Με δεδομένη την κριτική που ασκείται τις τελευταίες ώρες σε σχέση τόσο με την αφίσα της πρωτοβουλίας όσο και την «διαφαινόμενη» στάση της για τις επόμενες μέρες (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1107721,
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1107043 , https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1200231 ) έχουμε να κάνουμε μερικές επισημάνσεις.
Η πρωτοβουλία αναρχικών αιγάλεω είναι μια πρωτοβουλία που δεν έχει κατοχυρώσει την συνεκτικότητα μιας ομάδας για να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Στο δημόσιο λόγο της πρέπει να αποτυπώνεται κάθε φορά ο βαθμός συνεκτικότητας του συλλογικού. Σε αυτή την κατεύθυνση η αφίσα συνθέτει τις διαφορετικές απόψεις και εκτιμήσεις που έχουν κατατεθεί στο πλαίσιο των εσωτερικών της διαδικασιών. Η υπογραφή της πρωτοβουλίας είναι και πιστοποίηση ότι δεν αντανακλά την άποψη όχι μόνο όλων των αναρχικών της επικράτειας αλλά ούτε καν όλων των αναρχικών της περιοχής του Αιγάλεω. Είμαστε άτομα και φυσικοί φορείς μιας αντίληψης με αυτονόητα διακριτό βαθμό αυτονομίας στον τρόπο προσέγγισης του αξιακού της συστήματος. Δεν είμαστε στο απυρόβλητο της οποιασδήποτε κριτικής εκκινεί από το συγκεκριμένο αξιακό σύστημα και πάντα την λαμβάνουμε υπόψη.
Η διαρκής τοπική δράση επιτρέπει στις επιλογές μας την εμβάθυνση στα πολιτικά και κοινωνικά περιεχόμενα, επιτρέπει το άνοιγμα ζητημάτων από ένα σημείο και πέρα χωρίς να χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε διαρκώς την βάση εκκίνησης, επιτρέπει την σημειολογική αποδόμηση καθώς έχουν προσδιοριστεί τα πολιτικά σημεία αναφοράς, επιτρέπει την έκθεση εκτιμήσεων, στρατηγικών και τακτικών στο βαθμό που οι θέσεις είναι εκ των προτέρων δεδομένες. Μπορεί κάποιοι/ες σύντροφοι/ισσες να θεωρούν ότι ακόμη και μια αφίσα με τρεις λέξεις («όλοι στους δρόμους») θα έφτανε για τις 6 δεκέμβρη 2009, θα μας επιτρέψουν, ωστόσο, να έχουμε μια διαφορετική αντίληψη για τα πολλά περισσότερα που νιώσαμε την ανάγκη ότι πρέπει να ειπωθούν από τη μεριά μας για την συγκυρία.
Ο δημόσιος λόγος της πρωτοβουλίας έχει επιλεχθεί ως αντι-ιδεολογικός ακόμη και με την τρέχουσα κοινωνική πρόσληψη του όρου. Μπορούμε να απευθύνουμε τη λέξη ξένος -χωρίς εισαγωγικά- στην μικροαστική της πρόσληψη, ούτως ώστε να προγκάρουμε την κυρίαρχη επιχειρηματολογία, από τη στιγμή που έχουμε κατοχυρώσει την άποψή μας με πολλές απευθυντικές κινήσεις βάζοντας στη λέξη εισαγωγικά. Με το ίδιο σκεπτικό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια καθαρά κοινωνιολογική ουδέτερη άποψη για τον ορισμό της εξέγερσης για να την αντιδιαστείλουμε με την επέτειο. Μέχρι εκεί. Το τι ήταν ο Δεκέμβρης αλλά και το τι είναι για μας εξέγερση περιγράφεται με σαφήνεια στην αφίσα. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι έχουν εκδηλωθεί και εξεγέρσεις με αντιδραστικό περιεχόμενο πχ. στην καμπή 19 και 20ου αιώνα, το 1903 από φοιτητές που έκαψαν το κέντρο της Αθήνας προκειμένου να μην καθιερωθεί η δημοτική γλώσσα ως επίσημη…
Η αφίσα δεν διατυπώνει πουθενά τη θέση «όλοι στα σπίτια μας» και είναι πάντα πολύ απογοητευτική εκείνη η πρόχειρη ανάγνωση ενός κειμένου που «οφείλει» πάνω απ’ όλα όχι μόνο να μην προδίδει συγκεκριμένες προσδοκίες αλλά ούτε καν τους κώδικές τους. Στην πρωτοβουλία δεν υπήρχε η ίδια θέση για την συγκυρία και δεν χρειάζεται εδώ να αναπτυχθούν σκεπτικά που αυτές τις μέρες όλοι και όλες έχουμε ακούσει ή εκφράσει οι ίδιοι/ες. Η αφίσα έχει τη σαφήνεια που αναλογεί στην αντιδιαστολή επετείου και εξέγερσης. Δεν επενδύει σε εκείνους/ες που θα κατέβουν επετειακά -ενώ όλες τις άλλες 364 μέρες αποδέχονται την κυριαρχική συνθήκη- αλλά σε εκείνους/ες που θα καταφέρουν να διεμβολίσουν την επετειακή αντίληψη. Το κλειδί της στρατηγικής μας διαφοροποίησης βρίσκεται στη λέξη «καταφέρουν» όπου χωράει και η περισσότερη κουβέντα…
Η αναφορά στη στημένη επέτειο προσδιορίζει τη μάχη σε χώρο και χρόνο που δίνεται από την κυριαρχία να απαλλοτριώσει το χώρο της κοινωνικής συνείδησης σε σχέση με την πρόσληψη των εξεγερσιακών περιεχομένων του περασμένου Δεκέμβρη. Το «επιτρεπτό» στο επίπεδο των συμπεριφορών αφορά την αστυνομία που περιφράσσει το «στημένο» στο βαθμό που θα αποτύχει η ραγδαία εξελισσόμενη διαδικασία εκμαίευσης κοινωνικής συναίνεσης. Για παράδειγμα κάθε επέτειος του Πολυτεχνείου δεν ήταν η ίδια και ο διεμβολισμός της επετείου επιτυγχανόταν κάθε φορά που εκφράζονταν δυναμικά πολιτικά και κοινωνικά εξεγερσιακά περιεχόμενα πχ. 1989 με την αθώωση του Μελίστα, 1994 με την κρατική επίθεση στις καταλήψεις, 1995 με της εξέγερση στις φυλακές και την πολυήμερη απεργία πείνας συντρόφου κ.ο.κ. Οι εξεγέρσεις δεν έχουν “αναβιώσει” μέσα σε κλίμα επετείου. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το γεγονός ότι παράχθηκαν μεγάλες κοινωνικές εντάσεις, απείχε πολύ από την πραγματοποίηση μiας νέας εξέγερσης. Αυτό ακριβώς γράφουμε και στην αφίσα: ή «επέτειος» ή εξέγερση! Κι όχι: ή μνήμη ή λήθη… Επίσης, η «στημένη επέτειος» είναι που θέλει την χειραγωγημένη έκφραση μιας θλίψης με ανθρωπιστικό υπόβαθρο ενώ η εξέγερση θέτει το ζήτημα της διαλεκτικής συναισθημάτων και πολιτικής χειραφέτησης για τον δρόμο προς την ελευθερία.
Αναφορές σε ηττοπάθεια, πεσιμισμό, σύγχυση κλπ δεν θεωρούμε ότι μας αφορούν. Ούτε τις εννοούμε κάπου, ούτε τις υπονοούμε κάπου άλλού, ούτε τις νιώθουμε μέσα μας…
Μετά την ανακοίνωση Νο1, προφανώς, θα υπάρξουν κι άλλες.