Οι εξελίξεις στον Ελαιώνα είναι αντιστρόφως ανάλογες με το εσχατολογικό κλίμα που εκπέμπουν οι μηχανές του Θεάματος. Η υπουργός, ο εργολάβος κι ο δήμαρχος αποφάσισαν, εντέλει, να γίνουν όλα όσα δεν θα αφήσουν τίποτε όρθιο, ζωντανό, οργανικό, που να ανασαίνει στην περιοχή σύμφωνα με τις αρχές του οπαδικού και καταναλωτικού ανθρωποκεντρισμού: εμπορικό κέντρο, γήπεδο, πάρκινγκ. Σα να μη συμβαίνει τίποτα, στο φόντο της κρατικής πτώχευσης και της καπιταλιστικής κρίσης, οι μηχανισμοί του Βωβού δούλεψαν ασταμάτητα και μεθοδικά για να επιβάλλουν τα συμφέροντα του μεγαλοεργολάβου. Πέρα από το ζήτημα της λεηλασίας ενός τοπίου που για τους εργολάβους και τους κρατικούς κηφήνες είναι θέμα “διεκπεραίωσης” αλλά για μας που ζούμε εδώ θέμα επιβίωσης… εγείρονται μερικά εύλογα ερωτήματα: Ποιούς αφορά η κρίση; Ποιοί κινδυνεύουν; Ποιοί πρέπει να αγωνιούν;
Δηλαδή στα πόσα εκατομμύρια ευρώ πρέπει να πάψει ο κάθε Βωβός να αναρωτιέται για την υπομονή των φτωχών;

Με σημείο αναφοράς την επίδοξη”αξιοποίηση” του Μπαρουτάδικου από “ιδιώτες επενδυτές” και με δεδομένη την παρουσία “ιδιωτών επενδυτών” ήδη στο Μπαρουτάδικο παραθέτουμε δείγμα της υπάρχουσας “αξιοποίησης” του άλσους από μεριάς τους. Πρόκειται για μια απόδειξη για δυό καφέδες -έναν φρέντο καπουτσίνο γλυκό και έναν φραπέ γλυκό- στην καφετέρια “Αλέα” που βρίσκεται εδώ και χρόνια μέσα στο Μπαρουτάδικο και την “αξιοποιεί”… Δυό καφέδες 8,20 ευρώ! Οι τιμές υπερβαίνουν ακόμη και αυτές της πλατείας Κολωνακίου…

Καλάααααα…

Διαβάσαμε μόλις σήμερα:
“Στην αξιοποίηση νέου πακέτου 30 ακινήτων του Δημοσίου, των ΟΤΑ και των ασφαλιστικών Ταμείων προχωρά η ΚΕΔ, με σκοπό την εξοικονόμηση εσόδων για το Δημόσιο ύψους 100 εκατ. ευρώ, σύμφωνα με δημοσίευμα της Καθημερινής.

Το νέο πακέτο περιλαμβάνει στρατόπεδα, παραλίες, οικόπεδα, κτίρια ασφαλιστικών Ταμείων και βουνοπλαγιές, τα οποία θα παραχωρηθούν προς αξιοποίηση σε ιδιώτες με συμβάσεις μακροχρόνιας μίσθωσης – παραχώρησης, και θα μετατραπούν σε τουριστικά θέρετρα, χιονοδρομικά κέντρα, αναψυκτήρια, εστιατόρια κλπ.”

Και από τον κατάπτυστο αυτό κατάλογο των υπό “αξιοποίηση” ακινήτων του δημοσίου δεν λείπει βέβαια το Μπαρουτάδικο!

Το άλσος του Μπαρουράδικου εκείνο που δεν χρειάζεται είναι η “αξιοποίησή” του από την εξουσία. Οι δημόσιοι χώροι αφήνονται σκόπιμα να ρημάξουν, εγκαταλείπονται από τα ενδιαφέροντα των καρεκλοκένταυρων αρχοντίσκων και των καφενόβιων δημοτικών συμβούλων για να εμφανιστούν ως σωτήρες οι διάφοροι “ιδιώτες” επενδυτές και να αναλάβουν “δράση”. Δράση επαίσχυντη στη βάση της λεηλασίας των τοπίων για τα συμφέροντα της τσέπης τους. Οι δημόσιοι χώροι είναι δικοί μας. Δεν είναι για τα δόντια ούτε θλιβερών “αρμοδίων” ούτε τυχοδιωκτών ιδιωτών.
Αλλά το θράσος της κεντρικής και τοπικής εξουσίας δεν έχει όρια! Το μίσος τους για τους ανθρώπους και τη φύση τους έχει τυφλώσει.
Για μια ακόμη φορά λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο…
Τους περιμένουμε πώς και πώς!

Πηγή:
http://www.skai.gr/articles/news/greece/Προςαξιοποίηση30ακίνητατουΔημοσίου/

Ανακοινώθηκαν λοιπόν τα αναμενόμενα στοιχεία για το εγχώριο “τσουνάμι” της οικονομικής κρίσης, για το καταστροφικό παλλιροϊκό κύμα των άθλιων καπιταλιστικών επιλογών στην ελληνική επικράτεια. Μεταξύ άλλων, το τετράμηνο Νοέμβρη 2008-Φλεβάρη 2009 απολύθηκαν 14.000 άνθρωποι και ειδικότερα από τους κλάδους της Βιομηχανίας, Κλωστοϋφαντουργίας, Εμπορίου και Κατασκευών. Το επόμενο δίμηνο θα προστεθούν και οι χιλιάδες απολυμένοι από τον κλάδο του Τουρισμού…
Τον τελευταίο καιρό στο Αιγάλεω έχουν αρχίσει να κλείνουν δεκάδες μικρομάγαζα στις γειτονιές (από το νόμιμο πλιάτσικο φυσικά του μεγάλου κεφαλαίου κι όχι από τους μυθικούς “κουκουλοφόρους”), έχουν αρχίσει να εμφανίζονται οι ράφτρες (απολυμένες από τον αποδιαρθρωμένο κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας που εξυπηρετούν πλέον την ανάγκη για μπαλώματα…), έχουν αρχίσει να πληθαίνουν οι άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια, θα εμφανιστούν σιγά σιγά και οι άστεγοι…

Ας καλωσορίσουμε λοιπόν τα θλιβερά απότοκα των σύγχρονων καπιταλιστικών μητροπόλεων του 21ου αιώνα!

Η κοινωνική αλληλεγγύη στις γειτονιές πρέπει να αποκατασταθεί με σημείο αναφοράς την απωλεσθείσα παραδοσιακή ανιδιοτέλεια, οι δημόσιοι χώροι να ανασάνουν από την χυδαία εμπορευματοποίηση για να εξυπηρετήσουν την αυθεντική κοινωνικότητα, η εξατομίκευση, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός να μπουν οριστικά και αμετάκλητα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Είναι ο καιρός που η Εξουσία πρέπει να πληρώσει για τα καθημερινά της εγκλήματα και η Ελευθερία, η Αξιοπρέπεια και η Δημιουργικότητα να γίνουν τα αδιαπραγμάτευτα θεμέλια των κοινωνικών σχέσεων.

Tη δευτέρα 02.02 πραγματοποιήθηκε πορεία στο δημαρχείο της Αθήνας με αφορμή την καταστροφή του πάρκου στη γωνία Κύπρου και Πατησίων (προκειμένου ο χώρος να χρησιμοποιηθεί ως parking) και ενάντια στην καταστολή που υφίστανται καθημερινά στο σημείο κάτοικοι και αλληλέγγυοι, στην προσπάθειά τους να εμποδίσουν το κόψιμο των δέντρων. Κατά τη διάρκεια συγκρούσεων έξω από το δημαρχείο, οι μπάτσοι πέταγαν μέσα στον κόσμο χειροβομβίδες κρότου- λάμψης.

Μια από αυτές, εξεράγη στο πόδι ενός διαδηλωτή. Η κατάστασή του, τις πρώτες μέρες, ήταν κρίσιμη καθώς υπήρχε η πιθανότητα να χρειαστεί ακρωτηριασμός των τεσσάρων δαχτύλων του ενός ποδιού, γεγονός που αποφεύχθηκε μετά από χειρουργική επέμβαση.

Άλλη μια τέτοια κροτίδα, εξεράγη στο στήθος ενός διαδηλωτή, προκαλώντας του εγκαύματα 2ου βαθμού στο στήθος και στο λαιμό και μικροεγκαύματα σε άλλα σημεία του σώματος λόγω της έκρηξης. Ακόμη, από τον ήχο της έκρηξης δημιουργήθηκαν τραύματα, μη αναστρέψιμα, στα τύμπανα των αυτιών, που έχουν ως αποτέλεσμα τη μείωση της ακοής του.

Τέλος, ένας ακόμη χτυπημένος διαδηλωτής χρειάστηκε να κάνει ράμματα στο κεφάλι.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Από τη μία ένας δήμαρχος που όλο τον Δεκέμβρη “περιφρουρούσε” το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος με τουλάχιστον 2 διμοιρίες και τώρα ξεριζώνει και τα τελευταία δέντρα της Αθήνας, και από την άλλη μια αστυνομία που, στην προσπάθειά της να μαζέψει τα κομμάτια της από τη θρυμματισμένη εικόνα του Δεκέμβρη αλλά και να τρομοκρατήσει όσους επιλέγουν να κατέβουν στο δρόμο, επιδίδεται σε ασκήσεις εξουσίας χρησιμοποιώντας όλο και πιο δολοφονικά μέσα.

Σε πείσμα τους, ο κόσμος θα συνεχίσει να κατεβαίνει στους δρόμους, να συγκρούεται, να αυτοοργανώνεται, να πληθαίνει… Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Δεκέμβρη.

Δεν είμαστε τροφή για τα δόντια κανενός.

Ραντεβού στους δρομους.