«Δεν είμαστε σε διαδικασία απώλειας κυριαρχίας αλλά είμαστε σε μια διαδικασία απώλειας αξιοπρέπειας από την οποία πρέπει να βγούμε το ταχύτερο δυνατόν» δήλωσε χθες στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας κ. Α. Λοβέρδος…

Τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία. Για να επανακτήσει την αξιοπρέπειά του το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο του υπουργού πρέπει να χάσει το δικό μας πρόσωπο τη δική του αξιοπρέπεια. Σε μας απευθύνεται αυτή η χυδαία ρητορεία. Τους τελευταίους μήνες έχουν περάσει –και θα ακολουθήσουν- τα περισσότερα δυσμενή για τους «από κάτω» μέτρα από καταβολής του ελληνικού κράτους. Τίποτε δεν είναι τυχαίο:

«Άλλα 62.022 άτομα προστέθηκαν στη στρατιά των ανέργων σε έναν μόνο μήνα, τον Ιανουάριο του 2010, ανεβάζοντας έτσι την ανεργία στο 11,3% από 10,2% που ήταν τον Δεκέμβριο του 2009».  (Βήμα, 21/4/10)

Κι ενώ πριν μερικές εβδομάδες η προσφυγή στο ΔΝΤ θεωρούταν η μεγαλύτερη «οικονομική κατάρα» για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, η μεγαλύτερη απειλή και το τρισμέγιστο απευκταίο γεγονός που θα σήμαινε την θέσμιση της γενικευμένης εξαθλίωσης… σήμερα το ΔΝΤ είναι εδώ μαζί με όλα τα σημαινόμενά του…

Στις γειτονιές μας δεν μιλάμε πια για κλειστά ή άδεια μαγαζιά, για «σφιγμένο ζωνάρι» ή αγωνία για το μέλλον (βασικές πια κοινοτοπίες) αλλά για μια γενικευμένη αινιγματική σιωπή, μια αφόρητη ψυχική συμπίεση στην καθημερινή ζωή, μια δοκιμασία για τα όρια αντοχής της μοιρολατρίας, έναν διάχυτο φόβο, μιλάμε για φιγούρες που γλιστράνε στους κάδους σκουπιδιών μόλις πέσει η νύχτα, μιλάμε για βιασμένη αξιοπρέπεια…

Μιλάμε για μια ζωή που οριοθετείται όλο και περισσότερο από τους φάρους των περιπολικών. Που όλο και πληθαίνουν…

Την ίδια στιγμή, τα ΜΜΕ είναι πυλώνας της εξουσίας και βασικός διαχειριστής των κυριαρχικών εκβιασμών… Οι συνδικαλιστές δεν υπολογίζονται στην κοινωνική συνείδηση, παραδόπιστοι και θλιβεροί, κρατικοδίαιτοι και κομματικοί εντεταλμένοι… Η Αριστερά υπάρχει στην πολιτική χειραγώγηση και τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης, στην πολιτική εκτόνωση και τις συντεχνιακές ασκήσεις αλλά δεν υπάρχει στους δρόμους με καμία υποδομή που να μπορεί πλέον να ποδηγετήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια.

Τι κάνουμε; Αποκατάσταση του συλλογικού σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής, ριζοσπαστική αλληλεγγύη ενάντια στην (αυτό)καταστροφική εξατομίκευση, συλλογικότητες χωρίς ιεραρχίες και ανισοτιμίες, αυτοοργανωμένες αντισυναινετικές δράσεις, λυσσαλέα αντίσταση. Η κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από πρόσχημα για μια καινούργια και αδυσώπητη λεηλασία της ζωής μας από τον κόσμο των αφεντικών.  

Να πάρουμε τη ζωή μας στα δικά μας χέρια. Βλέπεις τίποτε καλύτερο;