Ήρθαν λοιπόν και στο Αιγάλεω οι “αστυνόμοι της γειτονιάς”. Κυκλοφορούν ανά δύο και μοιράζουν τις καρτούλες τους με μια ευγένεια που ξεπηδάει από αρπαχτά μαθήματα φτηνών δημοσίων σχέσεων. Την ίδια στιγμή που ο καπιταλισμός ξερνάει τις συνέπειες της τυχάρπαστης και κυνικής του αισχροκέρδειας πάνω στα μούτρα των μουδιασμένων υπηκόων (ναι, αυτό που αποκαλούν κρίση και θέλουν να την κοινωνικοποιήσουν) η γειτονιά μπορεί να απολαύσει τους διαλόγους των μπάτσων με τους διάφορους καλοθελητές για τα τεκταινόμενα στα σοκάκια… Ποιός περίεργος μπήκε σε εκείνο το σπίτι, πόσοι μετανάστες μαζεύονται σε εκείνο το διαμέρισμα, πόσοι από αυτούς ακούγεται ότι δεν έχουν χαρτιά, πόση φασαρία κάνουν σε κείνον τον όροφο, ο περιπτεράς πίνει χασίς, πότε πέρασε τρεκλίζοντας ο τάδε έφηβος του γείτονα που πάνε να τον μπλέξουνε, αυτός είναι ο αριθμός του αυτοκινήτου εκείνου που περνάει συχνά από τη γειτονιά κοιτάζοντας περίεργα… Θαυμάσια εκδούλευση που επιδιώκει να μετατρέψει τη ρουφιανιά σε κοινωνική αρετή. Η κοινωνία του ελέγχου την ίδια στιγμή που επιθετικά κατασκευάζει συναινέσεις, αποπροσανατολίζει συνειδήσεις και τις συγκροτεί μέσα σε καθεστώς θεσμικής εκπειθάρχησης, στήνει και τους χαφιέδες έξω από την πόρτα μας…

Πέρα από την παντελή αδιαφορία ή την απλή απέχθεια πρέπει να ετοιμαζόμαστε για δημόσια διαπόμπευση αυτής της κατάστασης σε κάθε ευκαιρία.