Και ο Β., σε μια απλή αλλά κραυγαλέα διατύπωση της ταξικής πραγματικότητας του Αιγάλεω, συνεχίζει: “Αιγάλεω 2008 , Ιερά οδός και Θηβών. Μαγαζιά “γωνία”. Ξενοίκιαστα. Χρόνια τώρα.Κόσμος πολύς. Μεταξύ αυτών-Επαγγελματίες που περιμένουν τη σύνταξη. -Η γενιά των 700 ευρώ. -Συμβάσεις οκτάμηνες και … δίμηνες στο Δημόσιο, στο Δήμο, σε μεγάλες εταιρίες. -Αλλοδαποί για όλες τις δουλειές και έλληνες για δουλειές γραφείου. -Χρέη σε τράπεζες απο τη γιαγιά με τη λειψή σύνταξη και την εγγονή με το “βασικό”. Άλλοι πάνω απο το όριο της Φτώχειας κλείνουν τα μαγαζιά τους και στέλνουν τα παιδιά υπάλληλους στο IKEA, στο MALL, στο PRAKTIKER, στα LIDL, στο Σκλαβενίτη, στο JUMBO, στα Α-Β, στο CARREFOUR, στο MAKRO, κλπ,κλπ σε αυτά που λειτουργούν αλλά και σε αυτά που κατασκευάζονται. Το όνειρο του έλληνα μικροαστού “να πάρει ο γιός το μαγαζί” σιγά-σιγά τελειώνει.”



Αυτή λοιπόν είναι η πολυδιαφημιζόμενη από τους ντόπιους κρατικούς επίτροπους “αλλαγή” του Αιγάλεω. Μια επιθετική αναδιάρθρωση των κοινωνικών και οικονομικών σχέσεων στην περιοχή, αναδιάρθρωση της οποίας οι προοπτικές αποτυπώνονται με σαφήνεια στην υλικότητα της πόλης, στα πολεοδομικά της χαρακτηριστικά:

“Σύμφωνα με στοιχεία από την ASPIS REAL ESTATE της Καλλιθέας, σε περιοχές, όπως Εσταυρωμένος και Λιούμη οι τιμές φτάνουν ακόμα και τις 2.500 ευρώ/τ.μ. Υπάρχουν, όμως και περιοχές, όπως το Νέο Αιγάλεω, τα Νταμαράκια και το Σωτηράκη που οι τιμές είναι σε χαμηλότερα επίπεδα και κυμαίνονται στις 2.100 ευρώ/τ.μ. Οι τιμές των μεταχειρισμένων στις παραπάνω περιοχές κυμαίνονται ανάλογα με την παλαιότητά τους, μεταξύ 1.200 – 1.600 ευρώ/τ.μ.

Οι αυξημένες τιμές του Αιγάλεω, πέραν της δημιουργίας του Μετρό στον Εσταυρωμένο και της επέκτασής του προς Χαϊδάρι και Κορυδαλλό, οφείλονται στην ανυπαρξία οικοπέδων λόγω μικρών ιδιοκτησιών που υπάρχουν εκεί. Αυτό το γεγονός ανεβάζει και το ποσοστό αντιπαροχής που φθάνει ακόμα και το 50% …

…Όσο αφορά την επαγγελματική στέγη, ο Δήμος του Αιγάλεω παρουσιάζει ποικιλομορφία.

Στο βασικό εμπορικό κομμάτι γύρω από το Μετρό δεν παρατηρείται καμία προσφορά επαγγελματικής στέγης προς πώληση παρά μόνο προς ενοικίαση. Οι τιμές μίσθωσης των ισόγειων καταστημάτων αγγίζουν μέχρι και τα 40 ευρώ/τ.μ., ενώ συχνά ο αέρας που ζητείται ανέρχεται στα 20 μισθώματα.

Στο ίδιο κομμάτι έντονη ζήτηση παρατηρείται για μίσθωση γραφείων σε ορόφους από εταιρίες παροχής υπηρεσιών με τις τιμές να κυμαίνονται από 11 – 14 ευρώ/τ.μ.

Στην λεωφόρο Θηβών, την Αθηνών και στην Ιερά οδό από Κηφισό προς Αθήνα η ζήτηση προέρχεται κυρίως από μεγάλες εμπορικές εταιρίες για οικόπεδα που μπορούν να χτίζουν ισόγειους χώρους άνω των 500 τ.μ. με θέσεις πάρκινγκ, κυρίως για super market, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, πρατήρια βενζίνης, καθώς και νυχτερινά κέντρα. Οι τιμές κυμαίνονται από 1.040 – 1.400 ευρώ/τ.μ.“ (Κτηματαγορά , 16.12.2007)

Η επιδιωκόμενη αποικιοποίηση από την μεσαία τάξη έρχεται να αντικαταστήσει τον κυρίαρχο παραδοσιακό μικροαστισμό στην περιοχή, μπολιάζοντάς τον με σύγχρονα πολιτικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, απεμπολίζοντας στη σφαίρα του κοινωνικού φαντασιακού ακόμη περισσότερο την διάχυτη προλεταριακή πραγματική συνθήκη. Το στοίχημα είναι τόσο κοινότοπο που η κατάληξή του θα μπορούσε να καθοριστεί από έναν εναντιωματικό λόγο περισσότερο απ’ ό,τι φανταζόμαστε . Η συνθήκη έχει “φωτογραφηθεί” εδώ και πολλά χρόνια:

“Από δω και στο εξής στην πόλη θα δεσπόζουν υλοποιημένες σε ένα διακριτό κτιριακό πολιτισμό οι αξίες της εμπορικής φαντασμαγορίας. Το πολύβουο πλήθος θα συνωστίζεται στα μεγάλα καταστήματα, η κίνηση όλο και θα αυξάνει, τα διαφημιστικά μηνύματα θα κυριεύουν όλο και σε μεγαλύερη έκταση τον τοπικό ορίζοντα των κατοίκων, οι ανάγκες της μετακίνησης όλων προς την δουλειά ή την αγορά θα γεννούν όλο και πιο γρήγορα μέσα μεταφοράς” (Σ. Σταυρίδης, εμπειρία της μεγαλούπολης και ετερότητα, 1997)



Όπως έγραψε κι ένας φίλος σε σχόλιό του σε παλιότερη δική μας ανάρτηση εδώ στο ιστολόγιο: “Βασικό κομμάτι του ταξικού αγώνα πιστεύω πως θα παίξει το κατά πόσο θα μπορέσει να κατανοήσει ο “μικροαστός” την πραγματική ταξική του θέση” κι έχει μεγάλο δίκιο όσο αφορά το κομμάτι των ταξικών χαρακτηριστικών της αντίστασης που δίνει και μια προοπτική σε αυτήν την κατεύθυνση. Με την επισήμανση βέβαια ότι ο ταξικός χαρακτήρας της αντίστασης δεν μπορεί να είναι το επικαθορίζον σημείο αναφοράς του συνολικότερου αγώνα για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση. Όσον αφορά το κοινωνικό κομμάτι, ωστόσο, θα παρατεθεί ένα γοητευτικό απόσπασμα που διατυπώνει ένα ιδιότυπο πια ιστορικό αναπόφευκτο:

“Παρόλη την αμείλικτη φορά της προόδου, η διαδικασία δεν είναι ευθύγραμμη καθώς πάντα, με φθίνουσα πρόοδο από το παρελθόν στο παρόν, στον κεντρικό χώρο της πόλης επιβιώνουν λαϊκοί θεσμοί μικροεμπορίου και πλανόδιων αγορών, ελεύθερη διασκέδαση και οι κοινωνικέςπρακτικές της γιορτής, του καρναβαλιού, των θιάσων, των παραστάσεων, της βόλτας, του χαζέματος , της περιπλάνησης. Μέσα σε αποσπασματικά κατάλοιπα τόπων και αναμνήσεων, η πόλη υπενθυμίζει τη δυνατότητά της να παραμένει ένας μαγικός μετρητής αρχαϊκότητας που δε θα στερηθεί ποτέ τα μυστικά περάσματα της στο χώρο της μνήμης” (Ε. Πορταλιού, η αποξένωση από τον χώρο της πόλης και η κρίση της συλλογικής μνήμης)

Η πόλη μας περιμένει…