Στις 23/12/2008 η Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχτηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι στο πρόσωπο γύριζε από την δουλειά της. Μέχρι και σήμερα νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του Ευαγγελισμού με σοβαρά προβλήματα στην όραση και το αναπνευστικό.

Η Κωνσταντίνα είναι μετανάστρια, συνδικαλίστρια, γενική γραμματέας της Παναττικής Ένωσης Καθαριστών-στριών και Οικιακού Προσωπικού και εργάζεται στην εταιρία ΟΙΚΟΜΕΤ, μια πανελλαδική εταιρεία καθαρισμού και υπενοικίασης εργατών, ιδιοκτησίας Νικήτα Οικονομάκη, στελέχους του ΠΑΣΟΚ, που απασχολεί «επίσημα» 800 εργαζόμενους (οι εργαζόμενοι μιλούν για πάνω από 3000).

Η ΟΙΚΟΜΕΤ έχει αναλάβει εργολαβικά την καθαριότητα του ΗΣΑΠ (αλλά και άλλων δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων), προσφέροντας το φτηνότερο πακέτο με τους μέγιστους όρους εκμετάλλευσης και υποτίμησης της εργασίας. Ένα τέτοιο καθεστώς «προσφοράς και ζήτησης» έχει οργανωθεί βάσει δημόσιων οργανισμών ένας από τους οποίους είναι και ο ΗΣΑΠ, ο οποίος είναι και συνένοχος στην εργοδοτική ασυδοσία της εταιρίας.

Το εργοδοτικό καθεστώς στην ΟΙΚΟΜΕΤ υποχρεώνει τους εργαζόμενους να υπογράφουν λευκές συμβάσεις, οι οποίες δεν φτάνουν ποτέ στα χέρια τους. Δουλεύουν 6 ώρες και πληρώνονται για 4,5 (μισθός και ένσημα) για να μην ξεπερνούν τις 30 ώρες ώστε να γλιτώνει το αφεντικό την ένταξή τους στα βαρέα. Τρομοκρατούνται, μετατίθενται δυσμενώς, απολύονται και εκβιάζονται με οικειοθελή αποχώρηση (εργαζόμενη απειλήθηκε από την εργοδοσία, κρατούμενη για 4 ώρες σε χώρο της εταιρείας μέχρι να υπογράψει την παραίτησή της). Το αφεντικό στήνει εργοδοτικό σωματείο για να χειραγωγήσει τους εργαζόμενους ενώ απολύει και προσλαμβάνει κατά βούληση μη αφήνοντας κανένα περιθώριο εργασιακής επικοινωνίας και συλλογικής δράσης.

Η συνδικαλιστική δράση της Κωνσταντίνας δεν άφησε ατάραχους τους εργοδότες της.Από τις απειλές κατά της ζωής της την εκδικητική απόλυση της μητέρας της από την ίδια εταιρεία, τη δυσμενή μετάθεση της ίδιας στο Μαρούσι μέχρι την άγρια επίθεση στο άτομό της. Ύστερα από καταγγελία της εκκρεμεί τριμερής συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας στις 5/1/09 . Την προηγούμενη εβδομάδα εργαζόμενες μεταξύ των οποίων και η Κωνσταντίνα είχαν έρθει σε κόντρα με την ΟΙΚΟΜΕΤ διεκδικώντας ολόκληρο το δώρο των Χριστουγέννων και καταγγέλοντας τις παρανομίες στη μισθοδοσία. Εκτός από την επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα η εταιρεία απειλεί και άλλη εργαζόμενη με συνάντηση στα κεντρικά τις εταιρείας στις 29/12 (φυσικά η συνάντηση αναβλήκε).

Η δολοφονική επίθεση ενάντια στην Κωνσταντίνα είχε σκοπό να στιγματίσει να τρομοκρατήσει να παραδειγματίσει και να φιμώσει την ίδια και όσους μάχονται για την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη, την καταπολέμηση της εκμετάλλευσης στους εργασιακούς χώρους.Και ως τέτοια θα λάβει και την απάντηση που της αναλογεί. Καθημερινά, στους εργασιακούς χώρους, στο δρόμο, στις καταλήψεις, η οργή μας θα ξεχειλίζει για τους δολοφόνους, επίδοξους και μη.

Για την Κωνσταντίνα, για τις χιλιάδες βασανισμένων και δολοφονημένων μεταναστών/ ριών, τους εκατοντάδες νεκρούς σε εργατικά “ατυχήματα”. Για ΟΛΟΥΣ μας...

Η ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Στα πλαίσια της αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση από αλληλέγγυους εξω από το νοσοκομείο Ευαγγελισμός, κατάληψη στα κεντρικά γραφεία του ΗΣΑΠ στις 27-28/12 από όπου και πραγματοποιήθηκε πορεία στον Ευαγγελισμό,συγκέντρωση και πορεία εξω από τα γραφεία της εταιρίας στον Πειραιά.Δρασεις αλληλλεγγύης πραγματοποιήθηκαν και σε Θεσσαλονίκη και Βουλγαρία.

Ο αγώνας συνεχίζεται…

100 περίπου άνθρωποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πρωτοβουλίας για συζήτηση γύρω από την υπόθεση της μισθωτής σκλαβιάς. Για να βοηθηθεί η συζήτηση, την εισήγηση συνόδευε και μια μπροσούρα της πρωτοβουλίας που, με τη σειρά της, έθετε τα ζητήματα με εκτενέστερη τεκμηρίωση διατηρώντας έτσι και την δική της αυταξία. Στον χώρο υπήρχε και μια μικρή έκθεση αφισών που έχουν εκδοθεί από αυτοοργανωμένα εγχειρήματα σε εργασιακούς χώρους και πρωτοβάθμια σωματεία με αντιεξουσιαστική βάση.
Η εισήγηση ήταν αναγκαστικά μακροσκελής μια και έπρεπε να παρουσιαστούν τόσο τα παραδείγματα των ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του ΙΚΕΑ όσο και η δομή του κατεστημένου συνδικαλισμού, τα αδιέξοδά του, τα αυτοοργανωμένα πρωτοβάθμια σωματεία και, φυσικά, μια αναρχική πρόταση για την εργασία, την ταξικότητα και τον συνδικαλισμό. Το ζητούμενο ήταν να δημιουργηθεί μια σαφής υποδομή στην προοπτική ενός ουσιαστικού διαλόγου. Έτσι, αυτό που κατορθώθηκε τελικά ήταν, πέρα από μερικές τοποθετήσεις-παρουσιάσεις εργασιακών εγχειρημάτων από συντρόφους που συμμετέχουν σε αυτά, να θιχτούν μια σειρά από ζητήματα όπως η ίδια η ηθική της εργασίας, η όποια σημασία της εναλλακτικής εργασίας, τα θεσμικά όρια της συλλογικής δουλειάς σε εργασιακούς χώρους, η φιλοσοφία της μείωσης του ωραρίου, ο αναπόφευκτος ρεφορμισμός της συνδικαλιστικής δράσης κάθε οργανωτικής μορφής, ο εργατισμός, η επαναστατική συνείδηση ως υπερ-βαση της ταξικής…
Το κρύο στο άλσος του Μπαρουτάδικου που ξεπέρασε τα ανεκτά όρια και η ατιθάσευτη έκταση των ζητημάτων που ανοίχτηκαν επέσπευσαν το τέλος της εκδήλωσης. Τα ερωτήματα που τέθηκαν και η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το θέμα της “δουλειάς” επιβεβαίωσαν ένα ζωηρό ενδιαφέρον του οποίου την έκταση κι εμείς δεν είχαμε εξαρχής εκτιμήσει. Θεωρούμε ότι η όλη προσπάθεια αποτελεί ένα σοβαρό ενέχυρο στην πορεία μας για την κατάκτηση της συνείδησης της ελευθερίας, στη ζωή και στη δράση μας στη περιοχή.

Με αφορμή τα παραδείγματα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του ΙΚΕΑ που αποτελούν αιχμές για την τοπική κοινωνία του Αιγάλεω, το πρώτο για τις επικείμενες μαζικές απολύσεις και το δεύτερο για τις προσλήψεις με εξευτελιστικούς όρους, θα παρουσιαστούν οι ιδιαίτερες εργασιακές συνθήκες και η κατάσταση της κατεστημένης συνδικαλιστικής εκπροσώπησης και στα δύο παραδείγματα. Το πιο σημαντικό κομμάτι, ωστόσο, της συζήτησης είναι η παρουσίαση των θεσμικών αδιεξόδων της συλλογικής δράσης στους εργασιακούς χώρους, οι προσπάθειες μερικών πρωτοβάθμιων σωματείων να τα ξεπεράσουν και η συγκρότηση μιας αντιεξουσιαστικής-αναρχικής πρότασης. Η παρουσία συντρόφων και συντροφισσών που έχουν την εμπειρία των αδιεξόδων ή των διεξόδων όσον αφορά τις ατομικές και συλλογικές αντιστάσεις στους εργασιακούς χώρους αλλά και όλων όσοι συμμερίζονται αυτούς τους προβληματισμούς κρίνεται κάτι παραπάνω από απαραίτητη.
Ραντεβού στο Μπαρουτάδικο!

Ένα παράδειγμα από το ΙΚΕΑ:

Φωτογραφία από το εστιατόριο του ΙΚΕΑ. Χαρακτηριστικό δείγμα εργασιακού καθεστώτος, αφού διατυπώνεται με σαφήνεια από τα αφεντικά η θέση ότι το χαμηλό κόστος θα προέρχεται από την μείωση του προσωπικού και όχι από την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση μείωσης του κέρδους τους. Φανταστείτε πόση απαξία και ανασφάλεια εκπέμπει μια τέτοια ταμπέλα μέσα σε έναν εργασιακό χώρο. Επιπλέον, πρόκειται και για ένα είδος εναγώγησης της καταναλωτικής συνείδησης σύμφωνα με την οποία ένας εργαζόμενος όταν γίνεται καταναλωτής μπορεί και να επιτίθεται στην ίδια του την τάξη.

Ένα παράδειγμα από τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά:

Μαρτυρία εργαζομένου τον Σεπτέμβρη 2007:

«Δυο μέρες τώρα μαζευόμαστε το πρωί στην πύλη τις ώρες που κρατάει η στάση εργασίας, στο ναυπηγείο δεν λειτουργεί τίποτα στη διάρκεια των στάσεων. Η Thyssen είχε κάνει ξεκάθαρο από την αρχή ότι δεν την ενδιαφέρει ουσιαστικά το ναυπηγείο, ήθελε απλώς ένα μαγαζάκι, δίπλα στα ναυπηγεία της στο Κίελο στη Μαύρη Θάλασσα και αλλού, για τις δουλειές που κάνει με τους Ισραηλινούς ή τους Αιγύπτιους.

Αυτή είναι η αλήθεια, κι αυτά που έλεγε ο Σημίτης παλιότερα ή οι διάφοροι που περάσανε τώρα πριν τις εκλογές ήταν παραμύθια για να χρυσώσουν το χάπι.

Το μόνο που τους ενδιέφερε εξ αρχής ήταν κάποιες παραγγελίες του δημοσίου, κυρίως του Πολεμικού Ναυτικού και θέλαν να κλείσουν όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες, να κρατήσουν τα υποβρύχια αντε και να φτιάχνουν καμιά πολυτελή θαλαμηγό μια φορά στο τόσο όπως έλεγαν. Πήρανε ένα ναυπηγείο 150 στρέμματα και θέλουν να το κάνουν μικρά κοτέτσια να τα πουλάνε: πουλήσανε μια έκταση τη «Σαρακίνα» να γίνει χώρος για κοντέηνερς.

Μας φέρανε και κάτι σπεσιαλίστες τάχα μου από την Γερμανία να τους «εκπαιδεύσουμε», άσχετοι κατά κανόνα και χρυσοπληρωμένοι με 4.000 ευρώ το μήνα ενώ εγώ παίρνω 970 ευρώ και είμαι από τους καλοπληρωμένους και μιλάμε για δουλειά με πολύ μουτζούρα. Τί να εκπαιδεύσω..Από την άλλη υπάρχουν κι οι εργολάβοι που λένε μην πάρεις αυτόν ή τον άλλο, κάνει φασαρία για τις στολές, τα γάλατα κλπ.

Τι έκανε τώρα η Thyssen. Φτιάξανε πρώτα μια εταιρεία «χαρτοφυλακίου», την «Εταιρεία Τροχαίου Υλικού Ελλάδος» όπως την είπαν, δηλαδή το εργοστάσιο για τα βαγόνια. Την πουλήσανε σε κάτι παρατρεχάμενους δικούς τους, υπάλληλους της εταιρείας. Αυτοί κάνανε μάλιστα και αποχαιρετιστήριο δείπνο σε στελέχη της μονάδας διευθυντές κλπ, και τους είπαν «γειά σας εμείς φεύγουμε, αναλαμβάνει η Ντερμάγιερς που είναι μεγάλη εταιρεία ανταλλακτικών στην Γερμανία».

Τα παραδείγματα των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και του ΙΚΕΑ δεν περιορίζονται μόνον στο πλαίσιο κάποιων χαρακτηριστικών προβληματικών αιχμών που αφορούν την περιοχή του Αιγάλεω αλλά είναι ευθεία προβολή του γενικότερου φαινόμενου της αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού. Η μετάβαση από τον λεγόμενο δευτερογενή τομέα (την βιομηχανία, τις κατασκευές, την μεταποίηση) στον τριτογενή (υπηρεσίες, μεταφορές) δεν προβάλλεται στα δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα των Ναυπηγείων και του ΙΚΕΑ ως μια απλή σύμπτωση αλλά ως δηκτικά αποτελέσματα ενός συνολικότερου σχεδιασμού.

Η γραμμική αποδιάρθρωση των Ναυπηγείων, ως αργή διαδικασία μιας αναπόφευκτης παρακμής, μιας παρατεταμένης κρίσης λόγω του «σκληρού ανταγωνισμού στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης» σημαίνει και γραμμική αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Μπορεί η αποδιάρθρωση αυτή να συνοδεύεται κατά καιρούς από φρούδες ελπίδες, ελπίδες που τροφοδοτούνται από την φτηνή ρητορεία των εκάστοτε αναδόχων της επιχείρησης, μπορεί να εμφανίζεται μια φαινομενική ανάσχεση της κρίσης αλλά, τελικά, η κρίση είναι αυτή που επιστρέφει κάθε φορά δυνατότερη επιβεβαιώνοντας τον ανεπίστρεπτο χαρακτήρα της οριστικής διάλυσης. Το κλίμα αυτό της αποδιάρθρωσης μεταφέρεται στους εργαζόμενους, οι οποίοι εδώ και πολλά χρόνια εμπεδώνουν με πολλούς τρόπους την ανασφάλεια του μεροκάματου μέσα από το διαρκές αγκομαχητό των «συμβάσεων έργου», της ακατάσχετης φιλολογίας περί ιδιωτικοποιήσεων, των πολιτικών εξελίξεων που κάθε φορά πιθανόν να σημαίνουν και ένα «οριστικό τέλος».

Την ίδια στιγμή στα ΙΚΕΑ, μια από τις ναυαρχίδες του τριτογενή τομέα, η λύσσα των αφεντικών για ολοένα και περισσότερα κέρδη έχει από τη μια μεριά συσσωρεύσει την πείρα χειρισμού των «παραδοσιακών» εργασιακών σχέσεων και από την άλλη πειραματίζεται διαρκώς, εφαρμόζοντας στις σχέσεις αυτές τα επιστημονικά πλέον αποτελέσματα του κλάδου της «διαχείρισης ανθρώπινων πόρων». Όλοι αυτοί οι πειραματισμοί στο πλαίσιο της διάρθρωσης των νέων εργασιακών σχέσεων διευκολύνονται μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης ανασφάλειας, συνθηκών λιτότητας και υποστολής των κοινωνικών αντιστάσεων. Αυτό σημαίνει ότι τα περιθώρια σκλήρυνσης της στάσης των αφεντικών παράλληλα με το βάθεμα της εκμετάλλευσης αυξάνονται σε κάθε τομέα της παραγωγικής διαδικασίας.

Η καπιταλιστική επιθετικότητα δεν περιορίζεται στην περιστολή των θεσμισμένων κατακτήσεων των εργατικών αγώνων και στην ακυρωτική ερμηνεία των νόμων που θεσμίζουν τις διεκδικητικές ή αμυντικές στάσεις στους εργασιακούς χώρους αλλά ανοίγουν διαρκώς δρόμους για την παράκαμψη με κάθε τρόπο του οποιουδήποτε θεσμικού πλαισίου υπεράσπισης των εργαζομένων. Μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς, ο συνδικαλισμός αποτελεί ένα σύστημα αντίληψης που, πέρα από τα όποια προβληματικά χαρακτηριστικά από καταβολής του, έχει ματαιωθεί από τις κομματικές και πελατειακές αγκυλώσεις…

…Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε ένα ανοιχτό ζήτημα. Τελειώνοντας με τον κατεστημένο συνδικαλισμό αλλά και κάθε μορφή συνδικαλισμού που διαχωρίζεται μέσα στο φάσμα της καθημερινής ζωής και στη συνέχεια ιεραρχείται ως “καταλυτική ανατρεπτική δύναμη”, ποια είναι αυτή η αυθεντική ριζοσπαστική συλλογική απάντηση που μπορεί να ρηγματώσει την απάθεια και την ανοχή των εκμεταλλευόμενων μέσα στους εργασιακούς χώρους;

Αυτά τα ερωτηματικά θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε μαζί με όσους και όσες τα συμμερίζονται τη Δευτέρα 5 Μάη στις 7.30 το απόγευμα στο Άλσος του Μπαρουτάδικου.

Τον Οκτώβρη λάβαμε ένα κάλεσμα αλληλεγγύης προς τους εργαζομένους των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Αφορμή αυτού του καλέσματος ήταν 200 επικείμενες απολύσεις.
Δεν πρόκειται για κεραυνό εν αιθρία. Τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά έχουν περιέλθει από το 2005 στην ιδιοκτησία της Thyssen krupp, στο πλαίσιο της γενικότερης αποβιομηχάνισης και του προσανατολισμού της ελληνικής οικονομίας προς τον τριτογενή τομέα.
Η συμφωνία του ελληνικού κράτους με την γερμανική εταιρεία περιείχε συγκεκριμένες ρήτρες και δεσμεύσεις. Ανάμεσά τους ήταν να μην μειωθεί ο αριθμός των 1400 εργαζομένων πριν το Μάη του 2008 (τι πρόσχημα για την εκτόνωση αντιδράσεων!) και επίσης, τα ναυπηγεία να λαμβάνουν έργα με απευθείας ανάθεση. Τα συγκεκριμένα έργα έχουν να κάνουν εν πρώτοις με συρμούς του ΟΣΕ και του ΜΕΤΡΟ και τέσσερα υποβρύχια του πολεμικού ναυτικού. Αξιοσημείωτο ως προς τις προθέσεις της εταιρείας είναι, εκτός του ότι η κατασκευή των υποβρυχίων μεταφέρθηκε στα ναυπηγεία της στο Κίελο της Γερμανίας, ότι το πρώτο υποβρύχιο, ο “Παπανικολής”, που κατασκευάστηκε παρουσίασε προβλήματα ευστάθειας. Το ελληνικό υπουργείο άμυνας αρνήθηκε να το παραλάβει. Ο κυνισμός της εταιρείας δεν έχει όρια. Στις αρχές του καλοκαιριού του 2007, η Thyssen έχοντας ήδη εισπράξει λεφτά για τα τρία υποβρύχια (μη έχοντας στην ουσία παραδώσει ούτε ένα) ζήτησε το σύνολο των χρημάτων. Το ελληνικό κράτος αρνήθηκε με αυτούς τους όρους και η εταιρεία προχώρησε στην απόλυση 12 εργαζομένων. Τελικά, μετά από διάφορα αλισβερίσια μεταξύ των “εμπλεκόμενων” αλλά και την δυναμική αντίδραση των εργαζομένων οι απολύσεις ανακλήθηκαν.
Στη συνέχεια, η εταιρεία συνεπής προς την τυχοδιωκτική στρατηγική της προχώρησε στο “σπάσιμο” των ναυπηγείων σε μικρά κομμάτια ούτως ώστε να μεταπωληθούν τμηματικά, ξεκινώντας με το τμήμα τροχαίου υλικού που τελικά πωλήθηκε στην τυχάρπαστη Mayers (γερμανική εταιρεία κι αυτή, σε στενή σχέση με τον κυρίαρχο όμιλο). Στο τμήμα τροχαίου υλικού εργάζονται και οι 200 εργαζόμενοι των οποίων η μοίρα εξακολουθεί να είναι σε διαρκή εκκρεμότητα.
Συμπερασματικά:
Το ελληνικό κράτος πούλησε όσο-όσο (εισέπραξε 1,5 δις δραχμές ενώ για την απαλλαγή χρεών ώστε να πραγματοποιηθεί η πώληση έδωσε 100 δις δραχμές, μαντέψτε ποιός πλήρωσε την δυσθεώρητη διαφορά!) την δημόσια περιουσία και με επισφαλείς όρους για τους εργαζόμενους. Η Thyssen δεν έκανε επενδυτικά “ανοίγματα” προφανώς γιατί δεν την ενδιαφέρουν τα ναυπηγεία σαν τέτοια και τα χρησιμοποιεί μόνο για τα νταραβέρια της με το ελληνικό κράτος.
Δεύτερο αξιοσημείωτο είναι οτι ο R.Kuhlmann, διευθύνων σύμβουλος και γενικός δερβέναγας των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, υπήρξε αρχισυνδικαλιστής(!), πρόεδρος του γερμανικού σωματείου εργατών μετάλλου που αριθμεί 2 εκατομμύρια μέλη. Ποιος είπε οτι τα τρωκτικά δεν αναρριχώνται;
Αν κάτι μας εξοργίζει παντα, πέρα από τα παιχνιδάκια κράτους και αφεντικών, είναι το γεγονός ότι έρμαια αυτής της κατάστασης είναι οι εργαζόμενοι οι οποίοι σέρνονται από τον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς σε έναν δεύτερο, αυτόν της ανεργίας.
Ακόμη πιο εξοργιστική είναι η στάση των εργατοπατέρων του σωματείου εργαζομένων στα ναυπηγεία «Τρίαινα». Το σωματείο ελέγχεται από τις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Οι επαγγελματίες αντιπρόσωποι των εργαζομένων έχουν λειτουργήσει πυροσβεστικά στους αγώνες και πάντα στο πλάι των αφεντικών, άλλοτε με συνδικαλιστικές μανούβρες, άλλοτε ενεργοποιώντας πελατειακές σχέσεις και άλλοτε με απειλές και τραμπουκισμούς. Στον αντίποδα της «Τρίαινας» και αμέσως μετά τις εξελίξεις του καλοκαιριού στήθηκε η ΕΕΝΣ (Εργοστασιακή Επιτροπή Ναυπηγείων Σκαραμαγκά) η οποία ελέγχεται κυρίως από το ΠΑΜΕ και ήρθε να διαχειριστεί με τη σειρά της τη δυσαρέσκεια απέναντι στην «Τρίαινα». Η μέγγενη της συνδικαλιστικής και κομματικής χειραγώγησης καλά κρατεί.
Προς το παρόν το ζήτημα των απολύσεων έχει “παγώσει” λόγω μιας μεγάλης εργοληψίας, της κατασκευής εξέδρας στην Thyssen που θα διαρκέσει περίπου 15 μήνες. Ωστόσο, οι ρήτρες πώλησης στην γερμανική εταιρεία όσον αφορά τις μαζικές απολύσεις την δεσμεύουν έως τον Μάη του 2008.
Τίποτε δεν δικαιολογεί τον εφησυχασμό. Αντίθετα, για το μέλλον των ναυπηγείων όλα δικαιολογούν τον υποψιασμό. Στο πλάι των εργαζομένων. Απέναντι στις επιλογές της κυριαρχίας…