Ο αρχιασφαλίτης του Αιγάλεω λοιπόν, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Χρήστος Μπουράνης, εμπλέκεται στη ιστορία με το νταβαντζιλίκι στο ΤΕΙ Αθήνας. Για μια ακόμη φορά, οι αναρχικοί αποτελούν, την μεγάλη “αιτία και αφορμή” για την οποία το σκουλήκι αυτό δικαιολογεί τις χυδαίες του μίζες, τους φτηνούς εκβιασμούς, το γλοιώδες του σούρσιμο ανάμεσα στους ανθρώπους.
Θαυμάστε τον! http://www.zougla.gr/news.php?id=40853
Τον θυμόμαστε από το 2004 να παρακολουθεί επισταμένως και ασυστόλως, αδιάκριτα και ενοχλητικά συντρόφους και συντρόφισσες και με το σκυλολόι του να τους προσάγει από κάθε σημείο της Δυτικής Αθήνας, έξω από στέκια, μετά από εκδηλώσεις, μετά από θεατρικές και μουσικές πρόβες, πότε νύχτα και πότε μέρα στην ασφαλίτικη φωλιά της Μαρμαρά. Τί μαθήματα εθνικοηθικής… τί “κουβεντούλες” για τα πολιτικά… τί ύπουλες προτάσεις για “συνεργασία”… τί “εξυπνάδες” και “φιλοσοφίες”… τί φτηνή ταλαιπωρία για δεκάδες συντρόφους και συντρόφισσες…
Δεν είναι όμως προσωπικό. Δεν πρόκειται πάλι για ένα από τα γνωστά “μεμονωμένα περιστατικά”. Ο άνθρωπος αυτός είναι επικεφαλής των ασφαλιτών στην ευρύτερη περιοχή των δυτικών προαστείων. Έχει εμπεδώσει μια χαρά την “παραδοσιακή” αλλά και τη “σύγχρονη” κουλτούρα του ελέγχου, της καταστολής, έχει “συνεργάτες” που χάνονται βαθιά μέσα στα βάθη του αστυνομικού διευθυντηρίου, βαθιά μέσα στην αγωγή των ανθρώπων με τα “πολιτικά” και τις “ταυτότητες στο χέρι”.
Έπεσε στα αδηφάγα θηρία της “ζούγκλας” του θεάματος, όμως, και θα τον κάνουνε κομματάκια πριν τον αναλάβει η συναδελφική θωπεία των “εσωτερικών υποθέσεων” της υπηρεσίας του.
Σημασία έχει από πού πιάνεται λοιπόν για να μην τον λιώσουν τα δημοσιογραφικά κοράκια. Μα, φυσικά, από την διαδεδομένη “ανάγκη” να θυσιάσει η κοινωνία ελευθερίες και αξιοπρέπειες εν ονόματι της ασφάλειας. Μιας ασφάλειας με το αζημίωτο βέβαια…
Γιατί τα έκανε όλα αυτά; Για να αντιμετωπιστούν οι αναρχικοί, οι αντιεξουσιαστές, οι “παρατάξεις”, τα πολιτικά νοήματα στις αφίσες, στα πανό, στα τραπεζάκια, …ο εσωτερικός εχθρός, η ασύμμετρη απειλή!
Σύρσου τώρα αποδιοπομπαίε τράγε του ασφαλίτικου ζόφου, ξέπλυμα της κατασταλτικής στρατηγικής για να σε δούνε κι άλλοι όπως σε βλέπαμε κι εμείς στη Μαρμαρά…

Αυτό λοιπόν είναι το αντίπαλο κρατικό δέος στη δική μας ανιδιοτελή πολιτική, κοινωνική και προσωπική ζωή. Τους ξέρουμε χρόνια τώρα, αιώνες τώρα, βαθιά μεσα στην ιστορία…
Πού και πού τους λυπόμαστε αλλά συνήθως μισούμε τον μισανθρωπισμό τους.
Πάντα όμως έχουμε το νου μας στους Χρήστους…