Έχουμε πολλούς και πολιτικά αξιακούς λόγους που, ως αναρχικοί, διαφοροποιούμαστε από την Αριστερά αλλά ας εστιάσουμε στο συγκεκριμένο. Η συγκέντρωση και πορεία της 24 Γενάρη στο Αιγάλεω που διοργανώθηκε από 16 οργανώσεις της αριστεράς (και τον ελληνοπακιστανικό σύλλογο) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την στάση της αστυνομίας σε σχέση με τις διαδοχικές επιθέσεις φασιστοειδών σε πακιστανούς μετανάστες στην περιοχή, είναι μια σημαντική αφορμή για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα από τη μεριά μας.

1

Ας ξεκινήσουμε από τις 30 Νοέμβρη. Ο τρόπος που οι συγκεκριμένες αριστερές οργανώσεις -αλλά και μερικές άλλες- χειρίστηκαν την υπόθεση αλληλεγγύης στην πρώτη επίθεση των φασιστοειδών στις 30 Νοέμβρη είναι ενδεικτικός. Δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι επειδή η αστυνομία δεν πήρε για εξέταση τα ρόπαλα που είχαν πετάξει τα φασιστοειδή τη στιγμή που εσύ δεν μπαίνεις ούτε καν στον κόπο να θωρακίσεις στοιχειωδώς το σπίτι τους για το ενδεχόμενο νέας επίθεσης, δεν μπαίνεις στον κόπο να στήσεις ένα δίκτυο επικοινωνίας και άμυνας. Στην «αμέλεια» της αστυνομίας αντιστοιχίζεται η «αμέλεια» των αριστερών οργανώσεων. Φαίνεται ότι οι «κεντρικές πολιτικές» ασκούνται σε επίπεδο σαφώς υψηλότερο του απαξιωμένου «πρακτικισμού». Μόνο που από αυτόν τον «πρακτικισμό», τον οποίο ζητούσαν οι μετανάστες για να κατοχυρώσουν κάποιες πρώτες σχέσεις αλληλεγγύης και να κατοχυρωθούν απέναντι στον φόβο, αρχίζεις να επικοινωνείς την πολιτική σου αντίληψη μαζί τους. Κι όχι από τις στείρες ασκήσεις πολιτικής αντιπαράθεσης και υπεραξίας. Γνωρίζουμε ότι καθεμιά από τις συμμετέχουσες οργανώσεις πιθανόν να ασκεί την αντίληψη της πρακτικής βοήθειας στους μετανάστες στο πλαίσιο των δικών της πολιτικών. Στο πλαίσιο του «μετώπου», όμως απ’ ότι φαίνεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, επιβεβαιώθηκε το ρητό: όταν αναλαμβάνουν πολλοί να ταΐσουν την γάτα, στο τέλος μένει νηστική.

2

Η πορεία των αριστερών οργανώσεων στις 16 Δεκέμβρη, αρκετές μέρες μετά την επίθεση δεν άξιζε φαίνεται ούτε μιας απλής αφίσας-κάλεσμα. «Σύρμα» σε φίλους και ημέτερους, ακροατές των συγκεκριμένων ραδιοσταθμών, κάποιες ιστοσελίδες, τα «κονέ» με την «Ελευθεροτυπία» και να λοιπόν οι δυο συγκεντρώσεις σε μία. Δύο μικροφωνικές εγκαταστάσεις, δυο πορείες σε απόσταση 50 μέτρων η μια από την άλλη, την ίδια στιγμή που τα συνθήματα διαλαλούσαν την αλληλεγγύη. Είναι γνωστό σε όλους ότι υπάρχουν πολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ των αριστερών- αριστερίστικων οργανώσεων αλλά η κατάσταση αυτή στο δρόμο καταγράφηκε ως, τουλάχιστον, γελοία. Επιπλέον, την Κυριακή το απόγευμα που καλέστηκε η πορεία, για λόγους που αφορούσαν στην δυνατότητα παρουσίας μεταναστών, έπληξε την αποτελεσματικότητά της μια και η πορεία κατέληξε να περιφέρεται σε άδειους δρόμους παρέα με την αστυνομία. Όλα αυτά αν δεν προσδίδουν αέρα πολιτικού ναρκισσισμού, επιπολαιότητας και διεκπεραίωσης τότε πώς μπορούν να ερμηνευθούν;

3

Ερχόμαστε τώρα στο κάλεσμα για την πορεία της 24 Γενάρη. Ενώ όλοι/ες εμείς οι αλληλέγγυοι/ες που βρεθήκαμε στο σημείο της επίθεσης αυτοπροσδιοριστήκαμε, ευθύς εξαρχής δημόσια, ως αναρχικοί/ες-αντιεξουσιαστές/τριες, στο κάλεμα του «αριστερού μετώπου» αναφερόμαστε επίμονα ως «αντιφασίστες» και «αντιρατσιστές». Σταθήκαμε στο πλάι των μεταναστών όχι για να δρομολογήσουμε μιαν τρέχουσα πολιτική μας ιδιότητα, αλλά στο πλαίσιο μιας πολιτικής ταυτότητας που αντιπαλεύει όλα τα κοινωνικά ζητήματα αναγνωρίζοντας την αλυσιδωτή τους σχέση χωρίς, φυσικά, να προκρίνει κάποιο απ’ αυτά. Η προσπάθεια όλου αυτού του «αριστερού μετώπου» να μας προσδώσει ό,τι αυτό νομίζει ότι εξυπηρετεί την υπόθεση την δική του και των μεταναστών, αποτελεί απόπειρα πολιτικού πατερναλισμού. Επιπλέον, η αναφορά σε «βίαιη προσαγωγή από την αστυνομία» ενός συντρόφου μας, αποσιωπώντας την πρόταξη όπλου εναντίον του, έχει μόνο προβληματικές ερμηνείες. Εκείνη τη στιγμή δεν επρόκειτο καλοί μας «αριστεροί» για μια απλή βίαιη προσαγωγή αλλά για μια πολύ επικίνδυνη στιγμή, που αποτελεί δεδικασμένο στο πλαίσιο της κρατικής κατασταλτικής στρατηγικής και που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τον σύντροφο. Αλλά μάλλον εσείς προτιμάτε να χρεώνετε στους αναρχικούς «υπερβολές» και «ρητορικές επιφάσεις»…

4

Μετά λοιπόν από αυτό το γεγονός, αλλά και την στάση του κράτους σε σχέση με τους μετανάστες και τις επιθέσεις που δέχτηκαν, μια ήταν η πολιτική δραστηριότητα που αντιστοιχούσε στην περίσταση: η αγανακτισμένη πορεία. Κι όχι μια ακόμα παράσταση διαμαρτυρίας. Εδώ λοιπόν παρουσιάζεται και μια άλλη εκδοχή που πιθανόν να ερμηνεύει την αποσιώπηση της πρόταξης όπλου: στο βαθμό που η δημοσιοποίηση πρόταξης όπλου σε αλληλέγγυο θα κατοχύρωνε την απαίτηση για μια επιθετική πορεία, το «αριστερό μέτωπο» προτίμησε να την αποσιωπήσει για να δικαιολογήσει με αυτόν τον τρόπο την επιλογή της πορείας διαμαρτυρίας. Γνωρίζουμε τον τρόπο που ασκούνται οι «κεντρικές πολιτικές», γνωρίζουμε την θεσμολαγνεία μερικών ανάμεσά τους (νεολαία ΣΥΝ), καθώς επίσης και τον διορθωτικό χαρακτήρα μερικών δραστηριοτήτων τους σε σχέση με την αστική νομιμότητα. Τελικά, εμείς επιλέξαμε να μην έχουμε ούτε την δική τους «υπηρεσία πολιτικής πυρόσβεσης» απέναντί μας ούτε και τις συμμορίες του κράτους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που λείπαμε…

5

Ο ίδιος δίαυλος διεκπεραίωσης λειτούργησε και στην διοργάνωση και εκτέλεση της πορείας. Καμιά αφίσα στην περιοχή, καμία προπαγάνδιση πέραν των ημέτερων, γνωστών και φίλων, καμία ουσιαστική εκφρασμένη πολιτική δυναμική. Το αποτέλεσμα είναι ο εξευτελισμός των πολιτικών πρακτικών: 17 οργανώσεις από 5 το πολύ άτομα η καθεμία! Σύνολο 50-70 άτομα! Όπως δυστυχώς και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, οι αριστερές οργανώσεις παρουσιάζουν μια επιλεκτικότητα στα κριτήρια συσπείρωσης των μελών τους, με σαφή πρόκριση τις εκάστοτε εκλογές. Ελάτε τώρα…Δεν έφταιγε το κρύο. Εξάλλου το κρύο δεν εμποδίζει τους φασίστες να επιτεθούν στους μετανάστες. Το κρύο δεν απέτρεψε -σχεδόν τους διπλάσιους- αναρχικούς/ές να ανταποκριθούν άμεσα στο αίτημα άμεσης αλληλεγγύης των μεταναστών.

6

Η πόλη έμοιαζε την Πέμπτη που πέρασε με κατεχόμενα. Απίστευτες κλούβες, απίστευτοι ασφαλίτες, απίστευτοι ζητάδες. Ήταν μια ανοιχτή προσβολή για την πόλη -όπως και για κάθε πόλη. Μάθαμε ότι τις τελευταίες μέρες οι μπάτσοι ειδοποιούσαν τους καταστηματάρχες να κλείσουν τα μαγαζιά τους την Πέμπτη γιατί: «αυτοί οι αναρχικοί δεν ενδιαφέρονται για τους μετανάστες. Όλα αυτά είναι πρόσχημα για να καταστρέφουν τις περιουσίες των ανθρώπων». Η προσπάθεια τρομοκράτησης της περιοχής επέστρεψε με μιαν προσβλητική για την αστυνομία κοινωνική αδιαφορία. Η πόλη παρέμεινε ανοιχτή.

7

Δεν παρουσιαστήκαμε λοιπόν στο «ραντεβού» και έτσι φορτωθήκανε τους μπάτσους όσοι συμμετείχαν στην πορεία, φορτωθήκανε τους μπάτσους άνθρωποι που δεν το είχαν επιλέξει.

8

Η αναγκαιότητα αυτού του κειμένου δεν έχει τον χαρακτήρα του πολιτικού ανταγωνισμού κι αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιπαραθέτουμε τις δικές μας πολιτικές επιλογές ως σωστές. Εκείνο που θέλουμε είναι –θέτοντας ζήτημα αξιακής στάσης- να ξεκαθαρίσουμε τις πολιτικές μας σχέσεις μέσα στα γεγονότα: εκεί θεωρούμε ότι, όταν η πολιτική μετατρέπεται σε υπεραξία, ο χειρισμός περνιέται για αρετή και η διεκπεραίωση για αλληλεγγύη, δεν μπορεί παρά να ευτελίζονται πρακτικές αντίστασης, όπως είναι οι συγκεντρώσεις και οι πορείες, και στο τέλος, η όποια πολιτική αποτυχία να χρεώνεται ως κοινωνική αδιαφορία. Όμως, ο κόσμος στο Αιγάλεω ενδιαφέρεται. Αλλά όχι έτσι όπως τα “αριστερά μέτωπα”.

9

Όλα συνεχίζονται.

Πρωτοβουλία αναρχικών Αιγάλεω

Στις 30 Οκτώβρη ομάδα φασιστοειδών επιτίθεται σε σπίτι πακιστανών μεταναστών στην πλατεία Λ. Καραγιάννη στο Αιγάλεω. Οι φασίστες προτάσσουν όπλο για να καθηλώσουν τους μετανάστες και στη συνέχεια του κτυπούν και τους στέλνουν στο νοσοκομείο.

Στις 13 Γενάρη ομάδα φασιστοειδών επιτίθεται στο ίδιο σπίτι. Η αστυνομία εμφανίζεται μετά από μισή ώρα, δηλώνει παρουσία και αποχωρεί. Αυτή τη φορά όμως αλληλέγγυοι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές συγκεντρώνονται για να αποτρέψουν τα χειρότερα για τους μετανάστες. Τότε η αστυνομία σε μερικά λεπτά κάνει την ουσιαστική της εμφάνιση με 7 περιπολικά. Απρόκλητα προτάσσει όπλο για να καθηλώσει τους αλληλέγγυους και στη συνέχεια να τους συλλάβει.

…προστίθενται τα όπλα των αστυνομικών

Κράτος και παρακράτος σκοτώνουν, βασανίζουν, εξευτελίζουν και ταπεινώνουν καθημερινά τους μετανάστες πολεμώντας παράλληλα κάθε έμπρακτη ένδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης.
Όμως αυτή τη φορά δεν τους πέρασε

Αλληλεγγύη στους μετανάστες

Έμπρακτη, διαρκής, αμέριστη

πρωτοβουλία αναρχικών αιγάλεω

Λίγο μετά τις 10 το βράδυ χτες ομάδα από 5 φασιστοειδή με μηχανάκια επιτέθηκαν με πέτρες και άλλα αντικείμενα σε σπίτι όπου διαμένουν πακιστανοί μετανάστες, στο ίδιο σπίτι το οποίο είχε δεχτεί επίθεση το βράδυ της 30 Νοέμβρη. Οι μπάτσοι ενώ ειδοποιήθηκαν αμέσως από γείτονες έφτασαν μετά από μισή ώρα. Εν τω μεταξύ οι πακιστανοί, στη βάση ανοιχτής επικοινωνίας που είχαμε κατοχυρώσει μετά την πρώτη επίθεση, μας ειδοποίησαν για να τους βοηθήσουμε. Υπήρχε το ενδεχόμενο οι φασίστες να επιτεθούν μετά από μερικές ώρες και πάλι όπως είχαν κάνει την πρώτη φορά. Το ένα περιπολικό που εμφανίστηκε βρέθηκε υπόλογο για την επιτηδευμένη –όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα καθυστέρηση- απέναντι και στους πακιστανούς και στους γείτονες (οι πακιστανοί έχουν πολύ καλή σχέση με τη γειτονιά) και σε μας. Αποχώρησε με «σαρδόνεια τυπικότητα» αφού κατέγραψε το συμβάν. Κάποιοι σύντροφοι απλώθηκαν στα γύρω στενά για να ειδοποιήσουν σε περίπτωση που εμφανιστούν φασίστες. Αυτοί που εμφανίστηκαν ωστόσο ήταν δυο περιπολικά που επιχείρησαν να συλλάβουν δυο συντρόφους. Προστρέξαμε στην αποτροπή της σύλληψης και μπάτσος που επέβαινε σε περιπολικό με αριθμό 22176 τράβηξε το όπλο του διατάσσοντας σύντροφο να γονατίσει. Έγινε σύρραξη, «ξεφύγαμε» τελείως, πέρα από όλα τα άλλα και με την ευκολία που τραβήχτηκε το όπλο. Υπήρξε αμηχανία από τη μεριά των μπάτσων που εν τω μεταξύ είχαν φτάσει να γίνουν 6 περιπολικά και ένα τζιπ, αντιλήφθηκαν την βαρύτητα του πολιτικού γεγονότος που επρόκειτο να ξεσπάσει και μετά από εντολή άνωθεν εξαφανίστηκαν. Χωρίς να πάρουν κανέναν μαζί τους. Σύντομα αυξηθήκαμε αριθμητικά, ενισχυμένοι από ειδοποιημένους συντρόφους και απλωθήκαμε στον δρόμο μπροστά από το σπίτι που δέχτηκε την επίθεση. Γύρω στη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα αποχωρήσαμε όλοι μαζί αφού συνδράμαμε στην καλή ψυχολογία των πακιστανών, δρομολογήσαμε την θωράκιση του σπιτιού τους και προχωράμε στον εντοπισμό των φασιστοειδών.

Το ζήτημα, ωστόσο, του τραβήγματος του όπλου από τη μεριά των μπάτσων δεν θα μείνει έτσι. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητεί τα δυο μέτρα και δυο σταθμά όσον αφορά το κράτος. Μετά την επίθεση των φασιστοειδών σε μετανάστες πέρασε μισή ώρα για να εμφανιστεί μόλις ένα περιπολικό και δεν χρειάστηκαν παρά μερικά δευτερόλεπτα για να μαζευτούν 6 περιπολικά και ένα ασφαλίτικο, να απειλήσουν με όπλα και να επιχειρήσουν να συλλάβουν τους αλληλέγγυους στους μετανάστες.

Όμως, δεν τους πέρασε. Δρομολογούμε την αντίδρασή μας προς κάθε κατεύθυνση.

H “αξιοποίηση” του Ποικίλου όρους (αποτελεί δασικό υποσύνολο του όρους Αιγάλεω) δρομολογείται. Η καπιταλιστική επίθεση εξελίσσεται σε τέσσερα μέτωπα: περιφερειακή οδός Δάσους Χαϊδαρίου-Δαφνίου, σιδηροδρομική γραμμή Ασπρόπυργος-Ικόνιο, εγκαταστάσεις του Κόπα-Κοπάνα (το μεγαλύτερο παγοδρόμιο στην Ελλάδα), παραχώρηση δημόσιας έκτασης για την δημιουργία εμπορικού λιμανιού (αποθήκη κοντέινερ) στον Σκαραμαγκά.

Η επεξεργασμένη εικόνα προέρχεται από το blog της Διαρκούς Κίνησης Πολιτών: xaidari.blogspot.com

Ο χρόνος που πέρασε βρήκε το Αιγάλεω βαθιά πληγωμένο όχι μόνο από την παραδοσιακή επιθετικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων, που έτσι κι αλλιώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφορά το σύνολο της επικράτειας, αλλά και από τις πιο επαχθείς μορφές της. Η επέλαση του συντηρητισμού, της εξατομίκευσης και της ξενοφοβίας με την χειραγώγηση της κρατικής μηχανής και της ιδεολογικής τρομοκρατίας των ΜΜΕ, κατοχυρώνει την δυναμική επανεμφάνιση των ακροδεξιών αντιλήψεων, της μικροαστικής αντιδραστικότητας και της παρακρατικής θρασυδειλίας στην περιοχή.

Σε πολιτικό επίπεδο, οι τελευταίες εκλογές αποτελούν ένα σημείο αναφοράς. Τα αποτελέσματα των εκλογών αποτύπωσαν αξιοσημείωτες μετακινήσεις. Ο ένας στους τέσσερις δεν πήγε να ψηφίσει πιστοποιώντας έτσι ένα σημαντικό μέγεθος κοινωνικής δυσφορίας ή αδιαφορίας για την όποια πολιτική διευθέτηση μέσω των εκλογών. Η αποχή δεν είναι βέβαια μέγεθος μέτρησης πολιτικής συνειδητοποίησης αλλά διατυπώνει με σαφήνεια μια κυριαρχική κρίση που επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Σημειωτέον, ο κυριαρχικός λόγος φαινομενικά υποβαθμίζει αυτήν την κρίση ενώ στην ουσία πρόκειται για ένα δομικό πρόβλημα που αμφισβητεί την κοινωνική του νομιμοποίηση αλλά και το ίδιο το καθεστώς της αντιπροσώπευσης. Τρεις χιλιάδες άτομα που το 2004 ψήφισαν ΠΑΣΟΚ άλλαξαν γνώμη το 2007. Το ίδιο συνέβη με τρισήμιση χιλιάδες άτομα της ΝΔ. Εισέπραξαν από 1000 άτομα ΚΚΕ και ΣΥΝ αντίστοιχα και από κοντά 1000 άτομα εισέπραξε και ο ΛΑΟΣ διπλασιάζοντας την εκλογική του πελατεία φθάνοντας σε σύνολο 2.300 ατόμων στην περιοχή μας. Ένα πρώτο ενδεικτικό απότοκο αυτής της εξέλιξης είναι η ακροδεξιόστροφη ρατσιστική συγκέντρωση στον Άγιο Σπυριδωνα τον Οκτώβρη που πέρασε. Ελάχιστα αυξήθηκαν και οι δυνάμεις της «άκρας αριστεράς» που στο σύνολό της έφτασε κοντά στα 300 άτομα. Φυσικά, οι εκλογές αποτελούν μόνο φαινομενικό μέτρο των πραγματικών πολιτικών σχέσεων στο βαθμό που η πολιτική παρεμβατικότητα επιβεβαιώνεται στην ουσία σε καθημερινό επίπεδο κι όχι στην κάλπη. Έτσι, οι χιλιάδες των «προοδευτικών δυνάμεων» μετατοπίζονται προς στον γενικευμένο συντηρητισμό εγκλωβίζοντας τον προοδευτισμό τους είτε στις παραδοσιακές αψιμαχίες της προεκλογικής περιόδου είτε στη σύγχρονη μεταμοντέρνα δημοκρατία των καναπέδων. Είναι ενδεικτικό ότι η πρόσφατη χυδαία επίθεση στους πακιστανούς από τα ρατσιστικά ασπόνδυλα «κατόρθωσε», πέρα από τους διακριτούς 250 αναρχικούς, να κατεβάσει στους δρόμους του Αιγάλεω μετά βίας 300 γηγενείς.

Όπως έχουμε διατυπώσει πολλαπλώς σε τούτο το ιστολόγιο, η μετάβαση από τον ισχνό δευτερογενή παραγωγικό τομέα στον επελαύνοντα τριτογενή, θα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Για την επόμενη χρονιά, η λειτουργία του ΙΚΕΑ έχει ήδη δρομολογήσει ένα σύνδρομο φόβου και «επιχειρηματικής ανασφάλειας» σε πολλούς μικροβιοτέχνες και μικρέμπορους της περιοχής, οι οποίοι –και γι’ αυτο το γεγονός, φυσικά, ενδιαφερόμαστε- μεταφέρουν το σύνδρομό τους στους εργαζόμενους. Είναι γνωστό τοις πάσι ποιοί στην ουσία πληρώνουν τα τυχοδιωκτικά κερδοσκοπικά στοιχήματα των μικρών και μεγάλων αφεντικών. Η επίταση των ταξικών αντιθέσεων είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη αν προσθέσουμε και τις εξελίξεις στην υπόθεση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Η επικείμενη μετατροπή του παράκτιου χώρου σε ιδιωτικό λιμάνι έχει δρομολογήσει μια αναδιάρθρωση των κεφαλαίων, συνέπεια των οποίων αναμένεται να είναι, έτσι για «πρόγευση», η απόλυση 200 εργαζόμενων στα ναυπηγεία.

Σε κοινωνικό επίπεδο, οι επιπτώσεις της παρατεταμένης λιτότητας και της αύξησης των κοινωνικών ανισοτήτων έχει βουλιάξει στη φτώχεια χιλιάδες ανθρώπους και έχει οδηγήσει δεκάδες ανθρώπους να ψάχνουν τις νύχτες στα σκουπίδια, γεγονός ανήκουστο για το Αιγάλεω των τελευταίων δεκαετιών. Ποτέ μια γειτονιά -που μπορεί να μην στερήθηκε την ωμή εναντίωση προς κάθε τι που διέφερε ανάμεσά της αλλά από την άλλη- δεν άφησε τον «άπορο» και τον «τρελό» της χωρίς φαϊ. Τα πράγματα ωστόσο φαίνεται ότι έχουν αλλάξει δραματικά. Η χαμηλή παραβατικότητα αυξάνεται ακολουθώντας τους ρυθμούς του πληθωρισμού αποδεικνύοντας μια δηκτική αλληλεξάρτηση. Σήμερα που η εξατομίκευση είναι καθεστώς στις κοινωνικές σχέσεις, οι πόρτες και τα παράθυρα έχουν κλείσει ερμητικά κι έχουν φορέσει κάγκελα. Οι δημόσιοι χώροι έχουν παραδοθεί στον κόσμο των εμπόρων και της αστυνομίας. Όσο πιο φωτεινή είναι η Ιερά Οδός μεταξύ της Θηβών και του Κηφισού, ως εμπορικό κέντρο που λάμπει από τις απαστράπτουσες βιτρίνες, τόσο πιο σκοτεινοί είναι οι δρόμοι που οδηγούν σ’ αυτήν. Όσο πιο προσιτά είναι τα καφέ και τα μπιστρό του εμπορικού κέντρου γύρω από τον Εσταυρωμένο τόσο πιο απρόσιτα είναι τα σοκάκια γύρω από αυτές. Ο κόσμος της κατανάλωσης μετασχηματίζει όλο το φως και την ένταση της δημόσιας ζωής σε κέρδος και αλλοτρίωση, ματαιοδοξία και μοναξιά, μάζα και ευτέλεια.

Πρόσφατα, το Δασαρχείο Αιγάλεω, αποχαρακτήρισε κομμάτι γης μέσα στα ΤΕΙ Αθήνας, στην άκρη του Άλσους του Μπαρουτάδικου. Ένα καινούργιο τσιμεντένιο κτίριο -και μάλιστα δημόσιο- γεννιέται. Πρόκειται για ένα γεγονός που όσο πιο μικρό φαίνεται μέσα στην ασημαντότητά του τόσο πιο πολλά δείχνει για την λεηλασία κάθε εκατοστού γης από τις καπιταλιστικές σχέσεις. Φυσικά, συμπαραθέτουμε σ’ αυτήν την μικρή λεπτομέρεια, την μεγαλειώδη ανάπλαση του Ελαιώνα. Μια περιοχή για την οποία θεωρήθηκε μεγάλο κατόρθωμα ότι θα γεμίσει επιχειρήσεις, μεγακαταστήματα και γήπεδα, μια περιοχή χιλιάδων στρεμμάτων που θα βουλιάξει από το τσιμέντο ενώ απλά θα μπορούσε να γεμίσει με απίστευτο πράσινο βοηθώντας το ταλαιπωρημένο δυτικό τοπίο να ανασάνει. Από κοντά ξεδιπλώνονται και οι κακοβουλίες για τα βουνά Αιγάλεω και Ποικίλο. Εκκλησία, οικοδομικοί συνεταιρισμοί, δημοτικές αναπτυξιακές εταιρίες, τυχάρπαστοι ιδιώτες συγκροτούν ένα αδηφάγο πλήθος που με διάφορα σχέδια ανάπλασης παραμάσχαλα καραδοκεί με την πρώτη ευκαιρία να τσιμεντώσει τα βουνά γύρω από της περιοχή μας «αξιοποιώντας» τα.

Όσο όμως και να βαθαίνουν οι σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας άλλο τόσο οξύνονται και οι κοινωνικές αντιθέσεις. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Όσο περισσότερο αυξάνεται η καπιταλιστική επιθετικότητα τόσο γιγαντώνεται η ανάγκη για κοινωνική αντίσταση, η επιθυμία για ελευθερία. Είναι καιρός να εγκαλέσουμε την εξεγερσιακή μας ευαισθησία. Έχοντας στο νου μας πια ότι: Οι καιροί ου μενετοί.