Περίπου 2000 άτομα συμμετείχαν στην πορεία ενάντια στις φασιστικές και παρακρατικές επιθέσεις των τελευταίων μηνών. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα δυνατό πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Μπορεί να μην σημαίνει το οριστικό και τελεσίδικο ξερίζωμα των φυσικών φορέων του φασισμού και του ρατσισμού αλλά είναι ένα ανάχωμα στην ασύδοτη δράση τους. Η παρουσία των συγκεκριμένων χιλιάδων ανθρώπων στο δρόμο, το Σάββατο που πέρασε, δηλώνει μια αποφασιστικότητα να απαντηθούν οι θρασύδειλες επιθέσεις πέρα από τις κομματικές διαμεσολαβήσεις, τα δημοκρατικά προσχήματα και τις αυταπάτες των οποιοδήποτε θεσμικών λύσεων. Η συνέχεια, ωστόσο, στην συγκεκριμένη υπόθεση πρέπει να είναι συλλογική, επίμονη και σαφώς εστιασμένη στα φυσικά νεύρα των φασιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων. Τα φίδια πίσω στις τρύπες τους!
Παραθέτουμε το κείμενο που μοιράσαμε μαζί με άλλους συντρόφους στην πορεία:
Την έχουμε ξαναδεί αυτήν την ιστορία…
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξελισσόμενη και πολυμέτωπη επίθεση της κυριαρχίας στο κοινωνικό σώμα: από τους αντεργατικούς νόμους και το νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, τους διευρυνόμενους τρομονόμους και τις κάμερες στους δρόμους, τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές, τη λεηλασία του περιβάλλοντος και την επιταχυνόμενη απαξίωση της ζωής των μη προνομιούχων…Πίσω από τη διάχυτη ρητορεία της δημοκρατίας για ανάπτυξη, αναδιάρθρωση, ασφάλεια, εκσυγχρονισμό, καθετί συλλαβίζεται ως λεηλασία και τίποτα άλλο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, κάθε δυναμική κοινωνική αντιθετική κίνηση προς όλα αυτά, θα στοχοποιηθεί και θα «απολαύσει» την κρατική σκληρότητα που της αναλογεί. Το ασφυκτικό πρεσάρισμα της κρατικής ασφάλειας, τις παρακολουθήσεις, τις προσαγωγές και τις συλλήψεις, την καταστολή στο δρόμο, τη λάσπη και την παραπληροφόρηση από τους μηχανισμούς χειραγώγησης. Η εποχή του «αγαθού» της ασφάλειας δεν απαιτεί μονάχα καλοκουρδισμένους μηχανισμούς καταστολής. Απαιτεί ταυτόχρονα την καλλιέργεια φοβικών κοινωνικών αντανακλαστικών και την κατασκευή εσωτερικών εχθρών, τη στοχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων. Από τους μικροπαραβατικούς, τις μειονότητες, τους μετανάστες έως τις πολιτικές και κοινωνικές ομάδες που βγαίνουν στο προσκήνιο των κοινωνικών αγώνων. Την είδαμε αυτή τη λύσσα, στις περσινές κινητοποιήσεις των φοιτητών, στις απεργίες των λιμενεργατών, στην εκδίωξη των ασιατών μεταναστών από το λιμάνι της Πάτρας, στις εξεγέρσεις των φυλακισμένων την περασμένη άνοιξη και θα την ξανασυναντήσουμε κάθε φορά που οι διεκδικήσεις κοινωνικών ομάδων θα ξεπερνούν τα ασφυκτικά όρια της νομιμοφροσύνης, κάθε φορά που ολόκληρες κοινωνικές ομάδες δεν χωρούν στα σχέδια και στις «αντοχές» ή τον «καθωσπρεπισμό» των κυρίαρχων.
Αυτοί λοιπόν οι κοινωνικοί και πολιτικοί χώροι που φιλοξενούν αυτούς και αυτές που δεν θέλουν να συναινέσουν στη «γαληνοτάτη δημοκρατία» της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, αυτοί και αυτές που δεν χωρούν σε κομματικά μαντριά, μετριοπάθειες και συνδιαλλαγές, αυτοί και αυτές που καταθέτουν έμπρακτα την αμφισβήτηση και την οργή τους, βρίσκονται αυτόματα στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Η «εμμονή» των μηχανισμών καταστολής για τους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές, συνεπικουρούμενη από τη χαβούζα των πλουραλιστικών ΜΜΕ, είναι κομμάτι αλλά και αιχμή της τρέχουσας κατασταλτικής στρατηγικής. Είναι ένα μήνυμα προς όλο το κοινωνικό σώμα: ΥΠΑΚΟΗ. Και μπορεί όλα αυτά μέσα στον διάχυτο κυνισμό και την ιδιώτευση να φαντάζουν γραφικά, να ντύνονται με διάφορα επίθετα (κουκουλοφόροι, γνωστοί άγνωστοι, προβοκάτορες και άλλα καταγέλαστα), να παθολογικοποιούνται ως ανερμάτιστες και «νεανίζουσες» πολιτικές προτάσεις, παρόλ’ αυτά, παραμένουν μάχιμες στο κοινωνικό πεδίο, διευρύνοντας κοινωνικούς χώρους ελευθερίας.
Και όπου δεν φτάνουν οι νόμοι και οι μηχανισμοί της δημοκρατίας φτάνει το μακρύ χέρι των «παρα»κρατικών επιθέσεων στα σκοτεινά. Από τον Δεκέμβρη του 2007 και σε διάστημα ενός μήνα πραγματοποιήθηκαν νυχτερινές επιθέσεις σε διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Επιθέσεις οι οποίες, εκτός από τον κυρίαρχο ιδεολογικό πόλεμο ενάντια στους αναρχικούς και τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια τρέφονται και από τον διευρυνόμενο κοινωνικό συντηρητισμό και τα μουδιασμένα κοινωνικά και ταξικά αντανακλαστικά. Επιθέσεις που θέλουν να ξεσπούν τη λύσσα τους σε καθετί που λεκιάζει το καθεστώς της τάξης και της ασφάλειας.
Από την απόπειρα εμπρησμού στον αναρχικό χώρο του Θερσίτη στο Ίλιον, στις εμπρηστικές επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια (Περιστέρι, Λέσχη Υπογείως), τις τραμπούκικες επιθέσεις σε εργατικά σωματεία (σύλλογος βιβλιοϋπαλλήλων), σε χώρους κινήσεων κατοίκων («Πρωκατ», «Ιλισός») που εναντιώνονται στη λογική της «ανάπλασης» των γειτονιών ως τα σπίτια μεταναστών σε Αιγάλεω και Ρεντη αλλά και ως εφεδρικά τάγματα εφόδου σε διαδηλώσεις και κοινωνικές συγκρούσεις…
Τα γεγονότα στις 2 Φλεβάρη
Τα γεγονότα στις 2 Φλεβάρη στο κέντρο της Αθήνας, με την αγαστή συνεργασία μπάτσων και φασιστών, πάνε πολύ πιο πέρα από το «τηλεοπτικά» προφανές: δεν πρόκειται ούτε για τυχαία σύμπραξη της στιγμής ούτε πολύ περισσότερο για λανθασμένο αστυνομικό σχεδιασμό: είναι μια διαρκής «σύμπτωση απόψεων», ένας ανοιχτός δρόμος επικοινωνίας, συνεργασίας και αλληλοσυμπλήρωσης της τρέχουσας κατασταλτικής πολιτικής (τόσο σε πρόσωπα όσο κυρίως σε λογικές) με τους προστάτες της εθνικοφροσύνης. Οι εκατέρωθεν χαριεντισμοί μπάτσων και φασιστών στην πλατεία Κολοκοτρώνη και η μετέπειτα κοινή τους επίθεση στους συγκεντρωμένους, σίγουρα δεν ξενίζει τους υποψιασμένους. Παλιότερα είχαν άλλα επίθετα ως μεταμφίεση: «αγανακτισμένοι πολίτες». Σήμερα δεν χρειάζονται προκαλύμματα: από τη μια η διαρκής στοχοποίηση και εγκληματοποίηση των αναρχικών από κράτος και ΜΜΕ και από την άλλη η «αναπτερωμένη» ψυχολογία των φασιστών λόγω της ακροδεξιάς εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο αλλά και οι καλλιεργούμενες εθνοφαντασιώσεις και γαλανόλευκες φιέστες για τις «εθνικές αθλητικές επιτυχίες», φαντάζουν ικανές νομιμοποιητικές συνθήκες για μια «ευπρόσωπη» συνεργασία στο δρόμο. Χωρίς επίθετα…Αγαστή συνεργασία και δύο μαχαιρωμένοι διαδηλωτές.
Η επιλογή των «αντι»συγκεντρωμένων να συγκρουστούν με τα φασιστοειδή και τους μπάτσους προστάτες τους στην οδό Σταδίου και αργότερα έξω από την κατειλλημένη Πρυτανεία στην οδό Πανεπιστημίου ήταν μια ανακλαστική απάντηση στη σωρεία των πρόσφατων παρακρατικών επιθέσεων σε χώρους κοινωνικής αντίστασης και μετανάστες. Όλα μετά ήταν προβλεπόμενα, όσο κι αν ήταν εξόφθαλμα: οι φασίστες φεύγουν ανενόχλητοι, η αστυνομία επιτίθεται λυσσαλέα και απροσχημάτιστα στην απογευματινή πορεία 600 αναρχικών ενώ όλα έχουν τελειώσει, προσαγωγές 118 ατόμων. Η «αριστερά των κινημάτων» που είχε καλέσει στην «αντι»συγκέντρωση, απουσίαζε παντελώς από το κάλεσμά της, εισέπραξε την πολιτική υπεραξία για την «αγωνιστικότητά» της, απέσυρε «θριαμβευτικά» της λίγες της «νικηφόρες» δυνάμεις και αργότερα περιέφερε μέσω ανακοινώσεων και ΜΜΕ τον διαχωρισμό της από τις συγκρούσεις, καταγγέλοντας άκαπνα τη φασιστοσύναξη και την σύμπραξή με τους μπάτσους. Κάποια πράγματα παραμένουν αναλοίωτα στο χρόνο… Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ έπαιξαν το γνώριμο ρόλο τους: ως επίσημοι εκπρόσωποι τύπου της αστυνομίας και ως αμύντορες της τάξης και της ασφάλειας, αυτόκλητοι προστάτες των πολιτών. Η θεωρία των ακροκινούμεων ομάδων και των «ανυπολογιστων καταστροφων περιουσιών των πολιτών» (την ίδια στιγμή που μόνο προθήκες τραπεζών καταστράφηκαν) όχι μόνο εξομοίωνε τους μαχαιροβγάλτες με τους αγωνιζόμενους στο δρόμο, αλλά και έδινε για άλλη μια φορά το πράσινο φως για τις επίσημες κατασταλτικές μεθοδεύσεις που ακολούθησαν. Είναι ακριβώς αυτές οι ίδιες λογικές, που τρέφουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, τα ξεκαθαρίσματα με τους «διασαλευτές της τάξης». Είναι ακριβώς αυτές οι λογικές που κάθε φορά θα ανάγουν το «δικαίωμα στην ασφάλεια» σε ύψιστη κοινωνική αξία, θα ενοποιήσουν ένα κατακερματισμένο και εξατομικευμένο κοινωνικό σώμα, για την εμπέδωση του γενικευμένου κοινωνικού φόβου και τη νομιμοποίηση των κατασταλτικών καινοτομιών πάνω σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Η ηγεμονία της τρομοϋστερίας, του φόβου και της καταστολής εικονοποιήθηκε απροσχημάτιστα στις 2 Φλεβάρη.
Απέναντι στο καθεστώς φόβου που διαμορφώνεται διαρκώς, την εντεινόμενη καταστολή, την επιταχυνόμενη καπιταλιστική λεηλασία, κάθε πεδίο όξυνσης του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, πρέπει να είναι το διαρκές σημείο συνάντησης, της κοινωνικής άρνησης, της αμφισβήτησης και της οργής. Στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο.
Θερσίτης, Ρεσάλτο, Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω, Αναρχικοί/ες από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά