“Στις γυναικείες φυλακές Θηβών κρατείται από τα 15 της χρόνια η 20χρονη σήμερα τσιγγάνα Χριστίνα Κυριμοπούλου που εκτίει ποινή 8 ετών για κλοπές που διέπραξε παιδί ακόμα, σε ηλικία 14 ετών, με αποκομμένους οικογενειακούς δεσμούς και στήριξη. Τα προβλήματα που βίωνε ήδη πριν την επαφή της με το ποινικό σύστημα και τα οποία επιβάρυνε ο εγκλεισμός, σε συνδυασμό με την τοξικοεξάρτησή της, την έχουν οδηγήσει σε επανειλημμένες απόπειρες αυτοκτονίας, σε πληγές που εγγράφονται ανεξίτηλα στο κορμί και την ψυχή της .
Η τελευταία φορά που εξετάστηκε σε νοσοκομείο ήταν το 2003 στο Νταού Πεντέλης όπου και της παρασχέθηκε ιατρική βοήθεια ενώ και η κοινωνική επιμελήτρια του δικαστηρίου ανηλίκων έχει κάνει αίτηση να μεταφερθεί σε κατάλληλο περιβάλλον, προκειμένου να λάβει εκ νέου την απαραίτητη ιατρική και ψυχιατρική φροντίδα. Καθώς η διοίκηση των φυλακών δεν προέβη σε καμία ενέργεια, όλα δείχνουν ότι ο «σωφρονισμός» της νεαρής Χριστίνας Κυριμοπούλου θα επιτευχθεί δια της «τελικής λύσης», καθώς οι αυτοτραυματισμοί και οι απόπειρες αυτοκτονίας συνεχίζονται, επισύροντας πειθαρχικές τιμωρίες οι οποίες αθροίζονται στην ποινή που εκτίει. Η τελευταία απόπειρα που έκανε το περασμένο σαββατοκύριακο, όταν έμαθε για μια ακόμα καταδίκη που της είχε επιβληθεί ερήμην, της στέρησε οριστικά την δυνατότητα για την υφ’ όρον απόλυση, που θα την έβγαζε τις επόμενες ημέρες από τη φυλακή: Το Συμβούλιο της Φυλακής αποφάσισε να μην επιτρέψει την υφ’ όρων απόλυσή της και διέταξε τη μεταγωγή της σ’ άλλη φυλακή…
…Η παράταση του εγκλεισμού της Χριστίνας Κυριμοπούλου ισοδυναμεί με θανατική ποινή. Η αποτυχία της «σωφρονιστικής επιχείρησης», η οποία διέλυσε τον ψυχικό της κόσμο, θα την οδηγήσει μοιραία στο θάνατο, μέσα από ένα ακόμα «πειθαρχικό παράπτωμα», για το οποίο δεν θα υπάρχει πια η δυνατότητα να επιβληθεί «πειθαρχική ποινή”
(από κείμενο πανεπιστημιακών που κυκλοφορεί με σκοπό την συλλογή υπογραφών για την απελευθέρωσή της)
|
|
Αυτό το Σύστημα μπορεί να σέρνεται πάνω στην καθεμέρα μας για να τρέφει τις αδηφάγες ματαιοδοξίες του αλλά μερικές φορές ξερνάει τη βαρβαρότητά του με τόσο κυνισμό στα μούτρα μας που πνίγει την ψυχραιμία βαθιά μές την οργή. Η Χριστίνα είναι μια τέτοια περίπτωση. Το κυριαρχικό πρόσχημα της αδιαμφισβήτητης αξίας της ανθρώπινης ζωής αυτή τη φορά γίνεται σκόνη μέσα στην κόλαση των σωφρονιστικών κολαστηρίων.
Ας ξέρουν λοιπόν ότι η Χριστίνα δεν είναι μόνη…