Η καπιταλιστική επιθετικότητα στις μέρες μας έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Δεν έχει σημασία αν ερμηνεύεται ως νεοφιλελευθερισμός, δεξιότερη μετάλαξη της σοσιαλδημοκρατίας ή απλά ως μια αποϊδεολογικοποιημένη μορφή αστικής μετα-δημοκρατίας. Εδώ και μια εικοσαετία υπάρχει μια σαφής και πάνκοινη παγκόσμια αποδοχή όσον αφορά τα όρια του καπιταλισμού σε σχέση με το περιβάλλον. Θεωρείται πλέον ως μια δομική αντίφαση του συστήματος και έχουν δρομολογηθεί κάθε είδους πράσινες εναλλακτικές διέξοδοι -πάντα βέβαια στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Στην Αθήνα που δοκιμάστηκε και θα δοκιμαστεί όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν μετά και τις τελευταίες πυρκαγιές του καλοκαιριού που πέρασε, μια ανακοίνωση για την κατασκευή μεγάλης μονάδας παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στο Θριάσιο Πεδίο δεν είναι απλά μια παράλογη ενέργεια. Είναι μια θρασύτατη κίνηση από μεριάς του κράτους και του κεφαλαίου ενάντια στους πιο φτωχούς ανθρώπους του λεκανοπεδίου (αδιανόητη ακόμη και ως νύξη για τα βόρεια προάστια) και ως τέτοια πρέπει να απαντηθεί. Η απαισχυντη ανακοίνωση έχει ως εξής:

Μνημόνιο συνεργασίας για την κατασκευή μονάδας παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος υποβάλλουν προς έγκριση στα διοικητικά τους συμβούλια ΔΕΗ και Χαλυβουργική. Βάση αυτού, η μονάδα θα λειτουργεί με φυσικό αέριο, θα έχει συνολική ισχύ 880 μεγαβάτ και θα κατασκευαστεί στις εγκαταστάσεις της Χαλυβουργικής στην Ελευσίνα. Το μνημόνιο προβλέπει τη δημιουργία ξεχωριστής ανώνυμης εταιρείας, με τη Χαλυβουργική να κατέχει το 51% του μετοχικού κεφαλαίου και τη ΔΕΗ το 49%.

Ας παρακολουθήσουμε τώρα λίγες από τις συνέπειες όπως τις καταγράφει το Δημοτικό Συμβούλιο της περιοχής, η ίδια η αρμόδια τοπική εξουσία:

Mερικές μόνο από τις συνέπειες που θα προκληθούν στο περιβάλλον στην περίπτωση που λειτουργήσει το εν λόγω εργοστάσιο είναι:
-θα αυξηθεί κατά 2000 τόνους το διοξείδιο του αζώτου, την ώρα που όλες οι βιομηχανίες που λειτουργούν στην περιοχή εκπέμπουν 3000 τόνους. Ουσιαστικά μιλάμε για διπλασιασμό,
-τα καυσαέρια θα αυξηθούν σε 4,5 εκατομμύρια κυβικά μέτρα την ώρα, εκπομπή 2,5 φορές μεγαλύτερη από τα καυσαέρια όλων των εργοστασίων,
-θα οδηγήσει σε βέβαιη αύξηση του όζοντος σε όλη την περιοχή της Πρωτεύουσας, αφού έχει αποδειχτεί ότι η ρύπανση της περιοχής μας με δυο μηχανισμούς μεταφέρεται στο Λεκανοπέδιο Αθηνών,
-θα οδηγήσει σε εκπομπή 1.8 εκ. τόνους το χρόνο διοξειδίου του άνθρακα, ποσότητα 10πλάσια από τα σημερινά δικαιώματα της εταιρίας,
-θα οδηγήσει συνολικά σε ρύπανση της ατμόσφαιρας ισοδύναμης προς την κυκλοφορία 1,8 εκ. οχημάτων ημερησίως,
-η μονάδα θα κατασκευασθεί σε θαλάσσιες επιχωματώσεις 500 στρ.,
-θα υπάρξει ρύπανση του θαλάσσιου περιβάλλοντος από τις διαδικασίες ψύξης των μονάδων ηλεκτροπαραγωγής, η οποία απειλεί να καταστρέψει κάθε είδος θαλάσσιας ζωής στην περιοχή.

Ας δρομολογήσουν αυτοί τα σχέδια τους κι εμείς τα δικά μας…

Στην περιοχή του Ελαιώνα, πίσω από την Σόφτεξ, επέλεξε ο δήμαρχος Αθηναίων Ν. Κακλαμάνης να αδειάσει τα σκουπίδια που περισυνέλεξε με τους απεργοσπάστες του μόλις χτες αργά τη νύχτα. Έχει γίνει της μόδας αυτή η ορολογία: σταθμός μεταφόρτωσης απορριμάτων. Αυτός ο σταθμός δεν είναι μια περιστασιακή επιλογή αλλά γενικότερα βρίσκεται μέσα στα σχέδια “αξιοποίησης” ενός μέρους του Ελαιώνα στον αντίποδα της χωματερής των Άνω Λιοσίων. Εν πάση περιπτώσει τίποτε δεν είναι τυχαίο και είναι δεδομένη η ταξικότητα των σχεδίων αξιοποίησης των αστικών τοπίων από την Εξουσία. Στο προκείμενο, τα σκουπίδια επιχειρήθηκε να ξεφορτωθούν χωρίς κανέναν κανόνα προστασίας της δημόσιας υγείας καταμεσίς των πιο βεβαρημένων περιβαλλοντικά περιοχών της πρωτεύουσας ανάμεσά τους και το Αιγάλεω. Δεν τους πέρασε. Εμποδίστηκαν από απεργούς, κατοίκους και αλληλέγγυους.
θα μπορούσε βέβαια κανείς να θεωρήσει την ανάρτηση αυτή χωρίς νόημα μια και η κατάσταση με τα σκουπίδια είναι ήδη τόσο γενικευμένα επικίνδυνη που η υπόθεση της μεταφόρτωσης στον Ελαιώνα είναι πταίσμα. Στη αντίθεση, ωστόσο, κεφαλαίου-εργασίας όπως αυτή εξελίσσεται με τους εργάτες καθαριότητας, το πρόβλημα των επικίνδυνων σκουπιδιών είναι προφανές ότι το έχει προκαλέσει η κυβέρνηση και το κράτος. Η Εξουσία οξύνει αυτή την αντίθεση από τη μεριά της με κάθε μέσο που δεν μπορεί παρά να την χαρακτηρίζει όπως και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση. Με διάφορα τερτίπια αδειάζονται οι κεντρικοί δρόμοι και οι χώροι μπροστά από τα υπουργεία -κι όχι φυσικά οι χώροι μπροστά από σχολεία και νοσοκομεία που έχουν αναληφθεί από το προσωπικό ασφαλείας των απεργών, προσωπικό που προφανώς υπολείπεται παρ’ όλη την καλή διάθεση των απεργών μια και μεγεθύνονται οι ποσότητες των σκουπιδιών αλγορυθμικά- και τα σκουπίδια μεταφέρονται στον Ελαιώνα! Έτσι η Εξουσία από τη μια εκθέτει τους απεργούς με τα τερτίπια της αλλά και με όλους τους ιδεολογικούς της μηχανισμούς παρά την ουσιαστική δική της αδιαλλαξία και από την άλλη επιβαρύνει το “σύνηθες” τοπίο δημιουργώντας χωροταξικά θέσφατα ενόψει της “ανάπλασης” του Ελαιώνα. Γι’ αυτό ακριβώς μιλάμε για ασκήσεις χυδαιότητας…

Για τις 26 Μάρτη ορίστηκε το άνοιγμα των ΙΚΕΑ στο Αιγάλεω. Παρά το ότι ο περιβάλων χώρος δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη και η αρχαιολογική ανασκαφή μέσα στο οικόπεδο συνεχίζεται, το μαγαζί στήνεται πυρετωδώς. Μερικοί αιγαλαιώτες/ισσες έχουν ήδη προσληφθεί ενώ αρκετοί/ες έχουν κάνει αίτηση για πρόσληψη και είναι στην αναμονή. Όσον αφορά τη μισθολογική συνθήκη ενδεικτικό είναι ότι ακούσαμε για προσφορά 330 ευρώ το μήνα για τετράωρη-επταήμερη(!) απασχόληση. Για το εργασιακό καθεστώς θα υπάρξουν σύντομα μαρτυρίες σε αυτό το ιστολόγιο μια και παρακολουθούμε την υπόθεση. Πολλά μικρομάγαζα στην ευρύτερη περιοχή που δεν μπορούν να ανταγωνιστούν το μεγα-κατάστημα έχουν ήδη κλείσει. Καπιταλιστική νομοτέλεια… Η περιοχή αναμφίβολα θα δοκιμαστεί από τους χιλιάδες μαινόμενους καταναλωτές. Ανεξάρτητα από το αν οι αντοχές του συστήματος πρόσβασης θα χρειαστούν ένα σχετικό χρονικό διάστημα για να προσαρμοστούν, είναι δεδομένο ότι πρόκειται για μια καθημερινή πλέον επιβάρυνση των ήδη προβληματικών υπαρχουσών συγκοινωνιακών υποδομών από χιλιάδες καταναλωτές. Το τοπίο θα βουλιάξει. Μαζί με τις λαμπρές εκδηλώσεις λατρείας στα φετιχοποιημένα αντικείμενα οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις οξύνονται σε ευθεία αναλογία. Με φόντο τη μιζέρια…

Κυριακή πρωί 24/02/08. Παρά τη σύγχυση που προκάλεσε η αναγκαστική αλλαγή ημερομηνίας της δεντροφύτευσης του “μονοπατιού” (της πιλοτικής χάραξης του έργου της περιφερειακής οδού σύνδεσης Δαφνίου-Δάσους Χαϊδαρίου) , 300 περίπου κάτοικοι της περιοχής και όχι μόνο (ανάμεσά τους κι εμείς), απλώθηκαν σε όλο το μήκος του μονοπατιού συμμετέχοντας στην κινητοποίηση που οργάνωσαν συλλογικότητες του Χαϊδαρίου σε μια προσπάθεια ακύρωσης του “έργου”. Ενός “έργου” που η ίδια η δημοτική αρχή έχει χαρακτηρίσει “μη ωφέλιμο” και παρόλα αυτά προχωράει στην πραγματοποίησή του.

Στις 6 του Γενάρη, η Διαρκής Κίνηση Κατοίκων Χαϊδαρίου είχε προχωρήσει σε δεντροφύτευση 50 δέντρων στο ίδιο σημείο περίπου. Οι εργολάβοι τα ξερίζωσαν. Η δεντροφύτευση αυτή λοιπόν είναι η δεύτερη στο “μονοπάτι” αλλά και η πιο ουσιαστική μια και αυτή τη φορά είναι σαφώς ποσοτικά και ποιοτικά ενισχυμένη, με περισσότερα δεντράκια, περισσότερη προπαγάνδιση, περισσότερη συμμετοχικότητα και περισσότερη αποφασιστικότητα. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να ξεριζωθούν τα 150 καινούργια δεντράκια με την ευκολία της προηγούμενης φοράς. Σε κάθε φυσικό τοπίο, πόσο μάλλον σε ένα ρημαγμένο μητροπολιτικό τοπίο, το να κόβεις και να ξεριζώνεις δέντρα, το να αποψιλώνεις δασικές εκτάσεις είναι εγκλήματα που δεν θα μείνουν αναπάντητα.

Περίπου 2000 άτομα συμμετείχαν στην πορεία ενάντια στις φασιστικές και παρακρατικές επιθέσεις των τελευταίων μηνών. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα δυνατό πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Μπορεί να μην σημαίνει το οριστικό και τελεσίδικο ξερίζωμα των φυσικών φορέων του φασισμού και του ρατσισμού αλλά είναι ένα ανάχωμα στην ασύδοτη δράση τους. Η παρουσία των συγκεκριμένων χιλιάδων ανθρώπων στο δρόμο, το Σάββατο που πέρασε, δηλώνει μια αποφασιστικότητα να απαντηθούν οι θρασύδειλες επιθέσεις πέρα από τις κομματικές διαμεσολαβήσεις, τα δημοκρατικά προσχήματα και τις αυταπάτες των οποιοδήποτε θεσμικών λύσεων. Η συνέχεια, ωστόσο, στην συγκεκριμένη υπόθεση πρέπει να είναι συλλογική, επίμονη και σαφώς εστιασμένη στα φυσικά νεύρα των φασιστικών και ρατσιστικών αντιλήψεων. Τα φίδια πίσω στις τρύπες τους!

Παραθέτουμε το κείμενο που μοιράσαμε μαζί με άλλους συντρόφους στην πορεία:

Την έχουμε ξαναδεί αυτήν την ιστορία…

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξελισσόμενη και πολυμέτωπη επίθεση της κυριαρχίας στο κοινωνικό σώμα: από τους αντεργατικούς νόμους και το νέο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, τους διευρυνόμενους τρομονόμους και τις κάμερες στους δρόμους, τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές, τη λεηλασία του περιβάλλοντος και την επιταχυνόμενη απαξίωση της ζωής των μη προνομιούχων…Πίσω από τη διάχυτη ρητορεία της δημοκρατίας για ανάπτυξη, αναδιάρθρωση, ασφάλεια, εκσυγχρονισμό, καθετί συλλαβίζεται ως λεηλασία και τίποτα άλλο. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, κάθε δυναμική κοινωνική αντιθετική κίνηση προς όλα αυτά, θα στοχοποιηθεί και θα «απολαύσει» την κρατική σκληρότητα που της αναλογεί. Το ασφυκτικό πρεσάρισμα της κρατικής ασφάλειας, τις παρακολουθήσεις, τις προσαγωγές και τις συλλήψεις, την καταστολή στο δρόμο, τη λάσπη και την παραπληροφόρηση από τους μηχανισμούς χειραγώγησης. Η εποχή του «αγαθού» της ασφάλειας δεν απαιτεί μονάχα καλοκουρδισμένους μηχανισμούς καταστολής. Απαιτεί ταυτόχρονα την καλλιέργεια φοβικών κοινωνικών αντανακλαστικών και την κατασκευή εσωτερικών εχθρών, τη στοχοποίηση ολόκληρων κοινωνικών ομάδων. Από τους μικροπαραβατικούς, τις μειονότητες, τους μετανάστες έως τις πολιτικές και κοινωνικές ομάδες που βγαίνουν στο προσκήνιο των κοινωνικών αγώνων. Την είδαμε αυτή τη λύσσα, στις περσινές κινητοποιήσεις των φοιτητών, στις απεργίες των λιμενεργατών, στην εκδίωξη των ασιατών μεταναστών από το λιμάνι της Πάτρας, στις εξεγέρσεις των φυλακισμένων την περασμένη άνοιξη και θα την ξανασυναντήσουμε κάθε φορά που οι διεκδικήσεις κοινωνικών ομάδων θα ξεπερνούν τα ασφυκτικά όρια της νομιμοφροσύνης, κάθε φορά που ολόκληρες κοινωνικές ομάδες δεν χωρούν στα σχέδια και στις «αντοχές» ή τον «καθωσπρεπισμό» των κυρίαρχων.

Αυτοί λοιπόν οι κοινωνικοί και πολιτικοί χώροι που φιλοξενούν αυτούς και αυτές που δεν θέλουν να συναινέσουν στη «γαληνοτάτη δημοκρατία» της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, αυτοί και αυτές που δεν χωρούν σε κομματικά μαντριά, μετριοπάθειες και συνδιαλλαγές, αυτοί και αυτές που καταθέτουν έμπρακτα την αμφισβήτηση και την οργή τους, βρίσκονται αυτόματα στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Η «εμμονή» των μηχανισμών καταστολής για τους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές, συνεπικουρούμενη από τη χαβούζα των πλουραλιστικών ΜΜΕ, είναι κομμάτι αλλά και αιχμή της τρέχουσας κατασταλτικής στρατηγικής. Είναι ένα μήνυμα προς όλο το κοινωνικό σώμα: ΥΠΑΚΟΗ. Και μπορεί όλα αυτά μέσα στον διάχυτο κυνισμό και την ιδιώτευση να φαντάζουν γραφικά, να ντύνονται με διάφορα επίθετα (κουκουλοφόροι, γνωστοί άγνωστοι, προβοκάτορες και άλλα καταγέλαστα), να παθολογικοποιούνται ως ανερμάτιστες και «νεανίζουσες» πολιτικές προτάσεις, παρόλ’ αυτά, παραμένουν μάχιμες στο κοινωνικό πεδίο, διευρύνοντας κοινωνικούς χώρους ελευθερίας.

Και όπου δεν φτάνουν οι νόμοι και οι μηχανισμοί της δημοκρατίας φτάνει το μακρύ χέρι των «παρα»κρατικών επιθέσεων στα σκοτεινά. Από τον Δεκέμβρη του 2007 και σε διάστημα ενός μήνα πραγματοποιήθηκαν νυχτερινές επιθέσεις σε διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους. Επιθέσεις οι οποίες, εκτός από τον κυρίαρχο ιδεολογικό πόλεμο ενάντια στους αναρχικούς και τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κομμάτια τρέφονται και από τον διευρυνόμενο κοινωνικό συντηρητισμό και τα μουδιασμένα κοινωνικά και ταξικά αντανακλαστικά. Επιθέσεις που θέλουν να ξεσπούν τη λύσσα τους σε καθετί που λεκιάζει το καθεστώς της τάξης και της ασφάλειας.

Από την απόπειρα εμπρησμού στον αναρχικό χώρο του Θερσίτη στο Ίλιον, στις εμπρηστικές επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενα στέκια (Περιστέρι, Λέσχη Υπογείως), τις τραμπούκικες επιθέσεις σε εργατικά σωματεία (σύλλογος βιβλιοϋπαλλήλων), σε χώρους κινήσεων κατοίκων («Πρωκατ», «Ιλισός») που εναντιώνονται στη λογική της «ανάπλασης» των γειτονιών ως τα σπίτια μεταναστών σε Αιγάλεω και Ρεντη αλλά και ως εφεδρικά τάγματα εφόδου σε διαδηλώσεις και κοινωνικές συγκρούσεις…

Τα γεγονότα στις 2 Φλεβάρη

Τα γεγονότα στις 2 Φλεβάρη στο κέντρο της Αθήνας, με την αγαστή συνεργασία μπάτσων και φασιστών, πάνε πολύ πιο πέρα από το «τηλεοπτικά» προφανές: δεν πρόκειται ούτε για τυχαία σύμπραξη της στιγμής ούτε πολύ περισσότερο για λανθασμένο αστυνομικό σχεδιασμό: είναι μια διαρκής «σύμπτωση απόψεων», ένας ανοιχτός δρόμος επικοινωνίας, συνεργασίας και αλληλοσυμπλήρωσης της τρέχουσας κατασταλτικής πολιτικής (τόσο σε πρόσωπα όσο κυρίως σε λογικές) με τους προστάτες της εθνικοφροσύνης. Οι εκατέρωθεν χαριεντισμοί μπάτσων και φασιστών στην πλατεία Κολοκοτρώνη και η μετέπειτα κοινή τους επίθεση στους συγκεντρωμένους, σίγουρα δεν ξενίζει τους υποψιασμένους. Παλιότερα είχαν άλλα επίθετα ως μεταμφίεση: «αγανακτισμένοι πολίτες». Σήμερα δεν χρειάζονται προκαλύμματα: από τη μια η διαρκής στοχοποίηση και εγκληματοποίηση των αναρχικών από κράτος και ΜΜΕ και από την άλλη η «αναπτερωμένη» ψυχολογία των φασιστών λόγω της ακροδεξιάς εκπροσώπησης στο κοινοβούλιο αλλά και οι καλλιεργούμενες εθνοφαντασιώσεις και γαλανόλευκες φιέστες για τις «εθνικές αθλητικές επιτυχίες», φαντάζουν ικανές νομιμοποιητικές συνθήκες για μια «ευπρόσωπη» συνεργασία στο δρόμο. Χωρίς επίθετα…Αγαστή συνεργασία και δύο μαχαιρωμένοι διαδηλωτές.

Η επιλογή των «αντι»συγκεντρωμένων να συγκρουστούν με τα φασιστοειδή και τους μπάτσους προστάτες τους στην οδό Σταδίου και αργότερα έξω από την κατειλλημένη Πρυτανεία στην οδό Πανεπιστημίου ήταν μια ανακλαστική απάντηση στη σωρεία των πρόσφατων παρακρατικών επιθέσεων σε χώρους κοινωνικής αντίστασης και μετανάστες. Όλα μετά ήταν προβλεπόμενα, όσο κι αν ήταν εξόφθαλμα: οι φασίστες φεύγουν ανενόχλητοι, η αστυνομία επιτίθεται λυσσαλέα και απροσχημάτιστα στην απογευματινή πορεία 600 αναρχικών ενώ όλα έχουν τελειώσει, προσαγωγές 118 ατόμων. Η «αριστερά των κινημάτων» που είχε καλέσει στην «αντι»συγκέντρωση, απουσίαζε παντελώς από το κάλεσμά της, εισέπραξε την πολιτική υπεραξία για την «αγωνιστικότητά» της, απέσυρε «θριαμβευτικά» της λίγες της «νικηφόρες» δυνάμεις και αργότερα περιέφερε μέσω ανακοινώσεων και ΜΜΕ τον διαχωρισμό της από τις συγκρούσεις, καταγγέλοντας άκαπνα τη φασιστοσύναξη και την σύμπραξή με τους μπάτσους. Κάποια πράγματα παραμένουν αναλοίωτα στο χρόνο… Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ έπαιξαν το γνώριμο ρόλο τους: ως επίσημοι εκπρόσωποι τύπου της αστυνομίας και ως αμύντορες της τάξης και της ασφάλειας, αυτόκλητοι προστάτες των πολιτών. Η θεωρία των ακροκινούμεων ομάδων και των «ανυπολογιστων καταστροφων περιουσιών των πολιτών» (την ίδια στιγμή που μόνο προθήκες τραπεζών καταστράφηκαν) όχι μόνο εξομοίωνε τους μαχαιροβγάλτες με τους αγωνιζόμενους στο δρόμο, αλλά και έδινε για άλλη μια φορά το πράσινο φως για τις επίσημες κατασταλτικές μεθοδεύσεις που ακολούθησαν. Είναι ακριβώς αυτές οι ίδιες λογικές, που τρέφουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, τα ξεκαθαρίσματα με τους «διασαλευτές της τάξης». Είναι ακριβώς αυτές οι λογικές που κάθε φορά θα ανάγουν το «δικαίωμα στην ασφάλεια» σε ύψιστη κοινωνική αξία, θα ενοποιήσουν ένα κατακερματισμένο και εξατομικευμένο κοινωνικό σώμα, για την εμπέδωση του γενικευμένου κοινωνικού φόβου και τη νομιμοποίηση των κατασταλτικών καινοτομιών πάνω σε ολόκληρο το κοινωνικό σώμα. Η ηγεμονία της τρομοϋστερίας, του φόβου και της καταστολής εικονοποιήθηκε απροσχημάτιστα στις 2 Φλεβάρη.

Απέναντι στο καθεστώς φόβου που διαμορφώνεται διαρκώς, την εντεινόμενη καταστολή, την επιταχυνόμενη καπιταλιστική λεηλασία, κάθε πεδίο όξυνσης του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, πρέπει να είναι το διαρκές σημείο συνάντησης, της κοινωνικής άρνησης, της αμφισβήτησης και της οργής. Στο δρόμο να σπάσουμε τον τρόμο.

Θερσίτης, Ρεσάλτο, Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω, Αναρχικοί/ες από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά

Θεωρούμε ότι η δενδροφύτευση ακριβώς εκεί που εξελίσσεται το επαίσχυντο έργο είναι μια ελάχιστη απαραίτητη πράξη ουσιαστικής κατάδειξης της κοινωνικής δυσφορίας για τα περιβαλλοντικά εγκλήματα στο βουνό. Τα χιλιάδες δένδρα που έχουν ήδη κοπεί εν ονόματι της ανάπτυξης και της καπιταλιστικής αξιοποίησης του βουνού, σε μια τραγική συγκυρία αποψίλωσης και απίσχανσης του φυσικού τοπίου μετά τις τελευταίες πυρκαγιές σε όλα τα βουνά της Αθήνας, έχουν ήδη ξεπεράσει τα όρια και της πιο έμμονης ανοχής. Στηρίζουμε την δενδροφύτευση, στηρίζουμε την ακηδεμόνευτη αυτή πρωτοβουλία κατοίκων του Χαϊδαρίου και δηλώνουμε την αμείλικτη αποφασιστικότητά μας να μην επιτρέψουμε με κανέναν τρόπο την συνέχιση του επαίσχυντου έργου.

Φωτογραφία της συνέλευσης στην Πρυτανεία από τους καταληψίες λίγο πριν την κάθοδο στην Πανεπιστημίου και το χτύπημα της πορεία από τους μπάτσους.

Οι δυο δημοκρατίες συγκρούονται.

Η μια δημοκρατία οριοθετείται: ο Χηνοφώτης με τα λυσσασμένα του ΜΑΤ, τα φασιστικά ασπόνδυλα, οι περί άλλων τυρβάζουσες αριστερές οργανώσεις, οι τηλεοπτικοί μαέστροι της διαστρέβλωσης, οι καναπέδες της καταβυθιζόμενης “πλειοψηφίας”.
Η άλλη δημοκρατία οριοθετείται: η “αισχρή μειοψηφία”, οι ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις, τα σωστά, τα λάθη και οι αντιφάσεις, οι πορείες, ο δρόμος, οι διάδρομοι της ΓΑΔΑ και του Ευαγγελισμού, το αίμα των συντρόφων, η απύθμενη οργή, το “πάθος για την ελευθερία που είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά”.

Έχουμε πολλούς και πολιτικά αξιακούς λόγους που, ως αναρχικοί, διαφοροποιούμαστε από την Αριστερά αλλά ας εστιάσουμε στο συγκεκριμένο. Η συγκέντρωση και πορεία της 24 Γενάρη στο Αιγάλεω που διοργανώθηκε από 16 οργανώσεις της αριστεράς (και τον ελληνοπακιστανικό σύλλογο) ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την στάση της αστυνομίας σε σχέση με τις διαδοχικές επιθέσεις φασιστοειδών σε πακιστανούς μετανάστες στην περιοχή, είναι μια σημαντική αφορμή για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα από τη μεριά μας.

1

Ας ξεκινήσουμε από τις 30 Νοέμβρη. Ο τρόπος που οι συγκεκριμένες αριστερές οργανώσεις -αλλά και μερικές άλλες- χειρίστηκαν την υπόθεση αλληλεγγύης στην πρώτη επίθεση των φασιστοειδών στις 30 Νοέμβρη είναι ενδεικτικός. Δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι επειδή η αστυνομία δεν πήρε για εξέταση τα ρόπαλα που είχαν πετάξει τα φασιστοειδή τη στιγμή που εσύ δεν μπαίνεις ούτε καν στον κόπο να θωρακίσεις στοιχειωδώς το σπίτι τους για το ενδεχόμενο νέας επίθεσης, δεν μπαίνεις στον κόπο να στήσεις ένα δίκτυο επικοινωνίας και άμυνας. Στην «αμέλεια» της αστυνομίας αντιστοιχίζεται η «αμέλεια» των αριστερών οργανώσεων. Φαίνεται ότι οι «κεντρικές πολιτικές» ασκούνται σε επίπεδο σαφώς υψηλότερο του απαξιωμένου «πρακτικισμού». Μόνο που από αυτόν τον «πρακτικισμό», τον οποίο ζητούσαν οι μετανάστες για να κατοχυρώσουν κάποιες πρώτες σχέσεις αλληλεγγύης και να κατοχυρωθούν απέναντι στον φόβο, αρχίζεις να επικοινωνείς την πολιτική σου αντίληψη μαζί τους. Κι όχι από τις στείρες ασκήσεις πολιτικής αντιπαράθεσης και υπεραξίας. Γνωρίζουμε ότι καθεμιά από τις συμμετέχουσες οργανώσεις πιθανόν να ασκεί την αντίληψη της πρακτικής βοήθειας στους μετανάστες στο πλαίσιο των δικών της πολιτικών. Στο πλαίσιο του «μετώπου», όμως απ’ ότι φαίνεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, επιβεβαιώθηκε το ρητό: όταν αναλαμβάνουν πολλοί να ταΐσουν την γάτα, στο τέλος μένει νηστική.

2

Η πορεία των αριστερών οργανώσεων στις 16 Δεκέμβρη, αρκετές μέρες μετά την επίθεση δεν άξιζε φαίνεται ούτε μιας απλής αφίσας-κάλεσμα. «Σύρμα» σε φίλους και ημέτερους, ακροατές των συγκεκριμένων ραδιοσταθμών, κάποιες ιστοσελίδες, τα «κονέ» με την «Ελευθεροτυπία» και να λοιπόν οι δυο συγκεντρώσεις σε μία. Δύο μικροφωνικές εγκαταστάσεις, δυο πορείες σε απόσταση 50 μέτρων η μια από την άλλη, την ίδια στιγμή που τα συνθήματα διαλαλούσαν την αλληλεγγύη. Είναι γνωστό σε όλους ότι υπάρχουν πολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ των αριστερών- αριστερίστικων οργανώσεων αλλά η κατάσταση αυτή στο δρόμο καταγράφηκε ως, τουλάχιστον, γελοία. Επιπλέον, την Κυριακή το απόγευμα που καλέστηκε η πορεία, για λόγους που αφορούσαν στην δυνατότητα παρουσίας μεταναστών, έπληξε την αποτελεσματικότητά της μια και η πορεία κατέληξε να περιφέρεται σε άδειους δρόμους παρέα με την αστυνομία. Όλα αυτά αν δεν προσδίδουν αέρα πολιτικού ναρκισσισμού, επιπολαιότητας και διεκπεραίωσης τότε πώς μπορούν να ερμηνευθούν;

3

Ερχόμαστε τώρα στο κάλεσμα για την πορεία της 24 Γενάρη. Ενώ όλοι/ες εμείς οι αλληλέγγυοι/ες που βρεθήκαμε στο σημείο της επίθεσης αυτοπροσδιοριστήκαμε, ευθύς εξαρχής δημόσια, ως αναρχικοί/ες-αντιεξουσιαστές/τριες, στο κάλεμα του «αριστερού μετώπου» αναφερόμαστε επίμονα ως «αντιφασίστες» και «αντιρατσιστές». Σταθήκαμε στο πλάι των μεταναστών όχι για να δρομολογήσουμε μιαν τρέχουσα πολιτική μας ιδιότητα, αλλά στο πλαίσιο μιας πολιτικής ταυτότητας που αντιπαλεύει όλα τα κοινωνικά ζητήματα αναγνωρίζοντας την αλυσιδωτή τους σχέση χωρίς, φυσικά, να προκρίνει κάποιο απ’ αυτά. Η προσπάθεια όλου αυτού του «αριστερού μετώπου» να μας προσδώσει ό,τι αυτό νομίζει ότι εξυπηρετεί την υπόθεση την δική του και των μεταναστών, αποτελεί απόπειρα πολιτικού πατερναλισμού. Επιπλέον, η αναφορά σε «βίαιη προσαγωγή από την αστυνομία» ενός συντρόφου μας, αποσιωπώντας την πρόταξη όπλου εναντίον του, έχει μόνο προβληματικές ερμηνείες. Εκείνη τη στιγμή δεν επρόκειτο καλοί μας «αριστεροί» για μια απλή βίαιη προσαγωγή αλλά για μια πολύ επικίνδυνη στιγμή, που αποτελεί δεδικασμένο στο πλαίσιο της κρατικής κατασταλτικής στρατηγικής και που θα μπορούσε να αποβεί μοιραία για τον σύντροφο. Αλλά μάλλον εσείς προτιμάτε να χρεώνετε στους αναρχικούς «υπερβολές» και «ρητορικές επιφάσεις»…

4

Μετά λοιπόν από αυτό το γεγονός, αλλά και την στάση του κράτους σε σχέση με τους μετανάστες και τις επιθέσεις που δέχτηκαν, μια ήταν η πολιτική δραστηριότητα που αντιστοιχούσε στην περίσταση: η αγανακτισμένη πορεία. Κι όχι μια ακόμα παράσταση διαμαρτυρίας. Εδώ λοιπόν παρουσιάζεται και μια άλλη εκδοχή που πιθανόν να ερμηνεύει την αποσιώπηση της πρόταξης όπλου: στο βαθμό που η δημοσιοποίηση πρόταξης όπλου σε αλληλέγγυο θα κατοχύρωνε την απαίτηση για μια επιθετική πορεία, το «αριστερό μέτωπο» προτίμησε να την αποσιωπήσει για να δικαιολογήσει με αυτόν τον τρόπο την επιλογή της πορείας διαμαρτυρίας. Γνωρίζουμε τον τρόπο που ασκούνται οι «κεντρικές πολιτικές», γνωρίζουμε την θεσμολαγνεία μερικών ανάμεσά τους (νεολαία ΣΥΝ), καθώς επίσης και τον διορθωτικό χαρακτήρα μερικών δραστηριοτήτων τους σε σχέση με την αστική νομιμότητα. Τελικά, εμείς επιλέξαμε να μην έχουμε ούτε την δική τους «υπηρεσία πολιτικής πυρόσβεσης» απέναντί μας ούτε και τις συμμορίες του κράτους. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που λείπαμε…

5

Ο ίδιος δίαυλος διεκπεραίωσης λειτούργησε και στην διοργάνωση και εκτέλεση της πορείας. Καμιά αφίσα στην περιοχή, καμία προπαγάνδιση πέραν των ημέτερων, γνωστών και φίλων, καμία ουσιαστική εκφρασμένη πολιτική δυναμική. Το αποτέλεσμα είναι ο εξευτελισμός των πολιτικών πρακτικών: 17 οργανώσεις από 5 το πολύ άτομα η καθεμία! Σύνολο 50-70 άτομα! Όπως δυστυχώς και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, οι αριστερές οργανώσεις παρουσιάζουν μια επιλεκτικότητα στα κριτήρια συσπείρωσης των μελών τους, με σαφή πρόκριση τις εκάστοτε εκλογές. Ελάτε τώρα…Δεν έφταιγε το κρύο. Εξάλλου το κρύο δεν εμποδίζει τους φασίστες να επιτεθούν στους μετανάστες. Το κρύο δεν απέτρεψε -σχεδόν τους διπλάσιους- αναρχικούς/ές να ανταποκριθούν άμεσα στο αίτημα άμεσης αλληλεγγύης των μεταναστών.

6

Η πόλη έμοιαζε την Πέμπτη που πέρασε με κατεχόμενα. Απίστευτες κλούβες, απίστευτοι ασφαλίτες, απίστευτοι ζητάδες. Ήταν μια ανοιχτή προσβολή για την πόλη -όπως και για κάθε πόλη. Μάθαμε ότι τις τελευταίες μέρες οι μπάτσοι ειδοποιούσαν τους καταστηματάρχες να κλείσουν τα μαγαζιά τους την Πέμπτη γιατί: «αυτοί οι αναρχικοί δεν ενδιαφέρονται για τους μετανάστες. Όλα αυτά είναι πρόσχημα για να καταστρέφουν τις περιουσίες των ανθρώπων». Η προσπάθεια τρομοκράτησης της περιοχής επέστρεψε με μιαν προσβλητική για την αστυνομία κοινωνική αδιαφορία. Η πόλη παρέμεινε ανοιχτή.

7

Δεν παρουσιαστήκαμε λοιπόν στο «ραντεβού» και έτσι φορτωθήκανε τους μπάτσους όσοι συμμετείχαν στην πορεία, φορτωθήκανε τους μπάτσους άνθρωποι που δεν το είχαν επιλέξει.

8

Η αναγκαιότητα αυτού του κειμένου δεν έχει τον χαρακτήρα του πολιτικού ανταγωνισμού κι αυτός είναι ο λόγος που δεν αντιπαραθέτουμε τις δικές μας πολιτικές επιλογές ως σωστές. Εκείνο που θέλουμε είναι –θέτοντας ζήτημα αξιακής στάσης- να ξεκαθαρίσουμε τις πολιτικές μας σχέσεις μέσα στα γεγονότα: εκεί θεωρούμε ότι, όταν η πολιτική μετατρέπεται σε υπεραξία, ο χειρισμός περνιέται για αρετή και η διεκπεραίωση για αλληλεγγύη, δεν μπορεί παρά να ευτελίζονται πρακτικές αντίστασης, όπως είναι οι συγκεντρώσεις και οι πορείες, και στο τέλος, η όποια πολιτική αποτυχία να χρεώνεται ως κοινωνική αδιαφορία. Όμως, ο κόσμος στο Αιγάλεω ενδιαφέρεται. Αλλά όχι έτσι όπως τα “αριστερά μέτωπα”.

9

Όλα συνεχίζονται.

Πρωτοβουλία αναρχικών Αιγάλεω

Στις 30 Οκτώβρη ομάδα φασιστοειδών επιτίθεται σε σπίτι πακιστανών μεταναστών στην πλατεία Λ. Καραγιάννη στο Αιγάλεω. Οι φασίστες προτάσσουν όπλο για να καθηλώσουν τους μετανάστες και στη συνέχεια του κτυπούν και τους στέλνουν στο νοσοκομείο.

Στις 13 Γενάρη ομάδα φασιστοειδών επιτίθεται στο ίδιο σπίτι. Η αστυνομία εμφανίζεται μετά από μισή ώρα, δηλώνει παρουσία και αποχωρεί. Αυτή τη φορά όμως αλληλέγγυοι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές συγκεντρώνονται για να αποτρέψουν τα χειρότερα για τους μετανάστες. Τότε η αστυνομία σε μερικά λεπτά κάνει την ουσιαστική της εμφάνιση με 7 περιπολικά. Απρόκλητα προτάσσει όπλο για να καθηλώσει τους αλληλέγγυους και στη συνέχεια να τους συλλάβει.

…προστίθενται τα όπλα των αστυνομικών

Κράτος και παρακράτος σκοτώνουν, βασανίζουν, εξευτελίζουν και ταπεινώνουν καθημερινά τους μετανάστες πολεμώντας παράλληλα κάθε έμπρακτη ένδειξη κοινωνικής αλληλεγγύης.
Όμως αυτή τη φορά δεν τους πέρασε

Αλληλεγγύη στους μετανάστες

Έμπρακτη, διαρκής, αμέριστη

πρωτοβουλία αναρχικών αιγάλεω

Λίγο μετά τις 10 το βράδυ χτες ομάδα από 5 φασιστοειδή με μηχανάκια επιτέθηκαν με πέτρες και άλλα αντικείμενα σε σπίτι όπου διαμένουν πακιστανοί μετανάστες, στο ίδιο σπίτι το οποίο είχε δεχτεί επίθεση το βράδυ της 30 Νοέμβρη. Οι μπάτσοι ενώ ειδοποιήθηκαν αμέσως από γείτονες έφτασαν μετά από μισή ώρα. Εν τω μεταξύ οι πακιστανοί, στη βάση ανοιχτής επικοινωνίας που είχαμε κατοχυρώσει μετά την πρώτη επίθεση, μας ειδοποίησαν για να τους βοηθήσουμε. Υπήρχε το ενδεχόμενο οι φασίστες να επιτεθούν μετά από μερικές ώρες και πάλι όπως είχαν κάνει την πρώτη φορά. Το ένα περιπολικό που εμφανίστηκε βρέθηκε υπόλογο για την επιτηδευμένη –όπως αποδείχτηκε λίγο αργότερα καθυστέρηση- απέναντι και στους πακιστανούς και στους γείτονες (οι πακιστανοί έχουν πολύ καλή σχέση με τη γειτονιά) και σε μας. Αποχώρησε με «σαρδόνεια τυπικότητα» αφού κατέγραψε το συμβάν. Κάποιοι σύντροφοι απλώθηκαν στα γύρω στενά για να ειδοποιήσουν σε περίπτωση που εμφανιστούν φασίστες. Αυτοί που εμφανίστηκαν ωστόσο ήταν δυο περιπολικά που επιχείρησαν να συλλάβουν δυο συντρόφους. Προστρέξαμε στην αποτροπή της σύλληψης και μπάτσος που επέβαινε σε περιπολικό με αριθμό 22176 τράβηξε το όπλο του διατάσσοντας σύντροφο να γονατίσει. Έγινε σύρραξη, «ξεφύγαμε» τελείως, πέρα από όλα τα άλλα και με την ευκολία που τραβήχτηκε το όπλο. Υπήρξε αμηχανία από τη μεριά των μπάτσων που εν τω μεταξύ είχαν φτάσει να γίνουν 6 περιπολικά και ένα τζιπ, αντιλήφθηκαν την βαρύτητα του πολιτικού γεγονότος που επρόκειτο να ξεσπάσει και μετά από εντολή άνωθεν εξαφανίστηκαν. Χωρίς να πάρουν κανέναν μαζί τους. Σύντομα αυξηθήκαμε αριθμητικά, ενισχυμένοι από ειδοποιημένους συντρόφους και απλωθήκαμε στον δρόμο μπροστά από το σπίτι που δέχτηκε την επίθεση. Γύρω στη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα αποχωρήσαμε όλοι μαζί αφού συνδράμαμε στην καλή ψυχολογία των πακιστανών, δρομολογήσαμε την θωράκιση του σπιτιού τους και προχωράμε στον εντοπισμό των φασιστοειδών.

Το ζήτημα, ωστόσο, του τραβήγματος του όπλου από τη μεριά των μπάτσων δεν θα μείνει έτσι. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητεί τα δυο μέτρα και δυο σταθμά όσον αφορά το κράτος. Μετά την επίθεση των φασιστοειδών σε μετανάστες πέρασε μισή ώρα για να εμφανιστεί μόλις ένα περιπολικό και δεν χρειάστηκαν παρά μερικά δευτερόλεπτα για να μαζευτούν 6 περιπολικά και ένα ασφαλίτικο, να απειλήσουν με όπλα και να επιχειρήσουν να συλλάβουν τους αλληλέγγυους στους μετανάστες.

Όμως, δεν τους πέρασε. Δρομολογούμε την αντίδρασή μας προς κάθε κατεύθυνση.