Τί θα μπορούσε να προσφέρει ένα ακόμη κείμενο για την «κρίση» μέσα στον πληροφοριακό ορυμαγδό που βομβαρδίζει την κοινωνική συνείδηση τους τελευταίους μήνες;  Καταρχήν, όλοι και όλες έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είμαστε στην αρχή του ξεσπάσματος μιας μεγάλης θεσμικής επίθεσης ενάντια σε ό,τι έως σήμερα είχαμε ως δεδομένο για την άρθρωση της καθημερινής ζωής: την «δουλειά», τον «μισθό», τον «ελεύθερο χρόνο», την «παιδεία», την «ασφάλιση», την «πολιτική σκηνή», τα «όρια του κράτους» στην «ιδιωτική» ζωή, τα «χρέη» και τις «οφειλές», τις «υποχρεώσεις» και τα «δικαιώματα», τα όρια της εξαθλίωσης και του κοινωνικού αποκλεισμού. Τούτες τις μέρες που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει ακόμη βιωθεί η υλικότητα αυτής της επίθεσης και κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για την κοινωνική της πρόσληψη. Η συντριπτική πλειονότητα στην επικράτεια παρακολουθεί με ελάχιστη ψυχραιμία την αδιάκοπη ανακοίνωση δυσμενών μέτρων που δεν αγγίζουν ούτε στο ελάχιστο αυτούς που θα αναγνωρίζονταν ως υπεύθυνοι -και συνεπώς  ωφελημένοι- για την τρέχουσα κρίση, την λεγόμενη κυρίαρχη τάξη, τις ομάδες μεγάλων συμφερόντων, τους πολιτικούς τους υπάλληλους και διάφορους άλλους πολυπαραγοντικούς παρατρεχάμενους. Έως εδώ τίποτε το καινοφανές.

Πρέπει, ωστόσο, να γίνουν μερικές επισημάνσεις. Η κρίση είναι οικονομική αλλά δεν είναι μόνον οικονομική. Το γεγονός ότι αποτελεί μέρος μιας παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής σχέσης -και δεν μπορεί να ειδωθεί έξω από αυτήν- είναι αρκετά καταλυτικό για να κατανοηθεί τόσο το μέγεθος του προβλήματος  όσο και οι προοπτικές ξεπεράσματός του. Η κρίση του καπιταλισμού δεν είναι μόνο οικονομική αλλά συστημική. Αυτό σημαίνει ότι ξεδιπλώνονται πολλές μεταβλητές που αφορούν οριακά δομικά αδιέξοδα. Υπάρχει κρίση νομιμοποίησης της αστικής δημοκρατίας με τους απανταχού υπήκοους όχι μόνο να απέχουν αλλά και να εχθρεύονται όλο και περισσότερο τις θεσμικές τους «υποχρεώσεις». Η κρίση επομένως είναι και πολιτική. Πέραν τούτου, οι τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών ως απόρροια των βίαιων γεωστρατηγικών αναδιατάξεων της παγκόσμιας κυριαρχίας, έχουν δηγμιουργήσει ρωγμές στην εθνοκρατική συνοχή, μια συνοχή που αποτελεί δομική αντίληψη της συγκρότησης των αστικών δημοκρατιών. Οι πληθυσμοί αυτοί έχουν γίνει μια ανεξάρτητη μεταβλητή που υπονομεύει την καπιταλιστική κοινωνική σταθερότητα. Οι κοινωνικές ανισότητες έχουν διευρυνθεί, έχουν βαθύνει, έχουν διασταλεί, έχουν αποκτήσει νέες αντιθετικές δυναμικές που ρηγματώνουν το καπιταλιστικό συνεχές. Η κρίση είναι και κοινωνική. Την ίδια στιγμή είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο πλανήτης έχει ξεπεράσει τα όρια της αντοχής και της ανοχής του απέναντι στην αδηφάγα καπιταλιστική συσσώρευση. Η φύση θα ξεβράσει το μοναδικό της πλάσμα που απέκτησε συνείδηση για να την χρησιμοποιήσει όχι μόνο ενάντια στον εαυτό του αλλά και σε ό,τι οργανικό κι ανόργανο μπορεί να γίνει καύσιμο της τυφλής του ματαιοδοξίας. Η κρίση είναι και περιβαλλοντική.

Αν όλο αυτό το παγκοσμιοποιημένο μοντέλο δομικών αδιεξόδων προσομοιωθεί στην ελληνική ιδιοτυπία θα αυξηθούν όλες οι συνιστώσες του αλγοριθμικά. Μια τρύπα στην γεωγραφία ιδανική για πειράματα καπιταλιστικών διευθετήσεων βεληνεκούς διεθνικών διευθυντηρίων, διακρατικών εκκρεμοτήτων μέσα σε υπερεθνικό μηχανισμό, ενδοκρατικών θεσμικών αδρανειών, χρηματοπιστωτικού τζόγου, μη ανταγωνιστικών κεφαλαίων, ανοιχτών λογαριασμών με τον κοινωνικό παράγοντα της υπονόμευσης της πολιτικής σταθερότητας.

Μέσα σε όλη αυτή την συνθήκη, η ισχύς της κρατικής αποφασιστικότητας είναι αδιαμφισβήτητη και τα μέτρα που πρόκειται να εφαρμοστούν θα οδηγήσουν νομοτελειακά σε μια πρωτόγνωρη εξαθλίωση, όπως εξάλλου συνέβη οπουδήποτε παρενέβη έως σήμερα το ΔΝΤ για να  «ξεπεραστεί η κρίση». 40 χώρες μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα εγγυώνται τη νομοτέλεια αυτής της γενικευμένης κοινωνικής λεηλασίας. Την  τελευταία δεκαετία η Αργεντινή, η Τουρκία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία έχουν «καταφύγει» στο ΔΝΤ με τις «εθνικές τους οικονομίες» να έχουν ανακάμψει έχοντας αφήσει πίσω νεκρούς, εξαθλιωμένους, απαξιωμένους και ταπεινωμένους τους πληθυσμούς, ρημαγμένες τις κοινωνίες. Η Τουρκία, η Ουγγαρία και η Ρουμανία δεν έζησαν καμία κοινωνική αντίσταση, καμία διευρυμένη άρνηση, καμία αξιοπρεπή ανυπακοή. Η Αργεντινή, αντίθετα, βίωσε θηριώδεις αντιστάσεις, το ΔΝΤ «απέτυχε» στην καπιταλιστική παλινόρθωση σε αντίθεση με τις άλλες χώρες, η Αργεντινή δήλωσε πτώχευση, το ΔΝΤ έφυγε, και ακόμη μέχρι τις μέρες μας η λεηλασία είναι καταφανής στις «πόλεις της μιζέριας» που αφήνει πίσω της η «κρίση»…

Όλα αυτά καταδεικνύουν ότι η κρίση είναι συστημική και μόνον έτσι πρέπει να απαντηθεί. Το ζήτημα δεν είναι η «ανόρθωση της οικονομίας» όπου, στο προκείμενο, έχει ήδη τεκμηριωθεί και η ανυπαρξία οποιασδήποτε τέτοιας προοπτικής ως απόρροιας των συγκεκριμένων μέτρων. Πρέπει να τραβηχτεί μια κόκκινη γραμμή των «από κάτω» απέναντι στην θεσμισμένη εξουσία  όσον αφορά το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης. Όχι μόνο δεν πρόκειται να πληρώσουμε τίποτε αλλά σκοπεύουμε να πάρουμε όλα αυτά που μας ανήκουν από την καπιταλιστική εργολαβία. Την ίδια στιγμή ο τρόπος που θα απαντήσουμε δεν μπορεί να ενταχθεί στην κυρίαρχη αντίληψη για την έννοια της πολιτικής μάχης. Η πολιτική ως διαχείριση της εξουσίας έχει ήδη αγγίξει τα όριά της και αυτό φάνηκε τον Δεκέμβρη του 2008. Η πολιτική ως ενασχόληση με τα κοινά επιστρέφει από την εξορία του επιτηδευμένου αρχαϊσμού εμπλουτισμένη με τους όρους της αυτονομίας, της αυτοοργάνωσης, της ισοτιμίας, της κατάργησης των διακρίσεων και των διαχωρισμών κάθε είδους, της κατάργησης των κοινωνικών και πολιτικών διαμεσολαβήσεων, των αντιπροσώπων, των ηγετών και των ειδημόνων της αμφισβήτησης. Την ίδια στιγμή πρέπει να εισαχθεί στις κοινωνικές σχέσεις με δυναμικούς όρους η έννοια της αλληλεγγύης στον αντίποδα του κοινωνικού κανιβαλισμού, του αδιάλλακτου αγώνα ενάντια στις ξεφτιλισμένες ρατσιστικές ρητορείες, ενάντια σε οποιαδήποτε επιθετική μικροαστική απόπειρα στόχευσης των κοινωνικά αποκλεισμένων. Για όλα αυτά, το «τερέν» δεν είναι στα σαλόνια και τους καναπέδες αλλά στους δημόσιους χώρους που θα ζωντανέψουν από τις θορυβώδεις  διαδραματίσεις της δημόσιας ζωής αποτινάσσοντας τα δεσμά της αδήριτης εμπορευματοποίησης. Και φυσικά, από τις προτάσεις δεν πρέπει να λείπει το λευτέρωμα της φύσης, η ανάσα της γης και των δέντρων, ο αδιαπραγμάτευτος σεβασμός στα ζώα, η πολεμική στην αστική διατροφή, η επαναδιαπραγμάτευση της ενέργειας και των υλικών όρων του αστικού πολιτισμού.

Έτσι κι αλλιώς, ουτοπία δεν είναι ότι θέλουμε να ανατρέψουμε αυτή την συνθήκη, ουτοπία είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι.

Για την απεργία της 5^ης Μάη, την πρωτόγνωρη σε όγκο διαδήλωση, τις πολύωρες διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης της Βουλής, τις εκτεταμένες συγκρούσεις, τον τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων από αναθυμιάσεις…

5 Μάη 2010. Η μεγαλύτερη πορεία της μεταπολίτευσης ήρθε για να αντιπαρατεθεί με το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό πρόγραμμα κοινωνικής λεηλασίας και υποδούλωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, εγχώριας και υπερεθνικής. Και ο κοινωνικός αυτός χείμαρρος των 150-200 χιλιάδων διαδηλωτών κατέβηκε για να εκβάλλει την οργή του στο κοινοβούλιο. «Όλοι για το σύνταγμα», «περικύκλωση-αποκλεισμός-κατάληψη της Βουλής». Η προσπάθεια εξελισσόταν για περισσότερες από 2 ώρες, ξανά και ξανά, παρά τις διμοιρίες των ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, τις κρότου λάμψης, τις δολοφονικές επιθέσεις των μηχανοκίνητων ομάδων ΔΕΛΤΑ. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δονούσε την ατμόσφαιρα. Τα μπλοκ που έφταναν στο Σύνταγμα και μετά από λίγο αναγκάζονταν να προχωρήσουν πνιγμένα από τα χημικά, έκαναν στροφή λίγο πιο κάτω και ξαναγυρνούσαν, τη στιγμή που νέα μπλοκ διαδηλωτών έφταναν και αυτά έξω από το κοινοβούλιο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο, εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο κατώτατο σημείο κοινωνικής αποδοχής.

5 Μάη 2010, λίγο μετά τις 3:00μμ, και αρχίζει να κυκλοφορεί η πληροφορία ότι «μάλλον υπάρχουν νεκροί από φωτιά που μπήκε σε υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου». Στην αρχή κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει και περνάει από το μυαλό πολλών η ιδέα ότι πρόκειται για επικοινωνιακό τερτίπι του καθεστώτος για να αποσυρθεί ο κόσμος από τους δρόμους. Τελικά, όμως, η πληροφορία ισχύει. Ο κόσμος μουδιάζει, οι φάτσες σκοτεινιάζουν, η οργή και το σθένος εξανεμίζονται, τα μπλοκ αρχίζουν να αποχωρούν. Ο Χρυσοχοϊδης κάνει λόγο για εκκαθάριση της πόλης από τους διαδηλωτές επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας, οι δυνάμεις καταστολής παίρνουν θάρρος και εντολές για σαρωτική αντεπίθεση, το σκηνικό αλλάζει μέσα σε λίγη ώρα. Θα ακολουθήσουν μαζικές προσαγωγές από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας μέχρι τα καφενεία των Εξαρχείων, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών και κατοίκων, τραυματισμοί από επιθέσεις των ομάδων Δέλτα με τις μηχανές τους. Η απεργία στα ΜΜΕ αναστέλλεται για τον συντονισμό των μέσων μαζικής χειραγώγησης στο κυνήγι του «εσωτερικού εχθρού» που εξαπολύεται. Η κατάληψη «Χώρος Ενιαίας Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης», στην οδό Ζαΐμη στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική εισβολή και εκκένωση με χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πυροβολισμών εντός του κτιρίου ενώ το Στέκι Μεταναστών, στην οδό Τσαμαδού πάλι στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική επίθεση με εκτεταμένες ζημιές. Και στις δυο περιπτώσεις οι αστυνομικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται από ομάδες Δέλτα, οι οποίες εφορμούν ως ένστολες συμμορίες. Και προφανώς έπεται συνέχεια. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες. O σχεδιασμός των κυρίαρχων, που έχει δρομολογηθεί όλη την περίοδο μετά την εξέγερση του «Δεκέμβρη» στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης και καταστολής του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου και κάθε ακηδεμόνευτης κοινωνικής εστίας αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, έχει το απαραίτητο πάτημα να αναβαθμιστεί ποιοτικά και ποσοτικά, προπαγανδιστικά και επιχειρησιακά.

Όλες αυτές τις μέρες ο τραγικός θάνατος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσακάλη, έχει στοιχειώσει τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας. Γιατί η απώλειά τους είναι κομμάτι του δικού μας πόνου και όχι των κάθε είδους αυτόκλητων τιμητών. Όσο γελοίο, όμως, και αν είναι να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Χρυσοχοΐδης την ώρα που προΐσταται της περιφρούρησης της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που συστηματικά χειραγωγεί, εξαπατά και συσκοτίζει τις συνειδήσεις, όσο δεδομένη και αν είναι η ευθύνη του κάθε Βγενόπουλου που με την απειλή της απόλυσης εξανάγκασε τους εργαζόμενούς του να βρίσκονται κλειδωμένοι εν είδη ανθρώπινης ασπίδας σε τραπεζικό του κατάστημα απ’ όπου θα περνούσε η απεργιακή πορεία, η ευθύνη του θανάτου από αναθυμιάσεις των 3 εργαζομένων αναπόφευκτα βαραίνει εκείνους που πυρπόλησαν το κτίριο χωρίς πρώτα να έχουν ελέγξει ότι μέσα δεν υπήρχαν άνθρωποι. Τραγική επιπολαιότητα; Εγκληματική αδιαφορία; Ή ακόμα χειρότερα κυνισμός, αποτέλεσμα μιας ελιτίστικης και αντικοινωνικής «αντίληψης», που αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό της, εχθρεύεται οτιδήποτε έξω από την ίδια και «επιβεβαιώνεται» μέσα από την κατανάλωση επιθετικών πρακτικών χωρίς αγωνία για τα περιεχόμενα και τη διαλεκτική του κοινωνικού ανταγωνισμού;

Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα στα οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία ανθρώπων. Επιπλέον, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δε θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους και όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρακμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δε δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας και της «δικαιοσύνης» της αλλά στην ιστορία των αγώνων για την ελευθερία.

Δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «κακιάς στιγμής», πολύ περισσότερο «παράπλευρης απώλειας». Αυτά είναι άλλοθι που διεκδικεί ο εξουσιαστικός συρφετός για να δικαιολογεί την καθημερινή δολοφονική του δραστηριότητα. Με αυτό το ήθος, με αυτή τη λογική, κατεβαίνουμε στο δρόμο όλα αυτά τα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε. Ανυποχώρητα, συλλογικά και μαχητικά, με οδηγό μας την αντίσταση, την ανυποταγή και τη ρήξη, την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία και την ισοτιμία, την κοινότητα, την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη. Στις γειτονιές, στους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις, στις κινήσεις αντιπληροφόρησης και στις κοινωνικές παρεμβάσεις, στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα της καθημερινής ζωής και της κοινωνικής ανταρσίας.

Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, την πιο βαθιά κοινωνική υποδούλωση από την κρατική επιβολή και τους αστυνομικούς στρατούς κατοχής, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο και με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας, ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση συνεχίζεται. Ραντεβού στο δρόμο…

11 Μάη 2010

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω

Αναρχικοί-Αναρχικές από Πειραιά

Θερσίτης (χώρος ραδιουργίας & ανατροπής) – Ίλιον

Ρεσάλτο (αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης) – Κερατσίνι

Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά

Συνέλευση Εξεγερμένων Περάματος, Κερατσινίου, Νίκαιας, Κορυδαλλού, Πειραιά

1
Είναι δεδομένο ότι δεν θα έσπαγε η απεργία στα ΜΜΕ για να δημοσιοποιηθεί το κορυφαίο στην μεταπολιτευτική ιστορία χτεσινό γεγονός των 150-200.000 διαδηλωτών. Αντιθέτως, έσπασε η απεργία στα ΜΜΕ για να «ενημερωθεί» ο κόσμος μετά το τραγικό γεγονός των τριών θανάτων στην τράπεζα του Βγενόπουλου. Αυτό το γεγονός λέει πολλά. Τόσα όσοι και οι τόνοι κυριαρχικής προπαγάνδας ενάντια στους αδιαμεσολάβητους και ακηδεμόνευτους αγώνες. Από τις 4μμ χτες, η πλουραλιστική μονοφωνία του Θεάματος ανέστειλε τις απεργιακές της δεσμεύσεις και συντονίστηκε ενάντια στον "εσωτερικό εχθρό". Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες.

 2

Με αφορμή μια -τραγικά εκ του αποτελέσματος- επιπόλαιη πράξη λύνονται οι ασκοί της χυδαιότητας και ξεδιπλώνεται μια γενικευμένη ιδεολογική επίθεση ενάντια σε συγκεκριμένες πολιτικές αντιλήψεις. Χρησιμοποιείται μια δραματική αφορμή για να ενισχυθεί αθροιστικά ο σχεδιασμός των κυρίαρχων που έχει δρομολογηθεί σε όλη τη διάρκεια της μεταδεκεμβριανής εποχής στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Υπάρχει, ωστόσο, μια τεράστια απόσταση από την ατομική ευθύνη στην συλλογική που, στο προκείμενο, η κυρίαρχη προπαγάνδα φροντίζει να εξαφανίσει χειραγωγώντας το κοινωνικό θυμικό. Είναι γελοίο να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Βγενόπουλος την ώρα που βρίσκεται έκθετος για την προϋπόθετη απαξίωση της ζωής των εργαζομένων του,  ο κάθε Χρυσοχοϊδης την ώρα που εφαρμόζει την περιφρούρηση της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που κατευθύνει συστηματικά τις συνειδήσεις στο σκοτάδι της αλλοτρίωσης.

3

Ας κάνουμε μερικές επισημάνσεις. Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα όπου δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία καταναγκαστικά εγκλείστων ανθρώπων.  Επιπλέον, είναι απλή και τυπική λογική ότι η κατανάλωση επιθετικών πρακτικών δεν μπορεί παρά να υπονομεύει και να ακυρώνει τελικά τα πολιτικά τους περιεχόμενα. Επίσης, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δεν θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους κι όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρηκμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δεν δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας αλλά στην Ιστορία των Αγώνων για την Ελευθερία.

4

Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο, ο αγώνας για την κατάκτηση της ελευθερίας συνεχίζεται.  Με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους με σκοπό να αντισταθούν στη λεηλασία των ζωών τους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας συνεχίζεται.

Το ΚΚΕ γέμισε το πολιτικό τοπίο με «ριζοσπαστικό πατριωτισμό». Το Αιγάλεω δεν γλίτωσε.

“(…)Το ταξικό πατριωτικό καθήκον είναι ο παλλαϊκός ξεσηκωμός για να αποκρουστούν τα αντιδραστικά σχέδια για ασφαλιστικό, εργασιακό, μισθούς και φόρους. ” (γραφείο τύπου κκε,22/2/2010)

“Καταρχήν αυτό αποδεικνύει ότι οι επιχειρηματίες δεν είναι πατριώτες και ας αφήσουν τον πατριωτισμό. Πάνε εκεί που τους συμφέρουν τα κέρδη. Και αν θέλετε αυτό, βεβαίως θα αντιδράσουν. ” (συνέντευξη Παπαρήγα στη ΝΕΤ,25/02/2010)

“Τώρα ο όψιμος πατριωτισμός που εκφράζουν οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης από τη μια στόχο έχουν να κοροϊδέψουν το λαό και από την άλλη δείχνει την πρόθεση και αυτής της κυβέρνησης να αξιοποιήσει το τεράστιο χρέος των γερμανικών κυβερνήσεων προς τον ελληνικό λαό με βάση τα συμφέροντα της ελληνικής πλουτοκρατίας”. (γραφείο τύπου κκε, σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις ,25/02/2010)

“…Περισσότερο από ποτέ γίνεται φανερό ότι το ταξικό και πατριωτικό καθήκον του λαού είναι να ξεσηκωθεί για να αποκρούσει την αντιλαϊκή θύελλα και να σπάσει τα ιμπεριαλιστικά δεσμά. ” (γραφείο τύπου κκε,26/02/2010)

“Υπάρχει η Ελλάδα των πλουσίων και η Ελλάδα του λαού. Εμείς είμαστε με αυτή την Ελλάδα, αυτή δεν πρέπει να πτωχεύσει: Η Ελλάδα του εργαζόμενου λαού. ” (δήλωση Παπαρήγα ,για τα 67 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ,28/02/2010)

“Να μην πτωχεύσει ο λαός, να πληρώσει η πλουτοκρατία. Αυτό είναι σήμερα υπεύθυνη ταξική πατριωτική θέση. ” (γραφείο τύπου κκε,02/03/2010,σχετικα με τα νέα μέτρα)

«Εμείς όταν λέμε η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, αν το πούμε έτσι, εννοούμε αφεντικό στην Ελλάδα πρέπει να γίνει η εργατική τάξη και οι σύμμαχοι της, τα λαϊκά στρώματα” (δηλώσεις Παπαρήγα για τη συνάντηση Παπανδρεου-Μερκελ,06/03/2010)

“Είτε πάρει η Ελλάδα χρήματα από την ΕΕ, είτε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η πλάστιγγα γέρνει προς το δεύτερο -πέραν του ότι και οι δύο είναι σφαγείς των δικαιωμάτων των εργαζομένων- έχει δρομολογηθεί η συμφωνία με σοβαρά ανταλλάγματα στο Αιγαίο, στο Κυπριακό, στα Βαλκάνια και στο Αφγανιστάν. Και αυτό είναι μείζον ζήτημα και αφορά και τον άνεργο και αυτόν που χάνει τα επιδόματα και βλέπει να μειώνονται οι μισθοί και αυτόν που δεν του φτάνουν τα χρήματα για να ζήσει το μήνα. Δεν είναι δηλαδή κάποια άλλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής». ” (συνέντευξη Παπαρήγα στον ραδιοφωνικό σταθμό “πρώτο θέμα”, 19/03/2010)

Ως σταλινικό ιδίωμα «η αγάπη για την πατρίδα», είναι αλήθεια ότι δεν έλειψε ποτέ από τις καταστατικές αρχές του ΚΚΕ. Η πρόκρισή του τις μέρες της κατοχής 1941-44 διαμόρφωσε πατριωτικά μέτωπα που αργότερα στον εμφύλιο απέβησαν μοιραία για τον ίδιο το «λαό». Με την πτώση του ανατολικού μπλοκ ξεδιπλώθηκε –σχεδόν σε όλα τα κράτη που «αποδεσμεύτηκαν»- μια προσέγγιση της «αγάπης για την πατρίδα» που προκάλεσε έκπληξη μόνον στους αφελείς. Μέλη των κομμουνιστικών κομμάτων ή και ολόκληρα κομμουνιστικά κόμματα μεταμορφώθηκαν εν μία νυκτί σε «εθνικιστές» που ξανάφεραν τους ομαδικούς τάφους στο προσκήνιο της ιστορίας πλειοδοτώντας πλέον σε εθνικές εκκαθαρίσεις. Αποδεικνύοντας αδιαμφισβήτητα στην ιστορική πράξη ότι ο πατριωτισμός απέχει από τον εθνικισμό όσο οι ομαδικοί τάφοι από τα εθνικά λάβαρα.

Η ψηφοθηρική ερωτοτροπία του ΚΚΕ με τον μικροαστισμό έχει μια παράδοση δεκαετιών. Στις μέρες μας, η σχέση αυτή αναθερμαίνεται από τα περιεχόμενα που πυροδοτεί η ίδια η κρίση του συστήματος. Το Κόμμα εκτιμά ότι οι συνθήκες για την έξοδο από την ΕΕ είναι περισσότερο κατάλληλες από ποτέ και το επιχείρημα της εξόδου από έναν υπερεθνικό οργανισμό δεν μπορεί να ενισχυθεί από τίποτε άλλο πέραν του ίδιου του εθνισμού.

Η έννοια του «ριζοσπαστικού πατριωτισμού» αποτελεί ένα νέο εφεύρημα του ΚΚΕ ως απόπειρα διαχωρισμού από τον αριστεροεθνικιστικό χυλό που κυκλοφοράει τα τελευταία χρόνια στο πολιτικό σούπερ μάρκετ.

Σε νέα συσκευασία λοιπόν, λεκτική αναβίωση ενός κακοχωνεμένου ιστορικού προϊόντος, ένα νέο εμπόρευμα αυταπατών και χειραγώγησης προς «λαϊκή» κατανάλωση.
Ευχαριστούμε! Δεν θα πάρουμε!

Eίναι πασιφανές ότι τα αφεντικά δεν πτώχευσαν. Και, μεσούσης της κρίσης,  δεν τίθεται καν ζήτημα να αυξηθεί η φορολόγηση των επιχειρήσεων ή να απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίων. Μαζί με την λεηλασία των «κατώτερων» τάξεων, προωθείται και η προλεταριοποίηση κομματιών της μεσαίας τάξης.

Είναι πασιφανές ότι το ελληνικό κράτος μπορεί να διακηρύττει ενδεχόμενη πτώχευση αλλά την ίδια στιγμή προσλαμβάνει άλλους 15.000 αστυνομικούς. Ζητώντας ενίσχυση με αστυνομικούς από άλλες ευρωπαϊκές χώρες θέλει να θωρακίσει την καπιταλιστική επιθετικότητα.

Είναι πασιφανές ότι η αριστερή διαμεσολάβηση δηλώνει τη διάθεσή της να εξαντλήσει κάθε της δυναμική. Το ΚΚΕ μέσω του ΠΑΜΕ καθημερινά κατεβασμένο στους δρόμους  προσπαθεί να πραγματώσει την μεγάλη και χρόνια προσδοκία της εξόδου από την ΕΕ με το μότο: μόνο η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να σταματήσει τα αντιλαϊκά μέτρα. Επενδύει πλέον στη μοναδική ευκαιρία που έχει να διευρύνει τη βάση του. Ο Σύριζα βάζει στην άκρη τα αδιέξοδα από την κουρελοειδή του σύσταση και δειλά δειλά δηλώνει την παρουσία του στο κέντρο και τις γειτονιές προσπαθώντας να αντλήσει πολιτική υπεραξία με την υποκατάσταση του σοσιαλδημοκρατικού ελλείμματος του Πασόκ.

Είναι πασιφανές ότι η συνδικαλιστική διαμεσολάβηση είναι ανύπαρκτη,  γεγονός που χρεώνεται στην πολιτική κρίση νομιμοποίησης του συστήματος.

Είναι πασιφανές ότι τα ΜΜΕ στηρίζουν τις κυριαρχικές επιλογές ως εντεταλμένο μέρος τους. Άσφαιρη πολεμική στις κυβερνητικές εξαγγελίες, διαστρέβλωση των κοινωνικών αντιδράσεων, απόκρυψη γεγονότων, διάθλαση αντιστάσεων.

Είναι πασιφανές ότι η επερχόμενη εξέγερση είναι ήδη εδώ. Η πολιτική και κοινωνική διαμεσολάβηση «πείθει» μόνο τον εαυτό της, προσπαθεί να καθηλώσει στους καναπέδες τον επισφαλή μικροαστισμό ή να περιφράξει με κοινότυπα πανό τα μέλη και τις παρυφές των οργανώσεων. Οι αντιστεκόμενοι στη συντριπτική τους πλειονότητα διαφεύγουν από τα αυτονόητα στους δρόμους. Δηλώνουν μια επιθετική και αδιάλλακτη ανυπακοή.

Εκείνο που δεν είναι πασιφανές -κάτω από τόνους αστικής προπαγάνδας- είναι ένα αντιεξουσιαστικό πρόταγμα στους δρόμους, τις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους, σε κάθε σημείο που πλήττεται από την κρατική καπιταλιστική επίθεση. Χρειάζεται επίταση μιας πολιτικής και κοινωνικής παρουσίας , όχι ως συμπλήρωμα της αριστερής διαμεσολάβησης -που βρίσκεται στο δρόμο με τεταμένες πρακτικές μεν, με εχθρικά προς την κοινωνική απελευθέρωση περιεχόμενα δε- αλλά ως αυταξία με σημεία αναφοράς την αυτοοργάνωση, την αδιαμεσολάβητη ρήξη και την αλληλεγγύη. Ο Δεκέμβρης του 2008 έχει καταδείξει τις δυνατότητες ενός αντιεξουσιαστικού ανατρεπτικού λόγου. Η άνοιξη του 2010 απαιτεί την διεύρυνση των ανατρεπτικών περιεχομένων, την απεριόριστη ένταση και έκταση των απελευθερωτικών προταγμάτων, την επέκταση των απελευθερωμένων χώρων και χρόνων και την κοινωνική τους κατοχύρωση.

Αυτές τις μέρες ο σημαντικότερος εχθρός των καταπιεσμένων θα είναι η δική τους αδράνεια.

Eίναι πασιφανές ότι τα αφεντικά δεν πτώχευσαν. Και, μεσούσης της κρίσης,  δεν τίθεται καν ζήτημα να αυξηθεί η φορολόγηση των επιχειρήσεων ή να απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίων. Μαζί με την λεηλασία των «κατώτερων» τάξεων, προωθείται και η προλεταριοποίηση κομματιών της μεσαίας τάξης.

Είναι πασιφανές ότι το ελληνικό κράτος μπορεί να διακηρύττει ενδεχόμενη πτώχευση αλλά την ίδια στιγμή προσλαμβάνει άλλους 15.000 αστυνομικούς. Ζητώντας ενίσχυση με αστυνομικούς από άλλες ευρωπαϊκές χώρες θέλει να θωρακίσει την καπιταλιστική επιθετικότητα.

Είναι πασιφανές ότι η αριστερή διαμεσολάβηση δηλώνει τη διάθεσή της να εξαντλήσει κάθε της δυναμική. Το ΚΚΕ μέσω του ΠΑΜΕ καθημερινά κατεβασμένο στους δρόμους  προσπαθεί να πραγματώσει την μεγάλη και χρόνια προσδοκία της εξόδου από την ΕΕ με το μότο: μόνο η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να σταματήσει τα αντιλαϊκά μέτρα. Επενδύει πλέον στη μοναδική ευκαιρία που έχει να διευρύνει τη βάση του. Ο Σύριζα βάζει στην άκρη τα αδιέξοδα από την κουρελοειδή του σύσταση και δειλά δειλά δηλώνει την παρουσία του στο κέντρο και τις γειτονιές προσπαθώντας να αντλήσει πολιτική υπεραξία με την υποκατάσταση του σοσιαλδημοκρατικού ελλείμματος του Πασόκ.

Είναι πασιφανές ότι η συνδικαλιστική διαμεσολάβηση είναι ανύπαρκτη,  γεγονός που χρεώνεται στην πολιτική κρίση νομιμοποίησης του συστήματος.

Είναι πασιφανές ότι τα ΜΜΕ στηρίζουν τις κυριαρχικές επιλογές ως εντεταλμένο μέρος τους. Άσφαιρη πολεμική στις κυβερνητικές εξαγγελίες, διαστρέβλωση των κοινωνικών αντιδράσεων, απόκρυψη γεγονότων, διάθλαση αντιστάσεων.

Είναι πασιφανές ότι η επερχόμενη εξέγερση είναι ήδη εδώ. Η πολιτική και κοινωνική διαμεσολάβηση «πείθει» μόνο τον εαυτό της, προσπαθεί να καθηλώσει στους καναπέδες τον επισφαλή μικροαστισμό ή να περιφράξει με κοινότυπα πανό τα μέλη και τις παρυφές των οργανώσεων. Οι αντιστεκόμενοι στη συντριπτική τους πλειονότητα διαφεύγουν από τα αυτονόητα στους δρόμους. Δηλώνουν μια επιθετική και αδιάλλακτη ανυπακοή.

Εκείνο που δεν είναι πασιφανές -κάτω από τόνους αστικής προπαγάνδας- είναι ένα αντιεξουσιαστικό πρόταγμα στους δρόμους, τις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους, σε κάθε σημείο που πλήττεται από την κρατική καπιταλιστική επίθεση. Χρειάζεται επίταση μιας πολιτικής και κοινωνικής παρουσίας , όχι ως συμπλήρωμα της αριστερής διαμεσολάβησης -που βρίσκεται στο δρόμο με τεταμένες πρακτικές μεν, με εχθρικά προς την κοινωνική απελευθέρωση περιεχόμενα δε- αλλά ως αυταξία με σημεία αναφοράς την αυτοοργάνωση, την αδιαμεσολάβητη ρήξη και την αλληλεγγύη. Ο Δεκέμβρης του 2008 έχει καταδείξει τις δυνατότητες ενός αντιεξουσιαστικού ανατρεπτικού λόγου. Η άνοιξη του 2010 απαιτεί την διεύρυνση των ανατρεπτικών περιεχομένων, την απεριόριστη ένταση και έκταση των απελευθερωτικών προταγμάτων, την επέκταση των απελευθερωμένων χώρων και χρόνων και την κοινωνική τους κατοχύρωση.

Αυτές τις μέρες ο σημαντικότερος εχθρός των καταπιεσμένων θα είναι η δική τους αδράνεια.

Η κρίση, για την “αποφυγή” της οποίας ο τότε πρωθυπουργός Καραμανλής από το 2008 είχε πασάρει στις ελληνικές τράπεζες 27 δις ευρώ καθησυχάζοντας μάλιστα τους αφελείς υπηκόους, έφτασε. Ήταν η τελευταία μεγάλη λεηλασία πριν την αποκάλυψη του μεγέθους της «πτώχευσης» του ελληνικού καπιταλισμού. Σε αυτό το πλαίσιο του καπιταλισμού, η ελλάδα σήμερα δεν «παράγει» τίποτε και την ίδια ώρα μισθοί και συντάξεις πληρώνονται με δάνειο μερικών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ την ημέρα. Δάνειο που φυσικά θα ξεπληρώσουν οι ίδιοι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Παρότι το μέγεθος του εξωτερικού χρέους είναι πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμα των χρεών Αργεντινής και Ρωσίας που ως γνωστόν πτώχευσαν κι ακόμη ανανήπτουν, παρότι το έλλειμμα ισοζυγίου εισαγωγών-εξαγωγών είναι συντριπτικά δυσμενές, παρότι ο συνδυασμός αυτών των δύο μεγεθών θεωρείται θανάσιμος  για τα δημοσιονομικά μεγέθη, δεν δηλώνεται «πτώχευση». Η θεσμική διαπλοκή στο πλαίσιο του υπερεθνικού οργανισμού της ΕΕ δεν επιτρέπει «πτωχεύσεις». Από τη μια έρχονται «αξιωματούχοι» του διευθυντηρίου προς επιτήρηση των αποφασισμένων ντιρεκτίβων κι από την άλλη η γερμανική κεντρική τράπεζα αγοράζει ελληνικά κρατικά ομόλογα με επιτόκια μεγέθους εξόφθαλμης λεηλασίας.
Ο καπιταλισμός, ως σύστημα συσσώρευσης κεφαλαίων, συνηθίζει να εκκαθαρίζει τα μη ανταγωνιστικά κεφάλαια με διάφορους ρυθμούς ανά περίοδο, με έμφαση στις περιόδους κρίσης. Σε αυτές τις περιόδους δημόσια και ιδιωτικά μεγέθη σαρώνονται για να αποτιναχθεί ό,τι θεωρείται βαρίδι στην συσσωρευτική επιθετικότητα. Στις μέρες μας, με προμετωπίδα την «αποκάθαρση» των δημοσιονομικών μεγεθών, το μπλοκάρισμα της διαφθοράς και την πάταξη της παραοικονομίας, επιχειρείται άλωση όλων των «οπισθοδρομικών κοινωνικών κεκτημένων», επαναπροσδιορισμός στην κατεύθυνση της επιβάρυνσης όλων των σταθερών με τις οποίες οι υπήκοοι προσλαμβάνουν το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα. Η κρίση κοινωνικοποιείται από αυτούς που την έχουν προκαλέσει. Αρχής γενομένης της φούσκας των στεγαστικών δανείων και της απάτης των χρηματοπιστωτικών οργανισμών σε διεθνές επίπεδο το 2008, μέχρι και τη δομική αθλιότητα του ελληνικού καπιταλισμού από καταβολής  του, επέλαση της κρίσης σημαίνει και αυτή τη φορά επιθετική μετάθεση των ευθυνών για τις συνέπειες σε αυτούς που δεν τις προκάλεσαν. Και φυσικά, η επιθετικότητα ασκείται από αυτούς τους ίδιους που τις προκάλεσαν.
Τα χειρότερα δεν έρχονται μόνο για μας αλλά και γι’ αυτούς , καθώς η λεηλασία συνεχίζεται και οι διεθνείς «επιτηρητές» του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι μαθημένοι στην ποιότητα της ισορροπίας δυνάμεων στο γηγενή κοινωνικό σχηματισμό, ούτε κατανοούν την δυναμική των κοινωνικών αντιστάσεων.
Όσο περισσότερο τις απαξιώσουν τόσο περισσότερο θα εκπλαγούν.

Οι τελευταίες επιθέσεις τόσο από τη μεριά του κράτους όσο και του παρακράτους έχουν συγκεκριμένη στόχευση. Η προσπάθεια περιθωριοποίησης ενός απελευθερωτικού εγχειρήματος περνάει πρώτα από το ακρωτηριασμό των κοινωνικών του αναφορών. Οι κοινωνικές αναφορές ενός εγχειρήματος βρίσκονται στο ρίζωμα των αγώνων τόσο σε επίπεδο καθημερινής ζωής όσο και σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής. Από μεριάς κράτους δρομολογείται μια κατασταλτική στρατηγική που βασίζεται στην ηθική, ιδεολογική και νομική επιθετικότητα, στην αξιοποίηση της ισχύος όλου του θεσμικού εύρους μέχρι την πλήρη διαστολή του. Με το πρόσχημα της “κατάστασης έκτακτης ανάγκης” και τη ναζιστικής έμπνευσης πρακτική των προληπτικών συλλήψεων, έχουμε περάσει σε μια περίοδο που νομοθετεί η αστυνομία στις παρυφές του θεσμικού πλαισίου. Διατυπώνεται μια -έτσι κι αλλιώς τυπική- μετάλλαξη της δημοκρατίας από κοινοβουλευτική σε κυβερνητική. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο κρατικής επιθετικότητας προβάλλονται οι αναφορές σε «άνανδρους»(ηθική), «φασίστες» (ιδεολογική) και «άνομους» (νομική) από μεριάς κυβερνητικών αξιωματούχων όσον αφορά τους φυσικούς φορείς της αντιεξουσιαστικής/ αναρχικής αντίληψης. Δεν είναι τυχαίο ότι ο τρόπος με τον οποίο διαδραματίστηκε η εισβολή στο Ρεσάλτο προβλήθηκε δημόσια σε ευθεία αναλογία με την τακτική καταστολής «τρομοκρατικών/εγκληματικών» οργανώσεων. Η «μηδενική ανοχή» διαφημίστηκε με εκατοντάδες προσαγωγές, δεκάδες συλλήψεις και αντίστοιχες δημόσιες ανακοινώσεις κρατικής αγανάκτησης… μετρώντας την αντίστοιχη κοινωνική ανοχή.
Η παρακρατική δραστηριότητα συστρατεύεται τον τελευταίο καιρό με αυτήν ακριβώς την συγκεκριμένη λογική. Στο βαθμό που έχει διασταλεί η θεσμική επιθετικότητα δεν μένει τίποτε άλλο από την εξωθεσμική της προέκταση. Εμπρηστικές επιθέσεις και δολιοφθορές σε ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους αλλά και μεμονωμένους αγωνιστές -στο βαθμό που έχει εμπεδωθεί από τα φασιστοειδή η αναποτελεσματικότητα προώθησης του φοβικού συνδρόμου- επιδιώκουν τον αποπροσανατολισμό από τις κοινωνικές αναφορές, την υστέρηση των δραστηριοτήτων και το σύρσιμο σε μια συμμορίτικου τύπου αντιπαράθεση.
Με αυτόν τον τρόπο ευθυγραμμίζονται οι κυριαρχικές κατευθύνσεις με τελικό σκοπό την εγκληματοποίηση της αναρχικής αντίληψης και την φυσική της εξόντωση.
Η εντυπωσιακή κοινωνική απάντηση που δόθηκε στην εισβολή στο Ρεσάλτο αλλά και τους διωκόμενους του δημαρχείου Κερατσινίου, η έμπρακτη αλληλεγγύη και η γενικευμένη ηθική υποστήριξη, είναι βασισμένη στις κοινωνικές αναφορές τόσο του συγκεκριμένου πολιτικού-κοινωνικού εγχειρήματος όσο και του ευρύτερου χώρου. Η κατεύθυνση, επομένως, της απάντησης σε αυτή την κυριαρχική επιθετικότητα είναι το άπλωμα και το βάθεμα των κοινωνικών ριζωμάτων των απελευθερωτικών εγχειρημάτων. Με αυτό το σκεπτικό, η όποια στάση δεν μπορεί να περιοριστεί σε μια ευθεία και άμεση αντίθεση με τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς αλλά να δυναμώσει τις κοινωνικές αναφορές. Το πεδίο δράσεων συγκροτείται από την άρνηση και την ακύρωση των προσταγών της θεσμισμένης εξουσίας τόσο σε επίπεδο κεντρικών πολιτικών επιλογών όσο και στην μοριακή εφαρμογή τους σε επίπεδο καθημερινής ζωής.

Τη στιγμή που οι πολιτικοί διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού δηλώνουν ότι αναμένουν το «τσουνάμι» της διεθνούς οικονομικής κρίσης, το πρόβλημα διευθετείται ήδη, όπως είναι φυσικό εξάλλου, προς το μέγιστο συμφέρον του πιο επιθετικού μεγάλου κεφαλαίου. Με τα τρέχοντα δεδομένα αυτοί που πρόκειται να πληγούν από την κρίση είναι οι μισθωτοί (και στην εργασιακή συνθήκη αλλά και ως φορολογούμενοι) και οι μικρομεσαίοι.

[Μια επισήμανση για την περιοχή μας. Η λιτότητα αλλά και το ξήλωμα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι μια κατεύθυνση που βρίσκεται, έτσι κι αλλιώς, στις προοπτικές των κυρίαρχων επιλογών για το Αιγάλεω. Έχουμε αποτυπώσει και τεκμηριώσει πολλές φορές αυτήν την προοπτική που χαρακτηρίζει την φιλοσοφία του «Αιγάλεω που αλλάζει». Η τρέχουσα κρίση λοιπόν πρόκειται απλά να επιταχύνει αυτές τις αλλαγές. Τα μεγακαταστήματα λιανικής πώλησης που έχουν εγκατασταθεί στην περιοχή και θεωρούνται πυλώνας της καπιταλιστικής της αναδιαμόρφωσης, είναι μια βάση της «πραγματικής οικονομίας» που όχι μόνο δεν έχει πληγεί αλλά ενισχύεται μεσούσης της κρίσης. Θα κλείσουν σπίτια και θα ξεπουληθούν σύμφωνα με τις νέες αντικειμενικές αξίες αλλοιώνοντας την ταξική σύνθεση της περιοχής. Θα κλείσουν τα μικρομάγαζα της γειτονιάς για να αντικατασταθούν –αν αντικατασταθούν- από υποκαταστήματα μεγάλων αλυσίδων λιανικής υπό καθεστώς φρανσάιζ και συνακόλουθα υπό ενός δυσμενούς καθεστώτος εργασιακών σχέσεων]

Εκείνο που επιταχύνει την επιθετικότητα του καπιταλισμού -και προφανώς οξύνει τον κοινωνικοταξικό ανταγωνισμό- είναι η διαδικασία κοινωνικοποίησης του χρέους των τραπεζών. «Κρατική στήριξη» του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν σημαίνει τίποτε άλλο από το ότι οι ίδιοι οι φορολογούμενοι στηρίζουν τις τράπεζες που με τη σειρά τους θα συνεχίζουν απτόητες την αμετροεπή τους τοκογλυφία.

Εντυπωσιακές εξελίξεις: θα πληρώνουμε λοιπόν από δω και πέρα και τους τόκους στους τοκογλύφους αλλά και τις συνέπειες της δικής τους κερδοσκοπικής χυδαιότητας!

Σε μια προσπάθεια κατανόησης της πραγματικότητας θα παραθέσουμε δύο κατατοπιστικά αποσπάσματα μιας ανάλυσης του Μάικλ Χάινριχ, μαθηματικού και πολιτικού επιστήμονα του γερμανικού περιοδικού “Για μια κριτική κοινωνική επιστήμη”:

…”Αυτή η κρίση αξίζει μια λεπτομερή ματιά. Ξεκίνησε με μια πράξη υπεραυξημένων συναλλαγών, που ολοκληρώθηκαν με ένα σπάσιμο της κερδοσκοπικής φούσκας. Από την εποχή της “μανίας της ολλανδικής τουλίπας”, στις αρχές του 17ου αιώνα, τέτοιες κρίσεις κερδοσκοπίας έχουν ακολουθήσει πάντα την ίδια διαδρομή: η προσδοκώμενη αξία ενός συγκεκριμένου προϊόντος (είτε πρόκειται για μετοχές, είτε για σπίτια, είτε για βολβούς τουλίπας) αυξάνει συνεχώς, τροφοδοτώντας ακόμα περισσότερο τη ζήτηση γι’ αυτό, επειδή όλοι θέλουν να συμμετέχουν στη δήθεν ασταμάτητη αύξηση της αξίας. Ο κόσμος χρησιμοποιεί ίδια κεφάλαια και τελικά παίρνει και δάνεια, ώστε να αποκτήσει το αντικείμενο της κερδοσκοπίας. Οι τιμές ανεβαίνουν ακόμη πιο ψηλά, εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης, και οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της ζήτησης. Αλλά, κάποια στιγμή, η αυξητική τάση εξαντλείται. Γίνεται πιο δύσκολο να βρεθούν νέοι αγοραστές και οι αρχικοί επενδυτές θέλουν να πουλήσουν, ώστε να εξαργυρώσουν τα κέρδη τους. Η τιμή του αντικείμενου της κερδοσκοπίας πέφτει. Τώρα όλοι θέλουν να εξέλθουν από την αγορά προκειμένου να αποφύγουν ζημιές, πράγμα που οδηγεί όμως σε μεγαλύτερη πτώση της τιμής του αντικειμένου της κερδοσκοπίας. Πολλοί που μπήκαν αργά στο κερδοσκοπικό παιχνίδι και αγόρασαν σε υψηλές τιμές τώρα υπόκεινται μεγάλες ζημιές. Από τη στιγμή που αυτές οι ζημιές συνδυάζονται με μια γενική υποχώρηση της ζήτησης, αυτή η κερδοσκοπική κρίση μπορεί να επηρεάσει το σύνολο της οικονομίας. Κανονικά, η πορεία τέτοιων κερδοσκοπικών κρίσεων είναι σήμερα γνωστή ακόμα και σε αυτούς που συμμετέχουν σε αυτές. Αλλά δεν τους είναι ποτέ ξεκάθαρο το ακριβώς σε ποια φάση της κερδοσκοπίας εισέρχονται ή βρίσκονται: περίπου στην αρχή, όπου οι ευκαιρίες για πραγματοποίηση κερδών είναι ακόμα καλές, ή πιο κοντά στο τέλος, λίγο πριν σκάσει η φούσκα; Όλοι ελπίζουν να βρεθούν ανάμεσα στους νικητές, ακόμα κι αν γνωρίζουν ότι η κατάρρευση έρχεται…

…. Η παρούσα κρίση είναι αξιοσημείωτη εξαιτίας του ρόλου που οι τράπεζες έχουν παίξει σε αυτή. Στις χρηματιστηριακές κρίσεις, οι χαμένοι είναι συνήθως οι πολλοί μικροεπενδυτές που τοποθετούν τις οικονομίες τους σε μετοχές και βρίσκονται να κρατάνε απαξιωμένα χαρτιά μετά από κάποια κρίση, ή βρίσκονται ακόμα και χρεωμένοι επειδή χρηματοδότησαν τις χρηματιστηριακές τους αγορές μέσω δανεισμού. Στην περίπτωση της κρίσης των ακινήτων στην αμερικάνικη αγορά, αυτοί που υπέφεραν είναι οι τράπεζες και τα κερδοσκοπικά hedge funds, που αγόρασαν τα χρέη για ακίνητη περιουσία (ή τίτλους, καλυπτόμενους από τα χρέη) από τις τράπεζες έκδοσης των δανείων. Πολλοί ιδιοκτήτες σπιτιών, ανίκανοι να πληρώσουν, έχασαν τις αποταμιεύσεις τους, τις οποίες είχαν επενδύσει στην αγορά της κατοικίας τους, σαν αποτέλεσμα των κατασχέσεων. Αλλά τουλάχιστον ο εύκολος δανεισμός που προσφέρθηκε από τις τράπεζες επέτρεψε ένα υψηλό επίπεδο κατανάλωσης για κάποια χρόνια. Αυτή τη φορά, δεν πρόκειται για μικρούς αποταμιευτές που έβαζαν το μηδαμινό τους κεφάλαιο σε εξαφανιζόμενες σε μια νύχτα μετοχές, αλλά κυρίως για τράπεζες που χρηματοδοτούσαν την αγορά υπερτιμημένων ακινήτων και τις καταναλωτικές δαπάνες των ιδιοκτητών κατοικίας.
Η έκταση των ζημιών που καθεμία από τις τράπεζες έπρεπε να απορροφήσει (όχι μόνο οι αμερικάνικες τράπεζες, αλλά επίσης, για παράδειγμα, ιδιωτικές και δημόσιες γερμανικές τράπεζες, που πήραν μέρος σε απατηλά ασφαλείς κερδοσκοπικές συναλλαγές) δεν έχει ακόμα ξεκαθαρίσει. Όχι μόνο γιατί οι τράπεζες είναι απρόθυμες να δημοσιοποιήσουν την έκταση των ζημιών τους, αλλά επίσης επειδή, όπως συμβαίνει συχνά, δεν είναι οι ίδιες σε θέση να γνωρίζουν την ακριβή πλήρη έκταση. Όταν εμπλέκονταν στην αγορά τίτλων που καλύπτονταν από δάνεια ακινήτων, οι τράπεζες εμπιστεύτηκαν τυφλά την κρίση των αποκαλούμενων “γραφείων διαβάθμισης”. Αλλά η υψηλότερη ποιότητα “ΑΑΑ” διαβαθμίσεων πληρωνόταν από τις ίδιες τις τράπεζες που εξέδιδαν τους τίτλους, γεγονός που δεν ήταν οπωσδήποτε βοηθητικό αναφορικά με την αντικειμενικότητα των διαβαθμίσεων. Από τη στιγμή που κανείς δεν γνωρίζει επακριβώς ποια τράπεζα είναι αγκιστρωμένη σε πόσα σάπια δάνεια ή ακόμα κι αν αντιμετωπίζει χρεοκοπία, η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στις τράπεζες έχει μεγαλώσει τόσο ώστε τον τελευταίο χρόνο έχει σχεδόν παραλύσει τις διατραπεζικές συναλλαγές. Στις διατραπεζικές συναλλαγές, οι τράπεζες χορηγούν η μία στην άλλη μικρής διάρκειας δάνεια, χωρίς τυπικότητες, προκειμένου να εξασφαλίσουν ότι οι δουλειές εξελίσσονται ομαλά. Αλλά, αν κάποια τράπεζα πρέπει να συνυπολογίσει ότι κάποια άλλη μπορεί να χρεοκοπήσει αύριο, ο συνηθισμένος “εν νυκτί” δανεισμός γίνεται επίσης ριψοκίνδυνος. Μεγαλύτερα προβλήματα έχουν αποφευχθεί μέχρι τώρα μόνο επειδή οι κεντρικές τράπεζες αντέδρασαν με μια γρήγορη επέκταση της δανειοδότησής τους”…

Δεν χρειάζεται τώρα να παραθέσουμε αποσπάσματα σε σχέση με το ποιοί πληρώνουν κάθε φορά την κρίση καθώς αυτό μεταξύ μας αποτελεί κοινό προλεταριακό βίωμα. Κάθε προσπάθεια, ωστόσο, να κατανοήσουμε την καπιταλιστική πραγματικότητα μας προσφέρει και μια ακόμη ευκαιρία να ρηγματώνουμε τις αντιφάσεις της. Να είμαστε πιο εύστοχοι στις δράσεις και τις προοπτικές μας.