Με το Αιγάλεω βυθισμένο στην καλοκαιρινή ραστώνη να διεκδικεί τα ποσοστά που του αναλογούν από τα “μπάνια του λαού” το φετεινό  καλοκαίρι δείχνει να είναι ένα βαθύ καλοκαίρι… Τα τελευταία πολλαπλά εργατικά ατυχήματα με φόντο τις 100.000 ήδη απολύσεις και την καπιταλιστική κρίση που τρέφεται ασταμάτητα με τις σάρκες των “μη εχόντων και κατεχόντων”, την ρατσιστική κρατική βαρβαρότητα ενάντια στους μετανάστες και τους πρόσφυγες που έχει σχεδόν τιγκάρει τα αστυνομικά τμήματα όλης της επικράτειας για να τα αδειάσει αργά και σταθερά με χιλιάδες απελάσεις, την αντιμετώπιση της απεργίας πείνας του Θ.  Ηλιόπουλου, του μοναδικού πλέον κρατούμενου  από την εξέγερση του Δεκέμβρη και δέκτη μιας παραδειγματικής εκδικητικότητας από μεριάς των διωκτικών μηχανισμών, την απίσχναση του οξυγόνου στην πόλη και την ασταμάτητη λεηλασία του περιβάλλοντος από τις εργολαβίες κάθε είδους, την επερχόμενη επέλαση νεοφώτιστων νεοδιορισμένων  διμοιριών της αστυνομίας με επικουρεία νεοαγορασμένων πυροσβεστικών αντλιών με κανόνια νερού στραμμένα μονίμως προς διαδηλωτές και συνεπικουρεία χειροβομβίδων με διασπώμενα θραύσματα καουτσούκ… όλα αυτά διατυπώνουν την επιμονή και αποφασιστικότητα της δημοκρατικής φενάκης να εφαρμοστούν όλα της τα καπιταλιστικά επιθετικά δόγματα.

Μετά το “βαθύ” καλοκαίρι, όμως, έρχεται το φθινόπωρο και έχουμε την ισχυρή εντύπωση ότι με τις πρώτες βροχές δεν θα βγούνε στους δρόμους μόνο τα σαλιγκάρια…