Διαβάζουμε πως στα πλαίσια της “Πολιτιστικής Διαδρομής 2009” του δήμου Αιγάλεω, σήμερα Τρίτη, παρουσιάζεται το έργο του Ντάριο Φο “Δεν πληρώνω- Δεν πληρώνω” στο δημοτικό θέατρο Αλέξης Μινωτής. Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο στο οποίο κυριαρχεί η εναντίωση στον καπιταλισμό, η συλλογική απαλλοτρίωση/ επανάκτηση των αγαθών που παρήγαγαν οι ίδιοι οι εργάτες, η αυτοοργάνωση της καθημερινότητας, η σύσφιξη των σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων… Κι όλα αυτά μόνο με 17 ευρώ (!!!), κάτι παραπάνω από μισό μεροκάματο δηλαδή. Χωρίς πολλά προσχήματα*. Άλλωστε ο αστικός πολιτισμός της αφομοίωσης και του κατακερματισμού έχει φροντίσει ώστε η τέχνη να υφίσταται, να λειτουργεί και να γίνεται αντιληπτή σε μια διαχωρισμένη σφαίρα απο αυτή της καθημερινής ζωής, ξεκομμένη απο τις κοινωνικές σχέσεις που την διαπερνούν.
Θα το έχουν όμως σίγουρα υπόψη τους οι Καλογεροπουλοι όταν θα χειροκροτάνε τους έμμισθους καλλιτεχνάδες του αστικού θεάματος, και ενδόμυχα θα τρέμουν μη συμβεί ποτέ μια κατάσταση ίδια με του σεναρίου…
* Το προσχηματικό “ελεύθερη είσοδος” που διαβάζουμε καμιά φορά στα προγράμματα εκδηλώσεων κρύβει από πίσω του τους δεκάδες σπόνσορες του δήμου ή των επιχειρήσεων που επιδιώκουν να αποκομίσουν από τη διαφήμισή τους πολιτική υπεραξία ή οικονομικό κέρδος. Έτσι κι αλλιώς η εμπορευματοποίηση της τέχνης δεν μπορεί να αναγνωστεί μέσα στα στενά πλαίσια της άμεσης υλικότητας ενός εισιτηρίου και σίγουρα δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τα χαρακτηριστικά σύσσωμου του αστικού πολιτισμού.
“(…)Τότε αρχίσαμε να φωνάζουμε όλες μαζί: «Δε πληρώνουμε, δε πληρώνουμε». Κι αυτό μετρά για τα λεφτά που μας κλέψανε τόσα χρόνια που ψωνίζουμε δω.”
“(…) Σήμερα κατάλαβα πράγματι ότι πρέπει ν’ αλλάξουμε τακτική. Να κρατάμε ανοιχτά τα μάτια μας και να παίρνουμε αυτό που μας ανήκει. Αυτός είναι ο νέος τρόπος που πρέπει ν’ αγωνιζόμαστε. Αυτό είναι που τους καίει.
ΑΝΤ. Ακριβώς. Όπως το ‘παν οι εργάτες χτες απ’ το σούπερ-μάρκετ. Αυτός είναι ένας καινούργιος τρόπος απεργίας σύμφωνα με τον οποίο τ’ αφεντικά χάνουνε και πληρώνουν.
ΛΟΥ. Έτσι είναι το σωστό. Δεν πρέπει ποτέ στ’ αφεντικά να φέρνεσαι με το γάντι.
ΤΖΟ. Σ’ ένα καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν’ αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε…» Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μες στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα ‘χαμε δικαιοσύνη. Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ’ τη τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας… να ζούμε μια ζωή που θά ‘ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ’ ένα κόσμο που η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπά από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις… κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ’ ευχαριστεί… σα κανονικοί άνθρωποι κι όχι σα ζώα που ζούνε και υπάρχουνε χωρίς χαρά και φαντασία.
(πρώτα σιγά και μετά όλο και πιο δυνατά λένε κι άλλοι τα λόγια του Τζοβάνι).
ΤΖΟ. Ένας κόσμος που μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός… τα λουλούδια που ανθίζουν… ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη… και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.
Κι όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που ‘ζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με
τους άλλους ανθρώπους…”
ΤΕΛΟς(για τους ηθοποιους του Θεαματος και το παθητικο κοινο τους)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…(για ολους τους Εξεργεμενους)