Χειροβομβίδες κρότου λάμψης επιστρατεύονται από κάθε μορφής μπάτσους  που έχουν ξαμολυθεί σε όλα τα στενά μέχρι τη Δημοκρατίας  για να καταστείλουν συμπλοκές μεταξύ οπαδών από το Αιγάλεω και τη Νίκαια. Αφορμή ένας “αγώνας”. Ένας αγώνας σε εισαγωγικά…

Η βία μεταξύ των καταπιεσμένων δίνει και παίρνει πέφτοντας μερικές φορές και πάνω στην ένστολη διαμεσολάβηση και καταστολή.

Το γήπεδο ήταν απο καταβολής του ένα εκτονωτήριο, ένας χώρος ελεγχόμενης -ή  επιμελημένα ανεξέλεγκτης- αποφόρτισης συμπιέσεων της καθημερινής ζωής για μια ήσυχη και πειθαρχημένη εβδομάδα στη δουλειά και την κατανάλωση…

Μεσούσης της κρίσης ο οπαδισμός ντοπάρεται με επιπλέον φορτία που και πάλι όμως, νομοτελειακά, προσδιορίζουν την εκτόνωσή τους γύρω από τους στρογγυλούς ναούς της εκτόνωσης, τους “συνδέσμους” του αντιπάλου και πάει λέγοντας…

Οι κρότοι των δακρυγόνων συνεχίζουν να ακούγονται σε όλη την περιοχή λιγότερο σποραδικά  και μπερδεύονται πια με τα σποραδικά βεγγαλικά των ημερών…

Χειροβομβίδες κρότου λάμψης επιστρατεύονται από κάθε μορφής μπάτσους  που έχουν ξαμολυθεί σε όλα τα στενά μέχρι τη Δημοκρατίας  για να καταστείλουν συμπλοκές μεταξύ οπαδών από το Αιγάλεω και τη Νίκαια. Αφορμή ένας “αγώνας”. Ένας αγώνας σε εισαγωγικά…

Η βία μεταξύ των καταπιεσμένων δίνει και παίρνει πέφτοντας μερικές φορές και πάνω στην ένστολη διαμεσολάβηση και καταστολή.

Το γήπεδο ήταν απο καταβολής του ένα εκτονωτήριο, ένας χώρος ελεγχόμενης -ή  επιμελημένα ανεξέλεγκτης- αποφόρτισης συμπιέσεων της καθημερινής ζωής για μια ήσυχη και πειθαρχημένη εβδομάδα στη δουλειά και την κατανάλωση…

Μεσούσης της κρίσης ο οπαδισμός ντοπάρεται με επιπλέον φορτία που και πάλι όμως, νομοτελειακά, προσδιορίζουν την εκτόνωσή τους γύρω από τους στρογγυλούς ναούς της εκτόνωσης, τους “συνδέσμους” του αντιπάλου και πάει λέγοντας…

Οι κρότοι των δακρυγόνων συνεχίζουν να ακούγονται σε όλη την περιοχή λιγότερο σποραδικά  και μπερδεύονται πια με τα σποραδικά βεγγαλικά των ημερών…

Η +ΤΕΧΝΙΑ-,  ένα εγχείρημα που εδώ και χρόνια έχει εστιάσει στην σημασία των εμπορευματικών σχέσεων και της δύναμης της εικονικότητας στο βάθεμα της αλλοτρίωσης στην καθημερινή ζωή, ένα εγχείρημα που επιχειρεί μια ανάλυση των ιδεολογικών και υλικών μηχανισμών της λεγόμενης “Κοινωνίας του Θεάματος” αλλά και ταυτόχρονα μια  σύνθεση εναντιωματικών δράσεων, καταθέτει την άποψή της μέσα στην συγκυρία. Μια άποψη τόσο θεωρησιακή όσο και “αισθητική”.  Σημείο θεωρησιακής αναφοράς δεν θα μπορούσε παρά να είναι η εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη, η εστίαση στην επιθετικότητα ενάντια στο Εμπόρευμα και το Θέαμα, πόσο “μοιάζει”  με άλλες εξεγέρσεις στις αντίστοιχες στοχεύσεις και τις ποιότητές της, ποιές είναι οι ιδιοτυπίες της, πώς αντιμετωπίστηκε από τους μηχανισμούς χειραγώγησης. Η “αισθητική” πρόταση εκφράζεται από μουσικά σχήματα, ινσταλέισον, διαδραστικό βίντεο… Η έκδοση δύο βιβλίων από την +τεχνία- συνιστά και μια περαιτέρω πρόταση για οργανωμένες συλλογικές αυτοεκδόσεις, πρόταση που μαζί με τα περιεχόμενα των βιβλίων θα παρουσιαστεί στο τριήμερο. Κι όλα αυτά στο πλαίσιο είτε της ριζοσπαστικής χαριστικότητας είτε της ελεύθερης οικονομικής συνεισφοράς ως εμπράγματων αμφισβητήσεων των κυρίαρχων εμπορευματικών σχέσεων.

Διαβάζουμε πως στα πλαίσια της “Πολιτιστικής Διαδρομής 2009” του δήμου Αιγάλεω, σήμερα Τρίτη, παρουσιάζεται το έργο του Ντάριο Φο “Δεν πληρώνω- Δεν πληρώνω” στο δημοτικό θέατρο Αλέξης Μινωτής. Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο στο οποίο κυριαρχεί η εναντίωση στον καπιταλισμό, η συλλογική απαλλοτρίωση/ επανάκτηση των αγαθών που παρήγαγαν οι ίδιοι οι εργάτες, η αυτοοργάνωση της καθημερινότητας, η σύσφιξη των σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων… Κι όλα αυτά μόνο με 17 ευρώ (!!!), κάτι παραπάνω από μισό μεροκάματο δηλαδή. Χωρίς πολλά προσχήματα*. Άλλωστε ο αστικός πολιτισμός της αφομοίωσης και του κατακερματισμού έχει φροντίσει ώστε η τέχνη να υφίσταται, να λειτουργεί και να γίνεται αντιληπτή σε μια διαχωρισμένη σφαίρα απο αυτή της καθημερινής ζωής, ξεκομμένη απο τις κοινωνικές σχέσεις που την διαπερνούν.
Θα το έχουν όμως σίγουρα υπόψη τους οι Καλογεροπουλοι όταν θα χειροκροτάνε τους έμμισθους καλλιτεχνάδες του αστικού θεάματος, και ενδόμυχα θα τρέμουν μη συμβεί ποτέ μια κατάσταση ίδια με του σεναρίου…

* Το προσχηματικό “ελεύθερη είσοδος” που διαβάζουμε καμιά φορά στα προγράμματα εκδηλώσεων κρύβει από πίσω του τους δεκάδες σπόνσορες του δήμου ή των επιχειρήσεων που επιδιώκουν να αποκομίσουν από τη διαφήμισή τους πολιτική υπεραξία ή οικονομικό κέρδος. Έτσι κι αλλιώς η εμπορευματοποίηση της τέχνης δεν μπορεί να αναγνωστεί μέσα στα στενά πλαίσια της άμεσης υλικότητας ενός εισιτηρίου και σίγουρα δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τα χαρακτηριστικά σύσσωμου του αστικού πολιτισμού.