Για την απεργία της 5^ης Μάη, την πρωτόγνωρη σε όγκο διαδήλωση, τις πολύωρες διαδοχικές προσπάθειες κατάληψης της Βουλής, τις εκτεταμένες συγκρούσεις, τον τραγικό θάνατο 3 ανθρώπων από αναθυμιάσεις…

5 Μάη 2010. Η μεγαλύτερη πορεία της μεταπολίτευσης ήρθε για να αντιπαρατεθεί με το μεγαλύτερο μεταπολιτευτικό πρόγραμμα κοινωνικής λεηλασίας και υποδούλωσης της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, εγχώριας και υπερεθνικής. Και ο κοινωνικός αυτός χείμαρρος των 150-200 χιλιάδων διαδηλωτών κατέβηκε για να εκβάλλει την οργή του στο κοινοβούλιο. «Όλοι για το σύνταγμα», «περικύκλωση-αποκλεισμός-κατάληψη της Βουλής». Η προσπάθεια εξελισσόταν για περισσότερες από 2 ώρες, ξανά και ξανά, παρά τις διμοιρίες των ΜΑΤ, τα δακρυγόνα, τις κρότου λάμψης, τις δολοφονικές επιθέσεις των μηχανοκίνητων ομάδων ΔΕΛΤΑ. Το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή» δονούσε την ατμόσφαιρα. Τα μπλοκ που έφταναν στο Σύνταγμα και μετά από λίγο αναγκάζονταν να προχωρήσουν πνιγμένα από τα χημικά, έκαναν στροφή λίγο πιο κάτω και ξαναγυρνούσαν, τη στιγμή που νέα μπλοκ διαδηλωτών έφταναν και αυτά έξω από το κοινοβούλιο. Άνθρωποι κάθε ηλικίας στο δρόμο, εργαζόμενοι και άνεργοι, στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες. Οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής πολύωρες και εκτεταμένες. Το πολιτικό σύστημα και οι θεσμοί του στο κατώτατο σημείο κοινωνικής αποδοχής.

5 Μάη 2010, λίγο μετά τις 3:00μμ, και αρχίζει να κυκλοφορεί η πληροφορία ότι «μάλλον υπάρχουν νεκροί από φωτιά που μπήκε σε υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου». Στην αρχή κανείς δεν μπορεί να το πιστέψει και περνάει από το μυαλό πολλών η ιδέα ότι πρόκειται για επικοινωνιακό τερτίπι του καθεστώτος για να αποσυρθεί ο κόσμος από τους δρόμους. Τελικά, όμως, η πληροφορία ισχύει. Ο κόσμος μουδιάζει, οι φάτσες σκοτεινιάζουν, η οργή και το σθένος εξανεμίζονται, τα μπλοκ αρχίζουν να αποχωρούν. Ο Χρυσοχοϊδης κάνει λόγο για εκκαθάριση της πόλης από τους διαδηλωτές επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς απαγόρευσης κυκλοφορίας, οι δυνάμεις καταστολής παίρνουν θάρρος και εντολές για σαρωτική αντεπίθεση, το σκηνικό αλλάζει μέσα σε λίγη ώρα. Θα ακολουθήσουν μαζικές προσαγωγές από τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας μέχρι τα καφενεία των Εξαρχείων, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών και κατοίκων, τραυματισμοί από επιθέσεις των ομάδων Δέλτα με τις μηχανές τους. Η απεργία στα ΜΜΕ αναστέλλεται για τον συντονισμό των μέσων μαζικής χειραγώγησης στο κυνήγι του «εσωτερικού εχθρού» που εξαπολύεται. Η κατάληψη «Χώρος Ενιαίας Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης», στην οδό Ζαΐμη στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική εισβολή και εκκένωση με χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πυροβολισμών εντός του κτιρίου ενώ το Στέκι Μεταναστών, στην οδό Τσαμαδού πάλι στα Εξάρχεια, δέχεται αστυνομική επίθεση με εκτεταμένες ζημιές. Και στις δυο περιπτώσεις οι αστυνομικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται από ομάδες Δέλτα, οι οποίες εφορμούν ως ένστολες συμμορίες. Και προφανώς έπεται συνέχεια. Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες. O σχεδιασμός των κυρίαρχων, που έχει δρομολογηθεί όλη την περίοδο μετά την εξέγερση του «Δεκέμβρη» στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης και καταστολής του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου και κάθε ακηδεμόνευτης κοινωνικής εστίας αντίστασης στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, έχει το απαραίτητο πάτημα να αναβαθμιστεί ποιοτικά και ποσοτικά, προπαγανδιστικά και επιχειρησιακά.

Όλες αυτές τις μέρες ο τραγικός θάνατος της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, της Παρασκευής Ζούλια και του Επαμεινώνδα Τσακάλη, έχει στοιχειώσει τις καρδιές και τις συνειδήσεις μας. Γιατί η απώλειά τους είναι κομμάτι του δικού μας πόνου και όχι των κάθε είδους αυτόκλητων τιμητών. Όσο γελοίο, όμως, και αν είναι να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Χρυσοχοΐδης την ώρα που προΐσταται της περιφρούρησης της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που συστηματικά χειραγωγεί, εξαπατά και συσκοτίζει τις συνειδήσεις, όσο δεδομένη και αν είναι η ευθύνη του κάθε Βγενόπουλου που με την απειλή της απόλυσης εξανάγκασε τους εργαζόμενούς του να βρίσκονται κλειδωμένοι εν είδη ανθρώπινης ασπίδας σε τραπεζικό του κατάστημα απ’ όπου θα περνούσε η απεργιακή πορεία, η ευθύνη του θανάτου από αναθυμιάσεις των 3 εργαζομένων αναπόφευκτα βαραίνει εκείνους που πυρπόλησαν το κτίριο χωρίς πρώτα να έχουν ελέγξει ότι μέσα δεν υπήρχαν άνθρωποι. Τραγική επιπολαιότητα; Εγκληματική αδιαφορία; Ή ακόμα χειρότερα κυνισμός, αποτέλεσμα μιας ελιτίστικης και αντικοινωνικής «αντίληψης», που αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό της, εχθρεύεται οτιδήποτε έξω από την ίδια και «επιβεβαιώνεται» μέσα από την κατανάλωση επιθετικών πρακτικών χωρίς αγωνία για τα περιεχόμενα και τη διαλεκτική του κοινωνικού ανταγωνισμού;

Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα στα οποία δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία ανθρώπων. Επιπλέον, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και οι αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δε θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους και όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρακμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δε δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας και της «δικαιοσύνης» της αλλά στην ιστορία των αγώνων για την ελευθερία.

Δεν έχουμε μάθει ποτέ να μιλάμε με όρους «κακιάς στιγμής», πολύ περισσότερο «παράπλευρης απώλειας». Αυτά είναι άλλοθι που διεκδικεί ο εξουσιαστικός συρφετός για να δικαιολογεί την καθημερινή δολοφονική του δραστηριότητα. Με αυτό το ήθος, με αυτή τη λογική, κατεβαίνουμε στο δρόμο όλα αυτά τα χρόνια και έτσι θα συνεχίσουμε. Ανυποχώρητα, συλλογικά και μαχητικά, με οδηγό μας την αντίσταση, την ανυποταγή και τη ρήξη, την αυτοοργάνωση, την αντιιεραρχία και την ισοτιμία, την κοινότητα, την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη. Στις γειτονιές, στους εργασιακούς και εκπαιδευτικούς χώρους, στα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και καταλήψεις, στις κινήσεις αντιπληροφόρησης και στις κοινωνικές παρεμβάσεις, στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις, στα οδοφράγματα της καθημερινής ζωής και της κοινωνικής ανταρσίας.

Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, την πιο βαθιά κοινωνική υποδούλωση από την κρατική επιβολή και τους αστυνομικούς στρατούς κατοχής, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο και με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας, ο αγώνας για κοινωνική και ατομική απελευθέρωση συνεχίζεται. Ραντεβού στο δρόμο…

11 Μάη 2010

Πρωτοβουλία Αναρχικών Αιγάλεω

Αναρχικοί-Αναρχικές από Πειραιά

Θερσίτης (χώρος ραδιουργίας & ανατροπής) – Ίλιον

Ρεσάλτο (αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης) – Κερατσίνι

Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά

Συνέλευση Εξεγερμένων Περάματος, Κερατσινίου, Νίκαιας, Κορυδαλλού, Πειραιά

1
Είναι δεδομένο ότι δεν θα έσπαγε η απεργία στα ΜΜΕ για να δημοσιοποιηθεί το κορυφαίο στην μεταπολιτευτική ιστορία χτεσινό γεγονός των 150-200.000 διαδηλωτών. Αντιθέτως, έσπασε η απεργία στα ΜΜΕ για να «ενημερωθεί» ο κόσμος μετά το τραγικό γεγονός των τριών θανάτων στην τράπεζα του Βγενόπουλου. Αυτό το γεγονός λέει πολλά. Τόσα όσοι και οι τόνοι κυριαρχικής προπαγάνδας ενάντια στους αδιαμεσολάβητους και ακηδεμόνευτους αγώνες. Από τις 4μμ χτες, η πλουραλιστική μονοφωνία του Θεάματος ανέστειλε τις απεργιακές της δεσμεύσεις και συντονίστηκε ενάντια στον "εσωτερικό εχθρό". Τέτοιες ευκαιρίες δεν μένουν ανεκμετάλλευτες.

 2

Με αφορμή μια -τραγικά εκ του αποτελέσματος- επιπόλαιη πράξη λύνονται οι ασκοί της χυδαιότητας και ξεδιπλώνεται μια γενικευμένη ιδεολογική επίθεση ενάντια σε συγκεκριμένες πολιτικές αντιλήψεις. Χρησιμοποιείται μια δραματική αφορμή για να ενισχυθεί αθροιστικά ο σχεδιασμός των κυρίαρχων που έχει δρομολογηθεί σε όλη τη διάρκεια της μεταδεκεμβριανής εποχής στην κατεύθυνση της εγκληματοποίησης του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Υπάρχει, ωστόσο, μια τεράστια απόσταση από την ατομική ευθύνη στην συλλογική που, στο προκείμενο, η κυρίαρχη προπαγάνδα φροντίζει να εξαφανίσει χειραγωγώντας το κοινωνικό θυμικό. Είναι γελοίο να μιλάει για «αδίστακτους δολοφόνους» ο κάθε Βγενόπουλος την ώρα που βρίσκεται έκθετος για την προϋπόθετη απαξίωση της ζωής των εργαζομένων του,  ο κάθε Χρυσοχοϊδης την ώρα που εφαρμόζει την περιφρούρηση της λεηλασίας εκατομμυρίων ζωών από τα εξουσιαστικά διευθυντήρια, ο κάθε μπάτσος την ώρα που ανεβοκατεβάζει το γκλομπ του στα κεφάλια των διαδηλωτών, ο κάθε δημοσιογράφος τη στιγμή που κατευθύνει συστηματικά τις συνειδήσεις στο σκοτάδι της αλλοτρίωσης.

3

Ας κάνουμε μερικές επισημάνσεις. Στις μάχες του δρόμου, εκεί όπου ξεδιπλώνεται η επιθετικότητα όσων δεν χωράνε στην κοινωνική συναίνεση και την κομματική πειθαρχία, είναι αυτονόητη αρχή ότι ποτέ δεν παραδίδονται στη φωτιά χώροι-σύμβολα όπου δεν έχει επιβεβαιωθεί πρώτα η παντελής απουσία καταναγκαστικά εγκλείστων ανθρώπων.  Επιπλέον, είναι απλή και τυπική λογική ότι η κατανάλωση επιθετικών πρακτικών δεν μπορεί παρά να υπονομεύει και να ακυρώνει τελικά τα πολιτικά τους περιεχόμενα. Επίσης, ακριβώς επειδή οι αναρχικοί και αντιεξουσιαστές γνωρίζουν ότι τα αφεντικά πιθανότατα δεν θα έχουν λάβει κανένα μέτρο προστασίας για τους εργαζομένους, προϋποθέτουν αυτή την επίγνωση ως αποτρεπτικό της ενδεχόμενης πράξης τους κι όχι ως άλλοθι. Όσοι και όσες εκπίπτουν αυτών των επιλογών φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις πράξεις τους, ακέραια την ευθύνη για την αυτούσια αναπαραγωγή αυτού του παρηκμασμένου κόσμου. Και η πιο σκληρή απολογία δεν δίνεται στα γελοία έδρανα της αστικής υποκρισίας αλλά στην Ιστορία των Αγώνων για την Ελευθερία.

4

Παρόλα τα κροκοδείλια δάκρυα όλων όσοι σχεδιάζουν την πιο βαθιά κοινωνική λεηλασία από την καπιταλιστική μηχανή, παρόλη την συκοφαντία που χρησιμοποιείται στο προσκήνιο για να νομιμοποιηθεί η επιθετικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στο παρασκήνιο, ο αγώνας για την κατάκτηση της ελευθερίας συνεχίζεται.  Με δεδομένη την αποφασιστική παρουσία δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους με σκοπό να αντισταθούν στη λεηλασία των ζωών τους, ο αγώνας ενάντια στις επιβουλές της εξουσίας συνεχίζεται.

 ΥΓ. Το διήμερο εκδήλωσης για την κρίση συνεχίζεται και σήμερα στον χώρο δίπλα στην νέα κατάληψη

Σάββατο, 01/05, 19:00 Συζήτηση με θέμα: "Από τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας, στον διπλό εκβιασμό της ανεργίας"

Αύριοο Κυριακή 02/05 στις 8μμ η πρώτη συνέλευση της κατάληψης

Κρίση δεν είναι

το εξωτερικό χρέος, το ΔΝΤ ούτε η ΕΚΤ και η ΕΕ, τα μεγάλα κεφάλαια που φεύγουν ανενόχλητα στο εξωτερικό, τα μεγάλα αφεντικά που πάντα εξαιρούνται από τα «μέτρα»,οι εκβιασμοί των κουστουμάτων κυβερνητικών αξιωματούχων, οι 15.000 καινούργιοι μπάτσοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, το καινούργιο εμπορικό μεγαθήριο του Βωβού στον Ελαιώνα ούτε του Φουρλή στον Κηφισό, η λυσσασμένη επίθεση των «από πάνω».

Κρίση είναι

η μοιρολατρία, η απάθεια, η απραξία, η παραδοπιστία, η εξατομίκευση, ο ωχαδερφισμός, ο κοινωνικός αυτοματισμός, η αυτοκαταστροφική συναίνεση, η απουσία της λυσσασμένης άρνησης των «από κάτω».

Και είναι καιρός να τελειώνουμε με την Κρίση

2 μέρες συναντήσεων

για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την αλληλεγγύη

για την αυτοοργάνωση και την αντίσταση

Παρασκευή, 30/04, 19:00 Συζήτηση με θέμα: "Η "κρίση του συστήματος" ως πρόσχημα για κοινωνική λεηλασία"

Σάββατο, 01/05, 19:00 Συζήτηση με θέμα: "Από τον εκβιασμό της μισθωτής εργασίας, στον διπλό εκβιασμό της ανεργίας"

στην πλ. Ιατρού Παπανικολάου (πίσω από το γήπεδο Μαυροθαλασσίτης)

«Δεν είμαστε σε διαδικασία απώλειας κυριαρχίας αλλά είμαστε σε μια διαδικασία απώλειας αξιοπρέπειας από την οποία πρέπει να βγούμε το ταχύτερο δυνατόν» δήλωσε χθες στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας κ. Α. Λοβέρδος…

Τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία. Για να επανακτήσει την αξιοπρέπειά του το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο του υπουργού πρέπει να χάσει το δικό μας πρόσωπο τη δική του αξιοπρέπεια. Σε μας απευθύνεται αυτή η χυδαία ρητορεία. Τους τελευταίους μήνες έχουν περάσει –και θα ακολουθήσουν- τα περισσότερα δυσμενή για τους «από κάτω» μέτρα από καταβολής του ελληνικού κράτους. Τίποτε δεν είναι τυχαίο:

«Άλλα 62.022 άτομα προστέθηκαν στη στρατιά των ανέργων σε έναν μόνο μήνα, τον Ιανουάριο του 2010, ανεβάζοντας έτσι την ανεργία στο 11,3% από 10,2% που ήταν τον Δεκέμβριο του 2009».  (Βήμα, 21/4/10)

Κι ενώ πριν μερικές εβδομάδες η προσφυγή στο ΔΝΤ θεωρούταν η μεγαλύτερη «οικονομική κατάρα» για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, η μεγαλύτερη απειλή και το τρισμέγιστο απευκταίο γεγονός που θα σήμαινε την θέσμιση της γενικευμένης εξαθλίωσης… σήμερα το ΔΝΤ είναι εδώ μαζί με όλα τα σημαινόμενά του…

Στις γειτονιές μας δεν μιλάμε πια για κλειστά ή άδεια μαγαζιά, για «σφιγμένο ζωνάρι» ή αγωνία για το μέλλον (βασικές πια κοινοτοπίες) αλλά για μια γενικευμένη αινιγματική σιωπή, μια αφόρητη ψυχική συμπίεση στην καθημερινή ζωή, μια δοκιμασία για τα όρια αντοχής της μοιρολατρίας, έναν διάχυτο φόβο, μιλάμε για φιγούρες που γλιστράνε στους κάδους σκουπιδιών μόλις πέσει η νύχτα, μιλάμε για βιασμένη αξιοπρέπεια…

Μιλάμε για μια ζωή που οριοθετείται όλο και περισσότερο από τους φάρους των περιπολικών. Που όλο και πληθαίνουν…

Την ίδια στιγμή, τα ΜΜΕ είναι πυλώνας της εξουσίας και βασικός διαχειριστής των κυριαρχικών εκβιασμών… Οι συνδικαλιστές δεν υπολογίζονται στην κοινωνική συνείδηση, παραδόπιστοι και θλιβεροί, κρατικοδίαιτοι και κομματικοί εντεταλμένοι… Η Αριστερά υπάρχει στην πολιτική χειραγώγηση και τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης, στην πολιτική εκτόνωση και τις συντεχνιακές ασκήσεις αλλά δεν υπάρχει στους δρόμους με καμία υποδομή που να μπορεί πλέον να ποδηγετήσει την κοινωνική δυσαρέσκεια.

Τι κάνουμε; Αποκατάσταση του συλλογικού σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής, ριζοσπαστική αλληλεγγύη ενάντια στην (αυτό)καταστροφική εξατομίκευση, συλλογικότητες χωρίς ιεραρχίες και ανισοτιμίες, αυτοοργανωμένες αντισυναινετικές δράσεις, λυσσαλέα αντίσταση. Η κρίση δεν είναι τίποτε άλλο από πρόσχημα για μια καινούργια και αδυσώπητη λεηλασία της ζωής μας από τον κόσμο των αφεντικών.  

Να πάρουμε τη ζωή μας στα δικά μας χέρια. Βλέπεις τίποτε καλύτερο;

Η είδηση:

Σε απεργία πείνας οδήγησαν χθες τους περίπου 20 κρατούμενους μετανάστες στο Αστυνομικό Τμήμα Αιγάλεω οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης. Οι ίδιοι κατήγγειλαν ότι οι αστυνομικοί τους είχαν απαγορέψει την πρόσβαση στην τουαλέτα και δεν τους άφηναν να πλυθούν… το κρατητήριο είναι υπόγειο και έχει μόνο δύο παράθυρα για εξαερισμό. Οι αστυνομικοί μάλιστα δεν κατεβαίνουν και κανείς δεν βρίσκεται εκεί για να τους ανοίξει όταν ζητούν να πάνε στην τουαλέτα, καθώς –όπως ισχυρίστηκε ο ίδιος ο διοικητής του Α.Τ.- οι αστυνομικοί δεν αντέχουν να βρίσκονται εκεί.

Η ουσία:

Κλασσική τακτική των ναζί: συλλαμβάνω, εγκλείω σε συνθήκες απάνθρωπες, εγκαταλείπω για μέρες και μήνες τους διωκόμενους σε αυτές τις συνθήκες, τους εξαναγκάζω σε αυτοαπαξίωση και αν χρειαστεί τους φέρνω στην επιφάνεια σε άθλια κατάσταση με σκοπό να τους διασύρω ως "βρωμιάρηδες", "μιαρούς", "κατώτερους"…

Κι όταν επιτίθεσαι σε αυτούς "που δεν αντέχουν να βρίσκονται εκεί" όπου εξαναγκάζουν Άλλους να είναι, σου απαντάνε με μια άλλη κλασσική ναζιστική ατάκα: εγώ απλά εκτελώ εντολές…

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε.

Έξι σύντροφοί μας συνελήφθησαν και κατηγορούνται για τρομοκράτες. Μια χιλιοπαιγμένη κωμωδία ανεβαίνει ξανά στο θέατρο της  «κοινής γνώμης».

Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» είναι ένα έργο που έχει παιχτεί τόσες φορές που και η πιό κοντή μνήμη μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια την κάθε του πράξη. Ένα έργο με τους γνωστούς ατάλαντους παραγωγούς, τους γνωστούς πουλημένους θεατροκριτικούς, το γνωστό κοινό που παρακολουθεί αμέτοχο και τον εξώστη που παλεύει να διαλύσει την παράσταση.
Και όπως πάντα τα συνήθη θύματα. 

Γιατί τώρα, γιατί έτσι; Γιατί επέλεξαν αυτή τη συγκυρία; 
Δεν έχουμε μπροστά μας εκλογές. Δεν έχουμε Ολυμπιακούς αγώνες. Ούτε ανασχηματισμούς, ούτε (για την ώρα) νέους αντιτρομοκρατικούς νόμους.  Έχουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό: έχουμε την έμπρακτη αποτυχία του μοντέλου εκμετάλλευσης των τελευταίων δεκαετιών. Έχουμε την πλήρη αποκάλυψη του ψέματος της καπιταλιστικής ευμάρειας. Έχουμε το τέλος του μύθου πως η υποταγή και η συναίνεση «πληρώνουν». Για πόσο καθυστερημένους μας περνάνε ώστε να περιμένουν πως κανείς δεν θα παρατηρήσει πως η πρεμιέρα του έργου τις «εξάρθρωσης…» απείχε μόλις λίγες ώρες από την ολοκλήρωση του deal της ελληνικής εξουσίας με τους διεθνείς όμοιούς της για την διαχείριση της νέας τους επίθεσης εναντίον της κοινωνίας; 

Εδώ και μήνες η επικοινωνιακή εκστρατεία που διαφημίζει την ανάγκη να γίνουν, με τη θέλησή τους, οι φτωχοί φτωχότεροι πηγαίνει παράλληλα με μια άλλη εκστρατεία: η καταστολή απλώνει τα πλοκάμια τη παντού. Από το δικαστικό όργιο της υπόθεσης Χαλανδρίου, την άγρια δύση των επικηρύξεων, τις επιθέσεις σε ανοιχτούς πολιτικούς χώρους, τις προληπτικές προσαγωγές χιλιάδων ανθρώπων, το χτύπημα αυτοοργανωμένων  κοινωνικών εγχειρημάτων, την ενεργοποίηση των φασιστικών εφεδρειών… Μια εκστρατεία που στηρίχθηκε σε επιμέρους καμπάνιες τρομοκράτησης τόσο για να πραγματοποιηθεί όσο και για να διασωθεί κάθε φορά που έτρωγε τα μούτρα της. Από το «Άβατο των Εξαρχείων», το «πανεπιστημιακό άσυλο», «την επέτειο του Δεκέμβρη» φτάσαμε τον τελευταίο μήνα να προαναγγέλεται με κάθε λεπτομέρεια η στοχοποίηση συγκεκριμένων αγωνιζόμενων ανθρώπων, μέχρι την τελική τους σύλληψη.  

Το να θολώσουν τα νερά, το να τραβήξουν αλλού το ενδιαφέρον των παθητικών τηλεθεατών είναι ο πρώτος αλλά όχι ο σημαντικότερος στόχος τους. Δεν χτυπούν τους αναρχικούς μόνο για να αλλάξουν επικοινωνιακή ατζέντα, ούτε μόνο για να απαντήσουν στις επαναστατικές τους προκλήσεις. Ο αποδέκτης αυτού του μυνήματος είναι η κοινωνία. Αν τα ψέματα και οι κάλπικες υποσχέσεις του συστήματος βγήκαν πλεόν στην φόρα, αν όλοι οι μηχανισμοί εξασφάλισης της κοινωνικής ειρήνης (κόμματα, καθεστωτικός συνδικαλισμός, ΜΚΟ, φορείς…) δεν πείθουν πλέον κανένα, η πιθανότητα να συμμαχήσουν οι καταπιεσμένοι με τον εαυτό τους, να αμφισβητήσουν το κοινωνικό συμβόλαιο, να αυτοοργανωθούν, να επανοικειοποιηθούν τον πλούτο που παράγουν και τις ζωές που ζουν, είναι μια πιθανότητα που προκαλεί τρόμο στην εξουσία και τους λακέδες της. 

Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας» έχει το μάτι στραμμένο στις μάχες που έρχονται και όχι στις μάχες που δόθηκαν. Επιχειρεί, μαζί με τις άλλες τρομοκαμπάνιες, να ξεδοντιάσει τον αγώνα των καταπιεσμένων πριν αυτός πάψει να γκρινιάζει και σκεφτεί να δαγκώσει. 

Υποθέτοντας ότι θα εκμεταλλευτούν την «παγωμάρα» του πρώτου καιρού, πως θα έχουν, όπως στην περίπτωση της 17Ν μια «περίοδο χάριτος» να φτιάξουν όπως τους βολεύει το σκηνικό, επιτέθηκαν. Αλλά αυταπατώνται. Το 2010 δεν είναι 2002. Κι αν προσβλέπουν στα νομιμόφρονα κλαψουρίσματα της καθεστωτικής αριστεράς και του «προοδευτικού επώνυμου κόσμου», προσβλέπουν σε ένα άδειο κέλυφος. 

Σήμερα δεν θα έχουν ούτε ένα δευτερόλεπτο αβάντα. Οι σύντροφοί μας δεν είναι μόνοι. Δεν θα μείνουν στιγμή μόνοι τους. Γιατί από τη μια, ως αναρχικοί, ούτε το κοινωνικό τους συμβόλαιο αποδεχόμαστε, ούτε στην δημοκρατική νομιμότητα τους αναγνωρίζουμε άλλο περιεχόμενο από αυτό της διαιώνισης της εκμετάλλευσης και της ετερονομίας. Και από την άλλη ως καταπιεζόμενοι και εκμεταλλευόμενοι ξέρουμε τους αγώνες που πρέπει να δώσουμε, ξέρουμε ποιοι είναι «οι δικοί μας» και ποιοι είναι «οι άλλοι».  

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Ένα πολύ δυνατό όπλο. 
Όλοι αυτοί οι «άλλοι» καλά θα κάνουν να επαναστοχαστούν το λάθος τους. Ναι, οι συντροφοί μας θα χτυπηθούν. Σέρνονται στα δικαστήρια, συκοφαντούνται, φυλακίζονται. Αλλά οι μπάτσοι θα μας βρίσκουν έξω από τα σπίτια των διωκόμενων. Θα μας βρίσκουν στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις πλατείες. Οι δικαστικοί θα μας αντιμετωπίζουν στις αίθουσές τους, κι έξω από αυτές θα απολογούνται. Οι  Χρυσοχοίδηδες θα καταλάβουν πως στην κούρσα της πολιτικής τους ανέλιξης καβάλησαν κουτσό άλογο. Οι δημοσιογράφοι πως τέλειωσαν τα ψέματα περί «λειτουργήματος» και άρχισε η αποκάλυψη της διατεταγμένης τους υπηρεσίας. 

Καταλάβαμε τη ΕΣΗΕΑ, αυτό το συντεχνιακό άντρο της δημοσιογραφικής αριστοκρατίας, για να κάνουμε σαφές σε όλους πως και βλέπουμε και κατανοούμε και θα πολεμήσουμε την ιερή συμμαχία της εξουσίας.  Το πλοκάμι που λέγεται Media έρχεται αυτή τη φορά να παίξει έναν ακόμα πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Οι συλληφθέντες ΠΡΕΠΕΙ να καταδικαστούν, τα «στοιχεία» ΠΡΕΠΕΙ να επαρκούν, η υπόθεση ΠΡΕΠΕΙ να είναι δεμένη. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε πια στα δελτία τους μπρος στην ανάγκη τους να φέρουν σε πέρας την εργολαβία…

 
Είμαστε εμείς που τους είπαμε πρώτοι «αλήτες και ρουφιάνους», συλήβδην και ισοπεδωτικά και σήμερα, ούτε ανάμεσά τους δεν μπορεί να βρεθεί μια ντουζίνα που να ισχυριστεί ότι αδικήσαμε τον κλάδο. Είμαστε εμείς που ουδέποτε  συρθήκαμε να ζητιανέψουμε τον τηλεοπτικό τους χρόνο, που βασιστήκαμε στα δικά μας μέσα για να προβάλουμε τις θέσεις και τους αγώνες μας. Εμείς που δεν γίναμε ένα ακόμα λουλούδι στη γλάστρα τους γιατό και οι ρίζες μας είναι γερές. Που αντισταθήκαμε στις «σειρήνες» της απεύθυνσης στην «κοινή γνώμη» και επιμείναμε στην απεύθυνση στην κοινωνία. Που η ύπαρξή μας και μόνο, εδώ και 35 χρόνια είναι η απόδειξη της αδυναμίας τους.  Εμάς δεν μπορούν να μας εκβιάσουν. 

Τα επώνυμα παπαγαλάκια της ασφάλειας θα παραδοθούν στη χλεύη και την απαξίωση. Στο βλέμμα μας δεν υπάρχει ικεσία αλλά γνώση και οργή. Κι αν μερικοί νοιώσουν αδικημένοι, αν κάποιοι δημοσιογράφοι φαντασιώνονται πως σε αυτό το βαρέλι με τα σάπια μήλα αυτοί θα παραμείνουν φρέσκοι και τίμιοι, τι να πούμε, ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Αν προλάβουν να κάνουν την αυτοκριτική τους πριν σαπίσουν τόσο το καλύτερο γιαυτούς. 

Ο αγώνας αυτός είναι μόλις στην αρχή του. Ξέρουμε τι έρχεται. Θα σταθούμε στο πλευρό των συντρόφων μας αταλάντευτα, όπως θα σταθούμε και στην πρώτη γραμμή του κοινωνικού πολέμου, σε όλα τα μέτωπά του σε όλους τους αγώνες που έρχονται. Ως την τελική νίκη. 
 
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ 
 
ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΣΤΙΣ 14&15 ΑΠΡΙΛΗ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ  6 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ 
 
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 15/4 7.00μμ  ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ Ζ. 
 
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΙΣ 27/4 6.00μμ  ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ 
 
Αναρχικοί/ες, Αντιεξουσιαστές/τριες

*Μια χρήσιμη αντιστοίχιση των γεγονότων από το Ρεσάλτο:

http://anarxiko-resalto.blogspot.com/2010/04/blog-post_13.html

Μηνύματα συντρόφων από το στόχαστρο της κρατική καταστολής:

* Επιστολή Κώστα Γουρνά

* Επιστολή Μανόλη Μπεραχά

* Κείμενο  Λήδας Σοφιανού

* Κείμενο Νατάσας Ανανιάδου

[Η ΙΝΤΕRATΤΙΚΑ είναι μια εταιρία logistics υπό γαλλικό ιδιοκτησιακό καθεστώς η οποία στεγάζεται επί της Κηφισού κοντά στη διασταύρωσή της με την Πέτρου Ράλλη.]

Ξαφνικά, και χωρίς καμία προηγούμενη ειδοποίηση, η εταιρία σήμερα ανακοίνωσε πτώχευση και μαζικές απολύσεις εργαζομένων χωρίς αποζημιώσεις. Στο άκουσμα της είδησης, εργαζόμενοι στην εταιρία προχώρησαν σε αποκλεισμό της  κρατώντας μέσα τους διευθυντές, προκειμένου να τους εξαναγκάσουν να καταβάλουν τις αποζημιώσεις.

16.20: Περίπου 100 άτομα, εργαζόμενοι και ελάχιστοι αλληλέγγυοι, παραμένουν στην εταιρία, κρατώντας αποκλεισμένους τους διευθυντές οι οποίοι διαπραγματεύονται με τους εκπροσώπους των εργαζομένων.

16.30: Μετά από διαπραγματεύσεις, η εταιρία ανακοίνωσε ότι θα δώσει περίπου 550.000 ευρώ στο σύνολο των 1.300.000 ευρώ που χρωστάει. Ο αποκλεισμός συνεχίζεται…

17.00: Στον χώρο εμφανίζονται μπάτσοι οι οποίοι κάνουν λόγο για «καταγγελία για ομηρία». Προειδοποιούν τους συγκεντρωμένους ότι αν δεν αποχωρήσουν θα σπεύσουν στο σημείο δυνάμεις των ΜΑΤ. Οι συγκεντρωμένοι αρνούνται ότι κρατάνε όμηρους τους διευθυντάδες και δηλώνουν ότι αν δεν καταβληθούν οι αποζημιώσεις δεν θα αποχωρήσουν… Ο αποκλεισμός συνεχίζεται…

17.30: Δεκαμελής επιτροπή των εργαζομένων συζητάει αυτή τη στιγμή με τα διευθυντικά στελέχη προκειμένου να πάρει μια δέσμευση όσον αφορά στην καταβολή του υπόλοιπου ποσού. Στο μεταξύ ο γενικός διευθυντής της εταιρίας βρίσκεται στο Παρίσι και οι εκπρόσωποί του αρνούνται να προχωρήσουν σε μια τέτοια δέσμευση. Οι εργαζόμενοι απειλούν ότι αν δεν την λάβουν είναι διατεθιμένοι να συνεχίσουν τον αποκλεισμό ακόμη και μέχρι τη Δευτέρα.

17.50: Μόλις ολοκληρώθηκε η συνάντηση των εργαζομένων με τους εκπροσώπους της εταιρίας. Ο βασικός μέτοχος από το Παρίσι δεσμεύτηκε για την άμεση καταβολή του συνόλου των αποζημιώσεων μέσα στον επόμενο μήνα και αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι περιμένουν προκειμένου να παραλάβουν τη γραπτή διαβεβαίωση της εταιρίας. Τόσο οι εργαζόμενοι όσο και οι αλληλέγγυοι δηλώνουν ότι αν δεν πάρουν τη γραπτή διαβεβαίωση δεν πρόκειται να φύγουν από εκεί…

19.00: Εξελίσσεται συνέλευση των εργαζομένων για την πορεία της "διαπραγμάτευσης". Οι εργαζόμενοι έχουν πάρει τα χαρτιά/βεβαιώσεις της εργοδοσίας για την καταβολή των αποζημιώσεων αλλά υπάρχει μια επιφύλαξη για την φερεγγυότητα των βεβαιώσεων αυτών και του "λόγου" της εγοδοσίας. Έτσι, τώρα θα παρθεί μια απόφαση για το εάν θα μείνουν εργαζόμενοι στην εταιρία μέχρι την Δευτέρα που θα αρχίσει η διαδικασία πληρωμών.

19.30: Η συνέλευση έληξε, οι γάλλοι διευθυντές αποχώρησαν και μια ομάδα εργαζομένων θα μείνει για να "περιφρουρήσει" τα περιουσιακά στοιχεία της εταιρίας μέχρι να αρχίσουν να καταβάλονται οι αποζημιώσεις. Το θέμα των αποζημιώσεων θεωρείται προσωρινά "διεκπεραιωμένο" αλλά το γεγονός ότι  εκατοντάδες άνθρωποι μένουν στο δρόμο σε μια κατάσταση απελιστική είναι εξοργιστικό. Αθροίζεται σε μια σειρά γεγονότων που καταδεικνύουν το ποιοί πληρώνουν την "κρίση". Και είμαστε μόλις στην αρχή…

Άλλα νέα από Δευτέρα!

από την ενημέρωση του δικηγόρου στη συνέλευση εργαζομένων

χωρίς λόγια…

4.30μμ: η αστυνομία κάνει την πρώτη κρούση στέλνοντας ένα περιπολικό, με δύο μπάτσους να θέλουν να μπουν στην εταιρία για να ελέγξουν καταγγελία για ομηρεία διευθυντικού προσωπικού… Οι εργαζόμενοι απαντούν ότι αν κάποιοι είναι όμηροι είναι αυτοί οι ίδιοι κι όχι οι διευθυντές. Οι μπάτσοι απέρχονται…

Τροχαίο δυστύχημα με θύμα ένα κοριτσάκι 5,5 μηνών συνέβη το απόγευμα της Τρίτης, στη διασταύρωση της Ιεράς οδού με την οδό Παπαναστασίου, στο Αιγάλεω.

Το βρέφος, σύμφωνα με την αστυνομία, έπεσε στο δρόμο κάτω από άγνωστες μέχρι στιγμής συνθήκες με αποτέλεσμα να το παρασύρει διερχόμενο λεωφορείο της ΕΘΕΛ. Σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, το ηλικίας μόλις 5,5 μηνών κοριτσάκι, έπεσε από το καρότσι του στον δρόμο ακριβώς την ώρα που διερχόταν το λεωφορείο.

Το μωρό διακομίσθηκε στο νοσοκομείο δυτικής Αττικής, πρώην λοιμωδών, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Σε καιρούς που εξελίσσεται μια από τις μεγαλύτερες -από καταβολής- καπιταλιστικές επιθέσεις στην ελληνική κοινωνία, κάθε απάντηση από μεριάς των αντιστεκόμενων αποκτά βαρύνουσα σημασία. Και ένας καινούργιος χώρος κοινωνικών και πολιτικών πειραματισμών που συνεισφέρουν στον αγώνα για την κοινωνική και προσωπική απελευθέρωση σε μια γειτονιά δεν μπορεί παρά να είναι ένα χαρμόσυνο νέο… μια σημαντική απάντηση στην δωσίλογη εξατομίκευση, στην επιβαλλόμενη κοινωνική συναίνεση, στην εντεινόμενη κατασταλτική στρατηγική. Ας μας συστηθούν λοιπόν:

Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος στο κέντρο του Κορυδαλλού (Δημητρακοπούλου 23).
Από το Μάρτη του 2010 λειτουργεί ο Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος στο κέντρο του Κορυδαλλού (Δημητρακοπούλου 23).

Πρόκειται για ένα αυτοοργανωμένο και αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα που θέλει να λειτουργεί ως σημείο αναφοράς και συνάντησης των αντιστεκόμενων από τον Κορυδαλλό και τις γύρω περιοχές. Όσων κατανοούν την αναγκαιότητα να συναντηθούν με τους ‘από τα κάτω’ ,να ξεφύγουν από τη σύγχρονη καπιταλιστική ιδιώτευση της αποξένωσης και της απομόνωσης και να αντισταθούν συλλογικά στο υπάρχον σύστημα της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης.

Στόχος είναι ο χώρος να συμβάλλει στη δημιουργία και την ανάπτυξη δράσεων, παρεμβάσεων και πρωτοβουλιών για κάθε τοπικό ή κεντρικό ζήτημα που απασχολεί όποιον συμμετέχει, να φιλοξενεί άλλα εγχειρήματα κοινωνικού και πολιτικού χαρακτήρα, να γίνει ένας χώρος κοινωνικής και πολιτικής ζύμωσης.

Κάθε πρωτοβουλία που έχει σχέση με το χώρο διατηρεί την αυτονομία και την ευθύνη της δράσης της αρκεί να μην έρχεται σε αντίθεση με τα βασικά χαρακτηριστικά του χώρου. Το ίδιο ισχύει και για κάθε φιλοξενούμενο εγχείρημα.

Βασιζόμενοι στην ουσία της αλληλεγγύης που δεν απαιτεί ταύτιση απόψεων και αντιλήψεων μεταξύ των αγωνιζόμενων, δημιουργούμε τους όρους της αντίστασης σ’ένα χώρο που λειτουργεί ΕΛΕΥΘΕΡΑ στηριζόμενος στις εξής βάσεις:

* Ισότιμα, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς ανώτερους και κατώτερους.
* Κανείς δεν επιβάλλεται σε κανέναν και με κανένα τρόπο.
* Καμία συνδιαλλαγή, καμία συμμετοχή στο σύστημα της εκμετάλλευσης.
* Μακριά από κομματικές λογικές και οργανώσεις.
* Χωρίς εμπορευματικές σχέσεις.

Οι αποφάσεις λαμβάνονται στις Ανοιχτές Συνελεύσεις του χώρου.

Σ’αυτή την κατεύθυνση καλούμε όλους να συναντηθούν, να συμμετέχουν και να ασχοληθούν οι ίδιοι με τα ζητήματα που τους αφορούν.

Αναδημοσίευση από http://antiracist-korydallos.blogspot.com

ποτέ ξανά ένας ρακοσυλλέκτης δεν χρησιμοποιήθηκε περισσότερο από τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, διότι στις δύσκολες μέρες του χρυσοχοΐδη το θύμα του εχθρού μου είναι προστατευόμενός μου. σε διαφορετική περίπτωση, η μοίρα της αλλόθρησκης οικογένειας που έκλεψε θρασύτατα μια ξένη τσάντα από την είσοδο ενός κρατικού κτιρίου θα ανακρινόταν με τις γνωστές μεθόδους ή τουλάχιστον θα επιβαρύνονταν με το αδίκημα της κλοπής. όμως η τσάντα περιείχε βόμβα. τώρα ο θάνατος ενός αόρατου γίνεται αξιοποιήσιμος για το προφίλ των μηχανισμών και αντί για κρατητήρια προσφέρεται στην οικογένεια επικουρική προστασία, ασυλία, έγγραφα και η κλοπή διαγράφεται επικοινωνιακά.

τελικά το σκηνικό τούμπαρε, ο προκλητός εχθρός κατέρρευσε, η σπφ κέρδισε άθελά της το ντέρμπι και πέρα από κάθε τηλεοπτική γελοιότητα, αυτό που έμεινε είναι να αναρωτιέσαι αν ο Κάρολος Ντίκενς σκηνοθετεί τις σατανικές συμπτώσεις της ζωής μας διότι, ανεξαρτήτως παιχνιδιού, ο Όλιβερ Τουίστ σκοτώθηκε προχτές στα Πατήσια.

κι αλήθεια, πώς είναι αντί να σε κλέβει ο χάρος να τον κλέβεις εσύ;

Aναδημοσίευση από http://www.toportatif.blogspot.com

Κανένας εργαζόμενος-η δεν είναι μόνος – Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών

Η συναδέλφισσα Κάρμεν Μ., μέλος του σωματείου που επέστρεφε από νόμιμη άδεια, απολύθηκε από το αφεντικό της αλυσίδας καφετεριών VIA VAI. Στις συναντήσεις που έγιναν για να καταβληθούν τα δεδουλευμένα, τα ένσημα και η αποζημίωση, ο εργοδότης Στέλιος Καρέζος εμφανίστηκε προκλητικός απέναντι στην εργαζόμενη αλλά και στους εκπροσώπους του σωματείου, με αποκορύφωμα τη συνάντηση της 23ης Μαρτίου, ημέρας που θα γινόταν ο τελικός διακανονισμός. Ο Καρέζος, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες ενώ σήκωσε την μπλούζα του και επέδειξε το ΟΠΛΟ που έφερε στη ζώνη του. Η συνέχεια δόθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου οι αστυνόμοι αφού κατέγραψαν το γεγονός «συνέστησαν» στην εργαζόμενη και στα μέλη του σωματείου να μην προβούν σε μηνύσεις. Ο Καρέζος καθ’ όλη την διάρκεια του περιστατικού επαναλάμβανε τη φράση «Τώρα μπλέξατε»…

Στις 24 Μάρτη αργά το απόγευμα, η Κάρμεν Μ. δέχθηκε επίθεση από αγνώστους την ώρα που κατευθύνονταν σπίτι της. Τη χτύπησαν βάναυσα στο κεφάλι και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη και λιπόθυμη στην είσοδο του σπιτιού της. Το κίνητρο της επίθεσης δεν ήταν η ληστεία, καθώς όταν η Κάρμεν συνήλθε είχε πάνω της και τα χρήματα και το τηλέφωνο της.

Στις 26 Μάρτη μέλη του Σωματείου μαζί με δεκάδες αλληλέγγυους απέκλεισαν το VIA VAI (Σταδίου 3) για αρκετές ώρες ενώ ο μέχρι πρότινος προκλητικός και εριστικός Καρέζος κρύφτηκε στο υπόγειο. Ακολούθησαν παρόμοιες παρεμβάσεις στα VIA VAI στην Πανεπιστημίου(έναντι των Προπυλαίων) και στην Μπενάκη και Φειδίου. Το απόγευμα της ίδιας μέρας ο Καρέζος επικοινώνησε με το σωματείο ζητώντας να καταβάλει τα χρωστούμενα στην Κάρμεν λέγοντας ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση.

Προφανώς δεν υπάρχουν ούτε παρεξηγήσεις, ούτε μεμονωμένα περιστατικά. Οι απλήρωτες εργατοώρες, τα ακόλλητα ένσημα, η μη καταβολή δώρων και επιδομάτων, οι απολύσεις, η μείωση μισθών, η μαύρη εργασία είναι πραγματικότητα που βιώνουμε καθημερινά στα εργασιακά κάτεργα. Όποιος τολμήσει να μιλήσει γι αυτά και να ορθώσει το ανάστημά του, έρχεται αντιμέτωπος από την μια με την εργοδοτική τρομοκρατία που περιλαμβάνει όπλα, απειλές, μπράβους, βιτριόλι και από την άλλη με την τρομοκρατία της ανεργίας. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που το κράτος, αυτή τη φορά με αφορμή την οικονομική κρίση, επαναπροσδιορίζει τους όρους της μισθωτής εργασίας, προς όφελος των αφεντικών, θεσμοθετώντας την κατάργηση των εργασιακών κεκτημένων και ανοίγοντας τον δρόμο για την ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Σε αυτή τους την προσπάθεια κράτος και αφεντικά για την επίτευξη των σχεδιασμών τους, βρήκαν πρόθυμο σύμμαχό τους επαγγελματίες εργατοπατέρες, δίνοντάς τους ως αντάλλαγμα μελλοντικά κρατικά και κομματικά πόστα. Σε αυτή την κατεύθυνση υπογράφουν οι τελευταίοι συλλογικές συμβάσεις, οι οποίες προβλέπουν πάγωμα ή μείωση μισθών, κάνουν γαργάρα τις δολοφονίες και τα σακατέματα δεκάδων εργαζομένων, συγκαλύπτουν τις μπίζνες μεγαλοεργολάβων και δεν κατεβάζουν απεργίες. Όταν κάποτε καλούν σε απεργία υπό την πίεση των εργαζομένων, τις σαμποτάρουν οι ίδιοι και τις καταστέλλουν. Χαρακτηριστική η στάση της ΓΣΕΕ στην απεργία στις 11 Μάρτη, όπου σε συνεργασία με την αστυνομία διαχώρισε την θέση της από τα πρωτοβάθμια σωματεία με αποτέλεσμα τα τελευταία να δεχτούν επίθεση των ΜΑΤ.

Μέσα σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα τα ΜΜΕ σε εντεταλμένη υπηρεσία προσπαθούν να μας πείσουν ότι όλα γίνονται για το δικό μας καλό σύμφωνα με το οποίο «όλοι οφείλουμε να κάνουμε θυσίες για να σωθεί η οικονομία και η χώρα». Ως είναι γνωστό όπου δεν φτάνει το κλομπ του μπάτσου φτάνει το μικρόφωνο του δημοσιογράφου. Έτσι από τη μία τα ΜΜΕ ως γνήσια παπαγαλάκια της ασφάλειας δημοσιεύουν τα στοιχεία και το όνομα μέλους του σωματείου, καταδεικνύοντας το ως υπεύθυνο για το «εργατικό ατύχημα» του αλήτη-λέρα-εργατοπατέρα Παναγόπουλου, στο απεργιακό συλλαλητήριο της 5ης Μάρτη και από την άλλη μυρίζοντας πιασάρικο θέμα (ως γνήσια κοράκια) κόπτονται να δημοσιοποιήσουν την υπόθεση με το VIA VAI αποσκοπώντας να αναδείξουν την μερικότητα και τον μεμονωμένο χαρακτήρα του γεγονότος. Είμαστε αρνητικοί με τα ΜΜΕ διότι για μας η πληροφόρηση είναι δράση που συνδέεται με το μέσο και γι αυτό δράση που μας φέρνει, ως σώματα, στον φυσικό χώρο της εκμετάλλευσης και των αγώνων. Δεν γίνεται λοιπόν στα γεγονότα των 8 αλλά στα γεγονότα του δρόμου. Έτσι το ζήτημα είναι να αναπτυχθούν οι δικές μας υποδομές εργατικής αντιπληροφόρησης κι ο αγώνας τούτος ενέχει αυτή την προοπτική.

Από την δική μας εμπειρία στην εργασία θεωρούμε ότι πρέπει να πάρουμε ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ την ευθύνη για:
-την Δημιουργία Σωματείων Βάσης απαρχής, σε όσους χώρους εργασίας δεν υπάρχουν
-την Ενίσχυση των ήδη υπαρχόντων Σωματείων Βάσης
-την Ενδυνάμωση των Γενικών Συνελεύσεων των εργαζομένων
-το ξεπέρασμα των Διοικητικών Συμβουλίων και όλων των μηχανισμών διαμεσολάβησης
-την ζωή μας και όσα μας αφορούν

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας

Συγκέντρωση-πορεία
Τρίτη 30 Μάρτη – 6μμ Προπύλαια

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων
και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του Επισιτισμού
Λόντου 6 και Μεσολογγίου, 2ος όροφος, στα Εξάρχεια / 210- 3820537 / 6998-051810
ssm.info@gmail.com ή στο protovouliaergazomenon@yahoo.com