Το Αιγάλεω έχει ήδη αλλάξει. Η διαφορά του απογεύματος μεταξύ Δευτέρας και Παρασκευής ήταν στην πόλη μέχρι πρότινος αισθητή. Ανοιχτά μαγαζιά κίνηση, κλειστά μαγαζιά ανάσα για την πόλη. Μια ισορροπία που λειτουργούσε χωρίς να σημαίνει ότι δεν ήταν ήδη προβληματική. Τώρα πλέον το κυκλοφοριακό βάρος ακόμη και με τα μαγαζιά κλειστά είναι σταθερά ανυπόφορο, λογαριθμικά αυξημένο, θόρυβος και απίστευτο καυσαέριο έχουν επιβαρύνει το τοπίο. Το γεγονός ότι Ιερά Οδός, Θηβών και Κηφισός είναι όλη τη μέρα δρόμοι μποτιλιαρισμένοι έχει επιβάλλει την διοχέτευση των αυτοκινήτων μέσα στα στενά διαχέοντας το πρόβλημα παντού. Η μέγγενη του Μετρό και του ΙΚΕΑ, εγχειρημάτων που σχεδιάστηκαν υπολογίζοντας τις κερδοφόρες παραμέτρους τους αλλά όχι και την ποιότητα ζωής των κατοίκων του Αιγάλεω (παραδοσιακή καπιταλιστική λογική), έχει αρχίσει να στραγγαλίζει την πόλη. Η αστυνόμευση και ο κοινωνικός έλεγχος είναι ασφυκτικά και το μέγεθός τους εντείνεται και εκτείνεται διαρκώς για να δημιουργεί όλο και περισσότερη ανασφάλεια, όλο και περισσότερο φόβο ότι κάτι κακό συμβαίνει ή θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή.

Εκεί που οι αντικειμενικές αξίες αναγνωρίζουν επικερδείς ιδιοκτησίες και οι καταναλωτές θυσιάζουν την καθημερινότητά τους στη λατρεία των εμπορευμάτων, την φετιχοποίηση των αντικειμένων, εκεί ακριβώς οριοθετείται και η αξία της «ανάπλασης». Η ταχύτητα με την οποία εξυπηρετεί το Μετρό βραχυκλώνεται από την ανυπαρξία σχεδιασμού στάθμευσης, βραχυκυκλώνεται από τις αστικές συγκοινωνίες που -πέραν των γνωστών προβλημάτων τους- επιβαρύνονται και από το μποτιλιάρισμα. Πόσα πράγματα θα αγοράσουν οι Αιγαλιώτες από το ΙΚΕΑ; Εν τω μεταξύ θα εισπράττουν ασταμάτητα τις συνέπειες της καταναλωτικής μανίας όλου του λεκανοπεδίου (περίπου 20.000 επισκέπτες ημερησίως).

Το Αιγάλεω φυσικά και αλλάζει. Γίνεται αργά και σταθερά μισητό και ανυπόφορο και από τους ίδιους τους ανθρώπους του.