Νοέμβρης 1973 -0 Νοέμβρης 2009. Εντυπωσιακή χρονική απόσταση κι όμως μπορεί να γίνει μια διαπίστωση: Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Οι δυνάμεις καταστολής βρίσκονται παντού, όπως και τότε… Ακόμη κι αν ισχυρίζονται ότι “περιφρουρούν τη δημοκρατία” ή ακόμη πιο κυνικά ότι “περιφρουρούν το μήνυμα του πολυτεχνείου” δεν παύουν να αποτελούν ένα μισητό εχθρό. Από την πλατεία Εσταυρωμένου μέχρι τα Εξάρχεια κι από την Ομόνοια μέχρι τους Αμπελόκηπους ένα Σύστημα που καμώνεται τα κόλπα του Μεγάλου Αδελφού, ιδρύει υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” και προσπαθεί με γελοίες μετονομασίες να αλλάξει την ουσία των πραγμάτων, ανήμερα μιας εξεγερτικής μνημοσύνης, δεν μπορεί να κρύψει κάτι, ότι ΦΟΒΑΤΑΙ. Όπως και τότε. Και όπως και τότε, το Σύστημα δεν γλιτώνει. Οι κοινωνικές ανισότητες, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, η χυδαία εκμετάλλευση, ο εξανδραποδισμός του πληθυσμού, η τηλεοπτική δικτατορία, το βάθεμα των εξουσιών μέσα στα σώματα και τις ψυχές των “υπηκόων” μεγεθύνουν τις μεγάλες αιτίες των εξεγέρσεων. Το “φάντασμα” του Δεκέμβρη δεν συχνάζει σε επετείους, ούτε σε μνημόσυνα. Στοιχιώνει την κάθε στιγμή του καθεστώτος.

Οι εξεγέρσεις είναι το αντίδοτο στα εξουσιαστικά δηλητήρια.

Είναι η ανασαιμιά του ανθρώπινου γένους.