Η +ΤΕΧΝΙΑ-,  ένα εγχείρημα που εδώ και χρόνια έχει εστιάσει στην σημασία των εμπορευματικών σχέσεων και της δύναμης της εικονικότητας στο βάθεμα της αλλοτρίωσης στην καθημερινή ζωή, ένα εγχείρημα που επιχειρεί μια ανάλυση των ιδεολογικών και υλικών μηχανισμών της λεγόμενης “Κοινωνίας του Θεάματος” αλλά και ταυτόχρονα μια  σύνθεση εναντιωματικών δράσεων, καταθέτει την άποψή της μέσα στην συγκυρία. Μια άποψη τόσο θεωρησιακή όσο και “αισθητική”.  Σημείο θεωρησιακής αναφοράς δεν θα μπορούσε παρά να είναι η εξέγερση του περασμένου Δεκέμβρη, η εστίαση στην επιθετικότητα ενάντια στο Εμπόρευμα και το Θέαμα, πόσο “μοιάζει”  με άλλες εξεγέρσεις στις αντίστοιχες στοχεύσεις και τις ποιότητές της, ποιές είναι οι ιδιοτυπίες της, πώς αντιμετωπίστηκε από τους μηχανισμούς χειραγώγησης. Η “αισθητική” πρόταση εκφράζεται από μουσικά σχήματα, ινσταλέισον, διαδραστικό βίντεο… Η έκδοση δύο βιβλίων από την +τεχνία- συνιστά και μια περαιτέρω πρόταση για οργανωμένες συλλογικές αυτοεκδόσεις, πρόταση που μαζί με τα περιεχόμενα των βιβλίων θα παρουσιαστεί στο τριήμερο. Κι όλα αυτά στο πλαίσιο είτε της ριζοσπαστικής χαριστικότητας είτε της ελεύθερης οικονομικής συνεισφοράς ως εμπράγματων αμφισβητήσεων των κυρίαρχων εμπορευματικών σχέσεων.

Νοέμβρης 1973 -0 Νοέμβρης 2009. Εντυπωσιακή χρονική απόσταση κι όμως μπορεί να γίνει μια διαπίστωση: Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Οι δυνάμεις καταστολής βρίσκονται παντού, όπως και τότε… Ακόμη κι αν ισχυρίζονται ότι “περιφρουρούν τη δημοκρατία” ή ακόμη πιο κυνικά ότι “περιφρουρούν το μήνυμα του πολυτεχνείου” δεν παύουν να αποτελούν ένα μισητό εχθρό. Από την πλατεία Εσταυρωμένου μέχρι τα Εξάρχεια κι από την Ομόνοια μέχρι τους Αμπελόκηπους ένα Σύστημα που καμώνεται τα κόλπα του Μεγάλου Αδελφού, ιδρύει υπουργείο “Προστασίας του Πολίτη” και προσπαθεί με γελοίες μετονομασίες να αλλάξει την ουσία των πραγμάτων, ανήμερα μιας εξεγερτικής μνημοσύνης, δεν μπορεί να κρύψει κάτι, ότι ΦΟΒΑΤΑΙ. Όπως και τότε. Και όπως και τότε, το Σύστημα δεν γλιτώνει. Οι κοινωνικές ανισότητες, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, η χυδαία εκμετάλλευση, ο εξανδραποδισμός του πληθυσμού, η τηλεοπτική δικτατορία, το βάθεμα των εξουσιών μέσα στα σώματα και τις ψυχές των “υπηκόων” μεγεθύνουν τις μεγάλες αιτίες των εξεγέρσεων. Το “φάντασμα” του Δεκέμβρη δεν συχνάζει σε επετείους, ούτε σε μνημόσυνα. Στοιχιώνει την κάθε στιγμή του καθεστώτος.

Οι εξεγέρσεις είναι το αντίδοτο στα εξουσιαστικά δηλητήρια.

Είναι η ανασαιμιά του ανθρώπινου γένους.

Το ξέρει το κράτος, το ξέρουμε εμείς, ας το μάθει και η κοινωνία

Παρασκευή 13/11 μετά τα μεσάνυχτα, ομάδα ασφαλιτών στημένη στη συμβολή Πατησίων και Ηπείρου. Στην κατάληψή μας (μόλις 50 μέτρα από το παραπάνω σημείο ) πραγματοποιείται πάρτυ γενεθλίων με εκατοντάδες ανθρώπους. Τέσσερις εξ αυτών αποχωρούν τα ξημερώματα για τα σπίτια τους και φτάνοντας στη συμβολή Πατησίων και Ηπείρου απαγάγονται από τους ασφαλίτες, που τους βάζουν μέσα σε αυτοκίνητα με τύπους της «αντι»τρομοκρατικής με κουκούλες. Την επόμενη ημέρα το μεσημέρι, οι 3 από τους απαχθέντες αφήνονται ελεύθεροι, ενώ μια συντρόφισσα (η Αντιγόνη) κρατείται βάσει εντάλματος σύλληψης, που εκδόθηκε εναντίον της την Πέμπτη 12/11 για συμμετοχή στη «ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ».

Ενοχοποιητικό στοιχείο σε βάρος της ένα αποτύπωμά της σε κινητό αντικείμενο που βρέθηκε στην περιβόητη «γιάφκα» του Χαλανδρίου. Μια «γιάφκα» που δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το σπίτι ενός από τους 3 προφυλακισμένους από τα τέλη Σεπτέμβρη, που κατηγορούνται για μέλη της συγκεκριμένης οργάνωσης. Ένα σπίτι, δηλαδή, που μετονομάστηκε σε «γιάφκα» για να «ευσταθεί» το σενάριο ότι κάθε επισκέπτης του σπιτιού ενοχοποιείται ως «μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης» βάσει του τρομονόμου. Αυτό, εξάλλου, είναι εξαρχής το πλαίσιο της κατασταλτικής μεθόδευσης,  από  τις 4 αρχικές συλλήψεις, την προφυλάκιση των 3 και την άμεση έκδοση 6 ενταλμάτων σύλληψης, μέχρι την πρόσφατη έκδοση άλλων 5 ενταλμάτων και τη σύλληψη της Αντιγόνης: ποινικοποίηση των διαπροσωπικών, κοινωνικών και συντροφικών σχέσεων και δημιουργία ολοένα και περισσότερων  «ομήρων» για την επίδειξη «αντι»τρομοκρατικού έργου, με την περιφορά των συλληφθέντων  στα κανάλια ως τρόπαια μιας κάποιας αστυνομικής επιτυχίας.

Η επιλογή σύλληψης της συντρόφισσας έξω από την κατάληψη και όχι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της πόλης (πχ, στο σπίτι της ή στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της, στο οποίο ήταν υποχρεωμένη 1η και 15 κάθε μήνα να παρουσιάζεται μετά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006/07) δεν είναι διόλου τυχαία. Το σενάριο που έχει παιχτεί και άλλες φορές και ξαναπαίζεται -έστω και ήπια- και στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι οι απελευθερωμένοι κατειλημμένοι χώροι αποτελούν καταφύγια διωκόμενων και ορμητήρια εμπρηστικών και ένοπλων ενεργειών. Ένα σενάριο που -μαζί με πολλά άλλα- αξιοποιείται στο μέτρο του πολέμου ενάντια στον αναρχικό-αντεξουσιαστικό χώρο και σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, που αντιστέκονται και δεν ενσωματώνονται στις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Πρόκειται για τον προληπτικό πόλεμο-εκστρατεία απέναντι στον κόσμο που εξεγέρθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη και συνεχίζει, είτε μέσα από οργανωμένες συλλογικότητες είτε ως άτομα, να αποτελεί απειλή για τη συγκρότηση της κοινωνικής συναίνεσης στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου για τη συντήρηση της κοινωνικής ειρήνης και των εκμεταλλευτικών εξουσιαστικών σχέσεων.

Εμείς από την πλευρά μας επιφυλασσόμαστε για το άμεσο μέλλον σχετικά με μια σφαιρική τοποθέτηση για την εξελισσόμενη κατασταλτική μεθόδευση και τις ευρύτερες επιδιώξεις της μέσα στο συνολικό πλαίσιο της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους από τη νέα πολιτική διαχείριση και δίνουμε ραντεβού για την Τετάρτη το πρωί μαζί με όλους τους υπόλοιπους αλληλέγγυους/ες στα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου η Αντιγόνη θα περάσει από ανακριτή.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

*από το μπλογκ της κατάληψης http://pat61.squat.gr

Το ξέρει το κράτος, το ξέρουμε εμείς, ας το μάθει και η κοινωνία

Παρασκευή 13/11 μετά τα μεσάνυχτα, ομάδα ασφαλιτών στημένη στη συμβολή Πατησίων και Ηπείρου. Στην κατάληψή μας (μόλις 50 μέτρα από το παραπάνω σημείο ) πραγματοποιείται πάρτυ γενεθλίων με εκατοντάδες ανθρώπους. Τέσσερις εξ αυτών αποχωρούν τα ξημερώματα για τα σπίτια τους και φτάνοντας στη συμβολή Πατησίων και Ηπείρου απαγάγονται από τους ασφαλίτες, που τους βάζουν μέσα σε αυτοκίνητα με τύπους της «αντι»τρομοκρατικής με κουκούλες. Την επόμενη ημέρα το μεσημέρι, οι 3 από τους απαχθέντες αφήνονται ελεύθεροι, ενώ μια συντρόφισσα (η Αντιγόνη) κρατείται βάσει εντάλματος σύλληψης, που εκδόθηκε εναντίον της την Πέμπτη 12/11 για συμμετοχή στη «ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ».

Ενοχοποιητικό στοιχείο σε βάρος της ένα αποτύπωμά της σε κινητό αντικείμενο που βρέθηκε στην περιβόητη «γιάφκα» του Χαλανδρίου. Μια «γιάφκα» που δεν αποτελεί τίποτε άλλο από το σπίτι ενός από τους 3 προφυλακισμένους από τα τέλη Σεπτέμβρη, που κατηγορούνται για μέλη της συγκεκριμένης οργάνωσης. Ένα σπίτι, δηλαδή, που μετονομάστηκε σε «γιάφκα» για να «ευσταθεί» το σενάριο ότι κάθε επισκέπτης του σπιτιού ενοχοποιείται ως «μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης» βάσει του τρομονόμου. Αυτό, εξάλλου, είναι εξαρχής το πλαίσιο της κατασταλτικής μεθόδευσης,  από  τις 4 αρχικές συλλήψεις, την προφυλάκιση των 3 και την άμεση έκδοση 6 ενταλμάτων σύλληψης, μέχρι την πρόσφατη έκδοση άλλων 5 ενταλμάτων και τη σύλληψη της Αντιγόνης: ποινικοποίηση των διαπροσωπικών, κοινωνικών και συντροφικών σχέσεων και δημιουργία ολοένα και περισσότερων  «ομήρων» για την επίδειξη «αντι»τρομοκρατικού έργου, με την περιφορά των συλληφθέντων  στα κανάλια ως τρόπαια μιας κάποιας αστυνομικής επιτυχίας.

Η επιλογή σύλληψης της συντρόφισσας έξω από την κατάληψη και όχι σε οποιοδήποτε άλλο σημείο της πόλης (πχ, στο σπίτι της ή στο Αστυνομικό Τμήμα της περιοχής της, στο οποίο ήταν υποχρεωμένη 1η και 15 κάθε μήνα να παρουσιάζεται μετά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις του 2006/07) δεν είναι διόλου τυχαία. Το σενάριο που έχει παιχτεί και άλλες φορές και ξαναπαίζεται -έστω και ήπια- και στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ότι οι απελευθερωμένοι κατειλημμένοι χώροι αποτελούν καταφύγια διωκόμενων και ορμητήρια εμπρηστικών και ένοπλων ενεργειών. Ένα σενάριο που -μαζί με πολλά άλλα- αξιοποιείται στο μέτρο του πολέμου ενάντια στον αναρχικό-αντεξουσιαστικό χώρο και σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, που αντιστέκονται και δεν ενσωματώνονται στις επιταγές της κυρίαρχης ιδεολογίας. Πρόκειται για τον προληπτικό πόλεμο-εκστρατεία απέναντι στον κόσμο που εξεγέρθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη και συνεχίζει, είτε μέσα από οργανωμένες συλλογικότητες είτε ως άτομα, να αποτελεί απειλή για τη συγκρότηση της κοινωνικής συναίνεσης στους σχεδιασμούς κράτους και κεφαλαίου για τη συντήρηση της κοινωνικής ειρήνης και των εκμεταλλευτικών εξουσιαστικών σχέσεων.

Εμείς από την πλευρά μας επιφυλασσόμαστε για το άμεσο μέλλον σχετικά με μια σφαιρική τοποθέτηση για την εξελισσόμενη κατασταλτική μεθόδευση και τις ευρύτερες επιδιώξεις της μέσα στο συνολικό πλαίσιο της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους από τη νέα πολιτική διαχείριση και δίνουμε ραντεβού για την Τετάρτη το πρωί μαζί με όλους τους υπόλοιπους αλληλέγγυους/ες στα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου η Αντιγόνη θα περάσει από ανακριτή.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης

Κατάληψη Πατησίων 61 & Σκαραμαγκά

*από το μπλογκ της κατάληψης http://pat61.squat.gr

Θα προβληθεί το βίντεο:  “οι αόρατοι της Πέτρου Ράλλη”, που έχει φτιαχτεί από την “πρωτοβουλία προσφύγων, μεταναστών/τριών και αλληλέγγυων”

και στη συνέχεια, στο πλαίσιο της εισήγησης θα αναπτυχθούν σύντομα τρεις κατευθύνσεις:

-η συγκρότηση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής

-παρουσίαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, της αρχιτεκτονικής και της φιλοσοφίας τους  και ειδικότερα, του μεγαλύτερου στην Ελλάδα που τυχαίνει να βρίσκεται και στη γειτονιά μας, αυτό της Πέτρου Ράλλη

-η αλληλεγγύη στους μετανάστες, δυνάμεις και προοπτικές και μια σχετική προσομοίωση στην περιοχή του Αιγάλεω

Θα ακολουθήσει συζήτηση στην οποία θα παρέμβουν/συμμετάσχουν  και σύντροφοι/ισσες από το Φόρουμ Αλβανών Μεταναστών

Στάση Εσταυρωμένου, Αιγάλεω, “αγγελία”…

Θα πει κανείς, γιατί να λείπει ο βλακώδης και επιθετικός μικροαστισμός από το Αιγάλεω; Υπάρχουν πολλοί λόγοι βέβαια αλλά δεν είναι μάλλον καιροί αυτοί για να εγκαλέσεις τα απολύτως αυτονόητα.  Όπως και να’ χει αυτά τα «μηνύματα» στο δρόμο είναι προκλητικά. Δεν γράφουν «χρυσή αυγή», δεν κραυγάζουν «έξω οι ξένοι», οι μοναχικοί, οι διαφορετικοί, οι φίλοι… Απλά εγκαλούν το δικαίωμα στην «επιλογή» κάποιων για τον ποιόν θα βάλουν στο «σπίτι» τους… Αναφαίρετο.

Απλά, επειδή η ζωή είναι ανελέητη και το έγκλημα δεν έχει τη μορφή που πρεσβεύουν τα ΜΜΕ και η εθνοκεντρική πλεονεξία… ο χυδαίος μικροαστισμός πληρώνει τα επίχειρα της αντιδραστικότητάς του -το συνηθέστερο-  από γραβατωμένους και οικογενειάρχες. Και καλά να πάθει!

Η κρίση επελαύνει. Τα ψίχουλα που πέφτουν από το μεγάλο τραπέζι της σοσιαλδημοκρατίας δεν φτάνουν ούτε για να κοροϊδέψουν την γενικευμένη κοινωνική δυσφορία. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι περνάνε από τον εκβιασμό της μισθωτής σκλαβιάς στην εξαθλίωση της ανεργίας ενώ καθημερινά παρελαύνουν από τις οθόνες της πλύσης εγκεφάλου εκατοντάδες καταναλωτικά μηνύματα. Μηνύματα ενός κόσμου που όσο περισσότερο σαπίζει τόσο περισσότερο θέλει να απαστράπτει. Η πραγματικότητα είναι μια ασχήμια. Κανείς δεν την θέλει. Απλώς την βιώνει. Και οι αντιστάσεις στρέφονται με μεγαλύτερη ένταση ενάντια στους χυδαίους αυτουργούς αυτής της ασχήμιας, κράτος, αφεντικά μικρά και μεγάλα, κάθε είδους εργολάβους, πολιτικούς αεριτζήδες και κομματικούς υπάλληλους. Όχι, όμως, μόνο εκεί. ΟΙ αντιστεκόμενοι/ες δεν κοιτάνε μόνο απέναντι. Κοιτάνε και προς τα μέσα.  Η αλληλεγγύη στις γειτονιές, η αλληλοϋποστήριξη στους δύσκολους καιρούς, το συλλογικό ενάντια στην θλιβερή και θανάσιμη εξατομίκευση… ανιχνεύουν διαδρομές. Κάλεσμα από το Πέραμα,το δημοσιεύουμε κι εμείς με τη σειρά μας.

το κείμενο του de stato είναι εδώ

[kaltura-widget wid=”6p28fwzbdw” width=”400″ height=”365″ addpermission=”” editpermission=”” align=”center” /]

Καταγγελία της φιλολόγου-σχολικού συμβούλου Ζωής Μπέλλα-Αρμάου:

«Ξημερώματα Παρασκευής 09/10/2009 , ώρα 12.45 π.μ., μια διμοιρία των ΜΑΤ έχει σταματήσει στη διασταύρωση Μεσολογγίου και Α. Μεταξά, στα Εξάρχεια, ακριβώς κάτω από το σπίτι μου. Ακούγονται ύβρεις και χυδαιολογίες που ανταλλάσσονται ανάμεσα σε τρεις νεαρούς που βρίσκονται στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου, στην πολυκατοικία απέναντι και στους άνδρες των ΜΑΤ. Το φραστικό επεισόδιο συνεχίζεται επί ώρα. Βγαίνω στο μπαλκόνι και βλέπω τους άνδρες των ΜΑΤ να συνοδεύουν τα λόγια τους με αντίστοιχες χειρονομίες σεξιστικού περιεχομένου (πιάνοντας με τα χέρια τους τα γεννητικά τους όργανα κ.ά.). Μιλούν δυνατά και προκλητικά, προχωρώντας κατά διαστήματα επιθετικά προς τους νεαρούς. Κόσμος βγαίνει στα παράθυρα και στα μπαλκόνια. Εμείς, οι κάτοικοι των Εξαρχείων, έχουμε ζήσει πολλές φορές παρόμοιες καταστάσεις. Αυτή τη φορά, όμως, η χυδαιότητα και η πρόκληση των ανδρών των ΜΑΤ απέναντι σε 3 μόνο νεαρούς ξεπερνούν κάθε όριο.Οργανα της τάξης
Τους λέω ότι είναι “όργανα της τάξης και δεν επιτρέπεται να απαντούν με χυδαιολογίες και προκλητικό τρόπο”. Τότε κάποιοι μου απαντούν: “Αντε πήγαινε μέσα να βάλεις κάνα πλυντήριο”, “μπες μέσα, κυρά μου”, “άι, παράτα μας” και άλλα παρόμοια, γελώντας ειρωνικά. Τους λέω ότι η συμπεριφορά τους είναι ανάρμοστη προς μια κυρία και προς την ιδιότητά τους, αυτοί συνεχίζουν τις λοιδορίες και προς εμένα και προς τους νεαρούς, κάποιος στρέφει προς το μέρος μου έναν φακό. Τους λέω ότι με προσβάλλουν ως πολίτη και τους ζητώ να μου δώσουν τον αριθμό τους. Τότε είναι που υπερβαίνουν κάθε όριο κοσμιότητας. Κάποιος μου απαντά: “Κατέβα να μου τον πάρεις”, γελούν, και κάποιος άλλος συμπληρώνει “ναι, και να μου τον μετρήσεις”, και κάποιος άλλος “ναι, με το στόμα”, προσθέτοντας και άλλα κοροϊδευτικά σχόλια.
Ως πολίτης και ως γυναίκα ένιωσα ότι είχα θιγεί αφάνταστα και ότι η συμπεριφορά τους συνιστούσε δημόσια προσβολή και υπέρβαση εξουσίας. Κατεβαίνω στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου. Η διμοιρία έχει προχωρήσει λίγο πιο πέρα από την είσοδο της πολυκατοικίας μου και στέκεται μπροστά από την πολυκατοικία στον αρ. 17, όπου μέσα έχουν κλειστεί οι 3 νεαροί (δύο αγόρια και μία κοπέλα, με τους οποίους διαπληκτίζονταν προηγουμένως). Βλέπω ότι λίγο πιο πέρα στέκονται αρκετοί ειδικοί φρουροί, οι οποίοι πλησιάζουν. Ζητώ από τους άνδρες των ΜΑΤ να μου δώσουν τους αριθμούς τους. Κανείς δεν έχει διακριτικά, ούτε μου δίνουν τα στοιχεία τους. Αντιθέτως, κάποια στιγμή, ένας απ’ όλους, μετρίου αναστήματος, στρέφει το κεφάλι (οι άλλοι δεν τον βλέπουν) και μου κάνει με το στόμα έναν μορφασμό με σεξιστικό υπονοούμενο. Στο μεταξύ κατεβαίνουν από τα σπίτια τους και άλλοι κάτοικοι, μαζεύονται και περαστικοί. Επιμένω να μου δώσουν τα στοιχεία τους, δεν μου τα δίνουν· απευθύνομαι σε κάποιον που λόγω ηλικίας υποθέτω ότι είναι ο επικεφαλής τους. Μου λέει, με τρόπο απαξιωτικό, να απευθυνθώ στην αστυνομία. Πράγματι, αυτό κάνω. Η ώρα είναι 1.17 π.μ. Τηλεφωνώ από το κινητό μου. Μου απαντά μια αστυνομικός. Της λέω επώνυμα ότι έχω δεχθεί λοιδορίες και προπηλακισμούς από τη διμοιρία των ΜΑΤ που εκείνη την ώρα εκτελούσε υπηρεσία στην οδό Μεσολογγίου και Μεταξά και ζητώ την προστασία της αστυνομίας. Με αφήνει να περιμένω στο τηλέφωνο, το οποίο κάποια στιγμή κλείνει. Ξαναπαίρνω σε 3′, απαντά κάποια άλλη αστυνομικός, η οποία ζητά να της διηγηθώ εκ νέου τι συμβαίνει, πράγμα το οποίο έκανα, αλλά η Αμεση Δράση δεν προσήλθε.
Παράλληλα, ανοίγει η εξώπορτα της πολυκατοικίας στον αρ. 17 και βγαίνει ένας από τους κατοίκους. Εκείνη τη στιγμή βρίσκουν ευκαιρία 3-4 ειδικοί φρουροί, εισβάλλουν στην είσοδο της πολυκατοικίας και επιτίθενται σε έναν νεαρό που βρίσκεται μέσα· τον ρίχνουν κάτω, τον χτυπούν και τον τραβούν βίαια προς τα έξω. Οι κάτοικοι φωνάζουν ότι η είσοδός τους στην πολυκατοικία τους χωρίς ένταλμα είναι παράνομη και κάποιοι προσπαθούν να προστατεύσουν τον νεαρό από τα χτυπήματα. Στη συνέχεια οι ειδικοί φρουροί μετακινούνται προς τη διασταύρωση Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, ενώ οι δυνάμεις των ΜΑΤ και πάλι προς τη διασταύρωση Μεσολογγίου και Μεταξά, δηλαδή κάτω από το σπίτι μου. Ο κόσμος διαλύεται, επιστρέφω κι εγώ στο διαμέρισμά μου. Τους ακούω και πάλι να απαντούν κοροϊδευτικά στις ύβρεις κάποιων νεαρών και να μιμούνται με ειρωνικό τρόπο τις φωνές τους.
Εν κατακλείδι,
1. επειδή θεωρώ ότι οι άνδρες των ΜΑΤ, που την ανωτέρω ημερομηνία και ώρα εκτελούσαν υπηρεσία στη διασταύρωση των οδών Μεσολογγίου και Μεταξά, εντελώς απρόκλητα, προσέβαλαν δημοσίως και ενώπιον τρίτων την τιμή και την υπόληψή μου με σεξιστικές εκφράσεις και χειρονομίες, υπερβαίνοντας τα καθήκοντά τους και προσβάλλοντάς με βάναυσα ως γυναίκα και ως πολίτη,
2. επειδή θεωρώ ότι οι ειδικοί φρουροί που εκτελούσαν υπηρεσία στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου και Τζαβέλλα την ίδια ώρα υπερέβησαν τα καθήκοντά τους με την είσοδό τους χωρίς ένταλμα στην πολυκατοικία επί της οδού Μεσολογγίου 17 και επιτέθηκαν απρόκλητα και με βάναυσο τρόπο σε έναν νεαρό,
3. επειδή ως πολίτης ένιωσα απροστάτευτη (σημειώνω ότι την Παρασκευή, 9/10/2009 , το απόγευμα, τηλεφωνικά ενημέρωσα για το επεισόδιο και το προσωπικό Γραφείο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, από το οποίο απλώς μου απάντησαν ότι θα ενημερώσουν τον υπουργό),
4. κι επειδή θεωρώ ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά των ανδρών των ΜΑΤ και των ειδικών φρουρών εκθέτει το σώμα της αστυνομίας, καταθέτω τη συγκεκριμένη καταγγελία και παρακαλώ να μεριμνήσετε για τα δέοντα. Εφόσον κριθεί αναγκαίο, μπορώ να σας καταθέσω και ονόματα μαρτύρων, που ήταν παρόντες στα επεισόδια».

Για ό­σους δεν θέλουν να έ­χουν αυ­τα­πά­τες, δεν κλεί­νουν τα μά­τια επιλεκτικά και δεν σιω­πούν συ­νέ­νο­χα α­πέ­να­ντι σε ό­σα συμ­βαί­νουν και ό­σα ε­ξυ­φαί­νο­νται γύ­ρω μας. Για ό­σους δεν επιλέγουν να ξε­χνούν κα­νέ­ναν κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τικό χώ­ρο ή α­γω­νι­στή που βρέ­θη­κε και ε­ξακο­λου­θεί να βρί­σκε­ται πά­ντα α­ντι­μέ­τω­πος με την κρα­τική κα­τα­στο­λή, τους ε­μπρη­σμούς και τις ε­πι­θέ­σεις των πα­ρα­κρατι­κών φονιάδων.

Οι ε­στί­ες της συλ­λο­γι­κής και αυ­τοορ­γα­νω­μέ­νης κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κής α­ντί­στα­σης ό­πως οι κα­ταλή­ψεις δεν έ­πα­ψαν να στο­χο­ποιού­νται και να α­ντι­με­τωπί­ζουν το φά­σμα των κρα­τικών κα­θώς και πα­ρα­κρα­τι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων που α­πο­σκο­πούν στην α­πο­κοι­νω­νι­κο­ποί­η­ση, την τρο­μο­κρά­τη­ση, την α­πο­μό­νω­ση και την κα­τα­στρο­φή τους.

Η Κα­τά­λη­ψη της Λέ­λας Κα­ρα­γιάν­νη 37, έ­νας αυ­το­ορ­γα­νω­μέ­νος κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τικός χώ­ρος με ι­στο­ρί­α συλ­λο­γι­κής ζω­ής, κοινωνικής α­ντί­στα­σης κι αλληλεγγύης 22 χρό­νων, βρέ­θη­κε σήμερα ξανά στο στό­χα­στρο πα­ρα­κρα­τι­κών φα­σι­στο­ει­δών που θέ­λη­σαν να πυρπολήσουν το κτίριο και να κάψουν αν­θρώ­πους.

Στις 4:30 τα ξη­με­ρώ­μα­τα της 2ας Νο­έμ­βρη 2009 το κα­τει­λημ­μέ­νο κτί­ριο δέ­χτη­κε εμπρη­στι­κή ε­πί­θε­ση με μο­λό­τωφ που ε­κτο­ξεύ­τη­καν σε διά­φο­ρα ση­μεί­α του προκα­λώ­ντας ε­στί­ες φω­τιάς. Εστίες οι ο­ποί­ες σβή­στη­καν ε­γκαί­ρως α­πό τους κα­τα­λη­ψί­ες προτού επεκταθούν. Τα φασιστοειδή αποχώρησαν πανικόβλητα αφήνοντας πίσω τους μια σακούλα με μολότωφ και εμφανή ίχνη αυτοπυρπόλυσης απέναντι από την κατάληψη. Ή­ταν μια α­κό­μη ε­πί­θε­ση α­πό τις πολ­λές που έ­χει δε­χτεί η Λέλας Καραγγιάννη 37 στη μακρά ι­στο­ρί­α της και η πιο πρό­σφα­τη α­πό ένα πλήθος ε­πι­θέ­σεων που εκ­δη­λώ­θη­καν την τε­λευ­ταί­α πε­ρί­ο­δο ε­νά­ντια σε πολλές κα­τα­λή­ψεις και αυ­το­δια­χει­ρι­ζό­με­νους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις.

Μια πε­ρί­ο­δο που ση­μα­δεύ­τη­κε ε­πί­σης α­πό συ­νε­χή πο­γκρόμ και επιθέσεις κα­τά με­τα­να­στών, όπως αυτή στο κέντρο της Αθήνας και πιο συγκεκριμένα στην πε­ρί­πτω­ση της πλα­τεί­ας του Αγ. Πα­ντε­λε­ή­μο­να ό­που οι α­στυ­νο­μι­κές «ε­πι­χει­ρή­σεις σκούπας», οι ξυ­λο­δαρ­μοί, οι συλ­λή­ψεις και τα βα­σα­νι­στή­ρια προ­σφύ­γων και με­τα­να­στών χω­ρίς χαρ­τιά ε­ξε­λί­σσο­νταν με τη δυναμική συν­δρο­μή ρα­τσι­στών και χου­ντι­κών νοι­κο­κυ­ραίων και την ε­πι­κου­ρι­κή δρά­ση πα­ρα­κρα­τι­κών νε­ο­να­ζί και φα­σι­στοειδών.

Με­τά α­πό αυτή την τελευταία πε­ρί­ο­δο ό­που οι μά­σκες εί­χαν πέ­σει για τα κα­λά και οι πα­ρα­κρα­τι­κοί φα­σί­στες ε­πι­τί­θο­νταν απροσχημάτιστα μα­ζί με τις α­στυ­νο­μι­κές δυ­νά­μεις και προ­στα­τευό­με­νοι α­νοι­χτά α­πό αυ­τές, χτυ­πώ­ντας με μα­χαί­ρια και μο­λό­τωφ μετα­νά­στες, νε­ο­λαίους, δια­δη­λω­τές κι α­γω­νι­ζό­με­νους αν­θρώ­πους, με την νέ­α κυ­βερ­νη­τι­κή ε­ναλ­λα­γή ε­πι­χει­ρεί­ται σήμερα μια άλ­λη, δια­κρι­τι­κό­τε­ρη δια­χεί­ρι­ση του ε­πι­κου­ρι­κού φαι­νό­με­νου των πα­ρα­κρα­τι­κών συμμοριών. Τα προ­σω­πεία και τα προσχήματα ε­πι­στρέ­φουν μέ­σα α­πό τον δημοκρατικό εξωραϊσμό της ε­πί­ση­μης κατασταλτικής πο­λι­τι­κής με τη συνδρομή και τη συνεργασία της θε­σμι­κής αντιρατσιστικής α­ντι­πο­λί­τευ­σης α­πω­θώ­ντας αλ­λά και συ­γκα­λύπτο­ντας στο χώ­ρο του «κά­νου­με πως δεν βλέ­που­με» τη δρά­ση των φα­σι­στο­ει­δών όταν αφορά στοχοποιημένους χώρους. Τα παρακρατικά καθάρματα θα συ­νε­χί­σουν να κά­νουν τη βρώ­μι­κη δου­λειά τους πα­ράλλη­λα με ε­κεί­νη των ε­πί­ση­μων κα­τα­σταλ­τι­κών δυ­νά­με­ων του κρά­τους που εστιάζουν ξεκάθαρα στον «εσωτερικό εχθρό», ό­σο το δυ­νατόν ό­μως πιο α­ό­ρα­τα για να μην ε­πι­βα­ρύ­νουν την ωραία ει­κό­να της νέ­ας εκ­δη­μο­κρατι­σμέ­νης αντιεξεγερτικής κα­τα­σταλ­τι­κής πο­λι­τι­κής του Χρυσοχοΐδη υ­πουρ­γού Προ.Πο. και των πρόθυμων προ­ο­δευτι­κών συ­νο­μι­λη­τών του.

Αυτών που σήμερα διοργανώνουν αντιρατσιστικές συναυλίες υπό την αιγίδα του δημοκράτη με πυγμή Χρυσοχοΐδη και την αχρείαστη προστασία (από μια δράκα παρακρατικών χαφιέδων) της «μεταμελημένης» αστυνομίας του, αλλά όλη την προηγούμενη περίοδο κοιτούσαν ανήμποροι, σιωπηλοί κι απόμακροι τα συμβαίνοντα στον Αγ. Παντελεήμονα. Όπως στις 9 Ιούνη όταν 150 αναρχικοί και αντιεξουσιαστές πραγματοποιούσαν παρέμβαση στην πλατεία και άνοιγμα της «παιδικής χαράς» αντιμετωπίζοντας την επίθεση «αγανακτισμένων πολιτών» και της αστυνομίας με αποτέλεσμα τραυματισμούς και τη σύλληψη 5 αγωνιστών που δικάζονται στις 9 Νοέμβρη, όπως στις 7 Ιουλίου όταν πορεία 2.500 αναρχικών, αντιεξουσιαστών, μεταναστών και αλληλέγγυων, δεχόταν τη συντονισμένη επίθεση φασιστοειδών και ΜΑΤ κατά την διέλευση της από τον Αγ. Παντελεήμονα, όπως επίσης στις 9 Ιούλη που δεχόταν παρακρατική επίθεση με μολότοφ η κατάληψη Villa Amalias αμέσως μετά την ενθαρρυντική επίσκεψη του τότε υπουργού Δημόσιας Τάξης Μαρκογιαννάκη στους «αγανακτισμένους» της αστυνομοκρατούμενης  πλ. Αγ. Παντελεήμονα.

Ό,τι και να σχεδιάζουν όμως τα επιτελεία της κρατικής καταστολής, αξιοποιώντας αναλόγως των περιστάσεων και των αναγκών πότε τις θεσμικές και πότε τις εξωθεσμικές εφεδρείες τους, οι κοινωνικοί αγώνες για την ελευθερία δεν ανακόπτονται, δεν ενσωματώνονται, δεν υποτάσσονται. Και σε ό,τι μας αφορά ξέ­ρου­με πως βρι­σκό­με­νοι πά­ντα στο πλευ­ρό των κα­τα­πιε­ζό­με­νων κι α­γω­νι­ζό­με­νων αν­θρώ­πων δεν εί­μα­στε ποτέ μό­νοι και πως η αλληλεγγύη τους μάς συνοδεύει σε κάθε μας βήμα. Ξέ­ρου­με ε­πί­σης να α­να­γνω­ρί­ζου­με ό­χι μό­νο τους πραγματικούς αλληλέγγυους αλ­λά και τους ε­χθρούς της κατάληψης α­πό τους ο­ποί­ους τα συ­γκε­κρι­μέ­να φα­σι­στο­ει­δή δεν εί­ναι παρά τα τε­λευ­ταί­α κατακάθια των α­θλί­ων που της ε­πι­τί­θε­νται, εμ­φα­νι­ζό­με­να κα­τό­πιν της συ­στη­μα­τι­κής στο­χο­ποί­η­σης του εγ­χει­ρή­μα­τος α­πό τους κρατικούς διω­κτι­κούς μη­χα­νι­σμούς μέσω κα­τευ­θυ­νό­με­νων δημοσιευμάτων στα ΜΜΕ κα­θώς και της προ­σπά­θειας κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σής του στην ο­ποί­α ε­πι­δί­δο­νται ταυ­τό­χρο­να με­ρι­κοί μικρόνοες πα­ρα­τρε­χά­με­νοι της κα­τα­στο­λής.

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ!

Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37

φωτογραφία από τα σημερινά επεισόδια στον Άγιο Παντελεήμονα όπου φαίνεται φασιστοειδές να πετά φωτοβολίδα -ανενόχλητα από την αστυνομία- ενάντια σε διοργανωτές της συγκέντρωσης-συναυλίας αλληλεγγύης στους μετανάστες της περιοχής

Ο  Μεταξάς, ο Ζαχαριάδης, η μεραρχία Άκουι και…

Η χούντα του Γ. Μεταξά, όσο διήρκησε,  εξυπηρετούσε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων από την ούτως ή άλλως αισχρή κοινωνική μειονότητα της τότε αστικής τάξης, είχε θωρακίσει το Νόμο και την Τάξη με μια βαριά φασιστική ιδεολογία, υβρίδιο νεοναζισμού και αρχαιοπρογονοπληξίας, είχε γεμίσει τις φυλακές με χιλιάδες αριστερούς και οι διώξεις ήταν σε πρώτο πλάνο ενάντια σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την «καθεστωτηκυίαν τάξιν»… Αυτό το θλιβερό πλάσμα, ο στρατηγός Μεταξάς, ένας φασίστας και παθολογικός ναρκισσιστής στρατιωτικός επωμίζεται το μεγάλο «εθνικό» ΟΧΙ στον φασισμό! Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για κλινική περίπτωση ιστοριογραφίας αν δεν επρόκειτο εδώ για τον κλασσικό μύλο των «εθνικών ιδεωδών» που αλέθει την αλήθεια για να ξεράσει αυταπάτες. Αυτό το ανδρείκελο -που λίγο μετά πέθανε- είχε φροντίσει να παραδοθούν όλοι οι τότε πολιτικοί κρατούμενοι στους κατακτητές. Οι ελληνόψυχοι δεσμοφύλακες περίμεναν υπομονετικά και παρέδιδαν αυτοπροσώπως και με μεγάλη ευχαρίστηση τα κλειδιά των φυλακών στους Γερμανοϊταλούς για να στηθούν αμέσως μετά στις ουρές των γερμανοτσολιάδων… Το «πανεθνικό» κέλευσμα για αντίσταση στους Γερμανούς,  του Ν. Ζαχαριάδη γ.γ. του τότε ΚΚΕ που βρισκόταν φυλακισμένος στις φυλακές Κέρκυρας, δεν σήμαινε, προφανώς, τίποτε απολύτως στο φασιστικό καθεστώς του Μεταξά που παρέδωσε εκατοντάδες φυλακισμένους κομμουνιστές στους άλλους επερχόμενους φασίστες, τους Γερμανούς και, συνεπώς, απευθείας στον θάνατο.

Παρόλαυτά, εν ονόματι της επιμελημένης, παντελούς και γενικευμένης κοινωνικής άγνοιας για τα πεπραγμένα της εποχής, την 28^η Οκτωβρίου γιορτάζουμε μιαν «εθνικήν εορτήν». Όλοι μαζί! Για να φτιαχτεί ένας χυλός επετειακού «αντιφασισμού» που στήνεται στα πεζοδρόμια για να θαυμάσει τις παρελάσεις -απότοκο κι αυτές του μεταξικού καθεστώτος-, να κουνήσει τις πλαστικές σημαιούλες, να αντλήσει λίγη υπερηφάνεια μπας και κατασιγάσει την συνειδησιακή του μειονεξία. Ο φασισμός, ωστόσο, δεν έρχεται «απέξω» κάθε φορά για να μας απειλήσει. Ο φασισμός έχει κουρνιάσει στα εθνικά ιδεώδη και την ξενοφοβία. Και μπορεί να κυριεύει κάτι θλιβερά πλάσματα που σέρνουν τα ναζιστικά σύμβολα στις επετείους «εθνικής μειοδοσίας»(!) αλλά κυρίως χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μιας ελληνικής κοινωνίας που όλο και περισσότερο αναγνωρίζει τον εαυτό της στην απέχθεια προς τους «ξένους».

Φυσικά, για αυτό το χάλι, υπεύθυνη είναι και η καθεστωτική αριστερά που με την πρώτη ευκαιρία τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την θολούρα του πατριωτισμού και την επίκληση της εθνικής ταυτότητας. Όλα προς άγραν μικροαστικών ψήφων. Ο αντιφασισμός, όμως,  πραγματώνεται μόνο μέσα από την καθολική άρνηση των εθνικών ιδεωδών… Τρανταχτό παράδειγμα εκείνης της εποχής η Μεραρχία Άκουι, μια ιταλική μεραρχία που αποτελούταν από στρατιώτες στη συντριπτική τους πλειονότητα κομμουνιστές και που «αυτομόλησε» εν καιρώ πολέμου για να πυκνώσει τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Η συμπεριφορά των πατριωτών του ΕΛΑΣ ήταν από χυδαία έως απαράδεκτη καθώς φέρονταν στους ιταλούς «συντρόφους» τους ως εθνικούς προδότες, δεν τους έδωσαν ποτέ όπλα, τους είχαν ως υπηρετικό προσωπικό και δεν τους δέχονταν ποτέ στις παρέες τους.

… το Αιγάλεω

Το 1940, τη χρονιά που άρχισε να ξεδιπλώνεται ο πόλεμος στην ελλάδα, ο πληθυσμός στο Αιγάλεω ήταν 18.000 άτομα στη συντριπτική τους πλειονότητα πρόσφυγες αλλά και νεόφερτοι εσωτερικοί μετανάστες. Οι συνθήκες στέγασης ήταν άθλιες. Το 57% των «νοικοκυριών» διέθετε μόλις ένα δωμάτιο, 28% δεν είχε καν κουζίνα, 94% δεν είχε λουτρό και 9% δεν είχε καμίας μορφής αποχωρητήριο. Αυτή ήταν η κατάσταση τις μέρες του απεχθούς Μεταξά… Και αυτή η αθλιότητα επιτάθηκε τις αμέσως επόμενες χρονιές λόγω του πολέμου.

Ο  Μεταξάς, ο Ζαχαριάδης, η μεραρχία Άκουι και…

Η χούντα του Γ. Μεταξά, όσο διήρκησε,  εξυπηρετούσε συγκεκριμένες ομάδες συμφερόντων από την ούτως ή άλλως αισχρή κοινωνική μειονότητα της τότε αστικής τάξης, είχε θωρακίσει το Νόμο και την Τάξη με μια βαριά φασιστική ιδεολογία, υβρίδιο νεοναζισμού και αρχαιοπρογονοπληξίας, είχε γεμίσει τις φυλακές με χιλιάδες αριστερούς και οι διώξεις ήταν σε πρώτο πλάνο ενάντια σε οποιονδήποτε αμφισβητούσε την «καθεστωτηκυίαν τάξιν»… Αυτό το θλιβερό πλάσμα, ο στρατηγός Μεταξάς, ένας φασίστας και παθολογικός ναρκισσιστής στρατιωτικός επωμίζεται το μεγάλο «εθνικό» ΟΧΙ στον φασισμό! Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για κλινική περίπτωση ιστοριογραφίας αν δεν επρόκειτο εδώ για τον κλασσικό μύλο των «εθνικών ιδεωδών» που αλέθει την αλήθεια για να ξεράσει αυταπάτες. Αυτό το ανδρείκελο -που λίγο μετά πέθανε- είχε φροντίσει να παραδοθούν όλοι οι τότε πολιτικοί κρατούμενοι στους κατακτητές. Οι ελληνόψυχοι δεσμοφύλακες περίμεναν υπομονετικά και παρέδιδαν αυτοπροσώπως και με μεγάλη ευχαρίστηση τα κλειδιά των φυλακών στους Γερμανοϊταλούς για να στηθούν αμέσως μετά στις ουρές των γερμανοτσολιάδων… Το «πανεθνικό» κέλευσμα για αντίσταση στους Γερμανούς,  του Ν. Ζαχαριάδη γ.γ. του τότε ΚΚΕ που βρισκόταν φυλακισμένος στις φυλακές Κέρκυρας, δεν σήμαινε, προφανώς, τίποτε απολύτως στο φασιστικό καθεστώς του Μεταξά που παρέδωσε εκατοντάδες φυλακισμένους κομμουνιστές στους άλλους επερχόμενους φασίστες, τους Γερμανούς και, συνεπώς, απευθείας στον θάνατο.

Παρόλαυτά, εν ονόματι της επιμελημένης, παντελούς και γενικευμένης κοινωνικής άγνοιας για τα πεπραγμένα της εποχής, την 28^η Οκτωβρίου γιορτάζουμε μιαν «εθνικήν εορτήν». Όλοι μαζί! Για να φτιαχτεί ένας χυλός επετειακού «αντιφασισμού» που στήνεται στα πεζοδρόμια για να θαυμάσει τις παρελάσεις -απότοκο κι αυτές του μεταξικού καθεστώτος-, να κουνήσει τις πλαστικές σημαιούλες, να αντλήσει λίγη υπερηφάνεια μπας και κατασιγάσει την συνειδησιακή του μειονεξία. Ο φασισμός, ωστόσο, δεν έρχεται «απέξω» κάθε φορά για να μας απειλήσει. Ο φασισμός έχει κουρνιάσει στα εθνικά ιδεώδη και την ξενοφοβία. Και μπορεί να κυριεύει κάτι θλιβερά πλάσματα που σέρνουν τα ναζιστικά σύμβολα στις επετείους «εθνικής μειοδοσίας»(!) αλλά κυρίως χαρακτηρίζει την καθημερινότητα μιας ελληνικής κοινωνίας που όλο και περισσότερο αναγνωρίζει τον εαυτό της στην απέχθεια προς τους «ξένους».

Φυσικά, για αυτό το χάλι, υπεύθυνη είναι και η καθεστωτική αριστερά που με την πρώτη ευκαιρία τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από την θολούρα του πατριωτισμού και την επίκληση της εθνικής ταυτότητας. Όλα προς άγραν μικροαστικών ψήφων. Ο αντιφασισμός, όμως,  πραγματώνεται μόνο μέσα από την καθολική άρνηση των εθνικών ιδεωδών… Τρανταχτό παράδειγμα εκείνης της εποχής η Μεραρχία Άκουι, μια ιταλική μεραρχία που αποτελούταν από στρατιώτες στη συντριπτική τους πλειονότητα κομμουνιστές και που «αυτομόλησε» εν καιρώ πολέμου για να πυκνώσει τις γραμμές του ΕΛΑΣ. Η συμπεριφορά των πατριωτών του ΕΛΑΣ ήταν από χυδαία έως απαράδεκτη καθώς φέρονταν στους ιταλούς «συντρόφους» τους ως εθνικούς προδότες, δεν τους έδωσαν ποτέ όπλα, τους είχαν ως υπηρετικό προσωπικό και δεν τους δέχονταν ποτέ στις παρέες τους.

… το Αιγάλεω

Το 1940, τη χρονιά που άρχισε να ξεδιπλώνεται ο πόλεμος στην ελλάδα, ο πληθυσμός στο Αιγάλεω ήταν 18.000 άτομα στη συντριπτική τους πλειονότητα πρόσφυγες αλλά και νεόφερτοι εσωτερικοί μετανάστες. Οι συνθήκες στέγασης ήταν άθλιες. Το 57% των «νοικοκυριών» διέθετε μόλις ένα δωμάτιο, 28% δεν είχε καν κουζίνα, 94% δεν είχε λουτρό και 9% δεν είχε καμίας μορφής αποχωρητήριο. Αυτή ήταν η κατάσταση τις μέρες του απεχθούς Μεταξά… Και αυτή η αθλιότητα επιτάθηκε τις αμέσως επόμενες χρονιές λόγω του πολέμου.