεμένου ιστορικού προϊόντος, ένα νέο εμπόρευμα αυταπατών και χειραγώγησης προς «λαϊκή» κατανάλωση.
Ευχαριστούμε! Δεν θα πάρουμε!

Τις τελευταίες μέρες, τα κομάντο της δημοτικής αστυνομίας πραγματοποιούν νέα σχέδια και αναδιατάσσουν τις κινήσεις τους. Δεν υπάρχει το καθιερωμένο κρυφτούλι με το περιπολικό τους γύρω απο την πλατεία εσταυρωμένου, αλλά αντιθέτως, έρχονται και κάθονται πεζή πάνω στην πλατεία χωρίς να κυνηγάνε τους μετανάστες μικροπωλητές. Οι μικροπωλητές από τη μεριά τους αδρανοποιούνται και κρατάνε την πραμάτεια τους μαζεμένη καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίας των δημοτόμπατσων (η οποία ειναι μεγάλη, σήμερα για παράδειγμα έμειναν τουλάχιστον 40 λεπτά…). Όταν η ώρα πάει 21:00, η ώρα που τα μαγαζιά κλείνουν, αποσύρονται…
Το γεγονός ότι η παρουσία τους την προηγούμενη Παρασκευή συνοδευόταν από αντιδήμαρχο ή δημοτικό σύμβουλο (απροσδιόριστη μεν, τοπικοπαραγοντική δε η κουστουμάτη ιδιότητα) που συντόνιζε την “επιχείρηση” δηλώνει το ενδιαφέρον του δήμου, εν όψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών, να προστατεύσει το περιώνυμον ψηφοδεέες πλήθος του εμπορικού κόσμου…
Ωραία κόλπα! Μεταβλητή μεταναστών εναντίον δημόσιας τάξης σημειώσατε 2.

ΥΓ. Α! Και μην ξεχνάμε ποτέ εκείνο το σύντομο ανέκδοτο: οι δημοτόμπατσοι επιτελούν “κοινωνικό έργον”!
Άξιος ο μισθός!

O αναρχικός σύντροφος Λάμπρος Φούντας δολοφονήθηκε πισώπλατα στη Δάφνη την περασμένη εβδομάδα σε μια ένοπλη σύρραξη με αστυνομικούς. Οι πληροφορίες για το γεγονός προφανώς και είναι ελεγχόμενες μια και προέρχονται μόνο από την πλευρά του κράτους. Όλες τις επόμενες ημέρες η χυδαιότητα περίσσεψε μια και, όπως σε κάθε «κατάσταση εξαίρεσης», καταστρατηγούνται όλα τα αστικά προσχηματικά αυτονόητα με αποτέλεσμα και αυτή τη φορά να σκυλευτεί ο δολοφονημένος. Δεν περιμένει, βέβαια, κανείς υποψιασμένος διαφορετική συμπεριφορά από τους διωκτικούς μηχανισμούς και την δημοσιογραφική υπεργολαβία τους. Όλοι αυτοί «τη δουλειά τους κάνουν». Αλλά αυτό δεν σημαίνει και ψύχραιμη αποδοχή της χυδαιότητας. Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν και η περίπτωση του συντρόφου έρχεται να καλύψει όλα τα «αντι»τρομοκρατικά κενά με μια εκνευριστική ευχέρεια που είναι βέβαιο ότι θα ακολουθήσει την ίδια «πορεία των ερευνών» με την περίπτωση της «γιάφκας του Χαλανδρίου». Ποιος ξέρει τι θα ακολουθήσει; Βρίσκονται ήδη προφυλακισμένοι σύντροφοι χωρίς καν στοιχεία επειδή βρέθηκαν αποτυπώματά τους σε βιβλία (σημειωτέον, σε σημεία των βιβλίων όπου διατυπώνονται ανατρεπτικά περιεχόμενα!). Δεν μπορούμε να φανταστούμε καν ποιοι άνθρωποι πρόκειται να εμπλακούν στα καινούργια κατασταλτικά σενάρια με δεδομένο το σώμα ενός συντρόφου μας χτυπημένο μπρούμυτα στο δρόμο με ένα όπλο στο χέρι… Γιατί ο Λάμπρος ήταν ένας αναρχικός παρών σε συνελεύσεις, εκδηλώσεις, διαδηλώσεις, κοινωνικές παρεμβάσεις, συγκρούσεις στο δρόμο. Μια ευγενική και διακριτική (με την έννοια που έχουν αυτές οι λέξεις στο επαναστατικό λεξιλόγιο) φιγούρα χωρίς ίχνος υπεροψίας, ένας προσιτός άνθρωπος που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς δίπλα του κάθε φορά που αμφισβητούσε τα καθεστωτικά ιερατεία. Αυτό έχει πάνω απ’ όλα σημασία. Ο Λάμπρος είναι μέσα στην καρδιά μας όπως αυτός ο ίδιος έχει επιλέξει να είναι, γιατί αυτή τη θέση την έχει κερδίσει. Και από αυτή τη θέση, μαζί, δεν θα επιτρέψουμε ούτε το σκύλεμα της επαναστατικής αξιοπρέπειας από τα  θλιβερά υποκείμενα που το επιχειρούν, ούτε την κατασταλτική χυδαιότητα που θα εξαπολυθεί ενάντια σε αντιστεκόμενους ανθρώπους.

Ήρωες δεν υπάρχουν. Και αν υπάρχει μια Τιμή για να αποδοθεί κάπου είναι αυτή που μας έκανε ο ίδιος να υπάρξει στο μεγάλο μας ατίθασο σύμπαν.  Συνεχίζουμε.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΣΤΑΘΜΟ ΜΕΤΡΟ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΗ

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΜΑΡΤΗ στις 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

Σήμερα στη 1 το μεσημέρι έλαβε χώρα συγκέντρωση των δασκάλων της περιοχής μας. Ο αριθμός των συμμετεχόντων απείχε πολύ από μια “μαζική” άρνηση των “νέων μέτρων” με δεδομένη και την στήριξη φοιτητών. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς αφού είμαστε σε μια περίοδο όπου είναι ανάγκη να μαξιμαριστούν οι προσπάθειες ενίσχυσης των κοινωνικών αντιστάσεων και όχι να αναπαραχθούν οι αλγεινές διεκπεραιωτικές κοινότυπες συνταγές συντεχνιακού τύπου. Στο προκείμενο, όσο αδύναμη είναι η συμμετοχή σε έναν αγώνα τόσο επιβεβαιώνεται η αστοχία των περιεχομένων του. Αυτά έχουμε να πούμε με δεδομένη την ανύπαρκτη έως και ελάχιστη και αποσπασματική ενημέρωση για το κάλεσμα αυτό στην περιοχή…

[11πμ] Πορεία πραγματοποιούν αυτή την ώρα 100 περίπου εργαζόμενοι στον Δήμο Αιγάλεω ενάντια στα νέα μέτρα. Από το πρωί είχαν προχωρήσει σε αποκλεισμό του Δημαρχείου και τώρα κινούνται με πορεία μέσω της Ιεράς Οδού προς τον σταθμό του μετρό στο Αιγάλεω. “Συνοδεύονται διακριτικά”  από δύο περιπολικά της αστυνομίας, ένα μπρος κι ένα στο πίσω μέρος της πορείας.

Φαίνεται ότι πέρα από τις κεντρικές κινητοποιήσεις της ΑΔΕΔΥ οι οποίες υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να φθίνουν -επιτηδευμένα- από εβδομάδα σε εβδομάδα, έχουμε κι ένα ξεδίπλωμα περιφερειακών δράσεων από δημόσιους υπαλλήλους. Αυτές οι περιφερειακές δράσεις μπορεί να αποτελέσουν ένα ακόμη στοίχημα ενάντια στα νέα μέτρα καθώς έχουν τη δυνατότητα να αποδιαρθρώσουν το δοσιλογισμό της κεντρικής συνδικαλιστικής διαμεσολάβησης. Πρόκειται για επιλογές της βάσης εργαζομένων που μπορούν να θέσουν σε κριτική τις κεντρικές  συνδικαλιστικές και κομματικές γραμμές, μπορούν να αποκεντρώσουν τόσο την κοινωνική δυναμική όσο και να ακυρώσουν τους κεντρικούς κατασταλτικούς σχεδιασμούς.

Eίναι πασιφανές ότι τα αφεντικά δεν πτώχευσαν. Και, μεσούσης της κρίσης,  δεν τίθεται καν ζήτημα να αυξηθεί η φορολόγηση των επιχειρήσεων ή να απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίων. Μαζί με την λεηλασία των «κατώτερων» τάξεων, προωθείται και η προλεταριοποίηση κομματιών της μεσαίας τάξης.

Είναι πασιφανές ότι το ελληνικό κράτος μπορεί να διακηρύττει ενδεχόμενη πτώχευση αλλά την ίδια στιγμή προσλαμβάνει άλλους 15.000 αστυνομικούς. Ζητώντας ενίσχυση με αστυνομικούς από άλλες ευρωπαϊκές χώρες θέλει να θωρακίσει την καπιταλιστική επιθετικότητα.

Είναι πασιφανές ότι η αριστερή διαμεσολάβηση δηλώνει τη διάθεσή της να εξαντλήσει κάθε της δυναμική. Το ΚΚΕ μέσω του ΠΑΜΕ καθημερινά κατεβασμένο στους δρόμους  προσπαθεί να πραγματώσει την μεγάλη και χρόνια προσδοκία της εξόδου από την ΕΕ με το μότο: μόνο η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να σταματήσει τα αντιλαϊκά μέτρα. Επενδύει πλέον στη μοναδική ευκαιρία που έχει να διευρύνει τη βάση του. Ο Σύριζα βάζει στην άκρη τα αδιέξοδα από την κουρελοειδή του σύσταση και δειλά δειλά δηλώνει την παρουσία του στο κέντρο και τις γειτονιές προσπαθώντας να αντλήσει πολιτική υπεραξία με την υποκατάσταση του σοσιαλδημοκρατικού ελλείμματος του Πασόκ.

Είναι πασιφανές ότι η συνδικαλιστική διαμεσολάβηση είναι ανύπαρκτη,  γεγονός που χρεώνεται στην πολιτική κρίση νομιμοποίησης του συστήματος.

Είναι πασιφανές ότι τα ΜΜΕ στηρίζουν τις κυριαρχικές επιλογές ως εντεταλμένο μέρος τους. Άσφαιρη πολεμική στις κυβερνητικές εξαγγελίες, διαστρέβλωση των κοινωνικών αντιδράσεων, απόκρυψη γεγονότων, διάθλαση αντιστάσεων.

Είναι πασιφανές ότι η επερχόμενη εξέγερση είναι ήδη εδώ. Η πολιτική και κοινωνική διαμεσολάβηση «πείθει» μόνο τον εαυτό της, προσπαθεί να καθηλώσει στους καναπέδες τον επισφαλή μικροαστισμό ή να περιφράξει με κοινότυπα πανό τα μέλη και τις παρυφές των οργανώσεων. Οι αντιστεκόμενοι στη συντριπτική τους πλειονότητα διαφεύγουν από τα αυτονόητα στους δρόμους. Δηλώνουν μια επιθετική και αδιάλλακτη ανυπακοή.

Εκείνο που δεν είναι πασιφανές -κάτω από τόνους αστικής προπαγάνδας- είναι ένα αντιεξουσιαστικό πρόταγμα στους δρόμους, τις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους, σε κάθε σημείο που πλήττεται από την κρατική καπιταλιστική επίθεση. Χρειάζεται επίταση μιας πολιτικής και κοινωνικής παρουσίας , όχι ως συμπλήρωμα της αριστερής διαμεσολάβησης -που βρίσκεται στο δρόμο με τεταμένες πρακτικές μεν, με εχθρικά προς την κοινωνική απελευθέρωση περιεχόμενα δε- αλλά ως αυταξία με σημεία αναφοράς την αυτοοργάνωση, την αδιαμεσολάβητη ρήξη και την αλληλεγγύη. Ο Δεκέμβρης του 2008 έχει καταδείξει τις δυνατότητες ενός αντιεξουσιαστικού ανατρεπτικού λόγου. Η άνοιξη του 2010 απαιτεί την διεύρυνση των ανατρεπτικών περιεχομένων, την απεριόριστη ένταση και έκταση των απελευθερωτικών προταγμάτων, την επέκταση των απελευθερωμένων χώρων και χρόνων και την κοινωνική τους κατοχύρωση.

Αυτές τις μέρες ο σημαντικότερος εχθρός των καταπιεσμένων θα είναι η δική τους αδράνεια.

Eίναι πασιφανές ότι τα αφεντικά δεν πτώχευσαν. Και, μεσούσης της κρίσης,  δεν τίθεται καν ζήτημα να αυξηθεί η φορολόγηση των επιχειρήσεων ή να απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίων. Μαζί με την λεηλασία των «κατώτερων» τάξεων, προωθείται και η προλεταριοποίηση κομματιών της μεσαίας τάξης.

Είναι πασιφανές ότι το ελληνικό κράτος μπορεί να διακηρύττει ενδεχόμενη πτώχευση αλλά την ίδια στιγμή προσλαμβάνει άλλους 15.000 αστυνομικούς. Ζητώντας ενίσχυση με αστυνομικούς από άλλες ευρωπαϊκές χώρες θέλει να θωρακίσει την καπιταλιστική επιθετικότητα.

Είναι πασιφανές ότι η αριστερή διαμεσολάβηση δηλώνει τη διάθεσή της να εξαντλήσει κάθε της δυναμική. Το ΚΚΕ μέσω του ΠΑΜΕ καθημερινά κατεβασμένο στους δρόμους  προσπαθεί να πραγματώσει την μεγάλη και χρόνια προσδοκία της εξόδου από την ΕΕ με το μότο: μόνο η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να σταματήσει τα αντιλαϊκά μέτρα. Επενδύει πλέον στη μοναδική ευκαιρία που έχει να διευρύνει τη βάση του. Ο Σύριζα βάζει στην άκρη τα αδιέξοδα από την κουρελοειδή του σύσταση και δειλά δειλά δηλώνει την παρουσία του στο κέντρο και τις γειτονιές προσπαθώντας να αντλήσει πολιτική υπεραξία με την υποκατάσταση του σοσιαλδημοκρατικού ελλείμματος του Πασόκ.

Είναι πασιφανές ότι η συνδικαλιστική διαμεσολάβηση είναι ανύπαρκτη,  γεγονός που χρεώνεται στην πολιτική κρίση νομιμοποίησης του συστήματος.

Είναι πασιφανές ότι τα ΜΜΕ στηρίζουν τις κυριαρχικές επιλογές ως εντεταλμένο μέρος τους. Άσφαιρη πολεμική στις κυβερνητικές εξαγγελίες, διαστρέβλωση των κοινωνικών αντιδράσεων, απόκρυψη γεγονότων, διάθλαση αντιστάσεων.

Είναι πασιφανές ότι η επερχόμενη εξέγερση είναι ήδη εδώ. Η πολιτική και κοινωνική διαμεσολάβηση «πείθει» μόνο τον εαυτό της, προσπαθεί να καθηλώσει στους καναπέδες τον επισφαλή μικροαστισμό ή να περιφράξει με κοινότυπα πανό τα μέλη και τις παρυφές των οργανώσεων. Οι αντιστεκόμενοι στη συντριπτική τους πλειονότητα διαφεύγουν από τα αυτονόητα στους δρόμους. Δηλώνουν μια επιθετική και αδιάλλακτη ανυπακοή.

Εκείνο που δεν είναι πασιφανές -κάτω από τόνους αστικής προπαγάνδας- είναι ένα αντιεξουσιαστικό πρόταγμα στους δρόμους, τις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους, σε κάθε σημείο που πλήττεται από την κρατική καπιταλιστική επίθεση. Χρειάζεται επίταση μιας πολιτικής και κοινωνικής παρουσίας , όχι ως συμπλήρωμα της αριστερής διαμεσολάβησης -που βρίσκεται στο δρόμο με τεταμένες πρακτικές μεν, με εχθρικά προς την κοινωνική απελευθέρωση περιεχόμενα δε- αλλά ως αυταξία με σημεία αναφοράς την αυτοοργάνωση, την αδιαμεσολάβητη ρήξη και την αλληλεγγύη. Ο Δεκέμβρης του 2008 έχει καταδείξει τις δυνατότητες ενός αντιεξουσιαστικού ανατρεπτικού λόγου. Η άνοιξη του 2010 απαιτεί την διεύρυνση των ανατρεπτικών περιεχομένων, την απεριόριστη ένταση και έκταση των απελευθερωτικών προταγμάτων, την επέκταση των απελευθερωμένων χώρων και χρόνων και την κοινωνική τους κατοχύρωση.

Αυτές τις μέρες ο σημαντικότερος εχθρός των καταπιεσμένων θα είναι η δική τους αδράνεια.

«Ήταν προσωπική μου απόφαση να στείλω τα κορίτσια της ΕΛ.ΑΣ. μπροστά στους διαμαρτυρόμενους συνταξιούχους. Δεν έχουμε κανένα λόγο να ερχόμαστε σε σύγκρουση με τις κοινωνικές ομάδες που διαμαρτύρονται λόγω της οικονομικής κρίσης και ύστερα από τα μέτρα που εξαγγέλθηκαν» δήλωσε χθες μιλώντας στο «Βήμα» ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Μ. Χρυσοχοΐδης.

Βήμα 5/3/2010

Εμβληματική η σημειολογία του υπουργού εύγλωττη για τα ένστολα «κορίτσια» που τα στέλνει σα μαζορέτες στους συνταξιούχους σε μια κίνηση χαριτωμενιάς, «ευαισθησίας», «τρυφεράδας» και «κατανόησης» από μεριάς κράτους… Από κοντά, δημοσιεύονται και τα δράματα της εξουσίας με τη φωνή της συζύγου ενός άλλου υπουργού. Η σύζυγος γίνεται το μέτρο της αντικειμενικότητας των οικονομικών μέτρων που επιβάλλει ο σύζυγος…

«με δύο παιδιά σε ένα ακριβό ιδιωτικό σχολείο και ακαθόριστες ετήσιες αποδοχές που δεν είναι ούτε τα μισά από όσα παίρνει ένας Ολλανδός υπουργός, είναι δύσκολο να τα οργανώσεις όλα», λέει χαρακτηριστικά η Ζασλίν Βίνκε, ολλανδή σύζυγος του υπουργού οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, προσθέτοντας πως οι αυξήσεις στους φόρους πιάνουν και την δική τους οικογένεια (Συνέντευξη σε ολλανδική εφημερίδα 18/2/10)

Άλλη μια «ημέρα της γυναίκας», αυτού του επετειακού κατασκευάσματος, ενός ακόμη δείγματος πατριαρχικού κυνισμού του καπιταλισμού που «αφιερώνει» μια μέρα στη γυναίκα, μια ημέρα δίπλα σε άλλες, όπως είναι εκείνες για τα ζώα, το περιβάλλον, τους διάφορους αναξιοπαθούντες, τους ερωτευμένους, τα κακοποιημένα παιδιά, τις πόλεις χωρίς αυτοκίνητο, διαφόρων, δηλαδή, ημερών που λειτουργούν ως υποκριτικές ασκήσεις συστημικής ευαισθησίας, δεκτικότητας, εξιλέωσης, απενοχοποίησης…  «ημέρα της γυναίκας» λοιπόν σήμερα, εν μέσω μιας γενικευμένης κρίσης των δομών του συστήματος με το προσκήνιο, όμως, διάστικτο από τα καμώματα της Τζούλιας!

Ακόμη κι αν αυτή η «ημέρα» από κάποιους και κάποιες θεωρείται κατάκτηση, για εμάς απλά αποτελεί μία ακόμη αφορμή για να εξοργιστούμε περισσότερο με την γενικευμένη υποκρισία… Μια οργή 365 ημερών.