Ο  Μεταξάς, ο Ζαχαριάδης, η μεραρχία Άκουι και…

Η χούντα του Γ. Μεταξά, όσο διήρκησε,  εξυπηρετούσε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων από την ούτως ή άλλως αισχρή κοινωνική μειονότητα της τότε αστικής τάξης, είχε θωρακίσει το Νόμο και την Τάξη με μια βαριά φασιστική ιδεολογία, υβρίδιο νεοναζισμού και αρχαιοπρογονοπληξίας, είχε γεμίσει τις φυλακές με χιλιάδες αριστερούς και οι διώξεις ήταν σε πρώτο πλάνο ενάντια σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την «καθεστωτηκυίαν τάξιν»… Αυτό το θλιβερό πλάσμα, ο στρατηγός Μεταξάς, ένας φασίστας και παθολογικός ναρκισσιστής στρατιωτικός επωμίζεται το μεγάλο «εθνικό» ΟΧΙ στον φασισμό! Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για κλινική περίπτωση ιστοριογραφίας αν δεν επρόκειτο εδώ για τον κλασσικό μύλο των «εθνικών ιδεωδών» που αλέθει την αλήθεια για να ξεράσει αυταπάτες. Αυτό το ανδρείκελο -που λίγο μετά πέθανε- είχε φροντίσει να παραδοθούν όλοι οι τότε πολιτικοί κρατούμενοι στους κατακτητές. Οι ελληνόψυχοι δεσμοφύλακες περίμεναν υπομονετικά και παρέδιδαν αυτοπροσώπως και με μεγάλη ευχαρίστηση τα κλειδιά των φυλακών στους Γερμανοϊταλούς για να στηθούν αμέσως μετά στις ουρές των γερμανοτσολιάδων… Το «πανεθνικό» κέλευσμα για αντίσταση στους Γερμανούς,  του Ν. Ζαχαριάδη γ.γ. του τότε ΚΚΕ που βρισκόταν φυλακισμένος στις φυλακές Κέρκυρας, δεν σήμαινε, προφανώς, τίποτε απολύτως στο φασιστικό καθεστώς του Μεταξά που παρέδωσε εκατοντάδες φυλακισμένους κομμουνιστές στους άλλους επερχόμενους φασίστες, τους Γερμανούς και, συνεπώς, απευθείας στον θάνατο.

Παρόλαυτά, εν ονόματι της επιμελημένης, παντελούς και γενικευμένης κοινωνικής άγνοιας για τα πεπραγμένα της εποχής, την 28^η Οκτωβρίου γιορτάζουμε μιαν «εθνικήν εορτήν». Όλοι μαζί! Για να φτιαχτεί ένας χυλός επετειακού «αντιφασισμού» που στήνεται στα πεζοδρόμια για να θαυμάσει τις παρελάσεις -απότοκο κι αυτές του μεταξικού καθεστώτος-, να κουνήσει τις πλαστικές σημαιούλες, να αντλήσει λίγη υπερηφάνεια μπας και κατασιγάσει την συνειδησιακή του μειονεξία. Ο φασισμός, ωστόσο, δεν έρχεται «απέξω» κάθε φορά για να μας απειλήσει. Ο φασισμός έχει κουρνιάσει στα εθνικά ιδεώδη και την ξενοφοβία. Και μπορεί να κυριεύει κάτι θλιβερά πλάσματα που σέρνουν τα ναζιστικά σύμβολα στις επετείους «εθνικής μειοδοσίας»(!) αλλά κυρίως χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μιας ελληνικής κοινωνίας που όλο και περισσότερο αναγνωρίζει τον εαυτό της στην απέχθεια προς τους «ξένους».

Φυσικά, για αυτό το χάλι, υπεύθυνη είναι και η καθεστωτική αριστερά που με την πρώτη ευκαιρία τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την θολούρα του πατριωτισμού και την επίκληση της εθνικής ταυτότητας. Όλα προς άγραν μικροαστικών ψήφων. Ο αντιφασισμός, όμως,  πραγματώνεται μόνο μέσα από την καθολική άρνηση των εθνικών ιδεωδών… Τρανταχτό παράδειγμα εκείνης της εποχής η Μεραρχία Άκουι, μια ιταλική μεραρχία που αποτελούταν από στρατιώτες στη συντριπτική τους πλειονότητα κομμουνιστές και που «αυτομόλησε» εν καιρώ πολέμου για να πυκνώσει τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Η συμπεριφορά των πατριωτών του ΕΛΑΣ ήταν από χυδαία έως απαράδεκτη καθώς φέρονταν στους ιταλούς «συντρόφους» τους ως εθνικούς προδότες, δεν τους έδωσαν ποτέ όπλα, τους είχαν ως υπηρετικό προσωπικό και δεν τους δέχονταν ποτέ στις παρέες τους.

… το Αιγάλεω

Το 1940, τη χρονιά που άρχισε να ξεδιπλώνεται ο πόλεμος στην ελλάδα, ο πληθυσμός στο Αιγάλεω ήταν 18.000 άτομα στη συντριπτική τους πλειονότητα πρόσφυγες αλλά και νεόφερτοι εσωτερικοί μετανάστες. Οι συνθήκες στέγασης ήταν άθλιες. Το 57% των «νοικοκυριών» διέθετε μόλις ένα δωμάτιο, 28% δεν είχε καν κουζίνα, 94% δεν είχε λουτρό και 9% δεν είχε καμίας μορφής αποχωρητήριο. Αυτή ήταν η κατάσταση τις μέρες του απεχθούς Μεταξά… Και αυτή η αθλιότητα επιτάθηκε τις αμέσως επόμενες χρονιές λόγω του πολέμου.

Ο  Μεταξάς, ο Ζαχαριάδης, η μεραρχία Άκουι και…

Η χούντα του Γ. Μεταξά, όσο διήρκησε,  εξυπηρετούσε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων από την ούτως ή άλλως αισχρή κοινωνική μειονότητα της τότε αστικής τάξης, είχε θωρακίσει το Νόμο και την Τάξη με μια βαριά φασιστική ιδεολογία, υβρίδιο νεοναζισμού και αρχαιοπρογονοπληξίας, είχε γεμίσει τις φυλακές με χιλιάδες αριστερούς και οι διώξεις ήταν σε πρώτο πλάνο ενάντια σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την «καθεστωτηκυίαν τάξιν»… Αυτό το θλιβερό πλάσμα, ο στρατηγός Μεταξάς, ένας φασίστας και παθολογικός ναρκισσιστής στρατιωτικός επωμίζεται το μεγάλο «εθνικό» ΟΧΙ στον φασισμό! Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για κλινική περίπτωση ιστοριογραφίας αν δεν επρόκειτο εδώ για τον κλασσικό μύλο των «εθνικών ιδεωδών» που αλέθει την αλήθεια για να ξεράσει αυταπάτες. Αυτό το ανδρείκελο -που λίγο μετά πέθανε- είχε φροντίσει να παραδοθούν όλοι οι τότε πολιτικοί κρατούμενοι στους κατακτητές. Οι ελληνόψυχοι δεσμοφύλακες περίμεναν υπομονετικά και παρέδιδαν αυτοπροσώπως και με μεγάλη ευχαρίστηση τα κλειδιά των φυλακών στους Γερμανοϊταλούς για να στηθούν αμέσως μετά στις ουρές των γερμανοτσολιάδων… Το «πανεθνικό» κέλευσμα για αντίσταση στους Γερμανούς,  του Ν. Ζαχαριάδη γ.γ. του τότε ΚΚΕ που βρισκόταν φυλακισμένος στις φυλακές Κέρκυρας, δεν σήμαινε, προφανώς, τίποτε απολύτως στο φασιστικό καθεστώς του Μεταξά που παρέδωσε εκατοντάδες φυλακισμένους κομμουνιστές στους άλλους επερχόμενους φασίστες, τους Γερμανούς και, συνεπώς, απευθείας στον θάνατο.

Παρόλαυτά, εν ονόματι της επιμελημένης, παντελούς και γενικευμένης κοινωνικής άγνοιας για τα πεπραγμένα της εποχής, την 28^η Οκτωβρίου γιορτάζουμε μιαν «εθνικήν εορτήν». Όλοι μαζί! Για να φτιαχτεί ένας χυλός επετειακού «αντιφασισμού» που στήνεται στα πεζοδρόμια για να θαυμάσει τις παρελάσεις -απότοκο κι αυτές του μεταξικού καθεστώτος-, να κουνήσει τις πλαστικές σημαιούλες, να αντλήσει λίγη υπερηφάνεια μπας και κατασιγάσει την συνειδησιακή του μειονεξία. Ο φασισμός, ωστόσο, δεν έρχεται «απέξω» κάθε φορά για να μας απειλήσει. Ο φασισμός έχει κουρνιάσει στα εθνικά ιδεώδη και την ξενοφοβία. Και μπορεί να κυριεύει κάτι θλιβερά πλάσματα που σέρνουν τα ναζιστικά σύμβολα στις επετείους «εθνικής μειοδοσίας»(!) αλλά κυρίως χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μιας ελληνικής κοινωνίας που όλο και περισσότερο αναγνωρίζει τον εαυτό της στην απέχθεια προς τους «ξένους».

Φυσικά, για αυτό το χάλι, υπεύθυνη είναι και η καθεστωτική αριστερά που με την πρώτη ευκαιρία τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την θολούρα του πατριωτισμού και την επίκληση της εθνικής ταυτότητας. Όλα προς άγραν μικροαστικών ψήφων. Ο αντιφασισμός, όμως,  πραγματώνεται μόνο μέσα από την καθολική άρνηση των εθνικών ιδεωδών… Τρανταχτό παράδειγμα εκείνης της εποχής η Μεραρχία Άκουι, μια ιταλική μεραρχία που αποτελούταν από στρατιώτες στη συντριπτική τους πλειονότητα κομμουνιστές και που «αυτομόλησε» εν καιρώ πολέμου για να πυκνώσει τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Η συμπεριφορά των πατριωτών του ΕΛΑΣ ήταν από χυδαία έως απαράδεκτη καθώς φέρονταν στους ιταλούς «συντρόφους» τους ως εθνικούς προδότες, δεν τους έδωσαν ποτέ όπλα, τους είχαν ως υπηρετικό προσωπικό και δεν τους δέχονταν ποτέ στις παρέες τους.

… το Αιγάλεω

Το 1940, τη χρονιά που άρχισε να ξεδιπλώνεται ο πόλεμος στην ελλάδα, ο πληθυσμός στο Αιγάλεω ήταν 18.000 άτομα στη συντριπτική τους πλειονότητα πρόσφυγες αλλά και νεόφερτοι εσωτερικοί μετανάστες. Οι συνθήκες στέγασης ήταν άθλιες. Το 57% των «νοικοκυριών» διέθετε μόλις ένα δωμάτιο, 28% δεν είχε καν κουζίνα, 94% δεν είχε λουτρό και 9% δεν είχε καμίας μορφής αποχωρητήριο. Αυτή ήταν η κατάσταση τις μέρες του απεχθούς Μεταξά… Και αυτή η αθλιότητα επιτάθηκε τις αμέσως επόμενες χρονιές λόγω του πολέμου.

Ο μαρασμός της εμπειρίας και η κρίση της συλλογικής μνήμης, η απώθηση των λαϊκων τάξεων από τα ιστορικά κέντρα αλλά και η αποξένωση των κατοίκων της πόλης με την ιστορία και το χώρο της, αποτελούν δομικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου πολιτισμού.

(Ε. Πορτάλιου, η αποξένωση από τον χώρο της πόλης και η κρίση της συλλογικής μνήμης, 1997)

Κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει την χειροβομβίδα που έσκασε τα χαράματα της 18 Νοέμβρη σην αυλή των Α’ και Β’ εξατάξιων τότε γυμνασίων επί της Μοσχονησίων. Η αυλή ήταν άδεια και προφανώς η κίνηση αυτή δε απέκτησε ποτέ τον σαφή της συμβολισμό. Είχε προηγηθεί η εισβολή στο Πολυτεχνείο και τα ολονύκτια επεισόδια. Η μέρα ήταν βαριά, οι άνθρωποι μουδιασμένοι και επικρατούσε ένα κλίμα ανησυχίας για αυτά που θα ακολουθούσαν. Νεκροί, τραυματίες, αγνοούμενοι, φυλακισμένοι και διωκόμενοι, τανκ στο πολυτεχνείο, αστυνομία και στρατός στους δρόμους.

Ο στρατός στους δρόμους δεν ήταν βέβαια και καμία καινοτομία που αφορούσε τις μέρες της εξέγερσης του πολυτεχνείου. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα θυμούνται τα στρατιωτικά περίπολα σε όλη τη διάρκεια της χούντας που περιφέρονταν στους δρόμους και τις πλατείες κάνοντας εξακριβώσεις έτσι για να μην ξεχνάει κανείς ότι ο φασισμός είναι κρατικοποίηση και στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Πλατεία Εσταυρωμένου, Δαβάκη, Λ. Καραγιάννη, Παπανικολάου: τα τζιπάκια του στρατού περνούσαν αργά αργά με τα βλοσυρά βλέμματα των φαντάρων να σαρώνουν τους περαστικούς και τους ρεμβάζοντες.

Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου σημαίνει κατάθεση στεφανιών λες και αφορά μνημόσυνο, λες και αυτοί που σκοτώθηκαν τότε υπήρχε περίπτωση να αναγνωρίσουν ως παρακαταθήκη του θανάτου τους τέτοιες θλιβερές τελετές. Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου σημαίνει κομματική παρέλαση που εκβιάζει τάχαμου τα καινούργια νοήματα των αγώνων με την ίδια πολιτική υποκρισία με την οποία σύσσωμη η κομματική αριστερά, όπως τότε έτσι και τώρα, θα ονομάσει ξανά και ξανά «προβοκάτορες» τους όποιους ακηδεμόνευτους εξεγερμένους. Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου είναι μια εικονική θλίψη με πλούσια αφιερώματα που φτωχαίνουν την αλήθεια εκείνων των ημερών. Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου είναι οι σχολικές γιορτές που στενεύουν το πνεύμα της εξέγερσης σε μια εθνική παράτα, σε μια επέτειο που δεν λέει τίποτε για την ευθύνη του ίδιου του σχολείου, τη διδαχή της σιωπής στις σχολικές αίθουσες, τη διαφήμιση της νομιμοφροσύνης και της τάξης. Σήμερα η μέρα του πολυτεχνείου σημαίνει μια θρασύτατη απόπειρα της κυριαρχίας με την συνενοχή της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού, η οποία σιωπούσε σε όλη τη διάρκεια της χούντας, να σκυλέψει τους αγώνες των πολιτικών μειονοτήτων που τότε αντιστάθηκαν: να σκυλέψει τους αγώνες με τον μεταβολισμό του μικροαστισμού, της συναίνεσης, της αλλοτρίωσης…

Κι όμως, το πολυτεχνείο δεν ήταν ούτε και θα γίνει γιορτή. Χάριν των «προβοκατόρων»…

Αυτό είναι το περιβόητο φύλλο της Πανσπουδαστικής Νο8, επίσημου όργανου της ΚΝΕ, όπου κατονομάζονται ως προβοκάτορες οι πρώτοι φοιτητές που κατέλαβαν το πολυτεχνείο στις 14 Νοέμβρη 1973.

Στις 27 Σεπτεμβρίου του 1944 ο Γιάννης Μπατζακίδης, μέλος του ΚΚΕ και πολιτικός καθοδηγητής του ΕΑΜ, εκλέγεται δια βοής δήμαρχος Αιγάλεω έπειτα από ανοιχτή λαϊκή συνέλευση των κατοίκων στην Πλατεία Εσταυρωμένου. Οι διορισμένες (δοτές) δημοτικές αρχές απομακρύνονται. Την επομένη, απεσταλμένοι του ΕΛΑΣ που μάχεται να προστατεύσει τις περιοχές της Αθήνας από τις γερμανικές ωμότητες, ζητούν από την τοπική χωροφυλακή είτε να προσχωρήσει στις τάξεις των ανταρτών, είτε να εγκαταλείψει την πόλη.
Οι γερμανοί, θορυβημένοι από τις δραστηριότητες του ΕΛΑΣ, αναζητούν εναγωνίως τρόπους ώστε να εξασφαλισθεί η επικείμενη αποχώρηση των τμημάτων τους από την ελληνική πρωτεύουσα, μέσω της μοναδικής διόδου που υπάρχει, της Ιεράς Οδού. Ουσιαστικά επιδιώκουν να τους δοθεί ένα πρόσχημα, για να εκκαθαρίσουν την περιοχή του Αιγάλεω από οποιαδήποτε για αυτούς απειλή.
Η αφορμή προκύπτει το πρωί της αποφράδας 29ης Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες κατοίκων αλλά και μελών της αντίστασης, εκείνη τη μέρα σημειώθηκε μια ασήμαντη αψιμαχία μεταξύ ελλήνων ανταρτών (που βρίσκονταν σε φυλάκιο του ΕΛΑΣ δίπλα στη γέφυρα του ποταμού Κηφισού στη διασταύρωση με την οδό Παλαιάς Καβάλας) και δύο γερμανών μοτοσικλετιστών. Σύμφωνα με κάποιες άλλες μαρτυρίες τις οποίες όμως απορρίπτει ο ΕΛΑΣ, ακολούθησε μια εκτεταμένη σύρραξη τμήματος του ΕΛΑΣ με γερμανικές δυνάμεις που είχαν καταφθάσει ενισχυμένες και με ταγματασφαλίτες.
Ασάφεια επικρατεί σχετικά με το αν υπήρξαν γερμανικές απώλειες. Κάποιες πηγές κάνουν λόγο για έναν ή και δύο νεκρούς αξιωματικούς, καθώς και αρκετούς τραυματίες και από τις δύο πλευρές. Κατά άλλες εκτιμήσεις, το επεισόδιο ήταν αμελητέο, αφού ο ΕΛΑΣ είχε αποφασίσει να μην προβεί σε ενέργειες που ενδέχεται να προκαλούσαν εχθρικά αντίποινα.
Την ίδια εκείνη ημέρα, ένα επίλεκτο γερμανικό τάγμα (των στρατιωτικών εγκαταστάσεων της περιοχής Μαρκόνι) διατάχθηκε να προχωρήσει σε εκκαθάριση της περιοχής. Οι γερμανοί κατέφθασαν στο Αιγάλεω και αρχικά εκτέλεσαν επί τόπου 31 άοπλους και αμέτοχους στο προηγηθέν συμβάν πολίτες, όσους είχαν την ατυχία να βρεθούν στο δρόμο τους. Εν συνεχεία, απέκλεισαν το συνοικισμό του Αγίου Γεωργίου και επέτρεψαν την αποχώρηση μόνο κάποιων γυναικόπαιδων. Τους άνδρες άνω των 15 ετών που εγκλωβίστηκαν στις κατοικίες τους, έβαλαν φωτιά και τους έκαψαν ζωντανούς. Περίπου εκατό οικίες πυρπολήθηκαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς.
Ο Μανώλης Γλέζος στο δεύτερο τόμο του βιβλίου του για την Εθνική Αντίσταση 1940-45, κάνει λόγο για 65 νεκρούς που είναι από ότι φαίνεται ο επίσημος αριθμός μόνο των καμένων και όχι και των αρχικά εκτελεσθέντων Αιγαλιωτών. Ο αριθμός των απωλειών, επομένως, πλησιάζει στους εκατό νεκρούς (31+65).
Η σφαγή τερματίσθηκε ή περιορίσθηκε όταν, όπως φημολογείται, στην πόλη έφθασε εσπευσμένα ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας κ. Δαμασκηνός που φέρεται να ικέτεψε γονατιστός τον επικεφαλής γερμανό διοικητή. Ο Δαμασκηνός ειδοποιήθηκε από τον συνονόματο αρχιμανδρίτη ανιψιό του (μετέπειτα μητροπολίτη Φθιώτιδας Δαμασκηνό), ο οποίος υπηρετούσε ως ιεροκήρυκας στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Υπάρχει και μια ακόμη εκδοχή, η οποία ωστόσο το πιθανότερο είναι να αποτελεί αστικό μύθο: Πως ήταν η όμορφη ελληνίδα ερωμένη του γερμανού διοικητή, αυτή που τον έπεισε να σταματήσει τη θηριωδία.
Την επομένη ημέρα (30-9-1944) και ενώ ο ΕΛΑΣ προχώρησε σε εγκατάσταση πολυβόλων για να αποτρέψει νέα ενδεχόμενη επιδρομή, 41 απανθρακωμένα πτώματα θάφτηκαν δίπλα στον Άγιο Σπυρίδωνα, εν μέσω θρήνων και οδυρμών των φίλων και συγγενών τους. Άλλοι νεκροί μεταφέρθηκαν για ταφή στο Γ’ Νεκροταφείο και μερικοί ακόμη στον Άγιο Βασίλειο Περιστερίου.
Οι δολοφόνοι και οι ντόπιοι συνεργοί τους εντούτοις, παρέμειναν μέχρις σήμερα, ατιμώρητοι.
Μία (ενδεικτική μόνο) κατάσταση θυμάτων προκύπτει από τα επισήμως εκδοθέντα πιστοποιητικά θανάτου που συμπλήρωσαν Αιγαλιώτες γιατροί, διαπιστώνοντας «θάνατο από βολή πυροβόλου όπλου», «ακατάσχετη αιμορραγία από πυροβολισμό στην κεφαλή» ή «στην κοιλιακή χώρα», «εκτέλεση υπό του εχθρού» και άλλες αιτίες.
• Κουρτέσης Γεώργιος (ετών 22), Σταυρίδης Γεώργιος (15), Μοσχάκης Φώτης (34), Κοντογιάννης Γεώργιος (30), Σταύρου Βασίλειος (21), Κακούρης Δημήτριος (36), Λυμπερόπουλος Χαράλαμπος (20), Νονεμβασιός Σταμάτης (38), Παπανικολάου Αριστείδης (37), Σαπουναδέλης Ανδρέας (18), Μαζλουμίδης Κωνσταντίνος (38), Ζαμπαράς Κλέαρχος (22), Καμπούρογλου Κυριάκος (38), Χαλβατζίδης Παύλος (38), Ασλανίδης Γεώργιος (49).

Αναδημοσίευση από wikidedia
Πηγές:”Χρέος Τιμής” (Νίκος Στεφάνου Μιχιώτης 2001)
“Εθνική Αντίσταση 1940-45” (Μανώλης Γλέζος 2006)

Βασίλης Τσιρώνης (15 Αυγούστου 1929 – 11 Ιουλίου 1978). Γιατρός και αντιδικτατορικός αγωνιστής με τραγικό τέλος την περίοδο της δημοκρατίας.

Γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1929 στην Αθήνα από οικογένεια Μικρασιατών προσφύγων. Το 1947 μπήκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με πολύ καλή σειρά ανάμεσα στους 1300 υποψήφιους της χρονιάς εκείνης, παρά την επιθυμία της οικογένειάς του να μπει στην Σχολή Ευελπίδων με προοπτική να γίνει στρατιωτικός καριέρας.

Το 1958 διορίστηκε από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό γιατρός των εξόριστων του Άη – Στράτη, τους οποίους παρά τις απαγορευτικές διαταγές βοήθησε ανοικτά και με αυταπάρνηση, αντιδρώντας στην πολιτική φυσικής τους εξόντωσης και καταγγέλλοντας την κυβέρνηση της Δεξιάς για «ανθρωποκτονίες εκ προμελέτης» και τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό για «συνθηκολόγηση και υποταγή» με διοχέτευση στον ξένο Τύπο αρκετών εμπιστευτικών εγγράφων και απόρρητων οδηγιών του τότε υφυπουργείου Ασφαλείας που αποδείκνυαν τις καταγγελίες του.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1962 ίδρυσε το «Κόμμα των Αδεσμεύτων», που όμως έμεινε ανενεργό μέσα στην τότε ανώμαλη πολιτικά εποχή και αργότερα μετονομάστηκε σε Ε.Α.Κ. (Εθνικό Αστικό Κόμμα). Έγινε ευρύτερα γνωστός από μια απεργία πείνας 50 ημερών που πραγματοποίησε επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου με αίτημα τον άμεσο επαναπατρισμό των αριστερών πολιτικών προσφύγων από τις χώρες του λεγόμενου «ανατολικού μπλοκ». Το 1969 σε ηλικία 40 ετών και ενώ η απριλιανή δικτατορία (1967 – 1974) απολάμβανε την τρίτη της χρονιά, έκανε αεροπειρατία έχοντας μαζί του όλη την οικογένειά του, και μέσω Αλβανίας διέφυγε στην Σουηδία, στην οποία ζούσαν τότε οι περισσότεροι αντιδικτατορικοί πολιτικοί πρόσφυγες.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974, λίγο μετά την μεταπολίτευση και ίδρυσε το «Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο» ή Ο.Ε.Μ., έκανε διάφορες «επαναστατικές» παρεμβάσεις (υβριστικά συνθήματα κατά του πρωθυπουργού Καραμανλή και κατά γνωστών μεγαλοϊδιοκτητών εφημερίδων, πυροβολισμοί με καραμπίνα κατά μιας γιγαντιαίας φωτογραφίας του Καραμανλή στην Αγορά της οδού Αθηνάς, κ.ά.) και στις εκλογές του 1977 έριξε το σύνθημα της λευκής ψήφου, με αποτέλεσμα να διεκδικήσει μία εβδομάδα αργότερα τα 251.000 λευκά ψηφοδέλτια της Β Εκλογικής Περιφέρειας Αθηνών, πράγμα που προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό την απόπειρα της αστυνομίας να τον συλλάβει στην είσοδο του σπιτιού του στην οδό Άρεως 35 στο Παλαιό Φάληρο, μετά από ανακίνηση μίας παλαιάς καταδίκης του.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν μία τραγική τροπή: στις 30 Νοεμβρίου 1977 οι ειδικές αστυνομικές μονάδες και ελεύθεροι σκοπευτές απέκλεισαν την περιοχή γύρω από το σπίτι του Τσιρώνη, όταν εκείνος πυροβόλησε κατά των αστυνομικών που είχαν έλθει να τον συλλάβουν και άρχισε έτσι μία πολύμηνη και επεισοδιακή πολιορκία. Στις 5 Φεβρουαρίου 1978 ο Τσιρώνης κήρυξε το διαμέρισμά του «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και με μεγάφωνα ή με έναν φορητό τηλεβόα διάβαζε στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ενάντια στο «κράτος των μαύρων (εννοώντας των φασιστών)», ενώ κάποιες φορές οι ελεύθεροι σκοπευτές τού είχαν πυροβολήσει τα χωνιά των μεγαφώνων.

Στις 7 Ιουλίου 1978 η καθημερινή εφημερίδα «Το Βήμα» εκτός από το πρωτοσέλιδο σχόλιό της με τον προκλητικό τίτλο «ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ;», εξέφραζε ανυπόγραφα την «ανησυχία» ότι δήθεν με το «αυτόνομο κράτος» του Τσιρώνη «υπονομευόταν η έννοια του κράτους» και αυτό «από το γεγονός ότι οι αρμόδιες αρχές επιτρέπουν στον ιδιότυπο αυτό γιατρό όχι μόνο να ζει υπό το κράτος ποινικής ασυλίας (αφού δικαστικές αποφάσεις σε βάρος του για αδικήματα του κοινού ποινικού νόμου παραμένουν ανεκτέλεστες), αλλά και να μεταβάλλεται σε ελευθέρως δρώντα, στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου ελεύθερο σκοπευτή. Ονόμασε το διαμέρισμά του Κράτος, έχει προσβάλει ή προσβάλλει καθημερινά δέσμη από άρθρα του ποινικού νόμου, αλλά… έχει εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο».

Το σχόλιο τελείωνε ως εξής: «Ποιος κάποτε θα αποφασίσει να προστατεύσει το κύρος και την αξιοπιστία του Κράτους; Διότι και η υπόθεση Τσιρώνη υπογραμμίζει την ανυπαρξία Κράτους». Στις 4 το πρωϊ της 11ης Ιουλίου (της οποίας το τυπωμένο πολλές ώρες νωρίτερα φύλλο του «Βήματος» επανερχόταν με νέο πρωτοσέλιδο ανυπόγραφο άρθρο, που «διαπίστωνε» ότι δήθεν «χειρότερο κι από το ίδιο το γεγονός της διωκτικής απραξίας της αστυνομίας είναι η ατμόσφαιρα ανυπαρξίας του κράτους που δημιουργείται»), υπό την άμεση εποπτεία του τότε υπουργού Δημοσίας Τάξης Μπάλκου, 28 πάνοπλοι κομάντος της «Διμοιρίας Ειδικών Αποστολών» εισέβαλαν με βοήθεια δακρυγόνων στο διαμέρισμα μετά από δικαστική απόφαση και με παρουσία εισαγγελέα, ενώ ο τότε διευθυντής της αστυνομίας Λεμονής έχει δώσει εντολή να μη πλησιάσει δημοσιογράφος σε μεγάλη ακτίνα από την επιχείρηση. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός, ενώ η σύζυγός του, που μετά την παράδοση των 3 παιδιών τους είχε μείνει μέχρι τέλους δίπλα του στο τελευταίο οχυρωμένο δωμάτιο, φώναζε δυνατά πως «οι φασίστες σκότωσαν τον Τσιρώνη μέσα στο σπίτι του».

Κατά την εκδοχή της αστυνομίας είχε «αυτοκτονήσει». Την επόμενη ημέρα συνελήφθησαν ως «μέλη του Ο.Ε.Μ.» οι Γ. Σκάνδαλης και Δ. Νικολούλης, 26 και 21 χρόνων αντίστοιχα, ενώ την μεθεπόμενη (13 Ιουλίου) 1.000 περίπου άτομα από τον χώρο της Άκρας Αριστεράς διαδήλωσαν στην κηδεία του με συνθήματα κατά της κρατικής βίας και των δημοσιογράφων, τους οποίους κατήγγειλαν ως υποκινητές της εξόντωσης του γιατρού Τσιρώνη. Ωστόσο, στο πολιτικό μνημόσυνο που τού έκανε την επόμενη χρονιά η οικογένειά του δεν παρευρέθησαν περισσότερα από 40 – 50 άτομα.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ανακοίνωσε 2 ημέρες μετά τα γεγονότα, ότι «με τις αντικρατικές και αντικοινωνικές εκδηλώσεις του ήταν (ο Τσιρώνης) συνεχής απειλή και διαρκής κίνδυνος για τους αθώους πολίτες. Πολίτες κάθε κόμματος και εφημερίδες κάθε πολιτικής αποχρώσεως καλούσαν τις αρχές να θέσουν τέρμα στην επικίνδυνη δράση του Τσιρώνη».

(Το χρονικό είναι σχετικά αντικειμενικό και ακριβές και προέρχεται από την Ελεύθερη Εγκυκλοπαίδεια Γνώσης: www.gnwsis.gr)

Ακολουθούν φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο μέλους της Πρωτοβουλίας που δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Η γειτονιά του Τσιρώνη στην οδό Άρεως 35 στο παλαιό Φάληρο και στον 2ο όροφο της πολυκατοικίας βλέπουμε το μπαλκόνι με το πανό και την ντουντούκα

Ο Β. Τσιρώνης στο μπαλκόνι λίγες μέρες πριν την δολοφονία του

Η γειτονιά λίγο μετά την δολοφονία του

Η κηδεία

Ο Γιάννης Σκανδάλης και ο Μανόλης Μαθιουδάκης (και όχι Δ. Νικολούλης όπως λέει το παραπάνω χρονικό) συνελλήφθησαν αμέσως μετά την δολοφονία του Β. Τσιρώνη, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν με την κατηγορία της σύστασης τρομοκρατικής ομάδας.

Πίνακας από το βιβλίο της Ευγενίας Μπουρνόβα: Από τις Νέες Κυδωνίες στο Δήμο Αιγάλεω

Είναι πασιφανές ποιοί άνθρωποι και σε ποιά κατάσταση βρίσκονταν όταν χτίσανε το Αιγάλεω. Χιλιάδες πρόσφυγες από την Μικρά Ασία που γίναν δέκτες της πιο ειδεχθούς ρατσιστικής υποδοχής από τους ελάχιστους ντόπιους (τους έλεγαν “πρόσφηγγες” και αγαπητή τους φράση προς τα ανήλικα παιδιά τους ήταν “φάτε γιατί θα σας φάνε οι πρόσφηγγες“) όπως επίσης και χιλιάδες άλλοι εσωτερικοί μετανάστες. Από τη δεκαετία δε του ’90 το 10% των κατοίκων του Αιγάλεω αποτελείται από αλλοδαπούς μετανάστες… Μπορεί κάποιος να κοροϊδέψει τον εαυτό του αν θέλει, η αλήθεια ωστόσο είναι συντριπτικά εναντίον όλων εκείνων που θέλουν να σπείρουν ρατσιστικές αντιλήψεις στην περιοχή μας. Μπορούν αν θέλουν να επιτίθενται στην Ιστορία τους, να επιτίθενται στον ίδιο τους τον εαυτό αλλά όχι και στην ακατάλυτη ουσία των πραγμάτων. Ματαιοπονούν…

Αξίζει τον κόπο να ανασύρουμε μερικές αξιοπρεπείς ιστορικές στιγμές από το εξόριστο παρελθόν της περιοχής μας. Πρόκειται για την κατάληψη του Μποδοσάκειου-Φρειδερίκειου κτιρίου που μέχρι το 1977 στεγαζόταν το Γ’ δημοτικό σχολείο Αιγάλεω, απέναντι ακριβώς από
την είσοδο του Μπαρουτάδικου επί της Ιεράς Οδού. Η κατάληψη διήρκεσε δύο περίπου μήνες, Νοέμβρη και Δεκέμβρη του 1981, μέχρι που τα συνεργεία του Δήμου υλοποίησαν απόφαση της τοπικής εξουσίας να κατεδαφιστεί το κτίριο για να πάρει τη θέση του το σημερινό μικρό παρκάκι-παιδική χαρά.
Πρόκειται για ενδεικτικό μέρος ενός μεγαλύτερου αρχείου που υπάρχει στα χέρια μας, ασφυκτιά πλέον στα συρτάρια και πρέπει να πάρει σύντομα το δρόμο της δημοσιοποίησής του για την αποκατάσταση των κατασυκοφαντημένων -από την κυρίαρχη ανάγνωση του ιστορικού χρόνου- κοινωνικών αγώνων της περιοχής μας.