Στις αρχές Μάη παραθέσαμε φωτογραφία από οικογένεια που έψαχνε στα σκουπίδια αυτού του συγκεκριμένου κάδου ως σημάδι μιας “αθόρυβης” και “αόρατης” παρακμής σε εξέλιξη. Θα παρακολουθήσουμε την ιστορία λοιπόν αυτής της υπόθεσης με σημείο αναφοράς αυτόν τον συγκεκριμένο κάδο, φωτογραφίζοντας, διακριτικά πάντα, τους ανθρώπους που τον “επισκέπτονται”.
Μετά την επίθεση που δέχτηκε το 1ο ΑΤ Αιγάλεω έχουν δημοσιευτεί διάφορα σενάρια από μερίδα των ΜΜE στα οποία εμπλέκεται η Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω. Η Πρωτοβουλία σύμφωνα «με πληροφορίες της Κρατικής Ασφάλειας» χρεώνεται όλη την πολιτική παραβατικότητα των δύο τελευταίων χρόνων στο Αιγάλεω και μάλιστα με την επισήμανση ότι ενεργούσε και ενεργεί αναλαμβάνοντας την ευθύνη με διαφορετικά κάθε φορά ονόματα… οργανώσεων. Επιπλέον, αναφέρεται ότι αμέσως μετά την επίθεση που δέχτηκε το αστυνομικό τμήμα έγιναν έρευνες σε σπίτια 9 μελών της Πρωτοβουλίας, από τα οποία, βέβαια, σύμφωνα με τις πληροφορίες της Κρατικής Ασφάλειας, οι «ύποπτοι» περιέργως έλειπαν! Τέτοιοι έλεγχοι, φυσικά, δεν έγιναν!
Είναι φανερό ότι, με αφορμή την τελευταία επίθεση στο αστυνομικό τμήμα, δρομολογείται ένα σχέδιο κρατικής καταστολής που στοχεύει την Πρωτοβουλία και που, όπως πάντα στην σύγχρονη ιστορία της καταστολής, ξεκινά με την δημοσίευση διαφόρων φανταστικών σεναρίων με σκοπό να δημιουργήσει τέτοιες εντυπώσεις ούτως ώστε να λειάνει το έδαφος για τις επερχόμενες διώξεις.
Η όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, της κρατικής καταστολής και του κοινωνικού ελέγχου είναι αρκετή για να πυροδοτήσει κάθε μορφής κοινωνικές αντιστάσεις. Στο Αιγάλεω, μια παραδοσιακή λαϊκή συνοικία πάνω στην οποία έχουν χαραχτεί οι χειρότερες συνέπειες των κυριαρχικών επιλογών, η πολιτική παραβατικότητα έχει μια ιστορία πολύ μεγαλύτερη της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Αιγάλεω και θα συνεχίσει να έχει ακόμη και μετά από ενδεχόμενη διάλυση της. Η Πρωτοβουλία δεν έχει καμία διάθεση να αναλάβει την εργολαβία όλων των αντικαθεστωτικών δράσεων στο Αιγάλεω επειδή αυτό θέλουν τα σενάρια της Κρατικής Ασφάλειας. Αναλαμβάνει την ευθύνη των δικών της επιλογών που είναι αλήθεια ότι έχουν κατοχυρώσει ήδη έναν σοβαρό παρεμβατικό πολιτικό λόγο στην περιοχή. Αυτή η αλήθεια είναι που ενοχλεί την Κρατική Ασφάλεια και τα ιδεολογικά της φερέφωνα. Αυτή η αλήθεια είναι που πρέπει να δημιουργήσει ένα κοινωνικό ανάχωμα στην ασυδοσία των κρατικών και παρακρατικών συμμοριών.
Μεσάνυχτα Σαββάτου 10 Μάη. Οδός Σαλαμίνας
και Χαρατσάρη, μικρή διασταύρωση σχεδόν πίσω από το τμήμα Μεταγωγών επί της Πέτρου Ράλλη. Η εικόνα εκατοντάδων μεταναστών πάντα προκαλεί μια μεγάλη απορία για όσους επιστρέφουν σπίτι μετά από την κατανάλωση ψυχαγωγίας στα σαββατοπωλεία της Πέτρου Ράλλη.
Σημείο αναφοράς είναι το “Μεταγωγών”. Αυτή η τεράστια φυλακή που κρατάει δέσμιους περίπου2.000 μετανάστες μέχρι την απέλαση. Μόνο κάθε Κυριακή, από νωρίς το πρωί, λειτουργεί εκεί μια υπηρεσία ανανέωσης καρτών παραμονής για όλους τους άλλους μετανάστες που έχουν κάποιο χαρτί. Αυτοί οι μετανάστες από νωρίς το βράδι του Σαββάτου δημιουργούν μια ουρά και στέκονται όρθιοι όλη τη νύχτα έτσι ώστε να προλάβουν την επόμενη μέρα να εξυπηρετηθούν έγκαιρα.
Οι μπάτσοι φοβούνται να αφήσουν όλη τη νύχτα το πλήθος των εκατοντάδων ατόμων
να πλησιάσει το κτίριο Μεταγωγών και στήνουν ένα άγριο κυνηγητό στους γύρω δρόμους. Αυτή η κατάσταση κρατάει όλη τη νύχτα, με τους μετανάστες να προσπαθούν να πλησιάσουν το κτίριο για να κερδίσουν μια σειρά προτεραιότητας από τη στιγμή που θα το επιτρέψουν οι μπάτσοι. Ασκήσεις ταλαιπωρίας, εξευτελισμού, ταπεινώσεων και μίσους.
Απρίλης του 2008. Μια ολόκληρη οικογένεια ψάχνει στα σκουπίδια σε κάποια γειτονιά του Κάτω Αιγάλεω. Μια εικόνα που δεν είχε προηγούμενο στην περιοχή, προστίθεται σε πολλές άλλες παρόμοιες τα τελευταία χρόνια και έρχεται να υπονομεύσει την επιτηδευμένη ρητορεία για το Αιγάλεω που “αλλάζει”, να σπάσει την βιτρίνα μιας κοινωνίας της αφθονίας, να καταλύσει κάθε πρόσχημα ανθρωπινότητας ενός συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Οι καιροί ου μενετοί!
Ο μοναδικός τρόπος που έχει μείνει
για να λυθεί όποιο πρόβλημα
είναι η επανάσταση.
Χτύπα για τον απλό λόγο
ότι έχεις ίσα δικαιώματα
μ’ αυτούς που χτύπησαν
(δέστε το κι απ’ την δική σας πλευρά)
T.Σ.
Ο Τάσος Σκορδάκης είναι εμβληματική φιγούρα στην μεταπολιτευτική ιστορία του Αιγάλεω.
Μέλος του ΚΚΕ και οργανωτής της ΚΝΕ Αιγάλεω στα τέλη του ’70 διαγράφτηκε από το Κόμμα μια και έκφραζε πια τις θέσεις της καταστασιακής διεθνούς. Ο πόλεμος που του ασκήθηκε από το Κόμμα ήταν εξοντωτικός. Αρχές του 1980 συμμετείχε στην κατάληψη του Μποδοσάκειου και ενίσχυσε την θέση για την δημιουργία ενός αντιεμπορευματικού χώρου, τη συγκρότηση ενός προπυργίου ενάντια στις ιδεολογίες και τους θεσμούς του αστικού πολιτισμού. Μετά από μερικά χρόνια άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο στην περιοχή. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ο Τάσος πεθαίνει καταπονημένος από ένα βαρύ άσθμα. Το 1991 εκδίδεται από δικούς του ανθρώπους συλλογή με δικά του ποιήματα. Τιμής ένεκεν…
100 περίπου άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πρωτοβουλίας για συζήτηση γύρω από την υπόθεση της μισθωτής σκλαβιάς. Για να βοηθηθεί η συζήτηση, την εισήγηση συνόδευε και μια μπροσούρα της πρωτοβουλίας που, με τη σειρά της, έθετε τα ζητήματα με εκτενέστερη τεκμηρίωση διατηρώντας έτσι και την δική της αυταξία. Στον χώρο υπήρχε και μια μικρή έκθεση αφισών που έχουν εκδοθεί από αυτοοργανωμένα εγχειρήματα σε εργασιακούς χώρους και πρωτοβάθμια σωματεία με αντιεξουσιαστική βάση.
Η εισήγηση ήταν αναγκαστικά μακροσκελής μια και έπρεπε να παρουσιαστούν τόσο τα παραδείγματα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του ΙΚΕΑ όσο και η δομή του κατεστημένου συνδικαλισμού, τα αδιέξοδά του, τα αυτοοργανωμένα πρωτοβάθμια σωματεία και, φυσικά, μια αναρχική πρόταση για την εργασία, την ταξικότητα και τον συνδικαλισμό. Το ζητούμενο ήταν να δημιουργηθεί μια σαφής υποδομή στην προοπτική ενός ουσιαστικού διαλόγου. Έτσι, αυτό που κατορθώθηκε τελικά ήταν, πέρα από μερικές τοποθετήσεις-παρουσιάσεις εργασιακών εγχειρημάτων από συντρόφους που συμμετέχουν σε αυτά, να θιχτούν μια σειρά από ζητήματα όπως η ίδια η ηθική της εργασίας, η όποια σημασία της εναλλακτικής εργασίας, τα θεσμικά όρια της συλλογικής δουλειάς σε εργασιακούς χώρους, η φιλοσοφία της μείωσης του ωραρίου, ο αναπόφευκτος ρεφορμισμός της συνδικαλιστικής δράσης κάθε οργανωτικής μορφής, ο εργατισμός, η επαναστατική συνείδηση ως υπερ-βαση της ταξικής…
Το κρύο στο άλσος του Μπαρουτάδικου που ξεπέρασε τα ανεκτά όρια και η ατιθάσευτη έκταση των ζητημάτων που ανοίχτηκαν επέσπευσαν το τέλος της εκδήλωσης. Τα ερωτήματα που τέθηκαν και η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το θέμα της “δουλειάς” επιβεβαίωσαν ένα ζωηρό ενδιαφέρον του οποίου την έκταση κι εμείς δεν είχαμε εξαρχής εκτιμήσει. Θεωρούμε ότι η όλη προσπάθεια αποτελεί ένα σοβαρό ενέχυρο στην πορεία μας για την κατάκτηση της συνείδησης της ελευθερίας, στη ζωή και στη δράση μας στη περιοχή.
Με αφορμή τα παραδείγματα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του ΙΚΕΑ που αποτελούν αιχμές για την τοπική κοινωνία του Αιγάλεω, το πρώτο για τις επικείμενες μαζικές απολύσεις και το δεύτερο για τις προσλήψεις με εξευτελιστικούς όρους, θα παρουσιαστούν οι ιδιαίτερες εργασιακές συνθήκες και η κατάσταση της κατεστημένης συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και στα δύο παραδείγματα. Το πιο σημαντικό κομμάτι, ωστόσο, της συζήτησης είναι η παρουσίαση των θεσμικών αδιεξόδων της συλλογικής δράσης στους εργασιακούς χώρους, οι προσπάθειες μερικών πρωτοβάθμιων σωματείων να τα ξεπεράσουν και η συγκρότηση μιας αντιεξουσιαστικής-αναρχικής πρότασης. Η παρουσία συντρόφων και συντροφισσών που έχουν την εμπειρία των αδιεξόδων ή των διεξόδων όσον αφορά τις ατομικές και συλλογικές αντιστάσεις στους εργασιακούς χώρους αλλά και όλων όσοι συμμερίζονται αυτούς τους προβληματισμούς κρίνεται κάτι παραπάνω από απαραίτητη.
Ραντεβού στο Μπαρουτάδικο!
Ένα παράδειγμα από το ΙΚΕΑ:
Φωτογραφία από το εστιατόριο του ΙΚΕΑ. Χαρακτηριστικό δείγμα εργασιακού καθεστώτος, αφού διατυπώνεται με σαφήνεια από τα αφεντικά η θέση ότι το χαμηλό κόστος θα προέρχεται από την μείωση του προσωπικού και όχι από την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση μείωσης του κέρδους τους. Φανταστείτε πόση απαξία και ανασφάλεια εκπέμπει μια τέτοια ταμπέλα μέσα σε έναν εργασιακό χώρο. Επιπλέον, πρόκειται και για ένα είδος εναγώγησης της καταναλωτικής συνείδησης σύμφωνα με την οποία ένας εργαζόμενος όταν γίνεται καταναλωτής μπορεί και να επιτίθεται στην ίδια του την τάξη.
Ένα παράδειγμα από τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά:
Μαρτυρία εργαζομένου τον Σεπτέμβρη 2007:
«Δυο μέρες τώρα μαζευόμαστε το πρωί στην πύλη τις ώρες που κρατάει η στάση εργασίας, στο ναυπηγείο δεν λειτουργεί τίποτα στη διάρκεια των στάσεων. Η Thyssen είχε κάνει ξεκάθαρο από την αρχή ότι δεν την ενδιαφέρει ουσιαστικά το ναυπηγείο, ήθελε απλώς ένα μαγαζάκι, δίπλα στα ναυπηγεία της στο Κίελο στη Μαύρη Θάλασσα και αλλού, για τις δουλειές που κάνει με τους Ισραηλινούς ή τους Αιγύπτιους.
Αυτή είναι η αλήθεια, κι αυτά που έλεγε ο Σημίτης παλιότερα ή οι διάφοροι που περάσανε τώρα πριν τις εκλογές ήταν παραμύθια για να χρυσώσουν το χάπι.
Το μόνο που τους ενδιέφερε εξ αρχής ήταν κάποιες παραγγελίες του δημοσίου, κυρίως του Πολεμικού Ναυτικού και θέλαν να κλείσουν όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες, να κρατήσουν τα υποβρύχια αντε και να φτιάχνουν καμιά πολυτελή θαλαμηγό μια φορά στο τόσο όπως έλεγαν. Πήρανε ένα ναυπηγείο 150 στρέμματα και θέλουν να το κάνουν μικρά κοτέτσια να τα πουλάνε: πουλήσανε μια έκταση τη «Σαρακίνα» να γίνει χώρος για κοντέηνερς.
Μας φέρανε και κάτι σπεσιαλίστες τάχα μου από την Γερμανία να τους «εκπαιδεύσουμε», άσχετοι κατά κανόνα και χρυσοπληρωμένοι με 4.000 ευρώ το μήνα ενώ εγώ παίρνω 970 ευρώ και είμαι από τους καλοπληρωμένους και μιλάμε για δουλειά με πολύ μουτζούρα. Τί να εκπαιδεύσω..Από την άλλη υπάρχουν κι οι εργολάβοι που λένε μην πάρεις αυτόν ή τον άλλο, κάνει φασαρία για τις στολές, τα γάλατα κλπ.
Τι έκανε τώρα η Thyssen. Φτιάξανε πρώτα μια εταιρεία «χαρτοφυλακίου», την «Εταιρεία Τροχαίου Υλικού Ελλάδος» όπως την είπαν, δηλαδή το εργοστάσιο για τα βαγόνια. Την πουλήσανε σε κάτι παρατρεχάμενους δικούς τους, υπάλληλους της εταιρείας. Αυτοί κάνανε μάλιστα και αποχαιρετιστήριο δείπνο σε στελέχη της μονάδας διευθυντές κλπ, και τους είπαν «γειά σας εμείς φεύγουμε, αναλαμβάνει η Ντερμάγιερς που είναι μεγάλη εταιρεία ανταλλακτικών στην Γερμανία».