Έχουμε αναφερθεί εκτεταμένα στην υπόθεση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά (https://anarxikoiaigaleo.squat.gr/?page_id=525). Αυτές τις μέρες η γερμανική Thyssen Group που διαχειρίζεται τα Ναυπηγεία, σύμφωνα με μια εκβιαστική προεκλογική της συνήθεια, απειλεί με κλείσιμο της εταιρίας αν δεν της ανατεθεί όλο το εξοπλιστικό πρόγραμμα του ελληνικού Δημοσίου. Αυτό σημαίνει ότι 1.500 εργαζόμενοι βρίσκονται για μια ακόμη φορά σε καθεστώς ομηρίας. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με μια αποικιοκρατική λογική τυχοδιωκτισμού που διατρέχει τέτοιου τύπου εταιρίες, ο όμιλος Thyssen “έσπασε” σε κομμάτια τις υποδομές και πούλησε το τμήμα τροχαίου υλικού σε μια μικρότερη τυχοδιωκτική γερμανική εταιρία. Έτσι, 170 εργαζόμενοι στο τμήμα τροχαίου υλικού έχουν να πληρωθούν εδώ και 5 μήνες. Ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά σε συναφή γεγονότα των τελευταίων ημερών μαθαίνουμε ότι, από χτες, 700 εργαζόμενοι 4 ασφαλιστικών εταιρίων βρίσκονται στο δρόμο χωρίς αποζημιώσεις και 550 ναυτικοί έχουν καταλάβει τα κατασχεθέντα λόγω χρεών πλοία του Αγούδημου στο λιμάνι του Πειραιά.
Πρίν λίγους μήνες 2.500 εργαζόμενοι στην Εμπορική Τράπεζα απολύθηκαν καθώς έκλεισαν δεκάδες υποκαταστήματα της εταιρίας. Οι απολύσεις μόνο για φέτος φτάνουν τις 120.000…
Η κρίση επαλαύνει. Μπορεί να καθυστέρησε λίγους μήνες μια και στην Ελλάδα η πραγματική οικονομία υπολείπεται του μαύρου χρήματος αλλά επελαύνει. Οι εκλογές δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από προσπάθεια εκτόνωσης και χειραγώγησης της -επίσης επελαύνουσας- κοινωνικής δυσφορίας αλλά τα μεγέθη της κρίσης είναι ανεξέλεγκτα.
Πρόκειται για μια δομική κρίση του συστήματος που δεν περιορίζεται στην οικονομία αλλά είναι εδώ και καιρό διάχυτη στην κοινωνία και την πολιτική, με τους θεσμούς να μην μπορούν να διαχειριστούν τις συνέπειες…
Είμαστε ακόμη στην αρχή!

Διαβάζουμε σήμερα στα “Νέα”:

“ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ» του κέντρου της Αθήνας συνεχίζει η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Τοξικομανείς, άστεγοι και λοιποί που χαλάνε την εικόνα του κέντρου της πρωτεύουσας για ακόμη μια φορά κρύβονται πίσω από την κουρτίνα από την αστυνομία. Η εντολή που δόθηκε στις Υποδιευθύνσεις της Δίωξης Ναρκωτικών είναι να συστήσουν ομάδες που θα αναγκάζουν τους «άθλιους» του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, από το Μοναστηράκι μέχρι την Πλατεία Καραϊσκάκη, να εγκαταλείψουν τα στέκια τους και να μεταφερθούν προσωρινά στην Ιερά Οδό, σε μια επιχείρηση η οποία έχει κοινά χαρακτηριστικά με την επιχείρηση «Καθαρή Αθήνα», που είχε στηθεί τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων.”

Φυσικά και έχει σημασία η “μεταφορά” όλων αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων προς την Ιερά Οδό. Η κατεύθυνση της πολεοδομικής αναδιάταξης δείχνει για μια ακόμη φορά με σαφήνεια την κυρίαρχη άποψη για τα δυτικά προάστια. Πρόκειται για μια χωροταξική δεξαμενή των τελευταίων τάξεων στην πυραμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας, όχι απλά ως μια ανανέωση της παραδοσιακής ιστορικής σχέσης του τοπίου των δυτικών προαστίων με τους φτωχούς, αλλά ως μια επιθετική πολεοδομική κίνηση κοινωνικού αποκλεισμού και περιβαλλοντικής λεηλασίας σε βάρος του συγκεκριμένου πληθυσμού. Παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις κυριαρχικές κινήσεις στο πλασίο του πολεοδομικού εκσυγχρονισμού των δυτικών προαστίων και είναι αλήθεια ότι τα πράγματα είναι χειρότερα και από τις δυσμενέστερες των εκτιμήσεών μας.

Θα επανερχόμαστε συνέχεια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εκείνο ωστόσο που πρέπει επιπλέον να σημειωθεί είναι η αποσιώπηση της έκτασης του ίδιου του ζητήματος των ναρκωτικών. Την περασμένη δεκαετία όλοι θα θυμούνται το ντόρο που γινόταν στα δελτία ειδήσεων κάθε φορά που πέθαινε κάποιος/α από τα ναρκωτικά. Σήμερα κανείς δεν δίνει σημασία και αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Οι εξαρτημένοι έχουν υπερπολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που οι θάνατοί τους δεν αποτελούν πλέον είδηση καθώς χαρακτηρίζονται ως βασική κοινοτυπία. Η αντιμετώπιση του φαινομένου όπως θα του αναλογούσε, δηλαδή ως κοινωνικής “μάστιγας”, δεν συμφέρει μια και σαφώς αυταξιώνεται ως κραυγαλέα απόδειξη παρακμής των ίδιων των αξιών του αστικού πολιτισμού. Έτσι, το κέντρο της μητρόπολης, οι γειτονιές των προαστίων, οι επαρχιακές πόλεις ακόμη και χωριά αποτελούν το φόντο για δεκάδες χιλιάδες εξαρτημένους που, αναμφισβήτητα αρκετοί κάθε μέρα πια, πεθαίνουν αβοήθητοι αργά και σταθερά μέσα στο δολοφονικό καθεστώς των ψευδαισθήσεών τους. Μέσα σε μια βαθιά κοινωνική σιωπή…

Διαβάζουμε σήμερα στα “Νέα”:

“ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ «ΚΑΛΛΩΠΙΣΜΟΥ» του κέντρου της Αθήνας συνεχίζει η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής. Τοξικομανείς, άστεγοι και λοιποί που χαλάνε την εικόνα του κέντρου της πρωτεύουσας για ακόμη μια φορά κρύβονται πίσω από την κουρτίνα από την αστυνομία. Η εντολή που δόθηκε στις Υποδιευθύνσεις της Δίωξης Ναρκωτικών είναι να συστήσουν ομάδες που θα αναγκάζουν τους «άθλιους» του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, από το Μοναστηράκι μέχρι την Πλατεία Καραϊσκάκη, να εγκαταλείψουν τα στέκια τους και να μεταφερθούν προσωρινά στην Ιερά Οδό, σε μια επιχείρηση η οποία έχει κοινά χαρακτηριστικά με την επιχείρηση «Καθαρή Αθήνα», που είχε στηθεί τις παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων.”

Φυσικά και έχει σημασία η “μεταφορά” όλων αυτών των ταλαιπωρημένων ανθρώπων προς την Ιερά Οδό. Η κατεύθυνση της πολεοδομικής αναδιάταξης δείχνει για μια ακόμη φορά με σαφήνεια την κυρίαρχη άποψη για τα δυτικά προάστια. Πρόκειται για μια χωροταξική δεξαμενή των τελευταίων τάξεων στην πυραμίδα της κοινωνικής ιεραρχίας, όχι απλά ως μια ανανέωση της παραδοσιακής ιστορικής σχέσης του τοπίου των δυτικών προαστίων με τους φτωχούς, αλλά ως μια επιθετική πολεοδομική κίνηση κοινωνικού αποκλεισμού και περιβαλλοντικής λεηλασίας σε βάρος του συγκεκριμένου πληθυσμού. Παρακολουθούμε εδώ και καιρό τις κυριαρχικές κινήσεις στο πλασίο του πολεοδομικού εκσυγχρονισμού των δυτικών προαστίων και είναι αλήθεια ότι τα πράγματα είναι χειρότερα και από τις δυσμενέστερες των εκτιμήσεών μας.

Θα επανερχόμαστε συνέχεια στο συγκεκριμένο ζήτημα. Εκείνο ωστόσο που πρέπει επιπλέον να σημειωθεί είναι η αποσιώπηση της έκτασης του ίδιου του ζητήματος των ναρκωτικών. Την περασμένη δεκαετία όλοι θα θυμούνται το ντόρο που γινόταν στα δελτία ειδήσεων κάθε φορά που πέθαινε κάποιος/α από τα ναρκωτικά. Σήμερα κανείς δεν δίνει σημασία και αυτό επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Οι εξαρτημένοι έχουν υπερπολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που οι θάνατοί τους δεν αποτελούν πλέον είδηση καθώς χαρακτηρίζονται ως βασική κοινοτυπία. Η αντιμετώπιση του φαινομένου όπως θα του αναλογούσε, δηλαδή ως κοινωνικής “μάστιγας”, δεν συμφέρει μια και σαφώς αυταξιώνεται ως κραυγαλέα απόδειξη παρακμής των ίδιων των αξιών του αστικού πολιτισμού. Έτσι, το κέντρο της μητρόπολης, οι γειτονιές των προαστίων, οι επαρχιακές πόλεις ακόμη και χωριά αποτελούν το φόντο για δεκάδες χιλιάδες εξαρτημένους που, αναμφισβήτητα αρκετοί κάθε μέρα πια, πεθαίνουν αβοήθητοι αργά και σταθερά μέσα στο δολοφονικό καθεστώς των ψευδαισθήσεών τους. Μέσα σε μια βαθιά κοινωνική σιωπή…

[kaltura-widget wid=”il14aupliq” width=”400″ height=”365″ addpermission=”” editpermission=”” /]

6 νεκροί: Οι νεκροί εργάτες του εργοστασίου του ΦΟΥΡΛΗ, από το σεισμό στη Πάρνηθα το Σεπτέμβρη του 99. Το εργοστάσιο, γνήσιο απότοκο του “ελληνικού επιχειρηματικού δαιμονίου”, ήταν χτισμένο πάνω σε μπαζωμένο ρέμα. Τότε, ο όμιλος διέρρεε πως κινδυνεύει να κυρήξει πτώχευση, προκειμένου να γλιτώσει τις αποζημιώσεις προς τις οικογένειες των δολοφονημένων και τραυματισμένων εργατών. Και τα κατάφερε. Ελάχιστες οι αποζημιώσεις και φυσικά καμιά ουσιαστική τιμωρία των υπευθύνων.

54000 επισκέπτες:Ο εβδομαδιαίος αριθμός των πελατών του ΙΚΕΑ στο Αιγάλεω.Ο Όμιλος ΦΟΥΡΛΗ (franchiser των ΙΚΕΑ στην Ελλάδα από τον Οκτώβρη του 1999… ένα μήνα μετά το σεισμό), εν μέσω οικονομικής κρίσης,καταφέρνει να κερδοφορεί αδιάλλειπτα. Όπως αναφέρεται και στον πρόσφατο ισολογισμό της εταιρίας: “Ο κλάδος λιανικής οικιακού εξοπλισμού (ΙΚΕΑ) παρουσίασε αύξηση πωλήσεων 0,7% φθάνοντας τα 139,05 εκατομμύρια ευρώ έναντι 138,04 εκατ. το αντίστοιχο διάστημα του 2008 και κέρδη προ φόρων 17,12 εκατομμύρια ευρώ σε σχέση με 11,54 εκατομμύρια ευρώ την αντίστοιχη περίοδο της χρήσης 2008.”

1 παγωτό χωνάκι: Ένα ακόμη δώρο του ΙΚΕΑ στους πελάτες του. Απεριόριστη ποσότητα παγωτού πληρώνοντας ένα μόνο χωνάκι…
Μέσα στην μαζοχιστική του λήθη ο καταναλωτής μπορεί να ξεδιψάσει την απληστία του απολαμβάνοντας τη θέα χιλιάδων καλοσχεδιασμένων αντιμειμένων. Παντού τριγύρω λικνίζοντα ταμπελάκια με κωδικούς.

Επιτύμβιες ειρωνείες…

Τα ουσιώδη έχουν ειπωθεί. Μένει να γίνουν πράξη…

Διαβάζουμε πως στα πλαίσια της “Πολιτιστικής Διαδρομής 2009” του δήμου Αιγάλεω, σήμερα Τρίτη, παρουσιάζεται το έργο του Ντάριο Φο “Δεν πληρώνω- Δεν πληρώνω” στο δημοτικό θέατρο Αλέξης Μινωτής. Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο στο οποίο κυριαρχεί η εναντίωση στον καπιταλισμό, η συλλογική απαλλοτρίωση/ επανάκτηση των αγαθών που παρήγαγαν οι ίδιοι οι εργάτες, η αυτοοργάνωση της καθημερινότητας, η σύσφιξη των σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων… Κι όλα αυτά μόνο με 17 ευρώ (!!!), κάτι παραπάνω από μισό μεροκάματο δηλαδή. Χωρίς πολλά προσχήματα*. Άλλωστε ο αστικός πολιτισμός της αφομοίωσης και του κατακερματισμού έχει φροντίσει ώστε η τέχνη να υφίσταται, να λειτουργεί και να γίνεται αντιληπτή σε μια διαχωρισμένη σφαίρα απο αυτή της καθημερινής ζωής, ξεκομμένη απο τις κοινωνικές σχέσεις που την διαπερνούν.
Θα το έχουν όμως σίγουρα υπόψη τους οι Καλογεροπουλοι όταν θα χειροκροτάνε τους έμμισθους καλλιτεχνάδες του αστικού θεάματος, και ενδόμυχα θα τρέμουν μη συμβεί ποτέ μια κατάσταση ίδια με του σεναρίου…

* Το προσχηματικό “ελεύθερη είσοδος” που διαβάζουμε καμιά φορά στα προγράμματα εκδηλώσεων κρύβει από πίσω του τους δεκάδες σπόνσορες του δήμου ή των επιχειρήσεων που επιδιώκουν να αποκομίσουν από τη διαφήμισή τους πολιτική υπεραξία ή οικονομικό κέρδος. Έτσι κι αλλιώς η εμπορευματοποίηση της τέχνης δεν μπορεί να αναγνωστεί μέσα στα στενά πλαίσια της άμεσης υλικότητας ενός εισιτηρίου και σίγουρα δεν μπορεί να ειδωθεί ξέχωρα από τα χαρακτηριστικά σύσσωμου του αστικού πολιτισμού.

Εν μέσω των καταστροφικών αποτελεσμάτων της επιθετικότητας της Εξουσίας ενάντια στο φυσικό περιβάλλον και των πυρκαγιών που ανοίγουν νέους δρόμους για τις μπουλντόζες της ανάπτυξης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης των πρώην δασικών εκτάσεων, δεν ξεχνάμε τον Θοδωρή Ηλιόπουλο που διανύει την 46η ημέρα απεργίας πείνας. Ο Θοδωρής νοσηλεύεται από την Παρασκευή στο νοσοκομείο Σωτηρία σε κρίσιμη, πλέον, κατάσταση.

Σήμερα, Πανελλαδική Ημέρα Δράσης για την Αποφυλάκιση του Θ. Ηλιόπουλου καλούνται σε πολλά μέρη της Ελλάδας και του εξωτερικού συγκεντρώσεις και συναυλίες.

Αύριο, η Ανοιχτή Συνέλευση Εξεγερμένων για την Αλληλεγγύη στους Διωκόμενους της Εξέγερσης καλεί σε συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Θοδωρή στο νοσοκομείο Σωτηρία στις 18.30, ενώ τη Πέμπτη πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία καλούν σε πορεία στις 19.00 στα Προπύλαια.

27/08 Update

Αποφυλακίστηκε σήμερα ο Θ. Ηλιόπουλος μετά από 49 ημέρες απεργίας πείνας και με περιοριστικούς όρους την απαγόρευση εξόδου του από τη χώρα και την υποχρεωτική παρουσία του κάθε 15 ημέρες σε αστυνομικό τμήμα

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗ

Αγαπητοί φίλοι γεια σας

Στις 4 Αυγούστου του 2009 ο ελληνικός στρατός, τον οποίο είχα υπηρετήσει σαν καλός υποψήφιος δολοφόνος στα χρόνια 1994-1995, μου επέδωσε Φύλο Ατομικής Προσκλήσεως για μια Ημερήσια Επίσκεψη στη 12 μεραρχία και στο Στρατόπεδο Καμπάνη του Κιλκίς. Πρόκειται για μια τρίωρη επίσκεψη ενημερωτικού χαρακτήρα – η οποία ωστόσο παράγει όλα τα έννομα αποτελέσματα της στρατιωτικής υποχρεωτικής εφεδρικής θητείας. Ως εκ τούτου η άρνηση αυτής της «τρίωρης επίσκεψης συνεπάγεται ποινική δίωξη για ανυποταξία και πενταμελές στρατοδικείο.

Ουσιαστικά με αυτήν την «υποχρεωτική πρόσκληση» ο ελληνικός στρατός μου έκανε ένα σπάνιο όσο και απρόσμενο δώρο: μου έδωσε την ευκαιρία να τον αρνηθώ και να εισπράξω το κόστος για αυτό. Γιατί είναι αυτονόητο πως μετά από τουλάχιστον 5 βιβλία και 60 άρθρα όπου χαρακτηρίζω τον στρατό ως έναν απάνθρωπο μηχανισμό βιολογικού και συμβολικού φόνου, ως θεσμό θανάτου και τελετουργία μίσους, δεν θα μπορούσα παρά να αρνηθώ οποιαδήποτε στράτευση, οποιαδήποτε συμμετοχή, οποιαδήποτε επίσκεψη, εντέλει οποιαδήποτε συναίνεση και υπαγωγή σε όσους θεωρούν τον θεσμοθετημένο φόνο συνθήκη και προϋπόθεση της ανθρώπινης κοινωνίας.

Έτσι συνέταξα την ακόλουθη Δήλωση άρνησης στράτευσης την οποία σήμερα απέστειλα σε όλες τις αρμόδιες στρατιωτικές αρχές, τη δημοσίευσα στην ιστοσελίδα μου και, με το παρόν μήνυμα, την κοινοποιώ και σε εσάς. Σε αυτήν επιχειρώ να περιγράψω την διαδρομή μου προς αυτήν την άρνηση:

http://www.triaridis.gr/keimena/keimD062.htm

Φυσικά θα ήταν χρήσιμο να σημειωθεί το αυτονόητο: είναι σαφές πως με τούτη την άρνηση στράτευσης, σήμερα και στη φάση ζωής που βρίσκομαι, διακυβεύω ελάχιστα – σε αντίθεση με άλλους που έκαναν αντίστοιχες δηλώσεις (παίρνοντας τις αντίστοιχες αποφάσεις) με τεράστιο προσωπικό κόστος, σε καιρούς πολύ δυσκολότερους, τότε που όλοι δειλιάζαμε.

Είναι επίσης αυτονόητο πως θα επιδιώξω με κάθε τρόπο να δικαστώ από το πενταμελές στρατοδικείο για τούτη την άρνησή μου – και το παράλογο όσο και παρα-νοϊκό σχήμα «ένα στρατοδικείο για μια τρίωρη επίσκεψη» με πεισμώνει αφάνταστα. Ήδη σήμερα το πρωί έστειλα συστημένη την δήλωση αυτή τόσο προς το 1ο στρατολογικό γραφείο Θεσσαλονίκης, στην 12η Μονάδα Επιστρατεύσεως και στο Γενικό Επιτελείο Στρατού δηλώνοντας την διεύθυνση μου (για να μην μπορούν να ισχυριστούν πως «δεν με βρήκαν λόγω . αγνώστου διαμονής»), τα τηλέφωνα μου, τα e-mail μου – ενώ φυσικά δημοσιεύω τη Δήλωση και στο ίντερνετ, στην ιστοσελίδα μου και όπου αλλού. Στόχος μου: να μην «παραπέσει» στις καλένδες τους η περίπτωσή μου αλλά να υποχρεωθούν να εφαρμόσουν τον αντισυνταγματικό και, κατ’ επέκταση, παράνομο «νόμο» τους και με δικάσουν – έτσι ώστε να καταγραφεί και να καταδειχτεί στην μεγαλύτερη δυνατή έκταση ο προγραμματικά παρα-νοϊκός και προγραμματικά απάνθρωπος χαρακτήρας του στρατού και, κατ’ επέκταση, κάθε στρατιωτικής νομοθεσίας. Θεωρώ μέγιστη τιμή το να σταθώ απέναντι σε έναν θεσμό θανάτου σε ένα στρατοδικείο – την πιο σημαντική πολιτική παρακαταθήκη που έχω να αφήσω στα παιδιά μου.

Δικηγόρους μου για την υπόθεση αυτή ορίζω τρεις φίλους μου: τους δικηγόρους Θεσσαλονίκης Θωμά Χαραλαμπίδη και Αλέξανδρο Καρδασιάδη και τον δικηγόρο Βέροιας Γιάννη Ιερόπουλο.

Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους.

*Εν τω μεταξύ 41η μέρα απεργίας πείνας του Θ. Ηλιόπουλου…

Τί κοινό έχει η πλατεία Κουμουνδούρου αυτές τις μέρες με το Σακραμέντο, το Οντάριο, το Ρέντμοντ δίπλα στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ; Η μιζέρια, η εξαθλίωση, η έκπτωση από το ανθρώπινο, η βαθιά δυστυχία. Στην πλατεία Κουμουνδούρου μετανάστες, άστεγοι και πρεζάκια… Στις ΗΠΑ οι αποτυχημένοι που τιμωρούνται… Τί δηκτική ειρωνία! Ένας “παράδεισος” που αργά αργά ξεμακραίνει από όλους.

[kaltura-widget wid=”aj010mufwg” width=”400″ height=”365″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ align=”center” /]

Τί κοινό έχει η πλατεία Κουμουνδούρου αυτές τις μέρες με το Σακραμέντο, το Οντάριο, το Ρέντμοντ δίπλα στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ; Η μιζέρια, η εξαθλίωση, η έκπτωση από το ανθρώπινο, η βαθιά δυστυχία. Στην πλατεία Κουμουνδούρου μετανάστες, άστεγοι και πρεζάκια… Στις ΗΠΑ οι αποτυχημένοι που τιμωρούνται… Τί δηκτική ειρωνία! Ένας “παράδεισος” που αργά αργά ξεμακραίνει από όλους.

[kaltura-widget wid=”aj010mufwg” width=”400″ height=”365″ addpermission=”2″ editpermission=”2″ align=”center” /]