Στην περιοχή του Ελαιώνα, πίσω από την Σόφτεξ, επέλεξε ο δήμαρχος Αθηναίων Ν. Κακλαμάνης να αδειάσει τα σκουπίδια που περισυνέλεξε με τους απεργοσπάστες του μόλις χτες αργά τη νύχτα. Έχει γίνει της μόδας αυτή η ορολογία: σταθμός μεταφόρτωσης απορριμάτων. Αυτός ο σταθμός δεν είναι μια περιστασιακή επιλογή αλλά γενικότερα βρίσκεται μέσα στα σχέδια “αξιοποίησης” ενός μέρους του Ελαιώνα στον αντίποδα της χωματερής των Άνω Λιοσίων. Εν πάση περιπτώσει τίποτε δεν είναι τυχαίο και είναι δεδομένη η ταξικότητα των σχεδίων αξιοποίησης των αστικών τοπίων από την Εξουσία. Στο προκείμενο, τα σκουπίδια επιχειρήθηκε να ξεφορτωθούν χωρίς κανέναν κανόνα προστασίας της δημόσιας υγείας καταμεσίς των πιο βεβαρημένων περιβαλλοντικά περιοχών της πρωτεύουσας ανάμεσά τους και το Αιγάλεω. Δεν τους πέρασε. Εμποδίστηκαν από απεργούς, κατοίκους και αλληλέγγυους.
θα μπορούσε βέβαια κανείς να θεωρήσει την ανάρτηση αυτή χωρίς νόημα μια και η κατάσταση με τα σκουπίδια είναι ήδη τόσο γενικευμένα επικίνδυνη που η υπόθεση της μεταφόρτωσης στον Ελαιώνα είναι πταίσμα. Στη αντίθεση, ωστόσο, κεφαλαίου-εργασίας όπως αυτή εξελίσσεται με τους εργάτες καθαριότητας, το πρόβλημα των επικίνδυνων σκουπιδιών είναι προφανές ότι το έχει προκαλέσει η κυβέρνηση και το κράτος. Η Εξουσία οξύνει αυτή την αντίθεση από τη μεριά της με κάθε μέσο που δεν μπορεί παρά να την χαρακτηρίζει όπως και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση. Με διάφορα τερτίπια αδειάζονται οι κεντρικοί δρόμοι και οι χώροι μπροστά από τα υπουργεία -κι όχι φυσικά οι χώροι μπροστά από σχολεία και νοσοκομεία που έχουν αναληφθεί από το προσωπικό ασφαλείας των απεργών, προσωπικό που προφανώς υπολείπεται παρ’ όλη την καλή διάθεση των απεργών μια και μεγεθύνονται οι ποσότητες των σκουπιδιών αλγορυθμικά- και τα σκουπίδια μεταφέρονται στον Ελαιώνα! Έτσι η Εξουσία από τη μια εκθέτει τους απεργούς με τα τερτίπια της αλλά και με όλους τους ιδεολογικούς της μηχανισμούς παρά την ουσιαστική δική της αδιαλλαξία και από την άλλη επιβαρύνει το “σύνηθες” τοπίο δημιουργώντας χωροταξικά θέσφατα ενόψει της “ανάπλασης” του Ελαιώνα. Γι’ αυτό ακριβώς μιλάμε για ασκήσεις χυδαιότητας…