Διαβάζουμε σήμερα στα “Νέα”:
“ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ» του κέντρου της Αθήνας συνεχίζει η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Τοξικομανείς, άστεγοι και λοιποί που χαλάνε την εικόνα του κέντρου της πρωτεύουσας για ακόμη μια φορά κρύβονται πίσω από την κουρτίνα από την αστυνομία. Η εντολή που δόθηκε στις Υποδιευθύνσεις της Δίωξης Ναρκωτικών είναι να συστήσουν ομάδες που θα αναγκάζουν τους «άθλιους» του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, από το Μοναστηράκι μέχρι την Πλατεία Καραϊσκάκη, να εγκαταλείψουν τα στέκια τους και να μεταφερθούν προσωρινά στην Ιερά Οδό, σε μια επιχείρηση η οποία έχει κοινά χαρακτηριστικά με την επιχείρηση «Καθαρή Αθήνα», που είχε στηθεί τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων.”
Φυσικά και έχει σημασία η “μεταφορά” όλων αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων προς την Ιερά Οδό. Η κατεύθυνση της πολεοδομικής αναδιάταξης δείχνει για μια ακόμη φορά με σαφήνεια την κυρίαρχη άποψη για τα δυτικά προάστια. Πρόκειται για μια χωροταξική δεξαμενή των τελευταίων τάξεων στην πυραμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας, όχι απλά ως μια ανανέωση της παραδοσιακής ιστορικής σχέσης του τοπίου των δυτικών προαστίων με τους φτωχούς, αλλά ως μια επιθετική πολεοδομική κίνηση κοινωνικού αποκλεισμού και περιβαλλοντικής λεηλασίας σε βάρος του συγκεκριμένου πληθυσμού. Παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις κυριαρχικές κινήσεις στο πλασίο του πολεοδομικού εκσυγχρονισμού των δυτικών προαστίων και είναι αλήθεια ότι τα πράγματα είναι χειρότερα και από τις δυσμενέστερες των εκτιμήσεών μας.
Θα επανερχόμαστε συνέχεια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εκείνο ωστόσο που πρέπει επιπλέον να σημειωθεί είναι η αποσιώπηση της έκτασης του ίδιου του ζητήματος των ναρκωτικών. Την περασμένη δεκαετία όλοι θα θυμούνται το ντόρο που γινόταν στα δελτία ειδήσεων κάθε φορά που πέθαινε κάποιος/α από τα ναρκωτικά. Σήμερα κανείς δεν δίνει σημασία και αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Οι εξαρτημένοι έχουν υπερπολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που οι θάνατοί τους δεν αποτελούν πλέον είδηση καθώς χαρακτηρίζονται ως βασική κοινοτυπία. Η αντιμετώπιση του φαινομένου όπως θα του αναλογούσε, δηλαδή ως κοινωνικής “μάστιγας”, δεν συμφέρει μια και σαφώς αυταξιώνεται ως κραυγαλέα απόδειξη παρακμής των ίδιων των αξιών του αστικού πολιτισμού. Έτσι, το κέντρο της μητρόπολης, οι γειτονιές των προαστίων, οι επαρχιακές πόλεις ακόμη και χωριά αποτελούν το φόντο για δεκάδες χιλιάδες εξαρτημένους που, αναμφισβήτητα αρκετοί κάθε μέρα πια, πεθαίνουν αβοήθητοι αργά και σταθερά μέσα στο δολοφονικό καθεστώς των ψευδαισθήσεών τους. Μέσα σε μια βαθιά κοινωνική σιωπή…