Η κρίση, για την “αποφυγή” της οποίας ο τότε πρωθυπουργός Καραμανλής από το 2008 είχε πασάρει στις ελληνικές τράπεζες 27 δις ευρώ καθησυχάζοντας μάλιστα τους αφελείς υπηκόους, έφτασε. Ήταν η τελευταία μεγάλη λεηλασία πριν την αποκάλυψη του μεγέθους της «πτώχευσης» του ελληνικού καπιταλισμού. Σε αυτό το πλαίσιο του καπιταλισμού, η ελλάδα σήμερα δεν «παράγει» τίποτε και την ίδια ώρα μισθοί και συντάξεις πληρώνονται με δάνειο μερικών δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ την ημέρα. Δάνειο που φυσικά θα ξεπληρώσουν οι ίδιοι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Παρότι το μέγεθος του εξωτερικού χρέους είναι πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμα των χρεών Αργεντινής και Ρωσίας που ως γνωστόν πτώχευσαν κι ακόμη ανανήπτουν, παρότι το έλλειμμα ισοζυγίου εισαγωγών-εξαγωγών είναι συντριπτικά δυσμενές, παρότι ο συνδυασμός αυτών των δύο μεγεθών θεωρείται θανάσιμος  για τα δημοσιονομικά μεγέθη, δεν δηλώνεται «πτώχευση». Η θεσμική διαπλοκή στο πλαίσιο του υπερεθνικού οργανισμού της ΕΕ δεν επιτρέπει «πτωχεύσεις». Από τη μια έρχονται «αξιωματούχοι» του διευθυντηρίου προς επιτήρηση των αποφασισμένων ντιρεκτίβων κι από την άλλη η γερμανική κεντρική τράπεζα αγοράζει ελληνικά κρατικά ομόλογα με επιτόκια μεγέθους εξόφθαλμης λεηλασίας.
Ο καπιταλισμός, ως σύστημα συσσώρευσης κεφαλαίων, συνηθίζει να εκκαθαρίζει τα μη ανταγωνιστικά κεφάλαια με διάφορους ρυθμούς ανά περίοδο, με έμφαση στις περιόδους κρίσης. Σε αυτές τις περιόδους δημόσια και ιδιωτικά μεγέθη σαρώνονται για να αποτιναχθεί ό,τι θεωρείται βαρίδι στην συσσωρευτική επιθετικότητα. Στις μέρες μας, με προμετωπίδα την «αποκάθαρση» των δημοσιονομικών μεγεθών, το μπλοκάρισμα της διαφθοράς και την πάταξη της παραοικονομίας, επιχειρείται άλωση όλων των «οπισθοδρομικών κοινωνικών κεκτημένων», επαναπροσδιορισμός στην κατεύθυνση της επιβάρυνσης όλων των σταθερών με τις οποίες οι υπήκοοι προσλαμβάνουν το εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό σύστημα. Η κρίση κοινωνικοποιείται από αυτούς που την έχουν προκαλέσει. Αρχής γενομένης της φούσκας των στεγαστικών δανείων και της απάτης των χρηματοπιστωτικών οργανισμών σε διεθνές επίπεδο το 2008, μέχρι και τη δομική αθλιότητα του ελληνικού καπιταλισμού από καταβολής  του, επέλαση της κρίσης σημαίνει και αυτή τη φορά επιθετική μετάθεση των ευθυνών για τις συνέπειες σε αυτούς που δεν τις προκάλεσαν. Και φυσικά, η επιθετικότητα ασκείται από αυτούς τους ίδιους που τις προκάλεσαν.
Τα χειρότερα δεν έρχονται μόνο για μας αλλά και γι’ αυτούς , καθώς η λεηλασία συνεχίζεται και οι διεθνείς «επιτηρητές» του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι μαθημένοι στην ποιότητα της ισορροπίας δυνάμεων στο γηγενή κοινωνικό σχηματισμό, ούτε κατανοούν την δυναμική των κοινωνικών αντιστάσεων.
Όσο περισσότερο τις απαξιώσουν τόσο περισσότερο θα εκπλαγούν.