…Η βόλτα μέχρι το σπίτι σου στο Αιγάλεω παραμένει πάντα μια μικρή περιπέτεια. Λίγο καταθλιπτική ως επί το πλείστον. Δεν είναι ποτέ ίδια με τόσες άλλες διαδρομές που κάνω μες την πόλη, μέχρι την Καλλιθέα, για παράδειγμα, ή τη Νέα Σμύρνη και το Μαρούσι! Ή ακόμη και με άλλα μέρη στις δυτικές γειτονιές που ερχόμουν παλιά… Κάθε φορά μου κάνει εντύπωση. Η στάση στην Πειραιώς που είναι ένα μικρό ξεχωριστό σύμπαν -όπως κάθε στάση στην Πειραιώς, νομίζω. Τα τόσα ναυάγια -ανθρώπινα- που κλωθογυρίζουν στα ίδια μέρη, τα βλέμματα του κόσμου, αδιάκριτα συνήθως και ίσια μέσα στα μάτια. Πουθενά αλλού στην πόλη, έχω την εντύπωση, δεν με κοιτάει έτσι ο κόσμος. Όχι εμένα, συγκεκριμένα, αλλά τον διπλανό, την κάθε παρουσία. Κι έπειτα, μετά από την τόση αναμονή, είναι και το λεωφορείο που φτάνει. Το λεωφορείο που θα μπορούσε να πήγαινε Κάιρο ή Καμπούλ (τι χαριτωμενιά). Είναι καλό, ωστόσο, να αισθάνεται κανείς ασήμαντη μειονότητα καμία φορά. Μέσα στους τόσους μετανάστες, μερικά γεροντάκια (γιατί, πραγματικά, ποιος άλλος χρησιμοποιεί λεωφορεία;) κι εγώ. Έχω και τα τυχερά μου, ωστόσο. Στο έχω ξαναπεί. Περνάει η μπογιά μου στους μετανάστες. Απλά, απορώ με το θάρρος τους. Και στο σημείο αυτό, μπορώ άραγε να μιλήσω για “αντίστροφο ρατσισμό”; Συμπεριφορές που δεν θα ανεχόμουν ποτέ από γηγενείς ή πιο γνήσια, ας πούμε, “δυτικούς”, βόρειους”, από όπου τους κουβαλάει ο σχετικός άνεμος γενικότερα, από τους ανθρώπους αυτούς τις υποφέρω με υπομονή (υπάρχει λέξη γι’ αυτό, τώρα μού’ ρθε, υπομένω) και περιέργεια. Περιέργεια μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Συνοπτικά λοιπόν σήμερα φτάσαμε μέχρι ένα ραντεβού κι έναν αριθμό τηλεφώνου -όσο κι αν επέμεινα πως δεν πρόκειται να ανταποκριθώ- με τον Αιγύπτιο Άλι και στη συνέχεια, στο διαρκές κι επίμονο, αν και διακριτικό, σπρώξιμο του ποδιού μου από ένα μαύρο παιδί που άλλαξε θέση κι ήρθε και κάθισε δίπλα μου. Τί να πω;
Ακούγονται λίγο εξωτικά όλα αυτά, το ξέρω, ξέρω επίσης όμως πως αν ήμουν αναγκασμένη να κάνω καθημερινά αυτή τη διαδρομή μέχρι το σπίτι σου κατ’ αυτόν τον τρόπο, η πόλη αυτή θα με είχε ξεκάνει μια ώρα αρχύτερα. Κι ολοκληρώνοντας τον ανθρωπογεωγραφικό χάρτη που πρόχειρα συντάσσω έστω κινούμενη στις γειτονιές της Αθήνας, νομίζω μάλλον πως στα μέρη τα δικά μου (πλατείες αττικής, βικτώριας και δεν ξέρω γω τί άλλο) ζούνε οικογενειάρχες μετανάστες που βρίσκονται μάλλον κάμποσα χρόνια εδώ. Ενώ στον Βοτανικό και τα παραπήγματα της Αγίας Άννης ποιός θα πάει να μείνει; Λέω τώρα…
Η γειτονιά σου, ωστόσο, πολύ νοικοκυρεμένη. Με τη λεμονίτσα στην εξώπορτα (με τρέλανε η λεμονίτσα σας γεμάτη από λεμόνια), με τις όμορφα ανθισμένες δεν ξέρω τι (έκοψα ένα κλαδάκι όμως), με την χαρακτηριστική μυρωδιά από μπουγάδα στο δρομάκι, ένα μικρό χωριό που ζουζουνίζει παράλληλα με το ποτάμι από αυτοκίνητα που ρέει στον Κηφισό…
να σου πω κάτι; κάνεις διπλό τεράστιο λάθος τελικά με αυτό το κείμενο. αλλά κάνεις και ένα σωστό.
το σωστό είναι ότι διηγείσαι το βίωμα σου. το λάθος είναι τα ότιναναι πολιτικά συμπεράσματα που βγάζεις.
πρώτο λάθος, στους άντρες που σε παρενοχλούν στο λεωφορείο πρέπει να απαντάς χωρίς δισταγμό, χωρίς κόμπιασμα (το να πεις ότι είναι αλβανός ή γενικά ξένος, άρα θα του συμπεριφερθώ πιο ωραία είναι κατά κάποιο τρόπο ρατσιστικό! καταλαβαίνω το κόμπιασμα αλλά εφόσον για σένα αυτό είναι παρενόχληση τι να κάνουμε;)
δεύτερο λάθος, γράφεις ένα κείμενο σε ένα σάιτ αναρχικών, δημόσιο, και τελικά αυτό που βγαίνει ή μπορεί να βγει σαν πολιτικό συμπέρασμα είναι το χώσιμο και στους μετανάστες για το ότι είναι σεξιστές! ΑΥΤΌ είναι απαράδεκτο γιατί νομίζω ότι στο Αιγάλεω οι περισσότεροι σεξιστές είναι Έλληνες, γιατί εσύ ζεις στην Ελλάδα, χίλια γιατί υπάρχουν…
Αφενός δεν αντιδράς, όπως δικαιούσαι να κάνεις, απέναντι στον οποιονδήποτε που σε προσβάλει. Αφετέρου, αφού δεν αντιδράς, έρχεσαι μέσα στο μπλογκ και κάνεις θέμα για σεξισμό και μετανάστες.
Νομίζω ότι είναι πρόβλημα αυτό. Με κάθε καλή διάθεση για σένα. Με κάθε κακή διάθεση για την υποτίμηση του ρατσισμού και του σεξισμού που ενδέχεται να προκύψει από το κείμενό σου.
Αγαπητέ/ή melusine οφείλω να παραθέσω μερικά πράγματα που αφορούν αυτήν την ανάρτηση. Το σημείωμα δεν γράφτηκε για να αναρτηθεί στο μπλογκ αλλά ήταν προσωπικό. Εκτιμώντας ότι αυτά που αναφέρονται είναι ένα αυτούσιο κομμάτι της πραγματικότητας που αφορά και το πώς προσλαμβάνονται από “τρίτους” μερικά χαρακτηριστικά της περιοχής, θεώρησα ότι θα είχε ενδιαφέρον η δημοσιοποίησή του. Δεν είναι τυχαίο ότι δημοσιοποιείται σε αυτό το μπλογκ όπου οι συντριπτική πλειονότητα των αναρτήσεων αφορούν τον πόλεμο στον ρατσισμό και τον φασισμό. Ως σημείωμα (δηλωμένο και στον τίτλο της ανάρτησης) δεν θέλει να υποκαταστήσει μια προκήρυξη. Δεν πρόκειται (όπως διαπιστώνεις και συ) ούτε για πολιτική ανάλυση ούτε για την συγκρότηση ξεπεράσματος του ρατσισμού και του σεξισμού ούτε για πραγματεία γύρω από την πατριαρχία.
Από μόνο του αυτό το σημείωμα, ξέμπαρκο, θα μπορούσε να εγείρει όντως διάφορα ερωτηματικά αλλά στο πλαίσιο αυτού του μπλογκ και με τον τρόπο που παρουσιάζεται δεν είναι παρά ένα ωμό απόσπασμα μιας καθημερινής πραγματικότητας που θα ήταν χειραγωγικό και πολιτικάντικο να το κόψουμε και να το ράψουμε για λειάνουμε ή να φενακίσουμε το ίδιο το βίωμα. Πάντως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αποτέλεσε αφορμή για μια συζήτηση κι αυτό είναι σημαντικό. Όπως σημαντικά είναι κι αυτά που αναφέρεις στο σχόλιό σου. Να είσαι σίγουρη ότι δεν βρίσκουν μόνο εμάς σύμφωνους αλλά και την αγαπημένη φίλη που βρέθηκε “δημοσιευμένη” από σπόντα…
Συντροφικά
Αγαπητοί φίλοι, σας γνωδτοποιώ την ιστοσελίδα μου με θέματα αποκωδικοποίησης….: θρησκειών, μυθολογιών, ψυχής, σιωπής,…..
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,…..
Σας παρακαλώ δε, εάν την κρίνετε κατάλληλη, να την προσθέσετε στους διαδείκτες σας…..
URL : http://www.siopi.gr
Γεια…..