Σήμερα στη 1 το μεσημέρι έλαβε χώρα συγκέντρωση των δασκάλων της περιοχής μας. Ο αριθμός των συμμετεχόντων απείχε πολύ από μια “μαζική” άρνηση των “νέων μέτρων” με δεδομένη και την στήριξη φοιτητών. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς αφού είμαστε σε μια περίοδο όπου είναι ανάγκη να μαξιμαριστούν οι προσπάθειες ενίσχυσης των κοινωνικών αντιστάσεων και όχι να αναπαραχθούν οι αλγεινές διεκπεραιωτικές κοινότυπες συνταγές συντεχνιακού τύπου. Στο προκείμενο, όσο αδύναμη είναι η συμμετοχή σε έναν αγώνα τόσο επιβεβαιώνεται η αστοχία των περιεχομένων του. Αυτά έχουμε να πούμε με δεδομένη την ανύπαρκτη έως και ελάχιστη και αποσπασματική ενημέρωση για το κάλεσμα αυτό στην περιοχή…

Δεκέμβρης 2008. Οι μαθητές, μετά την δολοφονία του 15χρονου Αλ. Γρηγορόπουλου, επιλέγουν να βγουν στους δρόμους. Το αποφασίζουν αυθόρμητα, συλλογικά, αντιιρεραρχικά, αγνοώντας ακόμη και τα 15μελή των σχολείων τους. Απέχουν από τη σχολική διαδικασία απαξιώνοντας διευθυντές, καθηγητές, απουσιολόγια, απειλές. Συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, εκφράζονται, συγκρούονται με τους μπάτσους και κάνουν τους κρατούντες να σκιαχτούν. Γίνονται κομμάτι του “εσωτερικού εχθρού”….

Σήμερα, 25 Μαρτίου 2009, οι μαθητές, υποχρεώθηκαν να βγουν στους δρόμους. Τους επιβλήθηκε να πορευτούν μεμονωμένα, πειθαρχημένα, ιεραρχημένα. Τα αγόρια διαχωρίστηκαν από τα κορίτσια, οι ψηλότεροι προηγήθηκαν, οι αριστούχοι τιμήθηκαν φέροντας τη σημαία του έθνους. Τα πρόσωπα τους όφειλαν να είναι ανέκφραστα, τα βλέμματα προσηλωμένα στο βηματισμό του διμοιρίτη. Όσοι δε συμμετείχαν, καταχωρήθηκαν στο απουσιολόγιο ή στο ποινολόγιο του σχολείου τους. Και αφού η σφυρίχτρα του γυμναστή κατάφερε να τους διατηρήσει απόλυτα ομοιόμορφους και υποταγμένους, κέρδισαν το δυνατό χειροκρότημα των καθησυχασμένων “επισήμων”-κρατούντων…

Και έτσι, η νίκη κατά του “εξωτερικού εχθρού”και η “εθνική ελευθερία”, γιορτάζεται ξανά, βασισμένη στην απόλυτη ανελευθερία, με την εκβιαστική συμμετοχή του ίδιου του “εσωτερικού εχθρού”…

“ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Οι μαθητικές καταλήψεις αποτελούν πλέον περισσότερο μια εθιμοτυπική διαδικασία. Οι περισσότεροι από τους μαθητές που κάνουν κατάληψη δεν ξέρουν καν τον λόγο, απλά το κάνουν για να χάσουν μάθημα. Έχεις ακούσει φαντάζομαι το χωρατό περί στρογγυλής ή τετράγωνης τυρόπιτας.”

Ναι το έχουμε ακούσει. Το “μπλοκ” των καταληψιοσπαστών αναμασά χρόνια τώρα τέτοιες μπούρδες, προσθέτοντάς τους ένα εύθυμο υφάκι, φανερώνοντας έτσι την ίδια του την αδυναμία απέναντι στην ουσία της κατάληψης. Και η ουσία των μαθητικών καταλήψεων είναι μία. Και, φυσικά, δεν είναι άλλη από την λαχτάρα των μαθητών να ξεφύγουν έστω και για λίγο από τον προκαθορισμένο και επιβαλλόμενο τρόπο ζωής. Μιας λογικής που θέλει τους μαθητές να σέρνονται σε μια καθημερινότητα που περιλαμβάνει αποκλειστικά την οικογένεια, το σχολείο, το φροντιστήριο.

Μπορεί οι μαθητικές καταλήψεις να μην χαρακτηρίζονται από έντονες πολιτικές αναλύσεις, φανφάρες αγώνα και διεκδίκησης αιτημάτων. Οι συνειδήσεις των μαθητών δεν διαμορφώνονται μέσα από χιλιάδες βιβλία και απόψεις θεωρητικών αλλά από τα βιώματά τους. Μέσα από την ρομαντικότητα και την ενθουσιώδη έξαρση της ηλικίας τους επιχειρούν να δημιουργήσουν ζώνες ελευθερίας στον χωρόχρονο της καθημερινής κανονικότητας. Είναι η απάντησή τους στην καταστολή της ζωής, της ελευθερίας και των αναγκών τους… Στην προσπάθεια μετατροπής τους σε παθητικούς δέκτες που δεν γελάνε, δεν βγαίνουν από το σπίτι, δεν ερωτεύονται γιατί πολύ απλά δεν προλαβαίνουν να το κάνουν και γιατί “οι έρωτες και οι βόλτες είναι για το πανεπιστήμιο, τώρα το μυαλό τους πρέπει να είναι στα διαβάσματα και στις πανελλήνιες”.

Το γεγονός και μόνο ότι είναι μαθητές, είναι και ο σημαντικότερος λόγος (γιατί υπάρχουν και αρκετοί ακόμη) για να είναι και καταληψίες. Γιατί μέσα στις καταλήψεις μπορούν επιτέλους να καταστρέψουν και να απαρνηθούν τον μαθητικό ρόλο που αυτόματα και αυτονόητα επηρεάζει τη ζωή και τις σχέσεις τους και να δημιουργήσουν από την αρχή καταστάσεις αληθινές. Να ζήσουν και να σκεφτούν ελεύθερα. Γιατί όπως λέει και ένα σύνθημα ελαφρώς παραλλαγμένο από το Μάη του ‘68:

Πώς να σκεφτείς ελεύθερα στη σκιά ενός σχολείου;