Αντί editorial…

Με τις μηχανές της επικοινωνίας να πυκνώνουν τα δίκτυά τους πάνω στην έρημο του συλλογικού, με τους ανθρώπους να φετιχοποιούν το μέσο, ενώ δεν υπάρχει μήνυμα, να αγοράζουν χρόνο ομιλίας χωρίς να έχουν να πουν τίποτα, να αρνούνται να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους μέσα στη μάζα, με τη μοναξιά να θερίζει τις στημένες στιγμές, με το ανικανοποίητο να τρέφεται από τον εαυτό του… αυτός ο κόσμος μοιάζει να αφήνεται στην κοινότυπη παρακμή του. Σε μια επιτηδευμένα παραμελημένη, από την nκυρίαρχη πολεοδομία, συνοικία, σε ένα παραδοσιακά προλεταριοποιημένο Αιγάλεω που μαστίζεται από τη βαθιά εκμετάλλευση αλλά και από τις σύγχρονες ματαιοδοξίες, τα εκκωφαντικά παράδοξα, την πνιγηρή ατμόσφαιρα, την ασφυκτική μοιρολατρία… γράφουμε τις σκέψεις μας σε μερικά κομμάτια χαρτί και τις αφήνουμε να διαχυθούν στη συλλογική συνείδηση. Βγάζουμε στους δρόμους εκτιμήσεις, αναλύσεις και προτάσεις για να αδειάσουμε τα κοινωνικά περιεχόμενα από τις εγκάθετες ματαιοδοξίες, τη μοιρολατρία, τις στημένες αντιφάσεις και την παραλυτική απάθεια.

Να αποκαθηλώσουμε τις Εξουσίες, να αποϊεροποιήσουμε το Αυτονόητο, να επιτεθούμε στους Εκβιασμούς, να καταλύσουμε την Προστακτική.

Μέσα στις επικυρίαρχες μητροπολιτικές ροές που τείνουν να μας πείσουν ότι οι κοινωνικές σχέσεις είναι πια απεδαφικοποιημένες, εμείς αναγνωρίζουμε έδαφος. Στο προκείμενο, είναι το δικό μας Αιγάλεω, το έδαφος των παιδικών μας χρόνων, οι μνήμες που μας περιμένουν στην επόμενη γωνία, ζωντανές, χαραγμένες σε κτίρια, παγκάκια, ρυτίδες σε πρόσωπα, φυλαγμένες σε βλέμματα και χειρονομίες. Μνήμες που παίζουν με το χρόνο, έρχονται από το μέλλον, τροχιοδεικτικά ενέχυρα στη μεγάλη μάχη για την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση. Τι είμαστε; Αναρχικοί, παρίες, διαφορετικοί, μπάσταρδοι πάντα αλλά και γνώριμα πρόσωπα που κεντρίζουν τις γειτονιές και τα καφενεία, διασαλεύουν τους παλιούς παραιτημένους
από τους αγώνες, τσαντίζουν τον μικροαστισμό πίσω από τις γρίλιες, υποδαυλίζουν την προλεταριακή αιρετικότητα, διεμβολίζουν τα αυτονόητα… Χωρίς κανόνες. Γνωστοί μεταξύ γνωστών. Όμως. Με τις κουκούλες ως περιλαίμια για να ανέβουν την κατάλληλη στιγμή και να γίνουμε όλοι μαζί ένα πρόσωπο, καλά φυλαγμένο, στην πείσμονα μάχη με τους φρουρούς αυτού του παρηκμασμένου κόσμου. Γνωστοί απέναντι σε αγνώστους.

Κάνουμε μια αρχή για να τα λέμε, λοιπόν. Κι έχουμε πολλά να πούμε «εσύ» και «γώ», «εσείς» κι «εμείς», εμείς… Από τις αλχημείες της εξουσίας στημεγάλη μας γειτονιά, το Αιγάλεω που αλλάζει, τους πυλώνες της ΔΕΗ που καρκινώνουν τα νότια σοκάκια, το κολαστήριο του μεγαλύτερου στην Ελλάδα στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών της Πέτρου Ράλλη, το Θριάσιο και τον Ελαιώνα που υφίστανται νέες λεηλασίες, τα μαγαζιά που κλείνουν, τους σταζιέρ, την απόπειρα της εξουσίας να εγκληματοποιήσει την αναρχική αντίληψη, τις παρακρατικές επιθέσεις σε αγωνιστές και αυτοοργανωμένους κοινωνικούς χώρους, τον Η1Ν1, την Αϊτή, την Παλαιστίνη, την δολοφονημένη έγκλειστη αγωνίστρια Κατερίνα Γκουλιώνη.

Και είναι μόνο η αρχή…

ΥΓ. από βδομάδα το “856” σε pdf στο μπλογκ μας