Eίναι πασιφανές ότι τα αφεντικά δεν πτώχευσαν. Και, μεσούσης της κρίσης, δεν τίθεται καν ζήτημα να αυξηθεί η φορολόγηση των επιχειρήσεων ή να απαγορευτεί η εξαγωγή κεφαλαίων. Μαζί με την λεηλασία των «κατώτερων» τάξεων, προωθείται και η προλεταριοποίηση κομματιών της μεσαίας τάξης.
Είναι πασιφανές ότι το ελληνικό κράτος μπορεί να διακηρύττει ενδεχόμενη πτώχευση αλλά την ίδια στιγμή προσλαμβάνει άλλους 15.000 αστυνομικούς. Ζητώντας ενίσχυση με αστυνομικούς από άλλες ευρωπαϊκές χώρες θέλει να θωρακίσει την καπιταλιστική επιθετικότητα.
Είναι πασιφανές ότι η αριστερή διαμεσολάβηση δηλώνει τη διάθεσή της να εξαντλήσει κάθε της δυναμική. Το ΚΚΕ μέσω του ΠΑΜΕ καθημερινά κατεβασμένο στους δρόμους προσπαθεί να πραγματώσει την μεγάλη και χρόνια προσδοκία της εξόδου από την ΕΕ με το μότο: μόνο η έξοδος από την ΕΕ μπορεί να σταματήσει τα αντιλαϊκά μέτρα. Επενδύει πλέον στη μοναδική ευκαιρία που έχει να διευρύνει τη βάση του. Ο Σύριζα βάζει στην άκρη τα αδιέξοδα από την κουρελοειδή του σύσταση και δειλά δειλά δηλώνει την παρουσία του στο κέντρο και τις γειτονιές προσπαθώντας να αντλήσει πολιτική υπεραξία με την υποκατάσταση του σοσιαλδημοκρατικού ελλείμματος του Πασόκ.
Είναι πασιφανές ότι η συνδικαλιστική διαμεσολάβηση είναι ανύπαρκτη, γεγονός που χρεώνεται στην πολιτική κρίση νομιμοποίησης του συστήματος.
Είναι πασιφανές ότι τα ΜΜΕ στηρίζουν τις κυριαρχικές επιλογές ως εντεταλμένο μέρος τους. Άσφαιρη πολεμική στις κυβερνητικές εξαγγελίες, διαστρέβλωση των κοινωνικών αντιδράσεων, απόκρυψη γεγονότων, διάθλαση αντιστάσεων.
Είναι πασιφανές ότι η επερχόμενη εξέγερση είναι ήδη εδώ. Η πολιτική και κοινωνική διαμεσολάβηση «πείθει» μόνο τον εαυτό της, προσπαθεί να καθηλώσει στους καναπέδες τον επισφαλή μικροαστισμό ή να περιφράξει με κοινότυπα πανό τα μέλη και τις παρυφές των οργανώσεων. Οι αντιστεκόμενοι στη συντριπτική τους πλειονότητα διαφεύγουν από τα αυτονόητα στους δρόμους. Δηλώνουν μια επιθετική και αδιάλλακτη ανυπακοή.
Εκείνο που δεν είναι πασιφανές -κάτω από τόνους αστικής προπαγάνδας- είναι ένα αντιεξουσιαστικό πρόταγμα στους δρόμους, τις γειτονιές, τους εργασιακούς χώρους, σε κάθε σημείο που πλήττεται από την κρατική καπιταλιστική επίθεση. Χρειάζεται επίταση μιας πολιτικής και κοινωνικής παρουσίας , όχι ως συμπλήρωμα της αριστερής διαμεσολάβησης -που βρίσκεται στο δρόμο με τεταμένες πρακτικές μεν, με εχθρικά προς την κοινωνική απελευθέρωση περιεχόμενα δε- αλλά ως αυταξία με σημεία αναφοράς την αυτοοργάνωση, την αδιαμεσολάβητη ρήξη και την αλληλεγγύη. Ο Δεκέμβρης του 2008 έχει καταδείξει τις δυνατότητες ενός αντιεξουσιαστικού ανατρεπτικού λόγου. Η άνοιξη του 2010 απαιτεί την διεύρυνση των ανατρεπτικών περιεχομένων, την απεριόριστη ένταση και έκταση των απελευθερωτικών προταγμάτων, την επέκταση των απελευθερωμένων χώρων και χρόνων και την κοινωνική τους κατοχύρωση.
Αυτές τις μέρες ο σημαντικότερος εχθρός των καταπιεσμένων θα είναι η δική τους αδράνεια.