Η πορεία πέτυχε τους σκοπούς της. 400-450 άνθρωποι πέρα από τις αντιξοότητες του βαθιού καλοκαιριού διαδήλωσαν τόσο δυνατά όσο λίγες φορές, με την δύναμη εδώ να προσδιορίζεται από το γερό πάτημα στο δρόμο, το έντονο συναίσθημα και την αποφασιστικότητα της πολιτικής τους επιλογής. Η αστυνομία ήταν παντού με όλα τα “σώματά” της, είχε καταλάβει τη Ζώνη, το πέρασμα για Σαλαμίνα, τους κεντρικούς δρόμους διατυπώνοντας την κατασταλτική στρατηγική του Στρατηγού Χηνοφώτη: μελέτη της περιοχής, μελέτη των “εξαγγελιών” και των διαδικασιών του “εσωτερικού εχθρού”, στήσιμο αποτρεπτικό και στη συνέχεια κατασταλτικό με πολύ χημεία και εστιασμένη βαρβαρότητα, αυστηρή πειθαρχία. Η Δημοκρατία αυτή τη φορά δεν έδειχνε να είναι με την πλάτη στον τοίχο, παρά τους 8 νεκρούς, αλλά και οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες δεν διαπραγματευτήκαμε το μέγεθος της επιθετικότητας που είχαμε επιλέξει. Οι εργάτες είχαν διωχτεί από την Ζώνη από τις 3 το μεσημέρι, είχαν ειδοποιηθεί για αναρχικούς οι οποίοι “θα έρθουν για να τους δείρουν και να καταστρέψουν αυτοκίνητα και μηχανάκια” με αποτέλεσμα κι αυτοί να γεμίσουν τα ταβερνάκια της περιοχής περιμένοντας επί ματαίω να εκδηλωθεί η “αναρχική μάνητα”.
Το δρομολόγιο είχε επιλεχθεί έτσι ώστε η πορεία να περάσει από νευραλγικά σημεία της πόλης. Το πέρασμα από τα γραφεία του ΚΚΕ ήταν ένα σημείο τριβής όχι τόσο γιατί αποτελούσε από μόνο του μια αντιπροσώπευση πολιτικού νταβατζιλικιού αλλά γιατί είχαν κλειστεί μέσα, εμφανώς προκλητικά, στοιβαγμένα μερικά παλληκάρια του Κόμματος έτοιμα να υπερασπιστούν το Ναό τους. Εκεί ήταν που φάνηκε η διαθεσιμότητα της αστυνομίας να χτυπηθεί με την πορεία: “Όχι τα γραφεία ρε παιδιά” φώναξε ο επικεφαλής διατυπώνοντας κι αυτός από τη μεριά του τα όρια της πολιτικής νομιμότητας όπως αυτά έχουν χαραχθεί στην μεταπολιτευτική ιστορία. Όταν η πορεία πέρασε μπροστά από το σπίτι ενός εκ των 8 δολοφονημένων εργατών με τους συγγενείς να στέκονται στο μπαλκόνι και ενώ η συγκίνηση ήταν εκατέρωθεν εμφανής, εμφανή ήταν και τα ειρωνικά βλέμματα μερικών ανθρωποειδών χρυσαυγιτών με αστυνομική στολή. Αυτό αποτέλεσε άλλο ένα σημείο τριβής εξαγριωμένων συντρόφων με την αστυνομία. Μια και δεν ήταν η αστυνομία ο στόχος της συγκεκριμένης πορείας το σημείο τριβής ξεπεράστηκε. Η πορεία έληξε με εποχούμενους συντρόφους στον δρόμο της επιστροφής να επιτίθενται συμβολικά στο συνεργείο του εργολάβου Σουρλή, συνεργείο στο οποίο δούλευαν οι 8 δολοφονημένοι εργάτες.
Η πορεία αυτή όσο μας αφορά ως Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω δεν ήταν η αρχή της ενασχόλησής μας με τον χώρο των Ναυπηγείων. Έχουμε αρχίσει να ασχολούμαστε από καταβολής μας ως οργανωτικό σχήμα με τις εργασιακές σχέσεις -και ειδικά με τα Ναυπηγεία- και έχουμε σκοπό να αξιοποιήσουμε την σοβαρή αυτή παρακαταθήκη της πορείας στο έπακρο. Δεν είμαστε περαστικοί από την περιοχή. Πρόκειται να αξιοποιήσουμε κάθε σχέση με τον εργασιακό χώρο, να παρακολουθήσουμε τις επιλογές των αφεντικών και τα παιχνίδια της συνδικαλιστικής διαμεσολάβησης. Διατυπώνουμε μια αναρχική πρόταση στην προοπτική πάντα της ριζοσπαστικοποίησης των αντιστάσεων.

1 Αυγούστου: ¨...να υψώσουμε άλλον πύργο ατίθασο απέναντί τους“

Η σημερινή πορεία σηματοδοτεί την τοποθέτησή μας με διαφορετικούς από τους έως τώρα όρους στην πραγματικότητα των δολοφονιών του εξουσιαστικού πολιτισμού μέσα στους εργασιακούς χώρους. Θα είμαστε η μεταβλητή Χ που ποτέ τα αφεντικά αυτού του κόσμου δεν θα μπορέσουν να υπολογίσουν στις εξισώσεις του θανάτου και του εξανδραποδισμού με τις οποίες διαφεντεύουν.
Η μεταβλητή Χ πάντα ως η μεγάλη τους άγνωστη. Σήμερα επιλέγουμε να είμαστε στους δρόμους του Περάματος, αλληλέγγυοι, δυνατοί και αποφασισμένοι να μην αφήσουμε τα 8 εγκλήματα της Ζώνης να βυθιστούν στην σιωπή.

Όλοι στο Πέραμα!

[Απόγευμα 31 Ιούλη. Στο Πέραμα όλα δείχνουν να συνεχίζονται σα να μην έχει συμβεί τίποτε. Γίνεται όμως; Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κει από τις αυλές, τα μπαλκόνια, τις πλατείες, τα σπίτια σκοτώθηκαν 8 άνθρωποι την ώρα του μεροκάματου. Δεν γίνεται! Ακόμη κι αν ισχύουν τα σύγχρονα δεδομένα για νέους Περαματιώτες που αρχίζουν να αποσυνδέονται από τα μεροκάματα της Ζώνης είναι γεγονός ότι το τοπίο δεν αναγνωρίζει ακόμη τα σύνορα των καρνάγιων και της γειτονιάς. Στο πλαίσιο δημοσιοποίησης της μεθαυριανής πορείας (παράλληλα με άλλους συντρόφους που αφισοκολούσανε την ίδια ώρα σε διάφορα σημεία της μητρόπολης) μπήκαμε στις γειτονιές του Περάματος, κρεμάσαμε πανό, κολλήσαμε αφίσες, “ψυχογραφήσαμε” το δρομολόγιο της πορείας και ήρθαμε σε επαφή με το Πέραμα. Ως αναρχικοί. Αυτό που είδαμε είναι μια δεκτικότητα, μια αρωγή, μια βουβή επικοινωνία που αποδομεί τα στερεότυπα της κυρίαρχης ιδεολογίας για τα “τσογλάνια που καταστρέφουν τις περιουσίες του κόσμου“.
8 θάνατοι. Το ποσοτικό εδώ αποκτά νόημα μόνο όσον αφορά τον βαθμό της επιθετικότητας και τον κυνισμό της εξουσίας από τη μια και την αμηχανία της γενικευμένης μοιρολατρίας από την άλλη. Η μεθαυριανή πορεία εκεί ακριβώς μπορεί να αναγνωρίσει τον εαυτό της, ανάμεσα στην επιθετικότητα των κυρίαρχων και την μοιρολατρία των κυριαρχούμενων. Όχι, όμως, για να την αναπαράγει ανέγγιχτη. Αλλά για να διασπάσει την ισορροπία της. Δηλώνουμε παρουσία ως ανιδιοτελής, αλληλέγγυα, συναισθηματικά φορτισμένη, πολιτικά συγκροτημένη δύναμη, ως ακηδεμόνευτη οργή του ανθρώπου ενάντια στα αδηφάγα ματαιόδοξα κτήνη της εξουσίας. Όποια κι αν είναι αυτά. Διακριτά, ξεκάθαρα, ειλικρινά. Στο δρόμο κατάκτησης της συνείδησης της ελευθερίας.
Κανένα έλεος στους πλούσιους και τα σκυλιά τους.
Ραντεβού στις 1 Αυγούστου εκεί που αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας.]

Πανό στο σημείο της συγκέντρωσης μπροστά στην πύλη της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης

Πανό στην κεντρική πλατεία του Περάματος, από όπου θα περάσει και η πορεία

[Προσθήκη 2 Αυγούστου: Τα πανό που φαίνονται στην φωτογραφία εξαφανίστηκαν λίγη ώρα μετά την ανάρτησή τους. Η αποκαθήλωση τους έγινε από μέλη του ΚΚΕ καθώς μαζί με αυτά τα πανό αποκαθηλώθηκε και ένα δικό τους (φαίνεται σε άλλη φωτό απέναντι από την πύλη της Ζώνης να διαφημίζει το φεστιβάλ της ΚΝΕ -διαφήμιση που είχαμε στηλιτεύσει σε προηγούμενη δική μας ανάρτηση εδώ). Στον χώρο της συγκέντρωσης έμεινε τελικά ένα πανό του συνδικάτου εργατών μετάλλου. Τέτοιου τύπου διευθετήσεις τις έχει εργολαβία μόνο το Κόμμα του Λαού στην περιοχή]

Με δεδομένη την -τουλάχιστον- ελλιπή και μοιρολατρική απάντηση των συναδέλφων των θυμάτων στην προμελετημένη από τα αφεντικά μαζική δολοφονία στο Πέραμα

και την σαφώς κομματικά χειραγωγημένη απάντηση των σωματείων,

κάποιοι σύντροφοι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές εκτιμώντας ότι δεν υπάρχει καμία αυθεντική πολιτική-κοινωνική υποδομή στην οποία θα μπορούσε να διοχετευθεί το γενικευμένο όνειδος και η οργή για το γεγονός

καλούμε σε συζήτηση στο Πολυτεχνείο τη Δευτέρα 28 Ιούλη στις 8μμ στην προοπτική διοργάνωσης μιας συλλογικής απάντησης στις πρόσφατες δολοφονίες των αφεντικών στην Ζώνη του Περάματος

[Στις δύο το μεσημέρι έληξε η κατάληψη που έγινε από το σωματείο εργατών μετάλλου προκειμένου να παραστούν σε κηδείες δύο δολοφονημένων εργατών, στην Σαλαμίνα και το Πέραμα]
[28 Ιούλη 12.30.μμ: Υπό κατάληψη βρίσκονται τα γραφεία της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών σύμφωνα με ανακοίνωση στην συγκέντρωση των σωματείων της Ζώνης πριν λίγο…]

[Σύμφωνα με κάλεσμα των Σωματείων της Ζώνης που μοιράστηκε σήμερα το πρωί 28 Ιούλη, υπάρχει συγκέντρωση στον Ηλεκτρικό Σταθμό Πειραιά στις 9 το πρωί της Πέμπτης 31 Ιούλη και στη συνέχεια μετάβαση με τραίνο στην Αθήνα και πορεία στις 10 προς το υπουργείο εργασίας]

[Τελευταία ενημέρωση από το σημείο του δυστυχήματος 27 Ιούλη 3 το μεσημέρι. Τα νερά πρέπει να έχουν αντληθεί από το πλοίο μια και έχει πλέον ελάχιστη έως αμελητέα κλίση, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία. Δεν υπάρχει κανείς στον χώρο των ναυπηγείων πέραν 6 καναλιών, οι οποίοι όπως και πάλι φαίνεται και στην φωτογραφία ενημερώθηκαν από συνάδελφο των δολοφονημένων εργατών ότι έχει ερευνηθεί το 99% των αμπαριών χωρίς να έχει βρεθεί ακόμη κάτι. H ειρωνία είναι ότι τίποτε στον χώρο των ναυπηγείων και στην περιοχή τριγύρω δεν φέρνει στο νου ότι έχει συμβεί ένα τόσο τραγικό δυστύχημα. Στην είσοδο των Ναυπηγείων, ακριβώς δίπλα στο σημείο επιβίβασης για Σαλαμίνα, η ντροπή των σωματείων είναι όλη δική τους αφού δεν έχουν αναρτήσει ούτε ένα πανό που να συνδέεται με το συμβάν. Το μόνο πανό που υπάρχει εκεί είναι αυτό που φαίνεται στην τρίτη φωτογραφία και είναι του φεστιβάλ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ…Τίποτε άλλο...]

Όσον αφορά τις κινητοποιήσεις με σημείο αναφοράς τα σωματεία. Τα σωματεία, αυτά τα οποία διοργάνωσαν σήμερα την συγκέντρωση και την πορεία προς το υπουργείο Ναυτιλίας ελέγχονται από το ΠΑΜΕ. Δεν υπάρχει συνδικαλιστικό «αντίπαλο δέος» στον χώρο της Ζώνης και ως εκ τούτου δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες απαντήσεις πέραν των απαντήσεων που θα ελέγχονται από το ΠΑΜΕ. Ό,τι έγινε σήμερα έγινε. Το πρωί κατέβηκαν στο δρόμο το ΠΑΜΕ και μερικοί εργάτες του Περάματος. Δεν πρόκειται να υπάρξει άλλη «αντανακλαστική», «δυναμική» κίνηση σχετικά με την υπόθεση του θανάτου των 8 (τουλάχιστον) εργατών. Να σημειώσουμε και πάλι την απειλή προπηλακισμών από μέλη του ΠΑΜΕ ακόμη και σε μέλη σωματείων ή ακηδεμόνευτες παρουσίες στην πρωινή πορεία κάθε φορά που εκδηλωνόταν διάθεση για πραγματική αντίδραση…

Έχει κηρυχθεί 3ήμερη απεργία στη Ζώνη που θα περιφρουρηθεί αυστηρά. Την Δευτέρα έχει καλεστεί συνέλευση των σωματείων στην προοπτική καλέσματος 24ωρης παμπειραϊκής απεργίας μέσα στην επόμενη εβδομάδα και διοργάνωσης πορείας την ίδια μέρα.

Όσον αφορά την υπόθεση των εγκλωβισμένων σωρών και τον αριθμό των θυμάτων. Η πυροσβεστική αυτές τις ώρες αδειάζει το καράβι από τα νερά. Οι συνάδελφοι των θυμάτων είναι σίγουροι ότι τα θύματα είναι πολύ περισσότερα των οκτώ. Αφού αντληθούν τα νερά θα πρέπει να γίνει εκ νέου έρευνα για τον εντοπισμό κι άλλων σωρών. Είναι δεδομένο ότι στο συνεργείο το οποίο αποτελούταν από 20 περίπου άτομα υπήρχαν και αρκετοί μετανάστες χωρίς χαρτιά. Τα στοιχεία τους πιθανόν να μην υπάρχουν καν καταγεγραμμένα από τους εργολάβους ή να μην έχουν καν δοθεί σε αυτούς που ερευνούν. Επιπλέον δεν υπάρχουν και άνθρωποι που θα μπορούσαν να αναζητήσουν αυτούς τους μετανάστες. Έχει συμβεί και στο παρελθόν, όπως μεταφέρθηκε από εργάτες της Ζώνης, να έχουν σκοτωθεί 6 εργάτες και να καταγράφεται μόνον ένας φόνος μια και για τους υπόλοιπους δεν υπήρχαν στοιχεία λόγω της «παράνομης» παρουσίας τους στα συνεργεία καθιστώντας επομένως εύκολη την απόκρυψή τους. Το σίγουρο είναι ότι το σωματείο θα ζητήσει και την έρευνα από δύτες. Επομένως, η υπόθεση των νεκρών και αγνοουμένων ΔΕΝ έχει τελειώσει ακόμη. Να σημειωθεί ότι κάθε φορά που έβγαζαν με γερανό σωρούς από τα αμπάρια δεν υπήρχε και ένα σώμα κάθε φορά αλλά ανθρώπινα μέλη από διαφορετικά ανθρώπινα σώματα.

Τα συμπεράσματα δικά σας…

[Απόγευμα 6.30 της 25 Ιούλη. Στον χώρο του δυστυχήματος δεν υπάρχει κανείς πέρα από ένα όχημα της πυροσβεστικής και ένα της ΕΡΤ. Δεν φαίνεται να εκτελούνται εργασίες ανεύρεσης θυμάτων και το πλοίο έχει αποκαταστήσει το πρόβλημα της κλίσης που είχε αποκτήσει μετά το δυστύχημα. Επιπλέον, όλα δείχουν ότι τα σωματεία δεν επένδύουν σε κάποιο είδος συγκέντρωσης στον χώρο. Ως εκ τούτου το κάλεσμα για το οποίο είχαμε ενημερώσει φαίνεται να ακυρώνεται. Για όποιον πάντως ενδιαφέρεται το μοιραίο πλοίο βρίσκεται σχεδόν δίπλα από το σημείο επιβίβασης στα φέρυ για Σαλαμίνα και η πρόσβαση είναι ανοιχτή.]

Έκρηξη και φωτιά σε δεξαμενόπλοιο στο Πέραμα σημειώθηκε λίγο μετά τις 4 χτες το μεσημέρι , κατά τη διάρκεια εκτέλεσης εργασιών στα αμπάρια του πλοίου. Μέχρι τις 10 το βράδυ, ύστερα δηλαδή από έξι ολόκληρες ώρες έξι, ή επτά, άτομα συνέχιζαν να αγνοούνται και τους έψαχναν στα αμπάρια. Τη νύχτα τα δεδομένα άλλαξαν δραματικά καθώς ο αριθμός των αγνοούμενων έφτασε τους 20. Στο πλοίο εργάζονταν 150 άτομα και στην συντριπτική τους πλειονότητα μετανάστες χωρίς χαρτιά.
Στην μπροσούρα μας σχετικά με τα Ναυπηγεία γράφαμε:
Οι εργαζόμενοι στα ναυπηγεία μέσα σε όλη αυτή τη συνθήκη, δεκαετίες τώρα, δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να μετράνε τα θύματά τους είτε σε προαναγγελθέντα «ατυχήματα» στα δύσκολα και απάνθρωπα πόστα είτε στα νοσοκομεία χτυπημένοι από τις βαριές αρρώστιες με τις οποίες τους πιστώνουν, εξάλλου, τα «βαρέα και ανθυγιεινά» ένσημά τους. Μετά από κάθε εργατικό δυστύχημα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, κάθε φορά το συνδικάτο κηρύττει 24 απεργία και πορεία στο λιμάνι του Πειραιά, κάθε φορά ο πρόεδρος του σωματείου δηλώνει ότι το έγκλημα ήταν προδιαγεγραμμένο, κάθε φορά τα κόμματα κάνουν δηλώσεις για την αναγκαιότητα εφαρμογής μέτρων πρόληψης, κάθε φορά εξαγγέλλονται διώξεις από τις οποίες ουδέποτε κάποιος από τους υπευθύνους έχει διωχθεί και κάθε φορά οι εργαζόμενοι επιστρέφουν στις δουλειές τους την επόμενη μέρα. Μέχρι τα επόμενα θύματα…
Τα επόμενα θύματα δηλώνουν παρουσία πια με μεγέθη μαζικής σφαγής και κανείς δεν γνωρίζει αν η νομοτέλεια των αντιστάσεων των εργαζομένων θα επιβεβαιωθεί και αυτή τη φορά. Αυτή την ώρα υπάρχει συγκέντρωση στον ΗΣΑΠ Πειραιά καλεσμένη από το Σωματείο ΝΑΥΣΙ και σχεδιάζεται πορεία που θα περάσει από δυο σημεία. Στη συνέχεια η πορεία θα κατευθυνθεί στο Πέραμα.
Η συγκέντρωση αυτή τη στιγμή αριθμεί περίπου 3000 άτομα και η πορεία θα ξεκινήσει με τρομερή ένταση.(10.30)
Η κατάσταση αυτή την ώρα είναι εκτός ελέγχου…(1100πμ)
Το ΚΚΕ έχει αρχίσει να μαζεύει τον κόσμο με σκοπό να ελέγξει την κατάσταση… Όπως πάντα…

Τελικά, “η τάξις και η ομαλότητα” έχουν επιστρέψει στο λιμάνι χωρίς να έχει κανονιστεί κάτι στην συνέχεια.

ΥΓ.
Να γίνει μια διόρθωση όσον αφορά τον αριθμό των συμμετεχόντων στην πρωινή κινητοποίηση μια και η πρωτη εκτίμηση έγινε εν βρασμώ. Δεν ήταν λοιπόν 3 χιλιάδες αλλά περίπου 1500 οι συμμετέχοντες.

Με άλλους όρους κοινωνικής αλληλεγγύης και με δεδομένη μια άλλη (τόσο αυτονόητη, ωστόσο, σύμφωνα με την απλή τυπική λογική) υποθετική συνθήκη, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά: μια άλλη ΓΣΕΕ να καλούσε σήμερα σε γενική απεργία και 200.000 άνθρωποι να κατέβαιναν από το πρωί στο λιμάνι…Πόσο απέχει αυτή η σκέψη από την πραγματικότητα; Όσο η ζωή τόσων λιμενεργατών από τον θάνατο. Τόσο μακριά και τόσο κοντά…

Βασίλης Τσιρώνης (15 Αυγούστου 1929 – 11 Ιουλίου 1978). Γιατρός και αντιδικτατορικός αγωνιστής με τραγικό τέλος την περίοδο της δημοκρατίας.

Γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1929 στην Αθήνα από οικογένεια Μικρασιατών προσφύγων. Το 1947 μπήκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με πολύ καλή σειρά ανάμεσα στους 1300 υποψήφιους της χρονιάς εκείνης, παρά την επιθυμία της οικογένειάς του να μπει στην Σχολή Ευελπίδων με προοπτική να γίνει στρατιωτικός καριέρας.

Το 1958 διορίστηκε από τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό γιατρός των εξόριστων του Άη – Στράτη, τους οποίους παρά τις απαγορευτικές διαταγές βοήθησε ανοικτά και με αυταπάρνηση, αντιδρώντας στην πολιτική φυσικής τους εξόντωσης και καταγγέλλοντας την κυβέρνηση της Δεξιάς για «ανθρωποκτονίες εκ προμελέτης» και τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό για «συνθηκολόγηση και υποταγή» με διοχέτευση στον ξένο Τύπο αρκετών εμπιστευτικών εγγράφων και απόρρητων οδηγιών του τότε υφυπουργείου Ασφαλείας που αποδείκνυαν τις καταγγελίες του.

Στις 12 Δεκεμβρίου 1962 ίδρυσε το «Κόμμα των Αδεσμεύτων», που όμως έμεινε ανενεργό μέσα στην τότε ανώμαλη πολιτικά εποχή και αργότερα μετονομάστηκε σε Ε.Α.Κ. (Εθνικό Αστικό Κόμμα). Έγινε ευρύτερα γνωστός από μια απεργία πείνας 50 ημερών που πραγματοποίησε επί κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου με αίτημα τον άμεσο επαναπατρισμό των αριστερών πολιτικών προσφύγων από τις χώρες του λεγόμενου «ανατολικού μπλοκ». Το 1969 σε ηλικία 40 ετών και ενώ η απριλιανή δικτατορία (1967 – 1974) απολάμβανε την τρίτη της χρονιά, έκανε αεροπειρατία έχοντας μαζί του όλη την οικογένειά του, και μέσω Αλβανίας διέφυγε στην Σουηδία, στην οποία ζούσαν τότε οι περισσότεροι αντιδικτατορικοί πολιτικοί πρόσφυγες.

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974, λίγο μετά την μεταπολίτευση και ίδρυσε το «Ουδετερόφιλο Ελλαδικό Μέτωπο» ή Ο.Ε.Μ., έκανε διάφορες «επαναστατικές» παρεμβάσεις (υβριστικά συνθήματα κατά του πρωθυπουργού Καραμανλή και κατά γνωστών μεγαλοϊδιοκτητών εφημερίδων, πυροβολισμοί με καραμπίνα κατά μιας γιγαντιαίας φωτογραφίας του Καραμανλή στην Αγορά της οδού Αθηνάς, κ.ά.) και στις εκλογές του 1977 έριξε το σύνθημα της λευκής ψήφου, με αποτέλεσμα να διεκδικήσει μία εβδομάδα αργότερα τα 251.000 λευκά ψηφοδέλτια της Β Εκλογικής Περιφέρειας Αθηνών, πράγμα που προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό την απόπειρα της αστυνομίας να τον συλλάβει στην είσοδο του σπιτιού του στην οδό Άρεως 35 στο Παλαιό Φάληρο, μετά από ανακίνηση μίας παλαιάς καταδίκης του.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν μία τραγική τροπή: στις 30 Νοεμβρίου 1977 οι ειδικές αστυνομικές μονάδες και ελεύθεροι σκοπευτές απέκλεισαν την περιοχή γύρω από το σπίτι του Τσιρώνη, όταν εκείνος πυροβόλησε κατά των αστυνομικών που είχαν έλθει να τον συλλάβουν και άρχισε έτσι μία πολύμηνη και επεισοδιακή πολιορκία. Στις 5 Φεβρουαρίου 1978 ο Τσιρώνης κήρυξε το διαμέρισμά του «ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος» και κάθε ημέρα έβγαινε στο μπαλκόνι του και με μεγάφωνα ή με έναν φορητό τηλεβόα διάβαζε στο συγκεντρωμένο πλήθος τα «πολεμικά ανακοινωθέντα» του ενάντια στο «κράτος των μαύρων (εννοώντας των φασιστών)», ενώ κάποιες φορές οι ελεύθεροι σκοπευτές τού είχαν πυροβολήσει τα χωνιά των μεγαφώνων.

Στις 7 Ιουλίου 1978 η καθημερινή εφημερίδα «Το Βήμα» εκτός από το πρωτοσέλιδο σχόλιό της με τον προκλητικό τίτλο «ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΑΤΟΣ;», εξέφραζε ανυπόγραφα την «ανησυχία» ότι δήθεν με το «αυτόνομο κράτος» του Τσιρώνη «υπονομευόταν η έννοια του κράτους» και αυτό «από το γεγονός ότι οι αρμόδιες αρχές επιτρέπουν στον ιδιότυπο αυτό γιατρό όχι μόνο να ζει υπό το κράτος ποινικής ασυλίας (αφού δικαστικές αποφάσεις σε βάρος του για αδικήματα του κοινού ποινικού νόμου παραμένουν ανεκτέλεστες), αλλά και να μεταβάλλεται σε ελευθέρως δρώντα, στην περιοχή του Παλαιού Φαλήρου ελεύθερο σκοπευτή. Ονόμασε το διαμέρισμά του Κράτος, έχει προσβάλει ή προσβάλλει καθημερινά δέσμη από άρθρα του ποινικού νόμου, αλλά… έχει εξασφαλίσει το ακαταδίωκτο».

Το σχόλιο τελείωνε ως εξής: «Ποιος κάποτε θα αποφασίσει να προστατεύσει το κύρος και την αξιοπιστία του Κράτους; Διότι και η υπόθεση Τσιρώνη υπογραμμίζει την ανυπαρξία Κράτους». Στις 4 το πρωϊ της 11ης Ιουλίου (της οποίας το τυπωμένο πολλές ώρες νωρίτερα φύλλο του «Βήματος» επανερχόταν με νέο πρωτοσέλιδο ανυπόγραφο άρθρο, που «διαπίστωνε» ότι δήθεν «χειρότερο κι από το ίδιο το γεγονός της διωκτικής απραξίας της αστυνομίας είναι η ατμόσφαιρα ανυπαρξίας του κράτους που δημιουργείται»), υπό την άμεση εποπτεία του τότε υπουργού Δημοσίας Τάξης Μπάλκου, 28 πάνοπλοι κομάντος της «Διμοιρίας Ειδικών Αποστολών» εισέβαλαν με βοήθεια δακρυγόνων στο διαμέρισμα μετά από δικαστική απόφαση και με παρουσία εισαγγελέα, ενώ ο τότε διευθυντής της αστυνομίας Λεμονής έχει δώσει εντολή να μη πλησιάσει δημοσιογράφος σε μεγάλη ακτίνα από την επιχείρηση. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο Τσιρώνης έπεσε νεκρός, ενώ η σύζυγός του, που μετά την παράδοση των 3 παιδιών τους είχε μείνει μέχρι τέλους δίπλα του στο τελευταίο οχυρωμένο δωμάτιο, φώναζε δυνατά πως «οι φασίστες σκότωσαν τον Τσιρώνη μέσα στο σπίτι του».

Κατά την εκδοχή της αστυνομίας είχε «αυτοκτονήσει». Την επόμενη ημέρα συνελήφθησαν ως «μέλη του Ο.Ε.Μ.» οι Γ. Σκάνδαλης και Δ. Νικολούλης, 26 και 21 χρόνων αντίστοιχα, ενώ την μεθεπόμενη (13 Ιουλίου) 1.000 περίπου άτομα από τον χώρο της Άκρας Αριστεράς διαδήλωσαν στην κηδεία του με συνθήματα κατά της κρατικής βίας και των δημοσιογράφων, τους οποίους κατήγγειλαν ως υποκινητές της εξόντωσης του γιατρού Τσιρώνη. Ωστόσο, στο πολιτικό μνημόσυνο που τού έκανε την επόμενη χρονιά η οικογένειά του δεν παρευρέθησαν περισσότερα από 40 – 50 άτομα.

Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ανακοίνωσε 2 ημέρες μετά τα γεγονότα, ότι «με τις αντικρατικές και αντικοινωνικές εκδηλώσεις του ήταν (ο Τσιρώνης) συνεχής απειλή και διαρκής κίνδυνος για τους αθώους πολίτες. Πολίτες κάθε κόμματος και εφημερίδες κάθε πολιτικής αποχρώσεως καλούσαν τις αρχές να θέσουν τέρμα στην επικίνδυνη δράση του Τσιρώνη».

(Το χρονικό είναι σχετικά αντικειμενικό και ακριβές και προέρχεται από την Ελεύθερη Εγκυκλοπαίδεια Γνώσης: www.gnwsis.gr)

Ακολουθούν φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο μέλους της Πρωτοβουλίας που δημοσιεύονται για πρώτη φορά.

Η γειτονιά του Τσιρώνη στην οδό Άρεως 35 στο παλαιό Φάληρο και στον 2ο όροφο της πολυκατοικίας βλέπουμε το μπαλκόνι με το πανό και την ντουντούκα

Ο Β. Τσιρώνης στο μπαλκόνι λίγες μέρες πριν την δολοφονία του

Η γειτονιά λίγο μετά την δολοφονία του

Η κηδεία

Ο Γιάννης Σκανδάλης και ο Μανόλης Μαθιουδάκης (και όχι Δ. Νικολούλης όπως λέει το παραπάνω χρονικό) συνελλήφθησαν αμέσως μετά την δολοφονία του Β. Τσιρώνη, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν με την κατηγορία της σύστασης τρομοκρατικής ομάδας.

Η δημοτική αστυνομία έχει πλέον εγκαθιδρυθεί με τον χειρότερο τρόπο στην καθημερινότητα της πόλης. Πρόκειται για ένα κατασταλτικό σώμα που έχει καθαρά εισπρακτικό χαρακτήρα. Η αξιοθρήνητη λογική του ότι “βρέθηκε επιτέλους δουλειά για κάποια παιδιά”, μια τρύπα για να χώσουν την μικροαστική τους μουσούδα στο δημοσιοϋπαλληλήκι, έρχεται σιγά σιγά να αποτελέσει μια γέφυρα από την μειονεξία προς το επικίνδυνο θράσος. Ένα μόλις βήμα πριν οπλιστούν, αυτές οι ομάδες ανθρώπων έχουν ενσωματώσει την χειρότερη αντίληψη κοινωνικής επιβεβαίωσης του κατασταλτικού ρόλου. Με το βλέμμα προς την ΕΛΑΣ και με σκοπό να εξισωθούν ως προς την προσφορά στη τοπικά εστιασμένη εφαρμογή της “δημόσιας τάξης”, διατυπώνεται με κάθε ευκαιρία η απαίτηση για προβιβασμό από απεχθές εισπρακτικό σώμα σε εκφοβιστική ένοπλη συμμορία.

Προς το παρόν, και ενώ ο Δήμος Αιγάλεω παραγγέλνει “στολές και είδη εξοπλισμού” για το εκτελεστικό του τμήμα, ο γειτονικός Δήμος Αγίας Βαρβάρας, ο οποίος πρόσφατα παρέδωσε λαμπρά παραδείγματα κοινωνικού ρατσισμού, προχωράει μερικά βήματα πιο πέρα. Αποφάσισε την ίδρυση Τοπικών Συμβουλίων Πρόληψης Εγκληματικότητας. Διαβάζουμε από το σάιτ της ΕΛΑΣ:
“Κύρια αποστολή αυτού του νεοεισαχθέντος στην Ελλάδα θεσμού είναι η καταγραφή και η μελέτη της εγκληματικότητας σε τοπικό επίπεδο, καθώς και η σχεδίαση, η οργάνωση, ο συντονισμός και η εφαρμογή από τους κοινοτικούς φορείς πρωτοβουλιών, κατάλληλων να προλάβουν ή να περιορίσουν ορισμένες μορφές της μικρομεσαίας ιδίως εγκληματικότητας. Τα τοπικά ΣΠΕ αποσκοπούν στην ανάπτυξη μιας εναλλακτικής και αποκεντρωμένης αντεγκληματικής πολιτικής, προσαρμοσμένης στις ιδιαίτερες ανάγκες και απαιτήσεις των τοπικών κοινωνιών. Πρόκειται στην ουσία, για όργανα μιας πολυμερούς συνεργασίας μεταξύ κράτους και των Ο.Τ.Α., των αστυνομικών και δικαστικών αρχών, των κοινωνικών φορέων, αλλά και των ιδίων πολιτών, που φιλοδοξούν να εμπεδώσουν, μέσα από τη συμμετοχή, τη δημόσια ασφάλεια στην καθημερινή ζωή”.
Με δεδομένη την ιστορική κοινωνική εμπειρία τέτοιων θεσμών “συνεργασίας” μπορούμε να μιλήσουμε με σαφήνεια για διεύρυνση, θέσμιση και νομιμοποίηση του κοινωνικού χαφιεδισμού σε αυτό που το κράτος ορίζει κάθε φορά ως “δημόσια τάξη”. Εξάλλου, τα πράγματα γίνονται πιο συγκεκριμένα:
“Η θέσπιση και η λειτουργία των τοπικών ΣΠΕ επιβεβαιώνει την αλλαγή που επιτελείται σταδιακά στην Ελλάδα ως προς την παραγωγή της δημόσιας ασφάλειας και υποδεικνύει την ανακατανομή των ρόλων στη διαμόρφωση της αντεγκληματικής πολιτικής. Το κράτος έχει την αρμοδιότητα της χάραξης και εφαρμογής των γενικών κατευθύνσεων της αντεγκληματικής πολιτικής και της καταπολέμησης της εγκληματικότητας, ενώ η τοπική αυτοδιοίκηση, οι κοινωνικοί φορείς, η τοπική αστυνομία και οι πολίτες καλούνται να συμμετάσχουν στη σχεδίαση και εφαρμογή πολιτικών πρόληψης σε τοπικό επίπεδο.”
Η λειτουργία του Τοπικού ΣΠΕ ήδη στον Δήμο Κορυδαλλού και η επέκτασή του στον Δήμο Αγίας Βαρβάρας διαμορφώνουν ένα κλίμα κοινωνικού θέσφατου που θα θελήσει αυτονόητα να περάσει στην γειτονιά μας. Αύριο Παρασκευή 18 Ιούλη στις 8μμ, έχει καλεστεί συγκέντρωση στην πλατεία Αγ. Ελεούσας στην Αγία Βαρβάρα από δημοτικές κινήσεις της Αγίας Βαρβάρας, του Αιγάλεω και του Χαϊδαρίου, συγκέντρωση εναντίωσης στην ίδρυση του τοπικού ΣΠΕ. Ας έχουμε πάντα κατά νου ότι μετά από μεγάλες και δυναμικές αντιδράσεις ο δήμαρχος Βύρωνα δεν κατόρθωσε να στήσει τοπικό ΣΠΕ.
Θα παρακολουθήσουμε την υπόθεση εκ του σύνεγγυς…

Υστερόγραφο:

Έχετε παρατηρήσει προφανώς τα «σχόλια» που κάνουν οι φασίστες εδώ σ’ αυτό το ιστολόγιο σχεδόν σε κάθε ανάρτηση. Ο λόγος που δεν τα «κόβουμε» -μια και αποτελούν σχεδόν όλα επαναλαμβανόμενες βαρετές ύβρεις- δεν είναι γιατί κάνουμε απλώς τις αυτονόητες για αναρχικούς ασκήσεις ελευθερίας. Τα «σχόλια» αυτών των ανθρωποειδών είναι δείγμα του πολιτισμού τους, είναι δείγμα των μαχόμενων εργολάβων της ελληνορθοδοξίας, είναι δείγμα των εκφραστικών ορίων του μισανθρωπισμού.

Στις 30 του Ιούνη το απόγευμα μια ντουζίνα από δαύτους επιτέθηκε στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι «Αντίπνοια» στα Πετράλωνα. Η επίθεση ήταν αυστηρά οργανωμένη, χρονομετρημένη και με καταμερισμό «εργασίας»: κάποιοι κάθισαν έξω από το στέκι, κάποιοι μπήκαν μέσα και ακινητοποίησαν τους/τις πέντε παρευρισκόμενους/ες και κάποιοι από αυτά τα ανθρωποειδή μαχαίρωσαν δύο συντρόφους. Κάποια στιγμή ακούστηκε «φεύγουμε! ο χρόνος τελείωσε!» και όλοι μαζί αποχώρησαν.

Το νήμα που συνδέει τα «σχόλια» των ανθρωποειδών εδώ στο ιστολόγιο με τα μαχαίρια τους στα Πετράλωνα είναι εξόφθαλμο. Αξίζει να σταθούμε σε ένα και μόνο σημείο της επίθεσης: δύο από τους φασίστες είχαν αναλάβει να μαχαιρώσουν. Καταλάβατε; Ξεκίνησαν την επιχείρηση για να μαχαιρώσουν έχοντας παράλληλα υπολογίσει πόσο χρόνο θα χρειαστούν για να τελεσφορήσει το έργο τους…

Αν αφήνουμε τα «σχόλια» λοιπόν είναι για να φαίνεται ποια είναι η επιχειρηματολογία που συνοδεύει το αίμα…Το αίμα που στάζει από τα ελληνορθόδοξα μαχαίρια.

Το ότι αφήνουμε τα «σχόλια», ωστόσο, δεν σημαίνει ότι θα αφήνουμε και τα «μαχαίρια»…

Έγγραφο που αποδεικνύει τα αυτονόητα: τη σχέση Πλεύρη και Μιχαλολιάκου με την ΚΥΠ από το 1981 τουλάχιστον. Χαφιέδες; Παρακρατικοί; Διαλέχτε…

Για ποια ζωή μιλάει ο τοπικός αρχοντίσκος;

Αυτήν που υπερασπίζονται οι δημοτικοί αστυνομικοί όταν κυνηγούν τα πρεζάκια για να κρατούν την πόλη καθαρή από τα μιάσματα;

Αυτήν που βγάζει άδειες στα μπαράκια όπου διακινείται η πρέζα;

Αυτήν που φωτίζει εκκωφαντικά τις πλατείες για να τις «καθαρίσει», να νοικιάσει τραπεζοκαθίσματα και να στείλει στο σκοτάδι τους εξαρτημένους;

Αυτήν που αλαζονικά επικαλείται τις φτηνές της αξίες, αξίες που είναι υπεύθυνες για τις κάθε είδους εξαρτήσεις;

Αυτήν που βγάζει αφίσες την παγκόσμια ημέρα ενάντια στα ναρκωτικά μήπως και χάσει ψηφοθηρική υπεραξία;

Ο μόνος αγώνας ενάντια στο καθεστώς των ψευδαισθήσεων των ναρκωτικών είναι ο αγώνας ενάντια στην Εξουσία.

Τα γεγονότα της Λευκίμμης, με τον κόσμο να μη θέλει τη “σύγχρονη” χωματερή στα μέρη του, με την αμείλικτη αποφασιστικότητα των ομάδων συμφερόντων να επιβάλλουν τις επιλογές τους για να κερδίσουν από την χωματερή, με την κρατική επιθετικότητα που προκάλεσε έναν θάνατο, τραυματισμούς και συλλήψεις, με τις γνωστές συκοφαντίες των ΜΜΕ ενάντια στους κατοίκους της Λευκίμμης, είναι οι απολήξεις μιας συγκεκριμένης κρατικής πολιτικής που διαστέλει τα εξουσιαστικά χαρακτηριστικά πάνω σε ανθρώπους και περιβάλλον.

Οι κάτοικοι της Λευκίμμης έχουν θέσει τις ενστάσεις τους ενάντια στον ΧΥΤΑ απο καιρό. Δεν θέλουν την θέσμιση μιας χωματερής που θα εξυπηρετεί όλη την Κέρκυρα όχι μόνο λόγω του ότι θα την έχουν μέσα στην αυλή τους τους αλλά και γιατί υπάρχει ανέκαθεν μια προνομιούχα μεταχείριση των κυρίαρχων προς την Βόρεια -και πλούσια- Κέρκυρα. Δεν πρόκειται για την συνήθη μικροαστική άρνηση «τα σκουπίδια όχι στην πόρτα μου αλλά στην πόρτα του γείτονα» (βάσει ποιού κριτηρίου, εξάλλου, τίθεται κάποιος ως κύριος υπόλογος για την κατάθεση αντιπρότασης; Βάσει ποιού κριτηρίου καλούνται να καταθέσουν αντιπρόταση οι Λευκιμμιώτες κι όχι οι Σιδαριώτες;) αλλά για πλήρη καχυποψία προς τους χειρισμούς της εξουσίας. Γιατί οι Λευκιμμιώτες να εμπιστευτούν τις Αρχές όταν η ιστορία τους επιβεβαιώνει κάθε είδους αρνητική προκατάληψη απέναντι στις κυριαρχικές επιλογές;

Τα ταξικά και κοινωνικά κριτήρια της σύγκρουσης έχουν την πασιφανή τους βάση.

Πρόκειται για την ίδια ακριβώς βάση που προσδιορίζει τις επιλογές της Εξουσίας και στα δικά μας μέρη. Η περιοχή του όρους Αιγάλεω που δοκιμάζεται από την χυδαία επιθετικότητα των εργολάβων, το λιμάνι του Σκαραμαγκά που σκοπεύει να επεκταθεί προς κάθε κατεύθυνση, το Θριάσιο Πεδίο που θα βυθιστεί ολοκληρωτικά στα απόβλητα γιγαντιαίων εγκαταστάσεων παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, το δάσος στο Μελεντάνι που θα αφανιστεί από την χωματερή. Η πόλη που έχει γίνει σπονδή στο τσιμέντο πρόκειται να βιώσει την ασφυξία στην οποία θα την καταδικάσουν ανεπιστρεπτί οι ομάδες συμφερόντων και η κρατική πολιτική. Η Πάρνηθα, η Πεντέλη, ο Υμηττός έχουν γίνει στάχτη, τα ποτάμια τα άλση λεηλατούνται αδιάκοπα, τα δέντρα ξεριζώνονται για να περάσει η ανελέητη μηχανή της ανάπτυξης.

Η διαφορά μεταξύ της Λευκίμμης και της περιοχής μας είναι οι ίδιοι οι Λευκιμμιώτες. Αυτοί δεν αποδέχονται αυτή τη μοίρα. Οι άνθρωποι της μητρόπολης φαίνεται ότι την αποδέχονται. Δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία από τη ίδια την επίθεση των αφεντικών που ξεδιπλώνεται απρόσκοπτα προς κάθε κατεύθυνση: βαθιά μέσα στις συνειδήσεις των υπηκόων, βαθιά μέσα στην καρδιά της γης και της θάλασσας.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται…

Λίγο μετά το ατύχημα που προκάλεσαν μπάτσοι με αποτέλεσμα τον θάνατο
της λευκιμμιώτισσας Μαρίας, 42 χρονών.

“Και τελικά, τί ισχυρότερο κίνητρο για τον εξανθρωπισμό κάθε εξουσίας από τον φόβο ανεξέλεγκτων μη κατευθυνόμενων κινητοποιήσεων που μπορεί να λάβουν υπερβολικές έστω μορφές, αλλά που υποδηλώνουν κάτι που καμιά εξουσία δεν πρέπει να ξεχνά;
Ότι δηλαδή, η δυσαρέσκεια των πολιτών και των λαών δεν προϋπολογίζεται σε εργαστήρια, ότι οι κοινωνικές εκρήξεις μπορεί να μεταβληθούν σε φυσικά φαινόμενα. Και τότε, καμία εξουσία δεν θέλει να είναι στο διάβα τους!”

Στις αρχές Μάη παραθέσαμε φωτογραφία από οικογένεια που έψαχνε στα σκουπίδια αυτού του συγκεκριμένου κάδου ως σημάδι μιας “αθόρυβης” και “αόρατης” παρακμής σε εξέλιξη. Θα παρακολουθήσουμε την ιστορία λοιπόν αυτής της υπόθεσης με σημείο αναφοράς αυτόν τον συγκεκριμένο κάδο, φωτογραφίζοντας, διακριτικά πάντα, τους ανθρώπους που τον “επισκέπτονται”.