Ο χρόνος που πέρασε βρήκε το Αιγάλεω βαθιά πληγωμένο όχι μόνο από την παραδοσιακή επιθετικότητα των καπιταλιστικών σχέσεων, που έτσι κι αλλιώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφορά το σύνολο της επικράτειας, αλλά και από τις πιο επαχθείς μορφές της. Η επέλαση του συντηρητισμού, της εξατομίκευσης και της ξενοφοβίας με την χειραγώγηση της κρατικής μηχανής και της ιδεολογικής τρομοκρατίας των ΜΜΕ, κατοχυρώνει την δυναμική επανεμφάνιση των ακροδεξιών αντιλήψεων, της μικροαστικής αντιδραστικότητας και της παρακρατικής θρασυδειλίας στην περιοχή.
Σε πολιτικό επίπεδο, οι τελευταίες εκλογές αποτελούν ένα σημείο αναφοράς. Τα αποτελέσματα των εκλογών αποτύπωσαν αξιοσημείωτες μετακινήσεις. Ο ένας στους τέσσερις δεν πήγε να ψηφίσει πιστοποιώντας έτσι ένα σημαντικό μέγεθος κοινωνικής δυσφορίας ή αδιαφορίας για την όποια πολιτική διευθέτηση μέσω των εκλογών. Η αποχή δεν είναι βέβαια μέγεθος μέτρησης πολιτικής συνειδητοποίησης αλλά διατυπώνει με σαφήνεια μια κυριαρχική κρίση που επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες. Σημειωτέον, ο κυριαρχικός λόγος φαινομενικά υποβαθμίζει αυτήν την κρίση ενώ στην ουσία πρόκειται για ένα δομικό πρόβλημα που αμφισβητεί την κοινωνική του νομιμοποίηση αλλά και το ίδιο το καθεστώς της αντιπροσώπευσης. Τρεις χιλιάδες άτομα που το 2004 ψήφισαν ΠΑΣΟΚ άλλαξαν γνώμη το 2007. Το ίδιο συνέβη με τρισήμιση χιλιάδες άτομα της ΝΔ. Εισέπραξαν από 1000 άτομα ΚΚΕ και ΣΥΝ αντίστοιχα και από κοντά 1000 άτομα εισέπραξε και ο ΛΑΟΣ διπλασιάζοντας την εκλογική του πελατεία φθάνοντας σε σύνολο 2.300 ατόμων στην περιοχή μας. Ένα πρώτο ενδεικτικό απότοκο αυτής της εξέλιξης είναι η ακροδεξιόστροφη ρατσιστική συγκέντρωση στον Άγιο Σπυριδωνα τον Οκτώβρη που πέρασε. Ελάχιστα αυξήθηκαν και οι δυνάμεις της «άκρας αριστεράς» που στο σύνολό της έφτασε κοντά στα 300 άτομα. Φυσικά, οι εκλογές αποτελούν μόνο φαινομενικό μέτρο των πραγματικών πολιτικών σχέσεων στο βαθμό που η πολιτική παρεμβατικότητα επιβεβαιώνεται στην ουσία σε καθημερινό επίπεδο κι όχι στην κάλπη. Έτσι, οι χιλιάδες των «προοδευτικών δυνάμεων» μετατοπίζονται προς στον γενικευμένο συντηρητισμό εγκλωβίζοντας τον προοδευτισμό τους είτε στις παραδοσιακές αψιμαχίες της προεκλογικής περιόδου είτε στη σύγχρονη μεταμοντέρνα δημοκρατία των καναπέδων. Είναι ενδεικτικό ότι η πρόσφατη χυδαία επίθεση στους πακιστανούς από τα ρατσιστικά ασπόνδυλα «κατόρθωσε», πέρα από τους διακριτούς 250 αναρχικούς, να κατεβάσει στους δρόμους του Αιγάλεω μετά βίας 300 γηγενείς.
Όπως έχουμε διατυπώσει πολλαπλώς σε τούτο το ιστολόγιο, η μετάβαση από τον ισχνό δευτερογενή παραγωγικό τομέα στον επελαύνοντα τριτογενή, θα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Για την επόμενη χρονιά, η λειτουργία του ΙΚΕΑ έχει ήδη δρομολογήσει ένα σύνδρομο φόβου και «επιχειρηματικής ανασφάλειας» σε πολλούς μικροβιοτέχνες και μικρέμπορους της περιοχής, οι οποίοι –και γι’ αυτο το γεγονός, φυσικά, ενδιαφερόμαστε- μεταφέρουν το σύνδρομό τους στους εργαζόμενους. Είναι γνωστό τοις πάσι ποιοί στην ουσία πληρώνουν τα τυχοδιωκτικά κερδοσκοπικά στοιχήματα των μικρών και μεγάλων αφεντικών. Η επίταση των ταξικών αντιθέσεων είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη αν προσθέσουμε και τις εξελίξεις στην υπόθεση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Η επικείμενη μετατροπή του παράκτιου χώρου σε ιδιωτικό λιμάνι έχει δρομολογήσει μια αναδιάρθρωση των κεφαλαίων, συνέπεια των οποίων αναμένεται να είναι, έτσι για «πρόγευση», η απόλυση 200 εργαζόμενων στα ναυπηγεία.
Σε κοινωνικό επίπεδο, οι επιπτώσεις της παρατεταμένης λιτότητας και της αύξησης των κοινωνικών ανισοτήτων έχει βουλιάξει στη φτώχεια χιλιάδες ανθρώπους και έχει οδηγήσει δεκάδες ανθρώπους να ψάχνουν τις νύχτες στα σκουπίδια, γεγονός ανήκουστο για το Αιγάλεω των τελευταίων δεκαετιών. Ποτέ μια γειτονιά -που μπορεί να μην στερήθηκε την ωμή εναντίωση προς κάθε τι που διέφερε ανάμεσά της αλλά από την άλλη- δεν άφησε τον «άπορο» και τον «τρελό» της χωρίς φαϊ. Τα πράγματα ωστόσο φαίνεται ότι έχουν αλλάξει δραματικά. Η χαμηλή παραβατικότητα αυξάνεται ακολουθώντας τους ρυθμούς του πληθωρισμού αποδεικνύοντας μια δηκτική αλληλεξάρτηση. Σήμερα που η εξατομίκευση είναι καθεστώς στις κοινωνικές σχέσεις, οι πόρτες και τα παράθυρα έχουν κλείσει ερμητικά κι έχουν φορέσει κάγκελα. Οι δημόσιοι χώροι έχουν παραδοθεί στον κόσμο των εμπόρων και της αστυνομίας. Όσο πιο φωτεινή είναι η Ιερά Οδός μεταξύ της Θηβών και του Κηφισού, ως εμπορικό κέντρο που λάμπει από τις απαστράπτουσες βιτρίνες, τόσο πιο σκοτεινοί είναι οι δρόμοι που οδηγούν σ’ αυτήν. Όσο πιο προσιτά είναι τα καφέ και τα μπιστρό του εμπορικού κέντρου γύρω από τον Εσταυρωμένο τόσο πιο απρόσιτα είναι τα σοκάκια γύρω από αυτές. Ο κόσμος της κατανάλωσης μετασχηματίζει όλο το φως και την ένταση της δημόσιας ζωής σε κέρδος και αλλοτρίωση, ματαιοδοξία και μοναξιά, μάζα και ευτέλεια.
Πρόσφατα, το Δασαρχείο Αιγάλεω, αποχαρακτήρισε κομμάτι γης μέσα στα ΤΕΙ Αθήνας, στην άκρη του Άλσους του Μπαρουτάδικου. Ένα καινούργιο τσιμεντένιο κτίριο -και μάλιστα δημόσιο- γεννιέται. Πρόκειται για ένα γεγονός που όσο πιο μικρό φαίνεται μέσα στην ασημαντότητά του τόσο πιο πολλά δείχνει για την λεηλασία κάθε εκατοστού γης από τις καπιταλιστικές σχέσεις. Φυσικά, συμπαραθέτουμε σ’ αυτήν την μικρή λεπτομέρεια, την μεγαλειώδη ανάπλαση του Ελαιώνα. Μια περιοχή για την οποία θεωρήθηκε μεγάλο κατόρθωμα ότι θα γεμίσει επιχειρήσεις, μεγακαταστήματα και γήπεδα, μια περιοχή χιλιάδων στρεμμάτων που θα βουλιάξει από το τσιμέντο ενώ απλά θα μπορούσε να γεμίσει με απίστευτο πράσινο βοηθώντας το ταλαιπωρημένο δυτικό τοπίο να ανασάνει. Από κοντά ξεδιπλώνονται και οι κακοβουλίες για τα βουνά Αιγάλεω και Ποικίλο. Εκκλησία, οικοδομικοί συνεταιρισμοί, δημοτικές αναπτυξιακές εταιρίες, τυχάρπαστοι ιδιώτες συγκροτούν ένα αδηφάγο πλήθος που με διάφορα σχέδια ανάπλασης παραμάσχαλα καραδοκεί με την πρώτη ευκαιρία να τσιμεντώσει τα βουνά γύρω από της περιοχή μας «αξιοποιώντας» τα.
Όσο όμως και να βαθαίνουν οι σχέσεις εκμετάλλευσης και εξουσίας άλλο τόσο οξύνονται και οι κοινωνικές αντιθέσεις. «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Όσο περισσότερο αυξάνεται η καπιταλιστική επιθετικότητα τόσο γιγαντώνεται η ανάγκη για κοινωνική αντίσταση, η επιθυμία για ελευθερία. Είναι καιρός να εγκαλέσουμε την εξεγερσιακή μας ευαισθησία. Έχοντας στο νου μας πια ότι: Οι καιροί ου μενετοί.